Γράφει η Δήμητρα
Σιγά μην φοβηθώ...
Το 2011 πήραμε την απόφαση, να προσπαθήσουμε για ένα δεύτερο παιδί. Τότε ακόμα, έβλεπα τηλεόραση και ειδήσεις. Αυτό που θυμάμαι καθαρά και έντονα, ακόμα μέσα στην ψυχή μου, ήταν ο φόβος. Θυμάμαι καθαρά, ένα δελτίο ειδήσεων, μετά τις 12 το βράδυ, στο μεγκα, όταν ανακοίνωναν την αύξηση στο φπα σε23 %. Χωρίς υπερβολές, η πίεση μου ανέβηκε αυτόματα. Θυμάμαι τη τρομοκρατία που έσπερναν, καθημερινά και δίχως έλεος για κανέναν απ’ τους πολίτες. Δεν νοιάστηκαν για κανέναν απ’ τους Έλληνες. Όλα τα κανάλια από τότε, νοιαζόταν για τις τσέπες των αφεντικών τους και τις δικές τους τσέπες.
Ήταν η πρώτη φορά που άρχισα να έχω δεύτερες σκέψεις για το δεύτερο παιδί. Πώς θα γεννηθεί, πώς θα μεγαλώσει, πώς θα το μεγαλώσουμε.
Με όσους μίλαγα εκείνο το διάστημα συμμεριζόταν τους φόβους μου και μου έλεγαν περίμενε λίγο… Η μόνη που με συνέφερε, ήταν η μάνα μου. Γύρισε ψύχραιμα και μου είπε, «Δήμητρα, τι είναι αυτά που λες, ένα πιάτο φαΐ, που χρειάζεται ένα παιδί για να μεγαλώσει, ότι και να γίνει, θα έχουμε να του το δώσουμε. Με όποιο τρόπο.» Ήταν σαν ένα χαστούκι στην πραγματικότητα. Γιατί η πραγματικότητα αυτή είναι. Το απολύτως απαραίτητο για όλους μας, είναι ένα πιάτο φαΐ. Ήταν το τέλος του φόβου μου.
Τελικά, εκείνος ο πόλεμος που εξαπέλυσαν, είχε το αποτέλεσμα που ήθελαν. Άνθρωποι λύγισαν και αυτοκτόνησαν, παιδιά λιποθύμησαν απ την πείνα, έμεινε σχεδόν η μισή Ελλάδα δίχως δουλειά και δίχως ρεύμα, η ακρίβεια λύγισε τις πλάτες μας, τα όνειρα και οι ελπίδες μας θάφτηκαν, και και και… μα το δεύτερο παιδί ήρθε και είναι ήδη 4 χρονών. Δεν τους έκανα τη χάρη με τον φόβο τους.
Απ’ την Κυριακή το πρωί, έχουμε πάλι πόλεμο. Τρομοπόλεμο. Εξαπολύουν τα κανάλια τους οι σελίδες τους, ότι μπορούν να σκεφτούν για να μας τρομοκρατήσουν πάλι.
Όχι δεν φοβήθηκα στιγμή. Όχι δεν δείλιασα δευτερόλεπτο. Ούτε πέρασε απ το κεφάλι μου το ναι. Ναι για ποιόν; Για την Ευρώπη; Για ποια Ευρώπη. Την Ευρώπη του κεφαλαίου; Την Ευρώπη των δύο ταχυτήτων; Την Ευρώπη με πολίτες δεύτερης κατηγορίας;; Την Ευρώπη που παραβιάζει την κυριαρχία μας σαν χώρα; Την Ευρώπη που μας θέλει με σκυμμένα κεφάλια και δίχως αύριο; Την Ευρώπη που μας θέλει τουριστικό θέρετρο για μεγάλα πορτοφόλια; Όχι τα δικά μας πορτοφόλια, εμάς μας θέλουν να φύγουμε από εδώ, ούτως ή άλλως. Το επιδιώκουν και το καταφέρνουν. Μακάρι να φεύγαμε απ την Ευρώπη χθες, μακάρι να μην είχαμε μπει ποτέ. Και το λέω με κάθε επίγνωση αυτό. Δεν είναι αυτό το θέμα, ούτε αυτό διαπραγματευόμαστε την Κυριακή.
Την Κυριακή καλούμαστε να πούμε το όχι στον πόλεμο που μας έχουν κηρύξει. Το όχι, που θα φέρει δύσκολες μέρες, πολύ δύσκολες μέρες, το ξέρω αυτό. Δεν αιθεροβατώ, περιμένω πως για κάνα δυο χρόνια, δεν θα έχουμε τίποτα πέρα απ’ τα βασικά. Πως, ίσως μας λείπουν και τα βασικά. Μα ένα κομμάτι ψωμί, ξέρω, πως θα το βρούμε, να ταΐσουμε τα παιδιά μας. Μα σε τούτο το όχι, βλέπω μια δέσμη φωτός, μια σταλιά ελπίδας. Όχι για την δική μου γενιά, η δική μας γενιά κάηκε, μα για την γενιά των παιδιών μας.
Το ναι είμαι σίγουρη πως θα είναι η καταδίκη μας, υπογεγραμμένη από εμάς τους ίδιους. Γιατί τούτα τα χρόνια το είδαμε, το ζήσαμε το ναι. Το νιώσαμε στο πετσί μας. Και το είδαμε όλοι αυτό. Όλοι εκτός απ’ το κεφάλαιο. Με μισθούς πετσοκομμένους, με συντάξεις κατακρεουργημένες, με επιδρομή φόρων, με απολύσεις, με μισθούς που αργούσαν να μπούνε, με μαγαζιά κλειστά, με αυτοκτονίες, με, με, με… Τα ζήσαμε ΟΛΟΙ.
Γι αυτό δεν φοβάμαι αυτές τις μέρες, ούτε με τις κλειστές τράπεζες, ούτε με τα εικοσάευρα που δεν βγαίνουν, ούτε με το κυριότερο επιχείρημά τους: τον φόβο… Μια ζωή, απ’ την Κατοχή, την Αντίσταση, τον Εμφύλιο, την Χούντα, τούτο ήταν το πιο μεγάλο τους επιχείρημα, ο φόβος… Μα κάποτε ο κόσμος δεν δείλιαζε…
Τούτες είναι οι δικές μου σκέψεις, τούτα είναι τα δικά μου πιστεύω. Και όχι, δεν θέλω να τσακωθώ με κανέναν από όσους υπερασπίζονται το ναι. Δεν θα αλλάξω απόψεις, ότι και να μου πουν. Έχω την συνείδησή μου καθαρή, απέναντι στα παιδιά μου και στους ανθρώπους μου, γιατί καμιά ψήφος απ όσες έχω ρίξει, δεν μας έχουν φέρει εδώ σήμερα. Γιατί η ευθύνη είναι όλων.. Αυτά τα ολίγα. Μην μπει κανείς στη διαδικασία να σχολιάσει αρνητικά, γιατί με δημοκρατικές διαδικασίες τα σχόλια θα διαγράφονται.
Καμία όρεξη για τσακωμούς δεν έχω… Αυτά….
http://tsak-giorgis.blogspot.gr/2015/07/blog-post_25.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου