Του Σπύρου Γουδέβενου
Το αποτέλεσμα της 26ης Μαΐου για το σύνολο των εκφάνσεων της πραγματικής αριστεράς ήταν κακό μεν, μέσες-άκρες αναμενόμενο με δεδομένο της από το 2015 παρατηρούμενη παράδοση της πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας στην λογική του ΤΙΝΑ, σαφέστατα συνδεδεμένο με την προδοσία ΣΥΡΙΖΑ και Τσίπρα, τότε. Βέβαια αν ψάχνεις την παράταξη της αριστεράς που ηττήθηκε κατά κράτος δεν είναι άλλη από αυτή της Λαϊκής Ενότητας.
Για το τι έφταιξε, αντικειμενική αλήθεια δεν υπάρχει. Όλα είναι υποκειμενικά και για αυτό οι σκέψεις συντρόφων αυτών των ημερών θα πρέπει να είναι εργαλεία σύνθεσης για ένα νέο πλαίσιο, για όσους τουλάχιστον επιθυμούμε να συνεχίσουμε την προσπάθεια της ανασύνθεσης του χώρου της ριζοσπαστικής αριστεράς με καταλυτικό τον ρόλο όλων των συντρόφων που σήμερα είναι εντός της ΛΑΕ.
Θα ήθελα να μιλήσω για τις αιτίες με την χρονολογική σειρά, με τις οποίες εμφανίστηκαν οι αντιφάσεις, τουλάχιστον για μένα.
1. Να είμαστε πολλοί, και ας μην λέμε τα ίδια.......
Ξεκινώντας πολλοί από εμάς να περιγράψουμε τι έφταιξε ξεκινάνε από το 2.86% του Σεπτεμβρίου του 15, που έγινε 0.56% σήμερα. Εγώ θα ξεκινήσω ένα μήνα νωρίτερα από την ίδρυση της ΛΑΕ, τον Αύγουστο του ίδιου έτους που οι πρώτες δημοσκοπήσεις, που είναι πραγματικές έδιναν στο εγχείρημα ποσοστά πάνω από το 5%, από κόσμο ξεκάθαρα προερχόμενο από τον ΣΥΡΙΖΑ. Αν και ο γραφών ήταν υποστηρικτής των "από πάνω συγκολλήσεων" τότε, σήμερα παραδέχομαι ότι ήμουν λάθος. Και ενώ τον Αύγουστο ξεκινά σαν προσπάθεια της αποχωρήσασας Αρ. πλατφόρμας του ΣΥΡΙΖΑ με λογική εξόδου από το ευρώ και απεξάρτησης από την ΕΕ και σε αυτή τη προσπάθεια λόγω ιδεολογικής ταύτισης έρχονται οργανώσεις που ήταν στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μπαίνουμε στον Σεπτέμβριο, με συμμαχίες που δεν ήταν και πολύ του εκτός ευρώ ή περισσότερο ΕΕ, και με λογικές λιγότερης αριστεράς. Μπορεί η πόλωση να έπαιζε τον ρόλο της τότε, και τα ποσοστά της ΛΑΕ να ήταν μικρότερα του 5%, αλλά το 2,86% ήταν αποτέλεσμα και ιδεολογικού αχταρμά που τότε φαινόταν να κυριαρχεί εντός της. Ένα κομμάτι κόσμου, απογοητευμένο μεν από την προδοσία του ΣΥΡΙΖΑ, αναφερόμενος στην αριστερά προτίμησε την αποχή, περιμένοντας πιο σαφή δείγματα από την Λαϊκή Ενότητα. Έτσι από εκείνον τον Σεπτέμβριο έχουμε την ασάφεια ιδεολογικού και πολιτικού στίγματος, που ακολούθησε την ΛΑΕ μέχρι σήμερα.
2. Απεταξάμην τον ΣΥΡΙΖΑ που έχω μέσα μου.....
Μετά το φθινόπωρο του 2015, και για περισσότερο ένα χρόνο η απογοήτευση κόσμου του 2,86% είχε μία βασική αιτία: Την ύπαρξη εντός της ΛΑΕ, και πιο συγκεκριμένα εντός της πλειοψηφούσας συνιστώσας της, του Αριστερού Ρεύματος, μελών της που ήταν σε αυτοδιοικητικά και συνδικαλιστικά σχήματα που έλεγχε ο ΣΥΡΙΖΑ. Η ηγεσία της ΛΑΕ, και ο ίδιος ο Παναγιώτης Λαφαζάνης ορμώμενος από τις "σχέσεις ετών", ενώ πολιτικά διαχωριζόταν με το μόρφωμα Τσίπρα, οργανωτικά δεν τόλμαγε να δείξει την πόρτα σε όσους τότε ήθελαν να είναι και με τον ΣΥΡΙΖΑ σε κάποια πράγματα και με την ΛΑΕ σε κάποια άλλα. Την ίδια ώρα που ο βόθρος του Μαξίμου, εξύβριζε τους αποχωρούντες από τον ΣΥΡΙΖΑ, χρησιμοποιώντας όλα τα εργαλεία του "αυριανισμού", επιτρέπαμε σε ανθρώπους μας να συμμαχούν με την κυβέρνηση. Μάταια και οι υπόλοιπες συνιστώσες πίεζαν, εν τέλει μας πήρε ένα χρόνο μέχρι την συνδιάσκεψη του 2016 να ληφθούν οριστικές αποφάσεις, και σήμερα να βλέπουμε αυτούς που πάταγαν σε δύο βάρκες, να είναι φουλ με τον νεοφιλελεύθερο μόρφωμα του ΣΥΡΙΖΑ.
3. Καμία λειτουργία των οργανώσεων βάσης της ΛΑΕ, με ευθύνη ΟΛΩΝ.
Συλλογικότητας της αριστεράς, σημαίνει αυτόματα και λειτουργία των μελών της, τα οποία καθορίζουν και την γραμμή και την στρατηγική. Καμία λειτουργία από τη βάση δεν έγινε, ή ότι έγινε ήταν ελάχιστο Οι αποφάσεις ήταν προϊόντα των συνεδριάσεων του κεντρικού καθοδηγητικού οργάνου, ή του ίδιου του Γενικού Γραμματέα. Ο τελευταίος με την πρόσφατη παραίτηση του πήρε την ευθύνη, οι οργανώσεις της ΛΑΕ πότε θα την πάρουν;; Ακόμα και οι οργανώσεις που συνέθεταν την μειοψηφία, και όπου σε περιοχές είχαν την πλειοψηφία, δεν λειτούργησαν τις οργανώσεις βάσεις, ακόμα και σαν κίνηση επίδειξης του "ορθού" σε μία ηγεσία που δεν έκανε πράξη τα συμφωνηθέντα. Επίσης δεν μάθαμε όπου λειτούργησαν οργανώσεις βάσης, να γίνεται αυτό με όρους κοινωνίας, να συζητήσουμε όπως αυτή, και όχι όπως θα συζητάγαμε 2-3 πολύ καλά διαβασμένοι κομμουνιστές. Ο καθείς έμεινε στο μαγαζί του (βλ. οργάνωση του), και συνέχισε να μιλά όπως είχε μάθε και τον βόλευε.
4. Μας έφαγε ο "υπερ-πατριωτισμός".
Από το κείμενο του συντρόφου Νταβανέλου, συνθέτω ορισμένα κομμάτια....".η κριτική στη συμφωνία των Πρεσπών συγκεντρώθηκε στην καταγγελία του «αλυτρωτισμού» των γειτόνων, εγέρθηκε ζήτημα «ασφάλειας των συνόρων». Το αλληθώρισμα της ηγεσίας της ΛΑΕ προς αυτήν την κατεύθυνση ήταν σοβαρό, αυτοκτονικό, λάθος. Στην πραγματικότητα ήταν αλλαγή βασικού ακροατηρίου. Και ήταν αλλαγή απολύτως τυφλή: Συσσώρευε απώλειες από τα αριστερά, ενώ δεν κέρδιζε από δεξιά, γιατί ο εθνικιστικός χώρος είναι συνυφασμένος με τη ροπή στην ακροδεξιά και τον αντικομμουνισμό. Η προσπάθεια «σύνθεσης» μιας αντιμνημονιακής πολιτικής με κέντρο το κοινωνικό ζήτημα, με μια πολιτική «εθνικού»-πατριωτικού ακροατηρίου ήταν καταδικασμένη να οδηγηθεί σε κενό τόπο. Εκτιμήσεις για «γεωπολιτικό μνημόνιο» και κίνδυνο «ακρωτηριασμού της χώρας» με ομιχλώδεις εκκλήσεις για κάποιο «πατριωτικό μέτωπο», αν γίνονταν πιστευτές έστελναν κόσμο στα μεγάλα κόμματα και κυρίως στη Δεξιά, ενώ λειτουργούν νομιμοποιητικά για την εθνικιστική-ρατσιστική ακροδεξιά."....Θεωρώ κλείνοντας με δικά μου λόγια, ότι το ΔΗΚΙ και η ηγεσία του Αρ. Ρεύματος έδωσε με σαφήνεια την εικόνα στη κοινωνία, ότι δεν επιθυμούμε για την γειτονική χώρα την χρήση του όρου "Μακεδονία" ούτε καν σαν όρο σύνθετης ονομασίας. Μια εθνικιστική καθόλα θέση, που δεν την ασπάζεται ούτε καν η Νέα Δημοκρατία στην πράξη. Αυτό έδιωξε πολύ αριστερό κόσμο, και το βλέπαμε στο διαδίκτυο έντονα.
5. Εμμονή στα ίδια πρόσωπα. Καμία στελεχιακή ανανέωση
Δεν μπαίνω καν στη λογική κάποιων συντρόφων, που τελικά αποχώρησαν, "Ο Λαφαζάνης δεν περπατάει",,,,Ο Λαφαζάνης, ο πιο παλιός κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ριζοσπαστικής αριστεράς, αποτελούσε την εγγύηση της καταρχήν ενότητας του εγχειρήματος της ΛΑΕ. Άλλωστε στην αριστερά τα πρόσωπα υπηρετούν συλλογικές γραμμές, και όχι το αντίστροφο. Όμως το υπόλοιπο στελεχιακό δυναμικό θύμιζε εν πολλοίς τον αντιμνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ, σε ότι αφορά την δημόσια εικόνα. Ακόμα και στην Συνδιάσκεψη του 2016, δεν δόθηκε η δυνατότητα σύντροφοι, όλων των οργανώσεων να μπουν στο προσκήνιο. Βέβαια υπάρχει και ο παράγοντας της προσφοράς, δηλαδή της μειωμένης προσφοράς δυνάμεων από νέους συντρόφους. Την ίδια ώρα που χρεοκοπούσε ο μνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ που κυβερνούσε, παράλληλα χρεοκοπούσε στην συνείδηση του κόσμου ότι θύμιζε ΣΥΡΙΖΑ....είτε αφορούσε το πριν, είτε το μετά την κωλοτούμπα.
Και τώρα τι κάνουμε;;;
Α. Να παραδεχθούμε το αυτονόητο.....Οτι η Αριστερά, εντός καπιταλισμού έχει λόγω ύπαρξης στην χώρα.
Τοποθετήσεις ότι η "παλιά αριστερά" πέθανε, πάμε να την επαναθεμελιώσουμε σε αστικά καλούπια, όπως αυτά της "γενικά εθνικής ανεξαρτησίας", "πατριωτισμού", ουσιαστικά ταυτίζονται με την παραδοχή ότι η αριστερά πέθανε. ΟΧΙ λοιπόν, η αριστερά δεν πέθανε ούτε μετά την κατάρρευση του υπαρκτού με τον Φουκογιόμα να ζητά δημόσια συγνώμη που το υποστήριξε αρχικά με πάθος. Σε περίοδο παρατεταμένης καπιταλιστικής κρίσης, όπου το Κεφάλαιο πλην άλλων ενεργειών του, συρρικνώνει το εργατικό κόστος, δηλαδή τις απολαβές των εργαζομένων, η Αριστερά είναι το μόνο αποκούμπι των δυνάμεων της εργασίας. Και η Αριστερά είναι ταυτισμένη και με τον διεθνισμό, με την συναδέλφωση των λαών, μακριά από κάθε εθνικισμό. Δεν ζούμε σε περιόδους όπου νέοι θεωρητικοί χαράζουν νέους δρόμους για το εργατικό κίνημα, με νέα "Κεφάλαια". Ούτε η κάψα για κοινοβουλευτική εκπροσώπηση δεν μας καθιστά αυτόματα και τέτοιους, που θα αναιρέσουμε βασικά εργαλεία της ανάλυσης μας.
Β. Παρά την ήττα, ο χώρος της Ριζοσπαστικής Αριστεράς στην Ελλάδα είναι υπαρκτός.
Παρά την σημερινή απογοήτευση που δημιουργεί η καθίζηση της Αριστεράς, και δη της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, οι θεωρίες ότι για το κοντινό μέλλον για την δική μας αριστερά, την ριζοσπαστική δεν υπάρχει είναι μάλλον αίολες. Με την μετατόπιση του ΣΥΡΙΖΑ στην καθαρή Σοσιαλδημοκρατία, με την γραμμή του ΚΚΕ να παραμένει στον μεσσιανισμό μίας αλλαγής που θα έρθει "αν και όποτε", την ίδια ώρα που ο λαός μαστίζεται στην καθημερινότητα από την σφοδρή επίθεση του νεοφιλελευθερισμού, η ανάγκη για μία αριστερά που θα δίνει μεν το οραματικό, θα συσσωρεύει όρους για τον σοσιαλισμό, αλλά θα μάχεται υπέρ των δυνάμεων της εργασίας σε όλα τα επίπεδα ΣΗΜΕΡΑ, είναι και θα είναι αναγκαία. Αν αύριο ο Μητσοτάκης, ή μία μελλοντική συγκυβέρνηση ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ αφεθούν χωρίς πίεση εξ αριστερών, η εξαθλίωση της κοινωνίας θα επεκταθεί. Μία Ριζοσπαστική Αριστερά, που θα σταματά εξώσεις από εκπλειστηριασμένα ακίνητα, που θα επανασυνδέει κομμένα ρεύματα, που θα στήνει δομές αλληλεγγύης, που θα προστατεύει την δημόσια παιδεία και υγεία από τους ιδιώτες-άρπαγες, όχι μόνο έχει χώρο έκφρασης, αλλά απαιτεί ανάγκη.
Γ. Μία Ριζοσπαστική Αριστερά των Κινημάτων, με τους "από κάτω" για τους "από κάτω"
Η ανασύνθεση της Ριζοσπαστικής αριστεράς, θα πρέπει αυτή τη φορά να γίνει με αμεσοδημοκρατικούς όρους. Μετά και τις εκλογές να δούμε την ανάγκη για μία ισχυρή Ριζοσπαστική Αριστερά πρωταρχικά, και όχι την δικαίωση των οργανώσεων μας. Δυστυχώς σύντροφοι, ηττηθήκαμε, και συνεχίζουμε να ηττώμαστε, γιατί προφανώς οι γραμμές των οργανώσεων μας ή λάθος ήταν, ή στην καλύτερη ελλιπής για την συγκυρία. Ακόμα και η "έλλειψη" για την αριστερά που υπηρετεί την εργατική τάξη, είναι επαρκής λόγος να αυτοαναιρεθείς. Αν δεν μάθουμε να συνθέτουμε, να αλληλοεπιδρούμε με την κοινωνία ώστε να παίρνουμε τα μηνύματα, δεν θα πάμε μακριά. Να φτιάξουμε οργανώσεις βάσεις που θα μιλά με όρους κοινωνίας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρέπει να απολέσουν το όποιο ιδεολογικό τους φορτίο Αντίθετα, αυτό το φορτίο να δίνει εργαλεία ριζοσπαστικοποίσης των μικροαστικών μαζών, οι οποίες θα δράσουν από την γειτονιά, από το χώρο εργασίας, αριστερά, ριζοσπαστικά δίνοντας το σύνθημα για την ταξική αντεπίθεση μας. Σε αυτό το εγχείρημα πρωταγωνιστικό ρόλο, οφείλει να παίξουν οι δυνάμεις της Λαϊκής Ενότητας. Δυστυχώς οι δυνάμεις εντός της ΑΝΤΑΡΣΥΑ πέραν των προβλημάτων τους, δεν δείχνουν καμία διάθεση σύνθεσης, άρα το μεγάλο βάρος πέφτει σε εμάς.
Μετά τις εθνικές εκλογές, να ξεκινήσουμε να το δούμε όλο από την αρχή, και να αφήσουμε συντρόφους που είναι τώρα οι πιο ενεργοί στους χώρους τους να μας δώσουν μηνύματα, και να σηματοδοτήσουν και οι ίδιοι μία νέα αρχή για την αριστερά στον τόπο μας.
Σε ότι αφορά το κατέβασμα ή το μη κατέβασμα της ΛΑΕ στις επερχόμενες εθνικές εκλογές, να πω ότι συμμεριζόμενος συντρόφους που είναι αντίθετοι με το κατέβασμα, γιατί όντως οι όροι είναι πολύ δυσμενείς, να πω ότι και το ΜΗ ΚΑΤΕΒΑΣΜΑ για την κοινωνία, είναι σαν να κατεβαίνεις και να παίρνεις 0%. Αν κατέβουμε πάντως, πρέπει και να απολογηθούμε δημόσια, έστω κωδικά για τη μέχρι τώρα γραμμή μας, και να δείξουμε στη πράξη την θέληση μας για ανανέωση μας. Από τα πρόσωπα μέχρι και τις εκλογικές διαδικασίες....
Εκτίμηση μου αποτελεί, ότι αν δεν είχαμε τα τραγικά λάθη της ΛΑΕ, στις εκλογές που έγιναν το ποσοστό θα ήταν ολίγον χαμηλότερο από αυτό των τελευταίων εθνικών εκλογών. Λόγω της καθίζησης συνολικά της αριστεράς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου