Ερχόμαστε!

Πιτσιρίκο καλημέρα!
Σου γράφω από το τρένο, καθ” οδόν για το αεροδρόμιο. Έξω κάνει καλοκαίρι. Ένας λαμπρός ήλιος παντού, σαν να παίζει τα «προσεχώς». Λίγες θέσεις μπροστά μου, άλλο ζευγάρι Ελλήνων που κάνει την ίδια διαδρομή. Τους ακούω να μιλάνε και ξέρω τι πάνε να μπουμπουνίσουν. Είμαστε και οι τρεις με κάτι χαμόγελα μεγάλα, σαν παιδιά, σαν να ανασάναμε, σαν να πήραμε ναρκωτικά. Μάλλον θα είναι οι εικόνες και ο αχός από τη χθεσινή συγκέντρωση. Κι αυτό το μεθυστικό συναίσθημα συγκίνησης που περιέγραψε χθες ο Ηλίας, και ήταν σαν να ήταν η φωνή μου.

Δεν υπάρχει κάτι άλλο για να ειπωθεί, κανένα επιχείρημα, κανένα συναίσθημα. Τα έχουν πει όλα οι φίλοι που σου γράφουν όλες αυτές τις μέρες. Τα επιχειρήματα, νομικά, πολιτικά και οικονομικά, όλα συγκεράζονται σε ένα. Δεν είναι για το Ευρώ. Είναι για την ελευθερία και τη δημοκρατία. Για να ενηλικιωθούμε.

Τα πράγματα, όπως σε όλες τις μεγάλες αποφάσεις στη ζωή, όπως σε κάθε μεγάλο έρωτα, είναι απλά. Δεν εξηγούνται λογικά. Τα νιώθεις στο στομάχι σου. Απλό είναι κι εδώ, κι ας φαίνεται απλοϊκό.

Αρκούσε χθες να συγκρίνει κανείς τις εικόνες από τις δύο συγκεντρώσεις.

Αρκούσε να συγκρίνει τα πρόσωπα, πάνω και κάτω από τις εξέδρες.

Από τη μια η Ελλάδα του ειρωνικού ύφους της Τατιάνας, του σπασμένου προσώπου της Τρέμη, των «όμορφων ανθρώπων» σαν τον Αλιάγα, του Ρουβά και της Βανδή, των μεσημεριανάδικων που πουλάνε τα μπότοξ για ιδανικό και την ξαπλώστρα στη Μύκονο για στόχο ζωής, του Καφετζόπουλου να κουνάει το δάχτυλο στις καθαρίστριες (στις καθαρίστριες μωρέ!) γιατί είναι «προνομιούχες».

Η Ελλάδα του ντεμέκ, του πουλάω αέρα και νιώθω innovator, ρουφάω κρατικά και ευρωπαϊκά κονδύλια στην ΜΚΟ μου, αλλά εχθρεύομαι τον κρατισμό – και που είναι το σούσι μου;

Από την άλλη,η Ελλάδα που τραγουδάει Ελύτη και Γκάτσο, και νιώθει τι εννοούν και τι μας λένε. Από την άλλη είναι οι προνομιούχες καθαρίστριες, δυο χρόνια στο κρύο και στους αέρηδες.

Από την άλλη είναι εκείνοι που είναι η Ελλάδα. Η Ελλάδα του Κιμούλη και της Βιτάλη. Αρκεί να συγκρίνεις πρόσωπα.

Σφιγμένα και φοβισμένα από τη μία, υπό τις στριγκλιές του Καμίνη, τον οποίο κάποιος επικοινωνιολόγος θα πρέπει να συμβουλέψει να αλλάξει τον τόνο του, γιατί θυμίζει στους γονείς μας έναν κοντό συνταγματάρχη με μουστακάκι, που αγαπούσε τους γύψους.

Και από την άλλη, πρόσωπα καθαρά,φωτεινά, χαμογελαστά.

Αυτή είναι η Ελλάδα. Αυτή ήταν κάποτε, και την κάναμε Τατιάνα. Στο καθάριο πρόσωπό της ένιωσε πως πρέπει να κάνει μπότοξ, για να κρύψει τις ρυτίδες που την κάνουν όμορφη, που δείχνουν ποια είναι και τι έχει ζήσει. Και μαζί με τις ρυτίδες έχασε και το χαμόγελο, έγινε πλαστική και ψεύτικη. Έγινε η γκλίτερ βιτρίνα των Ολυμπιακών, ο νεόπλουτος αυτοκράτορας που ήταν πάντα γυμνός και ξιπόλητος.

Αλλά οι Ελλάδα είναι εκείνοι που τραγουδάνε τους ποιητές και κλαίνε.

Κι αυτή τη φορά δεν φταίνε τα δακρυγόνα και το ξύλο. Φταίει που έσπασε ο φόβος.

Με μια βδομάδα τράπεζες κλειστές, απειλές και τρομοκρατία από παντού, νουθεσίες στους «φτωχούς» (που δεν ξέρουμε οι καημένοι τι να ψηφίσουμε, και πρέπει να μας συμβουλέψει το αφεντικό), και χθες στην Αθήνα γελούσαμε, και στήσαμε πανηγύρι.

Δεν φοβόμαστε ρε! Δεν φοβόμαστε πια!

Ίσως τελικά, να ξεπεράσαμε το κρίσιμο όριο.

Δεν ξέρουμε τι έχει μπροστά, μα πίσω δεν γυρνάμε.

Ούτως ή άλλως, θα προχωρήσουμε. Για να δεις ποιον δρόμο θα ακολουθήσεις, τα πράγματα είναι απλά. Αρκεί να συγκρίνεις πρόσωπα. Και να δεις ποια σου μοιάζουν. Και, για μια Κυριακή, να πας να τους βρεις τους ανθρώπους σου, να διαλέξετε μονοπάτι μαζί, για να βρείτε ξέφωτο για το επόμενο πανηγύρι.

Ξέρω, δεν ακούγομαι «λογικός» και «υπεύθυνος», μα να με συγχωρέσεις.

Βαρέθηκα να λέω και να γράφω λογικά επιχειρήματα πέντε χρόνια τώρα, νομικές αναλύσεις, για Συνθήκες και Μηχανισμούς.

Εξάλλου δεν υπάρχει πιο ορθολογική μέθοδος από τον απλή επιστημονική, που χθες κάτω από το φεγγάρι στο Σύνταγμα, επικαλέστηκε ο Μάλαμας: «Κάθε ερευνητής ξέρει κάθε φορά πως αν κάνει τα ίδια πράγματα, θα φτάσει στα ίδια αποτελέσματα. Έχουμε πει πολλά ναι, πάρα πολλά ναι, και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Ε, τώρα θα πούμε κι ένα όχι».

Ε, ας το πούμε. Κι αν το προδώσει το «όχι» μας ο κάθε Τσίπρας, εδώ θα είμαστε, να τον αλλάξουμε. Καθρέφτης μας είναι κι ο καθένας που είναι πάνω στην εξέδρα.

Αλλά, μόνο για σήμερα, δεν μπορώ να είμαι απλά, στεγνά λογικός.Κανείς ερωτευμένος δεν μπορεί να είναι.

Και η δικιά μας Ελλάδα είναι εκείνη η όμορφη, σιωπηλή κοπέλα που αγαπήσαμε, εκείνη που χορεύει ξυπόλητη σε ένα μπαλκόνι.

Εκείνη που για πολλά χρόνια φοβόταν και είχε ξεχάσει ποια είναι.

Εκείνη που την αφήσαμε πολύ καιρό στα χέρια άλλων. Όχι πια. Όχι πια. Ερχόμαστε να τη βρούμε και να τους την κλέψουμε.

Ερχόμαστε, Πιτσιρίκο.

Πες στους Μένουμε Ευρώπη Μένοντας Στα Ίδια, ότι εκείνοι που μένουν Ευρώπη, γιατί εκεί τους έδιωξαν εκείνοι που θεώρησαν ότι Ευρώπη είναι να αγνοείς τη δημοκρατία όταν δεν βολεύει την τσέπη του Αφεντικού, να καταπατάς στοιχειώδη δικαιώματα, να πνίγεις τη διαφωνία στο ξύλο και στο δακρυγόνο, και να πετάς ψίχουλα στον φτωχό σου σκλάβο, πουλώντας του τα καθρεφτάκια της γυαλιστερής ζωής και κουνώντας του το δάκτυλο, έρχονται.

Εκείνοι που τους λέτε βολεμένους ενώ τους κάνατε μετανάστες, ερχόμαστε. Εκείνοι που μένουνε Ευρώπη και άφησαν, με ένα σφίξιμο στην καρδιά, την Ελλάδα και τις ζωές τους να τις λυμαίνονται εκείνοι που Μένουνε Ευρώπη, μένοντας στις Γλυφάδες και τα Πανοράματα.

Ερχόμαστε.

Με ένα τραγούδι κολλημένο στο στόμα από χθες. Τραγουδώντας πάντα πας στη μάχη, εξάλλου.Είτε τραγουδάς κάποιο ριζίτικο μέσα στον αχό. Και φέρνουμε την Ευρώπη μαζί μας.

Ερχόμαστε. Να διεκδικήσουμε να αρπάξουμε τη ζωή μας πίσω.

Τελευταία φορά που βρεθήκαμε για να τραγουδήσουμε μαζί στις πλατείες και στους δρόμους, ήταν μες στην αντάρα.Και αναρωτιόμασταν πότε θα κάνει ξαστεριά.

Όταν διώξουμε τα σύννεφα, παίδες. Όταν διώξουμε τα σύννεφα. Ε, ήρθε η ώρα να φυσήξουμε, να καθαρίσει ο ορίζοντας.

Καλή αντάμωση Πιτσιρίκο. Καλή αντάμωση Ηλία, Κομπανιέρο Άρη, Μαρία. Καλή αντάμωση παίδες.

Τραγουδάμε. Ερχόμαστε!

Φώτης

Υ.Γ. Η φωτογραφία είναι από χθες, του Μάριου Λώλου (που τον ευχαριστώ,αυτόν και τους συναδέρφους του, που ήταν όλα αυτά τα χρόνια τα μάτια μας).

(Αγαπητέ Φώτη, ερχόμαστε. Έρχομαι κι εγώ με το πλοίο. Το κείμενό σου το ανεβάζω μέσα από ένα πλοίο. Το ΟΧΙ ταξιδεύει. Να είσαι καλά.)

http://pitsirikos.net/2015/07/%CE%B5%CF%81%CF%87%CF%8C%CE%BC%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B5-3/