Εδώ και κοντά 50 χρόνια έχει περάσει μπροστά από τον φακό του η αφρόκρεμα της ελληνικής κοινωνίας και μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα της διεθνούς showbiz. Τρίτη γενιά φωτογράφος πατάει γερά στην γη τόσο όσο ως επαγγελματίας όσο και ως άνθρωπος. Τι και αν έχει συνεργαστεί με την γαλλική Vogue ήδη από την δεκαετία του '70, τι και αν έχει στην ατζέντα του πάνω από 1000 επώνυμους, παραμένει απλός, προσιτός και προσηλωμένος σε αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα, να αποθανατίζει πορτρέτα.
Στο WE του news247 θα μιλήσει για την υπερβολή της δεκαετίας του '90, την κρίση στα περιοδικά, τα γυμνά, το “παράπονο” της Αλίκης Βουγιουκλάκη και τον άνθρωπο που δεν πρόλαβε να φωτογραφίσει.
Τα περιοδικά στην δεκαετία του '90 είχαν φθάσει σε ένα τέτοιο σημείο να κάνουν συνεντεύξεις και παρουσιάσεις στους πορτιέρηδες, αν είναι δυνατόν! Αντίθετα υπήρχαν αξιόλογοι άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών που έγραψαν ιστορία σε αυτό τον τόπο και ζήτημα εάν είχε φωτογραφηθεί το 5% αυτών. Κάπως έτσι πήρα την πρωτοβουλία πριν από δέκα χρόνια και δημιουργήσαμε το λεύκωμα “200+4 σημαντικοί Έλληνες” με πορτρέτα ανθρώπων που υπήρξαν πρωταγωνιστές σε εικαστικές τέχνες, στην λογοτεχνία,στην ποίηση στην τέχνη του κινηματογράφου και το θέατρο. Το βιβλίο αυτό το έδωσα σαν δώρο σε ένα φίλο μου σε μία μεγάλη εφημερίδα με την προτροπή να χρησιμοποιούν φωτογραφίες όποτε φεύγει κάποιος από αυτούς τους σημαντικούς Έλληνες καθώς αρκετοί από αυτούς ήδη το 2004 είχαν ολοκληρώσει τον κύκλο τους. Δεν το χρησιμοποίησαν ποτέ. Ο Έλληνας είναι συνηθισμένος στις ρεπορταζιακές φωτογραφίες και όχι στα πορτρέτα.
Τα περιοδικά είναι πρόταση, δεν είναι αυτά που θέλει ο κόσμος. Μπορεί ο κόσμος να θέλει κουβέντες του καφενείου, θέματα της πλάκας και διαλόγους επιπέδου δημοτικού. Αυτά θα βάλουμε στα περιοδικά και στις εφημερίδες μας; Όσα περιοδικά ακολουθούσαν αυτά που ήθελε ο κόσμος, τα είδαμε τα αποτελέσματα τους. Σήμερα δεν υπάρχουν.Δεν πιστεύω ότι μόνο η κρίση φταίει για την κατάρρευση του περιοδικού Τύπου στην Ελλάδα. Ένα περιοδικό στο περίπτερο στοίχιζε 3 με 4 ευρώ. Δεν είναι ένα απαγορευτικό ποσό για όσους δεν “χτυπήθηκαν” από την κρίση. Απλώς δεν βρίσκουν τίποτα να διαβάσουν έτσι όπως είχαν γίνει.
Κάποια στιγμή εκεί που καθόμασταν με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, στην αρχή των '90s, τότε που η φίλη μου, η Ναταλία Δραγούμη ήταν στα φόρτε της και γινόταν εξώφυλλο παντού μου λέει: “βρε Τάκη επειδή τα παρακολουθώ, η Ναταλία, ναι είναι νέα, όμορφη, αξιόλογη έχει όμως κάνει μέσα σε δύο χρόνια περισσότερα εξώφυλλα από όσα έκανα εγώ σε όλη μου την ζωή”. Η καημένη Αλίκη τα περισσότερα εξώφυλλα τα έκανε στο Ρομάντζο, στην δεκαετία του '60 μπροστά στο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Γιατί το λέω αυτό; για να δείξω ότι περάσαμε μία εποχή που ζήσαμε την απόλυτη υπερβολή στον χώρο της showbiz και των περιοδικών. Μία εποχή είχαμε τόσους τίτλους περιοδικών που δεν είχαν χώρες χώρες πολύ μεγαλύτερες από την Ελλάδα. Ακόμη και σήμερα η Ελλάδα έχει περισσότερους διεθνείς τίτλους από ότι έχει η Κίνα.
Υπάρχουν πολλοί που θα ήθελα να φωτογραφίσω πριν φύγουν από την ζωή. Δεν τα κατάφερα όμως είτε επειδή αυτοί ήταν πλέον πολύ μεγάλοι σε ηλικία είτε επειδή εγώ δεν είχα αρχίσει να φωτογραφίζω ή να έχω φτάσει σε ένα επίπεδο ώστε να με εμπιστεύονται. Επειδή ο πατέρας μου ήταν ήδη στην δουλειά και εγώ συνεργαζόμουν ως βοηθός, θεωρώ όμως ότι έχω φωτογραφίσει και εγώ αρκετούς από τους παλιότερους. Για παράδειγμα τον Κώστα Βάρναλη ή τον Κωνσταντίνο Τσάτσο, που ο πατέρας μου του είχε κάνει κάποια εκπληκτικά πορτρέτα. Ημουν και εγώ κομμάτι της φωτογράφισης μιας και ήμουν υπεύθυνος για τον φωτισμό. Νομίζω ότι φτιάχνοντας τα φώτα, λίγο ως πολύ, έκλεβα κάτι από την δόξα του πατέρα μου, ότι είναι σε ένα μέρος και δική μου η φωτογραφία. Ένα παράδειγμα προσώπου που θα ήθελα να είχα αποθανατίσει και δεν πρόλαβα ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.
- Μπρουκ Σίλντς
Αν ήταν τα περιοδικά σε καλή φάση, τώρα που ήρθε η κα. Κλούνεϊ, θα της έκαναν ένα πορτρέτο, σίγουρα. Πιθανότατα θα το είχα κάνει και εγώ. Επειδή όμως δεν υπάρχουν περιοδικά, και αυτά που υπάρχουν δεν ενδιαφέρονται, καταφεύγουν να αγοράσουν ένα πορτρέτο από το ίντερνετ για 5 ευρώ. Αν το κάνανε αυτό και τα ξένα περιοδικά θα ήταν στην ίδια κατάσταση με τα ελληνικά. Ευτυχώς τα ξένα θεωρούν ότι θα πρέπει να έχουν ένα πορτρέτο που να αντιστοιχεί στην αισθητική και την οπτική που τους ταιριάζει σε αυτούς και στον φωτογράφο τον οποίο έχουν ή συνεργάζονται.
Τα περιοδικά έκαναν ένα πολύ μεγάλο καλό. Έβγαλαν νέα πρόσωπα, όπως τους αθλητές, στο προσκήνιο. Γίνονταν οι Ολυμπιακοί; Άρχισαν δειλά δειλά από την δεκαετία του '90, βλέποντας και τα αφιερώματα που έκαναν οι ξένοι, να φωτογραφίζουν τους καλύτερους αθλητές που στέλναμε. Πριν δεν υπήρχαν αυτά. Τα περιοδικά δεν ασχολούνταν καν με τον αθλητισμό.
Δεν μπορώ να πω ότι έχω κάποιο αγαπημένο εξώφυλλο που έχω κάνει. Συνήθως η τελευταία μου δουλειά είναι και η πιο αγαπημένη μου. Ούτε για το πιο επιτυχημένο ξέρω. Δεν γνωρίζω ποιο είναι αυτό που έχει πουλήσει τα περισσότερα τεύχη. Εγώ κοιτάω την δουλειά μου. Κοιτάω να την κάνω όσο καλύτερα γίνεται. Να παίρνω και να προσφέρω το καλύτερο αποτέλεσμα.
Τους ανθρώπους που επέλεξα τις χορεύτριες και τις ηθοποιούς, οι περισσότερες έχουν κάνει γυμνό και στην δουλειά τους. Όταν έκανα την Κόρα Καρβούνη, ντρεπόταν, κάτι που ένα έμπειρο μάτι μπορεί να το διακρίνει και στις φωτογραφίες της. Φεύγοντας μου λέει “ξέρεις, τώρα που φεύγω πάω στο θέατρο που παίζω γυμνή”. Η φωτογραφία έχει μία δυσκολία στο να σταθεί κάποιος γυμνός.
- Πάλομα Πικάσα
Στις φωτογραφίσεις που έχω κάνει στο εξωτερικό ή με ξένους η διαδικασία ολοκληρώνεται συνήθως με εμένα να λέω “τελειώσαμε” και αυτούς να λένε “ευχαριστώ” και να σταματήσει να ποζάρει. Οι περισσότεροι Έλληνες είναι “τελειώσαμε;”, “ακόμη;”, “άντε τελείωνε”. Αυτό σημαίνει, κατ' επέκταση στο μυαλό, ότι για άλλο πράγμα φωτογραφίζονται. Οχι για την φωτογραφία, δεν έχουν στο μυαλό τους πως θα συνεργαστούν πως θα κάνουν καλύτερη την δουλειά τους αλλά για το που θα καταλήξει αυτή η φωτογραφία. Οι πιο δύστροπες ήταν οι πρώην γλάστρες που βρέθηκαν στην συνέχεια να έχουν δική τους εκπομπή.
Όταν με φώναξαν από την Zolotas να φωτογραφίσω την Κατρίν Ντενέβ, αυτή την τελευταία στιγμή άλλαξε γνώμη και δεν ήθελε να ποζάρει. Εκείνη την στιγμή μπαίνει στο στούντιο ο Γιάννης, ένας διάσημος Έλληνας κομμωτής που έχει δουλέψει για 40 χρόνια με όλα τα διάσημα πρόσωπα στην Carita, θυμάται τα χρόνια που είχαμε περάσει στο Παρίσι, με αγκαλιάζει και με φιλάει. “Τον ξέρεις” ρωτάει η Ντενέβ, “ο καλύτερος Έλληνας φωτογράφος” της απαντάει ο Γιάννης. Τότε γυρίζει προς τα κοσμήματα και λέει “τι φορέσω για να φωτογραφηθώ”. Η φωτογραφία είναι και θέμα εμπιστοσύνης. Στην Ελλάδα κατάφερα τόσο εγώ όσο και ο αδελφός μου, ο Ντίνος, να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη όλων αυτών των ανθρώπων. Έμπαιναν στο στούντιο με χαμόγελο, ξέροντας ότι θα βγουν ωραίοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου