(Κυρ. 19/10/14 – 10:32)
Του Θ.ΚΑΡΤΕΡΟΥ*
Πρώτα αμφισβήτησε τον όρο ανθρωπιστική κρίση. Εν συνεχεία μπήκε στην ουσία, απευθυνόμενη στο ΣΥΡΙΖΑ. Χαλάτε τον κόσμο για είκοσι χιλιάδες άστεγους. Η ανθρωπιστική κρίση που λέτε εσείς ότι αγκαλιάζει εκατομμύρια κόσμο. Λέτε, φτωχοποιείται ο λαός, χαμός, ο άλλος πιστεύει ότι είναι πέντε εκατομμύρια νεκροί στην Ελλάδα. Αυτά, για να πείσει προφανώς ότι ενώ μεγαλοποιούν οι συριζαίοι τις συνέπειες της κρίσης, προτείνουν πολύ αδύναμα μέτρα για την αντιμετώπισή τους.
Απέσπασε έτσι μερικά δεξιά γέλια που έγιναν χειροκροτήματα όταν κατηγόρησε τους δεξιούς ότι είναι αχάριστοι γιατί επιτίθενται τον ΣΥΡΙΖΑ. Διότι μπορεί το πρόγραμμά του να μιλάει για σοσιαλισμό και τέτοια, αλλά είναι σαν τον κουραμπιέ: Αν τινάξεις την άχνη δεν μένει τίποτε. Και στο σημείο αυτό έπεσε τέτοιο χειροκρότημα, που η ομιλήτρια να αισθανθεί την ανάγκη να τους ανακαλέσει -δις μάλιστα- στην τάξη. Μη χειροκροτάτε, μη χειροκροτάτε!
Χειροκρότησαν όμως. Κι αυτό, όσες μέρες κι αν πέρασαν από την ψήφο εμπιστοσύνης, δεν γίνεται να περάσει έτσι. Διότι όταν η εκπρόσωπος του κόμματος της εργατικής τάξης ενθουσιάζει χειροκροτηδόν τους εκπροσώπους της πιο ακραίας δεξιάς, δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν. Ή δούλεψε σχέδιο οργανωμένου χειροκροτήματος για να προβοκάρουν τις επαναστατικές θέσεις. Ή όντως ενθουσιάστηκαν με όσα άκουγαν και αυθορμήτως κινήθηκαν τα χεράκια τους σε θέση χειροκροτήματος.
Κλαπ-κλαπ-κλαπ. Δεν είναι δυστυχώς τα βήματα των μπολσεβίκων έξω από τα χειμερινά ανάκτορα. Είναι τα χειροκροτήματα του Βορίδη, του Σταμάτη, του Άδωνι για την εκπρόσωπο. Οι λευκοί χειροκροτούν τους κόκκινους, όταν οι κόκκινοι τους εξηγούν ότι οι άλλοι δεν είναι τόσο κόκκινοι, όσο εμφανίζονται. Αλλόκοτο θέαμα. Που θα πρέπει να απασχολήσει τους οπαδούς εκείνου που προειδοποιούσε: όταν ο αντίπαλος σε χειροκροτεί, πρέπει να ψάχνεσαι.
Όσο για την πολεμική ότι οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ για την ανθρωπιστική κρίση είναι πολύ αδύναμες, ας ανατρέξουν στον υπεράνω υποψίας Μπρεχτ: Χειρότερη απ' την αυταπάτη πως τάχα μπορούν να απομακρυνθούν οι συνέπειες των αιτίων της εξαθλίωσης χωρίς να απομακρυνθούν τα ίδια τα αίτια είναι η αυταπάτη πως αυτά τα αίτια γίνεται να πολεμηθούν χωρίς τις συνέπειες και χωριστά απ' αυτές καιπαραμελώντας και τα πιο αδύναμα ακόμα μέσα. Είδα πολλούς που η γνώση τους, των κακών αιτίων, τους εμπόδισε να πολεμήσουν τις κακές συνέπειες.
*Δημοσιεύθηκε στην «Αυγή» την Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2014
http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=18157:2014-10-18-18-07-52&catid=71:dr-kinitopoiisis&Itemid=278
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου