Κώστας Μακεδόνας: Όλοι φταίμε που δεν αντιδράμε

Είναι τρομερό. Είναι λυπηρό. Έχουμε χάσει το δικαίωμα να είμαστε αισιόδοξοι και να ελπίζουμε [...] Και το πιο περίεργο είναι, ότι για όλη αυτή την κατάσταση δεν έχει γίνει κάτι, κάτι πολύ μεγάλο, να ταράξει τα νερά [...] Όλοι φταίμε που δεν αντιδράμε [...] πρέπει, να βγούμε απ' το ότι ο καθένας -σαφώς- έχει το πρόβλημά του, και να δούμε ότι αυτό το πρόβλημα το έχουν όλοι! Και πως όλοι μαζί θα προσπαθήσουμε να το λύσουμε [...]
Ο ερμηνευτής Κώστας Μακεδόνας, απαντά στην Κρυσταλία Πατούλη στο ερώτημα"Ποιές αιτίες μας έφεραν ως εδώ και κυριώς τί πρέπει να κάνουμε;"της έρευνας που δημοσιεύεται στο tvxs.gr από το 2010.

Σαφώς το μεγάλο βάρος το ρίχνω στους ανθρώπους που έχουν διαχειριστεί την οικονομική πολιτική της χώρας, διότι, ουσιαστικά, αυτοί ήταν που θα έπρεπε να έχουν τη γνώση και την ευαισθησία να δουν πώς θα χειριστούν μια τέτοια κατάσταση.

Παρόλο που έχω σπουδάσει οικονομολόγος, δεν θα μπορούσα να φανταστώ πριν κάποια χρόνια, το τι έρχεται, όπως νομίζω ότι και η πλειοψηφία από τους λαϊκούς ανθρώπους δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι είν' αυτό που μας περιμένει.

Δεν θέλω ν’ αναφερθώ στο αν φαγώθηκαν λεφτά ή αν κάποιοι έβαλαν χρήματα στην τσέπη τους. Αυτό θα το κρίνουν τα δικαστήρια και η Ιστορία.

Το χειρότερο όμως είναι ότι κανείς από αυτούς δεν είχε την ευαισθησία να δει το πρόβλημα, και να βρει μια λύση, πριν φτάσει στο επίπεδο που έφτασε. 

Από την άλλη, είχαμε μπει όλοι σε ένα διαφορετικό τρόπο ζωής, νομίζοντας ότι αυτή η σχετική οικονομική άνεση που υπήρχε –που δεν την είχαν και όλοι!- θα ήταν κάτι που θα κρατούσε για χρόνια, και θα κρατούσε ίσως για πάντα.

Είναι άλλωστε μέσα στη λογική του ανθρώπου να θέλει να είναι αισιόδοξος και να μην σκέφτεται το κακό. Πιστεύω ότι αυτό μας οδήγησε όλους στο να κάνουμε ανοίγματα και να απλώσουμε τα πόδια μας λίγο παραπάνω από το στρώμα, κι έτσι βρεθήκαμε ξαφνικά με χρέη. Και είναι και σα να το πληρώνουμε...

Συζητάμε αυτές τις μέρες το θέμα των αποζημιώσεων από την Κατοχή. Φτάσαμε στο αμήν, στο χείλος της καταστροφής για να μπει αυτό το θέμα στο τραπέζι.

Βέβαια υπήρχαν άνθρωποι και ομάδες ανθρώπων που το έλεγαν χρόνια ότικάποια στιγμή η Γερμανία πρέπει να μας αποζημιώσει, για όσα έγιναν εκείνα τα χρόνια.

Και επειδή φυσικά δεν μπορεί να μας αποζημιώσει για όλες τις ανθρώπινες ζωές που χαθήκανε και για όσα πέρασαν οι άνθρωποι που έζησαν εκείνα τα χρόνια, αλλά μπορούν να μας αποζημιώσουν υλικά. Κι αν αυτή τη στιγμή είχαμε αυτά τα χρήματα, θα ήταν πολύ διαφορετική η κατάσταση στη χώρα μας.

Υπάρχουν και τόσα άλλα που νομίζω ότι φταίνε για όλη αυτή την κατάσταση. Φταίει π.χ. το γεγονός ότι δεν υπάρχει ανάπτυξη στη χώρα, η οποία στηρίζεται κυρίως στην αγροτική παραγωγή, αλλά το κράτος δεν κάνει τίποτα για να βοηθήσει τους αγρότες.

Δεν μπορείς, λοιπόν, να έχεις απαίτηση από τους νέους ανθρώπους που ζουν στην επαρχία να μείνουν εκεί. Όλοι θα φύγουν στην Αθήνα, κι όλοι θα προσπαθήσουν να γίνουν μεσάζοντες ή δημόσιοι υπάλληλοι, ή γενικώς βολεμένοι.

Ο τουρισμός, επίσης, είναι κάτι που έχουμε παραμελήσει, κι ας μπορούσε να είναι η δεύτερη πηγή εσόδων γι’ αυτή τη χώρα.

Αν δει κανείς την αντίστοιχη πολιτική που έχει η Τουρκία στα θέματα τουρισμού, θα τραβάει τα μαλλιά του.... Δηλαδή, να θέλει οποιοσδήποτε τουρίστας να πάει στα παράλια της Τουρκίας να κάνει διακοπές, παρά να έρθει στην Ελλάδα και να πληρώσει τα τριπλά λεφτά για να αντιμετωπίσει επιπλέον ένα σωρό προβλήματα.

Επίσης, δεν υπάρχει βιομηχανία στην Ελλάδα, δεν υπάρχει τίποτα, κι αυτή τη στιγμή προσπαθούμε με δανεικά, να σώσουμε την κατάσταση!

Η σκέψη δεν είναι να μπούμε στο πως θα πληρώσουμε τα δανεικά! Είναι στο πως θα δουλέψουμε, πως θα μπορέσουμε να έχουμε παραγωγή, πώς θα μπορέσουμε να κάνουμε κάτι ούτως ώστε να υπάρχει πραγματική ανάπτυξη. Αλλιώς, σε μια δεκαετία θα βρεθούμε σε χειρότερη κατάσταση.

Επιπλέον, χρειάζεται και αλληλεγγύη μεταξύ μας. Είναι πιο σημαντικό στις μέρες μας, το αν έχω δύο πράγματα να δώσω ένα στον διπλανό μου, απ’ ότι ήταν ποτέ άλλοτε στη χώρα. Είναι κι αυτό μια προσπάθεια. Να μπορέσουμε να βοηθήσουμε τους ανθρώπους που φτάνουν στην απελπισία.

Στους ανθρώπους, που ενώ έχουν οικογένεια και παιδιά και μέχρι χτες δεν τους έλειπε τίποτα, ξαφνικά μπαίνουν στη σκέψη ν’ αυτοκτονήσουν γιατί δεν μπορούν ν’ αντέξουν αυτή την κατάσταση.

Δεν μπορούν να αντέξουν το γεγονός ότι ενώ έχουν δουλέψει 30 ή 40 χρόνια στη ζωή τους, ξαφνικά βρίσκονται στο δρόμο, δεν έχουν να φάνε. Αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο για έναν άνθρωπο που έχει δουλέψει σκληρά να το περνάει αυτό.

Παράλληλα, δεν έχουμε σεβαστεί σαν κράτος τους συνταξιούχους. Για μέναείναι τραγικό ένας άνθρωπος που ολοκληρώνει την υπηρεσία του σ’ αυτή τη χώρα και έχει πληρώσει πάρα πολλά λεφτά για ασφαλιστικές εισφορές –ότι δουλειά κι να έκανε- ξαφνικά στα 70 του, να του δίνουν 400 ευρώ, κι από αυτά να του κάνουν παρακρατήσεις, να του κόβουν το εφάπαξ και να του το φορολογούνε! 

Αν δεν γίνουν, λοιπόν, ριζικές αλλαγές, αν κάποιος δεν πάρει την απόφαση να ρίξει γροθιά στο μαχαίρι... βεβαίως κάποιος από τους πολιτικούς, γιατί δεν θα το κάνω, ούτε εγώ, ούτε εσείς...

Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε εμείς, είναι να δείξουμε ότι αυτό θέλουμε να γίνει.

Κι αν το θέλουμε όλοι, κάποιος θα θελήσει να κάνει τον ήρωα και θα το κάνει. Θα αποφασίσει να πάρει όλο το πολιτικό κόστος, και θα πει εγώ θα κάνω αυτό και θα προσπαθήσω αυτή τη χώρα να την βάλω σε ανάπτυξη, θα προσπαθήσω να αλλάξω αυτές τις συνθήκες. Και σαφώς, δεν θα γίνει σε μία μέρα, ούτε σε δύο, ούτε σε έναν χρόνο. Αλλά, κάτι πρέπει να γίνει, πραγματικά. Το ‘χουμε ανάγκη. Πριν φτάσουμε σε ακρότητες. 

Κρ.Π.: Δεν έχουμε φτάσει ήδη;

Εγώ φοβάμαι πολύ χειρότερα πράγματα και τα βλέπω μπροστά μου… 

Κρ.Π.: Από το κακό στο χειρότερο και τελειωμό δεν έχει;

Έγινε η ιστορία με την Κύπρο. Νομίζω ότι εκεί, ο πάτος άνοιξε μια τεράστια τρύπα και πέσαμε ακόμα πιο κάτω. Κι αυτή η τρύπα δεν ξέρουμε ποτέ που τελειώνει. Είναι πολλά. Δυστυχώς, έχουμε χάσει το δικαίωμα να είμαστε αισιόδοξοι και να ελπίζουμε.

Τα χωράφια πλέον έχουν γεμίσει φωτοβολταϊκά. Τώρα δεν σπέρνουμε πια ντομάτες και πιπεριές, σπέρνουμε φωτοβολταϊκά! Σε λίγο, δηλαδή, δεν θα υπάρχει αγροτική παραγωγή, αλλά μόνο παραγωγή ρεύματος για την οποία δεν θα βγαίνει και κανένα κέρδος.

Κι αν θελήσει κάποιος να βάλει ένα φωτοβολταϊκό στο σπίτι του, για να μην έχει καμία ανάμειξη με τη ΔΕΗ και να ζει με δική του ενέργεια, δεν μπορεί να το κάνει! Απαγορεύεται.

Με τση ηλιακή ενέργεια που έχει αυτή η χώρα, θα μπορούσαν όλες οι πολυκατοικίες να μην καίνε ρεύμα αλλά να έχουν φωτοβολταϊκά. Και είναι καλύτερα να μπουν φωτοβολταϊκά πάνω στις πολυκατοικίες, παρά να μπουν στα χωράφια. Αλλά κάτι τέτοιο δεν το θέλουνε!

Και το πιο περίεργο είναι ότι για όλη αυτή την κατάσταση,δεν έχει γίνει κάτι, κάτι πολύ μεγάλο, να ταράξει τα νερά. Μπαίνει κανείς στον πειρασμό, κι ας είναι αστείο αυτή την ιστορία με τους ψεκασμούς -γιατί φυσικά δεν ισχύουν όλα αυτά- να πει στο τέλος, ότι μας ψεκάζουνε.

Είναι τρομερό. Είναι λυπηρό. Χτες είδα πάλι ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια να βρουν κάτι να φάνε. Και είναι κάτι που το βλέπεις πια πολύ συχνά.

Το χειρότερο είναι, ότι όταν εμείς ήμασταν παιδιά, και θυμάμαι χαρακτηριστικά τους συγγενείς, τους θείους, τους γονείς, φίλους, που με πιάνανε και μου λέγανε: Ε, Κωστή, τι θα γίνεις όταν θα μεγαλώσεις; Και έλεγα εγώ διάφορα. Θα γίνω πιλότος, θα γίνω γιατρός, θα γίνω το ένα, θα γίνω το άλλο. Και τώρα πλέον δεν ρωτάμε εμείς τα παιδιά τι θα γίνουν όταν θα μεγαλώσουν, αλλά μας ρωτάνε τα ίδια τα παιδιά με απελπισία: Εγώ μπαμπά, τι θα γίνω όταν θα μεγαλώσω; Εννοώντας: Τι θα απογίνω όταν θα μεγαλώσω; Εμένα, αυτό με σοκάρει. 

Και βλέπεις ότι ο Έλληνας ακόμα σκέφτεται μικροπολιτικά και μικροκομματικά: Εντάξει δεν πειράζει, να ψηφίσω τον δικό μου βουλευτή, μπας και σωθώ εγώ. Και δεν με νοιάζει για το τι θα γίνει με τους υπόλοιπους.

Ποτέ δεν είχαμε σαν λαός ενότητα. Δηλαδή, ανεβαίνει η τιμή της βενζίνης; Παρατάμε όλοι τ’ αυτοκίνητά μας και πηγαίνουμε με το μετρό, με τα ποδήλατα, με τα πόδια. Ανέβηκε η τιμή του κρέατος; Ας μην φάει κανείς κρέας! Ας φάει μια βδομάδα λαχανικά.

Πάω και ζητάω εγώ για παράδειγμα τρελά λεφτά σ’ ένα μαγαζί για να τραγουδήσω; Ας μην με πάρουν. Ας πάρουν έναν άλλον! Για όλες τις δουλειές μπορεί να ισχύει αυτό, και για τα πάντα. Απλώς, δεν υπάρχει ενότητα, δεν υπάρχει τίποτα!

Κρ.Π.: Αυτό που είχε πει ο Μίσσιος, ότι «Η κοινωνία δείχνει να έχει πάθει εγκεφαλικό! Δεν αντιδρά με τίποτα»

Όντως. Κι αυτό είναι το θλιβερό. Και κανείς δεν μπορεί να βγάλει την ουρά του απ’ έξω. Όλοι φταίμε που δεν αντιδράμε.

Η δική μου σκέψη, είναι, απλώς, να συνειδητοποιήσουμε πολύ καλά τι συμβαίνει, και να αποφασίσουμε όλοι μαζί να κάνουμε κάτι, ή να αναγκάσουμε τουλάχιστον να ληφθούν πρωτοβουλίες να γίνει κάτι. Τι άλλο να κάνουμε; Να βγούμε στους δρόμους. Να βρούμε έναν τρόπο να αντισταθούμε αλλά κάπως μαζικά και ομαδικά. Οι άνθρωποι της βάσης να μπορέσουμε να βρούμε έναν τρόπο, για να καταλάβουν ότι πρέπει να σταματήσει αυτή η κοροϊδία και κάτι πρέπει να γίνει.

Δεν θα ‘θελα να μπω στη λογική, ότι κάτι τέτοιο θα έρθει με βία, γιατί νομίζω ότι θα οδηγηθούμε σε άλλες καταστάσεις.

Αλλά νομίζω ότι είναι θέμα συνείδησης. Μας έχουν βάλει, βέβαια σε μια τέτοια περιπέτεια…

Nα πούμε και την απόλυτη αλήθεια… Εγώ για παράδειγμα, δουλεύω κοντά 30 χρόνια. Όταν, λοιπόν, μετά από τόσα χρόνια,φτάνεις στο σημείο να μη μπορείς να πληρώσεις βασικές σου ανάγκες και κάνοντας μια δουλειά που σαφώς -σε σχέση με άλλους παλιούς συμμαθητές μου που δουλεύουν σε μια δημόσια υπηρεσία, ή σε μια οικοδομή- έχει πολύ καλύτερες αποδοχές...

Δεν γίνεται, λοιπόν να φτάνουμε στο σημείο να μην μπορούμε να καλύψουμε βασικές ανάγκες.

Μας αναγκάζουν να σκεφτόμαστε μόνο τον ευατούλη μας, να λέμε, τι θα κάνω, πώς θα πληρώσω το ΦΠΑ, πώς θα πληρώσω το ΤΕΒΕ; Δεν βγαίνω. Κι αν έρθουν να με πιάσουνε; Και έχω να πληρώσω και το ένα, και έχω να πληρώσω και το άλλο. Και το ρεύμα θα μου το κόψουνε… Οπότε μπαίνουμε στη διαδικασία, να ψαχνόμαστε να δούμε τι θα κάνουμε, κι αφήνουμε το ότι αυτό το ίδιο το περνάνε κι όλοι οι υπόλοιποι!

Πρέπει, λοιπόν, να βγούμε απ' το ότι ο καθένας -σαφώς- έχει το πρόβλημά του, και να δούμε ότι αυτό το πρόβλημα το έχουν όλοι! Και πως όλοι μαζί θα προσπαθήσουμε να το λύσουμε.

Διότι είναι πολύ άσχημο και πολύ ανησυχητικό όλο αυτό πάντως. Το ότι δεν αντιδράμε.

Κρ.Π.: «Ποιός τη ζωή μου, ποιός την κυνηγά;»: Τι έχεις να πεις για την παράσταση που ετοιμάζετε;

Σ’ αυτήν την παράσταση γίνεται μία αναδρομή σε όλη την ιστορία της Ελλάδας, μέσα από τα μάτια βέβαια, του Μίκη Θεοδωράκη και μέσα από τα τραγούδια του, που τα γέννησαν όλες αυτές οι καταστάσεις…

Κρ.Π.: Ποιό θα διάλεγες τώρα, σε σχέση με όσα είπες; 

Επειδή, ένα απ’ τα πρώτα τραγούδια από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ήταν το «Βρέχει στη φτωχογειτονιά», το αγαπάω ιδιαίτερα. 

Κρ.Π.: Που λέει: «… είσαι μικρός και δεν χωράς τον αναστεναγμό μου»;

Το τραγούδι λέει, για τον ψεύτη κι άδικο ντουνιά. Πρέπει να κοιτάξουμε, ίσως, και τον αναστεναγμό του διπλανού μας, εκτός απ’ τον δικό μας. Ο καθένας καταλαβαίνει τον δικό του αναστεναγμό, αυτή τη στιγμή, αλλά πρέπει να κοιτάξουμε και του διπλανού μας.

Κρ.Π.: Καταλαβαίνει, πράγματι, το δικό του αναστεναγμό ο καθένας, για να κοιτάξει και του διπλανού του;

Είναι αυτό που λέγαμε… Ότι πρέπει να συνειδητοποιήσει την κατάσταση ο καθένας 100%.-

Info
ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ
«ΠΟΙΟΣ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ…»
Μια μουσική παράσταση…

Περισσότερα από 50 τραγούδια - σταθμοί του Μίκη Θεοδωράκη, συνδέονται με την ιστορία της νεότερης Ελλάδας, σε μια παράσταση όπου συνυπάρχουν το θέατρο, ο χορός, η μουσική, ο κινηματογράφος…

Από του ΛΙΠΟΤΑΚΤΕΣ στον ΕΠΙΤΑΦΙΟ, από το ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ μέχρι τη ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ και το CANTO GENERAL, o Θεοδωράκης δημιουργεί και καθορίζει την ανανέωση του ελληνικού τραγουδιού… Τα τραγούδια του γίνονται επιθυμία, κτήμα και ανάγκη ενός ολόκληρου λαού.

ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΒΑΛΤΙΝΟΣ, ΦΙΛΑΡΕΤΗ ΚΟΜΝΗΝΟΥ, ΑΡΗΣ ΛΕΜΠΕΣΟΠΟΥΛΟΣ, ΕΛΙΣΑΒΕΤ ΜΟΥΤΑΦΗ, ΚΩΣΤΑΣ  ΜΑΚΕΔΟΝΑΣ, ΓΙΩΤΑ ΝΕΓΚΑ, ΚΩΣΤΑΣ ΘΩΜΑΙΔΗΣ  κ.ά.

Το σενάριο της παράστασης και τη σκηνοθεσία υπογράφει ο ΘΕΜΗΣ ΜΟΥΜΟΥΛΙΔΗΣ.
---

Θέατρο BADMINTON
Από 10 Μαΐου

http://tvxs.gr/news/