Συμμαχία Τσίπρα - Μέρκελ κατά ολιγαρχών; Αλήθειες, μύθοι, παγίδες

Ο “πόλεμος” Τσίπρα – Μέρκελ άρχισε με ένα σκληρό, όσο και διαπραγματευτικό, “nein” του Βερολίνου σε όλες τις ελληνικές προτάσεις. Πέρα και πίσω από τις ιαχές των ημερών, όμως, οι δύο... μονομάχοι ίσως και να έχουν βρει ήδη τον πιο ισχυρό κρίκο που μπορεί να τους ενώσει: Τους έλληνες “ολιγάρχες”.

Εχοντες, κατέχοντες, ολιγάρχες, φοροφυγάδες και λοιποί ευδοκίμως διατελέσαντες σε πάσης φύσεως λίστες (από τη λίστα Λαγκάρντ έως τις λίστες Νικολούδη) μπαίνουν στο κοινό στόχαστρο Βερολίνου και Αθήνας. Το κατά πόσο, τώρα, αυτή η στόχευση είναι ουσιαστική ή έχει και εκείνη την δική της διαπραγματευτική και επικοινωνιακή χροιά θα το δείξει ο εγγύς πολιτικός βίος.

Αν μη τί άλλο, ωστόσο, η ιστορία εγγυάται το εξής: Πως η αδυναμία, ή και απροθυμία, της προηγούμενης κυβέρνησης να χτυπήσει τη φοροδιαφυγή και τον “μαύρο” πλούτο δεν ήταν άσχετη με την απόφαση της Μέρκελ να εγκαταλείψει πλήρως τον Αντώνη Σαμαρά στα έσχατα της θητείας του.  Και στη νέα, μετεκλογική εποχή, το αμοιβαίο στίγμα προθέσεων καταγράφεται εξίσου ηχηρά και από τις δύο πλευρές:

"Θα πω στον κ. Σόιμπλε ότι μπορεί να είμαστε ένα αριστερό τσούρμο αλλά μπορεί να βασιστεί σε εμάς ότι θα καθαρίσουμε την Ελλάδα από τα καρτέλ και τις ολιγαρχίες" , διακήρυξε μέσω της Telegraph ο Γιάννης Βαρουφάκης. Και λίγο αργότερο ήρθε η... ηχώς από τις Βρυξέλλες, με τον – γερμανό – πρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου Μάρτιον Σούλτς να δηλώνει στεκόμενος δίπλα στον Αλέξη Τσίπρα: "Οι απλοί πολίτες στην Ελλάδα πληρώνουν τον λογαριασμό τα τελευταία χρόνια. Τώρα είναι καιρός όσοι έβγαλαν τα χρήματά τους από τη χώρα, οι έχοντες και κατέχοντες, να συνεισφέρουν στις λύσεις των προβλημάτων».

Τί ακριβώς συμβαίνει; Μια πρώτη απάντηση έδωσε η ευρωπαϊκή επιθεώρηση New Europe, υιοθετώντας τη λέξη “διαπλοκή” στα αγγλικά: “Υπάρχει μια λέξη”, έγραψε, “που μπορεί να εξηγεί την προφανή ευελιξία που δείχνει η ΕΕ και η ευρωζώνη προς την Ελλάδα και τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή είναι η εξής: ολιγάρχες”. “Η συνώνυμη”, προσθέτει, “είναι «Diaploki» δηλαδή η σύνδεση των μέσων μαζικής ενημέρωσης με την πολιτική και την οικονομική εξουσία εδώ και αρκετές δεκαετίες. Μια σχέση που κατά πολλούς ήταν το κύριο εμπόδιο που δεν προχώρησαν οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα και το βάρος της λιτότητας έπεσε στις πλάτες του πιο αδύναμου μέρους της κοινωνίας – τη μεσαία τάξη και τον ιδιωτικό τομέα. Αυτό είναι και ένα από τα βασικά επιχειρήματα της Γερμανίας για την αποτυχία του προγράμματος που επιβλήθηκε στην Ελλάδα”.

Κατά τη New Europe, αυτή η αποτυχία δεν θα γίνει ανεκτή για δεύτερη φορά. Και επικαλούμενη δήλωση ευρωπαίου αξιωματούχου σύμφωνα με την οποία “τώρα πια, θα δούμε πολιτικούς να μπαίνουν φυλακή”.

Τί σχεδιάζει η κυβέρνηση Τσίπρα

Ανεξαρτήτως φυλακής, ωστόσο – η οποία δεν εγγυάται πάντοτε και την... εισροή ρευστού στα κρατικά ταμεία – η κυβέρνηση Τσίπρα φέρεται, με βάση τις έως τώρα πληροφορίες – έτοιμη να προχωρήσει σε στοχευμένα βήματα που θα χτυπούν ολιγάρχες, διαπλοκή και “μαύρο” χρήμα. Το πόσο αποφασιστικά θα είναι αυτά τα βήματα θα φανεί κατά τη διάρκεια, κι αμέσως μετά, των προγραμματικών δηλώσεων του Σαββατοκύριακου.

Στην ατζέντα, όμως, σύμφωνα με τις έως τώρα πληροφορίες και διακηρύξεις περιλλαμβάνονται ήδη:

*Επανεξεταση και κατάργηση φοροελαφρύνσεων και απαλλαγών για όλους τους υπερ-έχοντες μηδέ εξαιρουμένων των εφοπλιστών.
Εδώ, η τελική διαχείριση της κατηγορίας ειδικά των εφοπλιστών συνιστά κι ένα μείζον ερώτημα με δεδομένη και την εθνική ευαισθησία του θέματος και του φόβου μαζικής αλλαγής σημαίας. Ενισχυτικά, πάντως, προς την κατεύθυνση νέου μοντέλου λειτουργούν και οι αλλαγές που προωθεί αυτό το διάστημα στο καθεστώς της φορολογίας της χωρητικότητας των πλοίων (tax tonnage) και η Βρετανία – το παραδοσιακό καταφύγιο της χαμηλότερης φορολογίας. Και επ' αυτού άλλωστε ήρθε πριν από λίγες ημέρες το μήνυμα των “σκληρών” Χριστιανοδημοκρατών του Βερολίνου δια του αντιπροέδρου τους Μίκαελ Φουκς: "Πριν μπει το χέρι στη τσέπη των Γερμανών, θα ήταν προτιμότερο οι Έλληνες να πιαστούν από τους δικούς τους εκατομμυριούχους", είπε χαρακτηριστικά.

* Ξεσκόνισμα όχι μόνον λίστας Λαγκάρντ αλλά γενική έφοδος με βάση τις λίστες Νικολούδη. Ο νυν υπουργός Επικρατείας, αρμόδιος για την καταπολέμηση της διαφθοράς, έχει ήδη στα χέρια του (από την θητεία του στην Αρχή κατά του ξεπλύματος βρώμικου χρήματος) τις περίφημες λίστες με τους επώνυμους που φοροδιέφυγαν κατά συρροή και έχει επιφορτιστεί με το έργο της πλήρους εκκαθάρισής τους.

*Σε πρώτη γραμμή φέρεται να βάζει η κυβέρνηση και την πάταξη του λαθρεμπορίου, με πυξίδα τη μελέτη - σταθμός που είχε κάνει ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Δημήτρης Μάρδα. Ο Δημήτρης Μάρδας με εκείνη τη μελέτη του 2012 είχε αποκαλύψει, χρησιμοποιώντας τα επίσημα στοιχεία του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, τεράστιες εικονικές εξαγωγές καυσίμων από την Ελλάδα, προς Σκόπια, Αλβανία, Βουλγαρία και Τουρκία. Ο ίδιος, δε, ο κ. Μάρδας, σε άρθρο του λίγες μέρες πριν από τις εκλογές έγραφε: “Το ότι δεν αγγίζουμε τους γνωστούς λαθρεμπόρους καυσίμων, δεν είναι υπόθεση της τρόικας (αν και απορεί βέβαια κανείς γι’ αυτό), αλλά έκφραση της δυσοσμίας ενός συστήματος πολιτικής διαπλοκής και διαφθοράς. Γιατί άραγε η τρόικα δεν ασχολήθηκε με αυτόν τον χρυσοφόρο χώρο, που οδηγεί σε απώλειες δισεκατομμυρίων ευρώ ετησίως από τον κρατικό προϋπολογισμό; Ερώτημα αναπάντητο έως σήμερα”. Προφητικό ή μη, βεβαίως, αυτό το ερώτημα, καλείται πλέον να απαντήσει ο ίδιος, ανεξαρτήτως ύπαρξης ή μη της τρόικας στο εξής...

Κάντο όπως ο... Ομπάμα, όχι όπως ο... Ολάντ

Πέραν αυτών των συγκεκριμένων πεδίων, όμως, στο συρτάρι του Αλέξη Τσίπρα βρίσκονται και εισηγήσεις για πολύ πιο ριζικές κινήσεις, με στόχο τους έχοντες και πλουσίους.

“Κάντο όπως ο Ομπάμα”, είναι το μότο όσων εισηγούνται ακόμη και οριζόντια μέτρα, όπως η επιβολή ειδικού φόρου σε όλους τους πλούσιους. Και ανασφέρονται βεβαίως, στην απόφαση-σταθμό του Μπαρακ Ομπάμα για το “φόρο των πλουσίων” και, συγκεκριμένα, την αύξηση του συντελεστή φορολόγησης στα κέρδη των πλουσιότερων Αμερικανών από 23,8% στο 28% και την επιβολή νέων φόρων στις εταιρείες με κέρδη άνω των 50 δισ. δολαρίων.

Το αντίκρυσμα, βεβαίως, που θα έχει στην Ελλάδα μια ανάλογη κίνηση είναι άκρως αμφισβητίσιμο, με δεδομένο και το ότι οι πλουσιότεροι Ελληνες είθισται αν εμφανίζονται στις φορολογικές τους δηλώσεις ως οι... πτωχότεροι.

Ο δε αντίλογος έρχεται από το ανάλογο πείραμα που έκανε ο Φρανσουά Ολάντ στη Γαλλία και απέτυχε παταγωδώς: Το 2012 ανακοίνωσεε πανηγυρικά τον «σούπερ-φόρο» για τους εκατομμυριούχους – τη φορολόγηση με 75% όλων των εισοδημάτων άνω του 1 εκατομμυρίου ευρώ.

Στο τέλος του περασμένου χρόνου, και αφού είχε κάνει ήδη παγκόσμιο σύμβολο της... φοροαποφυγής των Ζεράρ Ντεπαρντιέ, αναγκάστηκε να τον πάρει εξίσου πανηγυρικά πίσω, αφού εμετρήθη, εζυγίσθη και ευρέθη ελλποβαρής: Τα έσοδα που έφερε ο φόρος των πλουσίων στα ταμεία ήταν  €260 εκατ. ευρώ την πρώτη χρονιά  και €160 εκατ. την δεύτερη. Το ποσό αυτό ήταν σταγόνα στον ωκεανό για το έλλειμμα της Γαλλίας που έφθανε στα €84,7 δισεκατομμύρια, ενώ την ίδια ώρα, το Παρίσι είχε “καταδικαστεί” να θεωρείται ως η λιγότερη “φιλική” πρωτεύουσα στον πλανήτη για επιχειρηματίες και επενδυτές...

http://tvxs.gr/news/ellada/symmaxia-tsipra-%E2%80%93-berolinoy-kata-oligarxon-alitheies-mythoi-kai-pagides