Η κρίση στην Ουκρανία έχει αναδειχθεί από τα δυτικά Μέσα ως ο τρόπος για να δώσει η ισχυρή Ατλαντική Συμμαχία ένα «μάθημα» στην απείθαρχη Μόσχα που θα πρέπει να μην αντιδρά στις αμερικανικές γεωπολιτικές επεκτατικές βλέψεις.
Κι όμως ο κόσμος λίγα μαθαίνει ποια είναι τα πραγματικά σχέδια των ισχυρών. Σάμπως πληροφορηθήκαμε από τα λαλίστατα δυτικά Μέσα, τι πραγματικά ειπώθηκε στη συνάντηση Πούτιν-Μέρκελ-Ολάντ στη Μόσχα; Ή τι μετέφερε η Μέρκελ κατόπιν στονΟμπάμα στη συνάντησή τους στην Ουάσιγκτον; Ή τι οδηγίες της έδωσε ο Ομπάμα να τηρήσει στη σχεδιαζόμενη νέα διάσκεψη για το Ουκρανικό;
Γεγονός είναι πως η Ευρώπη είναι ενοχλημένη από τις οικονομικές κυρώσεις που έχει αποφασίσει η Ουάσιγκτον να επιβληθούν στη Μόσχα, μια και τα ρωσικά αντίποινα πλήττουν μόνο τις ευρωπαϊκές οικονομίες.
Αλλά γεγονός είναι πως Μέρκελ και Ολάντ, δεν μπορούν να επιλύσουν το παζλ ΝΑΤΟ-ΕΕ-Ουκρανία ,χωρίς να τα σπάσουν με την πολιτική της Ουάσιγκτον. Προϋπόθεση είναι το δικαίωμα των ευρωπαϊκών κρατών να έχουν ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική από εκείνη της Ουάσιγκτον.
Εκεί ακριβώς συγκρούεται και η απόπειρα να ακολουθήσει κάποια ευρωπαϊκή κυβέρνηση ανεξάρτητη εξωτερικής πολιτική από εκείνη που αποφασίζεται στις Βρυξέλες, και είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με της Ουάσιγκτον.
Όσο τα επεκτατικά σχέδια της Ουάσιγκτον δεν προκαλούν αντίρρηση από τις (ισχυρές) ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, οι οποίες δεν είναι σε θέση να υπερασπιστούν τα δικά τους συμφέροντα, τόσο θα προβάλλεται ο Πούτιν ως ο «αδιάλλακτος», από τα υπάκουα Μέσα -παπαγάλους της αμερικανικής προπαγάνδας.
Ως τώρα μάταιη αποδεικνύεται και έκκληση του Ρώσου υπουργού Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ, στη διάσκεψη για την Ασφάλεια που έγινε το Σαββατοκύριακο στο Μόναχο. Επειδή η ρωσική διπλωματία έκανε έκκληση για μια ανεξάρτητη ευρωπαϊκή πολιτική.
Δηλαδή, μήπως τελικά ο Πούτιν συνδιαλέγεται με αχυράνθρωπους και όχι ισχυρούς ηγέτες; Όχι, φαίνεται πως η διπλωματική υπομονή της Ρωσίας έχει αποδώσει καρπούς. Απόδειξη πως τόσο το Παρίσι, όσο και το Βερολίνο σθεναρά αντιδρούν στην αποστολή οπλισμού στην κυβέρνηση του Κιέβου.
Ο Ολάντ, δείχνει κάποια συμπάθεια για το αίτημα αυτονομίας των κατοίκων της ανατολικής Ουκρανίας. Απομένει να δούμε την αμερικανική αντίδραση στη γαλλική θέση ότι «τα ευρωπαϊκά συμφέροντα απέναντι στη Ρωσία, διαφέρουν από της Ουάσιγκτον. Επειδή μοιραζόμαστε κοινά πολιτιστικά πρότυπα».
Μπορεί Ευρώπη να ακολουθήσει το δικό της δρόμο, ή η Ουάσιγκτον θα την επαναφέρει στο δρόμο του ΝΑΤΟ; Αλλά τα ΝΑΤΟϊκά ηθικά πρότυπα που ακολουθεί η Δύση και οι νεοφιλελεύθερες οικονομικές ιδέες βρίσκονται σε μεγάλη κάμψη. Κι οι ευρωπαϊκές χώρες-πλην της Γερμανίας- βρίσκονται στα όρια της χρεοκοπίας.
Στην προσπάθειά της να ασπασθεί τις δυτικές ιδέες, και να ενταχθεί στη Δύση, η Ρωσία έκανε ένα στρατηγικό λάθος, επειδή διακινδύνευσε την κυριαρχία της. Άργησε να καταλάβει πως ο δρόμος της είναι προς Ανατολάς. Είχε σφιχταγκαλιάσει το δυτικό οικονομικό σύστημα, ένας εναγκαλισμός που αποδείχθηκε ασφυκτικός και επώδυνος για την ρωσική οικονομία.
Το αμερικανικής έμπνευσης πραξικόπημα στο Κίεβο και η μεταστροφή της Ουκρανίας εναντίον της Μόσχας, καθιστά πολύ δύσκολο πλέον στην Ουάσιγκτον να αποδεχθεί ειρηνευτική επίλυση που θα δίνει δικαιώματα αυτονομίας στις επαναστατημένες περιοχές της Ουκρανίας.
Είναι δυνατή ειρηνευτική επίλυση ενός ζητήματος την ώρα που η Ουάσιγκτον δείχνει ότι προτιμά την σύγκρουση;
Τι θα γίνει όμως, αν η Ρωσία δείξει ένα άλλο πρόσωπο και απειλήσει να κλείσει τη στρόφιγγα των ενεργειακών πηγών της στις χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ;
Τι θα γίνει αν η Ρωσία ενθαρρύνει την Ελλάδα, την Ιταλία την Ισπανία και την Πορτογαλία με δυσβάσταχτα χρέη προς την ΕΕ να βασισθούν σε οικονομική βοήθεια από τις χώρες της BRICS;
Αν η Ευρώπη δεν κατορθώσει να αποκτήσει την ανεξαρτησία της, η Μόσχα είτε θα πρέπει να υποταχθεί στην θέληση της Ουάσιγκτον είτε να δείξει το σκληρό της πρόσωπο σε χώρες που υπάκουα εκτελούν τις αμερικανικές εντολές.
Και τι θα γίνει αν η Μόσχα σταματήσει να πληρώνει τα χρέη της σε ευρωπαϊκές χώρες; Εξ άλλου γιατί να πληρώνεις κάποιον που θέλει την καταστροφή σου; Τότε ίσως εξαναγκασθούν οι Ευρωπαίοι να αποκτήσουν ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική.
Και εδώ ακριβώς υπεισέρχεται και το ελληνικό πρόβλημα: Ο Πούτιν και ο Λαβρόφ βλέπουν την δυσκολία που έχουν στην ΕΕ να διαπραγματευθούν για την επίλυση εσωτερικών ζητημάτων, όπως το ελληνικό χρέος.
Οι Ρώσοι, βλέπουν τους Μέρκελ και Ολάντ, να έχουν ρίξει στο καναβάτσο τους Έλληνες. Και να απαιτούν να ξεπληρώσουν οι φτωχοποιημένοι πολίτες της Ευρωπαϊκής κατά τα άλλα χώρας, τους δυσβάσταχτους τόκους από τις γερμανικές και ολλανδικές τράπεζες, από τα δάνεια που υποχρεώθηκαν να λάβουν προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις.
Έτσι τιμωρείται ένας λαός από κακές αποφάσεις κυβερνητών του. Και καλά, η ΕΕ χρησιμοποιεί την οικονομική κρίση όχι μόνο για να υποστηρίξει τα τραπεζικά συμφέροντα, αλλά και για να υποτάξει τα ανεξάρτητα κράτη τα οποία δεν θα διαθέτουν πλέον ανεξάρτητη οικονομική πολιτική, άρα και δικαίωμα στις γενικότερες πολιτικές αποφάσεις. Να μην έχουν κυριαρχικά δικαιώματα σε τελική ανάλυση. Εάν δεν υπάρχει ευρωπαϊκή αλληλεγγύη για ένα κράτος-μέλος της ΕΕ, τότε πώς να εμπιστευθεί κάποιος την ευρωπαϊκή πολιτική γενικότερα;
Αν η Ουάσιγκτον (το ΝΑΤΟ) και η ΕΕ δεν σέβονται τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας –μια δική τους χώρα- για ποιο λόγο να σκεφθεί η Ρωσία, πως θα σεβαστούν τα δικαιώματα κυριαρχίας της Ρωσίας;
Όταν μάλιστα η Ουάσιγκτον, έχει δείξει ότι θα ήθελε την ανατροπή των κυβερνήσεων της Κούβας, της Βενεζουέλα του Εκουαντόρ της Βολιβίας και της Αργεντινής… Και ποιος μπορεί να αποκλείσει πως αύριο θα θέλει να ανατραπούν οι κυβερνήσεις της Κίνας, της Ινδίας και της Βραζιλίας;
Πολύ μικρή διάσταση έχει δοθεί στην απάντηση που έχει δώσει από τους κόλπους της ΕΕ, η μικρή Κύπρος που πρόσφερε αεροπορική βάση στην Ρωσία.
Μήπως αρχίσει να ραγίζει η αρραγής εξωτερική πολιτική της ΕΕ;
http://www.zougla.gr/apopseis/article/to-oukraniko-i-evropaiki-mesolavisi-ke-to-eliniko-xreos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου