Ζήσε Ελλάδα μου να φας σανό

Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
Είδες τι πάθαμε με τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ;
Ούτε στο Euro δεν περάσαμε.
Να παραιτηθούν τώρα!

Για να έρθει και το ηλίθιο το γιο του Μητσοτάκη να παίξει λίγο με τη χώρα, γιατί δεν το παίζουν καλέ μπαμπά τα παιδάκια στις αγορές. 

Από Κοκό σε κοκομπλόκο πάει συνέχεια αυτή η χώρα. 


Και πραγματικά, κατάλαβα τώρα γιατί μαλώνουν οι πολιτικοί σ’ αυτή τη χώρα. 

Για την καρέκλα του πρωθυπουργού. 

Δεν υπάρχει περίπτωση να μη γίνεις πρωθυπουργός στην Ελλάδα. 

Οι ‘Ελληνες είναι ικανοί να ψηφίσουν και τον Ρουβά, άμα τους το ζητήσουν οι δανειστές και τα ΜΜΕ. 

Εδώ έκαναν τον Ψινάκη και τον Μπέο δήμαρχο και πρωθυπουργούς τον Γιωργάκη και τον Κούλη -οσονούπω. 

Δυστυχισμένε μου λαέ, καλέ και αγαπημένε. 

Πάντα ευκολόπιστε και πάντα προδομένε. 

Για άλλη μια φορά, το προτεκτοράτο και οι δούλοι του μας χαρίζουν απλόχερα μεγάλες στιγμές γέλιου. 

Κατεβείτε στις 15 του μήνα με αυτούς που φώναζαν «Βάστα Γέρουν». 

Κατεβείτε στις 15 του μήνα με εκείνους που θέλουν την Ελλάδα να υπογράφει ό,τι της πλασάρουν και που η μόνη τους κόκκινη γραμμή είναι το στυλό να το κρατάει μενουμευρωπαϊκό χέρι. 

Χωρίς να είναι κανένας επαναστάτης στη ζωή του, ο Χάρρυ Κλυνν στο «Αλαλούμ» είχε πετύχει απόλυτα την Ελλάδα, με τη μικρογραφία του Λέτσοβου. 

Χωρισμένο στα… τρία, για ψύλλου πήδημα. 

Βλαμμένο Λέτσοβο, μετά από τέσσερα μνημόνια ακόμα κατακαημένο; 

‘Ολοι εναντίον όλων, και μονιασμένοι μόνο όταν προσκυνούν και όταν τρώνε. 

Να αγωνιούν αν οι σφαλιάρες θα σταματήσουν μετά τη δύση του ήλιου μπας και κοιμηθούν, και αύριο πάλι μέρα είναι. 

Ζήσε Ελλάδα μου να φας σανό. 

Το μέγιστο πρόβλημα του προτεκτοράτου είναι ποια κυβέρνηση θα εφαρμόσει πιο ανώδυνα -ή επώδυνα, άκρη δεν βγάζεις πια- τα μέτρα των δανειστών. 

Το πρόβλημα δεν είναι πλέον το ανύπαρκτο χρέος, για την αποπληρωμή του οποίου θα δώσουμε προίκα και τα παιδιά μας ακόμα. 

Το πρόβλημα δεν είναι η καταπάτηση κάθε στοιχειώδους ανθρώπινου δικαιώματος. 

Το πρόβλημα δεν είναι τα χιλιάδες θύματα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών. 

Ούτε που πεθαίνουν άνθρωποι στα νοσοκομεία επειδή δεν υπάρχουν ΜΕΘ, επαρκές ιατρικό προσωπικό ή φαρμακευτικό υλικό. 

Το πρόβλημα είναι αν θα είναι κυβέρνηση ο αριστερός μαλάκας ή ο δεξιός μαλάκας ή ο φασίστας που είναι ο πιο μαλάκας όλων και αν θα συγκυβερνήσει μαζί τους ο κεντρώος μαλάκας (ε πιο ευγενικά δεν μπορώ να το πω). 

Για να μπορεί να κοιμάται πιο ήσυχος ο μακάκας που τους ψήφισε και που ελπίζει να τον σώσει κάποιος, πριν καταστραφεί η χώρα. 

Αυτόν μόνο, φυσικά, γιατί τους άλλους τους έχει γραμμένους. 

Και αν γίνεται να ξεπουληθεί σε ευρώ και όχι σε δραχμές· με το ξεπούλημα δεν έχει πρόβλημα. 

Αλλά, τζάμπα τα λέω, εξάλλου μόνο οι ελεύθεροι πολίτες έχουν άποψη. 

Οι ραγιάδες απλά κάνουν ότι τους λένε. 

Πέρασε και απαρατήρητη από την θλιβερή Ευρώπη των 27, μια έκθεση του ΔΝΤ -παρακαλώ- στην οποία λίγο πολύ γίνεται η παραδοχή ότι ο νεοφιλελευθερισμός απέτυχε παταγωδώς επειδή, πρώτον διεύρυνε το χάσμα μεταξύ των πλούσιων και των φτωχών, εξυπηρετώντας ουσιαστικά το 1% που κατέχει όλο τον πλούτο του πλανήτη και δεύτερον, επειδή η ανάπτυξη που προωθεί δεν είναι βιώσιμη καθώς φορτώνει τις χώρες με χρέη και απίθανους δημοσιονομικούς στόχους. 

Λίγο-πολύ, μιλάνε για το τέλος του καπιταλισμού, τουλάχιστον όπως τον ξέραμε τα τελευταία 40 χρόνια. 

Τώρα αν θέλετε να δείτε πως ήταν παλιότερα ο καπιταλισμός, ανατρέξτε από το ’60 και πίσω και απολαύστε τον. 

Παραδέχθηκαν ότι ζούμε σε μια φούσκα που υπάρχει μόνο και μόνο για να πλουτίζουν οι βαθύπλουτοι και το πόπολο δεν πήρε πρέφα τίποτα. 

Κατάλαβαν μέχρι και οι τεχνοκράτες ότι τα μεγάλα αφεντικά ορίζουν ποιος παίρνει τι και ποιος μένει με το άλλο στο χέρι. 

Η πλάκα είναι ότι η «σύγχρονη» Ευρώπη λυσσασμένα προσπαθεί να εφαρμόσει ένα νεοφιλελεύθερο πλαίσιο το οποίο είναι καταδικασμένο να αποτύχει, ένα πλαίσιο που λειτουργεί ως αναισθητικό για να ολοκληρωθεί η οικονομική ενοποίηση της χιλιετίας με τις ΗΠΑ. 

Και ακόμα περισσότερη πλάκα έχουν οι 27 χώρες -μαζί με εκείνες που θέλουν να γίνουν η 28η. 

Θα ρίξω πολύ γέλιο με όλες αυτές τις χώρες που θα δώσουν και την ψυχή τους ακόμα για να πεθάνουν μέσα στην ΕΕ. 

Το πήραν απολαυστικά και κυριολεκτικά ότι καλύτερα ένα άθλιο τέλος παρά μια αθλιότητα δίχως τέλος. 

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι είμαστε έτοιμοι να μιλήσουμε για σοσιαλισμό, κομμουνισμό, αναρχία ή δεν ξέρω ‘γω τι άλλο. 

Ας αφήσουμε και κάτι για τους μεθεπόμενους. 

Ας πάμε σε κάτι πιο απλό και πιο κοντά στο σήμερα. 

Ας μιλήσουμε για το χρέος. 

Πριν πιάσουμε όμως το ελληνικό, ας μιλήσουμε για το χρέος γενικότερα. 

Ναι, αυτό για το οποίο δεν θέλει να μιλάει κανείς και το οποίο είναι το πετραδάκι που θα ρίξει τον καπιταλισμό. 

Γιατί στο κάτω-κάτω ποιος θα το πληρώσει, όταν δεν υπάρχουν καλά-καλά τόσα χρήματα στην κυκλοφορία; 

Οι μόνοι που έχουν την οικονομική ευρωστία, τα κρύβουν σε φορολογικούς παραδείσους, παναμάδες και έξω από το σύστημα. 

Οπότε μένει το υπόλοιπο 99% από το οποίο μόνο η λεγόμενη «μεσαία τάξη» έχει τη δυνατότητα να πληρώσει κάποιους από τους φόρους, τα τοκοχρεολύσια κτλ που θα τις φορτώσουν. 

Στην ουσία το παγκόσμιο χρέος είναι αδύνατον να πληρωθεί. 

‘Οπως και το ελληνικό χρέος είναι αδύνατον να πληρωθεί. 

Γιατί πολύ απλά το κομμάτι που καλείται να το πληρώσει χρειάζεται να δεσμευτεί για 500 και βάλε χρόνια χωρίς να υπολογίζουμε τους τόκους. 

Τόκοι. 

Τι ωραία εφεύρεση.

http://pitsirikos.net/

http://gregordergrieche.blogspot.gr/2016/06/blog-post_99.html