Τα παλληκάρια δεν πεθαίνουν στο κρεβάτι
Μήτε γερνούν, δεν έχουν τόση υπομονή
Μα απ’ τη ζωή παράκαιρα, άξαφνα φευγεύτοι,
Γίνονται θύμηση βαθιά που μας πονεί.
Χάνονται οι ακριβοί μας ο ένας με τον άλλον
Απιστομιόνται δίχως ούτε βογγητό
Παιδιά που εξήλεψαν τη δόξα των μεγάλων
Και που στη μάχη αξίζουν ίσαμ’ εκατό.
Μπήκατε στον αγώνα σαν πανηγύρι
Τραβώντας πρώτοι και γλυτώνοντας στερνοί
Ω, που δεν ήταν τόσο γρήγορα να γείρει
Για σας ο ήλιος ούτε η μέρα η φωτεινή.
Μπροστάρια του λαού, του ίσαμε χτες δεσμώτη,
Δεν είχατε άλλο από το ζήλο το θερμό
Και κάνατε θυσία τη φλογερή σας νιότη
Για των χιλιάδων αδελφιών το λυτρωμό.
Πεθάνατε γι΄ αυτό της γης μας το κομμάτι
για της πατρίδας μας ακέρια την τιμή
κι ακόμα για το δίκιο τ’ άγιο του χωριάτη
για της φτωχολογιά τ΄ ατίμητο ψωμί.
Στο χώμα το δικό σας μείνατε νε βούλες
Στην τρυπημένη σας μαντύα εδώ κι εκεί
Θα σας σκεπάζουν με τη χλόη τους οι ραχούλες
Και θα σας κλαιν΄με την φλογέρα τους οι πιστικοί.
Μα εμείς, που πρώτα λογαριάζουμε το χρέος,
Δε θ αφήσουμε το δάκρυ να χυθεί,
Μόνο έτσι που σας ήβρε ο θάνατος ωραίος
Μέσα μας άσειστοι θα στέκεστε κι ορθοί!
(Ποίημα του Γιώργη Κοτζιούλα)
http://tsak-giorgis.blogspot.gr/2013/07/blog-post_25.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου