Απελπισία, αγανάκτηση, αυταπάτες, ήττα. Τέσσερις λέξεις που μπορούν να αποτυπώσουν τη σημερινή κατάσταση της εργαζόμενης κοινωνίας και της νεολαίας της. Τέσσερις λέξεις που μπορούν να περιγράψουν τη θέση, τα συναισθήματα και τις σκέψεις του κόσμου της δουλειάς, που μέσα σε τριάμισι χρόνια έχασε τη γη κάτω από τα πόδια του.
Η «γενιά των 700 ευρώ», για την οποία εύστοχα μιλούσαμε πριν από μερικά χρόνια, έχει γίνει «γενιά των 586 ευρώ» για τους πάνω των 25 ετών, «γενιά των 511 ευρώ» για τους κάτω των 25. Τώρα και «γενιά των 400 ευρώ χωρίς ασφάλιση». Εργατικό δίκαιο πλέον δεν υπάρχει. Ο,τι κατέκτησαν οι προηγούμενες γενιές εργατών, με σκληρούς, συχνά και αιματηρούς αγώνες, έγινε σωρός από ερείπια μέσα σε μια τριετία. Ενας νόμος μόνο υπάρχει τώρα: ο νόμος του αφεντικού.
Η μαύρη, ανασφάλιστη εργασία οργιάζει. Ο χρόνος εργασίας έχει γίνει λάστιχο στα χέρια των καπιταλιστών που το τεντώνουν και το μαζεύουν ανάλογα με τις ανάγκες της παραγωγής. Με το πολυνομοσχέδιο που ψηφίστηκε στις αρχές του περσινού Νοέμβρη, καταργήθηκε και τυπικά αυτό που ξέραμε ως 8ωρο, 5ήμερο, 40ωρο. Βέβαια, στην πράξη, στους χώρους δουλειάς, που θυμίζουν εργασιακά κάτεργα, είχε γίνει σκόνη εδώ και καιρό, χάρη στην εργοδοτική αυθαιρεσία.
Επιδόματα, συντάξεις, συλλογικές συμβάσεις, ασφαλιστικά δικαιώματα, δαπάνες για την υγεία και την παιδεία, όλα συνθλίβονται κάτω από τις μυλόπετρες των μνημονίων. Μέτρα, μέτρα και άλλη μια φορά μέτρα. Και διαβεβαιώσεις των αστών πολιτικών, κάθε φορά που νομοθετούν νέα μέτρα, ότι αυτά είναι τα τελευταία. Για ν’ αρχίσουν την επαύριο των «τελευταίων» μέτρων να μιλούν για την ανάγκη των επόμενων.
Ολοι μας τα ξέρουμε αυτά. Κι αν δεν ξέρουμε αναλυτικά τους νόμους που ψηφίστηκαν, αν δεν γνωρίζουμε τις λεπτομέρειές τους, βιώνουμε τα αποτέλεσματά τους. Η πείνα έκανε την επανεμφάνισή της στις εργατικές οικογένειες. Ενας ολόκληρος λαός εξαθλιώνεται. Το εργασιακό καθεστώς μπορεί να περιγραφεί με μια χαρακτηριστική λέξη: κινεζοποίηση.
Οι αστοί βλέπουν και αισθάνονται την αγανάκτηση που ξεπηδά από κάθε πόρο του κοινωνικού σώματος, από την εργατική τάξη, από τους νέους, που αφού τους κατέστρεψαν το παρόν, τους προδιέγραψαν και το μέλλον. Ενα μέλλον μαύρο, μέλλον δούλων στα σκλαβοπάζαρα της καπιταλιστικής ανάπτυξης, όταν αυτή έρθει. Μυρίζει μπαρούτι η ελληνική κοινωνία, γράφει κάθε τόσο ο αστικός Τύπος. Οι καλοπληρωμένοι κονδυλοφόροι του συστήματος, οι «ανεξάρτητοι», «αδιάφθοροι», «αμερόληπτοι», «α-ντικειμενικοί» δημοσιογράφοι αναλαμβάνουν δράση από τα τηλεπαράθυρα, τις ραδιοφωνικές συχνότητες, τις στήλες των εφημερίδων. Εργο τους να μας κουνάνε επιτιμητικά το δάχτυλο, να μας παραδίδουν μαθήματα εγκράτειας και υπομονής, να μας νουθετούν με ύφος padre padrone, πως πρέπει να υπομένουμε στωικά τα βάσανα, για το καλό μας πάντα. Να προσμένουμε σαν καλού χριστιανοί τη «δευτέρα παρουσία» της ανάπτυξης, χωρίς βέβαια να μας λένε ότι και τότε θα πρέπει να ζούμε και να δουλεύουμε σα σκλάβοι.
Και βέβαια, μας μιλούν σε καθημερινά βάση για «τα αδιέξοδα της βίας» στις «πολιτισμένες» και «δημοκρατικές» κοινωνίες. Χωρίς να παραλείπουν να εκθειάζουν την αποθέωση της κρατικής καταστολής για όσους δεν παίρνουν από λόγια, για τους πιο ζωηρούς, για τα «γαλατικά χωριά», όπως λέει ο υπουργός Μπάτσων και Καταστολής Ν. Δένδιας.
Για την κατάσταση δεν φταίει το κεφάλαιο και το σύστημά του, ο καπιταλισμός, φταίει η εκάστοτε κυβέρνηση. Ψηφίστε μια άλλη και θα σας λύσει τα προβλήματα. Ετσι δουλεύει η μηχανή και δουλεύει επιτυχημένα, όπως φαίνεται από το αποτέλεσμα. Αυτό δεν έγινε και στη χώρα μας; Φούντωσαν οι εκλογικές αυταπάτες, βρήκαν διέξοδο στην κάλπη, κυβέρνηση έγιναν οι πρώην «αντιμνημονιακοί» (ΝΔ-ΔΗΜΑΡ), συμμάχησαν με τους «μνημονιακούς» (ΠΑΣΟΚ) και συνεχίζουν την ίδια πολιτική. Κι όταν έφυγε ο μικρότερος εταίρος, συνέχισαν ανενόχλητα οι άλλοι δύο.
Υπάρχει, όμως, και η εφεδρεία. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που θέλει να πάρει τη σκυτάλη της διακυβέρνησης, για να συνεχίσει την ίδια πολιτική, με κάποια φτιασιδώματα.
Ετσι, η πορεία, των αναποτελεσματικών κινητοποιήσεων, από τη μια, και των εκλογικών αυταπατών που διαψεύστηκαν, από την άλλη, οδήγησαν σ’ ένα βαθύ αίσθημα ήττας, που διαπερνά σήμερα ολόκληρο το κοινωνικό σώμα και θέτει μπροστά σε όλους μας ένα μεγάλο ερώτημα: πώς θα βγούμε απ’ αυτή την κατάσταση; Πώς θα διεκδικήσουμε αυτά που μας άρπαξαν; Πώς θα μπορέσουμε να γίνουμε αφέντες στον τόπο μας, κύριοι του αποτελέσματος της δουλειάς μας;
Ομως, τα γεγονότα είναι πεισματάρικα. «Φταίει το υψηλό κόστος εργασίας, φταίει το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας», άρχισαν να τραγουδούν εν χορώ λίγους μήνες μετά, υπό τις επευφημίες της ελληνικής αστικής τάξης. Το χρέος «κουρεύτηκε» δυο φορές μέχρι τώρα, αλλά εξακολουθεί να αυξάνεται. Θα «κουρευτεί» ίσως και τρίτη φορά, αλλά η εργασιακή και κοινωνική βαρβαρότητα θα παραμείνει. Αποδείχτηκε ότι το χρέος είναι ένα εργαλείο και τα μνημόνια αποτελούν κινούμενη άμμο, που μέσα της βουλιάζουν και θάβονται και θα εξακολουθήσουν να θάβονται μισθοί, συντάξεις, εργατικά και εργασιακά δικαιώματα.
Αυτό που συμβαίνει, αυτό που βιώνουμε είναι η διαχείριση μιας τυπικής καπιταλιστικής κρίσης. «Κινεζοποιούν» έναν ολόκληρο λαό, τσακίζουν μισθούς και δικαιώματα της εργατικής τάξης, φθηναίνουν τον εργάτη, για να μπορούν οι καπιταλιστές και μέσα στην κρίση, σε μια αγορά που στενεύει λόγω της κρίσης, να αποκομίζουν το «οξυγόνο» τους, το μέγιστο κέρδος. Η κρίση θα κάνει τον κύκλο της, τον καταστροφικό της κύκλο (η ιλιγγιώδης αύξηση της ανεργίας είναι μέρος από το βαρύ τίμημα που πληρώνουν οι εργάτες στην κρίση), μα οι ασιατικές συνθήκες εργασίας ήρθαν για μείνουν, για να δώσουν νέα, μεγαλύτερα περιθώρια κερδοφορίας στο κεφάλαιο, όταν η οικονομία ξαναμπεί στη φάση της σχετικής αναζωογόνησης (ανάπτυξη το λένε οι αστοί).
Δίπλα σε αυτούς έχουμε πάντα και τους «φίλους του λαού». Κι αυτοί αλλάζουν πρόσωπα, ανάλογα με την εποχή, παραμένουν όμως πάντα ίδιοι, με το ίδιο καθήκον. Σήμερα, την πρωτοκαθεδρία αυτής της συνομοταξίας κατέχει ο ΣΥΡΙΖΑ. Το κόμμα της κοινωνικής δημαγωγίας και της πιο αισχρής διγλωσσίας. Το κόμμα που θέλει να γίνει ΠΑΣΟΚ στη θέση του ΠΑΣΟΚ. Χίλιες και μία κωλοτούμπες, πρωταθλητές στην κυβίστηση. Τη μια μέρα υπόσχονται επαναφορά των μισθών και συντάξεων με ένα νόμο και ένα άρθρο και την επομένη τα μαζεύουν για να δηλώσουν ότι δεν μιλούν για τα προ-μνημονίου επίπεδα, αλλά για αποκατάσταση των «μεγάλων αδικιών». Τη μια καταργούν το μνημόνιο και την άλλη αποκηρύσσουν τις μονομερείς ενέργειες και μιλούν για επαναδιαπραγμάτευση. Ενδιάμεσα πετάνε και μια «αναστολή» κι όποιος κατάλαβε κατάλαβε. Τη μια ωρύονται ότι δεν αντέχει άλλο ο ελληνικός λαός και την άλλη ορκίζονται πίστη στους δημοσιονομι-κούς στόχους και μιλούν για θυσίες. Και βέβαια, κάνουν όσες κωλοτούμπες χρειάζονται για να γίνουν δεχτοί στα μεγάλα σαλόνια του Βερολίνου, των Βρυξελλών και της Ουάσινγκτον, γλείφουν τους καπιταλιστές και παίρνουν μέρος στις φιέστες τους, συναντιούνται σε κλειστά γεύματα εργασίας με τους μεγαλοεκδότες-μεγαλοεργολάβους, τους βαρόνους της διαπλοκής, που σαν μαντρόσκυλα υπερασπίζονται όχι μόνο τα δικά τους ιδιαίτερα συμφέροντα, αλλά και τα συμφέροντα του συνόλου της κεφαλαιοκρατίας.
Γι’ αυτό και ο πρόεδρος του ΣΕΒ, δεν έχει κανένα πρόβλημα να στείλει συγχαρητήριο τηλεγράφημα στον Τσίπρα για την επιτυχή έκβαση του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ και να τον συγχαρεί για την εκλογή του, ενώ συχνά-πυκνά κάνει δηλώσεις υπεράσπισης του ΣΥΡΙΖΑ. Βλέπει μακριά, πέρα από την τρέχουσα κομματική αντιπαράθεση. Και προσβλέπει σε μια κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, η οποία θε εξασφαλίσει την απρόσκοπτη συνέχεια του ελληνικού καπιταλισμού και της κινεζοποίησης.
«Φτάνει πια» θα φωνάξει ο πρόεδρος Αλέξης στα ιμπεριαλιστικά διαβούλια της ΕΕ, υποσχόμενος ότι αν ψηφίσουμε ΣΥΡΙΖΑ θα έχουμε και «συμμαχία του Νότου» και «αλλαγή πλεύσης στην Ευρώπη». Σαν σύγχρονη Κίρκη θα πάρει το μαγικό ραβδάκι και θα μετατρέψει αυτή την ιμπεριαλιστική λυκοσυμμαχία σε παράδεισο για τους λαούς, για τους εργαζόμενους, για τους νέους. Το μόνο που μπορεί να μετατρέψει, όμως, είναι τους λαούς σε Χαχόλους, που καταπίνουν αμάσητο το κουτόχορτο που τους σερβίρει ο κάθε απατεώνας της «αριστεράς».
Οι ιμπεριαλιστές της ΕΕ και τα κράτη που εκπροσω-πούν τα συμφέροντά τους, όσο κι αν σφάζονται μεταξύ τους για το ποιος θα πάρει το μεγαλύτερο μερίδιο από την παγκόσμια καταλήστευση των λαών, θα είναι πάντα ενωμένοι και εχθροί απέναντι στον κόσμο της δουλειάς. Δεν υπάρχει περίπτωση να μεταμορφωθεί η ΕΕ σε λέσχη ισότητας, φιλίας και αλληλεγγύης. Στο πλαίσιο του καπιταλισμού, στο πλαίσιο κυριαρχίας του κεφαλαίου, στο έδαφος της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, θα υπάρχουν μόνο άγρια εκμετάλλευση των εργατών, κινεζοποίηση, ιμπεριαλιστική καταλήστευση των εξαρτημένων χωρών όπως η Ελλάδα.
Οσο για δεινά του εργαζόμενου λαού, παραθέτουμε αυτολεξεί ένα κομμάτι από τις αποκαλυπτικές δηλώσεις του φίρερ Μιχαλολιάκου στην κεντρική του ομιλία στη Βουλή, την ημέρα ψήφισης του αντεργατικότερου και αντιλαϊκότερου προϋπολογισμού των τελευταίων 30 ετών: «Γνώμη δική μου, γνώμη των ελλήνων εθνικιστών τους οποίους έχω την τιμή να εκπροσωπώ είναι ότι από την πρώτη στιγμή, όταν ήρθαν εδώ οι ελεγκτές των δανειστών μας, των πιστωτών μας, θα έπρεπε αντί να υπάρχουν άλλες κόκκινες γραμμές, να υπάρχουν δύο κόκκινες γραμμές: μία για την εθνική άμυνα και μία για την δημόσια τάξη. Θεωρώ απαράδεκτο ότι μέσα σε αυτό τον προϋπολογισμό και ότι για χάρη του μνημονίου έγιναν δραματικές μειώσεις, οι οποίες αποδυναμώνουν την ένοπλη δύναμη του έθνους μας, όπως αποδυναμώνουν, επίσης, και τη δυνατότητα του κράτους να αποκαταστήσει τη δημόσια τάξη».
Ποιοι μισθοί, ποια εργασιακά δικαιώματα, ποια δημόσια περιουσία, ποια παιδεία, ποια υγεία και ασφάλιση; Βορά στις ορέξεις του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου (τους τοκογλύφους, που κατά τα άλλα καταγγέλλουν) και της ντόπιας αστικής τάξης. Το ταξικό τους μίσος, το μίσος τους για την εργατιά ξεπροβάλλει αμέσως, σε κάθε εκδήλωση της ταξικής πάλης των εργατών. Μπούκαραν οι εργάτες των ναυπηγείων Σκαραμαγκά στο υπουργείο Αμυνας, διεκδικώντας τα δεδουλευμένα τους, και αυτοί κραύγαζαν για τον ασκεπή καραβανά. Πάλευαν οι εργάτες του μετρό ενάντια στο νέο ψαλίδισμα των αποδοχών τους και αυτοί έβγαλαν πύρινη ανακοίνωση βαφτίζοντάς τους «εργατοπατέρες» και «ρουσφετοθεσίτες» και ζητώντας την ένταξή τους στον ενιαίο μισθολόγιο, προσφέροντας έτσι πολύτιμη βοήθεια στη συγκυβέρνηση στην εφαρμογή του μνημονίου.
Μίσος ταξικό, μίσος για τον εργατικό συνδικαλισμό (προσέξτε, για το συνδικαλισμό μιλάμε, όχι για τα καθάρματα της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, που υπηρε-τούν δεκαετίες τώρα το αστικό σύστημα, ως βαλβίδα αποσυμπίεσης της εργατικής οργής), μίσος για τον κόσμο της δουλειάς, μακρύ χέρι του συστήματος.
Κομπάζουν ως περήφανοι εθνικιστές, μόνο που στην ταξικά διαιρεμένη κοινωνία μας τα συμφέροντα εργατών και αφεντικών είναι ανταγωνιστικά. Αυτό που πλασάρεται ως «εθνικό συμφέρον» συνδέεται άρρηκτα με το συμφέρον της κυρίαρχης τάξης. Ενιαίο εθνικό συμφέρον δεν μπορεί να υπάρξει όταν το έθνος είναι χωρισμένο σε ανταγωνιστικές τάξεις, σε δυο ανταγωνιστικά στρατόπεδα, σε δυο «έθνη». Καπιταλιστές και εργάτες είναι αυτά τα δύο «έθνη», με το πρώτο να ρουφάει τον ιδρώτα και το αίμα του δεύτερου. Δεν πρέπει, άλλωστε, να ξεχνάμε, ότι αυτοί που παριστάνουν τους πατριώτες, υπήρξαν πάντοτε ξενόδουλοι. Δε δίστασαν να πουλήσουν το λαό και τη χώρα, για να εξασφαλίσουν τη δυνατότητά τους να ξεζουμίζουν τον ελληνικό λαό. Δωσίλογοι ή αγγλόδουλοι στην Κατοχή, αμερικανόδουλοι στην περίοδο της μοναρχοφασιστικής αντίδρασης και στη χούντα, πάντα έσκυβαν τη μέση στους ξένους «προστάτες».
Κάτω από ξένες σημαίες πολέμησαν πάντα, πότε γερμανοτσολιάδες και ταγματαλήτες και πότε χουντικά αμερικανάκια. Αίμα ελληνικό έχυναν αυτοί οι μεγάλοι πατριώτες. Το αίμα των αγωνιστών του ΕΑΜ, της ΕΠΟΝ, του ΕΛΑΣ. Το αίμα εκείνων που πολεμούσαν για τη λευτεριά και την ανεξαρτησία. Κι ύστερα το αίμα των αγωνιστών και των οικογενειών τους. Και στη χούντα το αίμα εκείνων που σήκωσαν τη σημαία του αγώνα ενάντια στην αμερικανοκρατία. Για ποια πατρίδα μιλούν αυτά τα κουτσαβάκια του υπόκοσμου, που μόλις τα στριμώξει λίγο το κράτος πουλάνε τη μάνα και τον πατέρα τους και αποκηρύσσουν τον ίδιο τον εαυτό τους;
Στο φινάλε, μετατρέπονται σε δουλέμπορους-μπράβους, στήνοντας «γραφεία ευρέσεως εργασίας», για εργάτες με μεροκάματο 18 ευρώ, τους οποίους μάλιστα θα ελέγχουν οι ίδιοι αν κάνουν καλά τη δουλειά τους, αν είναι υπάκουοι στις απαιτήσεις των αφεντικών.
Το αίμα του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα, που έπεσε καρφωμένος από το μαχαίρι των ταγμάτων εφόδου, ταρακούνησε την κοινωνία μας. Ηταν, βλέπετε, Ελληνας ο νεκρός και όχι κάποιος μετανάστης που τον μαχαίρωσαν τα τάγματα εφόδου ή τον τσάκισαν στο ξύλο σε κάποιο στενό, με τους μπάτσους παραδίπλα ν’ απολαμβάνουν το θέαμα. Και τότε αποφάσισε να δράσει και το επίσημο κράτος. Οχι για να κάνει ξεκαθάρισμα του φασισμού, αλλά για να συμμαζέψει μια συμμορία του, που ξέφυγε και έγινε ανεξέλεγκτη, προκαλώντας αστάθεια στο σύστημα. Είναι πολύ επιλεκτική η αστυνομικοδικαστική επιχείρηση κατά των νεοναζί. Από τη μια έχουμε ενέργειες καταστολής και από την άλλη κινήσεις για να φτιαχτεί ένα «σοβαρό» φασιστικό μόρφωμα, σαν κι αυτά που υπάρχουν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Γιατί ο φασισμός είναι δημιούργημα του καπιταλισμού, σάρκα από τη σάρκα του. Είναι το μακρύ χέρι του ενάντια στους εργαζόμενους και τη νεολαία. Είναι η προπαγάνδα που συσκοτίζει και αποπροσανατολίζει τις συνειδήσεις. Είναι το εργαλείο που σπρώχνει ολόκληρο το πολιτικό σύστημα προς τα δεξιά. Είναι το ανάχωμα σε κάθε ριζοσπαστικό σκίρτημα των εργαζόμενων και των νέων, σε κάθε κίνηση στην κατεύθυνση της επαναστατικής οργάνωσης. Τέτοιος ήταν ο φασισμός από τότε που γεννήθηκε, τέτοιος είναι και σήμερα, γι’ αυτό τον χρειάζονται και τον συντηρούν.
Ο αντιφασιστικός αγώνας ή θα είναι και αντικαπιταλιστικός ή δε θα υπάρξει.Για να νικήσουμε το φασισμό, πρέπει να ξεριζώσουμε τη μήτρα που τον γεννάει, τον καπιταλισμό. Δε θα βαδίσουμε ενάντια στους φασίστες παρέα με εκείνους που καταδικάζουν τον ελληνικό λαό στην πείνα και την εξαθλίωση. Δε θα βαδίσουμε μαζί με εκείνους που εφαρμόζουν το δόγμα της «μηδενικής ανοχής», χτυπώντας κάθε αντίσταση των εργαζόμενων και των νέων, θέλοντας να επιβάλουν σιωπή νεκροταφείου στη χώρα. Θα αγωνιστούμε ενάντια στους φασίστες και ενάντια σ’ εκείνους που με τη θεωρία των «δύο άκρων» εξισώνουν με το φασισμό κάθε λαϊκή αντίσταση, κάθε εκδήλωση λαϊκής αντιβίας απέναντι στη βία της κρατικής εξουσίας.
Οταν η αδικία γίνεται νόμος, η αντίσταση είναι καθήκον. Οταν το κεφάλαιο χρησιμοποιεί το μονοπώλιο της κρατικής βίας, η λαϊκή αντιβία είναι επιβεβλημένη και δίκαιη.
Για την εργατική τάξη, για τη νεολαία της, για τον κόσμο της δουλειάς, τους παραγωγούς όλου του κοινωνικού πλούτου, που αρπάζουν οι καπιταλιστές εντός και εκτός συνόρων, δύο δρόμοι ανοίγονται μπροστά της.
Ο ένας είναι ο δρόμος που καλούν όλες οι σειρήνες της αστικής τάξης. Ο δρόμος της παθητικότητας, ο δρόμος της μοιρολατρίας και της υποταγής, της αποδοχής της ήττας. Σύγχρονους σκλάβους θέλει τους εργάτες το κεφάλαιο (ξένο και ντόπιο). Κι αυτό όχι από κάποια ιδεοληψία, αλλά γιατί αυτό επιβάλλουν οι σιδερένιοι νόμοι της καπιταλιστικής παραγωγής. Η ελεύθερη αγορά δείχνει για άλλη μια φορά το αποκρουστικό, απάνθρωπο πρόσωπο της ελευθερίας από σίδερο.
Ο άλλος δρόμος είναι ο δρόμος της ρήξης και του αγώνα. Ρήξη με όλους τους «φίλους» και εχθρούς, ρήξη με τις αυταπάτες που σπέρνουν οι καλοθελητές της αστικής εξουσίας. Χρειάζονται αγώνες ανατρεπτικοί, εξεγερτικοί, έξω από τα στενά πλαίσια της αστικής νομιμότητας, που θα πονέσουν την αστική τάξη, που θα βάλουν φρένο στην επέλαση της βαρβαρότητας, στους μικρούς και μεγάλους σφετερισμούς του κεφαλαίου, και θα ξαναβάλουν στην ημερήσια διάταξη της Ιστορίας την ανατροπή της καπιταλιστικής σκλαβιάς.
Η εργατική τάξη άλλο όπλο στους αγώνες αυτούς δεν έχει εκτός από την οργάνωση. Μέσα από την οργάνωσή της θα αποκτήσει τη γνώση που απαιτούν οι αγώνες ενάντια σ' έναν τόσο δυνατό και καλά οργανωμένο εχθρό, θα χαράξει την ορθότερη και αποτελεσματικότερη τακτική, για να είναι οι αγώνες αυτοί ουσιαστικοί, νικηφόροι. Τέτοιους αγώνες μπορεί να δώσει μόνο μια τάξη που έχει γνώση, έχει οργάνωση, έχει σχέδιο. Που ξέρει τι ζητά, γιατί το ζητά, πώς να το διεκδικήσει και να το κατακτήσει. Μόνο οργανωμένη στον δικό της φορέα, πρωτίστως και κυρίως στην δικιά της πολιτική οργάνωση.
Αυτό είναι το μεγάλο καθήκον της εποχής. Να καταπιαστούμε με την πολιτική οργάνωση της εργατικής τάξης. Η οργάνωση αυτή πρέπει να βγει από τους κόλπους της ίδιας της τάξης, χρειάζεται την πρωτοβουλιακή δράση των πρωτοπόρων εργατών. Για να μη σερνόμαστε πίσω από λαοπλάνους απατεώνες. Για να διαλύσουμε τις αυταπάτες που το σύστημα καλλιεργεί. Για να μην καταντούν οι αντιστάσεις μας εκτονώσεις ή πυροτεχνήματα που λάμπουν μόνο για λίγο. Για να μπορέσουμε να διεκδικήσουμε όλα όσα μας ανήκουν, τσακίζοντας την καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Απελπισία
Ο εφιάλτης της κρίσης και των μνημονίων δε φαίνεται να έχει τέλος. Η ανεργία θερίζει, ιδιαίτερα τους νέους. Η επίσημη (υποεκτιμημένη) ανεργία έφτασε σχεδόν το 28% και στους νέους πλησιάζει το 60%. Οι μισοί άνεργοι και οι υπόλοιποι υποαπασχολούμενοι, «δανεικοί» (προγράμματα κοινωφελούς εργασίας) και απλήρωτοι. Το δουλεμπόριο γίνεται επίσημη πολιτική. Τα stage επανέρχονται με άλλο όνομα και οι νέοι άνεργοι, που δήθεν θα «εκπαιδευτούν», στην πραγματικότητα θα δουλεύουν σαν σκλάβοι για 400 ευρώ το μήνα, χωρίς ασφάλιση, με την ελπίδα να γίνουν αρεστοί στ’ αφεντικά για να τους κρατήσουν στη δουλειά.Η «γενιά των 700 ευρώ», για την οποία εύστοχα μιλούσαμε πριν από μερικά χρόνια, έχει γίνει «γενιά των 586 ευρώ» για τους πάνω των 25 ετών, «γενιά των 511 ευρώ» για τους κάτω των 25. Τώρα και «γενιά των 400 ευρώ χωρίς ασφάλιση». Εργατικό δίκαιο πλέον δεν υπάρχει. Ο,τι κατέκτησαν οι προηγούμενες γενιές εργατών, με σκληρούς, συχνά και αιματηρούς αγώνες, έγινε σωρός από ερείπια μέσα σε μια τριετία. Ενας νόμος μόνο υπάρχει τώρα: ο νόμος του αφεντικού.
Η μαύρη, ανασφάλιστη εργασία οργιάζει. Ο χρόνος εργασίας έχει γίνει λάστιχο στα χέρια των καπιταλιστών που το τεντώνουν και το μαζεύουν ανάλογα με τις ανάγκες της παραγωγής. Με το πολυνομοσχέδιο που ψηφίστηκε στις αρχές του περσινού Νοέμβρη, καταργήθηκε και τυπικά αυτό που ξέραμε ως 8ωρο, 5ήμερο, 40ωρο. Βέβαια, στην πράξη, στους χώρους δουλειάς, που θυμίζουν εργασιακά κάτεργα, είχε γίνει σκόνη εδώ και καιρό, χάρη στην εργοδοτική αυθαιρεσία.
Επιδόματα, συντάξεις, συλλογικές συμβάσεις, ασφαλιστικά δικαιώματα, δαπάνες για την υγεία και την παιδεία, όλα συνθλίβονται κάτω από τις μυλόπετρες των μνημονίων. Μέτρα, μέτρα και άλλη μια φορά μέτρα. Και διαβεβαιώσεις των αστών πολιτικών, κάθε φορά που νομοθετούν νέα μέτρα, ότι αυτά είναι τα τελευταία. Για ν’ αρχίσουν την επαύριο των «τελευταίων» μέτρων να μιλούν για την ανάγκη των επόμενων.
Ολοι μας τα ξέρουμε αυτά. Κι αν δεν ξέρουμε αναλυτικά τους νόμους που ψηφίστηκαν, αν δεν γνωρίζουμε τις λεπτομέρειές τους, βιώνουμε τα αποτέλεσματά τους. Η πείνα έκανε την επανεμφάνισή της στις εργατικές οικογένειες. Ενας ολόκληρος λαός εξαθλιώνεται. Το εργασιακό καθεστώς μπορεί να περιγραφεί με μια χαρακτηριστική λέξη: κινεζοποίηση.
Αγανάκτηση
Ποιος δεν έχει αγανακτήσει, ποιος δεν εξακολουθεί να αγανακτεί από αυτή την κατάσταση και την έλλειψη οποιασδήποτε προοπτικής; Πόσες φορές δεν εκφράστηκε αυτή η αγανάκτηση; Πόσες φορές την τελευταία τριετία δεν γέμισε η πλατεία Συντάγματος από κόσμο οργισμένο, αγανακτισμένο από την αντεργατική και αντιλαϊκή πολιτική που ασκείται, από τη σκληρή και απάνθρωπη πραγματικότητα που βιώνει, από τη βαρβαρότητα που του ζητάνε να αποδεχτεί; Πότε με μούντζες, κρεμάλες και μπινελίκια σε ειρηνικό πλαίσιο, όπως με το «κίνημα των αγανακτισμένων». Πότε με συγκρούσεις που έβγαιναν έξω από τα όρια της αστικής νομιμότητας, όπως τη νύχτα της 12ης Φλεβάρη 2012, που το κέντρο της Αθήνας θύμισε Δεκέμβρη του 2008. Πότε έτσι και πότε αλλιώς, η πλατεία Συντάγματος συχνά-πυκνά σείεται από την οργή και την αγανάκτηση του ελληνικού λαού.Οι αστοί βλέπουν και αισθάνονται την αγανάκτηση που ξεπηδά από κάθε πόρο του κοινωνικού σώματος, από την εργατική τάξη, από τους νέους, που αφού τους κατέστρεψαν το παρόν, τους προδιέγραψαν και το μέλλον. Ενα μέλλον μαύρο, μέλλον δούλων στα σκλαβοπάζαρα της καπιταλιστικής ανάπτυξης, όταν αυτή έρθει. Μυρίζει μπαρούτι η ελληνική κοινωνία, γράφει κάθε τόσο ο αστικός Τύπος. Οι καλοπληρωμένοι κονδυλοφόροι του συστήματος, οι «ανεξάρτητοι», «αδιάφθοροι», «αμερόληπτοι», «α-ντικειμενικοί» δημοσιογράφοι αναλαμβάνουν δράση από τα τηλεπαράθυρα, τις ραδιοφωνικές συχνότητες, τις στήλες των εφημερίδων. Εργο τους να μας κουνάνε επιτιμητικά το δάχτυλο, να μας παραδίδουν μαθήματα εγκράτειας και υπομονής, να μας νουθετούν με ύφος padre padrone, πως πρέπει να υπομένουμε στωικά τα βάσανα, για το καλό μας πάντα. Να προσμένουμε σαν καλού χριστιανοί τη «δευτέρα παρουσία» της ανάπτυξης, χωρίς βέβαια να μας λένε ότι και τότε θα πρέπει να ζούμε και να δουλεύουμε σα σκλάβοι.
Και βέβαια, μας μιλούν σε καθημερινά βάση για «τα αδιέξοδα της βίας» στις «πολιτισμένες» και «δημοκρατικές» κοινωνίες. Χωρίς να παραλείπουν να εκθειάζουν την αποθέωση της κρατικής καταστολής για όσους δεν παίρνουν από λόγια, για τους πιο ζωηρούς, για τα «γαλατικά χωριά», όπως λέει ο υπουργός Μπάτσων και Καταστολής Ν. Δένδιας.
Αυταπάτες
Οταν κυριαρχούν οι αυταπάτες, τότε η οργή και η αγανάκτηση εύκολα μετατρέπονται στο αντίθετό τους. Ξεθυμαίνουν στις κάλπες. Πνίγονται μέσα στον ωκεανό των ηχηρών φράσεων, των κάλπικων υποσχέσεων, της ψεύτικης αισιοδοξίας. Εδώ και αιώνες παίζει το παιχνίδι της καλλιέργειας αυταπατών η αστική πολιτική. Τα κόμματα αλλάζουν, οι ηγέτες τους αλλάζουν, οι κυβερνητικές συνθέσεις αλλάζουν, οι κοινωνικές συνθήκες αλλάζουν, όμως το πολιτικάντικο παιχνίδι παραμένει ίδιο στην ουσία του.Για την κατάσταση δεν φταίει το κεφάλαιο και το σύστημά του, ο καπιταλισμός, φταίει η εκάστοτε κυβέρνηση. Ψηφίστε μια άλλη και θα σας λύσει τα προβλήματα. Ετσι δουλεύει η μηχανή και δουλεύει επιτυχημένα, όπως φαίνεται από το αποτέλεσμα. Αυτό δεν έγινε και στη χώρα μας; Φούντωσαν οι εκλογικές αυταπάτες, βρήκαν διέξοδο στην κάλπη, κυβέρνηση έγιναν οι πρώην «αντιμνημονιακοί» (ΝΔ-ΔΗΜΑΡ), συμμάχησαν με τους «μνημονιακούς» (ΠΑΣΟΚ) και συνεχίζουν την ίδια πολιτική. Κι όταν έφυγε ο μικρότερος εταίρος, συνέχισαν ανενόχλητα οι άλλοι δύο.
Υπάρχει, όμως, και η εφεδρεία. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που θέλει να πάρει τη σκυτάλη της διακυβέρνησης, για να συνεχίσει την ίδια πολιτική, με κάποια φτιασιδώματα.
Ηττα
Αυτές οι αυταπάτες είναι ισχυρές, εντείνουν τη σύγχυση και την πολυδιάσπαση της εργατικής τάξης και της νεολαίας της, αποπροσανατολίζουν, φέρνουν ήττες και γεννούν ηττοπάθεια. Κρύβουν τον βασικό εχθρό, τον απόλυτα υπεύθυνο για τη δυστυχία και την εξαθλίωση εκατομμυρίων εργατικών μαζών, τον καπιταλισμό.Ετσι, η πορεία, των αναποτελεσματικών κινητοποιήσεων, από τη μια, και των εκλογικών αυταπατών που διαψεύστηκαν, από την άλλη, οδήγησαν σ’ ένα βαθύ αίσθημα ήττας, που διαπερνά σήμερα ολόκληρο το κοινωνικό σώμα και θέτει μπροστά σε όλους μας ένα μεγάλο ερώτημα: πώς θα βγούμε απ’ αυτή την κατάσταση; Πώς θα διεκδικήσουμε αυτά που μας άρπαξαν; Πώς θα μπορέσουμε να γίνουμε αφέντες στον τόπο μας, κύριοι του αποτελέσματος της δουλειάς μας;
Εργαλείο για την κινεζοποίηση
Ας αναλογιστούμε τι έχει γίνει στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια, από τότε που έκανε την εμφάνισή της η κρίση, που δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία, αλλά έκφραση της κρίσης στην οποία έχει μπει ο παγκόσμιος καπιταλισμός. Ολοι οι εκπρόσωποι της αστικής τάξης, από τους πολιτικούς και τους δημοσιογράφους μέχρι τους διανοούμενους και κάθε λογής αριστερό μαϊντανό, μίλησαν και αποφάνθηκαν: έχουμε κρίση χρέους. Φταίει το σπάταλο και μεγάλο κράτος, οι μεγάλοι μισθοί στους κοπρίτες του δημοσίου, είπαν οι περισσότεροι από δαύτους. Οχι, φώναξαν με στεντόρεια φωνή οι αριστεροί μαϊντανοί. Φταίει η ρεμούλα και οι μίζες, ένα κομμάτι του χρέους που είναι επαχθές και ίσως λίγο και το σπάταλο κράτος. Ετσι, ήρθε η τρόικα με τα μνημόνια για να δώσει λύση στο πρόβλημα της Ελλάδας, που έγινε και πρόβλημα της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας, της Ισπανίας και θα δούμε ποιας άλλης χώρας στο μέλλον.Ομως, τα γεγονότα είναι πεισματάρικα. «Φταίει το υψηλό κόστος εργασίας, φταίει το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας», άρχισαν να τραγουδούν εν χορώ λίγους μήνες μετά, υπό τις επευφημίες της ελληνικής αστικής τάξης. Το χρέος «κουρεύτηκε» δυο φορές μέχρι τώρα, αλλά εξακολουθεί να αυξάνεται. Θα «κουρευτεί» ίσως και τρίτη φορά, αλλά η εργασιακή και κοινωνική βαρβαρότητα θα παραμείνει. Αποδείχτηκε ότι το χρέος είναι ένα εργαλείο και τα μνημόνια αποτελούν κινούμενη άμμο, που μέσα της βουλιάζουν και θάβονται και θα εξακολουθήσουν να θάβονται μισθοί, συντάξεις, εργατικά και εργασιακά δικαιώματα.
Αυτό που συμβαίνει, αυτό που βιώνουμε είναι η διαχείριση μιας τυπικής καπιταλιστικής κρίσης. «Κινεζοποιούν» έναν ολόκληρο λαό, τσακίζουν μισθούς και δικαιώματα της εργατικής τάξης, φθηναίνουν τον εργάτη, για να μπορούν οι καπιταλιστές και μέσα στην κρίση, σε μια αγορά που στενεύει λόγω της κρίσης, να αποκομίζουν το «οξυγόνο» τους, το μέγιστο κέρδος. Η κρίση θα κάνει τον κύκλο της, τον καταστροφικό της κύκλο (η ιλιγγιώδης αύξηση της ανεργίας είναι μέρος από το βαρύ τίμημα που πληρώνουν οι εργάτες στην κρίση), μα οι ασιατικές συνθήκες εργασίας ήρθαν για μείνουν, για να δώσουν νέα, μεγαλύτερα περιθώρια κερδοφορίας στο κεφάλαιο, όταν η οικονομία ξαναμπεί στη φάση της σχετικής αναζωογόνησης (ανάπτυξη το λένε οι αστοί).
Τα χίλια πρόσωπα της ίδιας εξουσίας
Η αστική τάξη, αιώνες τώρα στην εξουσία, έχει τόσους και τόσους μηχανισμούς προπαγάνδας, τα καλύτερα και τα ισχυρότερα μέσα στη διάθεσή της, στρατιά ολόκληρη από τεχνίτες στην εξαπάτηση των μαζών, ανθρώπους ικανούς να λένε τα μεγαλύτερα ψέματα χωρίς να κοκκινίζουν. Οι Σαμαράδες, οι Βενιζέλοι, οι Παπανδρέου, οι Κουβέληδες, πιστοί υπηρέτες του κεφαλαίου, πιστοί διαχειριστές της αστικής εξουσίας, αυτή την αποστολή έχουν. Να κάνουν το άσπρο μαύρο, να αποπροσανατολίζουν με ιδεολογήματα, να βαφτίζουν κρίση χρέους την κρίση της καπιταλιστικής παραγωγής, για να φορτώνουν τα βάρη της στις πλάτες της εργατικής τάξης, για να συνεχίζει απρόσκοπτα το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο τη διαχρονική ληστεία –μέσω των τοκοχρεολυσίων– του πλούτου που παράγει ο ελληνικός λαός. Ναπαρουσιάζουν σαν οδό ανάπτυξης το φτηνό εργάτη, τον εργάτη χωρίς δικαιώματα, τον εργάτη σκλάβο.Δίπλα σε αυτούς έχουμε πάντα και τους «φίλους του λαού». Κι αυτοί αλλάζουν πρόσωπα, ανάλογα με την εποχή, παραμένουν όμως πάντα ίδιοι, με το ίδιο καθήκον. Σήμερα, την πρωτοκαθεδρία αυτής της συνομοταξίας κατέχει ο ΣΥΡΙΖΑ. Το κόμμα της κοινωνικής δημαγωγίας και της πιο αισχρής διγλωσσίας. Το κόμμα που θέλει να γίνει ΠΑΣΟΚ στη θέση του ΠΑΣΟΚ. Χίλιες και μία κωλοτούμπες, πρωταθλητές στην κυβίστηση. Τη μια μέρα υπόσχονται επαναφορά των μισθών και συντάξεων με ένα νόμο και ένα άρθρο και την επομένη τα μαζεύουν για να δηλώσουν ότι δεν μιλούν για τα προ-μνημονίου επίπεδα, αλλά για αποκατάσταση των «μεγάλων αδικιών». Τη μια καταργούν το μνημόνιο και την άλλη αποκηρύσσουν τις μονομερείς ενέργειες και μιλούν για επαναδιαπραγμάτευση. Ενδιάμεσα πετάνε και μια «αναστολή» κι όποιος κατάλαβε κατάλαβε. Τη μια ωρύονται ότι δεν αντέχει άλλο ο ελληνικός λαός και την άλλη ορκίζονται πίστη στους δημοσιονομι-κούς στόχους και μιλούν για θυσίες. Και βέβαια, κάνουν όσες κωλοτούμπες χρειάζονται για να γίνουν δεχτοί στα μεγάλα σαλόνια του Βερολίνου, των Βρυξελλών και της Ουάσινγκτον, γλείφουν τους καπιταλιστές και παίρνουν μέρος στις φιέστες τους, συναντιούνται σε κλειστά γεύματα εργασίας με τους μεγαλοεκδότες-μεγαλοεργολάβους, τους βαρόνους της διαπλοκής, που σαν μαντρόσκυλα υπερασπίζονται όχι μόνο τα δικά τους ιδιαίτερα συμφέροντα, αλλά και τα συμφέροντα του συνόλου της κεφαλαιοκρατίας.
Γι’ αυτό και ο πρόεδρος του ΣΕΒ, δεν έχει κανένα πρόβλημα να στείλει συγχαρητήριο τηλεγράφημα στον Τσίπρα για την επιτυχή έκβαση του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ και να τον συγχαρεί για την εκλογή του, ενώ συχνά-πυκνά κάνει δηλώσεις υπεράσπισης του ΣΥΡΙΖΑ. Βλέπει μακριά, πέρα από την τρέχουσα κομματική αντιπαράθεση. Και προσβλέπει σε μια κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, η οποία θε εξασφαλίσει την απρόσκοπτη συνέχεια του ελληνικού καπιταλισμού και της κινεζοποίησης.
«Φτάνει πια» θα φωνάξει ο πρόεδρος Αλέξης στα ιμπεριαλιστικά διαβούλια της ΕΕ, υποσχόμενος ότι αν ψηφίσουμε ΣΥΡΙΖΑ θα έχουμε και «συμμαχία του Νότου» και «αλλαγή πλεύσης στην Ευρώπη». Σαν σύγχρονη Κίρκη θα πάρει το μαγικό ραβδάκι και θα μετατρέψει αυτή την ιμπεριαλιστική λυκοσυμμαχία σε παράδεισο για τους λαούς, για τους εργαζόμενους, για τους νέους. Το μόνο που μπορεί να μετατρέψει, όμως, είναι τους λαούς σε Χαχόλους, που καταπίνουν αμάσητο το κουτόχορτο που τους σερβίρει ο κάθε απατεώνας της «αριστεράς».
Οι ιμπεριαλιστές της ΕΕ και τα κράτη που εκπροσω-πούν τα συμφέροντά τους, όσο κι αν σφάζονται μεταξύ τους για το ποιος θα πάρει το μεγαλύτερο μερίδιο από την παγκόσμια καταλήστευση των λαών, θα είναι πάντα ενωμένοι και εχθροί απέναντι στον κόσμο της δουλειάς. Δεν υπάρχει περίπτωση να μεταμορφωθεί η ΕΕ σε λέσχη ισότητας, φιλίας και αλληλεγγύης. Στο πλαίσιο του καπιταλισμού, στο πλαίσιο κυριαρχίας του κεφαλαίου, στο έδαφος της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, θα υπάρχουν μόνο άγρια εκμετάλλευση των εργατών, κινεζοποίηση, ιμπεριαλιστική καταλήστευση των εξαρτημένων χωρών όπως η Ελλάδα.
Τα εγγόνια του Χίτλερ και του Μεταξά
Η κρίση, όμως, έκανε κοινοβουλευτικό κόμμα και τους «αντισυστημικούς» και «αντικαπιταλιστές» νεοναζί της Χρυσής Αυγής, που δήθεν εγκατέλειψαν το νεοναζισμό και έγιναν αγνοί έλληνες εθνικιστές. Με τα μεγάλα λόγια, τα παθιασμένα, τις κραυγές ενάντια στο κομματικό κράτος, ενάντια στους ξένους και ντόπιους τοκογλύφους, ενάντια στην πλουτοκρατία. Αυτά από τα μπαλκόνια. Γιατί μέσα στη Βουλή, εκεί που ακούει μόνο η αστική τάξη, η οργή τους ξεχειλίζει μόνο αν φορολογηθεί το εφοπλιστικό κεφάλαιο, έστω και οικειοθελώς. Λόγο συμπόνιας έχουν μόνο για τον επιχειρηματικό κόσμο που «στενάζει» από την κρίση.Οσο για δεινά του εργαζόμενου λαού, παραθέτουμε αυτολεξεί ένα κομμάτι από τις αποκαλυπτικές δηλώσεις του φίρερ Μιχαλολιάκου στην κεντρική του ομιλία στη Βουλή, την ημέρα ψήφισης του αντεργατικότερου και αντιλαϊκότερου προϋπολογισμού των τελευταίων 30 ετών: «Γνώμη δική μου, γνώμη των ελλήνων εθνικιστών τους οποίους έχω την τιμή να εκπροσωπώ είναι ότι από την πρώτη στιγμή, όταν ήρθαν εδώ οι ελεγκτές των δανειστών μας, των πιστωτών μας, θα έπρεπε αντί να υπάρχουν άλλες κόκκινες γραμμές, να υπάρχουν δύο κόκκινες γραμμές: μία για την εθνική άμυνα και μία για την δημόσια τάξη. Θεωρώ απαράδεκτο ότι μέσα σε αυτό τον προϋπολογισμό και ότι για χάρη του μνημονίου έγιναν δραματικές μειώσεις, οι οποίες αποδυναμώνουν την ένοπλη δύναμη του έθνους μας, όπως αποδυναμώνουν, επίσης, και τη δυνατότητα του κράτους να αποκαταστήσει τη δημόσια τάξη».
Ποιοι μισθοί, ποια εργασιακά δικαιώματα, ποια δημόσια περιουσία, ποια παιδεία, ποια υγεία και ασφάλιση; Βορά στις ορέξεις του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου (τους τοκογλύφους, που κατά τα άλλα καταγγέλλουν) και της ντόπιας αστικής τάξης. Το ταξικό τους μίσος, το μίσος τους για την εργατιά ξεπροβάλλει αμέσως, σε κάθε εκδήλωση της ταξικής πάλης των εργατών. Μπούκαραν οι εργάτες των ναυπηγείων Σκαραμαγκά στο υπουργείο Αμυνας, διεκδικώντας τα δεδουλευμένα τους, και αυτοί κραύγαζαν για τον ασκεπή καραβανά. Πάλευαν οι εργάτες του μετρό ενάντια στο νέο ψαλίδισμα των αποδοχών τους και αυτοί έβγαλαν πύρινη ανακοίνωση βαφτίζοντάς τους «εργατοπατέρες» και «ρουσφετοθεσίτες» και ζητώντας την ένταξή τους στον ενιαίο μισθολόγιο, προσφέροντας έτσι πολύτιμη βοήθεια στη συγκυβέρνηση στην εφαρμογή του μνημονίου.
Μίσος ταξικό, μίσος για τον εργατικό συνδικαλισμό (προσέξτε, για το συνδικαλισμό μιλάμε, όχι για τα καθάρματα της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, που υπηρε-τούν δεκαετίες τώρα το αστικό σύστημα, ως βαλβίδα αποσυμπίεσης της εργατικής οργής), μίσος για τον κόσμο της δουλειάς, μακρύ χέρι του συστήματος.
Κομπάζουν ως περήφανοι εθνικιστές, μόνο που στην ταξικά διαιρεμένη κοινωνία μας τα συμφέροντα εργατών και αφεντικών είναι ανταγωνιστικά. Αυτό που πλασάρεται ως «εθνικό συμφέρον» συνδέεται άρρηκτα με το συμφέρον της κυρίαρχης τάξης. Ενιαίο εθνικό συμφέρον δεν μπορεί να υπάρξει όταν το έθνος είναι χωρισμένο σε ανταγωνιστικές τάξεις, σε δυο ανταγωνιστικά στρατόπεδα, σε δυο «έθνη». Καπιταλιστές και εργάτες είναι αυτά τα δύο «έθνη», με το πρώτο να ρουφάει τον ιδρώτα και το αίμα του δεύτερου. Δεν πρέπει, άλλωστε, να ξεχνάμε, ότι αυτοί που παριστάνουν τους πατριώτες, υπήρξαν πάντοτε ξενόδουλοι. Δε δίστασαν να πουλήσουν το λαό και τη χώρα, για να εξασφαλίσουν τη δυνατότητά τους να ξεζουμίζουν τον ελληνικό λαό. Δωσίλογοι ή αγγλόδουλοι στην Κατοχή, αμερικανόδουλοι στην περίοδο της μοναρχοφασιστικής αντίδρασης και στη χούντα, πάντα έσκυβαν τη μέση στους ξένους «προστάτες».
Κάτω από ξένες σημαίες πολέμησαν πάντα, πότε γερμανοτσολιάδες και ταγματαλήτες και πότε χουντικά αμερικανάκια. Αίμα ελληνικό έχυναν αυτοί οι μεγάλοι πατριώτες. Το αίμα των αγωνιστών του ΕΑΜ, της ΕΠΟΝ, του ΕΛΑΣ. Το αίμα εκείνων που πολεμούσαν για τη λευτεριά και την ανεξαρτησία. Κι ύστερα το αίμα των αγωνιστών και των οικογενειών τους. Και στη χούντα το αίμα εκείνων που σήκωσαν τη σημαία του αγώνα ενάντια στην αμερικανοκρατία. Για ποια πατρίδα μιλούν αυτά τα κουτσαβάκια του υπόκοσμου, που μόλις τα στριμώξει λίγο το κράτος πουλάνε τη μάνα και τον πατέρα τους και αποκηρύσσουν τον ίδιο τον εαυτό τους;
Στο φινάλε, μετατρέπονται σε δουλέμπορους-μπράβους, στήνοντας «γραφεία ευρέσεως εργασίας», για εργάτες με μεροκάματο 18 ευρώ, τους οποίους μάλιστα θα ελέγχουν οι ίδιοι αν κάνουν καλά τη δουλειά τους, αν είναι υπάκουοι στις απαιτήσεις των αφεντικών.
Το αίμα του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα, που έπεσε καρφωμένος από το μαχαίρι των ταγμάτων εφόδου, ταρακούνησε την κοινωνία μας. Ηταν, βλέπετε, Ελληνας ο νεκρός και όχι κάποιος μετανάστης που τον μαχαίρωσαν τα τάγματα εφόδου ή τον τσάκισαν στο ξύλο σε κάποιο στενό, με τους μπάτσους παραδίπλα ν’ απολαμβάνουν το θέαμα. Και τότε αποφάσισε να δράσει και το επίσημο κράτος. Οχι για να κάνει ξεκαθάρισμα του φασισμού, αλλά για να συμμαζέψει μια συμμορία του, που ξέφυγε και έγινε ανεξέλεγκτη, προκαλώντας αστάθεια στο σύστημα. Είναι πολύ επιλεκτική η αστυνομικοδικαστική επιχείρηση κατά των νεοναζί. Από τη μια έχουμε ενέργειες καταστολής και από την άλλη κινήσεις για να φτιαχτεί ένα «σοβαρό» φασιστικό μόρφωμα, σαν κι αυτά που υπάρχουν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Γιατί ο φασισμός είναι δημιούργημα του καπιταλισμού, σάρκα από τη σάρκα του. Είναι το μακρύ χέρι του ενάντια στους εργαζόμενους και τη νεολαία. Είναι η προπαγάνδα που συσκοτίζει και αποπροσανατολίζει τις συνειδήσεις. Είναι το εργαλείο που σπρώχνει ολόκληρο το πολιτικό σύστημα προς τα δεξιά. Είναι το ανάχωμα σε κάθε ριζοσπαστικό σκίρτημα των εργαζόμενων και των νέων, σε κάθε κίνηση στην κατεύθυνση της επαναστατικής οργάνωσης. Τέτοιος ήταν ο φασισμός από τότε που γεννήθηκε, τέτοιος είναι και σήμερα, γι’ αυτό τον χρειάζονται και τον συντηρούν.
Ο αντιφασιστικός αγώνας ή θα είναι και αντικαπιταλιστικός ή δε θα υπάρξει.Για να νικήσουμε το φασισμό, πρέπει να ξεριζώσουμε τη μήτρα που τον γεννάει, τον καπιταλισμό. Δε θα βαδίσουμε ενάντια στους φασίστες παρέα με εκείνους που καταδικάζουν τον ελληνικό λαό στην πείνα και την εξαθλίωση. Δε θα βαδίσουμε μαζί με εκείνους που εφαρμόζουν το δόγμα της «μηδενικής ανοχής», χτυπώντας κάθε αντίσταση των εργαζόμενων και των νέων, θέλοντας να επιβάλουν σιωπή νεκροταφείου στη χώρα. Θα αγωνιστούμε ενάντια στους φασίστες και ενάντια σ’ εκείνους που με τη θεωρία των «δύο άκρων» εξισώνουν με το φασισμό κάθε λαϊκή αντίσταση, κάθε εκδήλωση λαϊκής αντιβίας απέναντι στη βία της κρατικής εξουσίας.
Οταν η αδικία γίνεται νόμος, η αντίσταση είναι καθήκον. Οταν το κεφάλαιο χρησιμοποιεί το μονοπώλιο της κρατικής βίας, η λαϊκή αντιβία είναι επιβεβλημένη και δίκαιη.
Να χτίσουμε τη δική μας πολιτική οργάνωση
Οι αστοί παραδέχονται ότι στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. «Ξεχνούν» μόνο να συμπληρώσουν σε ποια τάξη αναφέρονται. Στη δημοκρατία, στην αστική δημοκρατία, δεν υπάρχουν αδιέξοδα για την αστική τάξη. Πράγματι, αυτό είναι σωστό. Η πιο δημοκρατική αστική δημοκρατία παραμένει δικτατορία της αστικής τάξης και το κράτος της μηχανισμός καταπίεσης της εργατικής τάξης και της νεολαίας της, όλου του εργαζόμενου και βαριά εκμεταλλευόμενου λαού. Φωνάζουν κάθε τέσσερα χρόνια (τελευταία πιο συχνά) την εργατική τάξη στις κάλπες και της λένε: «Ελάτε αγαπητοί εργάτες, ελάτε. Ψηφίστε κάποιο από τα κόμματα του συνταγματικού μας τόξου, εκτονωθείτε, επιλέξτε εσείς τον διαχειριστή της εξουσίας μας και γυρίστε ήσυχα-ήσυχα στις δουλειές σας για να συνεχίσετε να παράγετε τα κέρδη μας ή στην ανεργία, για ν’ αποτελείτε μια συνεχή πίεση που θα κρατάει το μεροκάματα σε «κινέζικα» επίπεδα. Σας δίνουμε και το δικαίωμα να διαδηλώνετε πότε-πότε ενάντια στη φτώχεια και στην εξαθλίωση που σας προκαλούμε. Αλλά φρόνιμα, συντεταγμένα, με αλυσίδες-δεσμά στην αστική νομιμότητα. Και μην τολμήσει να ξεστρατίσει κάποιος από εσάς, μαύρο φίδι που τον έφαγε».Για την εργατική τάξη, για τη νεολαία της, για τον κόσμο της δουλειάς, τους παραγωγούς όλου του κοινωνικού πλούτου, που αρπάζουν οι καπιταλιστές εντός και εκτός συνόρων, δύο δρόμοι ανοίγονται μπροστά της.
Ο ένας είναι ο δρόμος που καλούν όλες οι σειρήνες της αστικής τάξης. Ο δρόμος της παθητικότητας, ο δρόμος της μοιρολατρίας και της υποταγής, της αποδοχής της ήττας. Σύγχρονους σκλάβους θέλει τους εργάτες το κεφάλαιο (ξένο και ντόπιο). Κι αυτό όχι από κάποια ιδεοληψία, αλλά γιατί αυτό επιβάλλουν οι σιδερένιοι νόμοι της καπιταλιστικής παραγωγής. Η ελεύθερη αγορά δείχνει για άλλη μια φορά το αποκρουστικό, απάνθρωπο πρόσωπο της ελευθερίας από σίδερο.
Ο άλλος δρόμος είναι ο δρόμος της ρήξης και του αγώνα. Ρήξη με όλους τους «φίλους» και εχθρούς, ρήξη με τις αυταπάτες που σπέρνουν οι καλοθελητές της αστικής εξουσίας. Χρειάζονται αγώνες ανατρεπτικοί, εξεγερτικοί, έξω από τα στενά πλαίσια της αστικής νομιμότητας, που θα πονέσουν την αστική τάξη, που θα βάλουν φρένο στην επέλαση της βαρβαρότητας, στους μικρούς και μεγάλους σφετερισμούς του κεφαλαίου, και θα ξαναβάλουν στην ημερήσια διάταξη της Ιστορίας την ανατροπή της καπιταλιστικής σκλαβιάς.
Η εργατική τάξη άλλο όπλο στους αγώνες αυτούς δεν έχει εκτός από την οργάνωση. Μέσα από την οργάνωσή της θα αποκτήσει τη γνώση που απαιτούν οι αγώνες ενάντια σ' έναν τόσο δυνατό και καλά οργανωμένο εχθρό, θα χαράξει την ορθότερη και αποτελεσματικότερη τακτική, για να είναι οι αγώνες αυτοί ουσιαστικοί, νικηφόροι. Τέτοιους αγώνες μπορεί να δώσει μόνο μια τάξη που έχει γνώση, έχει οργάνωση, έχει σχέδιο. Που ξέρει τι ζητά, γιατί το ζητά, πώς να το διεκδικήσει και να το κατακτήσει. Μόνο οργανωμένη στον δικό της φορέα, πρωτίστως και κυρίως στην δικιά της πολιτική οργάνωση.
Αυτό είναι το μεγάλο καθήκον της εποχής. Να καταπιαστούμε με την πολιτική οργάνωση της εργατικής τάξης. Η οργάνωση αυτή πρέπει να βγει από τους κόλπους της ίδιας της τάξης, χρειάζεται την πρωτοβουλιακή δράση των πρωτοπόρων εργατών. Για να μη σερνόμαστε πίσω από λαοπλάνους απατεώνες. Για να διαλύσουμε τις αυταπάτες που το σύστημα καλλιεργεί. Για να μην καταντούν οι αντιστάσεις μας εκτονώσεις ή πυροτεχνήματα που λάμπουν μόνο για λίγο. Για να μπορέσουμε να διεκδικήσουμε όλα όσα μας ανήκουν, τσακίζοντας την καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Νοέμβρης 2013
Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου