... γιατί το επαναστατικό μαρξιστικό κίνημα υπήρχε προ του πατριωτικο-αστικού ΕΑΜ!
Κυριακή, 20 Μαΐου 2012
1. Η θέση μας για τα εθνικά ζητήματα, τη «Βόρειο Ήπειρο», το «συνωστισμό», τη γενοκτονία των Ποντίων κ.τ.λ. (Η κυρία Ρεπούση είναι η προσωποποίηση και το χαρακτηριστικό παράδειγμα του νέου τύπου ακροδεξιού)!
Η θέση του επαναστατικού μαρξισμού απέναντι στον πόλεμο, σε οποιοδήποτε πόλεμο, ήταν, είναι και θα είναι καταδικαστική. Οι μαρξιστές έναν πόλεμο προωθούν και υπερασπίζονται: τον ταξικό. Τον πόλεμο που στοχεύει στην απελευθέρωση του ανθρώπου από τον άνθρωπο, στον πόλεμο που στοχεύει στην απελευθέρωση της κοινωνίας, στον πόλεμο που καταργεί άπαξ δια παντός τον πόλεμο. Οι μάχες του πολλές και ποικιλόμορφες, ο πόλεμος, όμως, πάντα ο ίδιος.
Με αυτή την αρχή, κάθε «εθνικό ζήτημα», κάθε ζήτημα που ενδέχεται να φέρει πόλεμο, είναι και ζήτημα του λαϊκού κινήματος. Ιστορικά, οι μαρξιστές τάσσονται κατά του πολέμου, με εξαίρεση την εποχή του Ιμπεριαλισμού τον επιθετικό (αντιαποικιακό, απελευθερωτικό καταπιεσμένων λαών) και αμυντικό (άμυνα στην ιμπεριαλιστική επίθεση) εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Όλους τους άλλους πολέμους οφείλουν οι λαοί να τους κάνουν εμφυλίους, δηλαδή, ταξικούς, γιατί γίνονται – πέρα από τα ιδεολογικά περιτυλίγματα – για τα κέρδη των πλουτοκρατών με άμεσα ή έμμεσα θύματα τους λαούς.
Σήμερα, τα λαϊκά κινήματα σε όλες τις χώρες της γης έχουν την ιστορική υποχρέωση από τη μια μεριά, να αποτρέπουν τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, και, από την άλλη, να στέκονται αλληλέγγυα στους λαούς που δέχονται την ιμπεριαλιστική επίθεση. Για να το επιδιώξουν αυτό, θα πρέπει πρώτα – πρώτα να έχουν κατακτήσει την ηθική μάχη στο εσωτερικό της χώρας που δραστηριοποιούνται: να έχουν υπερασπιστεί νικηφόρα το δικαίωμα των εθνοτήτων στο εσωτερικό της χώρας για ισονομία, αναγνώριση της πολιτισμικής ιδιαιτερότητας (εθνοτική ταυτότητα) και σεβασμό στην διαφορετικότητα. Με αυτόν τον τρόπο ενισχύουν το λαϊκό αγώνα για κοινωνική απελευθέρωση και αποδυναμώνουν τα παιγνίδια ιμπεριαλιστικών κύκλων, καθυστερημένων σωβινιστών και πολεμοκάπηλων λαϊκιστικών πολιτικών.
Παράλληλα, στο λαϊκό κινήμα κάθε χώρας μπαίνει και η ηθική υποχρέωση να υπερασπιστεί σε όλη τη γη και κάθε εθνικότητα που καταπιέζεται. Ιδιαίτερα, πρέπει να υπερασπίζεται, για λόγους αρχών και πολιτικής σκοπιμότητας (αποφυγή προπαγάνδας περί δύο μέτρων και δύο σταθμών), τις εθνικές μειονότητες του έθνους της χώρας που δραστηριοποιείται, σε άλλες χώρες. Με αυτή τη λογική, εμείς είμαστε αλληλέγγυοι με θέρμη στους Έλληνες της Νότιας Αλβανίας στον αγώνα τους ενάντια σε κάθε διάκριση απέναντί τους. Σημειώνουμε, όμως, ότι με διπλάσια θέρμη θα αντικρούσουμε κάθε απόπειρα – και λεκτική έστω – απόσχισης της «Νοτίου Αλβανίας» από την Αλβανία. Τα κατάλοιπα του μεσοπολέμου – και μάλιστα ανέφικτα - δεν μπορούν να βασανίζουν τους λαούς των Βαλκανίων. Αρκετά, με την Γιουγκοσλαβική τρέλα.
Οι μαρξιστές γνωρίζουν μια μεγάλη αλήθεια, την οποία με την αγοραία μορφή της την γνωρίζουν όλοι οι λαοί: Την ιστορία τη γράφουν οι νικητές. Ήδη, από την αρχαιότητα κατηγορούσαν τον Όμηρο ότι ήταν μεροληπτικός και εχθρικός προς τους Θερσίτη και Παλαμήδη.
Κάτω από αυτό το πρίσμα, η αναγκαιότητα για αναθεώρηση της Ιστορίας υποκρύπτει πολιτικές σκοπιμότητες των «σημερινών νικητών», των σημερινών αφεντάδων του διεθνοποιημένου κεφαλαίου. Επί πλέον, υπάρχουν στο συγκεκριμένο σχολικό βιβλίο Ιστορίας της κυρίας Ρεπούσης και δύο σημεία που δεν έτυχαν της αρμόζουσας κριτικής. Το ένα είναι η υπονόμευση της Γαλλικής Επανάστασης και το άλλο η απόκρυψη του κατασταλτικού ρόλου της Ιεράς Συμμαχίας. Με άλλα λόγια, η κυρία Ρεπούση και οι συνεργάτες της με το βιβλίο τους εμπεδώνουν στην νέα γενιά την ματαιότητα της ανυπακοής, τον ραγιαδισμό.
Ποια είναι η αριστερή άποψη για τα προαναφερθέντα γεγονότα και για τη «σχολική» τους τύχη; Η Γαλλική Επανάσταση ήταν μια απελευθερωτική επανάσταση της αστικής τάξης και του λαού που άλλαξε την ιστορία όλης της ανθρωπότητας, η Ιερά Συμμαχία ήταν η πολιτική έκφραση ενός κατασταλτικού μηχανισμού που διατηρούσε την «ειρήνη» τόσο στο εσωτερικό της κάθε χώρας όσο και σε όλο τον κόσμο και ο οποίος κατασταλτικός μηχανισμός δέχτηκε ισχυρό χαστούκι με την ελληνική επανάσταση το 1821 και, τέλος, ο "συνωστισμός της Σμύρνης" δεν ήταν συνωστισμός αλλά σφαγή – άλλη μια βαρβαρότητα στην ατέλειωτη αλυσίδα των καπιταλιστικών πολέμων.
Οι αριστεροί δεν εξωραΐζουν, δεν αποκρύπτουν και δεν δικαιολογούν την καπιταλιστική βαρβαρότητα των πολέμων, αλλά πράττουν ακριβώς το αντίθετο: δείχνουν όλο το μέγεθος, όλες τις ανατριχιαστικές πτυχές της βίας του πολέμου και, κυρίως, τις οικονομικο-πολιτικές αιτίες του, για να καταδικάζεται από τις ανθρώπινες συνειδήσεις. Δεν έχουμε αυταπάτες: η συναδέλφωση των λαών επιτυγχάνεται με το τέλος της καπιταλιστικής βαρβαρότητας! Αυτό είναι το σχολικό εγχειρίδιο του αύριο! Μόνο με την αλήθεια αφοπλίζεται το χέρι του ξένου και ντόπιου φονιά!
Η κυρία Ρεπούση μπορεί να είναι αριστερή με τον ίδιο τρόπο που ένας παίκτης του Παναθηναϊκού συμπαθεί τον Ολυμπιακό: εκτός γηπέδου, εκτός αγώνος!
Η κυρία Ρεπούση στο γήπεδο της Ιστορίας είναι νέο-ακροδεξιά: παίζει για τα συμφέροντα του διεθνοποιημένου κεφαλαίου!
Στο ζήτημα της γενοκτονίας των Ποντίων – ποιος χέζει τη γνώμη της Ρεπούση - η αριστερά είναι το πρόβλημα.
Η γενοκτονία των Ποντίων άπτεται της Ιστορίας της ΕΣΣΔ και της Ιστορίας των Κομουνιστικών Κομμάτων, κυρίως της περιοχής. Η δημιουργία της ΕΣΣΔ, οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις εναντίον της (και με την συνδρομή της Ελλάδας, παρακαλώ), η περικύκλωσή της από εχθρικές δυνάμεις, ώθησαν την ΕΣΣΔ να «συμμαχήσει» με το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα του Κεμάλ, που πολεμούσε εναντίον των Γάλλων, των Ιταλών, των Άγγλων και των ενεργούμενών τους Ελλήνων του Βενιζέλου, γεγονός που το πλήρωσε ακριβά ο ελληνισμός - και οι Πόντιοι «κατ’ εξακολούθησιν». Παρενθετικά, αυτή η σχέση έφτασε στο σημείο ο Κεμάλ να είναι ο φύλακας-άγγελος του εξόριστου Τρότσκι. Τα κομμουνιστικά κόμματα της εποχής έθεταν – και σωστά - ως πρώτη προτεραιότητά τους την διαφύλαξη της χειροπιαστής ελπίδας της ανθρωπότητας, της ΕΣΣΔ. Κατά κάποιο τρόπο, η γεωπολιτική πραγματικότητα της εποχής μετατράπηκε σε πολιτική πρακτική των κομμουνιστικών κομμάτων. Πολύ μεγάλο μέρος της δράσης τους και της πολιτικής τους υπαγορευόταν από το διεθνιστικό καθήκον τους. Μέσα στο πλαίσιο αυτό το ΚΚΕ –και κατά επέκταση όλη η ελληνική αριστερά – εγκλωβίστηκε. Απέναντι στον Κεμάλ και στον Κεμαλισμό κράτησε μια θετική στάση, με αποτέλεσμα να παραβλέπει τον βάρβαρο ακραία εθνικιστικό χαρακτήρα του εθνικοαπελευθερωτικού τους κινήματος, που είχε ως κύρια αιχμή της πολιτικής του την συστηματική γενοκτονία των λαών της Τουρκίας.
Σήμερα, προβάλλει απαιτητική η αναγκαιότητα η αριστερά να ακούσει τις φωνές των αριστερών Ποντίων.
Πρέπει κάποτε το ΚΚΕ αλλά και όλη η «κομμουνιστικογενής» αριστερά να παραδεχτούν το γεωπολιτικό παιγνίδι γύρω από την ΕΣΣΔ και να πάρουν τις ευθύνες τους.
Ίσως με αυτή την εξέλιξη δικαιωθούν και πολλοί κομμουνιστές ηγέτες (και του εμφυλίου), που σήμερα η μνήμη τους αμαυρώνεται με τη στάμπα του προδότη.
Οδόφραγμα κριτικής
Παρασκευή, 7 Φεβρουαρίου 2014 2. (Κι όμως, ο Μαϊλης έχει δίκαιο): ΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΣΤΟ Β’ ΠΑΓΚ. ΠΟΛΕΜΟ!
Μικρό σχόλιο κριτικής στην κριτική. Η ιμπεριαλιστική παρέμβαση κατά και μετά την επανάσταση στην Ρωσία και, στη συνέχεια, η πολύμορφη και πολυεπίπεδη ιμπεριαλιστική περικύκλωση της ΕΣΣΔ , έθεσαν - και σωστά - στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα ως πρώτη του προτεραιότητα την ανάγκη υπεράσπισης της πατρίδας των εργατών όλου του κόσμου, της Σοσιαλιστικής Πατρίδας. Παράλληλα, η επαναστατική αίγλη, το πρωτοφανές εγχείρημα του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας και το τεράστιο δυναμικό της χώρας (οικονομικό, εδαφικό, ανθρώπινο, στρατιωτικό, πολιτιστικό και επιστημονικό) αναπόφευκτα, με ιστορική σχεδόν νομοτέλεια, οδήγησαν στο να μετεξελιχτεί η ΕΣΣΔ σε αποφασιστικό κέντρο του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η σε παγκόσμιο επίπεδο ταξική πάλη πήρε χαρακτηριστικά γεωπολιτικής σύγκρουσης και, μέσα σε αυτό το πλαίσιο, το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα μετατράπηκε σε μεγάλο βαθμό πιόνι στη σκακιέρα των γεωπολιτικών επιδιώξεων - ακόμη και επαναστατικών - της ΕΣΣΔ.
Οι συνέπειες ήταν καταστροφικές.
Βραχυπρόθεσμα, τα αποτελέσματα της ταύτισης και της οργανικής ενότητας του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος με την ΕΣΣΔ ήταν θετικά. Μια σειρά χωρών πέρασαν στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο είτε χάρη του νικηφόρου κατά τον Β΄Παγκόσμιο Σοβιετικού Στρατού (Ανατολικές χώρες), είτε της τεράστιας πολυεπίπεδης βοήθειας και παγκόσμιας πολιτικο-οικονομικο-στρατιωτικής βαρύτητας της ΕΣΣΔ (κυρίως, Κίνα και Βιετνάμ). Εξαίρεση - όχι σε όλα τα επίπεδα και σίγουρα όχι σε όλη την ιστορική τους διαδρομή - αποτελούν οι σοσιαλιστικές απόπειρες των Κούβα και Αλβανίας.
Μεσοπρόθεσμα, όμως, και μακροπρόθεσμα τα αποτελέσματα δεν ήταν απλώς αρνητικά, ήταν καταστροφικά.
Η ισχύς της ΕΣΣΔ, η γεωπολιτική πραγματικότητα και, κυρίως, ο ιστορικός της ρόλος απέτρεψαν την ανάπτυξη από το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα (και στο εσωτερικό των σοσιαλιστικών χωρών) μιας αντικειμενικής κριτικής διαλεκτικού ξεπεράσματος των αντισοσιαλιστικών πλευρών του κοινωνικού μοντέλου στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού. Οι κριτικές που αναπτύχτηκαν στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, δεξιές (π.χ. Ευρωκομμουνισμός) και αριστερές (π.χ. Μάο), πέρα από το γεγονός πως αποτελούσαν έκφραση πολιτικών σκοπιμοτήτων έξω από την ιστορική υπόθεση του σοσιαλισμού, αποδείχτηκαν μέσα στο χρόνο το ίδιο αναποτελεσματικές με το αντικείμενο κριτικής τους.
Παρένθεση. Ιστορικά, προσπάθεια άρθρωσης διαλεκτικής κριτικής έκαναν κάποιες τάσεις στα περιθώρια του κομμουνιστικού κινήματος (π.χ. τροτσκιστές), οι οποίες, βέβαια, ήταν δέσμιες της
ιστορικότητας που έφερναν, και, άρα - παρά τις όποιες σωστές επισημάνσεις τους -, αναποτελεσματικές.
Από εδώ πηγάζει, όμως, η κατηγορία για τροτσκισμό, που αποδίδουν κάποιοι εγκυκλοπαιδικοί τσιτατοφόροι οπορτουνιστές, σε κάθε προσπάθεια του ΚΚΕ να ξαναοροθετήσει θεωρητικά τα ιστορικά γεγονότα και τη σύγχρονη φιλοσοφία της δράσης. Κλείνει η παρένθεση.
Η δομική καταστροφικότητα του σφικτού εναγκαλισμού του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος με την ΕΣΣΔ φάνηκε με όλες – και σε όλες – τις διαστάσεις της με την <<κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού>>. Μαζί με την ΕΣΣΔ δεν κατέρρευσαν μόνο οι χώρες του σοσιαλιστικού στρατοπέδου αλλά και το οργανωμένο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Απροετοίμαστα ιδεολογικά και πολιτικά τα κομμουνιστικά κόμματα περιθωριοποιήθηκαν, διαλύθηκαν ή ενσωματώθηκαν στις συστημικό πλαίσιο.
Και κάτι επιπλέον. Τα πάνω από τάξεις λαϊκά μέτωπα, η συμμαχική αλληλεγγύη το <<μοίρασμα>> του κόσμου από τις νικήτριες δυνάμεις του Β΄Παγκοσμίου πολέμου και το ευρωπαϊκό μεταπολεμικό status quoβοήθησε ή κτύπησε το ΕΑΜ;
Παραμένει παράδοξο το πώς το ΚΚΕ με τέτοιες θεωρητικές προσεγγίσεις δεν στηρίζει σήμερα το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ. Απέναντι στο πανίσχυρο παγκόσμιο κατεστημένο, χωρίς Σοσιαλιστικές χώρες και το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα αδύναμο τι μας απομένει σαν λαός;
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπήρχε, το ΚΚΕ έπρεπε να τον … εφεύρει!
Σ.Καστριώτης
(Πεμ. 6/2/14 - 15:55)
ΛΑΘΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΑ ΜΕΤΩΠΑ ΣΤΟ Β’ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ!
ΛΑΘΟΣ ΚΑΙ Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΟΥ ΕΑΜ ΚΑΙ ΕΛΑΣ!
Το ΚΚΕ, δια του Μάκη Μαΐλη, συνεχίζει ακάθεκτο την κατεδάφιση των καλύτερων και πιο ηρωικών σελίδων του κομμουνιστικού κινήματος.
Στόχος τώρα η καρδιά των ηρωικών αγώνων των κομμουνιστών στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αγώνες που είχαν ως επίκεντρο την ήττα του φασισμού και το άνοιγμα του δρόμου για εθνικοαπελευθερωτικές,αντιφασιστικές, δημοκρατικές, προοδευτικές εξελίξεις, με προοπτική τοσοσιαλισμό.
Ο Μ. Μαΐλης, σε ομιλία του σε εκδήλωση που πραγματοποίησε η Κομματική Οργάνωση του ΚΚΕ Κεντρικής Μακεδονίας με θέμα τον αντικομμουνισμό και την παραχάραξη της ιστορίας, τόνισε, μεταξύ άλλων, τα εξής:
«Στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα δεν μπόρεσε να διαμορφώσει επαναστατική στρατηγική για την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας. Ενώ αρχικά ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος σωστά χαρακτηρίστηκε ως ιμπεριαλιστικός, στη συνέχεια εκτιμήθηκε ως αντιφασιστικός - πατριωτικός. Επιλέχθηκε η στρατηγική των αντιφασιστικών μετώπων, καθώς και η διαπλάτυνση των συμμαχιών από το 1943, με στόχο τη συγκρότηση κυβερνήσεων «εθνικής ενότητας», στρατηγική άμεσα συναρτημένη με ένα κολοσσιαίας σημασίας γεγονός: Την αυτοδιάλυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς.
Αυτή η στρατηγική δεν επιβεβαιώθηκε. Αν δεν υπήρχε ο καθοριστικός ρόλος του Κόκκινου Στρατού, γενικά της Σοβιετικής Ένωσης, θα ήταν αδύνατη η απόσπαση 8 χωρών της Ευρώπης από το ιμπεριαλιστικό σύστημα.» (*)
Με δυο λόγια, ο Μ. Μαΐλης στην ουσία ισχυρίζεται ότι ήταν λάθος εκτίμηση ο χαρακτηρισμός του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ως αντιφασιστικού - πατριωτικού και έπρεπε να ονομαζόταν ιμπεριαλιστικός, πράγμα που, αν συνέβαινε, θα οδηγούσε την τότε Σοβιετική Ένωση να άνοιγε διπλό μέτωπο τόσο κατά του φασιστικού άξονα όσο και κατά των Αγγλοαμερικανών, με ό,τι αυτό θα σήμαινε για την ίδια, την έκβαση του πολέμου και το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Το τελευταίο, επίσης, σύμφωνα με τα νέα αποφθέγματα του Μ. Μαΐλη, θα υποχρεώνετο να προχωρήσει σε ανατροπές πχ σε Αγγλία και ΗΠΑ, ενώ εσωτερικά σε κάθε κατεχόμενη χώρα πχ Γαλλία, θα έπρεπε να μάχεται τόσο τα κατοχικά στρατεύματα του άξονα όσο και τους «εισβολείς» Αγγλοαμερικανούς, που υποτίθεται ήθελαν την απελευθέρωση της Γαλλίας.
Τόσο ωραία!!!
Η προέκταση όλων τούτων για την Ελλάδα είναι σαφής: Λάθος η γραμμή του ΚΚΕ στην κατοχή και λάθος η γραμμή για ΕΑΜ και ΕΛΑΣ!
Η στρατηγική που, παρά τις όποιες αδυναμίες και λάθη, ανέδειξε το κομμουνιστικό κίνημα σε μεγάλη ηγεμονική δύναμη στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, το καταξίωσε στην Ελλάδα και άλλαξε τον πολιτικό χάρτη της Ευρώπης και του πλανήτη, πετιέται από τους συντρόφους στην ηγεσία του ΚΚΕ με μιααπίστευτη ανευθυνότητα στον κάλαθο των αχρήστων.
Η ιστορική πραγματικότητα ξαναγράφεται στα μέτρα της σημερινής αδιέξοδης κατεύθυνσης του ΚΚΕ.
(*) Η ομιλία του Μάκη Μαΐλη δημοσιεύθηκε στο «Ριζοσπάστη» την Κυριακή 26 Ιανουαρίου 2014.
"Ο ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΟΣ"
Πέμπτη 6 Φεβρουαρίου 2014.
http://odofragma-skas.blogspot.gr/2014/02/blog-post_7931.html
Τετάρτη, 5 Μαρτίου 2014 3. Σχόλιο αντικριτικής στη κριτική στο ΚΚΕ για τη θέση του περί "ιμπεριαλιστικής" Ελλάδας
Σχόλιο αντικριτικής. Όταν στο ίδιο κείμενο μερικών εκατοντάδων λέξεων μπερδεύεις τα σώβρακα με τις γραβάτες (ανόμοια πράγματα) και σαλτάρεις από την Ουκρανία στα χρυσαυγουλίτικα σώου, τότε κάτι δεν πάει καλά και είναι πρόβλημα αποκλειστικά δικό σου (του αρθρογράφου). Όταν, όμως, "δημοσιολογείς", επιζητάς, δηλαδή, να διαμορφώσεις συνειδήσεις με το δικό σου σκεπτικό πλαίσιο κι όταν, μάλιστα, το "μωσαϊκοειδές" πλαίσιό σου αθωώνει τους "μισούς δολοφόνους" και την ιστορικά αιματοβαμμένη επεμβατική άρχουσα τάξη της Ελλάδας (π.χ. Κριμαία, Κορέα, Αφγανιστάν), τότε σταματά να είναι αποκλειστικό σου πρόβλημα, γιατί η προβολή του βλαχομπαροκισμού αποκρύπτει την ¨ιδιαίτερη κακουργηματική" φύση της ελληνικής άρχουσας τάξης εντός κι εκτός Ελλάδας.
Εμείς ρωτάμε, όλους όσοι θέλουν να βλέπουν την Ελλάδα με τσαρούχια (μικρή καπιταλιστική ανάπτυξη) και σμόκιν να σέρνεται παρά τη θέλησή της σε "ανόσιους παρά φύση βιασμούς" λαών, τα εξής:
1). Μήπως, η Ελλάδα είναι τμήμα του ιμπεριαλιστικού τέρατος και μάλιστα οργανικό - έστω και σαν απόφυση;
2). Μήπως, τμήματα της ελληνικής άρχουσας τάξης έχουν ενσωματωθεί στο διεθνοποιημένο κεφάλαιο (π.χ. Λάτσης);
3). Ποιές άλλες "μη" ιμπεριαλιστικές χώρες - εκτός της άβουλης για εσάς Ελλάδας - συμμετείχαν και συμμετέχουν στο ΝΑΤΟ;
4). Μήπως, η Ελλάδα συμμετείχε και συμμετέχει στον παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό οικονομικό καταμερισμό οργανικά με συγκεκριμένους κλάδους (π.χ. "ελληνικό" διεθνοποιημένο κεφάλαιο, εφοπλιστικό κεφάλαιο, τουριστικό κεφάλαιο, τραπεζικό κεφάλαιο) και, άρα, συμμετείχε και συμμετέχει στη μοιρασιά των ιμπεριαλιστικών λαφύρων;
5). Ποία άλλη χώρα "μη" ιμπεριαλιστική - πλην της κατά εσάς έντιμης και πτωχής Ελλάδας - είχε το προ κρίσεως Α.Ε.Π. της χώρας μας;
Παρότι θα μπορούσαν στην αλυσίδα των ερωτημάτων να προστεθούν κι άλλοι πολλοί κρίκοι, οι οποίοι θα αναδείκνυαν περαιτέρω τις αντιφάσεις του βλαχομπαροκισμού, κλείνουμε με ένα τελευταίο ερώτημα ως εργασία... για το σπίτι:
Μηπως, τα χρυσαύγουλα "σπονσοναρίστηκαν" από αυτήν την... δακρύβρεχτη άρχουσα τάξη;
Η Ελλάδα δεν φοράει σμόκιν και τσαρούχια, φοράει δυτικό επίσημο ένδυμα με στρατιωτικές μπότες!
Οδόφραγμα
«Η ιμπεριαλιστική Ελλάδα που πρωταγωνιστεί στις εξελίξεις» και άλλα ανέκδοτα με τον Τοτό…
Ο μισός πλανήτης έχει πάρει «φωτιά». Η Ουκρανία βρίσκεται στα πρόθυρα του διαμελισμού, οι αμερικάνοι απειλούν, ότι σε περίπτωση που υπάρξει στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας στην Ουκρανία, θα ενεργοποιήσουν τις διαδικασίες ένταξης της Γεωργίας στο ΝΑΤΟ.
Στη Συρία συνεχίζεται ο εμφύλιος, στην Αίγυπτο και στο Ιράκ επικρατεί αναβρασμός, στη Τουρκία δοκιμάζονται οι αντοχές της κυβέρνησης Ερντογάν από τις συνεχείς αποκαλύψεις για οικονομικά σκάνδαλα στα οποία ενέχονται υψηλόβαθμοι κυβερνητικοί αξιωματούχοι, ενώ την Κύπρο η κυβέρνηση Αναστασιάδη προωθεί σχέδιο διχοτόμησης του νησιού.
Και μέσα σε αυτή την κοσμοχαλασιά και την καταστροφή, αναδύεται ο… ελληνικός ιμπεριαλισμός για να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στις διεθνείς εξελίξεις και να προωθήσει τα δικά του συμφέροντα!
Έτσι προσπαθεί να εξηγήσει τις διεθνείς εξελίξεις ο Ριζοσπάστης, στην προσπάθεια του να διασώσει την τυχοδιωκτική – αντεπαναστατική θεωρία της «αλληλεξάρτησης» και της «ιμπεριαλιστικής Ελλάδας».
Όταν τα γεγονότα δεν συμφωνούν με τις θέσεις μας, τόσο το χειρότερο για τα γεγονότα…
Σε άρθρο παρέμβασης η εφημερίδα την Παρασκευή (28/2), αφού σωστά επισημαίνει, ότι, με αφορμή τις εξελίξεις στην Ουκρανία, την Κύπρο, τη Συρία κλπ, «οξύνονται επικίνδυνα οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις», στη συνέχεια, ανατρέποντας κάθε λογικό ειρμό, αναφέρει τα ακόλουθα:
«Σε αυτές τις συνθήκες, έχει σημασία να δούμε πώς στέκεται η ελληνική αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό.
Η ελληνική αστική τάξη αξιοποιεί τη θέση του Προεδρεύοντος της ΕΕ για να πρωτοστατήσει στις εξελίξεις. Εξασφάλισε πρωταγωνιστικό ρόλο στην ιμπεριαλιστική επέμβαση της ΕΕ στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, βιάζεται να κλείσει το Κυπριακό. Δηλώνει ετοιμότητα να πρωτοστατήσει στους σχεδιασμούς για την Ουκρανία. Στόχος να κατοχυρώσει τη θέση της στην περιοχή εις βάρος ανταγωνιστών της (π.χ. Τουρκία), η αναβάθμιση της συμμετοχής της στο μοίρασμα αγορών, στον έλεγχο κόμβων μεταφοράς Ενέργειας και εμπορευμάτων».
Όλα αυτά κάνει ο… τρομερός «ελληνικός ιμπεριαλισμός», ο οποίος «πρωτοστατεί» στις διεθνείς εξελίξεις, μαζί με τις ΗΠΑ, τη Ρωσία, τη Γερμανία…
Τώρα να γελάσει κανείς, ή να βάλει τα κλάματα, για το πως κατάντησαν το ΚΚΕ οι «θεωρητικοί» της «ιμπεριαλιστικής Ελλάδας».
Αλήθεια ρε παλληκάρια, τι συμφέροντα έχει η ελληνική αστική τάξη στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, για να παίξει… πρωταγωνιστικό ρόλο; Η αλήθεια βέβαια είναι πολύ διαφορετική. Οι Γάλλοι ιμπεριαλιστές, οι οποίοι έχουν συμφέροντα στη χώρα αυτή, υπαγορεύουν τις προθέσεις τους στην… προεδρεύουσα Ελλάδα και η τελευταία, σαν καλή μαθήτρια, εκτελεί τις εντολές.
Πόσο υποτελείς και υποτακτικοί είναι απέναντι στον αμερικάνικο και γερμανικό ιμπεριαλισμό, οι… προεδρεύοντες της ΕΕ, αποδεικνύεται και από το γεγονός, ότι δεν τόλμησαν να αρθρώσουν ούτε λέξη για την προστασία της ελληνικής μειονότητας στην Ουκρανία, που, μαζί με άλλους πληθυσμούς, έχει βρεθεί στο στόχαστρο των φασιστικών – νεοναζιστικών ορδών, επειδή οι τελευταίες έχουν την εύνοια των μεγάλων αφεντικών. Τόσο δουλοπρεπείς και εξαρτημένοι είναι.
Θα ζητούσαμε πολλά, αν απαιτούσαμε από την ελληνική κυβέρνηση να καταδικάσει την ανοιχτή φασιστική πρόκληση στην Ουκρανία, που ξεχειλίζει στους δρόμους του Κιέβου. Για να το κάνεις όμως αυτό θέλει κότσια. Και που να τα βρουν εκείνοι που παίρνουν κατευθείαν εντολές από την αμερικάνικη και γερμανική πρεσβεία; Στα πλαίσια της «αλληλεξάρτησης» βεβαίως, βεβαίως.
Για καταδίκη της νεοναζιστικής αλητείας είπατε; Ποιος λέει τέτοιες κακές κουβέντες; Απεναντίας ο Βενιζέλος, εκ μέρους της… προεδρεύουσας, μετέβη στο Κίεβο και είχε «κρίσιμες συνομιλίες» με όλο το φασιστικό σκυλολόι, που με τις ευλογίες των αμερικάνων και των γερμανών έχουν σχηματίσει προσωρινή κυβέρνηση.
Και υπάρχει έστω και ένας κάτοικος αυτής της χώρας, που να πιστεύει ότι ο Βενιζέλος συναντήθηκε με τους ουκρανούς φασίστες για να προωθήσει τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης; Το σκονάκι από τα αφεντικά διάβασε ο άνθρωπος και μετέφερε τις απόψεις τους στους Ουκρανούς φασίστες. Αν και οι τελευταίοι δεν περιμένουν από τον Βενιζέλο να μάθουν τις σκέψεις των αφεντικών. Μιλούν απευθείας μαζί τους και παίρνουν «ζεστές» τις εντολές.
Είναι τόσο πεισματάρικα τα γεγονότα, που κυριολεκτικά βοούν και φωνάζουν ότι η Ελλάδα δεν είναι απλώς εξαρτημένη από τον αμερικάνικο και ευρωπαϊκό (γερμανικό) ιμπεριαλισμό, αλλά είναι χειροπόδαρα δεμένη σαν λουκάνικο Φρανκφούρτης.
Και όλοι το καταλαβαίνουν αυτό, εκτός από τη νεοτροτσκιστική ομάδα στην ηγεσία του ΚΚΕ, η οποία με όσα λέει και όσα κυρίως κάνει, έχει καταδικάζει το κάποτε ακμαίο αντιιμπεριαλιστικό κίνημα της χώρας σε μαρασμό και απαξίωση. Είναι μήπως τυχαίο, ότι, ενώ οι εξελίξεις στην Ουκρανία, βάζουν σε κίνδυνο τη διεθνή ειρήνη, δεν έγινε ούτε μια κινητοποίηση στην Ελλάδα, όπου στο παρελθόν το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα και το κίνημα Ειρήνης, είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο στις εξελίξεις;
Κάποιοι κοιμούνται βαθιά. Ας μη τους χαλάσουμε τον ύπνο τους και την ονειροπόληση τους για την «ιμπεριαλιστική Ελλάδα» που «πρωταγωνιστεί στις εξελίξεις».
Μα καλά κανείς δεν αγαπάει αυτό το κόμμα και του συμπεριφέρονται με αυτό τον τρόπο; Δεν τους προβληματίζει, ότι, ενώ η κοινωνία βράζει από τα προβλήματα, μετά τις εκλογές του Ιούνη του 2012, δεν κουνιέται φύλλο; Δεν τους προβληματίζει η αδράνεια και η απραξία του ΠΑΜΕ, το οποίο καθημερινά χάνει την επαφή με το κίνημα; Που ήταν οι κομμουνιστές στη κινητοποίηση των απολυμένων σχολικών φυλάκων και εκπαιδευτικών στις 28/2; Πως φτάσαμε στο σημείο, να πρωταγωνιστούν στις – τραγικά λίγες και χωρίς αγωνιστικό πλαίσιο είναι αλήθεια – κινητοποιήσεις, στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και να είναι απόντες οι κομμουνιστές; Ποιος παίρνει τέτοιες ευθύνες;
Δεν αισθάνονται την ανάγκη να απολογηθούν κάποιοι, για την εισβολή των φασιστοειδών στις λαϊκές συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά; Το Περιστέρι, το Αιγάλεω, οι Άγιοι Ανάργυροι, η Νέα Ιωνία, τα Λιόσια, η Κοκκινιά, η Δραπετσώνα, το Πέραμα, το Κερατσίνι, ο Κορυδαλλός, αποτελούν τα προπύργια, είναι η καρδιά του επαναστατικού κινήματος της χώρας. Και τις περιοχές αυτές, τις φυλάμε σαν κόρη οφθαλμού. Όχι να τις παραδώσουμε αμαχητί στις φασιστικές ορδές.
Είναι τόσα πολλά τα γεγονότα που καταδεικνύουν, ότι το ΚΚΕ βαδίζει σε λάθος δρόμο, ώστε θα ήταν περιττό να αναφερθούμε σε καθένα ξεχωριστά από αυτά.
Σήμερα υπάρχουν χιλιάδες κομμουνιστές, ριζοσπάστες αγωνιστές, που αγωνιούν και προβληματίζονται για την πορεία του κομμουνιστικού κινήματος, το οποίο για σχεδόν ένα αιώνα αποτελούσε την ραχοκοκαλιά του λαϊκού κινήματος.
Ας κάνουν κάτι σήμερα, πριν η κατάσταση επιδεινωθεί σε τέτοιο βαθμό, που η πορεία προς την καταστροφή δεν θα μπορεί πλέον να αντιστραφεί.
Και αυτό θα ήταν τραγικό.
Ο Στωικός
http://ergatikosagwnas.gr/EA/index.php/2012-03-12-20-13-03/1639-l-r-
http://odofragma-skas.blogspot.gr/2014/03/blog-post_1139.htmlΟ μισός πλανήτης έχει πάρει «φωτιά». Η Ουκρανία βρίσκεται στα πρόθυρα του διαμελισμού, οι αμερικάνοι απειλούν, ότι σε περίπτωση που υπάρξει στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας στην Ουκρανία, θα ενεργοποιήσουν τις διαδικασίες ένταξης της Γεωργίας στο ΝΑΤΟ.Δευτέρα, 22 Οκτωβρίου 2012 4. Η σύγκρουση Αγγλοσαξώνων και Γερμανών στην Ελλάδα σήμερα. Ο κύριος Χρυσοχοϊδης και οι αντιπασόκοι πρώην πασοκάρες!!!!! (Eπανάλειψη μεν, πάντα επίκαιρη δε)!
μικρό σχόλιο
Το μπάχαλο στο ΠΑΣΟΚ και η πλήρης αποσύνθεσή του, οι διεργασίες στη ΝΔ αλλά και οι «αντιθέσεις» στο εσωτερικό των κομμάτων της Αριστεράς δεν είναι το τέλος ενός πολιτικού σκηνικού που οδήγησε - με τους ίδιους σημερινούς πρωταγωνιστές - τον τόπο στα κατοχικά μνημόνια. Αντίθετα, είναι η αρχή του νέου .
Οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις όσο περνάει ο καιρός θα εκφράζονται στη χώρα μας με το ερώτημα ΕΥΡΩ η Δραχμή .Από τη μια μεριά θα συντάσσονται οι φιλοευρωπαϊστές και από την άλλη οι ευρωσκεπτικιστές αγγλοσαξωνικού δακτύλου. Από τη μια μεριά, θα βρίσκεται η παλιά Ν.Δ. , τα σημητικά υπολείματα του ΠΑΣΟΚ και η παλιά αριστερά και από την άλλη, το «νέο» του Σαμαρά - ίσως και χωρίς τον Σαμαρά - και ο «κεντροαριστερός» του «ναι μεν αλλά» Χρυσοχοϊδης.
Πολλοί από τους από τους όψιμους ή λιγότερο όψιμους αντιπασόκους πασοκικής προέλευσης, μεθαύριο θα ξανασυνωστίζονται στους διαδρόμους των πολιτικών γραφείων των σαμαροχρυσοχοϊδηδων.
Και ο ελληνικός λαός; Ζαλισμένος και θολωμένος στη μέση !
Και η αριστερά; Δίχως πρόταση, αγναντεύει το γκρεμό και το ρέμα. Η ολιστική άρνηση της παγκόσμιας δομημένης ισχύος (δηλαδή Έξω από το Ευρώ, Έξω από την ΕΕ και Έξω από το ΝΑΤΟ ) περιορίζει την Ελλάδα - μόνη κι έρημη - στα όρια του βαλκανικού εφιάλτη - και με την Τουρκία να κρατάει τα κλειδιά της κόλασης . Η ολιστική κατάφαση (δηλαδή Ναι στο ευρώ , Ναι στην ΕΕ , Ναι στο ΝΑΤΟ) βυθίζει τη χώρα όλο και πιο πολύ στο βούρκο της εξοντωτικής για το λαό Γερμανικής κατοχής.
Εμείς ένα λέμε : Η Ελλάδα του ελληνικού λαού σε αυτό το παιχνίδι δεν θα έχει στρατηγικούς συμμάχους (ούτε καν τα ανύπαρκτα κινήματα συμπαράστασης στους αγωνιζόμενους λαούς κλπ κλπ), παρά μόνο ευκαιριακούς συμμάχους, που θα την χρησιμοποιήσουν σαν πιόνι για τα ευρύτερα γεωπολιτικά συμφέροντά τους .
Εμείς λέμε : Η βάση της σκέψης και της δράσης της αριστεράς θα πρέπει να συγκροτηθεί πάνω στο ερώτημα τι συμφέρει τον ελληνικό λαό σήμερα, τώρα, έξω από ιδεολογικές αγκυλώσεις και πάνω σε αυτό να χτίσει ένα παλλαϊκό κίνημα.
Η αριστερά, ας μην κάνει το στρατηγικό λάθος που έκανε ο Κ. Καραμανλής ο νεώτερος. Το σημερινό διεθνές σκηνικό δεν είναι μια επανάληψη του μεσοπολέμου, είναι κάτι εντελώς νέο.
Οδόφραγμα κριτικής
Τρίτη, 21 Φεβρουαρίου 2012
5. Αποσαφήνιση της πολιτικής τοποθέτησης του Οδοφράγματος.(Αναδημοσίευση).
1 Το Οδόφραγμα τοποθετείται στην αριστερά υπό την έννοια πως, η αριστερά είναι η μόνη κοσμοθεωρία, η μόνη φιλοσοφία της πράξης που μπορεί να αντισταθεί και να αντιπαραταχθεί ιδεολογικοπολιτικά, με συνέχεια και ολιστική περιεκτικότητα, στο νέο δρομολογούμενο Μεσαίωνα.
2. Για το Οδόφραγμα ως αριστερά ορίζονται οι πολιτικοϊδεολογικές τάσεις της Α΄ Διεθνούς: οι κομμουνιστές και οι αναρχικοί.
3. Αυτή η θέση δεν είναι κάποιο
«νέο εμπόρευμα στην πολιτική πιάτσα», ένα νέο μόρφωμα στα τόσα, μια παραπάνω οργανωτική συντήρηση της διάσπασης των δυνάμεων ανατροπής, ούτε «τόπος συγκρότησης πολιτικής ταυτότητας χώρου» και, βέβαια, δεν είναι στείρος ιστορισμός. Ίσα – ίσα, η μία από τις δύο κύριες επιδιώξεις του είναι η - με σύγχρονους όρους - μεγάλη ενότητα της Α΄ Διεθνούς, η συνεισφορά του στην ενότητα.
4. Η μεγάλη ενότητα δεν είναι σε καμία περίπτωση ευχή ρομαντικών ή νοητό κατασκεύασμα γραφείου ή λεκτικός ιδεαλισμός. Είναι η αποκρυστάλλωση της εμπειρίας του λαϊκού κινήματος στην Ελλάδα τα δύο τελευταία χρόνια.
Έχουμε ζωτική ανάγκη, ως κίνημα με αντικειμενικό σκοπό τη συντριβή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, και την βαριά οργανωτική υποδομή ενός Λενινιστικού Κόμματος για την κατάληψη των όποιων Χειμερινών Ανακτόρων και την ευελιξία της αναρχικής αυτοοργάνωσης. Άλλωστε, εκ των πραγμάτων, οι Κομμουνιστές και οι Αναρχικοί εκφράζουν καλύτερα διαφορετικά κοινωνικά στρώματα: Τους εργαζόμενους οι πρώτοι και τους κοινωνικά περιθωριοποιημένους – με την κλιμακούμενη παραβατικότητά τους - οι δεύτεροι.
Η σύνθεση των δύο δημιουργεί το νέο επαναστατικό υποκείμενο.
5. Η μεγάλη ενότητα συμπεριλαμβάνει σαν «μετωπικούς μηχανισμούς» τόσο τα κινήματα του «εποικοδομήματος» (νέων, οικολογίας, τοπικών προβλημάτων κ.λπ.), όσο και τα αριστερά κόμματα που απορρίπτουν την σοσιαλδημοκρατική ιστορική και πολιτικοκοινωνική πρόταση – παλιά και νέα.
6. Κάτω από αυτό το πρίσμα το Οδόφραγμα από τη μια χαιρετίζει όλες τις ενωτικές πρωτοβουλίες και από την άλλη μπορεί να λέει:
Αν η μισή μας καρδιά είναι με το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η άλλη μισή είναι με τους Αντιεξουσιαστές, σήμερα όμως στηρίζουμε τον ΣΥΡΙΖΑ της ενότητας και των κινημάτων.
Η Πολυκεντρική Αριστερά είναι το μέλλον!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου