Ποιος είπε ότι η τέχνη είναι αποκλειστικότητα των ειδικών;
Το να παίρνεις στα χέρια σου άχρηστο κομμάτι τσίγκο και να τον κάνεις σκουλαρικάκια είναι κι αυτό κάποια τέχνη.
Το να ζωγραφίζεις όμορφα σχέδια σ' ένα λευκό χαρτί τετραδίου και να το χαρίζεις σ' ένα αγαπημένο σου πρόσωπο είναι κι αυτό τέχνη.
Μπορεί το... Λούβρο να μη σε τιμήσει ποτέ, χαρίζοντάς σου έναν τοίχο για να σε κάνει ταπετσαρία, αλλά δεν παύει να 'ναι κι αυτό κάποιας μορφής τέχνη.
Όταν βέβαια θεωρούμε τέχνη τη μετουσίωση απλών, καθημερινών μέσων σε εργαλεία που ομορφαίνουν τις στιγμές μας.
Έτσι λοιπόν και το να σκαρώνεις στίχους με σόρπιες λέξεις είναι μια μορφή τέχνης.
Κι είναι "αντι-ποίηση αρχής" (να κάνω κι εγώ το λογοπαίγνιό μου), γιατί όποιος σκαρώνει στίχους ξέρει πως δεν είναι ο Ελύτης, ο Σεφέρης, ο Καβάφης, ούτε καν ο Αλκαίος, αλλά βάζει για λίγο τη στολή του ποιητή και προσπαθεί να εκφραστεί με όποιον τρόπο αυτός μπορεί.
Και η ζωή θέλει θράσος, θέλει να μην έχεις ιερό και όσιο.
Δηλαδή να μην κομπλεξάρεσαι να γράψεις, επειδή δεν είσαι ο Ρίτσος ή ο Καρυωτάκης.
Μπορεί αυτοί να είναι προφανώς καλύτεροι σ' αυτό, αλλά το δικαίωμα στην έκφραση το έχουμε όλοι εξίσου.
Το να σκαρώνεις ερασιτεχνικά στίχους είναι αντιποίηση αρχής λοιπόν, γιατί αψηφάς με θράσος τις "Αρχές" (σ.σ. εξουσίες) της ποίησης. Λαϊκή τέχνη, σα να λέμε...
Έτσι, λοιπόν, κι η αξιολογώτατη πολυ-τεχνίζουσα Αριστέα διοργάνωσε για τρίτη φορά ένα διαδικτυακό Συμπόσιο Ποίησης.
Μια προσπάθεια δηλαδή να βγάλει μέσα απ' όλους μας τον "ποιητή" που ίσως κρύβουμε βαθιά και να τον εκθέσουμε σε δημόσια θέα.
Να μοιραστούμε δηλαδή τα εσώψυχά μας, αυτά που ο καθημερινός λόγος δεν τα βγάζει στη φόρα, παρά μόνο η αφορμή του ποιητικού λόγου.
Γιατί όλοι έχουμε τον ποιητή μέσα μας, άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο.
Οι Μούσες, άλλωστε, δεν κάνουν διακρίσεις.
Σ' αυτό το συμπόσιο συμμετείχαν 24 άτομα με ένα ποίημα ο καθένας (χωρίς να φαίνεται το όνομά του), προσπαθώντας να δημιουργήσει τις ομορφότερες εικόνες που μπορούσε για να αποδώσει καλύτερα το περιεχόμενο της θεματικής ενότητας "Άνοιξη- Αναγέννηση", όπως είχε δοθεί από τη διοργανώτρια.
Πρώτο σε ψήφους ήρθε ένα απολαυστικό σατιρικό ποίημα που μπέρδευε... τα πάντα μέσα!
Γιατί οι Έλληνες πάντοτε εκτιμούσαμε το καλό και σκωπτικό χιούμορ.
Μπορείτε να απολαύσετε εδώ κι εδώ τις 24 συμμετοχές.
Και εδώ η βαθμολογία και τα... αποκαλυπτήρια των δημιουργών.
Αξίζει να ανοίξετε τα link και να διαβάσετε τις 24 δημιουργίες.
Πού ξέρετε; Ίσως και να κρύβονται "διαμαντάκια" εκεί μέσα!
Παρακάτω ακολουθεί η δική μου συμμετοχή, η οποία κατάφερε ανάμεσα σε πολύ αξιόλογες συμμετοχές να διακριθεί, καταλαμβάνοντας τη 2η θέση στην ψηφοφορία.
Και θέλω εδώ να ευχαριστήσω τη διοργανώτρια και ψυχή του Συμποσίου, Αριστέα, για την ευκαιρία που μου έδωσε να ξανακάτσω να σκαρώσω στίχους, όπως έκανα πριν αρκετά χρόνια.
Υπενθυμίζω πως οι λέξεις που έπρεπε να χρησιμοποιηθούν ήταν "Άνοιξη" και "Αναγέννηση".
19.Κατ-άνοιξη
Γλιστρά απ' τα χέρια των θεών, στην πλάση κατεβαίνει
κι απ' τ' ανοιχτά παράθυρα, γλυκά σαν ήλιος μπαίνει.
Πρωί στους κάμπους ρίχνεται, ξαπλώνει στα λουλούδια
με γέλια αυτά τη δέχονται κι ανθίζουν με τραγούδια.
Μυρίζει αναγέννηση σταλμένη με κανόνι,
που στο 'να χέρι της βαστά την κόρη Περσεφόνη!
Με τ' άλλο χέρι τη μπογιά κρατά που βάφει τ' άνθη
και με τα δυο φυλλομετρά την πλουμιστή ροδάνθη.
Στην όψη φαίνετ' όμορφη και δροσερή σαν κόρη,
φορώντας χίλια αρώματα ζαλίζει κάθε αγόρι...
Στους κάμπους, μέρα, χύνεται σα βακχική Μαινάδα
μ' ένα της άγγιγμα -θαρρείς- γυαλίζει την Ελλάδα!
Το σκάει τα βράδια, κρύβεται και φέρνει τη δροσούλα
π' αναρριγάει τα σωθικά, δροσαίνει την ψυχούλα.
Του Μάρτη του πεντάγνωμου κι Απρίλη λουλουδάτου
του Μάη του πενταδείλινου, αυτή είναι η καρδιά του...
...Άνοιξη είναι και γροικάς το ποδοβολητό της,
χαρές και κελαηδίσματα και τ' αναφιλητό της!
Κι εκεί που θα ευχόσουνα για πάντοτε να μείνει,
το σκάει κρυφά και πίσω της το ξεροθέρι αφήνει...
http://toixo-toixo.blogspot.gr/2014/04/blog-post_11.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου