Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗ*
Η νέα επέμβαση της αστυνομίας, αυτή τη φορά στην κατάληψη της Λέλας Καραγιάννη (Πλ. Αμερικής), δε συνιστά παρά συνέχεια της κυβερνητικής απόπειρας να επενδύσει στη στρατηγική της έντασης, αξιοποιώντας τοιδεολόγημα της τάξης και του νόμου, στο βαθμό που η χρήση των δύο εννοιών είναι μεροληπτικά επιλεκτική.
Με τις γνωστές μεθόδους της λάσπης στον ανεμιστήρα και του «πες, πες κάτι θα μείνει», οι κυβερνητικοί συνέταιροι και τα συστημικά ΜΜΕ επενδύουν στη δημιουργία, αναπαραγωγή και υπερπροβολή φαινομένων και γεγονότων έντασης, για να επιτεθούν στο ΣΥΡΙΖΑ και την Αριστερά, να αποκομίσουν πολιτικά οφέλη και να συσκοτίσουν ή να συμψηφίσουν τη «νόμιμη» κρατική βία των απολύσεων και της ανεργίας, της φτωχοποίησης, της δημιουργίας αστέγων, των χημικών πολέμων ή της βιαιοπραγίας αστυνομικών δυνάμεων σε βάρος διαδηλωτών κ.α.
Ταυτόχρονα, βέβαια, συνιστά μια μεταφορά του «δόγματος του σοκ» από το οικονομικό στοκοινωνικοπολιτικό επίπεδο, η οποία δημιουργεί προϋποθέσεις ανοχής της κοινωνίας σε ενδεχόμενη περαιτέρω όξυνση της κατασταλτικής λειτουργίας του κράτους, κάτι θα μπορούσε εύλογα να ισχυριστεί κανείς ότι συνιστά μονόδρομο στην προσπάθεια του αστικού μπλοκ να ολοκληρώσει την εφαρμογή της πολιτικής εξαθλίωσης των εργαζομένων, των λαϊκών στρωμάτων και της νεολαίας.
Είναι λοιπόν προφανές ότι η απόπειρα εδραίωσης μιας άποψης που θέλει την Αριστερά ή τον ΣΥΡΙΖΑ να ανέχονται ή να υποκινούν τέτοιου είδους φαινόμενα έντασης στερείται λογικής, στο βαθμό που απουσιάζει το κίνητρο.
Αντίθετα, μιλώντας, πάντα με όρους κινήτρου, η αναζήτηση τάσεων ανοχής ή υποκίνησης φαινομένων έντασης οδηγεί αποκλειστικά στη μεριά της κυβέρνησης και των συμφερόντων που αυτή εκπροσωπεί. Εξ’ ου και η εύλογη διατύπωση ερωτημάτων αναφορικά με το ενδεχόμενο πίσω από κάποια από τα πρόσφατα κρούσματα επιθέσεων σε δημοσιογράφους, συγγενικά πρόσωπα κυβερνητικών στελεχών ή κόμματα του αστικού τόξου να κρύβονται παρακρατικοί μηχανισμοί.
Την ίδια ώρα, βέβαια, διακινείται από το φαινομενικά «μετριοπαθές» κομμάτι του αστικού μπλοκ η άποψη ότι η Αριστερά και κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ καλλιεργούν ακούσια αυτήν την ένταση, η οποία αποτελεί το προϊόν της δήθεν «ανοησίας» της να αντιληφθεί ότι οι όροι και οι εκφράσεις με τους οποίουςαντιπολιτεύεται δημιουργούν σε κάποιους ψευδαισθήσεις ότι έχουν να αντιμετωπίσουν μια χούντα ή μια κατοχή και ως εκ τούτου στρέφονται σε «παραδοσιακές μορφές αντίστασης» απέναντι σε τέτοιες καταστάσεις, όπως το αντάρτικο πόλεων κ.α.
Πρόκειται για έναν εξίσου καινοφανή συλλογισμό στο βαθμό που ξεπερνάει με τεράστια ευκολία το γεγονός ότι η εκάστοτε αντιπολιτευτική στάση δεν αποτελεί παρά αντίδραση σε μία εφαρμοζόμενη κυβερνητική πολιτική. Ένα συλλογισμό που επιχειρεί να συσκοτίσει το γεγονός ότι τα απτά, υλικά αποτελέσματα της ακολουθούμενης μνημονιακής πολιτικής είναι τόσο έντονα και βίαια και τόσο εύληπτα στην ίδια την καθημερινότητα της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού που δε χρειάζονται καμία διαμεσολάβηση ή ερμηνεία για να ρίξουν νερό στο μύλο της κοινωνικής έντασης και ενδεχομένως να οδηγήσουν περιθωριακές ομάδες σε πράξεις τυφλής βίας όπως αυτές που βιώνουμε το τελευταίο διάστημα. Πράξεις, βέβαια, οι οποίες είναι διαχρονικά αλλά και σήμερα καταδικαστέες από την Αριστερά, λειτουργούν αποπροσανατολιστικά για το ίδιο το λαϊκό κίνημα και αρνητικά για τα συμφέροντα του.
Επειδή, όμως, η Αριστερά σε αντίθεση με τους εκπροσώπους του αστικού μπλοκ, ούτε βρίσκεται πίσω από τη δημιουργία έντασης ούτε επιθυμεί να διαχειριστεί προς ίδιον όφελος την ύπαρξη της, δε μπορεί και δεν πρέπει στα πλαίσια κάποιας επικοινωνιακής τακτικής να χαρίσει στη συμμαχία των αστικών κομμάτων και της δημοσιογραφικής ελίτ το ελαφρυντικό της ανοησίας ή της απρονοησίας.
Είτε η ένταση συνδέεται (και) με δράση παρακρατικών μηχανισμών είτε αποτελεί αποτέλεσμα της διαδικασίας που περιγράφτηκε νωρίτερα, η επένδυση σε αυτή συνιστά συνειδητή επιλογή του αστικού μπλοκ, το οποίο τζογάρει, αδιαφορώντας για το υψηλό της ρίσκο και για τις ανεξέλεγκτες συνέπειες που αυτή μπορεί να έχει, επαναφέροντας μετά την οικονομική και την πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας στις πιο άσχημες και μαύρες στιγμές της ιστορίας της.
Υπ’ αυτήν την έννοια, η αποφυγή τέτοιων εξελίξεων συνιστά πρώτιστο καθήκον για την Αριστερά, τους εργαζόμενους, τα λαϊκά στρώματα και τη νεολαία και αναγκαία προϋπόθεση για την ανατροπήτης υφιστάμενης κατάστασης και το άνοιγμα ενός ελπιδοφόρου και προοδευτικού δρόμου για τον ελληνικό λαό.
Εξ’ ου και απαιτεί τη συμπαραταγμένη δράση όλων των δυνάμεων που έχουν πραγματικό συμφέρον από μία τέτοια εξέλιξη.
* Ο Παναγιώτης Αθανασιάδης είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ.
http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=10661:athanasiadis&catid=72:dr-ekdilosis&Itemid=279
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου