ΠΕΡΝΩΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

Του ΒΑΓΓΕΛΗ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

Λίγα στοιχεία θα μπορούσε να εισφέρει κανείς στα όσα έχουν γραφτεί το τελευταίο διάστημα και αφορούν την επικοινωνιακή – και όχι μόνο – στρατηγική του συστημικού μπλοκ και την εξ αντανακλάσεως στάση των δικών μας δυνάμεων. Ωστόσο θα άξιζε να αναφερθούμε σε δυο τρία σημεία, που δεν έχουν αναδειχθεί ιδιαίτερα.

1. Από τη στιγμή που ξεκίνησε – προηγηθείσας, φυσικά, της επίσκεψης Μέρκελ - η εκταμίευση των δόσεων της δόσης, εμφανίστηκαν τα πρώτα ισχυρά σημάδια μιας σοβαρής επιχείρησης ανασυγκρότησης του αστικού χώρου.
Η ανάδειξη ενός ισχυρού πόλου γύρω από τον οποίο αυτή θα επιχειρηθεί – σε επικοινωνιακό επίπεδο αυτό αντανακλάται κυρίως στην προσπάθεια να φιλοτεχνηθεί και εμπεδωθεί η «ηγετική», ήμαρτον !!!, εικόνα του Σαμαρά - η πρωτοβουλία του καθορισμού της πολιτικής ατζέντας, γύρω από ζητήματα μάλιστα που αφορούν και παραπέμπουν στον πυρήνα της ιδεολογικής ηγεμονίας, η ενεργοποίηση, τέλος, αυτού του πολυσχιδούς επικοινωνιακού – και όχι μόνο – μηχανισμού, που τον βλέπουμε το τελευταίο διάστημα «επί σκηνής», αναδεικνύουν δύο κατά βάση ζητήματα: πρώτο, ότι το αστικό μπλοκ αποκτά μετά από καιρό ένα στοιχειώδες και συνεκτικό πολιτικό σχέδιο (σ’ ένα σχετικά πρόσφατο άρθρο του με τίτλο «μετά το θρίαμβο της δόσης, τι;» ο Πάνος Κοσμάς το σκιαγραφεί με επάρκεια), ζήτημα κρίσιμο, γιατί, στις συνθήκες του «παρατεταμένου πολέμου» που χαρακτηρίζουν την περίοδο που διανύουμε, εκτός του ότι αποτελεί θεμελιώδες στοιχείο οιουδήποτε σχεδιασμού, παρέχει σε ολόκληρη την κλίμακα του στελεχικού δυναμικού του αντιπάλου, που εδώ και δύο χρόνια ήταν καταπτοημένο ηθικά και παρουσίαζε φαινόμενα αποσύνθεσης, την αναγκαία αυτοπεποίθηση – εξ ου και η αποθράσυνσή τους που παρακολουθούμε σοκαρισμένοι πολλές φορές στις τηλεοράσεις μας. Και δεύτερο, ίσως ακόμη κρισιμότερο: φαίνεται να έχει συγκροτηθεί ένα επιτελικό κέντρο, που διαθέτει την ισχύ, τη στρατηγική εμβέλεια και την επιχειρησιακή αποτελεσματικότητα για να σχεδιάζει και κατευθύνει την όλη προσπάθεια της αστικής ανασυγκρότησης. Κέντρο του οποίου η απουσία όλο το προηγούμενο διάστημα ήταν εμφανής. Τυχόν υποτίμηση αυτών των δύο κεντρικών συνιστωσών του προβλήματος που έχουμε μπροστά μας, θα συνιστούσε σημαντικό λάθος. Φυσικά, όλα τούτα δεν σημαίνουν πως είτε το σχέδιο είτε η εφαρμογή του είτε το προσωπικό που το υπηρετεί είτε και όλα αυτά μαζί δεν έχουν όρια, εσωτερικά και εξωτερικά, δεν πάσχουν από δομικές αντιφάσεις και περιορισμούς, σύμφυτους με το χαρακτήρα, την ένταση και τη διάρκεια της κρίσης. Πολύ δε περισσότερο ότι δεν είναι αντιμετωπίσιμα εκ μέρους μιας οργανωμένης και προσεκτικά σχεδιασμένης παρέμβασης των δυνάμεων του λαϊκού παράγοντα και της ριζοσπαστικής αριστεράς, που θα πρέπει με την αντίστοιχη τουλάχιστον συνεκτικότητα να ξεδιπλώνεται, με ιεραρχημένη στοχοθεσία και με την απαιτούμενη από τις περιστάσεις αποφασιστικότητα.

2. Έχουν γραφτεί αρκετά γύρω από τα βασικά σημεία της αστικής προπαγάνδας και της επιχείρησης «νόμος και τάξη», της οποίας τα επεισόδια παρακολουθεί ο κόσμος εμβρόντητος καθημερινά. Ένα ίσως σημείο που έχει υποτιμηθεί είναι η ισχυρή δόση ρεβανσισμού που περιέχει. Η επιχείρηση να ξαναγραφτούν οι σελίδες του Δεκέμβρη του 2008 και των Πλατειών, η προσπάθεια να μπει ταφόπλακα σε ολόκληρο αυτό τον κοινωνικό δυναμισμό και τη λαϊκή κινητικότητα του περασμένου διαστήματος. Να απονοηματοδοτηθεί, έως πλήρους διαστροφής, το περιεχόμενο του λαϊκού αιτήματος της «νέας μεταπολίτευσης». Είναι προφανές ότι τούτο αποτελεί κρίσιμο διακύβευμα, ειδικά στη φάση που διανύουμε. Σε μια φάση που, όπως εύστοχα έχει γραφτεί και ειπωθεί, από τον παρατεταμένο λαϊκό πόλεμο της προηγούμενης περιόδου περνάμε στον εξίσου παρατεταμένο «πόλεμο θέσεων», σε μια φάση που απαιτεί εκείνη την κατάλληλη τακτική ώστε ο ένας να ανατροφοδοτεί τον άλλο. Ειδικά δε για μας, για το Σύριζα, είναι προφανές ότι η έκβαση αυτής της μάχης θα είναι ακόμη περισσότερο κρίσιμη, από την άποψη ότι, προσπαθώντας να μας αγκιστρώσουν για να μας βγάλουν απ’ αυτή τη δεξαμενή της λαϊκής ριζοσπαστικότητας που αποτελεί το «ζωτικό» μας χώρο, επιδιώκουν ή τον θάνατό μας από ασφυξία ή την πρόσδεσή μας στη μηχανική υποστήριξη της «συστημικής διασωλήνωσης». Ας μην «τσιμπάμε» λοιπόν τόσο αβασάνιστα στο «δέλεαρ» της πρόσκτησης του ακροατηρίου των «νοικοκυραίων» - άλλωστε η ιστορία της ταξικής πάλης έχει αποδείξει ότι ο συσχετισμός δύναμης και η προγραμματική συνάρθρωση των κοινωνικών συμμαχιών είναι ο κρίσιμος παράγοντας που καθορίζει τη στάση αυτών των στρωμάτων.

Η πρόσφατη Συνδιάσκεψη μας όπλισε με σημαντικές πολιτικές αποφάσεις. Ωστόσο, λίγα πράγματα έχουν γίνει μέχρι τώρα στην κατεύθυνση αυτή. Κι αυτό το «κάθισμα» των δυνάμεών μας γίνεται ορατό από τον κόσμο μας, τροφοδοτώντας ταυτόχρονα αντανακλαστικά εσωστρέφειας και απογοήτευσης. Το τελευταίο πράγμα που μας χρειάζεται είναι να μας καταλαμβάνουν αισθήματα μικροαστικής ανυπομονησίας αλλά και παραίτησης μπροστά στον αιφνιδιασμό, που κάθε άλλο παρά θα πρέπει να μας αιφνιδιάζει. Αντίθετα απαιτείται εγρήγορση και ψυχραιμία, προπαντός όμως κατανόηση του «παρατεταμένου» χαρακτήρα αλλά και των διαστάσεων της σύγκρουσης. Απαιτείται, επίσης, να καταπολεμηθεί μια ορισμένου τύπου οργανωτική πλαδαρότητα, να ξεπεραστεί κάθε ολιγωρία και χωρίς καμία περαιτέρω καθυστέρηση να προχωρήσουμε στην ανασύνταξη ολόκληρης της οργανωτικής μας κλίμακας και να αποφασίσουμε συγκεκριμένα μέτρα ώστε όλα τα επίπεδα του κόμματος, επιτελικά, συντονιστικά, εκτελεστικά, να κατακτήσουν το τρίπτυχο: σχέδιο-προγραμματισμός-υλοποίηση.

Έχοντας κατά νου ότι το μείζον σήμερα δεν είναι η γκρίνια απέναντι σε ορισμένες υπαρκτές «επικοινωνιακές» αστοχίες αλλά ο σχεδιασμός και η υλοποίηση μιας μεγάλης αντεπίθεσης, που θα βάλει στο επίκεντρο τη δική μας πολιτική ατζέντα με τις δικές μας ιδεολογικές αιχμές. Που από τη μια θα ανοίγει, με καθημερινή δουλειά μυρμηγκιού, τα μέτωπα των δικών μας παρεμβάσεων στο συνδικαλιστικό κίνημα και ιδιαίτερα του ιδιωτικού τομέα, στο χώρο της αυτοδιοίκησης και των κινημάτων αντίστασης και αλληλεγγύης. Και από την άλλη θα περιλαμβάνει παρεμβάσεις – στο πιο κεντρικό επίπεδο - απεύθυνσης προς το λαό, με συγκεντρώσεις που πρέπει να έχουν το διαδραστικό χαρακτήρα των ανοιχτών συνελεύσεων. Έχοντας, τέλος, κατά νου ότι, όταν σε πιέζει ο αντίπαλος, το μεγαλύτερο λάθος είναι να υποχωρείς ατάκτως, αποδυναμώνοντας τα δικά σου ερείσματα τόσο σε κοινωνικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο. Και ότι, ακόμα κι όταν αναγκάζεσαι σε τακτική αναδίπλωση, η προετοιμασία της αντεπίθεσης απαιτεί πριν απ’ όλα την ανασυγκρότηση του δικού σου μετώπου.

Βαγγέλης Αντωνίου, Χαλκίδας, 16/1/13.

http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=10689:antoniou&catid=71:dr-kinitopoiisis&Itemid=278