από τον Πιτσιρίκο
Ήταν άνοιξη, όπως και τώρα. Σε ένα Λύκειο της Αθήνας, οι μαθητές της Α΄ Λυκείου περίμεναν βαριεστημένα να μπει ο καθηγητής, για να ξεκινήσει το μάθημα της Ιστορίας. Ή μήπως ήταν καθηγήτρια; Δεν έχει καμία σημασία αν ήταν καθηγητής ή καθηγήτρια. Γιατί άνοιξε η πόρτα και μπήκε εκείνη.
Όταν μπήκε στην αίθουσα, τα πλάκωσε όλα η σιωπή. Δεν ακουγόταν κιχ. Μας είχε κοπεί η ανάσα. Στάθηκε δίπλα στο γραφείο του καθηγητή και μας ενημέρωσε πως επειδή ο καθηγητής της Ιστορίας ήταν άρρωστος ή επειδή η καθηγήτρια ήταν έγκυος ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων-είχαμε χαζέψει και δεν ακούγαμε τι έλεγε-, θα μας έκανε Ιστορία μέχρι το τέλος της χρονιάς.
Μπορεί και να είχε πεθάνει ο καθηγητής ή η καθηγήτρια που μας έκανε Ιστορία. Αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία, αφού ο μόνος καθηγητής που κράτησαν στην μνήμη τους οι μαθητές εκείνης της τάξης της Α΄ Λυκείου ήταν εκείνη.
Όταν μας είπε πως το όνομά της ήταν Ελένη, ήμασταν έτοιμοι να χειροκροτήσουμε. Ήταν σαν να ακούγαμε για πρώτη φορά αυτό το όνομα. Σαν το όνομα Ελένη να δημιουργήθηκε αποκλειστικά για αυτήν. Σαν να μην υπήρχε καμία άλλη Ελένη στον κόσμο.
Και δεν υπήρχε. Ήταν η μόνη Ελένη.
Τα μαλλιά της ήταν καστανά και σγουρά, τα μάτια της αμυγδαλωτά, τα φρύδια της σαν ζωγραφιές. Φορούσε ένα ριγέ πουκάμισο που ήταν λίγο ανοιχτό και φαινόταν το υπέροχο σταρένιο δέρμα της. Η μέση της δαχτυλίδι, οι γάμπες της σμιλεμένες. Ήταν σαν να μην ήταν πραγματική. Ήταν σαν οπτασία.
Μας είπε –με την υπέροχη φωνή της- πως ήταν η πρώτη φορά που δίδασκε και πως είχε κάποια αγωνία. Αγωνία; Εμείς να δεις τι αγωνία είχαμε.
Μας νίκησε κατά κράτος. Της παραδοθήκαμε από την πρώτη στιγμή. Στην διάρκεια του πρώτου μαθήματος, δεν μίλησε κανείς. Κρεμόμασταν από τα χείλη της. Και μετά, όλοι περιμέναμε να έρθει η ώρα για το επόμενο μάθημα της Ιστορίας. Τέτοιο ενδιαφέρον για την Ιστορία δεν έχει υπάρξει ποτέ ξανά σε καμία άλλη τάξη του κόσμου. Ξαφνικά, όλοι οι μαθητές της τάξης έγιναν άριστοι στο μάθημα της Ιστορίας. Ακόμα και τα στουρνάρια της τάξης, διάβαζαν Ιστορία για να τους δώσει λίγη σημασία η Ελένη. Έφερναν πληροφορίες από το σπίτι, διάβαζαν και άλλα βιβλία για να μάθουν περισσότερα και να έχουν κάτι να της πουν στην διάρκεια του μαθήματος, η τάξη απογειώθηκε στην Ιστορία.
Δεν μπορεί να μην είχε καταλάβει πως ήμασταν όλοι ερωτευμένοι μαζί της.
Μια μέρα σκόνταψε λίγο την ώρα που σηκώθηκε από το γραφείο της και πετάχτηκαν μαζί 30 άνθρωποι να την βοηθήσουν να σηκωθεί. Θυμάμαι ακόμα την έκπληκτη έκφρασή της, όταν την ρωτήσαμε αν θέλει να φωνάξουμε γιατρό ή να την πάμε στο νοσοκομείο.
Στο τέλος της χρονιάς, η Ελένη έφυγε και δεν την είδαμε ποτέ ξανά. Φυσικά, στις εξετάσεις, στην Ιστορία όλοι γράψαμε 20.
Ξέρω πια πως η ομορφιά θα σώσει μόνο αυτούς που μπορούν να την δουν.
Στην ανάμνηση της Ελένης, σκέφτομαι πως η ομορφιά δεν σώζει μόνο. Μπορεί και να σε μορφώσει.
(Στην Ελένη Κ., όπου κι αν βρίσκεται)
http://dikaex.blogspot.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου