Εκείνη η λέξη εκείνο το παρακαλώ, ακούστηκε διαφορετικά.
Η χροιά της φωνής έκρυβε πολλά συναισθήματα με κυρίαρχα αυτό της αηδίας αλλά και αυτό της απέχθειας.
Μάλλον τα παιδιά μας, έχουν αηδιάσει και μας απεχθάνονται για το ότι φέραμε την χώρα, αλλά και την ζωή τους σε αυτόν τον κατήφορο.
Μάλλον τα παιδιά μας διδάχθηκαν και ασπάστηκαν τον πουριτανικό τρόπο ζωής και σκέψης.
Αναγνώρισαν το αλάθητο των κυβερνώντων.
Έτσι λοιπόν, ίσως να αργήσει λίγο αλλά θα γίνουμε Ευρωπαίοι τελικά.
Έχουν δίκιο ο GAP, αλλά και ο Μέγας Αντώνιος. Θα παραδώσουν μια άλλη Ελλάδα.
Θα αλλάξουν τον λαό, και έχουν αρχίσει αργά και σταθερά να το πετυχαίνουν.
Αλλά γιατί νοιώθω πως δεν έχουμε αποτύχει σαν λαός; Κάποιες επιλογές μας ναι, δείχνουν αποτυχία αλλά σαν λαός όχι δεν το πιστεύω.
Θυμάμαι χρόνια πολλά πριν, ένα από τα πράγματα που οι Δυτικοί έδειχναν να τους παραξενεύει ήταν οι Έλληνες κληρικοί. Οι παπάδες μας. Όχι όμως για το άκομψο, και παλιομοδίτικο ντύσιμό τους.
Αυτό που τους έκανε εντύπωση ήταν ο παπάς στο καφενείο. Ο παπάς με το τσιγάρο στο χέρι και το ποτό ή την μπύρα στο τραπέζι.
Το θέαμα ήταν περίεργα αμαρτωλό για τα μάτια τους.
Και όμως αυτή η ανοχή της κοινωνίας στα πλημμελήματα είχε σαν αποτέλεσμα ο Έλληνας κληρικός να μην βαρύνεται με τα σκάνδαλα των Δυτικών.
Τούτος δω ο λαός ήταν ανέκαθεν ανεκτικός. Πάντα με κέντρο αναφοράς τον άνθρωπο και όχι τον κανόνα.
Υπηρετούσε το δίκαιο και αυτό τον ανάγκαζε συχνά να χλευάζει την νομιμότητα.
Ηττηθήκαμε, στην ποιο σημαντική μάχη για την ανθρωπότητα.
Ηττηθήκαμε και λεία δεν είναι μόνο τα σπίτια ή οι ζωές μας αλλά και ο τρόπος που σκεπτόμασταν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου