Ο «Lenin» ΣΧΟΛΙΑΖΕΙ ΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟ. (Το άκρον άωτον του σχολαστικισμού ή περί του γένους των αγγέλων ... στο πιο μοντέρνο του)!!!

… ΚΑΙ Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΑΠΑΝΤΑ ΣΤΟ «Lenin»

Η Iskra αναδημοσιεύει κείμενο από το blog «Lenin Reloaded», το οποίο έχει τίτλο «Για το άρθρο του Αποστόλη Αποστολόπουλου στο Ίσκρα» και το οποίο σχολιάζει το κείμενο του Απ. Αποστολόπου που δημοσιεύθηκε στην Iskra και είχε τίτλο "Λίγη ιστορία δεν βλάπτει" (ολόκληρο το άρθρο εδώ).

Ακολούθως, παρατίθεται το κείμενο του Αποστόλη Αποστολόπουλου, με το οποίο απαντά στο άρθρο του «Lenin Reloaded».

Ολόκληρο το κείμενο από το blog «Lenin Reloaded» έχει ως εξής:

ΓΙΑ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤΟ ΙΣΚΡΑ

Σε γενικές γραμμές, η αρθρογραφία του ΣΥΡΙΖΑ η οποία επικεντρώνεται στο κόμμα γνωρίζει δύο τροπικότητες: η μία είναι η θριαμβολογική ή υπεραισιόδοξη, όπου ο αρθρογράφος καταγράφει τις υποτίθεται κοσμογονικές αλλαγές που έχουν έρθει στο πολιτικό τοπίο, και η άλλη η "(αυτο)κριτική", όπου διατυπώνεται κάποιου είδους πρόβλημα ή εμπόδιο για να έρθει αμέσως μετά η "λύση", πάντα με τη μορφή μιας ρητορικής άσκησης στην αερολογία. Τα παραδείγματα και των δύο τύπων αφθονούν και δεν υπάρχει λόγος να παρατεθούν εκτεταμένες αναφορές εδώ. Αρκούν δύο άρθρα του ίδιου ιστότοπου ως δείγματα τηςθριαμβολογικής και της "(αυτο)κριτικής" αρθρογραφίας για τον ΣΥΡΙΖΑ που εκπορεύεται από το κόμμα.

Το πρώτο πράγμα που είναι ενδιαφέρον στο άρθρο του Αποστολόπουλου είναι ότι δεν εμπίπτει σε καμία από τις δύο κατηγορίες. Πιο συγκεκριμένα, δεν ακολουθεί την πεπατημένη των "κριτικών" άρθρων, για τον απλούστατο λόγο ότι στο πρόβλημα το οποίο ταυτοποιεί και καταγράφει δεν φαίνεται να προτείνει καμία λύση. Η καταληκτική παράγραφος, αντίθετα, εμφανίζεται να καταγράφει ένα απόλυτο αδιέξοδο: "Συνδυάζοντας, πάντως, την πολιτική/εκλογική ανυπαρξία των «ακραιφνών» ή των «γραφειοκρατών» με την αδυναμία εκτόξευσης του «ρεφορμιστικού» ΣΥΡΙΖΑ σε συνθήκες, υποτίθεται, ευνοϊκές γι’ αυτόν. Λύσεις «προφανείς», ή «αυτονόητες», δεν φαίνονται ούτε υιοθετούνται από τον κόσμο." Η πρώτη από τις δύο διαγνώσεις --αυτή περί εκλογικά "ανύπαρκτων" "ακραιφνών" και "γραφειοκρατών" αναφέρεται φυσικά στο ΚΚΕ, το οποίο εξοβελίζεται από κάθε πεδίο εφικτής συνεργασίας, σε αντίθεση με την υποτιθέμενη "γραμμή" του ιστότοπου. Η δεύτερη όμως διάγνωση, περί "αδυναμίας [εκλογικής] εκτόξευσης" και μάλιστα σε "συνθήκες, υποτίθεται, ευνοϊκές" αφορά ονομαστικά τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ. Λύση, όπως λέει η τελευταία πρόταση στο παράθεμα, δεν φαίνεται να υπάρχει ούτε και υιοθετείται καμία τέτοια μαζικά. Η τελευταία πρόταση του κειμένου "Και ο δρόμος οδηγεί μόνο σε εκλογές" αποκτά έναν σχεδόν απειλητικό αέρα σ' αυτό το ζοφερό συγκείμενο.

Ζοφερό είναι το κλίμα σε ολόκληρο το κείμενο, του οποίου η κεντρική γραμμή είναι ακόμα πιο ενδιαφέρουσα: η κεντρική αυτή γραμμή αφορά το αδύνατο της εκλογικής επικράτησης της "αριστεράς."Αυτή είναι η κεντρική ιδέα ήδη από την πρώτη παράγραφο, όπου ο Αποστολόπουλος ξεκαθαρίζει ότι η "ιστορική Αριστερά" δεν έχει ποτέ κυβερνήσει μεταπολεμικά στην δυτική Ευρώπη, διαπιστώνοντας, προφανώς απαισιόδοξα, ότι "από τη στιγμή που έγινε αντιληπτό ότι η ανατροπή δεν ήταν στην ημερήσια διάταξη, οι φορείς της ανατροπής ήταν λίγο-πολύ προβλέψιμο ότι θα ασφυκτιούσαν." Η δεύτερη παράγραφος του κειμένου ακολουθεί στο ίδιο μοτίβο, διαπιστώνοντας την ανίκητη ικανότητα του καπιταλισμού να αντέξει, προσαρμοζόμενος ανάλογα, σε όλες τις αλλαγές που έφερε η μεταπολεμική περίοδος. Η τρίτη παράγραφος περνά σε μια απαισιόδοξη εκδοχή της πολυφορεμένης και πολυδιαφημισμένης από τους οικονομολόγους του ΣΥΡΙΖΑ θεωρίας του αδύναμου κρίκου, προσθέτοντας ότι δεν αρκεί να είναι η χώρα τέτοιος κρίκος, πρέπει να είναι και η περίοδος. Η διαπίστωση του Αποστολόπουλου είναι ότι κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει, σε αντίθεση --έτσι ισχυρίζεται-- με τις περιόδους όπου εκδηλώθηκαν επαναστάσεις όπως η Ρωσική και η Κινεζική.

Στις τελευταίες αράδες της παραγράφου, ο Αποστολόπουλος εγείρει το θέμα που θα απασχολήσει και την προτελευταία παράγραφο αυτού του κειμένου, δηλαδή την ιστορική περιθωριακότητα της προοπτικής της επανάστασης στην Ελλάδα. Η χώρα, λέει, αναφερόμενος βέβαια στον ένοπλο αγώνα του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, επιχείρησε "την ιστορική έκπληξη", αλλά με τα "γνωστά" (εννοείται, τραγικά και αποτυχημένα) αποτελέσματα. Στο σημείο αυτό ακολουθεί μια παρένθεση η οποία είναι μάλλον δύσκολο να ερμηνευτεί ως προβλέψιμα "αντισταλινική." Αντίθετα, ο Αποστολόπουλος, ο οποίος συμπεραίνει πως ο Στάλιν δεν ενθάρρυνε τις επαναστάσεις ούτε στην Κίνα ούτε στην Ελλάδα, τον επικροτεί για αυτή την υποτιθέμενη στάση, χαρακτηρίζοντας τους "γεωπολιτικούς υπολογισμούς" στους οποίους υποτίθεται πως βασίστηκε ως "ακριβέστατους", κόντρα στα "πλέον ευφάνταστα σοσιαλιστικά κριτήρια" -- φράση που φαίνεται μάλλον να στιγματίζει την υπεραισιοδοξία των Τροτσκιστών.

Έχουμε λοιπόν να κάνουμε ένα κείμενο κεντρικά απασχολημένο με την απόδειξη όχι απλώς του αδύνατου της επανάστασης (αυτό είναι πάρα πολύ σύνηθες στον δεξιό οπορτουνισμό από τον καιρό του Μπέρνσταϊν, ασχέτως του γεγονότος ότι ομολογείται σπάνια), αλλά και του αδύνατου της "αριστερής κυβέρνησης". Ο δεύτερος ισχυρισμός είναι ο σαφώς πιο ενδιαφέρων από τους δύο σε ό,τι αφορά την διάγνωση του πού πάει ο ΣΥΡΙΖΑ, και όχι μόνο επειδή είναι εντυπωσιακά ανακριβής (εφόσον η ιστορική σοσιαλδημοκρατία σε μια σειρά δυτικοευρωπαϊκών χωρών ήταν ακριβώς "αριστερή κυβέρνηση", ενώ υπήρξαν περιπτώσεις που και οι κομμουνιστές συμμετείχαν σε "αριστερές/προοδευτικές" κυβερνήσεις συναπισμού, για παράδειγμα στην Ελλάδα, μεταξύ 18 Οκτωβρίου και 4 Δεκεμβρίου 1944).

Είναι ο πιο ενδιαφέρων ακριβώς επειδή δεν φείδεται της ανακρίβειας για να "περάσει" το μήνυμα ότι η "αριστερή κυβέρνηση" (πόσο μάλλον η επανάσταση!) δεν είναι ιστορικά εφικτή επιλογή για την Ελλάδα συγκεκριμένα, και δεν ήταν ποτέ τέτοια επιλογή. Σε συνδυασμό με την καταληκτική πρόταση περί "αδυναμίας" του ΣΥΡΙΖΑ να "εκτιναχθεί" παρά τις "ευνοϊκές συνθήκες", το άρθρο κάνει κάτι παραπάνω από το να θάβει τελεσίδικα κάθε προοπτική "αριστερής" διακυβέρνησης· την αναδεικνύει, έμμεσα, σε αιτία τελμάτωσης του κόμματος, το οποίο --αυτή είναι η ιδέα-- προσανατολίστηκε, παρά τις αντικειμενικά ευνοϊκές συνθήκες, σε κάτι ανέφικτο, καταδικάζοντας τον εαυτό του να "ασφυκτικά" εφόσον και στην δική μας εποχή έγινε φανερό σε όλους ότι "η ανατροπή δεν είναι στην ημερήσια διάταξη." Αλλά αν πράγματι ισχύει κάτι τέτοιο, ποια θα ήταν τότε η δέουσα λύση για τον ΣΥΡΙΖΑ; Μα φυσικά, η στροφή σε ανοιχτή συνεργασία με μη "προοδευτικές" δυνάμεις, η στροφή στην συνεργασία με τα παραδοσιακότερα κόμματα της αστικής τάξης.

Το ότι ένα τέτοιο κείμενο, με μια τέτοια γραμμή, δημοσιεύεται στον ιστότοπο της "αριστερής πτέρυγας" του ΣΥΡΙΖΑ, του Αριστερού Ρεύματος, το καθιστά ακόμα πιο ενδιαφέρον. Και μας δίνει την ευκαιρία για μια βαθύτερη κατανόηση του τι ακριβώς έγινε την περασμένη εβδομάδα. Σε μια χιουμοριστική του αποστροφή, το 2310 net έγραψε σχετικά:

Τις τελευταίες ημέρες ο Αλέξης Τσίπρας πρόλαβε να συναντηθεί με τον “κατακτητή” της Ελλάδας Σόιμπλε. Να χαρακτηρίσει τον πολιτικό του χώρο με το αντιαισθητικά μικροαστικό “νοικοκυραίοι”. Να καταδικάσει την βία από όπου προέρχεται. Να αποκηρύξει ορισμένους βουλευτές του. Να καταδικάσει την Βίλα Αμαλία και τις καταλήψεις των κτιρίων. Να το ρίξει στην …ορθοδοξία και τις συναντήσεις με το παπαδαριό. Να αντιγράψει ολόκληρες δηλώσεις του Φώτη Κουβέλη για την κοινωνία που πρέπει να βγει όρθια από την κρίση.

Εκτός όμως κι αν είμαστε πρόθυμοι να ερμηνεύσουμε αυτή την βιασύνη ως βιασύνη για σωρηδόν γκάφες --να δούμε δηλαδή τον Τσίπρα ως κάποιου είδους Λουί ντε Φινές ή Πίτερ Σέλερς της "Ριζοσπαστικής Αριστεράς"-- τα κίνητρα για τις χρονικά συμπυκνωμένες "λευκές σημαίες" του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούν να ερμηνευτούν με όρους "ατυχών εμπνεύσεων." Αποτελούν, αντίθετα, συνειδητές πολιτικές επιλογές, οι οποίες αντανακλούν πλήρως το σκεπτικό και την κατεύθυνση του άρθρου του Αποστολόπουλου. Αξίζει να προστεθεί ότι στην συνέντευξή του με τον Ν. Χατζηνικολάου, όπου έδωσε "γη και ύδωρ" στην αστική τάξη, ο Τσίπρας επέκρινε τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Διαμαντόπουλο για το γεγονός ότι έπεσε σε επικοινωνιακά λάθη και παγίδες· αδυνατώ να πιστέψω ότι καθώς το δήλωνε αυτό έπεφτε ο ίδιος στις "παγίδες" του δημοσιογράφου, μιλώντας "κατά λάθος" για κόμμα νοικοκυραίων ή καταδικάζοντας "κατά λάθος" την ανομία και τη βία "απ' όπου κι αν προέρχεται." Θεωρώ τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ αρκετά εξυπνότερο απ' αυτό, ιδιαίτερα με δεδομένο το γεγονός ότι το σύνθημα του απεγκλωβισμού από οποιαδήποτε μορφή ακτιβίστικου κινηματισμού το είχε δώσει ο ίδιος, σε μια συνέντευξη που τα Μέσα του ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησαν εις μάτην να διαψεύσουν, αμέσως μετά τις εκλογές της 17ης Ιούνη.

Δεν είναι όμως εντελώς προβλέψιμα όλα αυτά; Δεν αποτελούν προδιαγεγραμμένες κινήσεις; Όχι ακριβώς. Νομίζω πως υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στην γελοιοποίηση του Μαρξισμού στην οποία προέβη συστηματικά το κόμμα έως και τις εκλογές και την τωρινή αποκαθήλωση της "αντιεξουσίας" ως συνισταμένης του πολιτικού του στίγματος: στην πρώτη περίπτωση, ο ΣΥΡΙΖΑ λειτουργούσε απλώς όπως λειτουργούν και όλα τα παρόμοια κόμματα εδώ και δεκαετίες. Το ότι έχει εγκατελείψει πλήρως τον Μαρξισμό δεν ήταν κανενός είδους "νέο" για όποιον έχει βασικές γνώσεις πολιτικής και δεν επιθυμεί να κοροϊδεύει τους συνομιλητές του. Το φύλο όμως συκής που λέγεται "αντιεξουσιασμός" είναι ένα φύλο που συνόδεψε το κόμμα δεκαετίες μετά την εγκατάλειψη του Μαρξισμού, κι ένα θεμελιακό μέσο για την συγκρότησή του ως ανταγωνιστή ενός κόμματος (του ΚΚΕ) με το οποίο ήταν και παραμένει αδύνατη η αντιπαράθεση με όρους εγγύτητας στην μαρξιστική-λενινιστική θεωρία (παρά τις κωμικές στιγμές διεκδίκησης ακόμα και του Λένιν από κάποιους ριψοκίνδυνους φαρσέρ του συριζαϊκού θιάσου).

Η εγκατάλειψή του, για τον λόγο αυτό, είναι πολύ σημαντικότερη για το κόμμα που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ από ό,τι η εγκατάλειψη ενός Μαρξισμού που είχε ήδη εξοβελιστεί στην ουσία από τις μέρες του "ΚΚΕ εσωτερικού", και του οποίου η πλήρης και τυπική αποτίναξη ολοκληρώθηκε κατά την αποχώρηση των ιδρυτών του ΣΥΝ στο 13ο συνέδριο του ΚΚΕ. Εδώ δεν έχεις να κάνεις πια με τα μπαγιάτικα νέα ενός προ πολλού συντελεσθέντος γεγονότος, αλλά με την ληξιαρχική πράξη θανάτου (δια φόνου) του ΣΥΡΙΖΑ που έχτισε ο Αλέκος Αλαβάνος, του ΣΥΡΙΖΑ που αντιστάθμισε τον οπορτουνιστικό χαρακτήρα με το "υπερακτιβιστικό", "youth-friendly" προφίλ. Ο πολιτικός αυτός χώρος είναι εφεξής κενός και θα πληρωθεί αρκετά σύντομα. Για τον νέο προσανατολισμό του ΣΥΡΙΖΑ ως απλού πολιτικού συστατικού (ούτε καν "κορμού") αστικών κυβερνήσεων που δεν θα είναι ούτε τυπικά "αριστερές", η δημοσίευση του άρθρου Αποστολόπουλου στον ιστότοπο του Αριστερού Ρεύματος μού φαίνεται ότι δίνει κάτι παραπάνω από απλές ενδείξεις.

Ακολουθεί το κείμενο του Απ. Αποστολόπουλου που απαντά στο άρθρο του Lenin "Για το άρθρο του Αποστόλη Αποστολόπουλου στο Ίσκρα", το οποίο έχει ως εξής:

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ LENIN…

Του ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ

Σας ευχαριστώ γιατί ασχοληθήκατε τόσο εκτενώς με το άρθρο μου. Ας διευκρινίσω, όμως, εξ αρχής, ότι είναι απόφασή μου, όσο λειτουργώ ως δημοσιογράφος, να μην ανήκω οργανωτικά σε κανένα κόμμα, ούτε, επομένως, στον ΣΥΡΙΖΑ. Η ΙΣΚΡΑ, πολύ ευγενικά και ανοιχτόμυαλα, φιλοξενεί άρθρα μου και έχει ήδη διευκρινίσει (η ΙΣΚΡΑ) ότι οι απόψεις μου δεν συμπίπτουν αναγκαστικά με τις δικές της-το διακρίνει αυτό, άλλωστε, και το επικριτικό, κατά τα άλλα, άρθρο σας όταν διαπιστώνει ότι τα γραφόμενά μου δεν ακολουθούν την (κατά τη γνώμη σας) πεπατημένη των αρθρογράφων που εντάσσονται στον ΣΥΡΙΖΑ. Μακάρι και άλλοι να ακολουθούσαν το παράδειγμα της ΙΣΚΡΑ. Ως εκ τούτου είναι άστοχο το άρθρο σας που, για να αντιπαρατεθεί στον ΣΥΡΙΖΑ και στην ΙΣΚΡΑ, χρησιμοποιεί απόψεις προσωπικές.

Τα όσα γράφετε χωρίζονται σε αυτά που αφορούν στις απόψεις μου και σε εκείνα που αφορούν στη γενικότερη αντιπαράθεση κομματικών δυνάμεων της Αριστεράς. Τα τελευταία δεν θα με απασχολήσουν, δεν είμαι εκπρόσωπος κόμματος.

Νομίζω ότι γράφω κατανοητά. Πχ γράφω ότι «ιστορική αριστερά, με κομμουνιστικές καταβολές» δεν κυβέρνησε ποτέ στη μεταπολεμική Ευρώπη. Και το διευκρινίζω πλήρως αναφερόμενος στο ΚΚΓαλλίας και στο Ιταλικό ΚΚ. Εσείς (μου) απαντάτε ότι γράφω ανακρίβειες με επιχείρημα ότι κυβέρνησε η «ιστορική σοσιαλδημοκρατία» και ότι οι κομμουνιστές συγκυβέρνησαν (ένα-δυο μήνες το 44) με αριστερούς και προοδευτικούς. Άσχετο.

Πουθενά δεν γράφω ότι είναι αδύνατη (όπως μου αποδίδετε) η εκλογική επικράτηση της Αριστεράς-αντιθέτως, σε άλλο άρθρο, αναφέρω την εκλογική επικράτηση των Σαντινίστας-θα μπορούσα να προσθέσω τη μισή Λατινική Αμερική.

Πουθενά δεν γράφω περί «ανίκητης» ικανότητας του καπιταλισμού «να αντέχει». Διαπιστώνω, αντιθέτως, την ικανότητα προσαρμογής του, ως τώρα. Δεν την έχει; Ως τώρα. Όποιος δεν αναγνωρίζει την πραγματικότητα, χάνει.

Υποστηρίζω ότι δεν αρκεί να είναι μια χώρα «ο αδύνατος κρίκος» αλλά πρέπει όλη η περίοδος να συνιστά «αδύνατο κρίκο» ώστε να επικρατήσει μια Επανάσταση στο πιο ευάλωτο σημείο του συστήματος. Και αναφέρω συγκεκριμένα τη λήξη του Β Παγκοσμίου Πολέμου. Δεν είναι η αλήθεια; Που και πότε, γενικότερα, ανά εποχές και ανά τόπους, έχει διαψευσθεί αυτό;

Άλλο: Δεν είναι συμπέρασμά μου ότι ο Στάλιν δεν βοήθησε την Επανάσταση στην Κίνα κλπ. Είναι παραδοχή του ίδιου του Στάλιν, μεταπολεμικά, σε ομιλία του σε συνεδρίαση της ΚΕ του ΚΚΣΕ ότι είχε συστήσει στον Μάο να μην κάνει Επανάσταση στην Κίνα, ο Μάο είπε ναι αλλά τελικά άλλα έκανε. Ο Στάλιν είχε οξυμένη γεωπολιτική αντίληψη. Αλλά το ερώτημά μου ποια ήταν τα «σοσιαλιστικά κριτήρια» με τα οποία παρότρυνε τον Μάο να μην κάνει Επανάσταση, παραμένει. Το αν υπήρξε ή όχι η Γιάλτα το δείχνει η πράξη.

Λέτε ότι δεν προτείνω λύση και έχετε δίκιο. Αν την είχα θα την έλεγα. Αλλά γιατί ένας άνθρωπος θα κατηγορηθεί γι’ αυτό και γιατί θα όφειλε να έχει λύση όταν ολόκληρα κόμματα δεν πείθουν ότι την έχουν; Ωστόσο διόλου δεν εξοβελίζω την οποιαδήποτε συνεργασία, του ΣΥΡΙΖΑ με το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ την απορρίπτει. Εγώ περισσεύω.

Όλα αυτά τα «μικρά ψέματα» οδηγούν και στηρίζουν το τελικό επιχείρημα ότι είμαι «δεξιός οπορτουνιστής» αλά Μπερνστάϊν (σκασίλα μου για τον χαρακτηρισμό) και ασχολούμαι να αποδείξω όχι μόνο ότι η Επανάσταση είναι αδύνατη αλλά και ότι εξ ίσου αδύνατη είναι και μια αριστερή κυβέρνηση. Από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλλα. Με επιστέγασμα ότι αφού η ΙΣΚΡΑ δημοσιεύει ένα τέτοιο κείμενο τα ίδια είναι αν όχι χειρότερη. Ράβδος εν γωνία άρα βρέχει. Αγωνιώδης προσπάθεια να καταδειχθεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συνολικά, μέσα και η ΙΣΚΡΑ, είναι «δεξιός οπορτουνισμός». Δεν βρέχει απλώς, κατακλυσμός έπεσε, βάζω και το καπέλο μου να μη βραχεί η ομπρέλα.

http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=10704:lenin-reloaded-apostolopoulos&catid=83:aristera&Itemid=200