Εφιάλτες χωρίς αναστολή

Πάλι νύχτωσε απότομα. Το καταλαβαίνεις από τον κρότο που κάνει η σιδερένια πόρτα καθώς κλείνει, και που κάθε φορά θυμίζει τον ήχο καμπάνας, μια Κυριακή, λίγο πριν κάποια κηδεία. Το καταλαβαίνεις από τον αντίλαλο που εξαπλώνεται και τελικά χάνεται στον τεράστιο, ατέλειωτο διάδρομο. Εκεί που εξαντλείται η ζωή σου όλη και ξεκινά πάλι απ’ την αρχή. Στο φαύλο κύκλο που διαγράφουν οι αναμνήσεις σου, τα όνειρα τ’ ανεκπλήρωτα, τα λάθη και τα πάθη που δεν μπόρεσες να αποφύγεις γιατί ήθελες να αρπάζεις την κάθε ημέρα από το λαιμό, να τη σφιχταγκαλιάζεις, δίνοντάς της τα πιο έντονα φιλιά. Και δεν ξέρεις αν ονειρεύτηκες τη ζωή ή έζησες το όνειρο, καθώς μπερδεύεσαι μέσα στα θολά τα ξημερώματα, και στριφογυρνάς ξεσκέπαστος στο μονό σου το κρεβάτι σε στάση εμβρύου. Και λες ότι τώρα θα ξυπνήσεις και θα είναι όλα όπως πριν αλλά τελικά η φυλακή έχει μεγαλώσει, έχει βάλει κάγκελα γύρω από το κεφάλι σου και πλέον φρουρείται το μυαλό σου το ίδιο. Φυλακή. Την έβλεπες μόνο σε εφιάλτες που κοιμόντουσαν μαζί σου. Τώρα ο εφιάλτης ζωντάνεψε και εδώ ξύπνημα με ανακούφιση πια δεν έχει.

 http://kakoskeimena.net/2013/01/19/crime/