Λαφαζάνης: Ο εκβιασμός δεν είναι επαρκής δικαιολογία για υποχωρήσεις

Η ιστορία της αστικής πολιτικής ζωής κατακλύζεται από δυνάμεις και πρόσωπα τα οποία πράττουν τα αντίθετα ακριβώς απ’ όσα προεκλογικά υπόσχονται. Η Αριστερά πάντα ξεχώριζε. Αν και η Αριστερά απολέσει την αξιοπιστία της, τότε κινδυνεύει να χάσει η ίδια την ψυχή της και η δημόσια ζωή το ύστατο καταφύγιό της. Και ειλικρινά δε θα μπορεί να υπάρξει χειρότερη τραγωδία απ’ αυτή για το μέλλον της χώρας. Μπορεί ένας λαός να στερηθεί πολλά αλλά δε μπορεί να επιβιώσει με τη γενικευμένη κατάρρευση της πιο στοιχειώδους εμπιστοσύνης.

Το ηγετικό επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ δε θα έπρεπε να συνομολογήσει ένα νέο μνημόνιο, το οποίο, μαζί με ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και «Ποτάμι», επιχειρεί τώρα να ψηφίσει στη Βουλή. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ στη συνέχεια κάνει και το λάθος να εφαρμόσει και στην πράξη αυτό το μνημόνιο, τότε ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να κινδυνεύσει με μετάλλαξη και η χώρα με βέβαιη επιδείνωση της ήδη τραγικής θέσης της.

Προσωπικά, δε θα μπορούσα ποτέ, να ψηφίσω ένα μνημόνιο που προβλέπει νέα μέτρα λιτότητας, σκληρές νεοφιλελεύθερες απορρυθμίσεις και νέες ιδιωτικοποιήσεις στρατηγικών ακινήτων και επιχειρήσεων. Και αυτό όχι μόνο για λόγους ιδεολογικής και πολιτικής συνέπειας, αλλά και γιατί ένα τρίτο μνημόνιο θα έφερνε στην πατρίδα μας τις ίδιες καταστρεπτικές συνέπειες των δύο ανάλογων προηγούμενων.

Ο εκβιασμός όσο ωμός και κτηνώδης και αν είναι, σαν αυτόν που επέδειξαν οι κυρίαρχοι νεοαποικιοκράτες της ΕΕ, δεν είναι πάντα επαρκής δικαιολογία για υποχωρήσεις.

Δεν παραδίδω ποτέ μαθήματα πολιτικής ηθικής και πολιτικής ορθότητας σε κανένα. Απεχθάνομαι όσο τίποτα ένα τέτοιο ρόλο. Η πολιτική κυρίως κρίνεται από τις συνέπειες των επιλογών.

Δεν αποδέχομαι, όμως, και τους αναγκαστικούς μονόδρομους και τις ανόητες και ανιστόρητες κατηγορίες της «αποστασίας» για όσους τους αμφισβητούν. Πολύ περισσότερο δεν αποδέχομαι ότι η Δημοκρατία στην πατρίδα μου, στην Ελληνική Βουλή και στα κόμματα πρέπει να ενοχοποιείται, προκειμένου να θριαμβεύει, στο «προτεκτοράτο» της Αθήνας, η συναινετική σιωπή των αμνών, ή η ηχηρή αποδοχή ως «αναγκαίου κακού» του νέου μνημονίου.

Ασφαλώς στα σκληρά διλήμματα, πολύ περισσότερο σε εκείνα που η επίκλησή τους πάει να δικαιολογήσει την επιβολή μνημονιακών δεσμεύσεων, χρειάζονται εναλλακτικές απαντήσεις. Και αυτές οι εναλλακτικές απαντήσεις υπάρχουν. Δε θεωρείται, όμως, καν ότι πρέπει να τεθούν στη βάσανο των επιχειρημάτων, αν αμφισβητούν ενδεχομένως και το ευρώ, το οποίο έχει αναχθεί παραδόξως και ταυτοχρόνως, ως το «ιερόν και όσιον» της εγχώριας καπιταλιστικής ολιγαρχίας αλλά και ως ο μόνος δρόμος για τον «εκσυγχρονισμό» και το «δημοκρατικό σοσιαλισμό» για κάποια τμήματα μιας ξεπεσμένης Αριστεράς στη χώρα μας! Μιας «Αριστεράς», που με ασήμαντα «διαλείμματα», πάντα καταφέρνει να επιπλέει, όντας «παντός καιρού»!

*Άρθρο του πρώην υπουργού Παραγωγικής Ανασυγκρότησης στην εφημερίδα «Τα Νέα»

 http://www.aftodioikisi.gr/sunenteuxeis/lafazanis-o-ekviasmos-den-einai-eparkis-dikaiologia-gia-ipoxoriseis