Στην «Καθημερινή» πανηγυρίζουν για κατορθώματα στις χώρες της πρώην σοσιαλιστικής κοινότητας, οι οποίες, υποτίθεται, «κατάφεραν μέσα σε είκοσι χρόνια κάτι εντυπωσιακό και ίσως πρωτοφανές στη σύγχρονη Ιστορία: τη διπλή μετάβαση, δηλαδή, την οικοδόμηση μιας οικονομίας της αγοράς, πλαισιωμένης ταυτόχρονα από δημοκρατικούς πολιτικούς θεσμούς».
Με τέτοια παραληρήματα, για την πορεία των πρώην σοσιαλιστικών χωρών, από τις ανατροπές μέχρι σήμερα, το μόνο που μπορείς να νιώσεις είναι ανατριχίλα. Βέβαια, για αρθρογράφους τύπου Μαρατζίδη, το μόνο που ενδιαφέρει είναι πώς θα συντριβούν οι δυνάμεις του λαού, ώστε να μην αμφισβητηθεί η κυριαρχία του κεφαλαίου, να διαιωνίζεται η εκμετάλλευση, να μπορούν να κερδίζουν οι κεφαλαιοκράτες, να ακυρωθούν λαϊκές κατακτήσεις. Τέτοιες, που πολλές φορές ήταν ...κολλητικές και για τις χώρες του καπιταλισμού.
Με τέτοια παραληρήματα, για την πορεία των πρώην σοσιαλιστικών χωρών, από τις ανατροπές μέχρι σήμερα, το μόνο που μπορείς να νιώσεις είναι ανατριχίλα. Βέβαια, για αρθρογράφους τύπου Μαρατζίδη, το μόνο που ενδιαφέρει είναι πώς θα συντριβούν οι δυνάμεις του λαού, ώστε να μην αμφισβητηθεί η κυριαρχία του κεφαλαίου, να διαιωνίζεται η εκμετάλλευση, να μπορούν να κερδίζουν οι κεφαλαιοκράτες, να ακυρωθούν λαϊκές κατακτήσεις. Τέτοιες, που πολλές φορές ήταν ...κολλητικές και για τις χώρες του καπιταλισμού.
Με το θράσος της αυθαιρεσίας του ...νικητή, περιγράφει την ιστορία των πρώην σοσιαλιστικών χωρών όπως γουστάρει στα αφεντικά του. Παραγράφοντας ότι μιλάμε για τις κοινωνίες που είχαν επιλύσει ακρογωνιαία ζητήματα επιβίωσης: Εξασφαλισμένη εργασίας για όλους. Προσφορά στέγης σε όλους. Πραγματικά πλήρης και ολότελα δωρεάν κάλυψη των αναγκών όλου του λαού σε όλες τις υπηρεσίες Υγείας, Πρόνοιας, Παιδείας. Μια κοινωνία που πετύχαινε τη σταθερή και συνεχή βελτίωση όλων των δεικτών οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης, με τρόπο που επιδρούσε άμεσα στη συνεχή βελτίωση του επιπέδου ζωής των πολιτών.
Ομως, όλα αυτά ήταν πράγματα κομμουνιστικά. Και για να τα πετύχουν, δεν υπήρχε - δεν επιτρεπόταν να υπάρχει - κεφάλαιο, δεν είχαν ιδιωτικές επιχειρήσεις, η γη ανήκε σε όλους. Αυτά, που η «Καθημερινή» και οι αρθρογράφοι της εχθρεύονται μέχρι θανάτου, έπρεπε να πάψουν να υπάρχουν και - χάριν της δημοκρατίας - να εκλείψουν ολοσχερώς. Ετσι ακριβώς έγινε, για να κερδίσουν τη δήθεν δημοκρατία, που ακριβοπλήρωσαν με τη γενικευμένη εξαθλίωση και τη φτώχεια των λαών, στο όνομα του πλουτισμού των νεοκαπιταλιστών που έβαλαν στο χέρι τη δημόσια περιουσία. Την εμφάνιση εκατοντάδων χιλιάδων αστέγων και δεκάδων εκατομμυρίων ανέργων. Τη μείωση του προσδόκιμου ζωής και την αύξηση της παιδικής θνησιμότητας, πρώτη φορά στη μεταπολεμική περίοδο, σαν αποτέλεσμα της παράδοσης της Υγείας στους εμπόρους της Υγείας του λαού. Την επανεμφάνιση του αναλφαβητισμού, που είχε εξαφανιστεί πολύ πριν από τον πόλεμο. Την εξάπλωση της χρήσης των ναρκωτικών σε πρωτοφανή, ακόμα και για τα παγκόσμια δεδομένα, επίπεδα. Την ανατροπή της ζωής δεκάδων εκατομμυρίων πολιτών - εργαζομένων, που στο όνομα της ...δημοκρατίας, τους έκλεψαν κάθε όνειρο και την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.
Ο καθένας μας μπορεί να φανταστεί πως οι αυλοκόλακες του συστήματος θα οργιάζουν ενάντια στο σοσιαλισμό μετά από δέκα - είκοσι χρόνια, όταν σήμερα που ακόμα οι προσωπικές μνήμες είναι ζωντανές, τολμούν να μιλούν για αποκατάσταση της δημοκρατίας, που για να στεριώσει η παλινόρθωση του καπιταλισμού διαμέλισαν χώρες, προκάλεσαν δεκάδες πολέμους με εκατοντάδες χιλιάδες θύματα, βομβάρδισαν κοινοβούλια. Οι βρωμιές τους δε θα περάσουν. Οι εργαζόμενοι, όλοι όσοι προσβλέπουμε σε μια καλύτερη ζωή, ειδικά οι νέοι που αποτελούν το βασικό στόχο της βρώμικης προπαγάνδας ενάντια στο σοσιαλισμό, οφείλουμε να κρατήσουμε άσβεστη την εικόνα που υπάρχει στο μυαλό και την ψυχή, για τα πραγματικά επιτεύγματα των λαών του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε. Για να φτάσουμε γρηγορότερα στην κοινωνία, για την οποία παλεύουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου