Ο Αντώνης Ανδρουλιδάκης είναι από τους αρθρογράφους [τον βρίσκετε τακτικά στο ΤΡΡ] που τα κείμενα τους έχουν περιεχόμενο και προβληματισμό που πάντοτε συνδυάζεται με γλώσσα πλούσια και μεστή.Στο τελευταίο του κείμενο [Παγιδευμένοι στην «Ολιγολάνδη»], βάζει το θέμα της διαρκούς ακύρωσης των προσδοκιών ενός λαού που δεν πιστεύει στον εαυτό του και στην ικανότητα του να διαχειρίζεται τον τόπο και την μοίρα του αποτελεσματικά και τελικά όλες οι πολιτικές του πράξεις και συμπεριφορές οδηγούν στα ίδια αδιέξοδα.
Στην διαρκή και επαναλαμβανόμενη επιβεβαίωση της αδυναμίας αυτού του λαού να ορίσει την μοίρα του.
Ποτέ δεν είχατε, ποτέ δεν θα έχετε, ούτε τώρα φυσικά έχετε την δύναμη να αυτό-καθοριστείτε. Θα είστε πάντα εκείνο που θέλουν και θεωρούν οι «προστάτες» της χώρας σας, οι επίτροποι του προτεκτοράτου.
Τα παραπάνω λόγια θα μπορούσαν να είχαν βγει από το στόμα ενός «Ευρωπαίου Επιτρόπου» ή να αποτελούσαν τμήμα από το κοινό ανακοινωθέν των θεσμών λίγο πριν προχωρήσουν στο διαφορετικά θα συμβεί αυτό ή το άλλο, λίγο πριν διατυπωθούν οι απειλές με την συνήθη μορφή του τελεσιγράφου.
Κάποιος θα έρθει να σας προδώσει την στιγμή που πάτε να σηκώσετε το κεφάλι σας, την στιγμή που φωτίζονται τα μάτια σας από μια ακόμα σπίθα ελπίδας.
Και αυτός ο κάποιος θα είναι ο «εκλεκτός» σας, εκείνος που την στιγμή πριν την προδοσία θεωρούσατε τον άνθρωπο που εκφράζει και υπερασπίζεται τα συμφέροντα σας.
Ένα ακόμα λάθος στην επιλογή, μια ακόμη διάψευση της προσδοκίας, μια ακόμα απόδειξη για το πόσο ανίκανοι και άχρηστοι είσαστε.
Μένουμε λοιπόν για ακόμη φορά μονάχοι και μετέωροι. Αποκαρδιωμένοι. Για μια ακόμα «ηττημένοι». Με την γνωστή και χιλιοειπωμένη επωδό στα χείλη. «Πόσο μ@λάκας πιάστηκα ξανά και τους πίστεψα».
Όμως, φιλαράκο δεν έχεις πια την πολυτέλεια για τέτοιου είδους σκέψεις.
Η εποχή όπου η «αριστερά» ήταν μια λέσχη κινηματογράφου και κουβεντούλα μετά για τα «γιατί» και τα «διότι», πέρασε πια οριστικά.
Η ιστορία δεν ακούει τα μοιρολόγια την ώρα που ακονίζει τα λεπίδια στο διπλανό δωμάτιο.
Διακόσια χρόνια τώρα ακολουθούμε το μονοπάτι της ανάθεσης στους άλλους, όλων εκείνων των προβλημάτων που πρέπει να λύσουμε μονάχοι μας.
Δεν γεννήθηκα, ούτε μεγάλωσα σε οικογένεια πλουσίων. Ούτε όμως και σε οικογένεια φτωχών. Δυσκολίες μεγάλες υπήρξαν πολύ πριν την χρεοκοπία, μα έπειτα έστρωσαν ξανά τα πράγματα και το Καστελόριζο με βρήκε με μια καλή δουλειά και σε φάση δημιουργίας και ανάπτυξης.
Η μοίρα του τόπου συνάντησε και την δική μου και βρέθηκε τον τελευταίο 1,5 χρόνο να ζω μακριά και να παρατηρώ τα πράγματα στην Ελλάδα λίγο καλύτερα και λίγο χειρότερα από τα πριν.
Όσο και να μην πίστευα στις ανοησίες και τα παραμύθια του ΣΥΡΙΖΑ, το δημοψήφισμα αποτέλεσε στιγμή ελπίδας και μια όμορφη στιγμή εκπληκτικού θριάμβου και σεβασμού για τον λαό της πατρίδας μας.
Κι ήρθε απότομα η τραγική απογοήτευση. Η προδοσία και η συντριβή μέσα σε λίγες μέρες, με τρόπο αδιανόητο και ανεξήγητο.
Ο θυμός και η απελπισία. Νομίζω ότι το γεγονός ότι είμαι αναγνώστης αυτού του blog με βοήθησε πολύ να συνέλθω και να επικεντρώσω σε εκείνα που είναι αληθινά σπουδαία και σημαντικά.
Ο Πιτσιρίκος έγραψε από την επομένη κιόλας της προδοσίας πως «μονάχα ο Τσίπρας υπέγραψε, δεν υπογράψαμε εμείς».
Γράφει επίσης συνεχώς για το πόσο μεγαλείο του 62%, για το «ΟΧΙ» αυτό που είναι όλο δικό μας, που είναι πια η ακριβή μας περιουσία.
Το «ΟΧΙ» αυτό μπορεί να μας βγάλει επιτέλους από την μιζέρια μας, να πετάξει από πάνω μας την καμπούρα μιας διαρκούς κι επαναλαμβανόμενης ήττας, να σβήσει την ρετσινιά του «δεν μπορούμε» και του «δεν γίνεται τίποτα».
Όταν αναγγέλθηκε το δημοψήφισμα έβγαλα αμέσως τα εισιτήρια για την Ελλάδα. Την βδομάδα που μεσολάβησε μέχρι το δημοψήφισμα «έβλεπα» αυτό που ήθελαν να δω, την διαφορά με το «Ναι» να ψαλιδίζεται.
Το βράδυ του Σαββάτου και το πρωί της Κυριακής στα νότια προάστια – Νέα Σμύρνη και Γλυφάδα – μαύρη μαντίλα, στα περισσότερα χείλη βρισκόταν το «Ναι».
Το μεσημέρι όμως πήγαμε με τον φίλο μου να ψηφίσει, στο δικό του εκλογικό κέντρο στα Καμίνια στον Πειραιά. Άλλος κόσμος! Άνθρωποι φτωχοί, αποφασισμένοι, ατρόμητοι.
Στο δημοψήφισμα αυτό η ψήφος δεν ήταν μονάχα ένα «Ναι» ή ένα «ΟΧΙ» απέναντι στα μνημόνια των Ευρωπαίων και την δίχως όρια και λογική λιτότητα.
Ήταν ένα ταξικό «Ναι» που μέτρησε 85% στην Εκάλη.
Ήταν ένα ταξικό «ΟΧΙ» που έβγαλε ένα 85% στην Νίκαια και στο Πέραμα.
Όλοι αυτοί που δεν φοβήθηκαν τους εκβιασμούς και ψήφισαν το «ΟΧΙ», όταν τους έλεγαν που αυτό σημαίνει την έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη.
Όλοι αυτοί που αποτελούν την ελπίδα του τόπου για ένα αυτό-καθοριζόμενο αύριο, για την δημοκρατία, την δικαιοσύνη και την ελευθερία.
Είναι ύψιστη ευθύνη για την Αριστερά – από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ μέχρι το ΚΚΕ και τους υποστηρικτές της Αριστερής Πλατφόρμας στον ΣΥΡΙΖΑ – να εκφράσουν την ανάγκη και το συμφέρον αυτών των ανθρώπων.
Δεν υπάρχει άπλετος χρόνος όπως πολλοί νομίζουνε, ούτε μεγάλα περιθώρια για τακτικισμούς.
Όσο αργούν να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων, τόσο κινδυνεύουμε η ρήση της Ναόμι Κλάιν στο twitter να γίνει – σύντομα – τραγικά επίκαιρη:
«Άραγε, θα προσποιούνται τους έκπληκτους και τους αθώους αν οι Έλληνες την επόμενη φορά ψηφίσουν τους νεοναζί;»
Φιλιά πολλά από την Εσπερία
Ηλίας
(Αγαπητέ Ηλία, όλοι πια βλέπουν πως η πολιτική ηγεσία του τόπου είναι σε πόλεμο με τους πολίτες. Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος είναι σε πλήρη αντίθεση με αυτά που ψηφίζουν παρέα στη Βουλή ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι. Αυτοί δεν έχουν αντιληφθεί ακόμα πως το ξύλο θα το φάνε όλοι μαζί. Ποτέ άλλοτε τόσοι ξεπουλημένοι δεν προσποιούνταν πως είναι διαφορετικοί μεταξύ τους. Οι Έλληνες μπορούν να ψηφίσουν και τους νεοναζί. Σκέψου την σκηνή που ο Μιχαλολιάκος θα ψηφίζει Μνημόνιο μαζί με τον Τσίπρα. Αξία ανεκτίμητη. Ειδικά, η στιγμή που ο Τσίπρας θα λέει με πόζα πως η Αριστερά έχει το ηθικό πλεονέκτημα. Να είσαι καλά.)
http://pitsirikos.net/2015/07/%CE%B7-%CF%8E%CF%81%CE%B1-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%85%CF%80%CE%AD%CF%81%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%B7/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου