Χρι­στου­γεν­νιά­τι­κα μη­νύ­μα­τα Της Ηρώς Διώ­τη

Έξω ο κο­σμά­κης φώ­να­ζε: «Πει­νά­με τέ­τοιες μέ­ρες»

γε­ρό­ντοι και γε­ρό­ντισ­σες, παι­δά­κια και μη­τέ­ρες
κι οι των ε­πί­γειων α­γα­θών σφι­χτοί νοι­κο­κυ­ρέ­οι
ά­νοι­ξαν τα πα­ρά­θυ­ρα και κρά­ξα­ν: «Εί­στε ά­θέ­οι».
Kώ­στας Βάρ­να­λης

Της
Ηρώς Διώ­τη*

Τα Χρι­στού­γεν­να και γε­νι­κά αυ­τές οι γιορ­τές, ε­πι­βάλ­λουν μη­νύ­μα­τα α­γά­πης, αι­σιο­δο­ξίας και ει­ρή­νης. Μό­νο που α­π' ό,τι η ζωή έ­χει δεί­ξει, δεν υ­πάρ­χει ει­ρή­νη χω­ρίς δι­καιο­σύ­νη. Ού­τε α­γά­πη, ού­τε αι­σιο­δο­ξία. Και η δι­καιο­σύ­νη έ­χει χα­θεί προ πολ­λού α­πό αυ­τό τον τό­πο.
Βε­βαίως, θα φρο­ντί­σου­με να πε­ρά­σου­με αυ­τές τις γιορ­τές ό­σο κα­λύ­τε­ρα γί­νε­ται, αλ­λά στη μνη­μο­νια­κή Ελλά­δα η κυ­βέρ­νη­ση της τρόι­κας, δεν ε­πι­τρέ­πει σε κα­νέ­ναν α­πλό άν­θρω­πο να δει φως στο βά­θος του τού­νε­λ, ού­τε καν πί­σω α­πό το χρι­στου­γεν­νιά­τι­κο δέ­ντρο. Και ό­χι μό­νο αυ­τό. Όλα τα κέ­ντρα του αυ­ταρ­χι­σμού πε­ρι­μέ­νουν τα Χρι­στού­γεν­να που ο κό­σμος θέ­λει λί­γο να η­συ­χά­σει και να φύ­γει, για να δεί­ξουν το α­πο­τρό­παιο πρό­σω­πο τους. Κο­ντά στα Χρι­στού­γεν­να δο­λο­φο­νή­θη­κε ο Αλέ­ξαν­δρος Γρη­γο­ρό­που­λος, κο­ντά στα Χρι­στού­γεν­να πε­ριέ­λου­σαν με βι­τριό­λι την συν­δι­κα­λί­στρια Κω­στα­ντί­να Κού­νε­βα, κο­ντά στα Χρι­στού­γεν­να η μνη­μο­νια­κή Ελλά­δα πα­ρα­πα­τά­ει και οι δυ­νά­μεις κα­τα­στο­λής ει­σβάλ­λουν σε νε­α­νι­κά στέ­κια και κοι­νω­νι­κούς χώ­ρους που στε­γά­ζο­νται σε ά­δεια και ρη­μαγ­μέ­να δη­μό­σια κτί­ρια δί­νο­ντάς τους ζωή. Βε­βαίως αυ­τοί οι χώ­ροι με τις δρα­στη­ριό­τη­τές τους ε­μπο­δί­ζουν ε­μπό­ρους ναρ­κω­τι­κών, μα­φίες, και φα­σί­στες για­τί θέ­λουν τη γει­το­νιά τους αν­θρώ­πι­νη και α­ξιο­πρε­πή, ά­ρα ε­νο­χλούν.
Κι έ­τσι και αυ­τά τα Χρι­στού­γεν­να η τρι­κομ­μα­τι­κή κυ­βέρ­νη­σή μας διά­λε­ξε να κά­νει με­ρι­κά χα­τί­ρια και να βρει και θύ­μα­τα για να αλ­λά­ξει θέ­μα και να στρέ­ψει αλ­λού την προ­σο­χή, δια­λα­λώ­ντας «χρι­στου­γεν­νιά­τι­κο» πα­ρα­μύ­θι για τους νέ­ους και τις νέες που τά­χα εί­ναι ε­πι­κίν­δυ­νοι και δια­σα­λεύουν την τά­ξη. Έτσι πι­στεύουν πως θα ξε­χά­σει το πό­πο­λο τη μι­ζέ­ρια του και τη... δό­ση που εί­ναι ά­φα­ντη, για­τί πή­γε στις τρά­πε­ζες. Βε­βαίως, εί­ναι και ο άλ­λος λό­γος, αυ­τό το μο­να­δι­κό φαι­νό­με­νο των κυ­βερ­νή­σεων σε αυ­τή τη χώ­ρα που α­δια­φο­ρούν για τη νε­ο­λαία. Δεν την α­φή­νουν να σπου­δά­σει, δεν την α­φή­νουν να α­γω­νί­ζε­ται, δεν την α­φή­νουν να βρει δου­λειά, δεν την α­φή­νουν να δια­λέ­ξει τρό­πο να ζει. Η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα που μας έ­χει ε­πι­βλη­θεί δεν εί­ναι γιορ­τι­νή λοι­πόν. Εί­ναι πο­λύ σκλη­ρή και α­πο­λύ­τως τί­πο­τα δεν θα πά­ει κα­λύ­τε­ρα ό­σο α­νε­χό­μα­στε αυ­τές τις κυ­βερ­νή­σεις. Αυ­τές οι κυ­βερ­νή­σεις εκ­προ­σω­πούν α­πλά και πο­λύ ω­μά το κε­φά­λαιο και τα συμ­φέ­ρο­ντά του. Έτσι, έ­χουν ή­δη κα­τα­φέ­ρει να αυ­ξή­σουν τα κέρ­δη τους ε­πι­βάλ­λο­ντας μια α­πί­στευ­τη φτώ­χεια στον ελ­λη­νι­κό λαό. Φτώ­χεια που συ­νο­δεύε­ται με κα­τα­στο­λή και γκε­μπε­λι­κή προ­πα­γάν­δα υ­πέρ αυ­τών των ί­διων και κα­τά ο­ποιου­δή­πο­τε κι­νεί­ται σε άλ­λη κα­τεύ­θυν­ση. Οποιο­δή­πο­τε άλ­λο πρό­τυ­πο ζωής και κοι­νω­νίας θεω­ρεί­ται ποι­νι­κό α­δί­κη­μα, διό­τι βά­ζει σε κίν­δυ­νο τα κέρ­δη τους.
Δυ­στυ­χώς , μάλ­λον εί­ναι πο­λύς α­κό­μα ο κό­σμος που πι­στεύει τις ει­δή­σεις των ο­κτώ. Αυ­τό που πρό­κει­ται να α­κο­λου­θή­σει, με αυ­τά τα μέ­τρα που πάρ­θη­καν, με τα ε­πό­με­να που έρ­χο­νται, με το φο­ρο­λο­γι­κό, με τον πε­ριο­ρι­σμό των δι­καιω­μά­των και των ε­λευ­θε­ριών που συ­νο­δεύει ό­λα αυ­τά, εί­ναι πο­λύ ά­γριο. Πρέ­πει να έ­χου­με κα­λά μέ­σα στο μυα­λό μας και να πι­στέ­ψου­με ό­τι ε­μείς έ­χου­με τη δύ­να­μη να τ' αλ­λά­ξου­με ό­λα. Δη­λα­δή οι λα­οί. Όπως λέει και το σύν­θη­μα «εί­μα­στε το 99%».
Ο κα­πι­τα­λι­σμός βέ­βαια έ­χει φρο­ντί­σει για τα συμ­φέ­ρο­ντά του. Έχει φρο­ντί­σει η κλο­πή του ει­σο­δή­μα­τος να φαί­νε­ται χά­ρη και τα δι­καιώ­μα­τα ε­πί­σης χά­ρη. Έχει στή­σει το σκη­νι­κό πο­λύ κα­λά, για­τί έ­χει στην υ­πη­ρε­σία του ό­λα τα δια­πλε­κό­με­να ΜΜΕ. Δη­λα­δή μια τε­ρά­στια προ­πα­γαν­δι­στι­κή μη­χα­νή που δου­λεύει. Όμως ό­λα αυ­τά στη­ρί­ζο­νται στην πει­θώ και την χει­ρα­γώ­γη­ση. Αν στα­μα­τή­σουν να πεί­θουν και να χει­ρα­γω­γούν τον κό­σμο, θα κα­ταρ­ρεύ­σουν σαν χάρ­τι­νος πύρ­γος. Γι' αυ­τό ε­μείς στην α­ρι­στε­ρά πρέ­πει να εί­μα­στε ε­πί­μο­νοι και ε­πί­μο­νες. Ει­δι­κά στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, που ο κό­σμος τον έ­χει α­γκα­λιά­σει και που μα­ζί με τον κό­σμο φαί­νε­ται ό­τι μπο­ρεί να αλ­λά­ξει τα δε­δο­μέ­να. Χρειά­ζε­ται ό­μως να εί­μα­στε κά­θε μέ­ρα ε­κεί που εί­ναι η νε­ο­λαία, ε­κεί που εί­ναι οι ά­νερ­γοι/ες, ε­κεί που εί­ναι ο κό­σμος του μόχ­θου, ε­κεί που οι φα­σί­στες προ­σπα­θούν να σπεί­ρουν το μί­σος. Να εί­μα­στε πα­ρό­ντες και πα­ρού­σες στην α­γω­νία κά­θε αν­θρώ­που που προ­σπα­θεί να ζή­σει με α­ξιο­πρέ­πεια. Να μην α­φή­σου­με αυ­τούς τους βρι­κό­λα­κες της ε­ξου­σίας να α­πλώ­σουν πα­ντού τη νύ­χτα που τους τρέ­φει.
Να ξέ­ρου­με ό­τι δεν θα ξυ­πνή­σου­με μια μέ­ρα και τα πράγ­μα­τα σαν α­πό θαύ­μα θα έ­χουν αλ­λά­ξει. Πρέ­πει ό­λοι/ες μα­ζί να μπού­με σε αυ­τόν τον κό­πο. Εί­ναι ι­στο­ρι­κές ώ­ρες που θα κα­θο­ρί­σουν το μέλ­λον. Θα εί­ναι αυ­τό το μέλ­λον μας σκυ­φτό, ό­πως θέ­λουν αυ­τοί; Για να αλ­λά­ξει πρέ­πει να πά­ρου­με α­κό­μα πε­ρισ­σό­τε­ρες α­πο­φά­σεις. Δεν αρ­κεί η μά­χη των α­να­κοι­νώ­σεων ή οι κοι­νο­βου­λευ­τι­κές μό­νο μά­χες. Θα τις δώ­σου­με και αυ­τές αλ­λά ε­μείς στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ο­φεί­λου­με να διευ­κρι­νί­σου­με ξα­νά πως α­κρι­βώς θα εί­ναι μια α­ρι­στε­ρή κυ­βέρ­νη­ση και τι με­τα­βα­τι­κά μέ­τρα θα πά­ρει για να στα­μα­τή­σει αυ­τή η πα­ρά­νοια του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού για να αρ­χί­σου­με πιγια­τί θα εί­ναι έ­να «κα­κό» πα­ρά­δειγ­μα. Θα προ­τι­μή­σουν ο­ποια­δή­πο­τε άλ­λη λύ­ση ό­σο κα­κή κι αν εί­ναι, και θα ξα­μο­λή­σουν ό­λα «τα σκυ­λιά του πο­λέ­μου» ε­νά­ντια σε αυ­τή την προο­πτι­κή. Ηδη το κά­νουν. Ει­δι­κά με τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, βγά­ζουν α­φρούς και προ­σπα­θούν να τον δια­σύ­ρουν στη συ­νεί­δη­ση της κοι­νω­νίας. Δεν πι­στεύω ό­τι θα τα κα­τα­φέ­ρουν. Γι' αυ­τό, ας ευ­χη­θού­με μέ­ρες που εί­ναι, κα­λή λευ­τε­ριά!

α να βλέ­που­με προς την α­να­τρο­πή του βάρ­βα­ρου αυ­τού συ­στή­μα­τος.
Και η κοι­νω­νία ο­φεί­λει να α­φή­σει πί­σω τις λο­γι­κές α­νά­θε­σης των προ­βλη­μά­των σε «ει­δι­κούς» και να πά­ρει στα χέ­ρια της την τύ­χη της και την τύ­χη της α­ρι­στε­ρής κυ­βέρ­νη­σης. Το πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα σε Ελλά­δα και Ευ­ρώ­πη δεν θα α­φή­σει εύ­κο­λα να υ­πάρ­ξει α­ρι­στε­ρή κυ­βέρ­νη­ση που θα δώ­σει ελ­πί­δα, 

* Η Ηρώ Διώ­τη εί­ναι βου­λευ­τί­να Λά­ρι­σας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

http://www.epohi.gr/portal/politiki/13308-sssss-sss