Το χάος και η διάλυση που επικράτησαν στην Λιβύη μετά την ιμπεριαλιστική επέμβαση και την ανατροπή του καθεστώτος Καντάφι συνεχίζονται. Τα αντιμαχόμενα στρατόπεδα έχουν συμπτυχθεί σε δύο πλέον. Ο Χαφτάρ, που στοιχίζει πίσω του τους φυλάρχους του ανατολικού τμήματος της χώρας και υποστηρίζεται από τη Ρωσία, τη Γαλλία και διάφορες περιφερειακές δυνάμεις, όπως η Αίγυπτος, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και άλλες, και η Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας του Φαγέζ Αλ Σαράζ, με τη στήριξη κυρίως της Τουρκίας και του Κατάρ. Την κυβέρνηση Σαράζ αναγνωρίζει τυπικά ο ΟΗΕ, χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι για τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, που σχεδόν στο σύνολό τους στηρίζουν τον Χαφτάρ, γιατί εκτιμούν ότι αυτός θα κυριαρχήσει στον πόλεμο για την εξουσία και τον έλεγχο των τεράστιων ορυκτών πόρων της Λιβύης. Ο Χαφτάρ κατέχει το 80% των πετρελαιοπηγών της χώρας και συνεργάζεται με την κυβέρνηση του Τομπρούκ, χωρίς να μπορεί κανείς να πει ότι αποτελεί ενεργούμενό της, ενώ η κυβέρνηση της Τρίπολης έχει τη στήριξη των πολιτοφυλακών της Μισράτα και ελέγχει την πρωτεύουσα Τρίπολη και τη Μισράτα, που αποτελεί το βασικό επιχειρηματικό κέντρο της Λιβύης.
Παρά τις διακηρύξεις και των δύο πλευρών περί του αντιθέτου, το μέτωπο παραμένει σχετικά αμετάβλητο, ενώ η ολιγοήμερη εκστρατεία για την κατάληψη της Τρίπολης, την έναρξη της οποίας είχε κηρύξει ο Χαφτάρ τον περασμένο Απρίλη, δεν έχει ολοκληρωθεί, καθώς οι δυνάμεις του παραμένουν μέχρι σήμερα καθηλωμένες στα περίχωρα της πόλης.
Η Ρωσία έχει στείλει εδώ και καιρό περισσότερους από χίλιους μισθοφόρους της εταιρίας Wagner στο πλευρό του Χαφτάρ, ενώ η Γαλλία του έχει στείλει μεγάλες ποσότητες πολεμικού υλικού. Παράλληλα, στις 2 Γενάρη, η Τουρκική Βουλή ενέκρινε την αποστολή στρατευμάτων στο πλευρό του Σαράζ, ενώ σύμφωνα με τον βρετανικό Guardian, η Τουρκία έχει ήδη στείλει στη Λιβύη περίπου 2.000 μισθοφόρους από τη Συρία, στους οποίους έρχονται να προστεθούν και περίπου 500 τούρκοι στρατιώτες που έφτασαν στην Τρίπολη στις 5 Γενάρη, με βάση την απόφαση της Τουρκικής Βουλής.
Την Κυριακή 19 Γενάρη, θα πραγματοποιηθεί στο Βερολίνο διεθνής διάσκεψη, υπό την αιγίδα της Γερμανίας και της Ρωσίας, με στόχο τη σύναψη εκεχειρίας, ενώ και η Γερμανία πλέον ανοίγει διαύλους επικοινωνίας με τον Χαφτάρ με πρόσχημα τη διαδικασία ειρήνευσης. Μέρκελ και Πούτιν συναντήθηκαν και παζάρεψαν τους όρους της μοιρασιάς. Ακολούθησε η συνάντηση της Μόσχας, στην οποία Χαφτάρ και Σαράζ κλήθηκαν να υπογράψουν κατάπαυση του πυρός, υπό την κηδεμονία των υπουργών Εξωτερικών Ρωσίας και Τουρκίας. Ο Σαράζ υπέγραψε τη συμφωνία, όχι όμως και ο Χαφτάρ, που αρνήθηκε να συμφωνήσει σε κατάπαυση του πυρός επικαλούμενος την παρουσία τουρκικών στρατευμάτων στο έδαφος της Λιβύης. Λίγο πριν από τη διάσκεψη του Βερολίνου, ο γερμανός ΥΠΕΞ Χάικο Μάας ταξίδεψε στη Λιβύη, προκειμένου να συναντηθεί με τον Χαφτάρ, συνεχίζοντας το παζάρι που ακόμα είναι ανοιχτό.
Εξαρχής, το κύριο βάρος της ιμπεριαλιστικής εισβολής στη Λιβύη είχαν σηκώσει η Γαλλία και η Ιταλία, ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που έχουν συμφέροντα στην περιοχή από την εποχή της αποικιοκρατίας ακόμα. Η παρουσία των Αμερικανών ήταν και είναι ακόμα περιορισμένη. Ο ρωσικός ιμπεριαλισμός ανακτά το χαμένο έδαφος στη βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή, αμφισβητώντας την πολύχρονη αμερικανική παρουσία, που εξελίχθηκε σε σχεδόν απόλυτη κυριαρχία μετά την κατάρρευση του καθεστώτος του παλινορθωμένου καπιταλισμού στην πρώην ΕΣΣΔ (περίοδος Γιέλτσιν).
Η Λιβύη αποτελεί άλλο ένα επεισόδιο, μετά από αυτό της Συρίας, στον ολοένα αυξανόμενο ανταγωνισμό μεταξύ των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για τον εκ νέου διαμοιρασμό των σφαιρών επιρροής, των ενεργειακών πηγών και των αγορών, με βάση πρώτα από όλα την κεφαλαιακή και τη στρατιωτική τους ισχύ. Η ενίσχυση και η αποδυνάμωση αυτών των παραγόντων προκαλεί αναδιατάξεις στη διεθνή ιμπεριαλιστική σκηνή, με το ρωσικό παράγοντα να ενισχύεται συνεχώς με ανάλογη αποδυνάμωση της αμερικανικής επιρροής.
Και βέβαια, μοναδικοί χαμένοι από τις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής είναι για άλλη μια φορά οι λαοί, που χύνουν το αίμα τους για τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών και των περιφερειακών δυνάμεων που εμπλέκονται στη σύγκρουση.
Παρά τις διακηρύξεις και των δύο πλευρών περί του αντιθέτου, το μέτωπο παραμένει σχετικά αμετάβλητο, ενώ η ολιγοήμερη εκστρατεία για την κατάληψη της Τρίπολης, την έναρξη της οποίας είχε κηρύξει ο Χαφτάρ τον περασμένο Απρίλη, δεν έχει ολοκληρωθεί, καθώς οι δυνάμεις του παραμένουν μέχρι σήμερα καθηλωμένες στα περίχωρα της πόλης.
Η Ρωσία έχει στείλει εδώ και καιρό περισσότερους από χίλιους μισθοφόρους της εταιρίας Wagner στο πλευρό του Χαφτάρ, ενώ η Γαλλία του έχει στείλει μεγάλες ποσότητες πολεμικού υλικού. Παράλληλα, στις 2 Γενάρη, η Τουρκική Βουλή ενέκρινε την αποστολή στρατευμάτων στο πλευρό του Σαράζ, ενώ σύμφωνα με τον βρετανικό Guardian, η Τουρκία έχει ήδη στείλει στη Λιβύη περίπου 2.000 μισθοφόρους από τη Συρία, στους οποίους έρχονται να προστεθούν και περίπου 500 τούρκοι στρατιώτες που έφτασαν στην Τρίπολη στις 5 Γενάρη, με βάση την απόφαση της Τουρκικής Βουλής.
Την Κυριακή 19 Γενάρη, θα πραγματοποιηθεί στο Βερολίνο διεθνής διάσκεψη, υπό την αιγίδα της Γερμανίας και της Ρωσίας, με στόχο τη σύναψη εκεχειρίας, ενώ και η Γερμανία πλέον ανοίγει διαύλους επικοινωνίας με τον Χαφτάρ με πρόσχημα τη διαδικασία ειρήνευσης. Μέρκελ και Πούτιν συναντήθηκαν και παζάρεψαν τους όρους της μοιρασιάς. Ακολούθησε η συνάντηση της Μόσχας, στην οποία Χαφτάρ και Σαράζ κλήθηκαν να υπογράψουν κατάπαυση του πυρός, υπό την κηδεμονία των υπουργών Εξωτερικών Ρωσίας και Τουρκίας. Ο Σαράζ υπέγραψε τη συμφωνία, όχι όμως και ο Χαφτάρ, που αρνήθηκε να συμφωνήσει σε κατάπαυση του πυρός επικαλούμενος την παρουσία τουρκικών στρατευμάτων στο έδαφος της Λιβύης. Λίγο πριν από τη διάσκεψη του Βερολίνου, ο γερμανός ΥΠΕΞ Χάικο Μάας ταξίδεψε στη Λιβύη, προκειμένου να συναντηθεί με τον Χαφτάρ, συνεχίζοντας το παζάρι που ακόμα είναι ανοιχτό.
Εξαρχής, το κύριο βάρος της ιμπεριαλιστικής εισβολής στη Λιβύη είχαν σηκώσει η Γαλλία και η Ιταλία, ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που έχουν συμφέροντα στην περιοχή από την εποχή της αποικιοκρατίας ακόμα. Η παρουσία των Αμερικανών ήταν και είναι ακόμα περιορισμένη. Ο ρωσικός ιμπεριαλισμός ανακτά το χαμένο έδαφος στη βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή, αμφισβητώντας την πολύχρονη αμερικανική παρουσία, που εξελίχθηκε σε σχεδόν απόλυτη κυριαρχία μετά την κατάρρευση του καθεστώτος του παλινορθωμένου καπιταλισμού στην πρώην ΕΣΣΔ (περίοδος Γιέλτσιν).
Η Λιβύη αποτελεί άλλο ένα επεισόδιο, μετά από αυτό της Συρίας, στον ολοένα αυξανόμενο ανταγωνισμό μεταξύ των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για τον εκ νέου διαμοιρασμό των σφαιρών επιρροής, των ενεργειακών πηγών και των αγορών, με βάση πρώτα από όλα την κεφαλαιακή και τη στρατιωτική τους ισχύ. Η ενίσχυση και η αποδυνάμωση αυτών των παραγόντων προκαλεί αναδιατάξεις στη διεθνή ιμπεριαλιστική σκηνή, με το ρωσικό παράγοντα να ενισχύεται συνεχώς με ανάλογη αποδυνάμωση της αμερικανικής επιρροής.
Και βέβαια, μοναδικοί χαμένοι από τις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής είναι για άλλη μια φορά οι λαοί, που χύνουν το αίμα τους για τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών και των περιφερειακών δυνάμεων που εμπλέκονται στη σύγκρουση.
Σάββατο 18 Ιανουαρίου 2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου