Ποια ήταν η είδηση στη Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ; Ηταν μήπως οι προγραμματικές επεξεργασίες, η αντιπαράθεση πάνω σε ζητήματα στρατηγικής και τακτικής; Οχι βέβαια.
Αν το Αριστερό Ρεύμα μαζί με ελάχιστες άλλες συνιστώσες δεν συγκροτούσαν την Αριστερή Πλατφόρμα και δεν ανακοίνωναν ότι κατεβαίνουν στις εκλογές με χωριστό ψηφοδέλτιο, ίσως κανένας να μη συζητούσε την επαύριο για τη Συνδιάσκεψη. Θα περνούσε στην ιστορία σαν μια φιέστα, ενώ τώρα πέρασε σαν μια αναμέτρηση μηχανισμών, η οποία έβγαλε βέβαια νικήτρια την ομάδα Τσίπρα (γύρω από την οποία συνασπίστηκαν οι Πασόκοι, αλλά και κάμποσες από τις… ακροαριστερές συνιστώσες), όμως έδωσε και λίγο πάνω από 25% στη λίστα του Αριστερού Ρεύματος, το οποίο επισήμως πλέον αναγορεύτηκε σε εσωκομματική αντιπολίτευση. Ο ίδιος ο Τσίπρας επιχείρησε τον εκβιασμό με την προσωπική του κάθοδο ως επικεφαλής της προεδρικής λίστας, ώστε να εκβιάσει το Αριστερό Ρεύμα να δεχτεί τη συνύπαρξη των δύο λιστών σε ενιαίο ψηφοδέλτιο, με δυνατότητα σταύρωσης υποψήφιων και από τις δυο λίστες (με ποσόστωση), όμως το 72,8% των σταυρών που πήρε ο Τσίπρας κάθε άλλο παρά ως προσωπική του νίκη μπορεί να θεωρηθεί. Δεν τον σταύρωσαν ούτε όλοι όσοι επέλεξαν την προεδρική λίστα.
Υπήρξαν, βέβαια, και οι Πασόκοι στη Συνδιάσκεψη. Πέραν εκείνων που έχουν ήδη κατοχυρωθεί ως γκεσέμια του ΣΥΡΙΖΑ, οι υπόλοιποι είτε εξασφάλισαν την εκλογή τους ex officio (όπως ο Κοτσακάς) είτε δεν έβαλαν υποψηφιότητα για να εκλεγούν στο καινούργιο κεντρικό όργανο (όπως ο Ραυτόπουλος). Εμπειροι σ’ αυτά, φοβήθηκαν το μαύρο (όσοι περιφρόνησαν αυτό τον κίνδυνο καταποντίστηκαν στην ψηφοφορία) ή απλώς δε θέλησαν την καταγραφή. Σ’ αυτή τη φάση κατέγραψαν μόνο την παρουσία τους. Οταν οι συσχετισμοί θα τους ευνοούν, θα κάνουν και το παραπέρα βήμα. Στα «μαγειρέματα» άνθρωποι σαν τον Κοτσακά και τον Ραυτόπουλο είναι προφέσορες, διότι χρόνια έκαναν αυτή τη δουλειά μέσα στο ΠΑΣΟΚ.
Γιατί, όμως, δεν απετέλεσε πολιτικό γεγονός η Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί απλούστατα δεν υπάρχει κοινωνικό ρεύμα.
Υπάρχουν μόνο ψηφοφόροι διατεθειμένοι να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ, όχι όμως αγωνιστές διατεθειμένοι να γίνουν μέλη ενός κόμματος και ν’ αγωνιστούν για την ευόδωση των στόχων του. Γι’ αυτό και ο στόχος των 100.000 μελών έμεινε κάπου στο ένα τρίτο.
Τι είναι αυτό που νοηματοδοτεί την πλειοψηφία στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ; Ο πόθος για τη διαχείριση της αστικής εξουσίας. Γι’ αυτό και το Αριστερό Ρεύμα, που λέει κάποια πράγματα ενάντια στην ΕΕ και το ευρώ, έμεινε στη μειοψηφία, ενώ γύρω από την πιο δεξιά ηγετική ομάδα που υπήρξε ποτέ στη λεγόμενη «ανανεωτική αριστερά» συνασπίστηκαν όχι μόνο η ΑΚΟΑ, αλλά ακόμα και η ΚΟΕ και το «Δίκτυο». Δείχνουν όλοι αποφασισμένοι να κάνουν όσες «προσαρμογές» χρειάζονται προκειμένου ο ΣΥΡΙΖΑ να γίνει αποδεκτός από το ιμπέριουμ της Ευρωζώνης.
Ο φραξιονιστικός αγώνας στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι αυτοελεγχόμενος, όπως ήταν επί χρόνια και στο ΠΑΣΟΚ, γιατί η προοπτική της κυβερνητικής εξουσίας ενώνει. Και σε τελευταία ανάλυση δεν έχει σημασία. Εκείνο που έχει σημασία είναι η πολιτική γραμμή. Κι αυτή κάθε άλλο παρά καθορίστηκε στη Συνδιάσκεψη, μολονότι σ’ αυτή εγκρίθηκε και η διακήρυξη. Την πολιτική γραμμή θα τη διαπιστώσει κανείς σ’ αυτά που λένε τα ηγετικά στελέχη. Γιατί αυτά «περνάνε» στον ελληνικό λαό και όχι μια πολυσέλιδη διακήρυξη η οποία σύντομα θ’ αραχνιάζει σε κάποιο ράφι. Ο Τσίπρας δε δίστασε να εμφανιστεί ακόμα και στο συνέδριο του κακόφημου Ελληνοαμερικανικού Επιμελητηρίου και να εκφωνήσει μια ομιλία γεμάτη «κρυφά μηνύματα».
Η ομιλία υπήρξε καταρχήν μια σπονδή στην… υγιή επιχειρηματικότητα. Η συγκυβέρνηση καταγγέλθηκε ως «ανεύθυνη πολιτική ηγεσία» η οποία πολιτεύεται «αποτρέποντας τις ιδιωτικές επενδύσεις. Και τορπιλίζοντας την προοπτική ανάκαμψης της οικονομίας». Το Μεσοπρόθεσμο κατηγορήθηκε ότι «επιτείνει την αβεβαιότητα και απωθεί τις επενδύσεις».
«Κανείς σοβαρός επενδυτής δεν θα αναλάβει το μακροπρόθεσμο επιχειρηματικό ρίσκο της παραγωγικής επένδυσης» αναφώνησε σε άλλο σημείο της ομιλίας του ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Και βέβαια, οι απειλές ότι δήθεν θα χάσουν τα λεφτά τους όσοι ξένοι καπιταλιστές συμμετάσχουν στις ιδιωτικοποιήσεις δεν επαναλήφθησαν. Αντικαταστάθηκαν από την αγωνία για το ρίσκο που καλούνται ν’ αναλάβουν οι «σοβαροί επενδυτές».
Η ακολουθούμενη πολιτική χρεώθηκε αποκλειστικά «στις προεκλογικές ανάγκες αλλά και το μακροπρόθεσμο σχέδιο της κ. Μέρκελ για την ελληνική προοπτική» και το γλείψιμο στους Αμερικανούς άγγιξε ταβάνι: «Τα τρία κόμματα της συγκυβέρνησης Σαμαρά έχουν ως μόνο πολιτικό σχέδιο για τη χώρα το Μνημόνιο, αν και η αποτυχία του είναι κοινός τόπος διεθνώς, ακόμα και για μέρος των δανειστών της χώρας πέραν του Ατλαντικού». Ποιοι είναι οι πέραν του Ατλαντικού δανειστές, που λένε πλέον τα σωστά πράγματα; Το ΔΝΤ, φυσικά! Ακόμη και η τελευταία απόφαση του Eurogroup κριτικαρίστηκε από τον Τσίπρα με αναφορά σε άρθρο των New York Times. Επιλέχτηκαν αποκλειστικά αμερικάνικα παραδείγματα για να υποστηριχτεί ένα νέο «κούρεμα» του χρέους («μια γενναία απομείωση του δημόσιου χρέους», όπως είπε ο Τσίπρας).
Φυσικά, ο ΣΥΡΙΖΑ τοποθετήθηκε στον αντίποδα της ακολουθούμενης πολιτικής: «Και αυτή είναι η θεμελιώδης πολιτική διαφορά του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ από τα τρία κόμματα της σημερινής συγκυβέρνησης. Εμείς έχουμε εκπονήσει ένα ολοκληρωμένο και ρεαλιστικό πρόγραμμα. Για την κοινωνικά δίκαιη και βιώσιμη δημοσιονομική σταθεροποίηση».
Προπαντός σταθεροποίηση, η οποία βεβαίως δεν μπορεί να γίνει χωρίς δημοσιονομική πειθαρχία. Γι’ αυτό και δεν έγινε λόγος για «κατάργηση του Μνημονίου και των εφαρμοστικών του νόμων» και αποκατάσταση μισθών και συντάξεων «με ένα άρθρο σε ένα νόμο», όπως λέει ο Τσίπρας όταν βρίσκεται ενώπιον λαϊκών ακροατηρίων, αλλά για «ένα πολιτικό σχέδιο που θα αντικαταστήσει το Μνημόνιο. Και στη βάση του οποίου θα αναδιαπραγματευτούμε τη δανειακή σύμβαση, με τους εταίρους μας». Κι αυτό θα γίνει με στόχο «να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας, προς όφελος και της Ελλάδας αλλά και των εταίρων».
Οσο για την αποκατάσταση μισθών και συντάξεων, με κομψό τρόπο ο Τσίπρας είπε στους ακροατές του του επιχειρηματικού κόσμου να μη δίνουν σημασία σ’ αυτά που λέει όταν βρίσκεται μπροστά σε εργάτες, όπως τις προάλλες στη ΛΑΡΚΟ, αλλά να προσέξουν αυτά που λέει στους ίδιους, παίρνοντας όλες τις προφυλάξεις (δεν είναι δα ο Τζήμερος ή ο Μάνος για να τα λέει χοντρά): «Στόχος μας δεν είναι να επιστρέψουμε στο παρελθόν. Ούτε να αναστήσουμε ένα αναπτυξιακό μοντέλο που έχει καταρρεύσει (…) Πρέπει να τερματιστούν τα Μνημόνια και η λιτότητα. Και να αρχίσει η σταθεροποίηση και η σταδιακή, σε βάθος χρόνου, ανάκαμψη των εισοδημάτων. Αρχίζοντας με την αποκατάσταση των μεγάλων αδικιών, όπως αυτή που αφορά στον κατώτατο μισθό, που πρέπει να επανέλθει στο επίπεδο της 31ης Δεκεμβρίου 2011». Μόνο ο κατώτερος μισθός, λοιπόν. Τα υπόλοιπα «σε βάθος χρόνου».
Ακολούθησε κάλεσμα στους καπιταλιστές για συνεργασία: «Εμείς φέρνουμε την τεχνογνωσία της πλουραλιστικής οικονομίας. Οπου ο δημόσιος, ο ιδιωτικός και ο κοινωνικός τομέας θα λειτουργούν συμπληρωματικά. Θα συμπράττουν με όρους αμοιβαίου και κοινωνικού συμφέροντος. Και με αναπτυξιακές κοινοπραξίες στη βάση διακρατικών συμφωνιών.
Είμαστε υπέρ των παραγωγικών ιδιωτικών επενδύσεων». Οι καπιταλιστές, βέβαια, δεν είναι άνθρωποι των σπηλαίων.
Ξέρουν πολύ καλά πώς παίζεται το πολιτικό παιχνίδι. Ξέρουν πως για να νικήσει ένα κόμμα της αντιπολίτευσης πρέπει να πουλήσει ελπίδες στους ψηφοφόρους, πλασάροντας αυτά που λέγονται αλλά δεν γίνονται και κρύβοντας αυτά που γίνονται αλλά δεν λέγονται. Τους αρκεί που ο ΣΥΡΙΖΑ τάσσεται υπέρ των ιδιωτικών επενδύσεων και τους καλεί σε συνεργασία με αμοιβαίο όφελος. Ξέρουν πολύ καλά ότι σ’ αυτές τις περιπτώσεις μετράει μόνο το δικό τους όφελος. Αλλιώς γιατί να επενδύσουν; Αρχίζουν να αισθάνονται σιγουριά, όταν ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που βάλλεται σαν «ακραία» πολιτική δύναμη, τους διαβεβαιώνει ότι θα θέσει στη διάθεσή τους τους κρατικούς πόρους: «Θα ιδρύσουμε δημόσια επενδυτική τράπεζα, η οποία θα αναλάβει πρωταγωνιστικό ρόλο στη συντονισμένη προσπάθεια του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα για την αντιστροφή της ύφεσης. Γιατί είναι δημαγωγικός ο ισχυρισμός ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να βγει από την αβεβαιότητα και την αστάθεια που προκαλεί μια τόσο βαθειά και παρατεταμένη ύφεση με μαζικές ιδιωτικές επενδύσεις. Που δεν μπορούν και δεν θα πραγματοποιηθούν σε τόσο μεγάλη κλίμακα».
Και σίγουρα θ’ αρχίσουν να βλέπουν με άλλο μάτι ένα κόμμα που διά του αρχηγού του δεσμεύεται τόσο κατηγορηματικά ενώπιόν τους: «Εγγυόμαστε τη συντεταγμένη και ασφαλή έξοδο από την κρίση». Αν το «ασφαλή» μπορεί να ερμηνευτεί ποικιλοτρόπως (ασφαλής για ποιους;), το «συντεταγμένη» δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών.
ΚΟΝΤΡΑ - ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ 8 ΔΕΚΕΜΒΡΗ
Αν το Αριστερό Ρεύμα μαζί με ελάχιστες άλλες συνιστώσες δεν συγκροτούσαν την Αριστερή Πλατφόρμα και δεν ανακοίνωναν ότι κατεβαίνουν στις εκλογές με χωριστό ψηφοδέλτιο, ίσως κανένας να μη συζητούσε την επαύριο για τη Συνδιάσκεψη. Θα περνούσε στην ιστορία σαν μια φιέστα, ενώ τώρα πέρασε σαν μια αναμέτρηση μηχανισμών, η οποία έβγαλε βέβαια νικήτρια την ομάδα Τσίπρα (γύρω από την οποία συνασπίστηκαν οι Πασόκοι, αλλά και κάμποσες από τις… ακροαριστερές συνιστώσες), όμως έδωσε και λίγο πάνω από 25% στη λίστα του Αριστερού Ρεύματος, το οποίο επισήμως πλέον αναγορεύτηκε σε εσωκομματική αντιπολίτευση. Ο ίδιος ο Τσίπρας επιχείρησε τον εκβιασμό με την προσωπική του κάθοδο ως επικεφαλής της προεδρικής λίστας, ώστε να εκβιάσει το Αριστερό Ρεύμα να δεχτεί τη συνύπαρξη των δύο λιστών σε ενιαίο ψηφοδέλτιο, με δυνατότητα σταύρωσης υποψήφιων και από τις δυο λίστες (με ποσόστωση), όμως το 72,8% των σταυρών που πήρε ο Τσίπρας κάθε άλλο παρά ως προσωπική του νίκη μπορεί να θεωρηθεί. Δεν τον σταύρωσαν ούτε όλοι όσοι επέλεξαν την προεδρική λίστα.
Υπήρξαν, βέβαια, και οι Πασόκοι στη Συνδιάσκεψη. Πέραν εκείνων που έχουν ήδη κατοχυρωθεί ως γκεσέμια του ΣΥΡΙΖΑ, οι υπόλοιποι είτε εξασφάλισαν την εκλογή τους ex officio (όπως ο Κοτσακάς) είτε δεν έβαλαν υποψηφιότητα για να εκλεγούν στο καινούργιο κεντρικό όργανο (όπως ο Ραυτόπουλος). Εμπειροι σ’ αυτά, φοβήθηκαν το μαύρο (όσοι περιφρόνησαν αυτό τον κίνδυνο καταποντίστηκαν στην ψηφοφορία) ή απλώς δε θέλησαν την καταγραφή. Σ’ αυτή τη φάση κατέγραψαν μόνο την παρουσία τους. Οταν οι συσχετισμοί θα τους ευνοούν, θα κάνουν και το παραπέρα βήμα. Στα «μαγειρέματα» άνθρωποι σαν τον Κοτσακά και τον Ραυτόπουλο είναι προφέσορες, διότι χρόνια έκαναν αυτή τη δουλειά μέσα στο ΠΑΣΟΚ.
Γιατί, όμως, δεν απετέλεσε πολιτικό γεγονός η Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί απλούστατα δεν υπάρχει κοινωνικό ρεύμα.
Υπάρχουν μόνο ψηφοφόροι διατεθειμένοι να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ, όχι όμως αγωνιστές διατεθειμένοι να γίνουν μέλη ενός κόμματος και ν’ αγωνιστούν για την ευόδωση των στόχων του. Γι’ αυτό και ο στόχος των 100.000 μελών έμεινε κάπου στο ένα τρίτο.
Τι είναι αυτό που νοηματοδοτεί την πλειοψηφία στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ; Ο πόθος για τη διαχείριση της αστικής εξουσίας. Γι’ αυτό και το Αριστερό Ρεύμα, που λέει κάποια πράγματα ενάντια στην ΕΕ και το ευρώ, έμεινε στη μειοψηφία, ενώ γύρω από την πιο δεξιά ηγετική ομάδα που υπήρξε ποτέ στη λεγόμενη «ανανεωτική αριστερά» συνασπίστηκαν όχι μόνο η ΑΚΟΑ, αλλά ακόμα και η ΚΟΕ και το «Δίκτυο». Δείχνουν όλοι αποφασισμένοι να κάνουν όσες «προσαρμογές» χρειάζονται προκειμένου ο ΣΥΡΙΖΑ να γίνει αποδεκτός από το ιμπέριουμ της Ευρωζώνης.
Ο φραξιονιστικός αγώνας στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι αυτοελεγχόμενος, όπως ήταν επί χρόνια και στο ΠΑΣΟΚ, γιατί η προοπτική της κυβερνητικής εξουσίας ενώνει. Και σε τελευταία ανάλυση δεν έχει σημασία. Εκείνο που έχει σημασία είναι η πολιτική γραμμή. Κι αυτή κάθε άλλο παρά καθορίστηκε στη Συνδιάσκεψη, μολονότι σ’ αυτή εγκρίθηκε και η διακήρυξη. Την πολιτική γραμμή θα τη διαπιστώσει κανείς σ’ αυτά που λένε τα ηγετικά στελέχη. Γιατί αυτά «περνάνε» στον ελληνικό λαό και όχι μια πολυσέλιδη διακήρυξη η οποία σύντομα θ’ αραχνιάζει σε κάποιο ράφι. Ο Τσίπρας δε δίστασε να εμφανιστεί ακόμα και στο συνέδριο του κακόφημου Ελληνοαμερικανικού Επιμελητηρίου και να εκφωνήσει μια ομιλία γεμάτη «κρυφά μηνύματα».
Η ομιλία υπήρξε καταρχήν μια σπονδή στην… υγιή επιχειρηματικότητα. Η συγκυβέρνηση καταγγέλθηκε ως «ανεύθυνη πολιτική ηγεσία» η οποία πολιτεύεται «αποτρέποντας τις ιδιωτικές επενδύσεις. Και τορπιλίζοντας την προοπτική ανάκαμψης της οικονομίας». Το Μεσοπρόθεσμο κατηγορήθηκε ότι «επιτείνει την αβεβαιότητα και απωθεί τις επενδύσεις».
«Κανείς σοβαρός επενδυτής δεν θα αναλάβει το μακροπρόθεσμο επιχειρηματικό ρίσκο της παραγωγικής επένδυσης» αναφώνησε σε άλλο σημείο της ομιλίας του ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Και βέβαια, οι απειλές ότι δήθεν θα χάσουν τα λεφτά τους όσοι ξένοι καπιταλιστές συμμετάσχουν στις ιδιωτικοποιήσεις δεν επαναλήφθησαν. Αντικαταστάθηκαν από την αγωνία για το ρίσκο που καλούνται ν’ αναλάβουν οι «σοβαροί επενδυτές».
Η ακολουθούμενη πολιτική χρεώθηκε αποκλειστικά «στις προεκλογικές ανάγκες αλλά και το μακροπρόθεσμο σχέδιο της κ. Μέρκελ για την ελληνική προοπτική» και το γλείψιμο στους Αμερικανούς άγγιξε ταβάνι: «Τα τρία κόμματα της συγκυβέρνησης Σαμαρά έχουν ως μόνο πολιτικό σχέδιο για τη χώρα το Μνημόνιο, αν και η αποτυχία του είναι κοινός τόπος διεθνώς, ακόμα και για μέρος των δανειστών της χώρας πέραν του Ατλαντικού». Ποιοι είναι οι πέραν του Ατλαντικού δανειστές, που λένε πλέον τα σωστά πράγματα; Το ΔΝΤ, φυσικά! Ακόμη και η τελευταία απόφαση του Eurogroup κριτικαρίστηκε από τον Τσίπρα με αναφορά σε άρθρο των New York Times. Επιλέχτηκαν αποκλειστικά αμερικάνικα παραδείγματα για να υποστηριχτεί ένα νέο «κούρεμα» του χρέους («μια γενναία απομείωση του δημόσιου χρέους», όπως είπε ο Τσίπρας).
Φυσικά, ο ΣΥΡΙΖΑ τοποθετήθηκε στον αντίποδα της ακολουθούμενης πολιτικής: «Και αυτή είναι η θεμελιώδης πολιτική διαφορά του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ από τα τρία κόμματα της σημερινής συγκυβέρνησης. Εμείς έχουμε εκπονήσει ένα ολοκληρωμένο και ρεαλιστικό πρόγραμμα. Για την κοινωνικά δίκαιη και βιώσιμη δημοσιονομική σταθεροποίηση».
Προπαντός σταθεροποίηση, η οποία βεβαίως δεν μπορεί να γίνει χωρίς δημοσιονομική πειθαρχία. Γι’ αυτό και δεν έγινε λόγος για «κατάργηση του Μνημονίου και των εφαρμοστικών του νόμων» και αποκατάσταση μισθών και συντάξεων «με ένα άρθρο σε ένα νόμο», όπως λέει ο Τσίπρας όταν βρίσκεται ενώπιον λαϊκών ακροατηρίων, αλλά για «ένα πολιτικό σχέδιο που θα αντικαταστήσει το Μνημόνιο. Και στη βάση του οποίου θα αναδιαπραγματευτούμε τη δανειακή σύμβαση, με τους εταίρους μας». Κι αυτό θα γίνει με στόχο «να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας, προς όφελος και της Ελλάδας αλλά και των εταίρων».
Οσο για την αποκατάσταση μισθών και συντάξεων, με κομψό τρόπο ο Τσίπρας είπε στους ακροατές του του επιχειρηματικού κόσμου να μη δίνουν σημασία σ’ αυτά που λέει όταν βρίσκεται μπροστά σε εργάτες, όπως τις προάλλες στη ΛΑΡΚΟ, αλλά να προσέξουν αυτά που λέει στους ίδιους, παίρνοντας όλες τις προφυλάξεις (δεν είναι δα ο Τζήμερος ή ο Μάνος για να τα λέει χοντρά): «Στόχος μας δεν είναι να επιστρέψουμε στο παρελθόν. Ούτε να αναστήσουμε ένα αναπτυξιακό μοντέλο που έχει καταρρεύσει (…) Πρέπει να τερματιστούν τα Μνημόνια και η λιτότητα. Και να αρχίσει η σταθεροποίηση και η σταδιακή, σε βάθος χρόνου, ανάκαμψη των εισοδημάτων. Αρχίζοντας με την αποκατάσταση των μεγάλων αδικιών, όπως αυτή που αφορά στον κατώτατο μισθό, που πρέπει να επανέλθει στο επίπεδο της 31ης Δεκεμβρίου 2011». Μόνο ο κατώτερος μισθός, λοιπόν. Τα υπόλοιπα «σε βάθος χρόνου».
Ακολούθησε κάλεσμα στους καπιταλιστές για συνεργασία: «Εμείς φέρνουμε την τεχνογνωσία της πλουραλιστικής οικονομίας. Οπου ο δημόσιος, ο ιδιωτικός και ο κοινωνικός τομέας θα λειτουργούν συμπληρωματικά. Θα συμπράττουν με όρους αμοιβαίου και κοινωνικού συμφέροντος. Και με αναπτυξιακές κοινοπραξίες στη βάση διακρατικών συμφωνιών.
Είμαστε υπέρ των παραγωγικών ιδιωτικών επενδύσεων». Οι καπιταλιστές, βέβαια, δεν είναι άνθρωποι των σπηλαίων.
Ξέρουν πολύ καλά πώς παίζεται το πολιτικό παιχνίδι. Ξέρουν πως για να νικήσει ένα κόμμα της αντιπολίτευσης πρέπει να πουλήσει ελπίδες στους ψηφοφόρους, πλασάροντας αυτά που λέγονται αλλά δεν γίνονται και κρύβοντας αυτά που γίνονται αλλά δεν λέγονται. Τους αρκεί που ο ΣΥΡΙΖΑ τάσσεται υπέρ των ιδιωτικών επενδύσεων και τους καλεί σε συνεργασία με αμοιβαίο όφελος. Ξέρουν πολύ καλά ότι σ’ αυτές τις περιπτώσεις μετράει μόνο το δικό τους όφελος. Αλλιώς γιατί να επενδύσουν; Αρχίζουν να αισθάνονται σιγουριά, όταν ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που βάλλεται σαν «ακραία» πολιτική δύναμη, τους διαβεβαιώνει ότι θα θέσει στη διάθεσή τους τους κρατικούς πόρους: «Θα ιδρύσουμε δημόσια επενδυτική τράπεζα, η οποία θα αναλάβει πρωταγωνιστικό ρόλο στη συντονισμένη προσπάθεια του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα για την αντιστροφή της ύφεσης. Γιατί είναι δημαγωγικός ο ισχυρισμός ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να βγει από την αβεβαιότητα και την αστάθεια που προκαλεί μια τόσο βαθειά και παρατεταμένη ύφεση με μαζικές ιδιωτικές επενδύσεις. Που δεν μπορούν και δεν θα πραγματοποιηθούν σε τόσο μεγάλη κλίμακα».
Και σίγουρα θ’ αρχίσουν να βλέπουν με άλλο μάτι ένα κόμμα που διά του αρχηγού του δεσμεύεται τόσο κατηγορηματικά ενώπιόν τους: «Εγγυόμαστε τη συντεταγμένη και ασφαλή έξοδο από την κρίση». Αν το «ασφαλή» μπορεί να ερμηνευτεί ποικιλοτρόπως (ασφαλής για ποιους;), το «συντεταγμένη» δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών.
ΚΟΝΤΡΑ - ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ 8 ΔΕΚΕΜΒΡΗ
http://www.zougla.gr/blog/article/646059
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου