Πάλι εδώ,
από τον άχρονο καιρό. Όχι για να μετρήσω τον κυρ-Χρόνο, αλλά για να τον καλοπιάσω. Και να τον καλοδέχομαι σε κάθε στιγμή του, πικρή ή γλυκειά.
Ας είναι τούτη, η ευχή μου για όλους μας. Καθυστερημένη λόγω "απουσίας-όχι δεν είμαι παλαιοημερογίτης-
Καλή συνέχεια στον κυρ- Χρόνο μας λοιπόν. Κι' ας μας φορτώνει για "τιμωρία" και για τη μωρία μας ασήκωτα βάρη. Που καμμιά φορά καταστρέφουν, ταϊζουν τη φθορά. Άλλες πάλι μας σηκώνουν ψηλότερα. Και τότε οι απώλεια γίνεται δημιουργία. Και τότε είναι που πρέπει-όσο κι' αν δεν μας αρέσει αυτό το πρέπει- να φορτωθούμε τα βάρη μας και τα βάρη όσων αγαπάμε. Μόνο έτσι καλοπιάνεται ο χρόνος.
Πάλι εδώ λοιπόν.
Γιατί η συνήθεια στην απουσία, η συνήθεια στη φθορά γίνεται η κύρια φύση μας, φέρνει τον κόσμο στα μέτρα της βολικότητας, μετατρέπει την καθημερινότητά μας σε μια διεκπεραίωση. Και τότε είναι που ο κυρ-Χρόνος μας τιμωρεί.
Είθε λοιπόν η κάθε του στιγμή να είναι αφορμή για τη ρήξη με αυτή τη ρηχότητα, με το εύκολο, με το μικρό, με το εγώ μας. Που όταν μας επιβάλλονται εκμηδενίζουν τον χρόνο, χρόνος-άχρονος το πέρασμά μας από τον κόσμο.
Χαίρομαι που ξανάλθα, χαίρομαι που σας συναντώ ξανά. Μια προσωρινή απόσυρση η απουσία μου. Ζητώ συγγνώμη που λόγω της τεχνολογικής μου ανεπάρκειας αντί να σιγήσω το blog απλά το κλείδωσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου