Μ.Α.Τ. παραταγμένα σε θέση μάχης για να κρατήσουν ειρηνική πορεία νοικοκυραίων όσο το δυνατόν πιο μακριά από τη Βουλή γίνεται. Το στιγμιότυπο, πρόσφατο, είναι τραβηγμένο από το κινητό μου.
Η Τρικολόρε βάλλει κατά του…Συ.Ριζ.Α. και του καταλογίζει ευθύνες για την δημιουργία διχαστικού κλίματος· ο Σύριζα απαντά, καταλογίζοντάς της στρατηγική τεχνητής πόλωσης. Ποιος έχει δίκαιο; Τις ήρξατο χειρών αδίκων;
Δεν είναι ένα ερώτημα πάντα εύκολο, για να βγάλει άκρη κανείς. Τέτοιες περιπτώσεις οι Αγγλοσάξονες τις περιγράφουν με τη φράση “your word against mine” και εμείς προσφυέστερα με τον όρο «κουμπάρες». Κατ’ εξοχήν αδυνατεί να το απαντήσει, μεταξύ όλων και με βάση τα στοιχεία που του παρέχουν, ο θεατής-ιδεότυπος μετριοπαθούς, τον οποίο χαλκεύουν τα διαπλεκόμενα. Εκείνος που απέκτησε εσχάτως και όνομα, γιατί του πρέπει πια κι ένας νεολογισμός: δεν είναι ο «νοικοκύρης», αλλά ο «νοικοκυραίος»· άλλο το ένα και άλλο το άλλο.
Η έννοια «νοικοκύρης», όπως τη γνωρίζαμε χρόνια τώρα, όχι απλώς αφορά σε είδος υπό εξαφάνιση, αλλά αναφέρεται, θα έλεγα, σε είδος υπό ανακατάληψη, κατά το πρότυπο της ανακατάληψης που επιχειρήθηκε στην Βίλα Αμαλία. Δεν είναι υπερβολή να αποτολμήσουμε την σύγκριση, διότι και των νοικοκυραίων η ανακατάληψη ήρθε απέναντι με τον Δένδια και τους προκατόχους του, και εμποδίστηκε από δυνάμεις των Μ.Α.Τ. Παρατάχθηκαν αυτά σε αριθμούς που δεν είχαν προηγούμενο στην μεταπολιτευτική Ελλάδα, και δεν αντέχουν σε συγκρίσεις με τον αντίστοιχο σε ευρωπαϊκές δημοκρατίες. Η κατασταλτική μανία που επιδείχθηκε έστρεψε επανειλημμένως την προσοχή των ευρωπαϊκών και αμερικανικών Μ.Μ.Ε. στη Γ.Α.Δ.Α., την Πλατεία Συντάγματος και τους γύρω δρόμους. Και ήταν οι νοικοκυραίοι απέναντι. Η φωτογραφία που δημοσιεύω θα σας πείσει, αν και δεν χρειάζεται εδώ πειθώ, αλλά μόνο μνήμη.
Οι «νοικοκυραίοι» ήσαν κάποτε νοικοκύρηδες. Ο νοικοκύρης –έστω αυτός ο κατά Στραβελοψυχάρη ιδεότυπος– δεν χρωστάει στην Εφορία, δεν χρωστάει στη Δ.Ε.Η., οργανώνει τη ζωή του, κάνει όνειρα, ταΐζει το παιδί του, ξέρει τι να του πει για τον Δένδια, είναι εντάξει στις υποχρεώσεις του προς το κράτος και, όταν μια αναποδιά του στερήσει οποιαδήποτε από αυτές τις τέτοιες δυνατότητες, διασώζεται αυτός στο αίσθημα της μάλλον πιθανότερης προοπτικής ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες· και κάπως τα μπαλώνει. Η προοπτική της βελτίωσης του μετριάζει το πρόβλημα και τον κρατάει μακριά από τον αυτοεξευτελισμό, την απόγνωση και την αυτοκτονία. Σήμερα αυτή η προοπτική διαγράφεται ως άκρως ζοφερή. Ένα σκέτο έρεβος για την συντριπτική πλειοψηφία ομού νοικοκύρηδων και νοικοκυραίων. Έτσι καταγράφεται ακόμη, παρακαλώ, και στη δημοσκόπηση της Πάμπλικ Γδύσου που διενεργήθηκε τις προάλλες για λογαριασμό του καναλάρχη, που έκανε τον Παναθηναϊκό γιο-γιο στα χέρια του Τσάκα (θα έπρεπε να επιχαίρω που είμαι γαύρος;)…
Δεν είναι, λοιπόν που λέτε, το ερώτημα που θέσαμε ένα εύκολο ερώτημα. Είναι εύκολο, σχεδόν προφανές, μόνο για εκείνους που έχουν λάβει τις αποφάσεις τους· όχι όμως για όλους. Γι αυτό και στη μέση της διελκυνστίδας βρίσκεται ο νοικοκυραίος. Και δεν είναι εύκολο να απαντηθεί, επειδή με το που τίθεται προς διερεύνηση αρχίζει στη συνέχεια ένα γαϊτανάκι αιτιάσεων που πάει στον Καραμανλή, περνάει από τον Σημίτη, διεμβολίζει τον Ανδρέα, στρίβει από την Επταετία, γλιστράει μέσα στον Εμφύλιο, χαιρετάει στρατιωτικά τον Μεταξά, το κόβει από Γουδή μεριά, αφήνει ένα συνδρομητικό κουπόνι στον Τρικούπη, κλείνει το μάτι στους Μαυρομιχάληδες, χτυπάει στην πλάτη τον Καποδίστρια, φτύνει τον Μέτερνιχ και είναι ικανό να την φτάσει την συζήτηση μέχρι τον Αδάμ και την Εύα –να μην αμελήσω εδώ να κάνω και μια από στάση, στον μεν Κωνσταντίνο τον Κοπρώνυμο δυνάμει Αρβυλέρ, στον δε Χρυσούν Αιώνα, ελέω Αδώνιδος. Και άλλα τέτοια πολλά και διάφορα…
Προσφέρεται, ωστόσο, και μια άλλη οπτική γωνία στο ίδιο ερώτημα, για να απαλλάξουμε τον νοικοκυραίο από αυτό το ατέρμον πιγκ-πόγκ των αιτιάσεων: αρκεί, θέλω να πω, να γυρίσει αυτός το βλέμμα του προς το μέλλον, όσο κι αν του το έχουν στερήσει και τον γεμίζει φόβο και τρόμο το αύριο στην εικόνα του τη γενική και τις επιμέρους –σημ. τον φοβίζει τόσο που η τεχνική της διακυβέρνησης δια του φόβου χώνει εκεί μέσα κάθε τι το ενοχλητικό για την ίδια, ώστε να ταυτίζει κάθε τι το ανεπιθύμητο, μαζί και τις διεξόδους με τον διάχυτο αυτό φόβο που περιβάλλει γενικά κάθε νέο ξημέρωμα.
Ας επιμείνω, όμως. Τι συμφέρον έχει ο Συ.Ριζ.Α. να είναι διχαστικός, αν τον εξετάσουμε από την οπτική γωνία που ενδιαφέρεται για το μέλλον; Να φροντίσει να διατηρήσει με τη διχαστική τακτική περιχαρακωμένους τους φιλομνημονιακούς, ώστε να συντηρεί το αναγκαίο στην πολιτική δίπολο της αντιπαράθεσης; Να προσδιορίσει τον εαυτό του ως αντίπαλο δέος έναντι όσων «σώζουν τη χώρα» με τον τρόπο της Μέρκελ; Να καταδείξει ότι οι άλλοι που συνάντησαν τον Σόιμπλε ήσαν άνθρωποι με πιο ανεπτυγμένο το αίσθημα της υπευθυνότητας; Πιστεύετε ότι είναι δυνατόν να υπάρχουν τέτοια ερωτηματικά την επομένη ημέρα της ανάδειξης του Συ.Ριζ.Α. στην εξουσία;
Ένα «ναι» σε αυτά τα ερωτήματα θα μπορούσε να βρει κανείς μόνο στα Μανιφέστα του Σουρεαλισμού του Αντρέ Μπρετόν. Πουθενά αλλού. Γιατί όλα τούτα σβήνουν την επομένη της επερχόμενης εκλογικής αναμέτρησης –οψέποτε… Εκεί, λοιπόν, είναι το παστοκύδωνο. Και εκεί τα πράγματα είναι ξεκάθαρα, όπως ήταν πάντα στην Ιστορία. Λυσσάει εκείνος που έχει προνόμια να χάσει. Προνόμια και χρήμα. Γιατί… «είναι πολλά τα λεφτά Άρη», όπως γνωρίζουμε από τον Ελληνικό Κινηματογράφο· ειδικά σε περιόδους κατά τις οποίες δεν υπάρχει φράγκο, προσθέτω εγώ. Και ο Επαίτης δεν έχει καμιά διάθεση να παραδώσει τα όπλα, έτσι όπως είδε στο ξεκίνημά του να τα παραδίδει ο Γεώργιος Ράλλης με τις κουκουνάρες του –γιατί από τότε του είχαν φουσκώσει τα μυαλά του μικρού Αντώνη ότι είναι πλασμένος να κυβερνήσει –θα το θυμάται η… κυρία Άρτεμις. Και μπορεί η Ιστορία να σε κάνει να τα ξεχάσεις μια μέρα αυτά που ήξερες, αλλά η θητεία στους Ρέιντζερς είναι από εκείνα που δεν ξεχνιούνται…
Κι ο Ρέιντζερ δεν είναι ούτε νοικοκυραίος, ούτε νοικοκύρης. Να μην το ξεχνάμε και αυτό.
http://paganeli.wordpress.com/2013/01/14/%CE%BF-%CE%BD%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BA%CF%8D%CF%81%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF-%CF%81%CE%AD%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%B6%CE%B5%CF%81/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου