Όλια Λαζαρίδου
Η Όλια Λαζαρίδου καταθέτει την άποψή της για επίθεση που δέχεται «το 18 Άνω» ως «κέντρο παρανομίας και υπόθαλψης εγκληματιών και όχι θεραπείας απεξάρτησης».
Την Κατερίνα Μάτσα την γνωρίζω -το έργο της εννοώ, όχι την ιδία προσωπικά- από πολύ παλιά. Όταν στήριξε με μεγάλη αγάπη και προσωπικό ενδιαφέρον, ένα πολύ κοντινό μου άνθρωπο, την Κατερίνα Γώγου. Από ευγνωμοσύνη για τη στάση της αυτή πήγα πριν κάποια χρόνια να κάνω μερικά εθελοντικά μαθήματα θεάτρου στον ξενώνα του 18 άνω. «Είδα» από κοντά, κι έτσι δικαιούμαι να μιλώ -όχι την θεραπευτική αξία του προγράμματος του 18 άνω, έχουν άλλοι πιο κατάλληλοι μιλήσει γι αυτό- αλλά για τον τεράστιο σεβασμό, την ευγένεια και προσοχή που αντιμετωπίζεται κάθε βασανισμένη ψυχή εκεί μέσα. Και για την απεριόριστη εμπιστοσύνη που έχουν στο πρόσωπο της ίδιας της Κατερίνας Μάτσα όλοι οι θεραπευόμενοι, βασικό ίσως στοιχείο της επιτυχίας του προγράμματος. Για τέσσερα χρόνια, δούλεψα με κάποια παιδιά που τελείωσαν το πρόγραμμα του 18 άνω. Φτιάξαμε τη θεατρική ομάδα 18 Μποφώρ και με την οποία παίξαμε σε πολλά μέρη, από το Φεστιβάλ Αθηνών μέχρι τις φυλακές ανηλίκων Αυλώνα. Είχα την ευκαιρία να γνωρίσω από κοντά, τον αγώνα του καθενός προσωπικά να ενταχθεί στην κοινωνία, την τόσο εχθρική κοινωνία μας, καθώς και να παρατηρήσω τι τεράστια ψυχική δουλειά είχε γίνει στον καθένα ξεχωριστά… Δεν ήταν απλώς απεξαρτημένοι, αλλά άτομα που πάνω στα ερείπια μιας διαλυμένης προσωπικότητας είχε χτιστεί ένας ακέραιος ψυχισμός με ήθος και κοινωνική συνείδηση… Και γι’ αυτό με πείραξαν πολύ κάποια λόγια της Κατερίνας Μάτσα, μιλώντας για τα γνωστά γεγονότα των ημερών, σχετικά με το υποτιθέμενο «πλιάτσικο» και την «υπόθαλψη» -τάχα μου- εγκληματιών στο 18 άνω. Είπε πως μέχρι τώρα, τα παιδιά ήταν υπερήφανα να λένε ότι τελείωσαν το πρόγραμμα του 18 άνω… Τώρα θα ντρέπονται γιατί θα είναι στιγματισμένοι σαν εγκληματίες και πλιατσικολόγοι…
Παρακολουθώ, αργά αλλά σταθερά να σπιλώνεται, να γκρεμίζεται ό,τι αξίζει σ’ αυτόν τον τόπο, ότι χτίστηκε με κόπο και αγώνα. Και ό,τι δεν υπονομεύουν όσοι έχουν συμφέρον να το κάνουν, το παρακολουθούμε εμείς να βάλλεται, με μια πρωτοφανή, αυτοκαταστροφική απάθεια. Και γι’ αυτήν την απάθεια, είμαστε όλοι υπεύθυνοι. Αφού είναι πια φανερό ότι αν δεν κάνουμε ό,τι περνάει απ’ το χέρι μας για να υπερασπιστούμε ό,τι θέλουμε να συνεχίσει να υπάρχει, ό,τι αγαπάμε, το πιθανότερο είναι ότι θα το σαρώσει η λαίλαπα των καιρών.
Κάτω τα χεριά από την Κατερίνα Μάτσα. Είναι φάρος στη ζωή άπειρων ψύχων, που αν δεν υπήρχε αυτή θα σέρνονταν ακόμα στα πεζοδρόμια.
Κάτω τα χεριά από την Κατερίνα Μάτσα. Είναι φάρος στη ζωή άπειρων ψύχων, που αν δεν υπήρχε αυτή θα σέρνονταν ακόμα στα πεζοδρόμια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου