Ακριβώς ένα χρόνο μετά την πτώση της χούντας και με αφορμή την απεργιακή κινητοποίηση των οικοδόμων, η κυβέρνηση Καραμανλή έκανε εκτεταμένη επίδειξη αστυνομικής βίας, καθιστώντας σαφή τα όρια της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας. Συνάμα, αποκαλύπτονταν τόσο η δυναμική ενός εργατικού, λαϊκού και νεολαιίστικου κινήματος που τροφοδοτούνταν από τις πρόσφατες μνήμες της αντιδικτατορικής Αντίστασης και κυρίως από την εξέγερση του Νοέμβρη 1973, όσο και οι αντιφάσεις της Αριστεράς, που δυσκολευόταν να κατανοήσει τον χαρακτήρα του μεταδικτατορικού καθεστώτος και τις πραγματικές αντιθέσεις που αναδείκνυε η ιστορική συγκυρία.
Η απεργία των οικοδόμων και η σύγκρουση
Η απεργία κηρύχτηκε από τη Συντονιστική Επιτροπή των οικοδομικών σωματείων στα οποία κυρίαρχη δύναμη ήταν η παράταξη του ΚΚΕ (η ΕΣΑΚ), ενώ σημαντική ήταν και η δύναμη του ΑΕΜ, της συνδικαλιστικής παράταξης της ανανεωτικής Αριστεράς (κυρίως του ΚΚΕ εσ.). Υπολογίσιμη ήταν και η παρουσία δυνάμεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, κυρίως της ΠΕΣΠ (συνδικαλιστικής παράταξης της ΟΜΛΕ), αλλά και τροτσκιστικών οργανώσεων, όπως η ΕΔΕ και η ΟΚΔΕ, της ΟΣΕ κ.λπ. Εντούτοις, ξεχωριστή σημασία έχει το γεγονός ότι πολύ μεγάλο μέρος των οικοδόμων και ιδιαίτερα των πιο νέων, δεν συνδεόταν με κανένα κόμμα, οργάνωση ή παράταξη, καθώς το μικρό χρονικό διάστημα από τη νομιμοποίησή τους δεν άφηνε πολλά περιθώρια ξεκαθαρίσματος της σύγχυσης που προκαλούσε η πολυδιάσπαση της Αριστεράς.
Ο οικοδομικός κλάδος περιλάμβανε ήδη 200.000 εργατοτεχνίτες, ως συνέπεια της μεταπολεμικής έκρηξης της κατασκευαστικής δραστηριότητας, ιδιαίτερα στα μεγάλα πολεοδομικά συγκροτήματα του λεκανοπεδίου της Αττικής και της Θεσσαλονίκης. Προσφέροντας απασχόληση σε δεκάδες χιλιάδες ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
http://tsak-giorgis.blogspot.gr/2015/07/23-1975.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου