Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο είναι πλέον το κόμμα μίας αυτόκλητης ηγεσίας με το ήθος αδίστακτων καιροσκόπων και την κενοδοξία κομματικών αυλικών(συνεχής ενημέρωση)

Διαλύεται το ΕΠΑΜ;… μαζικές αποχωρήσεις μελών και τοπικών

Πάει και η Καλαμάτα,μετά τους πυρήνες Μοσχάτου, Ιλίου, Αχαρνών,  Ραφήνας, Κέρκυρας

Νέα εξαιρετικά αποκαλυπτική επιστολή παραίτησης στο τέλος της ανάρτησης

Γράφει ο Δημήτρης Παπαδόπουλος, συνιδρυτής του ΕΠΑΜ αποχωρήσας το 2011

Στη μεγάλη συγκέντρωση στο κλειστό Περιστερίου το 2011, σακατεύτηκαν η όχι, από τις αγκωνιές που έριχναν, οι Κουμαρέλοι και λοιποί αυλικοί  ο ένας στον άλλο, προκειμένου να πάρουν την καλύτερη θέση πίσω του,  την ώρα που έμπαινε ο Φυσικός Αρχηγός  στο παρκέ για να μιλήσει;Πραγματικά αστείοι και θλιβεροί ταυτόχρονα!!

Ανάλογη του απο ποιά μεριά του Ατλαντικού βρίσκεται, αυτός που του παίρνει συνέντευξη, είναι και η απάντηση του Φυσικού Αρχηγού.Πότε οικονομικός στρατηγικός σύμβουλος επιχειρήσεων και κυβερνήσεων στην Αμερική,Βόρεια και Νότια, και πότε στο Λονδίνο:  Mr. Kazakis is an erudite speaker, a socialist economist, and one who knows both the terrain of the social struggle and the high-end banking sector in London where he worked for many years,(Ο κ Καζάκης είναι ένας εμβριθής ομιλητής, σοσιαλιστής οικονομολόγος, και αυτός που ξέρει τόσο το έδαφος του κοινωνικού αγώνα και το high-end τραπεζικό τομέα στο Λονδίνο, όπου εργάστηκε για πολλά χρόνια.)

Goldman Sachs,Morgan Stanley και  λοιπές εταιρείες αυτού του μεγέθους και ισχύος ΔΕΝ ΠΡΟΣΛΑΜΒΑΝΟΥΝ ανθρώπους ΧΩΡΙΣ ΠΤΥΧΙΟ.Πού είναι επιτέλους αυτό το πτυχίο Οικονομικών του Φυσικού Αρχηγού ;
Ποιος είναι ο αριθμός Μητρώου του στο Οικονομικό Επιμελητήριο;!!!
Έχει; Και, τέλος πάντων έχει βγάλει ποτέ του μία δραχμή με τη δουλειά του,εκτός από την περίοδο της «Εκπομπή Α.Ε.»στό Ράδιο 9 το 2011;Ελεος πια με τούς ανεπάγγελτους τεμπελχανάδες σωτήρες που δέν ξέρουν κάν πώς βγαίνει το μεροκάματο!!!

Νομίζω πως ο Φυσικός Αρχηγός  ξεπερνά τον εαυτό του , καθώς όταν δεν διορίζει στελέχη κατόπιν εισήγησης της Αυλής περιλούζει με τον πιο αγοραίο τρόπο όσαν ΕΚΛΕΓΜΕΝΑ στελέχη του ΕΠΑΜ τολμήσουν να αρθρώσουν μία διαφορετική λέξη από τη Γραμμή που εκδίδει η τριπλέτα βαθυπασόκων νεο12θειστών Αυλικών-Παρακοιμώμενων του.
Τα ΚΚΕδικου τύπου υβρεολόγια (εναντίον ΟΛΩΝ)  ξεχειλίζουν εμπάθειας, αφιλίας, κακοψυχίας, ανεντιμότητας, μισανθρωπισμού και στερούνται παντελώς επιχειρημάτων, ήθους, αγάπης προς το συνάνθρωπο -που θα έπρεπε να χαρακτηρίζει όποιον περιφέρεται ως «πατριώτης», «αγωνιστής» και «σωτήρας»ενός λαού που υφίσταται γενοκτονία.

Είναι σαφές πως στη νέα (νηοστή) διαφωνία-εμφύλιο εντός του ΕΠΑΜ η αφορμήείναι το νέο, χιτλερικού τύπου οργανωτικό σχέδιο του ΕΠΑΜ που κατέβασε -όπως τότε, στο 1ο  πογκρόμ (του Δεκέμβρη του 2011)- η τριπλέτα Αυλικών με τη φανατική στήριξη του Φυσικού Αρχηγού… η τακτική είναι απλή… σαλαμοποιείς τον κόσμο που μαζεύεται στο ΕΠΑΜ σπάζοντας τοπικές σε μη λειτουργικούς πυρήνες στους οποίους θα μείνουν μόνο όσα πρόβατα είναι διατεθειμένα να γίνουν υποχείρια του Φυσικού Αρχηγού.
Η πραγματική αιτία ΚΑΙ του νέου εμφυλίου λοιπόν είναι ο πλήρης όσο κι αυταρχικός-αντιδημοκρατικός ΕΛΕΓΧΟΣ του ΕΠΑΜ από τη συγκεκριμένη τριπλέτα εν υπηρεσία.
Αν μέσα σε αυτά τα 4.5 χρόνια ο Φυσικός Αρχηγός έχει καταφέρει να χυδαιολογήσει τους ΠΑΝΤΕΣ στο πολιτικο-κοινωνικο-οικονομικό στερέωμα αλλά και ΧΙΛΙΑΔΕΣ πια (πρώην) οπαδούς του, ΤΙ συμβαίνει και η τριπλέτα μένει στο απυρόβλητο ενώ είναι αυτή που έχει αποσαθρώσει το ΕΠΑΜ;;;;;;
Δεν είναι περίεργο ένας άνθρωπος πλήρως ΑΦΙΛΟΣ, άσπονδος & ασυγκίνητος σε ανθρώπινα δράματα (π.χ. την υγεία του ανθρώπου που βρίζει πιο κάτω και του οποίου δημοσιοποιεί την ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ επιστολή που του έστειλε), φίλερις, κυκλοθυμικός να τσακώνεται (συχνότατα για ασήμαντη αφορμή) με ΟΛΟΥΣ αλλά ΠΟΤΕ με 3 συγκεκριμένα πρόσωπα που ακριβώς επειδή είναι δίπλα του θα έπρεπε να τραβάνε όλη τη μπόρα του  χαρακτήρα του;;;;;;;

Μα ΟΛΟΙ είναι «προδότες», «πληρωμένοι» ΕΚΤΟΣ από τη συγκεκριμένη τριπλέτα που ΓΑΜΑΝΕ το ΕΠΑΜ επί χρόνια και χιλιάδες πολίτες που το πίστεψαν;
Αν μη τί άλλο, αν δεν συμβαίνει κάτι περίεργο μεταξύ τους, θα μπορούσε ο Φυσικός Αρχηγός να τους αποπέμψει ευγενικά ως αποτυχημένα στελέχη και να δοκιμάσει άλλους, πιθανώς πιο αποτελεσματικούς ως υποτακτικούς του… δεν μπορείς να έχεις τους ίδιους αυλικούς 5 χρόνια και να περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα από αυτούς…
Επομένως ΚΑΤΙ ΤΡΕΧΕΙ μεταξύ Φυσικού Αρχηγού και τριπλέτας…

Μετά από όλα αυτά   απαξιώνει ως και τα κείμενα και τις αναλύσεις του που είναι τελικά (κάποια κείμενά του) η μοναδική ΘΕΤΙΚΗ συνεισφορά του στο λαό και το κίνημα.

Το ΕΠΑΜ έκαψε πλήρως την ιδέα της συγκρότησης αντιμνημονιακού ενωτικού Μετώπου υπέρβασης του παρόντος πολιτικού φάσματος (παλαιοκομματική ψευτοαριστερά-ψευτοδεξιά) με μεταβατικό  πρόγραμμα εθνικής-κοινωνικής σωτηρίας… την έκαψε ως υπερβατικό «μη δεξιό»/»μη αριστερό» σχήμα όπως ο Σύριζα (1 & 2- βλέπε ΛΑΕ) την έκαψε ως «αριστερό» σχήμα και οι ΑΝΕΛ ως «δεξιό» σχήμα που συνέχισε την παράδοση μνημονιακής κωλοτούμπας της εθνικιστικής δεξιάς αλά Καρατζαφέρης.
Άλλες (αληθινές) αντιμνημονιακές πολιτικές δυνάμεις δεν υπάρχουν, ακριβώς επειδή δεν υπάρχουν και συμπαγείς κοινωνικές δυνάμεις για να τις συγκροτήσουν.
Άλλωστε μετά από 6 χρόνια μνημονίων η κοινωνία συνθηκολογεί… εξαντλήθηκε, προδόθηκε, ξεπουλήθηκε, απογοητεύθηκε, εξαθλιώθηκε… στις πολιτικές επιστήμες θεωρούν πως μια κοινωνία αποδέχεται μετά από το πολύ 5-6 χρόνια αντιδράσεων κάθε επιβαλλόμενο από τα πάνω ριζικό κοινωνικό-οικονομικό μετασχηματισμό.
Άρα, ο σώζων εαυτόν σωθείτω… συμβιβαστείτε με την ιδέα ότι η ντόπια μας ελίτ-αλήτ από το ένα πολιτικό άκρο ως το άλλο έχει συναινέσει στην εξωτερική & «εσωτερική υποτίμηση» του λαού και της χώρας μας σε μια παράλια έκδοση της Αλβανίας & του Κοσόβου ενώ το συζητούσε από το 2006 όταν ο άνθρωπος των γερμανών, ο Σημίτης (από του οποίου το περιβάλλον προέρχονται ΟΛΟΙ οι υπουργοί νευραλγικών υπουργείων ΟΛΩΝ των μνημονιακών κυβερνήσεων) πρότεινε την υπαγωγή μας στο ΔΝΤ…
Εξάλλου, αυτό είναι ο ιμπεριαλισμός -που αποσιωπεί το ψευτοΚΚΕ: διεθνής καταμερισμός εργασίας των ελίτ και των χωραφιών τους, ανακατατάξεις μεταξύ τους με σκοπό το κέρδος σε βάρος των λαών που αφεντεύουν όλοι μαζί και η καθεμία ελίτ ξεχωριστά… εν προκειμένω το «όλοι μαζί»: βλέπε Γερμανικός ιμπεριαλισμός κι ελληνόφωνη ελίτ επειδή το «κόλπο γκρόσσο» της καταλήστευσης της Ελλάδας και του ελληνικού λαού ήταν πολύ μεγάλο για να το πετύχουν οι ντόπιοι κοτζαμπάσηδες δίχως εξωτερική βοήθεια.
Τουλάχιστον ΤΩΡΑ θα είναι ικανοποιημένοι οι «διεθνισταί»: ενώθηκαν πλήρως τα Βαλκάνια… στη φτώχεια, τη μιζέρια, στην εξαγωγή των καλύτερων μυαλών τους, στη μαφιοκρατία, στην υποτέλεια… δεν ξεχωρίζει πια η Ελλάδα… ίδιος ο γραικός με τον αλβανό, το βούλγαρο και το ρουμάνο… σκλαβάκια του ντόπιου καπιταληστή & του γερμανού ιμπεριαλιστή…

Όλοι μα όλοι από τό 2011 εως και σήμερα λένε ακριβώς τα ίδια πράγματα.

…η δύναμη ελκύει πάντα ανθρώπους με χαμηλή ηθική !

…Χαρακτηριστικό του ήθους αυτού αποτελεί η αισχρή ενέργεια της δημοσιοποίησης ιδιωτικής επιστολής συναγωνιστή με προσωπικά δεδομένα.

…τίμιος και άξιος αγωνιστής στο Ε.ΠΑ.Μ. είναι όποιος επί 2 ώρες λέει ψέματα στα μέλη του μετώπου για να συνεχίζει να έχει την καρέκλα. Και μετά βγαίνουμε πάλι στην εκπομπή και λέμε ότι όποιος φεύγει από το Ε.ΠΑ.Μ. πάει εκεί που του έχουν τάξει καρέκλες και θεσούλες…
Το ποιοί είναι αυτοί που θέλουνε καρέκλες και θεσούλες στο Ε.ΠΑ.Μ. είναι πολύ εύκολο να το διαπιστώσει κανείς μόνο με το να κοιτάξει τον αριθμό των ψήφων που πήρε το κάθε μέλος της Π.Γ. στο προηγούμενο συνέδριο.

Αυτός που υποτίθεται ότι δεν είναι καρεκλοκένταυρος, ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΔΕΧΤΕΙ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙ σε κορυφαίο όργανο του ΕΠΑΜ, έχοντας πάρει μόνο 15 ψήφους από το σύνολο των συνέδρων, τη στιγμή μάλιστα που είχε και τις ‘’ευλογίες’’ του αρχηγού σαν ένας από τους ικανούς που ήθελε μαζί του.

…Θα αποχωρήσω.
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΟΜΩΣ, και όχι γιαλαντζί.
Γιατί κάθε τόσο έχουμε δει και ακούσει απειλές από κάποιους για αποχωρήσεις (βλ. Καζάκης) … που όμως ποτέ δεν υλοποιούνται! Αρκεί που χρησιμεύουν σαν πίεση προς το συνέδριο για να περνούν εκβιαστικά οι δικές τους απόψεις !

….Να μαζέψουμε ψηφοφόρους και να φτιάξουμε το κυβερνητικό μας πλάνο.
….Να γίνουμε ένα κόμμα σαν όλα το υπόλοιπα, αφού έτσι το αντιλαμβάνεται ο κόσμος.
….Να έχουμε έναν Αρχηγό και να κάνουμε ότι μας λέει αυτός και το επιτελείο του.
….Να ΜΗΝ αμφισβητούμε τις πράξεις, τα λόγια και την πρακτική που ασκεί η ΗΓΕΣΙΑ !! Να μην κάνουμε κριτική στις κινήσεις του Αρχηγού και του επιτελείου του, παρά μόνο στο τέλος της θητείας τους.
….Να φτιάχνουμε «οργανωτικούς σχεδιασμούς» που καμία σχέση δεν έχουν με το καταστατικό μας και την ιδρυτική διακήρυξη του Ε.ΠΑ.Μ. και όποιος δεν συμφωνεί να γίνεται αυτομάτως προδότης, πεμπτοφαλαγγίτης , αργυρόμισθος κ.α.

….μια οργάνωση που διχάζει, απωθεί και συρρικνώνεται αντί να έλκει, να ενώνει και να εξαπλώνεται βαθιά, παντού μέσα στην ελληνική κοινωνία.

… έχει μεταλλαχτεί σε ένα κόμμα όπως όλα τα άλλα. Χρησιμοποιεί τα ίδια μέσα και συμβιβασμούς για να προσελκύσει «200 μέλη, 5.000 φίλους και 10.000 επιρροές» με τα οποία θα «πάρουμε τις εκλογές»

…αυτές οι ενέργειες, μαζί με την νέα οργανωτική δομή, είναι μια ύστατη προσπάθεια να αναστήσουν το Ε.ΠΑ.Μ. και αν δεν το πετύχουν δεν έχει νόημα η ύπαρξή του. Μου ανέφερε μάλιστα ότι αυτό έχει συζητηθεί και στην Π.Γ.!!! Ο Οργανωτικός Γραμματέας μιλούσε δηλαδή για την διάλυση του Ε.ΠΑ.Μ. λες και κάποιοι στην Π.Γ. είχαν την ιδιοκτησία του.

…καμαρίλες, θρησκείες, λοβιτούρες και αυταρχισμοί «πεφωτισμένων» ηγετών.

….Ο δικός τους ρόλος επικεντρώνεται στην προβολή του ηγέτη παράλληλα με το Ε.ΠΑ.Μ. Αυτή ήταν και η πλειοψηφική τάση μέσα στο Ε.ΠΑ.Μ. σχεδόν από την ίδρυσή του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα που καταδεικνύει το πώς αντιμετωπίστηκε ο Καζάκης από το Ε.ΠΑ.Μ. αποτελεί το εννεάμηνο που δεν ήταν στα όργανα. Τότε στην εκπομπή του στο E-ROI είχε αποδεχτεί τόσο αυτός όσο και η Π.Γ. να εκτελούν χρέη βοηθού του ο Α’ και Β’ Συντονιστής της Π.Γ. Σημειωτέον ότι σε αρκετές εκπομπές οι απόψεις του και το ύφος του διαφοροποιόταν σημαντικά από αυτά που σηματοδοτούσαν οι ανακοινώσεις τις Π.Γ.

ΜΑΖΙΚΗ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ ΤΡΙΠΛΟΥ ΠΥΡΗΝΑ ΤΟΥ Ε.ΠΑ.Μ. 
ΠΥΡΗΝΑΣ ΙΛΙΟΥ – ΑΓ. ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ – ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗΣ

Με βάση Απόφαση Συνέλευσης των Μελών, της 24-2-2016 και σημερινή κοινοποίηση των Πρακτικών της εν λόγω, σε όλες και όλους τους νυν και πρώην πλέον συναγωνιστές….

Παρατήθεται απόσπασμα των Πρακτικών:

«…Ε.ΠΑ.Μ. – ΠΥΡΗΝΑΣ ΙΛΙΟΥ – ΑΓ. ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ – ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗΣ

24 Φεβρουαρίου 2016

Στην σημερινή συνεδρίαση και λόγω της κρισιμότητας του θέματος έλαβαν τον λόγο με την σειρά όλοι οι συναγωνιστές. Ακολούθησαν δευτερολογίες και στη συνέχεια διάλογος σε βάθος.

Κοινή διαπίστωση η οριστική πλέον μετάλλαξη της πάλαι ποτέ οριζόντιας και δημοκρατικής μας οργάνωσης σε μια πυραμιδικού και ολιγαρχικού τύπου οργάνωση υπό την ηγεσία μιας μικρής και μόνιμης, «πεφωτισμένης» ηγετικής ομάδας. Μετά από εξαντλητικό διάλογο καταλήξαμε ομόφωνα ότι δεν υπάρχουν βάσιμες ελπίδες επιστροφής του Ε.ΠΑ.Μ. στην αρχική του μορφή, όπως την καθόριζαν τα ιδρυτικά του κείμενα (ιδρυτική διακήρυξη, πρώτο καταστατικό, «Τι είναι και τι θέλει το Ε.ΠΑ.Μ.;») και ως εκ τούτου ότι η περαιτέρω παραμονή μας θα σημαίνει μόνο χάσιμο χρόνου σε μια οργάνωση που διχάζει, απωθεί και συρρικνώνεται αντί να έλκει, να ενώνει και να εξαπλώνεται βαθιά, παντού μέσα στην ελληνική κοινωνία.

Θα συνεχίσουμε τον αγώνα μας όσο πιο δυνατά, αποφασιστικά και αποδοτικά μπορούμε, μέσα στον λαό ως απλοί συμπολίτες του, ξαναβρίσκοντας όλους τους φίλους και συναγωνιστές που αποχώρησαν πολύ ενωρίτερα, απογοητευμένοι τότε από το ύφος, την εικόνα και την συμπεριφορά της ηγεσίας, αλλά και την αναποτελεσματικότητα συνολικά του Ε.ΠΑ.Μ.

Αποχώρηση δήλωσαν όλα τα παρόντα 11 μέλη του πυρήνα, και 1 ενας φιλος,.. άμεση τα 9 εξ αυτών και υπό προθεσμία ολίγων ημερών
οι… κλπ…»

Λυπάμαι πολυ που θα το πω, και λυπάμαι γιατι ημουν κι εγω απο την αρχή του στο Ε.ΠΑ.Μ. μέχρι προχθές…

Αλλα θα πρέπει να πω οτι σχετικά με τους Αποχωρησαντες παραπανω, οι 14 στους 15 ηταν μέλη και 6 Φιλοι, σύνολο 21 Και οι 6 Φιλοι ειναι ολοι πρωην Μέλη….

Γνωριζω οτι πρωην Συναγωνιστές στεναχωριουνται και το Κατανοώ 100% αλλά θέματα οπως αυτα ΠΡΕΠΕΙ να γνωρίζει ο κοσμος!

Επιστολή αποχώρησης από το ΕΠΑΜ – Αλεξίου Ξιφαρά

Ανοιχτή επιστολή αποχώρησης από το ΕΠΑΜ του Σταύρου Κατσούλη

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗΣ ΝΤΙΝΑΣ ΚΟΕΔΡΟΥ ΑΠΟ Ε.ΠΑ.Κ

Αγαπητοί συναγωνιστές και συναγωνίστριες,

Με πόνο ψυχής αναγκάζομαι να ανακοινώσω την αποχώρησή μου από τους κόλπους του Ε.ΠΑ.Μ, και λέω «αποχώρηση» γιατί η λέξη «παραίτηση» δεν με αντιπροσωπεύει καθόλου. Η «παραίτηση» για μένα είναι αποδοχή ήττας ή υποχώρησης, ενώ η «αποχώρηση» είναι επιλογή και δήλωση αντίστασης σε κάτι που απλά δεν πάει καλά και εσύ δεν νιώθεις καλά μέσα σε αυτό.

Το Ε.ΠΑ.Μ συναγωνιστές μου, δεν πάει καλά και αυτό είναι πασιφανές πλέον σε όλους μας, ακόμα και σε αυτούς που έχουν παραμείνει εγκλωβισμένοι «παρατηρητές» προς χάριν της «ενότητας» όπως συνέχεια μας λέγεται ώστε να συνεχίσει ο εγκλωβισμός και η συναισθηματική ανάγκη να συνεχιστεί ο «αγώνας» με καινούργιους κανόνες, μορφές προβολής, τιμωριτικές συμπεριφορές, «κατά μόνας» συνεννοήσεις και συνεχείς επεξηγήσεις της δημοκρατίας μέσα από ακραίο συγκεντρωτισμό.

Το Ε.ΠΑ.Μ το γνώριζα καιρό πριν ενταχτώ ως ενεργό μέλος μετά τις εκλογές του ’12, και το γνώρισα, όπως οι περισσότεροι από εμάς, από τον λόγο του Δ. Καζάκη.

Πολύ γρήγορα ανέλαβα συντονίστρια στον πυρήνα μου και βούτηξα στα βαθιά, καθώς ο πυρήνας έτρεχε δράσεις πολλές και εγώ πάντα υπήρξα άνθρωπος της άμεσης δράσης, της διεκπεραίωσης και του αποτελέσματος.
Αναγκάστηκα να μάθω πολλά πράγματα πάρα πολύ γρήγορα και μετά το 2ο συνέδριο, οι συναγωνιστές μου έκαναν την τιμή να με ψηφίσουν ως μέλος του ΕΣΣ, όπου κατέληξα στο Ο.Γ. Βέβαια ταυτόχρονα διαδραματιζόταν και το «μαύρο» της ΕΡΤ και όλοι θυμόμαστε πως κατέληξε.

Εκεί πρωτοάκουσα τον όρο «αρχηγός», κάτι που με ξένισε ομολογώ, όταν από την αγωνία μου να ακουστεί ο λόγος του Δ. Καζάκη σε μία προαύλια συνέλευση απηύθυνα το αίτημα μου στον Δ. Κυπριώτη και μου απάντησε ότι «τον αρχηγό δεν τον εκθέτεις». Φυσικά το ερώτημα μου, το οποίο, όπως πολλά τελικά, κράτησα μέσα μου, ήταν «αν δεν εκθέσεις τον «αρχηγό» ποιόν θα εκθέσεις?» Ήταν το πρώτο καμπανάκι, καθώς εγώ εντάχτηκα στο Ε.ΠΑ.Μ γιατί ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΑΝ ΑΡΧΗΓΟΙ, όλοι είμασταν ισότιμα μέλη και ο καθένας πρόσφερε ανάλογα με τα ταλέντα του και την διάθεση της προσφοράς του. Το αγνόησα όμως προς χάριν του αγώνα και πήγα παρακάτω.

Η συμμετοχή μου στο Ο.Γ. με δίδαξε πάρα πολλά κυρίως όμως το πώς να ξεπεράσω την ανάγκη μου για υπερβολική στήριξη της άποψης μου, όσο αναγκαία και να θεωρούσα την κάθε πρόταση μου και να μάθω να ακούω και να σέβομαι τη γνώμη των άλλων. Ενώ υπήρχαν προβλήματα που υπάρχουν πάντα όταν αρκετά άτομα προσπαθούν να φτάσουν σε μία απόφαση, οι διεργασίες ήταν πάντα δημοκρατικές και συλλογικές και υπήρχε πάντα σεβασμός στην άποψη της πλειοψηφίας.

Γενικά ήταν μια πολύτιμη εμπειρία, που μου δίδαξε την ταπεινότητα και όπως προείπα, μου έμαθε να σέβομαι την πλειοψηφία. Το έργο που παράχθηκε θεωρώ ότι ήταν ουσιαστικό, έστω και αν αποκαλέστηκε «άχρηστο» στο συνέδριο. Τον Δ. Καζάκη τον έβλεπα πάντα ως ένα ξεχωριστό συναγωνιστή μέσα στο μέτωπο, έναν άνθρωπο με την προοπτική να παίξει το ρόλο ενός τεράστιου εργαλείου για το μέτωπο και ουδέποτε κάτι παραπάνω.

Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τις γνώσεις του, αλλά και το ιδιαίτερο μυαλό του. Εγώ όμως, για αυτό το λόγο μπήκα στο Ε.ΠΑ.Μ, όπως αναφέρω και πιο πάνω, διότι δεν είχε αρχηγούς ( βλ. ιδρυτική διακήρυξη και το κείμενο του ίδιου, «τι είναι και τι θέλει το Ε.ΠΑ.Μ»)., Μαζί μ` αυτόν το μέτωπο όφειλε να πλαισιωθεί από πολλαπλά «τεράστια εργαλεία» εντός και εκτός κόλπων Ε.ΠΑ.Μ αλλιώς, για ποιο ΜΕΤΩΠΟ θα μπορούσαμε να μιλάμε?

Εδώ αξίζει να σταθούμε και να αξιολογήσουμε το γιατί, στα 5 αυτά χρόνια, δεν καταφέραμε να εντάξουμε αυτά τα «τεράστια εργαλεία» που θα έπρεπε να προέρχονται από όλους τους τομείς της κοινωνίας προς υποστήριξη του έργου του Ε.ΠΑ.Μ, ή γιατί ενώ, κατά καιρούς διάφορες προσωπικότητες μας πλαισίωναν, εμείς κάναμε τα αδύνατα δυνατά να τους απομακρύνουμε στην συνέχεια, έχοντας ως μοναδική επιλογή την μοναχική πλεύση.

Στο κάθε συνέδριο όμως, ως απόρροια αυτής της μοναχικής πλεύσης, αυτό που έβλεπα ήταν λήψεις αποφάσεων που οδηγούσαν σε ένα πιο συγκεντρωτικό, αρχηγικό σχήμα. Η εξαίρεση ήταν το 3ο συνέδριο, μια από στιγμές που ένιωσα περήφανη για τη συμμετοχή μου στο Ε.ΠΑ.Μ, όπου ΠΙΣΤΕΨΑ, (αφελέστατα όπως απεδείχθη στην συνέχεια), ότι όντως, φανερώσαμε στην κοινωνία την ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ.

Σε σύντομο χρονικό διάστημα, αυτό κατακρεουργήθηκε καθώς εμφάνιζαν την καινούρια ΠΓ ως ανήμπορη να σταθεί στα πόδια της, αν και πραγματικά πιστεύω ότι έκανε τεράστια προσπάθεια να το πετύχει.

Ουσιαστικά, η παρουσία του Δ. Καζάκη παρέμεινε πολύ ισχυρή και δια μέσου της εκπομπής του κυρίως, αναίρεσε την ισχύ των καινούργιων μελών της ΠΓ μετατρέποντάς τους σε απλούς παραστάτες και ανίσχυρους συμπαρουσιαστές. Μπροστά στο χείμαρρο του ισχυρού του λόγου και της ισχυρής του παρουσίας οι δύο συντονιστές φάνηκαν αδύναμοι και κατέληξαν να συμφωνούν σε όλα.

Το αποτέλεσμα ήταν στην τελευταία Παναττική να τους αποκαλέσει «περιοδεύοντες γαμπρούς», χωρίς αυτοί να αντιδράσουν. Στη συνέχεια σαν εκλεγμένα μέλη της ΠΓ και πάλι, ο ένας κατέληξε να αποχωρήσει από το όργανο και ο άλλος, να παραμένει και να προσπαθεί – ΑΚΟΜΑ – να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα «προς χάριν της ενότητας».
Εδώ ο αναγνώστης ενδέχεται να αναρωτηθεί ποιόν βαραίνει η ευθύνη τελικά, αλλά αυτό δεν μπορώ να το απαντήσω εγώ. Μπορώ όμως να χρεωθώ την δική μου ευθύνη όταν έβλεπα συμπεριφορές που θεωρούσα απάνθρωπες και αδιανόητες να εξελίσσονται μπροστά στα μάτια μου και δεν όρθωνα το ανάστημα μου, ούτε στο 4ο συνέδριο, όπου διαφωνώντας με όλα όσα διαδραματίστηκαν, ψήφισα ΠΡΑΣΙΝΟ, για χάριν της ενότητας και το καλό του μετώπου.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ενός τέτοιου περιστατικού είναι το γεγονός ότι μπροστά μου σε μια συνεδρίαση της ΠΓ ο Δ. Καζάκης, αντιδρώντας σε κριτική που του είχε γίνει, αντί να συζητήσει ανοιχτά με τους διαφωνούντες και ανθρώπινα να καταλήξουν σε κάποια συνεννόηση, ‘’κατακρεούργησε’’ ανθρώπους που είχαν αποδείξει την αγωνιστική τους αξία μέσα στο μέτωπο όπως και την αφοσίωση τους στον ίδιο, αποκαλώντας τους το σύνηθες πλέον, «πράκτορες», αγνοώντας το ότι ο ένας ήταν άνθρωπος ηλικιωμένος που στεκόταν μπροστά του, πλήρως εξευτελισμένος που με τρεμάμενο χείλος προσπαθούσε να υπερασπιστεί τον εαυτό του και τον πυρήνα του.

Το γεγονός αυτό είχε ως συνέπεια την διάλυση του πυρήνα Πετρούπολης. Από αυτό εδώ το βήμα, ζητώ δημοσίως συγγνώμη από τους συναγωνιστές μου, που, ανήμπορη να αντιδράσω τότε, τους άφησα μόνους, χωρίς έστω την λεκτική μου συμπαράσταση. Πολλοί από εμάς, έχουμε τύχει μάρτυρες στιγμιότυπων που κάθε φορά μας έκρουαν το καμπανάκι του κινδύνου αλλά προς χάριν του αγώνα και της ενότητας του μετώπου, σιωπούσαμε κοιτώντας το στόχο, την απελευθέρωση της πατρίδας.

Μετά το 4ο συνέδριο, οι κινήσεις που «υλοποιούν» τις αποφάσεις του συνεδρίου, γίνονται όλο και πιο συγκεντρωτικές και έχουμε καταλήξει να απειλούμαστε με διαλύσεις πυρήνων, «βραβεύσεις» πυρήνων στο συνέδριο, άλλα να γράφονται και άλλα να «εννοούνται» σε κατά μόνας συζητήσεις και να απαγορεύουμε τα σχόλια στον πολιτικό διάλογο.
Παραβιάζονται συνεδριακές αποφάσεις όπως αυτή του να κατεβάσουμε πολιτικό σχεδιασμό στους πυρήνες για ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΣΗ εντός μηνός από το συνέδριο και να υλοποιήσουμε τις δύο πανελλαδικές συνδιασκέψεις πυρήνων που και αυτές, τις έφαγε η μαύρη μαρμάγκα. Η οργανωτική δομή που γράφτηκε από ένα άτομο κατέβηκε στους πυρήνες σαν απόφαση, χωρίς ποτέ να σταλεί στους πυρήνες για ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΣΗ. Μετά, αυτό το ίδιο κείμενο, βαφτίστηκε ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ, ενώ ακολούθησε το ΕΠΙΚΑΙΡΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ το οποίο στάλθηκε στους πυρήνες ως τελικό. Στις επαφές όμως και τις συζητήσεις μεταξύ ΠΓ και πυρήνων, παρουσιάζεται ως ΥΠΟ ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΣΗ.

Ενώ πολλά ανεξήγητα λοιπόν συμβαίνουν διαβάζουμε ότι το Ε.ΠΑ.Μ θα κατέβει στις εκλογές χωρίς δημοψήφισμα πυρήνων αυτή τη φορά, ότι ΕΧΕΙ ΛΥΣΗ που αντικαθιστά το έως πρότινος, ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΥΣΗ, και ότι θέλουμε την ΕΞΟΥΣΙΑ και να γίνουμε ΚΥΒΕΡΝΟΝ ΚΟΜΜΑ. Ο Δ. Καζάκης, στις εκδηλώσεις, αναγγέλλει ότι, όταν μπούμε στην Βουλή, αυτή θα διαλυθεί σε 3 μήνες και αμέσως μετά το 62% του λαού θα στηρίξει Ε.ΠΑ.Μ χωρίς όμως να μας λέει το πώς ακριβώς θα γίνει αυτό ή τι είναι αυτό που θα διαφοροποιήσει το Ε.ΠΑ.Μ από τα υπάρχοντα κοινοβουλευτικά κόμματα.

Ταυτόχρονα, ενώ τα μέλη των πυρήνων αγνοούνται όσον αφορά τις εσωτερικές διεργασίες και την διαμόρφωση της πολιτικής του μετώπου, προσπαθούμε να πείσουμε τον κόσμο ότι εμείς θα κυβερνήσουμε υπέρ του, μαζί του. Το πώς θα κυβερνήσουμε δεν του το λέμε, γιατί ξεχάσαμε να γεφυρώσουμε το στάδιο μεταξύ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΜΕΤΩΠΟΥ και ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ το οποίο είμαστε τώρα, χωρίς την κοινωνία δίπλα μας.

Γιατί πώς να είναι η κοινωνία δίπλα μας όταν εμείς αξιολογούμε την επιτυχία του Ε.ΠΑ.Μ με το πόσο επιτυχημένη και πολυπληθής ήταν η παρουσία μας στην πορεία για το ασφαλιστικό η πόσους πυρήνες θα έχουμε για να τους παρουσιάσουμε στο πανελλήνιο?

Το Ε.ΠΑ.Μ δεν κατάφερε να διατηρήσει ζωντανούς τους συνεταιρισμούς που συστάθηκαν και την ιατρική αλληλεγγύη, η οποία διαλύθηκε μετά το 3ο συνέδριο, προς χάριν ενός μοναχικού καβαλάρη, και χάσαμε και εκεί, πολύτιμους συναγωνιστές.

Μας απασχολεί όμως το πόσα μέλη μας θα παρουσιαστούν στα ειρηνοδικεία με τα ταμπελάκια τους για την προβολή μας και μόνο! Αυτό που θα έπρεπε να απασχολεί το Ε.ΠΑ.Μ είναι η στήριξη – η έμπρακτη – με συνέπεια και παράδειγμα στο κάθε τι που ανάβει μια σπίθα οργάνωσης της κοινωνίας από τα κάτω, σαν αυτό που υπάρχει χρόνια τώρα στα ειρηνοδικεία, όπου ο άμεσος κίνδυνος της απώλειας της περιουσίας των συμπολιτών μας είναι απολύτως υπαρκτός.

Αυτή τη στιγμή το Ε.ΠΑ.Μ θα έπρεπε να έχει δημιουργήσει συνελεύσεις τύπου Λαϊκής Στάσης Πληρωμών Ηρακλείου, σε όσο το δυνατόν περισσότερα ειρηνοδικεία, αποσκοπώντας στην δημιουργία ενός δικτύου τέτοιων συνελεύσεων, διδακτικού και παραδειγματικού χαρακτήρα, με στόχο την δημιουργία ενός ευρύτερου μετώπου αντίστασης και ανατροπής.

Στις συνελεύσεις αυτές θα δίνονταν η ευκαιρία να ζυμωθούν οι συμμετέχοντες, να χαράξουν δική τους πολιτική που να αφορά την τοπική κοινωνία μέν, αλλά ταυτόχρονα και αναπόφευκτα θα γεννιόντουσαν και τα θέματα που αφορούν τον πολίτη στην ευρύτερη πολιτική σκηνή.

Θέματα όπως το δημόσιο χρέος, η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα και τα υπόλοιπα προτάγματα μας, πάντα με το επαμίτικο σκεπτικό και λόγο, χωρίς την ανάγκη της ταμπέλας, γιατί έτσι και αλλιώς ο λόγος μας ξεχωρίζει από όλους τους άλλους.

Αυτό το μήνυμα δεν κατάφερε το Ε.ΠΑ.Μ να το περάσει στην κοινωνία, γιατί κεντρικά δεν υποστηρίχθηκε ούτε με την θέρμη που του άρμοζε ούτε με την παρουσία που θα έπρεπε να έχει, συμπεριλαμβανομένης και της «ηγεσίας» που θα έπρεπε να έχει δώσει το παράδειγμα, εντός και εκτός Ε.ΠΑ.Μ, διαφοροποιώντας έτσι την στάση της από τους «διάττοντες αστέρες» της υπόλοιπης πολιτικής σκηνής που εμφανίζονται για τις φωτογραφίες και το ρεπορτάζ και μόνο. Με απλότητα, ανθρώπινη παρουσία και με γνήσιο ενδιαφέρον για την κοινωνία.

Αντί αυτού, αρκεστήκαμε στον ακτιβισμό στα περισσότερα ειρηνοδικεία, φράξαμε πόρτες, αποτρέψαμε πλειστηριασμούς και καλά κάναμε φυσικά, αλλά το κυριότερο, το πιο σημαντικό, δεν προχωρήσαμε την καλλιέργεια και επιδίωξη της παλλαϊκότητας. Φοβούμενοι το «καπέλωμα» λειτουργήσαμε με απαξίωση και αποσυρθήκαμε από τα ειρηνοδικεία όταν τα πράγματα «δεν πήγαν όπως τα θέλαμε εμείς», ή χαρακτηρίσαμε τους συμμετέχοντες ως «κομματόσκυλα» και πάψαμε να ασχολούμαστε.

Όμως οι συμμετέχοντες, είχαν τον ρόλο της «αρχικής μαγιάς» και με τις σχέσεις εμπιστοσύνης που δημιουργήθηκαν σε αυτό τον κοινό στόχο, είχαμε ευρύτερη απήχηση στην τοπική κοινωνία, στην οποία μας δόθηκε η ευκαιρία να επιδείξουμε «ενότητα στην πράξη», όπως και η συσπείρωσηδ αυτών των δυνάμεων για μοιράσματα εντύπων, καλέσματα με ντουντούκες και γενικά, την διάδοση της δράσης και του αγώνα.

Αυτά, χωρίς καμία διαφοροποίηση, τα φωνάζω από τις 7 Σεπτεμβρίου, 2014 όπου αρχίσαμε να δραστηριοποιούμαστε στο ειρηνοδικείο Ιλίου. Από τότε, οραματίζομαι αυτό το κίνημα, αλλά ο εγκλωβισμός μου στο όλο και πιο συγκεντρωτικό Ε.ΠΑ.Μ με τον κομματικό του πλέον χαρακτήρα λειτούργησε σαν φρένο ΚΑΙ στο θέμα αυτό.

Ενώπιον μαρτύρων, στην πρώτη συνεδρίαση της επιτροπής, δήλωσα στον Δ. Κυπριώτη ότι «εγώ με ταμπελάκι στα ειρηνοδικεία δεν κατεβαίνω». Παρ όλα αυτά, με πρότεινε για συντονίστρια χαρακτηρίζοντας την ανάδειξή μου ως ‘’αξιοποίηση’’. Στα πρακτικά όμως της ΠΓ της 5/1/2016 προτείνεται «να κατεβαίνουν τα μέλη στα ειρηνοδικεία με τα διακριτικά τους». Έτσι όμως οι προτάσεις μου όπως και η δραστηριότητά μου στα ειρηνοδικεία υπονομευόταν από τις αποφάσεις της ΠΓ, καθώς και από την έλλειψη στήριξης στην υλοποίηση των προτάσεων της επιτροπής, προτάσεις που ναι μεν εγκρίθηκαν – και υπάρχουν στα πρακτικά της Π.Γ..- αλλά από τότε απολύτως τίποτα δεν έχει κινηθεί.

Αυτό από μόνο του, για μένα καταδεικνύει ότι το συγκεντρωτικό, πολυθεσίτικο σχήμα της ΠΓ και ΟΓ απλά δεν λειτουργεί και είναι ανήμπορο να εκτελέσει το αναγκαίο έργο, ενισχύοντας την επιθυμία μου να αποχωρήσω από ένα χώρο που ενώ επιδιώκει «άνοιγμα στην κοινωνία» μέσω αύξησης πυρήνων, δεν υπάρχει μέσα στην κοινωνία και ενώ φοβάται το «καπέλωμα», επιδιώκει ακριβώς αυτό.

Το Ε.ΠΑ.Μ της ιδρυτικής διακήρυξης, κατά την γνώμη μου, δεν είχε ποτέ ανάγκη από ταμπελάκια, ούτε σημαίες, ούτε κομματική χροιά, καθότι ο κυρίαρχος στόχος ήταν, και πρέπει να παραμείνει, η επίτευξη της παλλαϊκότητας του αγώνα για την απελευθέρωση της πατρίδας. Κάτι που, κατά τη γνώμη μου, δεν επιτυγχάνεται με ταμπέλες.

Τελειώνοντας θα ήθελα να θίξω το θέμα της αλληλεγγύης το οποίο θεωρώ θα έπρεπε να κυριαρχεί στο Ε.ΠΑ.Μ. Πριν μήνες, συγκροτήθηκε επιτροπή αλληλεγγύης την οποία την έχουμε ακούσει να υπάρχει μόνο στην οργανωτική δομή. ‘

Έκτοτε, μαθαίνουμε ότι είναι «υπό συγκρότηση», αγνοώντας το πώς και γιατί. Ένα κορυφαίο θέμα που ενώ θα έπρεπε να σηματοδοτεί το Ε.ΠΑ.Μ, όχι μόνο δεν έχει λειτουργήσει στην κοινωνία εδώ και 5 χρόνια αλλά και ούτε μεταξύ μας, εκτός φυσικά από μεμονωμένες περιπτώσεις. Ένα παράδειγμα παρατίθεται στην επιστολή αποχώρησης της Αργυρής Μπερβανάκη από πυρήνα Γλυφάδας και όποιος θέλει μπορεί να την ψάξει.
Επίσης κορυφαίο παράδειγμα αντισυναγωνιστικής συμπεριφοράς και έλλειψη αλληλεγγύης είναι η στάση της ΠΓ απέναντι στον συναγωνιστή Τάσο Κώνστα – με τον 20σέλιδο λίβελο τους – όπως και η ανάρτηση του Δ. Καζάκη στον ΠΔ, ο οποίος δημοσιεύει όχι μόνο μια ιδιωτική επιστολή αλλά και ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα υγείας και οικονομικής κατάστασης του Σταύρου Κατσούλη, με σαφείς υπαινιγμούς ότι έχει κάνει «οικονομικούς συμβιβασμούς» προς όφελος του ιδίου και με δόλο προς το Ε.ΠΑ.Μ, δήλωση η οποία είναι όχι μόνο κατακριτέα, αλλά αισχρή, άνανδρη και αφήνει ανοιχτή την προοπτική νομικών διώξεων κατά του συκοφάντη.

Το Ε.ΠΑ.Μ της ιδρυτικής, το Ε.ΠΑ.Μ στο οποίο εντάχτηκα με πάθος και αγωνιστικότητα, δεν υπάρχει πιά. Αντί αυτού, έχει μεταλλαχτεί σε ένα κόμμα όπως όλα τα άλλα. Χρησιμοποιεί τα ίδια μέσα και συμβιβασμούς για να προσελκύσει «200 μέλη, 5.000 φίλους και 10.000 επιρροές» με τα οποία θα «πάρουμε τις εκλογές» (δια στόματος Δ. Κυπριώτη σε συνάντηση της ΟΓ και στον πυρήνα μου με διαθέσιμο ηχητικό).

Σε αυτό το Ε.ΠΑ.Μ δεν έχω καμία απολύτως θέση και αποχωρώ παίρνοντας μαζί μου τα προτάγματα για τα οποία δεν θα σταματήσω να αγωνίζομαι, την δημοκρατία που δεν χρειάζεται επεξηγηματικούς ορισμούς και ερμηνείες, την ελευθερία που μου στέρησαν κόβοντας τα σχόλια από τον πολιτικό διάλογο και φιμώνοντας τους πυρήνες και τα μέλη και τις πολύτιμες σχέσεις αδιάρρηκτης εμπιστοσύνης και συναγωνιστικότητας με τους σπάνιους ανθρώπους που γνώρισα.

Το Ε.ΠΑ.Μ το παίρνω μαζί μου και αφήνω πίσω μου το Ε.ΠΑ.Κ (στο Κ δώστε εσείς ερμηνεία) της ανάθεσης, της αρχομανίας και του άκρατου συγκεντρωτισμού, ένα κόμμα που επιδιώκει την παρουσία του στην Βουλή χωρίς την κοινωνία δίπλα του. Άλλο ένα ΣΥΡΙΖΑ ! Καλή συνέχεια στους δρόμους! Ο αγώνας συνεχίζεται και εκτός Ε.ΠΑ.Κ !

Ντίνα Κοέδρου

Μέλος πυρήνα Ιλίου-Αγ. Αναργύρων-Πετρούπολης

Συντονίστρια επιτροπής κοινωνικών δράσεων

Πρώην εκλεγμένο μέλος του Εθνικού Συντονιστικού Συμβουλίου και του Οργανωτικού Γραφείου

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΕΠΑΜ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΧΑΤΖΗΔΑΚΗ

Σήμερα, Παρασκευή 4 Μαρτίου 2016 , ανακοινώνω στον συντονιστή του πυρήνα Ιλίου και στους φίλους και συναγωνιστές μου την πρόθεσή μου να αποχωρήσω από το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο, καθώς δεν επιθυμώ να αγωνίζομαι σε μια μεταλλαγμένη καρικατούρα ενός ακόμα κόμματος, του οποίου μάλιστα η «φυσική ηγεσία» φαίνεται να αυθαιρετεί, υιοθετώντας, ξεκάθαρα πια και με τρόπο που ξεπερνά τις αρχές μου, μια αλαζονική λογική που :

Αποφασίζει και επιβάλλει σχέδια
Καταστρατηγεί δημοκρατικές διαδικασίες
Παγώνει καταστατικά
Λοιδορεί και εξευτελίζει όποιον ασκεί κριτική
Διορίζει «εκλεκτούς», διαλύει πυρήνες, δρα διασπαστικά.

Τέτοιες πρακτικές με θίγουν προσωπικά και με βρίσκουν από θέση κάθετα αντίθετη. Η ένταξη στο ΕΠΑΜ πριν 4 χρόνια ήταν απόρροια μιας συνειδητής απόφασής μου (επί ένα χρόνο ήμουν φίλη, παρακολουθούσα συνελεύσεις και συμμετείχα σε δράσεις) να βάλω κι εγώ ένα λιθαράκι στη δημιουργία ενός δημοκρατικού, πατριωτικού, οργανωμένου από τη βάση του κινήματος που θα συσπείρωνε κάτω από υψηλές ιδέες , θα αφύπνιζε υπνωτισμένες συνειδήσεις με στόχο την ανατροπή και την απελευθέρωση του τόπου.

Μένω πιστή στα προτάγματα και στην Ιδρυτική Διακήρυξη του ΕΠΑΜ που εγώ πίστεψα και αγωνίστηκα θεωρώντας κέρδος ζωής τη γνωριμία μου με ανθρώπους που με ενέπνευσαν με το ήθος τους, το συναγωνιστικό τους πνεύμα και την άσβεστη φλόγα για μιαν ελεύθερη πατρίδα.

Είμαι βέβαιη ότι θα παραμείνουμε συνταξιδιώτες αυτού «τρελοβάπορου», μαχόμενοι τον σκοταδισμό και την απανθρωπιά, διατηρώντας την ελπίδα πως σύντομα θα αγκυροβολήσουμε στην Ιθάκη μας.

Επιλέγω να κλείσω αυτόν τον κύκλο με μια ρήση του Σοφοκλή. «Ύβρις φυτεύει τύραννον» (η αλαζονεία δημιουργεί τον τύραννο) με την ευχή να μην επαληθευτεί στο μέλλον ο αρχαίος τραγωδός και στην περίπτωση του Ε.ΠΑ.Μ.

Μαρία Χατζηδάκη
Πυρήνας Ιλίου
Πρώην Σύνδεσμος ΟΓ

Επιστολή αποχώρησης από το ΕΠΑΜ της Ιουλίας Κριτσοτάκη

Συναγωνίστριες και συναγωνιστές, φίλες και φίλοι,
Όπως οι περισσότεροι ήδη γνωρίζετε εδώ και τέσσερα χρόνια αγωνίζομαι για την ελευθερία αυτού του τόπου μέσα από τις τάξεις του ΕΠΑΜ. Ίσως ορισμένοι όμως μόνο ξέρετε ότι ουδέποτε πριν το ΕΠΑΜ είχα ασχοληθεί ενεργά με την πολιτική.
Το ΕΠΑΜ, όπως και πολλούς άλλους με ενέπνευσε, μου έδωσε δύναμη και κουράγιο. Δεν ήταν για μένα μόνο η ελπίδα, αλλά το εναρκτήριο λάκτισμα να σηκωθώ, να κάνω κάτι κι εγώ για τούτον τον τόπο. Έτσι εντάχθηκα στις τάξεις του, στον πυρήνα του Πειραιά και ξεκίνησα τον καλό μου αγώνα. Τίποτα δεν με τρόμαζε ούτε μπορούσε να με σταματήσει, γιατί γνώριζα ότι ανήκα σε ένα χώρο ελεύθερο και δημοκρατικό. Εκεί που η γνώμη του καθένα από εμάς είχε βαρύτητα και σημασία και που μπορούσε να αλλάξει τις αποφάσεις των οργάνων, τις απόψεις, ακόμα την τακτική και την πολιτική του Μετώπου.
Ήξερα ότι βρισκόμουν σε ένα Μέτωπο που ήμουν ίση προς ίσους. Κι έτσι βγήκα μπροστά… Από απλό μέλος του πυρήνα, έγινα συντονίστρια και μετά σύνδεσμος του Τομέα Πειραιά. Μαζί με τους συναγωνιστές μου οργώναμε επί τόσα χρόνια τον Πειραιά για να ακουστεί η άποψη του ΕΠΑΜ. Για μένα τότε η «αλήθεια». Και τι δεν κάναμε… Οδοιπορικά στην πόλη με ενημέρωση, εκτυπώσεις και φυλλάδια, επαφή με άλλα κόμματα και κινήματα, μεγαλειώδεις (με όλη τη σημασία του όρου) εκδηλώσεις, εκατοντάδες χειροποίητα πανώ, εκλογικά περίπτερα και τόσα άλλα που τίποτα δεν με κούραζε, γιατί το πίστευα.
Τελικά, όλος αυτός ο ανιδιοτελής αγώνας και η ενασχόλησή μου με τα κοινά με οδήγησε στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015 να συμμετέχω ως υποψήφια βουλευτής στην Α’ Πειραιά! Ποιος θα μου το έλεγε ότι αυτή η πορεία θα με ωρίμαζε τόσο, ώστε να εκτεθώ δημόσια ως υποψήφια στις εκλογές. Το έκανα όμως. Και υποψήφια έγινα και σε συγκεντρώσεις μίλησα με άλλους συναγωνιστές και άλλα πολλά θα έκανα, αλλά…
Με την επιστολή μου αυτή θέλω να ενημερώσω όσους με γνωρίζουν και όσους δεν με γνωρίζουν ότι αποχωρώ από το ΕΠΑΜ. Αποχωρώ, γιατί δυστυχώς το ΕΠΑΜ δεν είναι πια αυτό που ήταν και δεν έχει πλέον το ελεύθερο και δημοκρατικό ύφος που είχε κάποτε. Δεν είναι μόνο ο προσωποκεντρικός του χαρακτήρας, η συγκέντρωση των «εξουσιών» σε μια χούφτα ανθρώπων, η «λευκή επιταγή» στην Πολιτική Γραμματεία, η αναστολή συγκεκριμένων άρθρων του Καταστατικού μας ή η παύση συγκεκριμένων δημοκρατικών θεσμών, όπως το Εθνικό Συντονιστικό Συμβούλιο και η λειτουργία των Συνδέσμων. Θεσμών όχι μόνο δημοκρατικών, αλλά κυρίως συμμετοχικών, συμβουλευτικών και ελεγκτικών που η Δημοκρατία έχει τόσο ανάγκη για να λειτουργήσει ολοκληρωμένα. Το κυριότερο, όμως, είναι ότι η άποψη των μελών του ΕΠΑΜ δεν ακούγεται πια. Η οριζόντια δομή έχει πια ξεφτίσει.
Τελειώνοντας, και χωρίς να θέλω να κουράζω, θέλω να ευχαριστήσω τους συναγωνιστές μου που με πήγαν ένα βήμα παρακάτω και να τους υποσχεθώ ότι θα συνεχίσω να είμαι κοντά τους στους αγώνες. Ας μην με παρεξηγήσουν για τη στάση μου αυτή, αλλά δεν μπορώ να υπηρετήσω κάτι το οποίο δεν πιστεύω ότι θα πετύχει… Άλλωστε το τελευταίο που θα ήθελα είναι να γίνω «βαρίδι» στα σχέδια κάποιων ή να χρεωθώ την αποτυχία τους. Θεωρώ πιο έντιμη και παλικαρίσια τη στάση να είμαι ειλικρινής και να αποχωρήσω.
Σας χαιρετώ και εύχομαι να κάνω λάθος στις εκτιμήσεις μου για την πορεία του ΕΠΑΜ.

Καλή αντάμωση,

Ιουλία Κριτσοτάκη
Πρώην μέλος πυρήνα Πειραιά

Επιστολή αποχώρησης από το ΕΠΑΜ του Κώστα Βενιού

Με την παρούσα επιστολή σας γνωστοποιώ την αποχώρησή μου από το ΕΠΑΜ.

Η αποχώρηση αυτή έρχεται σε συνέχεια της παντελούς αγνόησης από την ΠΓ της επιστολής για ορισμό ημερομηνίας συνεδρίου και των αιτιάσεών της που έχει αποστείλει ο πυρήνας Πειραιά (και όχι μόνο!) και η οποία ΔΕΝ δημοσιοποιήθηκε στους λοιπούς πυρήνες του μετώπου παρά το ξεκάθαρο αίτημα του πυρήνα.

Το μόνο που λάβαμε από ΠΓ ήταν ένα e-mail που μας καλούσε να συναντηθούμε ώστε να λυθούν οι απορίες μας!

Στη δε συνάντηση που ακολούθησε αυτό που καταφάνηκε ήταν αφενός η διάθεση για συνέχιση της ΠΓ να αυθαιρετεί και αφετέρου η ΜΗ διάθεση να αφουγκραστούν την προβληματική πυρήνων και μελών, ως οφείλουν. Η ΠΓ είναι όργανο που ΥΛΟΠΟΙΕΙ τις αποφάσεις των συνεδρίων που έχουν συναποφασίσει τα μέλη και όχι να ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ πολιτική και οργανωτική δομή.

Ότι κι αν αποφασίζει η ΠΓ είναι ΑΚΥΡΟ. Οι αποφάσεις της ΠΓ για να έχουν υποχρεωτική εφαρμογή θα πρέπει ή να επικυρωθούν από συνέδριο ή να επικυρωθούν με δημοψήφισμα.

Οφείλω λοιπόν μαζί με την επιστολή αποχώρησής μου να δημοσιοποιήσω και το κείμενο που εστάλη από τον πυρήνα Πειραιά μιας και η ΠΓ δεν έδωσε ποτέ την έγκριση ώστε η συγκεκριμένη επιστολή να κοινοποιηθεί και στα υπόλοιπα μέλη και πυρήνες.

Ελπίζω να κάνω λάθος και η σημερινή ΠΓ να οδηγήσει το ΕΠΑΜ εκεί που του αξίζει – όπως ήταν και το όραμά μας μπαίνοντας στο μέτωπο.

Εύχομαι ο αγώνας που δίνουμε όλοι για μια λεύτερη πατρίδα να δικαιωθεί.

Ευχαριστώ όλους σας για τις στιγμές που περάσαμε και θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στη μνήμη μου.

Η επόμενη συνάντησή μας θα είναι στους δρόμους του αγώνα και της πάλης για Ελευθερία – Δικαιοσύνη και Αλληλεγγύη!
Σας φιλώ έναν-έναν ξεχωριστά και σας γνωστοποιώ ότι παραμένω πιστός στον αγώνα και στα πέντε προτάγματα που μας ένωσαν.

Συναγωνιστικά και με άπειρη εκτίμηση

Κώστας Βενιός

Πρώην μέλος του πυρήνα Πειραιά και
Πρώην 1ος συντονιστής στο τελευταίο Οργανωτικό Γραφείο.

Ακολουθεί η επιστολή του πυρήνα Πειραιά που εστάλη στα μέσα του Ιανουαρίου 2016 στην ΠΓ.

«Επιστολή πυρήνα Πειραιά προς ΠΓ, ΟΓ και πυρήνες

Αγαπητοί συναγωνιστές και συναγωνίστριες

Το 4ο Συνέδριο του ΕΠΑΜ διενεργήθηκε στις αρχές του Ιουνίου του 2015, με τη διαδικασία του κατ’ επείγοντος (ως έκτακτο) στη βάση του σκεπτικού ότι θα έπρεπε να έχουν αντιμετωπιστεί οι τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις με διαφορετικό τρόπο απ’ ότι αντιμετωπίζονταν. Τα αιτήματα για διενέργεια νέου συνεδρίου είχαν αρχίσει να έρχονται από τον Φεβρουάριο του 2015, πέντε μήνες μετά το 3ο Συνέδριο.

Η απόφαση του 4ου Συνεδρίου προέβλεπε ότι εντός μηνός (δηλαδή εντός του Ιουλίου 2015) θα είχε παρουσιαστεί και πολιτική αλλά και οργανωτική πρόταση η οποία θα είχε την επικύρωση από δύο συνδιασκέψεις που θα διενεργούνταν μέχρι τα τέλη του 2015. Στην ουσία το σώμα έδειξε εμπιστοσύνη ότι η ΠΓ που θα εξέλεγε θα ενεργούσε τάχιστα προς αυτή την κατεύθυνση μιας και η ρευστότητα του πολιτικού σκηνικού προϊδέαζε για εξελίξεις.

Θεωρούμε ότι μέχρι στιγμής δεν έχει κατατεθεί επαρκής και σαφής πολιτική πρόταση, αν και η διενέργεια του έκτακτου συνεδρίου έγινε για αυτό το λόγο. Η δε οργανωτική πρόταση αφενός είναι αίολη χωρίς πολιτική πρόταση, αφετέρου ξεφεύγει κατά πολύ από τις αρχές και τις αξίες του μετώπου.

Στη βάση αυτού του σκεπτικού ζητάμε τη διενέργεια συνεδρίου ώστε να συν-διαμορφωθεί πολιτική πρόταση και να επικυρωθεί η νέα οργανωτική δομή αφού καταγραφεί και παρουσιαστεί με τη μορφή καταστατικού.

Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει η παρούσα επιστολή να εκληφθεί ότι εκβιάζει καταστάσεις ή αντιδρά στις προτεινόμενες οργανωτικές αλλαγές. Ζητάμε τη συζήτησή τους και επικύρωσή τους από το σώμα του μετώπου. Σε ενημέρωση της ΠΓ έχει αναφερθεί ότι ο σχεδιασμός για διενέργεια συνεδρίου έχει τοποθετηθεί το Μάιο.

Ζητάμε να οριστεί συγκεκριμένη ημερομηνία το αργότερο μέσα στο Μάιο και να ανοίξει ο προσυνεδριακό διάλογος από τώρα ώστε να υπάρχει επαρκής χρόνος για προβληματισμό και κατάθεση προτάσεων.

Με συναγωνιστικό πνεύμα και αγωνιστική διάθεση
στη πορεία για μια λεύτερη και δημοκρατική Ελλάδα

Πυρήνας Πειραιά»

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗΣ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟ Ε.ΠΑ.Μ.

Ιορδάνης Σινιόσογλου

Τέσσερα χρόνια μετά την ένταξή μου στο Ε.ΠΑ.Μ. γίνεται πραγματικότητα ο μεγαλύτερος φόβος μου. Νιώθω ξένος, προδομένος και για τον λόγο αυτό αποχωρώ και παίρνω μαζί μου την ελπίδα με την οποία είχα συνδέσει την ενεργή μου συμμετοχή σε αυτό το μετωπικό σχήμα, για ένα καλύτερο αύριο για την χώρα μου, την οικογένειά μου και εμένα.

Φλεβάρης του ’12, Φλεβάρης του ’16. Τέσσερα χρόνια και τα πρόλαβα σχεδόν όλα. Όλα, εκτός από την ίδρυση του Ιουλίου του ’11 και τις πρώτες-πρώτες συναντήσεις. Ήμουν εκεί στο δημοψήφισμα για το εάν το Ε.ΠΑ.Μ. θα πάρει την μορφή κόμματος, 8 μήνες μετά την ίδρυσή του τον Μάρτιο του ’12, με περίπου 3500 μέλη να συμμετέχουν. Μιας βιαστικής διαδικασίας χωρίς να γίνουν οι απαραίτητες διαβουλεύσεις, εντός ενός άγουρου ακόμα σχηματισμού, έτσι ώστε να μπουν οι προϋποθέσεις και οι όροι που θα δυνάμωναν την μετωπική μας ταυτότητα και θα έκαναν να αρθούν εν τη γενέσει τους οι συζητήσεις για μετάλλαξή μας. Αντιθέτως νιώσαμε όλοι ότι καλυπτόμασταν από την ιδρυτική μας διακήρυξη και από τα ιδρυτικά μας κείμενα όπως το «Τι είναι και τι θέλει το Ε.ΠΑ.Μ.». Με οδηγό αυτά πήραμε την απόφαση να πάρουμε ΚΑΙ την νομική μορφή κόμματος.

Ήμουν εκεί στο πρώτο μας Συνέδριο τον Απρίλιο του ΄12 (ως παρατηρητής τότε), στο οποίο, αντί για ένα πανηγυρικό συνέδριο ενότητας όπου αναπότρεπτα θα εκφραζόταν η διαφορετικότητα των μελών μας προερχόμενη από τις διαφορετικές πολιτικές καταβολές μας, αλλά και η βαθειά θέληση όλων για συγκερασμό και σύγκληση στην βάση της Ιδρυτικής και την δημιουργίας Μετώπου, είχαμε ένα συνέδριο έντασης και διάσπασης. Είχαν προηγηθεί ραδιοφωνικές εκπομπές του Δημήτρη Καζάκη που προεξοφλούσαν κάποια σύγκρουση χωρίς να δίνεται σαφώς το επίδικο. Τελικά δόθηκε μια μάχη ηγεμόνευσης δύο περιχαρακωμένων μειοψηφικών ομάδων σε σχέση με την μεγάλη μάζα των συνέδρων, που αδυνατούσε να καταλάβει τα αίτια της σύγκρουσης, μια και κανείς δεν της έδωσε τον χρόνο να τα αντιληφθεί. Αυτό που έμεινε στους περισσότερους ήταν ένας εξουσιαστικός «σκασμός», μια μάχη για το καταστατικό που έληξε με έναν απρόθυμο συμβιβασμό και από τις δυο μεριές, οι αποχωρήσεις συνέδρων και μια απόφαση να κατέβουμε σε εκλογές σε ένα μετωπικό αντιμνημονιακό σχήμα.

Ακολούθησε η κάθοδός μας στις εκλογές του Μάϊου του ΄12 σε ένα σχήμα εκλογικής συνεργασίας πολύ διαφορετικό από αυτό που είχαμε φανταστεί ή είχαμε περιγράψει στο Συνέδριο, με κύριο και μόνο γνωστό σχηματισμό την Δημοκρατική Αναγέννηση του κ. Παπαθεμελή. Δυστυχώς αγνοήσαμε όλα τα σημάδια που μας έδειχναν ότι δεν πρέπει να συμμετέχουμε με αυτούς τους όρους σε αυτή την εκλογική διαδικασία.

Παράθεση:

Στο τέλος αυτού του τριμήνου το Ε.ΠΑ.Μ. είχε μείνει με περίπου τα μισά μέλη. Η μωρία που μας κατέλαβε τότε, μας είχε κάνει να πιστέψουμε ότι ένα μέτωπο, κίνημα, σχηματισμός ή ότι άλλο θέλετε πείτε το, που δεν είχε κλείσει ούτε ένα χρόνο ύπαρξης, είχε κληθεί και μπορούσε να αλλάξει το ρου της ιστορίας της χώρας άμεσα. Υπό το βάρος ότι οφείλουμε να το πετύχουμε γιατί ήταν κρίσιμες οι συνθήκες, χωρίς γυρισμό, οδηγηθήκαμε σε μια σειρά από λάθη που επέδρασαν αρνητικά στην δημιουργία ενός Μετώπου και στην διεύρυνσή του. Αντί να διεκδικήσουμε να παίξουμε ένα καθοριστικό, θετικό ρόλο στην δημιουργία των ώριμων εκείνων συνθηκών για την σωτηρία της πατρίδας και του λαού μας, λειτουργήσαμε ως εκβιαστές της Ιστορίας. Ο μικρομεγαλισμός μας αυτός θα μας ακολουθεί σταθερά από τότε.

Η αριθμητική μας μείωση δεν αντιμετωπίστηκε ως σοβαρός λόγος για προβληματισμό, παρά μόνο ως λογικό επακόλουθο καθώς θεωρήθηκε ότι προέκυψε από το ότι δεν είχαμε όλοι στο μυαλό μας με τον ίδιο τρόπο την έννοια του Μετώπου και ότι μετά την εκκαθάριση των γραμμών μας θα καταφέρουμε να έχουμε καλύτερη περπατησιά σαν οργάνωση. Το πόσο λάθος είχε αυτή η προσέγγιση το απέδειξε η συνεχιζόμενη αριθμητική αιμορραγία μας τα μετέπειτα έτη.

Παρ’ όλα αυτά, το Ε.ΠΑ.Μ., μέσω των πυρήνων του αλλά και κεντρικά, δεν σταμάτησε να δίνει τον αγώνα ενημέρωσης των 5 προταγμάτων και το μήνυμα της συστράτευσης του λαού σε κοινό εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα από τα σύγχρονα δεσμά του, με αυταπάρνηση και ενθουσιασμό. Τουλάχιστον μέχρι τις ευρωεκλογές του ’14, τα αποτελέσματα των οποίων φάνηκε ότι επηρέασαν σημαντικά το φρόνημά μας. Σημεία τριβής εντός της οργάνωσης ήταν οι διαφορετικές προσεγγίσεις για το εάν το Ε.ΠΑ.Μ είναι το Μέτωπο ή αν ο ρόλος του Ε.ΠΑ.Μ. ήταν να συμβάλλει στην δημιουργία του Μετώπου, για τον ρόλο του Δημήτρη Καζάκη στο Ε.ΠΑ.Μ., για την επικοινωνιακή πολιτική του Μετώπου και τέλος (αν και θεωρώ ότι μας απασχόλησε μόνο στα συνέδρια) για την δομή του μετώπου.

Και για να εξηγηθώ καλύτερα. Κάποια μέλη μας θεωρούσαν και θεωρούν ότι οι μόνοι που έχουμε σωστές και καθαρές λύσεις –ότι κατέχουμε δηλαδή την απόλυτη αλήθεια- είμαστε εμείς και ότι όποιοι ήθελαν να μετέχουν στο Μέτωπο έπρεπε να ενταχθούν σε εμάς. Ισχυρίζονταν ότι η συναναστροφή μας με άλλες συλλογικότητες ή και κόμματα, ακόμα και στην βάση τους, μας φθείρει και μπερδεύει τον κόσμο που μας παρακολουθεί. Υποστήριζαν και υποστηρίζουν την περιχαράκωση του Ε.ΠΑ.Μ., ενώ την όποια παρουσία μας στην κοινωνία την αντιλαμβάνονται μόνο μέσα από ταμπελάκια, σημαίες και διακριτικά. Επίσης, ότι ο δέκτης του λόγου μας μπορεί να είναι μόνο ο απλός λαός (να πω την αλήθεια αυτόν τον όρο δεν τον κατάλαβα ποτέ).

Στον αντίποδα υπήρχαν και υπάρχουν αυτοί που αντιλαμβάνονται την συνεισφορά μας στην δημιουργία Μετώπου στην βάση των 5 προταγμάτων μας, ακόμα και αν κάποιοι από αυτούς που απευθυνόμαστε δεν θεωρούν ότι και τα 5 έχουν την ίδια σπουδαιότητα ή/και αν κάποιοι δεν θέλουν να ενταχθούν στις γραμμές μας. Προνομιακός χώρος δράσης τους είναι η όποια δράση πραγματοποιείται από οργανωμένες ή ανοργάνωτες δομές και μπορεί να προάγει τον παραπάνω σκοπό. Δεν κρύβουν την ταυτότητά τους ως μέλη του ΕΠΑΜ αλλά όπου κρίνουν ότι ταμπελάκια και σημαιάκια εγείρουν ζητήματα εμπιστοσύνης και εκμετάλλευσης, δεν διστάζουν να λειτουργούν χωρίς αυτά. Απευθύνονται σε όλους, ακόμα και σε οργανωμένους (πάντα στη βάση) και ανοργάνωτους, προσπαθώντας στα πλαίσια των προταγμάτων του Ε.ΠΑ.Μ. να επιτύχουν κοινές δράσεις όπου μπορεί να υπάρξει ένα ελάχιστο πλαίσιο συνεννόησης.

Όσον αφορά στον ρόλο του Δημήτρη Καζάκη στο Ε.ΠΑ.Μ. διαφορετικά το αντιλαμβανόντουσαν οι οπαδοί του Καζάκη, διαφορετικά οι αντικαζακικοί, διαφορετικά πάλι αυτοί που τον θεωρούσαν-ουν πρωτοπορία που θα έπρεπε να δράσει εντός μιας συλλογικότητας και διαφορετικά τέλος αυτοί που τον θεωρούσαν-ουν πρωτοπορία αυθεντία. Στις δύο πρώτες κατηγορίες δεν θα αναφερθώ γιατί νομίζω ότι όλοι μπορούν να αντιληφθούν τις προσεγγίσεις τους και μπορεί να αναφερθώ με σκληρά λόγια (ακόμη και στην περιγραφή μου) σε αυτούς που αντιμετώπισαν και αντιμετωπίζουν το Ε.ΠΑ.Μ. όχι σαν μια συλλογικότητα, αλλά σαν ένα θίασο one man show ή μία θρησκεία εκπορευόμενη από έναν θεόσταλτο προφήτη.
Κάποιοι βλέπουν στο πρόσωπο του Καζάκη έναν πρωτοπόρο που θα έπρεπε να δράσει εντός του Ε.ΠΑ.Μ. δίνοντας τα φώτα του αλλά αφήνοντάς το να δουλέψει και ως συλλογικότητα. Αναγνωρίζουν τα πολλά πλεονεκτήματά του αλλά και τα χτυπητά αρνητικά του γνωρίσματα, με κορυφαίο τον συγκρουσιακό του χαρακτήρα που εκδηλώνεται τόσο προς τα έξω όσο και στο εσωτερικό του Ε.ΠΑ.Μ. Πιστεύουν ότι για να μπορέσει το Ε.ΠΑ.Μ. να αποκτήσει το πλειοψηφικό εκείνο ρεύμα που χρειάζεται για να επιτύχει τα προτάγματά του, πρέπει να αγκαλιαστεί και από άλλες προσωπικότητες ή και να αναδείξει το ίδιο ικανά πρωτοπόρα στελέχη, είτε στις ιδέες τους είτε στον αγώνα τους.
Τέλος, άλλοι Επαμίτες βλέπουν στο πρόσωπο του Δημήτρη Καζάκη τον πρωτοπόρο ηγέτη-αυθεντία (αυθεντία τουλάχιστον όσον αφορά την πολιτική γραμμή που θα πρέπει να ακολουθηθεί) όπου αρκεί από μόνος του να κάνει πλειοψηφικές τις θέσεις του Ε.ΠΑ.Μ. Ο δικός τους ρόλος επικεντρώνεται στην προβολή του ηγέτη παράλληλα με το Ε.ΠΑ.Μ. Αυτή ήταν και η πλειοψηφική τάση μέσα στο Ε.ΠΑ.Μ. σχεδόν από την ίδρυσή του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα που καταδεικνύει το πώς αντιμετωπίστηκε ο Καζάκης από το Ε.ΠΑ.Μ. αποτελεί το εννεάμηνο που δεν ήταν στα όργανα. Τότε στην εκπομπή του στο E-ROI είχε αποδεχτεί τόσο αυτός όσο και η Π.Γ. να εκτελούν χρέη βοηθού του ο Α’ και Β’ Συντονιστής της Π.Γ. Σημειωτέον ότι σε αρκετές εκπομπές οι απόψεις του και το ύφος του διαφοροποιόταν σημαντικά από αυτά που σηματοδοτούσαν οι ανακοινώσεις τις Π.Γ.

Όσον αφορά στην επικοινωνιακή μας πολιτική, η όποια κριτική έγινε περιορίστηκε στους στόχους της και τα μέσα της και έγινε, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, αποσπασματικά και ακροθιγώς.

Τέλος όσον αφορά την δομή και τα οργανωτικά του Μετώπου θεωρώ ότι ο χρόνος ο οποίος δαπανήθηκε στο 2ο και 3ο Συνέδριο δεν απαντούσε στις ανάγκες και δεν έδινε λύσεις στα προβλήματα του Ε.ΠΑ.Μ., επομένως δαπανήθηκε άδικα. Το κύριο πρόβλημα της επιλογής της ικανής δεξαμενής μελών ώστε να τροφοδοτηθούν τα όργανα είχε λυθεί από το πρώτο μας καταστατικό επαρκώς. Κανένα από τα υπόλοιπα σχέδια δεν έδιναν έναν πιο ικανοποιητικό τρόπο επιλογής ή κάτι τέλος πάντων που θα το διαφοροποιούσε αρκετά για να έχει αξία η τόση ενασχόληση μας. Όλα αυτά βέβαια μέχρι το 4ο Συνέδριο.

Το 4ο Συνέδριο πήρε θέση στα 3 από τα 4 θέματα τριβής εντός της οργάνωσης με τρόπο καταληκτικό. Δυστυχώς αυτό έγινε χωρίς να αναλυθούν εγκαίρως στον προσυνεδριακό διάλογο ή τουλάχιστον με μια παράθεση όπως έγινε παραπάνω και να συζητηθούν επαρκώς. Όπως, περιέργως, και με δική μου ευθύνη, αυτά δεν συζητήθηκαν ποτέ, παρ’ όλο που ταλαιπώρησαν και ταλαιπωρούν ακόμα το Ε.ΠΑ.Μ. Στο ερώτημα λοιπόν αν το Ε.ΠΑ.Μ. είναι ή συμβάλει στην δημιουργία του Μετώπου, δόθηκε η απάντηση ότι: «το Ε.ΠΑ.Μ. είναι το Μέτωπο» με μια αυτιστική απόφαση που εν ολίγοις λέει ότι μετά το Ε.ΠΑ.Μ. υπάρχει το χάος.
«4. Από τις δυνάμεις, τα σχήματα και τα κινήματα που έχουν απομείνει σήμερα να αγωνίζονται εναντίον της σύγχρονης κατοχής, μόνο το ΕΠΑΜ μπορεί να λειτουργήσει καταλυτικά στη συσπείρωση και την ενότητα της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού. Κι αυτό γιατί διαθέτει την οργάνωση, τις θέσεις, τις αναλύσεις και την κινηματική εμπειρία για να το κάνει. Μόνο το ΕΠΑΜ στη σημερινή συγκυρία μπορεί να δημιουργήσει τον αντίπαλο πόλο έναντι των δωσίλογων του μνημονίου και του αντιμνημονίου. Έναν αντίπαλο πόλο που να είναι σε θέση να διεμβολίσει το πολιτικό σκηνικό με σκοπό την ολοκληρωτική ανατροπή του καθεστώτος κατοχής. Έναν αντίπαλο πόλο που να είναι ικανός να στοιχειοθετήσει τον άλλο δρόμο και να διεκδικήσει την πλειοψηφία του λαού μαζί με την εξουσία.»

Αλλά ακόμα και αν είναι αλήθεια το παραπάνω, δεν μπορεί να αποτελεί απόφαση συνεδρίου μιας σχετικά ολιγομελούς οργάνωσης που σκοπό της έχει την δημιουργία ενός Παλλαϊκού Μετώπου. Αποτελεί ομολογία περιχαράκωσης και ταιριάζει περισσότερο σε θρησκευτική οργάνωση.

Το 4ο Συνέδριο, έπειτα από μια μακρά περίοδο επιχειρηματολογίας σχετικά με την αναγκαιότητα ύπαρξης ηγέτη, προκειμένου να πεισθεί ο λαός, εμμέσως απάντησε για την αναγκαιότητα ηγέτη- καθοδηγητή-αυθεντία εκλέγοντας παράλληλα και σχεδόν το σύνολο των προτεινόμενων από τον Δημήτρη Καζάκη στην νέα Π.Γ. με Γ.Γ τον ίδιο. Τέλος υιοθέτησε μια νέα δομή της οργάνωσης που αλλοιώνει εν πολλοίς την οριζόντια δομή, μια και το νέο και μοναδικό όργανο που προέκυψε παίζει σαφώς καθοδηγητικό ρόλο αντί για συντονιστικό, που είχε μέχρι τότε, επιπλέον δε και ελεγκτικό στην δράση πυρήνων και μελών.

Οι αποφάσεις αυτές προέκυψαν ως αποτέλεσμα της χειραγώγησης των συνέδρων με επικλήσεις σε έκτακτες συνθήκες (λες και τέτοιες δεν υπήρχαν από την ίδρυσή μας ακόμη) και προσωρινά μέτρα, καθώς και με εκβιασμούς αποχωρήσεων. Παρ’ ότι τα παραπάνω ψηφίστηκαν κατά πλειοψηφία στο πλαίσιο της πολιτικής απόφασης του συνεδρίου, τα αποτελέσματα σε σταυρούς για την ανάδειξη των οργάνων κατέδειξαν τις επιφυλάξεις, την δυσφορία ή και αντιρρήσεις για τα αποτελέσματα του Συνεδρίου ή και για τους χειρισμούς που έγιναν σε αυτό.

Αν και το 4ο Συνέδριο ήταν μια μεγάλη απογοήτευση, δεν αποτέλεσε λόγο για την αποχώρησή μου. Θεώρησα ότι αυτές οι αποφάσεις είχαν προσωρινό χαρακτήρα και στο επόμενο Συνέδριο με μεγαλύτερη ωριμότητα και μέσα από έναν ουσιαστικό προσυνεδριακό διάλογο θα μπορούσαν να αλλάξουν. Ακολούθησαν όμως μια σειρά από γεγονότα που έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο στο να πάρω την απόφαση να αποχωρήσω.

Στις 22 Οκτωβρίου στην Διατομεακή Δυτικού και Βορειοδυτικού Τομέα που έγινε στα γραφεία του Ε.ΠΑ.Μ. Ιλίου, διατυπώθηκε από μέλη της Π.Γ. ότι στις προθέσεις τους είναι τα νέα μέλη να εντάσσονται σε νέους πυρήνες, τουλάχιστον για ένα διάστημα, μια και τα παλιά μέλη είναι «άρρωστοι» και γκρινιάρηδες. Δημιουργία δηλαδή μιας παραοργάνωσης παράλληλα με την υπάρχουσα που «ασθενεί». Στο πέρας της συνάντησης σε κουβέντα που είχα με τον Κυπριώτη, παρουσία και άλλων μελών του Τομέα, μας εξομολογήθηκε ότι αυτές οι ενέργειες, μαζί με την νέα οργανωτική δομή, είναι μια ύστατη προσπάθεια να αναστήσουν το Ε.ΠΑ.Μ. και αν δεν το πετύχουν δεν έχει νόημα η ύπαρξή του. Μου ανέφερε μάλιστα ότι αυτό έχει συζητηθεί και στην Π.Γ.!!! Ο Οργανωτικός Γραμματέας μιλούσε δηλαδή για την διάλυση του Ε.ΠΑ.Μ. λες και κάποιοι στην Π.Γ. είχαν την ιδιοκτησία του.

Στην Παναττική (4 Νοέμβρη) έγινε μια προσπάθεια αριθμητικής αποτύπωσης του Ε.ΠΑ.Μ. από τον Ο.Γ. για πρώτη φορά δίνοντας στοιχεία μιας δραματικής μείωσης του Ε.ΠΑ.Μ. μεταξύ 3ου και 4ου Συνεδρίου λαμβάνοντας υπ’ όψη του την συμμετοχή στις πρόσφατες τομεακές συνελεύσεις που είχε λάβει μέρος ο ίδιος. Η αποτύπωση της μείωσης αυτής δεν ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα ούτε στα απόλυτα νούμερα ούτε στον χρόνο που πραγματοποιήθηκε, μια και δεν λάμβανε υπ’ όψη της την απογοήτευση από τα αποτελέσματα των εκλογών και την αποστασιοποίηση και την δυσαρέσκεια αρκετών μελών από τους χειρισμούς στο Συνέδριο, όπου άλλοι αποχώρησαν από το Ε.ΠΑ.Μ. αμέσως μετά το Συνέδριο και άλλοι εκδήλωναν την δυσαρέσκειά τους με την απουσία τους από τις τομεακές συνελεύσεις. Τα αριθμητικά αυτά αποτελέσματα χρησιμοποιήθηκαν από τον Ο.Γ. για να καταδείξει την αναγκαιότητα του νέου παρεμβατικού και καθοδηγητικού ρόλου της Π.Γ., καθώς και της νέας οργανωτικής δομής. Στην ίδια εκδήλωση ο Γ.Γ. μίλησε για το Ε.ΠΑ.Μ. των δύο πρώτων χρόνων χαρακτηρίζοντάς το ως «καφετέρια», και των δύο επόμενων χρόνων ως υπό διάλυση, επανέλαβε όσα είχε συκοφαντικά πει από το βήμα του 4ου Συνεδρίου χαρακτηρίζοντας ως περιφερόμενους γαμπρούς όσους πήραν μέρος στα όργανα του μετώπου, και μίλησε για την ύπαρξη 20 πραγματικών Επαμιτών που δουλεύουν μέσα στο μέτωπο. Σε αντίστοιχο πνεύμα με τον Δ. Κυπριώτη και τον Δ. Καζάκη ήταν και το κείμενο του Ο. Κουμαρέλλα στον πολιτικό διάλογο (23 Νοεμβρίου).

Ακολούθησαν εύκολοι και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί καθώς και κριτική για συναγωνιστές που δεν κατονομάστηκαν από την εκπομπή του Δ.Καζάκη στο Ε-ROI. Έναν διαδικτυακό σταθμό που υποτίθεται δημιουργήθηκε με την βοήθεια όλων μας για να μεταφέρει το λόγο του Ε.ΠΑ.Μ. και όχι για να γίνεται προνομιακή μεταχείριση από μέλη ή όργανα για να λύνουν τις διαφορές τους εντός του Ε.ΠΑ.Μ. Και αυτό δυστυχώς δεν έγινε για πρώτη φορά.

Στα κείμενα του «Αναθεωρημένου Πολιτικού Σχεδιασμού» και «Απάντηση της Π.Γ. στην παραίτηση Κώνστα» τις ενστάσεις μου εν πολλοίς τις καλύπτουν οι Η. Αλεξανδρής και Δ. Μενδρινός στα κείμενά τους στον Π.Δ. Θέλω όμως να επισημάνω το απαράδεκτο ύφος και τρόπο γραφής τους (επιθετικός ειρωνικός, διασπαστικός) που δεν συνάδει με τον ρόλο που πρέπει να παίζουν τα όργανα στο εσωτερικό της οποιασδήποτε οργάνωσης, πόσο μάλλον σε ένα μέτωπο όπως το Ε.ΠΑ.Μ.

Τέλος στην επίσκεψη της Π.Γ στον πυρήνα μου για να συζητήσουμε τις πρόσφατες αντιδράσεις του πυρήνα και να δοθούν εκατέρωθεν εξηγήσεις όσον αφορά στις ενστάσεις επί του Αναθεωρημένου Πολιτικού Σχεδιασμού, το σύνολο της Π.Γ. προσπαθούσε να μας πείσει ότι αυτό δεν ήταν το τελικό κείμενο και ότι ουσιαστικά είχε έρθει στους πυρήνες προς διαβούλευση. Την ίδια στιγμή που όλοι οι πυρήνες του το Ε.ΠΑ.Μ. το είχαν εκλάβει ως απόφαση και έστελναν απαντητικά με το σχέδιο δράσης τους και τους στόχους τους!!! Στην ίδια συνάντηση μας αιτιολογήθηκε η καταμέτρηση των πυρήνων σε 20 πριν το 4ο Συνέδριο και 60 μετά από αυτό, με κριτήριο πόσοι έστελναν πρακτικά συνεδρίασης όταν τουλάχιστον ο Δ. Κυπριώτης ήξερε πολύ καλά ποιοί πυρήνες ήταν ενεργοί και ποιοί όχι. Άλλωστε όλη η Π.Γ. διαθέτει στοιχεία από την συμμετοχή πάνω από 60 πυρήνων στα εσωτερικά δημοψηφίσματα, από τις οικονομικές εξορμήσεις αλλά και από τους εκλεγμένους συνέδρους για το 4ο Συνέδριο, αφού τα στοιχεία αυτά είχαν κοινοποιηθεί με εσωτερικές ενημερώσεις σε όλο το Ε.ΠΑ.Μ. Μιλάμε για δημιουργική αριθμητική. Επίσης ο Δημήτρης Καζάκης μας εκμυστηρεύτηκε ότι δεν διαβάζει Π.Δ. γιατί δεν προλαβαίνει και δεν του φτάνουν οι ώρες για να κοιμηθεί. Προφανώς το τι σκέφτονται και πάνω σε τι προβληματίζονται τα μέλη του Ε.ΠΑ.Μ. τον αφήνει παγερά αδιάφορο.

Όλα τα παραπάνω με έπεισαν ότι το Ε.ΠΑ.Μ. πλέον δεν είναι η πολιτική οργάνωση που ήθελα και μπορούσα να ανήκω. Όμως περισσότερο απ’ όλα, αυτό που με ενόχλησε είναι ότι, σ’ όλα αυτά, η πλειοψηφία του Ε.ΠΑ.Μ. δεν επέδειξε τα αρμόζοντα αντανακλαστικά και δεν αντέδρασε ούτε κατ’ ελάχιστο. Αυτό σημαίνει ότι μάλλον όλα αυτά είναι αποδεκτά. Άρα η παραμονή μου ακόμη και μέχρι το Συνέδριο δεν θα είχε κανένα νόημα. Δεν μπορώ να δεχθώ άλλες τέτοιου είδους συμπεριφορές και ο ρόλος του γκρινιάρη δεν μου ταιριάζει καθόλου. Δεν μπορώ να ανεχτώ, η όποια εσωτερική κριτική να αντιμετωπίζεται με στοχοποίηση, διασυρμό και υπόδειξη της πόρτας της εξόδου. Δεν θέλω και ούτε έχω την δύναμη να δίνω μάχες με ανεμόμυλους ως άλλος Δον Κιχώτης, προσπαθώντας να γεμίσω τον σάκο του Μετώπου, όταν κάποιοι με την συμπεριφορά τους και τις πρακτικές τους φροντίζουν να τον τρυπούν. Ακόμα και αν όλα αυτά γίνονται με τις καλύτερες προθέσεις δεν μπορώ πια να συναινέσω γιατί ουδέποτε υποστήριξα το δόγμα «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα».

Το χρονικό που αναφέρω παραπάνω δεν αποτελεί προσπάθεια να καταγράψω την ιστορία του Ε.ΠΑ.Μ. Είναι οι προσωπικές μου προσλαμβάνουσες που αιτιολογούν την πολύ δύσκολη απόφαση που πήρα. Σκοπός μου δεν είναι να πείσω κανέναν, ούτε να δικαιολογηθώ. Δεν αποποιούμαι τις ευθύνες μου για λάθη και παραλήψεις που οδήγησαν τα πράγματα μέχρις εδώ. Δεν έχω καμία διάθεση να ανοίξω πόλεμο με το Ε.ΠΑ.Μ. Δεν θα μπορούσα άλλωστε, μια και υπάρχουν αρκετοί συναγωνιστές-μέλη του που εκτιμώ βαθύτατα. Αλλά νιώθω την ανάγκη να αποστασιοποιηθώ από ένα Ε.ΠΑ.Μ. που δεν με εκφράζει πια καθόλου και με φοβίζει πολύ η μελλοντική του πορεία.

Κλείνοντας τον κύκλο μου στο Ε.ΠΑ.Μ. ,προς αποκατάσταση μιας ασχήμιας που συνέβη την περίοδο που ήμουν μέλος της Π.Γ. εις βάρος πρώην συναγωνιστών (ελπίζω και νυν), νιώθω την ανάγκη να ζητήσω μια μεγάλη συγνώμη από τους : Γούσια Κατερίνα, Ανδρεάκο Μιχάλη, Γεροδήμο Κώστα, Γεροδήμου Σοφία, Ζήκο Κώστα, Μπαλογιάννη Χρυσούλα, Λαυκιώτου Κλεοπάτρα, Παύλου Μαίρη, Φιριππίδη Μπάμπη και Ζαγκλιβέρη Κυριάκο.

Ιορδάνης Σινιόσογλου

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΕΠΑΜ

Αρχοντουλάκης Στράτος

Με την επιστολή μου αυτή δηλώνω την αποχώρηση μου από το Ε.ΠΑ.Μ.
μιας και το τελευταίο διάστημα αυτό που ακούγεται πιο πολύ από τους αυλικούς είναι : «αφού δεν σου αρέσει γιατί δεν φεύγεις ; » !!
Αποχωρώ λοιπόν, αφήνοντας τους «ειδικούς» και «ικανότερους» να κάνουν αυτό που πρέπει για να κυβερνήσουν, μιας και αυτός είναι πλέον ο σκοπός του κόμματος Ε.ΠΑ.Μ.
Να μαζέψουμε ψηφοφόρους και να φτιάξουμε το κυβερνητικό μας πλάνο.
Να γίνουμε ένα κόμμα σαν όλα το υπόλοιπα, αφού έτσι το αντιλαμβάνεται ο κόσμος.
Να έχουμε έναν Αρχηγό και να κάνουμε ότι μας λέει αυτός και το επιτελείο του.
Να ΜΗΝ αμφισβητούμε τις πράξεις, τα λόγια και την πρακτική που ασκεί η ΗΓΕΣΙΑ !! Να μην κάνουμε κριτική στις κινήσεις του Αρχηγού και του επιτελείου του, παρά μόνο στο τέλος της θητείας τους.
Να φτιάχνουμε «οργανωτικούς σχεδιασμούς» που καμία σχέση δεν έχουν με το καταστατικό μας και την ιδρυτική διακήρυξη του Ε.ΠΑ.Μ. και όποιος δεν συμφωνεί να γίνεται αυτομάτως προδότης, πεμπτοφαλαγγίτης , αργυρόμισθος κ.α.
Με λύπη μου διαπιστώνω ότι στο Ε.ΠΑ.Μ. γίνεται αυτήν την στιγμή η χειρότερη μετάλλαξη πολιτικού φορέα.
Από εκεί που ζητούσαμε να προβάλουμε την δημοκρατία και να την έχουμε ως βασικό κανόνα λειτουργίας, φτάσαμε να παρουσιάζουμε τον (δι)-ορισμό ατόμων σε επιτροπές και περιφέρειες, δημοκρατία.
Να γυρνάνε τα μέλη της Π.Γ. σε πυρήνες και να λένε ότι:
το να ορίζει η οργανωτική γραμματεία το ποιός θα είναι «περιφερειάρχης» είναι πιο δημοκρατικό από το να τον εκλέγουν τα μέλη της συγκεκριμένης περιφέρειας!!!
Το γεγονός ότι θεωρούμε αρρώστους τους υπάρχοντες πυρήνες, και μέχρι και σήμερα κανονίζονται ομιλίες σε διάφορες περιοχές της Ελλάδος και οι «ικανότεροι» όλων των μελών δεν ειδοποιούν καν τους τοπικούς πυρήνες για την εκδήλωση, ώστε να παρευρεθούν και να συμβάλλουν στην διοργάνωση της, όπως δηλαδή ανέκαθεν γινόταν.. Πώς ερμηνεύεται;
Μάλλον αυτοί οι πυρήνες, «οι άρρωστοι» μπορεί να μεταδώσουν τίποτα δημοκρατικές μολυσματικές ιδέες, στους νέους ψηφοφόρους ..
Στην πραγματικότητα το Ε.ΠΑ.Μ. έχει τελειώσει από την στιγμή που αποφάσισε να γίνει «αυτό που καταλαβαίνει ο κόσμος» .
Ένα κόμμα το οποίο θα έχει μόνο Αρχηγό και αυλικούς.
Και φυσικά, όποιος κρίνει τις κινήσεις της ΗΓΕΣΙΑΣ … Ουέ και αλοίμονο του.. Στις 14 00 το μεσημέρι της επόμενης μέρας ποιός είδε τον «Θεό» (για κάποιους, χωρίς εισαγωγικά) και δεν το φοβήθηκε..
Έτσι λοιπόν ένα όμορφο μεσημεράκι είχα και εγώ την τιμή να είμαι ένας «πεμπτοφαλαγγίτης που θέλει να σκοτώσει τον Καποδίστρια» , που δεν ξέρω τί ήταν ο CHE και που πίνω και τους μπάφους μου μαζί με άλλους 2 συναγωνιστές ,απλά και μόνο επειδή μαζί με την συναγωνίστρια Μαίρη Κεραμιώτη και με τον συναγωνιστή Νίκο Μέντζα δεν δεχτήκαμε τον διορισμό από «τα πάνω» .
http://www.epamhellas.gr/…/%CE%B1%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BF%…/
Αυτή μας η επιστολή ήταν και η αιτία το αναπληρωματικό μέλος της Π.Γ. Όθωνας Κουμαρέλλας, ο οποίος είναι και μέλος του πυρήνα μου, να προτείνει στην συνεδρίαση της Π.Γ., την διάλυση ολόκληρου του πυρήνα του, και του πυρήνα του Πόρτο Ράφτη του οποίου είναι μέλος ο Ν. Μέντζας, (πράγμα που το μάθαμε από την επιστολή αποχώρησης του Τασου Κώνστα από την Π.Γ.).
Στην επόμενη συνέλευση λοιπόν και μιας που η συναγωνίστρια Κεραμιώτη έβαλε θέμα ανάκλησης του Ο. Κουμαρέλλα από την Π.Γ. ,διότι σε κανένα από τα μέλη του πυρήνα μας είχε γίνει οποιαδήποτε σχετική ενημέρωση ή στον γειτονικό πυρήνα του Πόρτο Ράφτη, η απάντηση που λάβαμε από τον ίδιο και τον Γιώργο Γιωργή, ήταν ότι ουδέποτε τέθηκε θέμα διάλυσης του πυρήνα.
Επί 2 ώρες προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι : ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΤΕΘΗΚΕ ΤΕΤΟΙΟ ΘΕΜΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΓΡΑΜΑΤΕΙΑ!
Το αίτημα ανάκλησης του απεσύρθη και όλα μαζί στάλθηκαν στην Π.Γ. με τα πρακτικά της συνέλευσης.
Μία εβδομάδα μετά στο 20σέλιδο απαράδεκτο κείμενο ο Γ.Γ. μας πληροφορεί ότι, η πρόταση διάλυσης των πυρήνων, χωρίς καμία κουβέντα μαζί τους προηγουμένως ,τιμά τον συν. Κουμαρέλλα .
Παράλληλα εκθέτει και τα 2 μέλη της Π.Γ. μιας που αποδεικνύεται ότι τα 2 αυτά άτομα, 2 ώρες μας έλεγαν ψέματα μες τα μούτρα.
Ας μην ξεχνάμε ότι ο Ο. Κουμαρέλλας ήταν από τους προτεινόμενους «ικανούς» στο σχήμα όπως το ήθελε στο 4ο συνέδριο του Ε.ΠΑ.Μ. από τον ίδιο τον Καζάκη.
Δηλαδή τίμιος και άξιος αγωνιστής στο Ε.ΠΑ.Μ. είναι όποιος επί 2 ώρες λέει ψέματα στα μέλη του μετώπου για να συνεχίζει να έχει την καρέκλα. Και μετά βγαίνουμε πάλι στην εκπομπή και λέμε ότι όποιος φεύγει από το Ε.ΠΑ.Μ. πάει εκεί που του έχουν τάξει καρέκλες και θεσούλες…
Το ποιοί είναι αυτοί που θέλουνε καρέκλες και θεσούλες στο Ε.ΠΑ.Μ. είναι πολύ εύκολο να το διαπιστώσει κανείς μόνο με το να κοιτάξει τον αριθμό των ψήφων που πήρε το κάθε μέλος της Π.Γ. στο προηγούμενο συνέδριο.
Αυτός που υποτίθεται ότι δεν είναι καρεκλοκένταυρος, ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΔΕΧΤΕΙ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙ σε κορυφαίο όργανο του ΕΠΑΜ, έχοντας πάρει μόνο 15 ψήφους από το σύνολο των συνέδρων, τη στιγμή μάλιστα που είχε και τις ‘’ευλογίες’’ του αρχηγού σαν ένας από τους ικανούς που ήθελε μαζί του.
Σε αυτές τις 3 θητείες κάποιων τέτοιων , το Ε.ΠΑ.Μ. συρρικνωνόταν και με αιτία τις δικιές τους πράξεις, πολιτικές και άλλες. Κάποιων τέτοιων τύπων που, μετά από ένα 9μηνο διάλειμμα, ήρθαν πάλι ως αυτόκλητοι σωτήρες για να ολοκληρώσουν την αποστολή.
Να φτιάξουν το Ε.ΠΑ.Μ. που ονειρεύονταν από την αρχή.
Με τους ίδιους, αρχηγούς και μπροστάρηδες (πού άραγε?), χωρίς να δέχονται κανέναν έλεγχο από κανέναν.
Η κριτική θα γίνει δεκτή όταν ΑΥΤΟΙ θα το αποφασίσουν.
Μέχρι τότε σκασμός όλοι εσείς που δεν σας αρέσουν οι αποφάσεις μας.
Εμείς θα τις εφαρμόσουμε και σε όποιον δεν αρέσει καλά θα κάνει να πάει αλλού να βρει ‘’καρέκλα’’ αφού αυτές, στο ΕΠΑΜ, μέχρι νεωτέρας είναι prive !
Οι άνθρωποι οι οποίοι έχουν κάτσει πιο πολύ από όλους μέσα στο Ε.ΠΑ.Μ. στις καρέκλες του Ε.ΠΑ.Μ. βγαίνουν όπου βρεθούν και όπου σταθούν και κατηγορούν όλους όσους πραγματικά έχουν δώσει τον εαυτό τους στο αγώνα της οργάνωσης του μετώπου.
Τα μέλη τα οποία εθελοντικά τρέξανε όλα τα οργανωτικά του μετώπου, ούτε καρέκλες ζητήσανε, ούτε μισθό, ούτε τους έφερε κάποιος με το ζόρι.
Λοιπόν όλα τα άτομα αυτά, που έχουν αποδείξει ότι και δούλεψαν για το μέτωπο, και ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΖΗΤΗΣΑΝ ΤΙΠΟΤΑ, αυτήν την στιγμή στην πλειοψηφία τους είναι εκτός του μετώπου… (Αφού, μάταια, είχαν εξαντλήσει νωρίτερα κάθε προσπάθεια να εισακουστεί η γνώμη τους και οι προτάσεις τους).
Τους λέμε τώρα προδότες ,πράκτορες, βαλτούς και άλλα τέτοια γλυκόλογα…
Τους ζητάμε και τα ρέστα από πάνω..
Αφού λοιπόν μιλάμε για ευθύνες ,για πέστε μου ρε «ικανότατοι Ηγέτες» ..
Πού είναι σήμερα όλοι οι υποψήφιοι βουλευτές που φέρναμε κάθε τόσο στο Ε.ΠΑ.Μ. για να μας στηρίξουν ;
Είναι ακόμα μέλη μας;
Ήταν ποτέ;
Μήπως μετά την σφαλιάρα των εκλογικών αποτελεσμάτων, λάκισαν και «μην τους είδατε μην τους απαντήσατε;»
Ποιανού ευθύνη είναι ότι βάλαμε τους τυχοδιώκτες να μας εκπροσωπήσουν ως υποψήφιοι βουλευτές με το Ε.ΠΑ.Μ;
Γιατί ένας πολιτικός όταν έρχεται βάζει υποψηφιότητα με το Ε.ΠΑ.Μ. και μετά εξαφανίζεται, στην πολιτική πιάτσα, λέγεται τυχοδιώκτης.
Ποιός είναι αυτός που αποφάσισε να δώσει όλες της αρμοδιότητες του γραφείου τύπου στην Γεωργία Μπάστα;
Και γιατί η κυρία Μπάστα μετά από τόσους τεμενάδες δεν είναι στο Ε.ΠΑ.Μ. ;
Ο Μάριος Μαρινάκος γιατί δεν είναι σήμερα στο Ε.ΠΑ.Μ. με αποτέλεσμα όλοι όσους καλούσαμε τότε να μας ακολουθήσουν στις ομαδικές αγωγές κατά του κράτους, να είναι σήμερα εκτεθειμένοι ;
Φυσικά, ρητορικά είναι τα παραπάνω ερωτήματα και τροφή για σκέψη..
Μπορώ να δεχτώ ότι παντού υπάρχουν λαμόγια και τυχοδιώκτες, αυτό όμως που αρνούμαι να δεχτώ είναι ότι αυτοί που τους επέλεξαν είναι ικανοί να μας πάνε λίγο παραπέρα με τον τρόπο που αντιλαμβάνονται την πολιτική.
Θεωρώ ότι το Ε.ΠΑ.Μ. έχει χάσει τον μπούσουλα, κάποιοι νομίζουν ότι με πολλούς ψηφοφόρους θα πετύχουν την ανατροπή, και ότι θα πρέπει τα μέλη του να λειτουργούν ως κομματόσκυλα γλείφοντας τους αφεντάδες που τους επιτρέπουν να είναι ακόμα μέλη.
Δεν μου κάνει και δεν θα πάρω.
Θα αποχωρήσω.
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΟΜΩΣ, και όχι γιαλαντζί.
Γιατί κάθε τόσο έχουμε δει και ακούσει απειλές από κάποιους για αποχωρήσεις (βλ. Καζάκης) … που όμως ποτέ δεν υλοποιούνται! Αρκεί που χρησιμεύουν σαν πίεση προς το συνέδριο για να περνούν εκβιαστικά οι δικές τους απόψεις !
Ευχαριστώ πολύ όλους τους συναγωνιστές που μου έκαναν την τιμή, να βρίσκονται δίπλα μου, στους δρόμους, διεκδικώντας μαζί, την απελευθέρωση της χώρας μας.
Καλή αντάμωση!
Αρχοντουλάκης Στράτος.
Πρώην μέλος πυρήνα Αρτέμιδος-Σπάτων-Ραφήνας-Πικερμίου
ΥΓ: Ο Άρης και ο Che έμειναν στην Ιστορία για τους αγώνες τους και τη θυσία τους για την απελευθέρωση του λαού και ΟΧΙ για την πολιτική καριέρα τους.
Δεn δέχτηκαν ποτέ να πάρουν μερίδιο από την εξουσία και γι’ αυτό ίσως είναι ακόμα ζωντανοί στις μνήμες μας.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟ Ε.ΠΑ.Μ

Χρύσα Βαρθολομαίου

Η παρωδία του 4ου Συνεδρίου, η χειραγώγηση των συνέδρων από τον νυν Γ.Γ, ο εκβιασμός του σώματος με την καθιερωμένη παραίτησή του, θεατρικό δρώμενο σε κάθε συνέδριο, ο θρασύτατος σε προστακτική έγκλιση διατυπωμένος Πολιτικός Σχεδιασμός, και το κατάπτυστο κείμενο , απάντηση της Π.Γ στην παραίτηση μέλους της από το όργανο, είναι χαρακτηριστικά πλέον του μεταλλαγμένου Ε.ΠΑ.Μ ερήμην των μελών του.

Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο είναι πλέον το κόμμα μίας αυτόκλητης ηγεσίας με το ήθος αδίστακτων καιροσκόπων και την κενοδοξία κομματικών αυλικών. Χαρακτηριστικό του ήθους αυτού αποτελεί η αισχρή ενέργεια της δημοσιοποίησης ιδιωτικής επιστολής συναγωνιστή με προσωπικά δεδομένα.
Δεν εκπλήσσομαι η δύναμη ελκύει πάντα ανθρώπους με χαμηλή ηθική !

Αποχωρώ από αυτό το μόρφωμα απελευθερωμένη από τον συναισθηματισμό που με κράταγε στο μέτωπο, καθώς αρνιόμουν να αποδεχτώ αυτό που μεθοδεύονταν από το 1ο Συνέδριο από τα ίδια πάντα άτομα. Η ιδρυτική διακήρυξη του Ε.ΠΑ.Μ , η αγνή και γενναία προσφορά ανθρώπων αγωνιστών που στρατεύτηκαν στα προτάγματα του, προτάγματα που δεν είναι πνευματική ιδιοκτησία κανενός, όλα αυτά ήταν ο δεσμός που με ένωνε με το μέτωπο.

Όταν όμως ο δεσμός έρχεται σε αντίθεση με την συνείδησή σου, τότε ο δεσμός γίνεται δεσμά!

Καταλογίζω στα ίδια άτομα που αλλοίωσαν σταδιακά και μεθοδευμένα το Ε.ΠΑ.Μ της ιδρυτικής , την αποτυχία του μετώπου που έπρεπε τώρα να έχει γιγαντωθεί.

Αναγνωρίζω όμως στους ίδιους την ικανότητα να χρησιμοποιούν την αγνή προθέσεων βάση του Ε.ΠΑ.Μ ως το απαραίτητο εκείνο πλήθος, χάρις στο οποίο θα μπορούν οι ίδιοι να ξεχωρίσουν ,ώστε να παίξουν τον ρόλο που η μεγαλομανία τους υπαγορεύει και σκηνοθετεί, για την τραγική ιστορία που γράφεται τώρα στην πατρίδα μας.

Σέβομαι την άποψη των μελών που παραμένουν σε ένα ηγετικό κόμμα γνωρίζοντας την άδολη και ανυστερόβουλη επιλογή τους. παρά την καταφανή διαφορά μεταξύ ηγέτη και απόλυτου μονάρχη.

Συμμερίζομαι τα πικρά συναισθήματα των συναγωνιστών μου που τον τελευταίο καιρό αποχωρούν και ανάμεσά τους μέλη με ανεκτίμητη προσφορά, των οποίων η εντιμότητα και το ήθος , διαπιστωμένο από όλη τη βάση του ΕΠΑΜ, επιβεβαιώνεται από το μένος της ηγεσίας.

Τέλος, εύχομαι σε όλα τα μέλη των πυρήνων , και τα νυν και τα πρώην, καλή αντάμωση στο μέτωπο της απελευθέρωσης από κατακτητές από δυνάστες και από είδωλα.

Χρύσα Βαρθολομαίου
πρώην μέλος του πυρήνα Μοσχάτου-Ταύρου

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΕΠΑΜ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΧΑΡΩΝΗ
ΙΛΙΟΝ

Συναγωνιστές.
Προέρχομαι από αριστερή αγροτική οικογένεια με αντιστασιακό πατέρα ο οποίος με έμαθε από νωρίς να ενδιαφέρομαι για τα κοινά και να μην «βολεύω» τον εαυτό μου μέσα από κομματικές λίστες. Όταν τα μαύρα σύννεφα της κρίσης σκέπασαν τον τόπο μου, αναστατώνοντας τη ζωή μας και σπρώχνοντας χιλιάδες απελπισμένους συμπολίτες μας στην αυτοκτονία, ένοιωσα την ευθύνη που μου αναλογούσε ως πολίτη, πατριώτη και πατέρα.
Η ανάγκη μου για δράση, με οδήγησε αρχικά στην ενημέρωση (κάπου εκεί πληροφορήθηκα τι είναι το μνημόνιο και τι μας περιμένει αν δεν ξυπνήσουμε από έναν τύπο σε κάποιο Κρητικό κανάλι –Καζάκης, οικονομολόγος έμαθα αργότερα ότι τον έλεγαν). Άρχισα να κατεβαίνω στο Σύνταγμα, να διαδηλώνω ως «αγανακτισμένος» κι εγώ, να παρακολουθώ τις συνελεύσεις στην «κάτω πλατεία».
Η ελπίδα ότι βρήκα αυτό που έψαχνα γεννήθηκε μέσα μου, όταν κάποιος φίλος και αργότερα συναγωνιστής μου μίλησε για το ΕΠΑΜ.
Η Ιδρυτική Διακήρυξη και τα πέντε προτάγματά του μίλησαν στην ψυχή μου, γιατί για μένα ήταν πρωτόγνωρη εμπειρία να συμμετέχω στη δημιουργία ενός Μετώπου που στόχο του θα είχε να ενώσει το λαό, οδηγώντας τον στην συνειδητή απόφασή του να σώσει ο ίδιος την πατρίδα του και να επαναφέρει τη Δημοκρατία στον τόπο που τη γέννησε.
Για πρώτη φορά στην ενήλικη ζωή μου, βίωνα τη δημοκρατία στην πράξη, μέσα στο πυρήνα μου, το ζωντανό κύτταρο του μετώπου. Στις συνελεύσεις μας, όλοι είχαμε λόγο, κανένας δεν έμενε στην απ’ έξω, όλοι ίσοι αλλά και τόσο ωραία διαφορετικοί. Συζητούσαμε, ασκούμασταν στο να παράγουμε πολιτική σκέψη, παίρναμε αποφάσεις, σχεδιάζαμε δράσεις. Η αγωνία μας μεγάλη στο να μας μάθει ο κόσμος, ο Δήμος μας, η γειτονιά μας. Και να οι πορείες μας στις γειτονιές με ντουντούκες και συνθήματα, και να οι αφισοκολλήσεις . Μαθαίναμε, μεγάλοι άνθρωποι, να μη φοβόμαστε ούτε τα χημικά, ούτε τα μάτ στις κεντρικές μας διαδηλώσεις.
Στο πρώτο μας Συνέδριο, το Μέτωπο αριθμούσε αρκετές χιλιάδες και ήμουν σίγουρος, όχι μόνο εγώ, πως στα επόμενα, δεν θα μας έφταναν τα θέατρα για να παίρνουμε τις αποφάσεις μας και να χαράζουμε πορεία.
Με αρκετό προβληματισμό στους πυρήνες, δεχτήκαμε την απόφαση ότι θα έπρεπε το Μέτωπο να πάρει τη μορφή κόμματος «για νομική κυρίως κάλυψη». Η απειρία μας (?) φάνηκε στη συμμετοχή μας στις εκλογές του ’12 (συνεργασία με Παπαθεμελή). Η απόφασή μας να συμμετέχουμε στις Ευρωεκλογές ήταν και αυτή κατά τη γνώμη μου άστοχη, αφού η στόχευση θα έπρεπε να ήταν οι Δημοτικές. Στον πυρήνα μου, με στοχευόμενες δράσεις μπορέσαμε να γνωριστούμε με τις τοπικές δυνάμεις στο πλαίσιο δημιουργίας συμμαχιών – ως ΕΠΑΜ συμμετείχα στις Δημοτικές εκλογές ως υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με τη Δημοτική Κίνηση : Αριστερό Σχήμα Ιλίου με σκοπό να βοηθήσω στη συσπείρωση και στην ενότητα ώστε και ο καχύποπτος, και όχι άδικα, πολίτης να λάβει το μήνυμα πως «η ισχύς εν τη ενώσει». Αυτή η κίνηση μας έδωσε το πλεονέκτημα της συνεργασίας με συλλογικότητες και κομματικούς φορείς σε κοινές δράσεις κατά των πλειστηριασμών, κάτι που κρατήσαμε ως ΕΠΑΜ Ιλίου και κρατάμε ακόμα δεκαεπτά ολόκληρους μήνες, κάνοντας γνωστό το Μέτωπο στο Πανελλήνιο.
Δυστυχώς τα σύννεφα (της διχόνοιας; της καχυποψίας ; της καρεκλοκενταυροϊωσης; ) άρχισαν να σκιάζουν και το Κίνημα.
Το Μέτωπο άρχισε να φυλλοροεί, χάνοντας αξιόλογα μέλη του, το ένα μετά το άλλο, χωρίς τις περισσότερες φορές οι πυρήνες να γνωρίζουν την αιτία.
Σημαντικές κεντρικές δράσεις, όχι μόνο δεν προχώρησαν αλλά ούτε αντικαταστάθηκαν με άλλες της ίδιας βαρύτητας (Θαλλείν, Ομάδα αιμοδοσίας, ΕΜΙΑΛ ). Δράσεις που θα ανακούφιζαν τον κόσμο ενισχύοντας την αλληλεγγύη στην πράξη και παραδειγματίζοντας την κοινωνία.
Πυρήνες αντί να πολλαπλασιάζονται, παραιτούνταν (π.χ. Περιστερίου, Πετρουπόλεως ). Συναγωνιστές λοιδορούνταν δημόσια από τον ίδιο τον Δημήτρη Καζάκη, μέσω του e-roi, ως ‘’πεμπτοφαλαγγίτες’’, ‘’σπυριά του φασισμού’’, ‘’εγκάθετοι’’ και ‘’πράκτορες’’.
Συμφωνίες και συνεργασίες δεν προχωρούσαν, ακυρώνονταν πάντα από τους άλλους.
Η πολυπόθητη ενότητα του λαού έγινε όνειρο θερινής νυκτός αφού και η ρητορική πλέον της επίσημης φωνής του ΕΠΑΜ αλλά και πολλών συναγωνιστών παρουσιάζεται διχαστική και χλευαστική αρκετές φορές. Φυσικά το σαράκι της διχόνοιας πέρασε και στο εσωτερικό μας με τα γνωστά <<ξεκατινιάσματα>> και στον Πολιτικό Διάλογο ( πχ, επιστολή Κουμαρέλα για το ελεγκτικό στην υπόθεση Κουμαρέλα- Χαρτάλου) και στο διαδίκτυο ακόμη και από μέλη που υιοθέτησαν την λογική προπηλακίζουμε ό,τι είναι διαφορετικό από εμάς.
Φυσικά το ΕΠΑΜ απέτυχε 5 χρόνια τώρα να εμπνεύσει και να προσελκύσει νέους ανθρώπους , αντί αυτού χάνει και τους ελάχιστους.
Τέλος ο ρόλος των πυρήνων – στην συνδιαμόρφωση της πολιτικής και του οργανωτικού σχεδιασμού του Μετώπου – άρχισε να αποδυναμώνεται ολοένα και περισσότερο, από το τέταρτο συνέδριο και μετά. Το καταστατικό δικαίωμα πυρήνων για έκτακτο συνέδριο (προτάσεις Σύρου, Καλαμάτας και Ιλίου) απαξιώθηκε και προσπεράστηκε από την ΠΓ. Ο πολιτικός σχεδιασμός επιβλήθηκε στους πυρήνες παρά την απόφαση του Συνεδρίου για διαβούλευση. Μάλιστα σύσσωμη η ΠΓ με εξαίρεση τον πρέσβη Χρυσανθόπουλο σε ενημέρωση του πυρήνα μου, κατόπιν δικής της πρωτοβουλίας, ισχυρίστηκε, περνώντας μας μάλλον για μικρόνοες, πως «δεν καταλάβαμε σωστά» και ότι ο «Πολιτικός Σχεδιασμός» είχε έρθει για διαβούλευση στους πυρήνες. Φυσικά δεν θα αναλύσω εγώ το σκεπτικό και το ύφος του κειμένου, καθώς άλλοι συναγωνιστές με κοφτερή πένα το έχουν αποδομήσει παράγραφο, παράγραφο ως απαράδεκτη πρόταση που κανένα γνήσιο ΕΠΑΜίτη δεν θα έπρεπε να αντιπροσωπεύει, άποψη που με βρίσκει απολύτως σύμφωνο.
Η ΠΓ του Τέταρτου Συνεδρίου κατόρθωσε να μετατρέψει το ΕΠΑΜ σε ένα ακόμα ψηφοθηρικό προσωποπαγές κόμμα μακριά από την ιδρυτική του διακήρυξη. Αψηφώντας καταστατικό και συνεδριακές αποφάσεις το ΕΠΑΜ – ΕΠΑΚ σαν άλλος Κρόνος κατασπαράζει όσα από τα παιδιά του διαφωνούν, αδιαφορώντας για τις τόσες παραιτήσεις ιδρυτικών στελεχών, παλιών μελών και μάχιμων συναγωνιστών.
Για όλους αυτούς τους λόγους, με λύπη μου αλλά καθαρή τη συνείδηση πήρα κι εγώ την απόφαση να αποχωρήσω – κλείνοντας ως τελευταίος την πόρτα του πυρήνα μου – από μέλος και φίλος του ΕΠΑΜ όχι όμως και από τον όρκο που έχω δώσει στον εαυτό μου πως όσο ζω και αναπνέω θα εξακολουθήσω να αγωνίζομαι πλάι σε συναγωνιστές με κοινό όραμα για το δίκαιο, την ειρήνη, το δικαίωμα να έχεις πατρίδα, και να ζεις λεύτερος εσύ και οι επόμενες γενιές.

Παναγιώτης Χαρώνης
Πρώην συντονιστής πυρήνα Ιλίου- Αγ. Αναργύρων – Πετρούπολης
Πρώην μέλος του Ελεγκτικού Συμβουλίου

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟ Ε.ΠΑ.Μ

Αργυρή Μπερβανάκη

Αποχωρώ από μέλος και φίλος του Ενιαίου Παλαιικού Μετώπου (ΕΠΑΜ)
Στο ΕΠΑΜ με οδήγησαν να εν ταχθώ και να οργανωθώ τα οικονομικά και κοινωνικά αδιέξοδα της χώρας μου, χωρίς να έχω καμιά προηγούμενη πολιτική εμπειρία, με μοναδικό οδηγό τα προτάγματα του μετώπου για πραγματική δημοκρατία, ολική ανατροπή του σάπιου πολιτικού κατεστημένου και για αλληλεγγύη. Νόμιζα ότι πρόκειται για μια οργάνωση δίχως αρχηγούς και οδηγητές, αλλά με ανεξάρτητους και ελεύθερους ανθρώπους. Όμως η πράξη απέδειξε το αντίθετο. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι ο Καζάκης χρησιμοποιώντας τις γνώσεις του και το πραγματικό χάρισμα που έχει να εκλαϊκεύει πολύπλοκα πολιτικά και οικονομικά ζητήματα, ασκεί εξουσία και χειραγωγεί τα μέλη του Μετώπου.

Μετά από 2,5 χρόνια ένταξής μου, δυστυχώς ήρθε η απογοήτευση. Τόσο μέσα από τις εσωτερικές διαδικασίες του «Μετώπου», όσο και μέσα από την προσωπική μου εμπειρία, κατάλαβα ότι το ΕΠΑΜ που ονειρεύτηκα και ονειρευτήκαμε πολλοί είναι μόνο λόγια. Ότι η ηγεσία του μαζεύει στην προίκα της τους αγώνες μας, ρίχνοντας στον καιάδα με κάθε πρώτη ευκαιρία τους αγωνιστές που ασκούν κριτική και διατυπώνουν διαφορετικές απόψεις. Τρανταχτό παράδειγμα η επίθεση του Δ. Καζάκη εναντίον του συναγωνιστή και μέλους του ίδιου πυρήνα του ΕΠΑΜ όπου ήμουν και εγώ ενταγμένη, Σταύρου Κατσούλη, Stavros Katsoulis με χαρακτηρισμούς και υπονοούμενα που δεν ταιριάζουν σε ανθρώπους που θέλουν να λένε ότι παλεύουν για τη σωτηρία της πατρίδας μας. Βέβαια δεν είναι η πρώτη φορά. Εδώ δεν του γλύτωσαν άνθρωποι – σύμβολα.

Αγαπημένη του συνήθεια να ρίχνει λάσπη σε όσους αντιγνωμούν. Κρίμα, γιατί ο τόπος μας είναι γεμάτος από αναχώματα που καταλήγουν σε δεκανίκια. Κάποιοι νομίζουν ότι μπορούν να ιδιοποιούνται τις ιδέες, να κρατάνε τα ευαγγέλια και να καθοδηγούν τον κόσμο πλανώντας τον.
Και όσον αφορά το θέμα της Αλληλεγγύης, που θεωρούσα αυτονόητη μέσα στο Μέτωπο, και εκεί απογοητεύτηκα πικρά. Δεν νοείται συναγωνιστές, αλλά και ο ίδιος ο Γ.Γ. Δημήτρης Καζάκης, να κλείνουν τα μάτια και να αποστασιοποιούνται στην αδικία, να μην μπαίνουν καν στον κόπο να την ερευνούν, αλλά να αδιαφορούν εκφράζοντας την άποψη (όπως μου δήλωσε συναγωνιστής στον πυρήνα μου και τώρα εξέχον διορισμένο στέλεχος στην Ο.Γ.) ότι «ναι, εντάξει, μαζί στον αγώνα αλλά εάν έχεις προβλήματα, είναι δικό σου, προσωπικό θέμα και λύσε το μόνη σου» ανοχή στην αδικία γιατί ο σκοπός είναι αλλού.

Ευτυχώς είχα την τύχη να γνωρίσω ανθρώπους που σέβομαι και εκτιμώ, με τους οποίους είμαι σίγουρη πως θα βρεθούμε όλοι μαζί στους αγώνες για μια ελεύθερη και ανεξάρτητη πατρίδα. Κρατάω τα προτάγματα, την ιδρυτική διακήρυξη και το αγωνιστικό πνεύμα του Μετώπου όπως το βίωσα στα μέλη και τους πυρήνες του.

Για όλα τα παραπάνω αποχωρώ από το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο (ΕΠΑΜ) δηλώνοντας ότι δεν θέλω να έχω ούτε την ιδιότητα του μέλους αλλά ούτε και του φίλου.

Αργυρή Μπερβανάκη

Πρώην μέλος του πυρήνα Γλυφάδας Ελληνικό του ΕΠΑΜ

επιστολή παραίτησης του Ηλία Χ. Αλεξανδρή

Επιτέλους λίγο Οξυγόνο …

Από την πρώτη μέρα του αγώνα που ξεκίνησε τον Μάη του 2010 στις απεργίες και μετά στις πλατείες και στην συνέχεια με το κάλεσμα της ιδρυτικής του ΕΠΑΜ, η απόφαση μου για αντίσταση έγινε στάση ζωής και τα 5 προτάγματα που έδιναν απαντήσεις στις πάγιες προσδοκίες μου για μια καλύτερη ζωή σε μια ελεύθερη πατρίδα, έγιναν και παραμένουν καθημερινός οδηγός μου.

Ακούραστα και αδιάκοπα πρόσφερα με όλες μου τις δυνάμεις – και κάποιες φορές παραπάνω – και με κάθε τρόπο στον κοινό αγώνα μέσα από τις γραμμές του μετώπου, με την τιμή του απλού μέλους, στον πυρήνα μου, στις διαδηλώσεις και στις δράσεις, στο κεντρικό όργανο του ΕΠΑΜ την Πολιτική Γραμματεία, εκλεγμένος στο ΕΣΣ από το 2ο Συνέδριο, ενημερώνοντας καθημερινά τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και το blog του πυρήνα, με παραγωγή πολυμέσων και ενημερωτικών ταινιών για το blog του πυρήνα που αξιοποιήθηκαν και από τον κεντρικό ιστότοπο του ΕΠΑΜ, με αρθρογραφία μου στο διαδίκτυο επώνυμα και με ψευδώνυμα, με αρθρογραφία στην πολιτική επιθεώρηση ΑΝΑΠΟΔΑ, με την υποψηφιότητα μου στις Βουλευτικές Εκλογές το 2015, με οικονομικές εισφορές και συμμετοχή στις οικονομικές εξορμήσεις, με αφισοκολλήσεις, κατασκευή και ανάρτηση πανό, με επαφές με όλες τις τοπικές συλλογικότητες, με παρεμβάσεις σε Δημοτικά Συμβούλια, με παραγωγή, αναπαραγωγή και διανομή ενημερωτικού υλικού και συζητήσεις με κάθε ευκαιρία με συμπολίτες μου, και άλλα που ίσως δεν θυμάμαι μέσα σε αυτά τα τελευταία 4,5 χρόνια.

Όμως ποτέ δεν διαχώρισα την δράση μου ως μέλος του ΕΠΑΜ από αυτήν της ευθύνης μου λόγω της συμμετοχής μου στο ΕΣΣ και στην Πολιτική Γραμματεία. Για αυτό και συνέχισα να συμμετέχω ανελλιπώς σχεδόν σε όλες τις συνελεύσεις και δράσεις του πυρήνα Αχαρνών – Καματερού, σε όλη την περίοδο που συμμετείχα στο κεντρικό όργανο του ΕΠΑΜ, όσο κι αν αυτό με υποχρέωσε πολλές φορές να ξεπεράσω τα φυσιολογικά ανθρώπινα όρια αντοχής.

Ποτέ δεν αντιμετώπισα την συμμετοχή μου στην ΠΓ ως κάποιου είδους αξίωμα, γιατί για μένα η μεγαλύτερη τιμή μέχρι τώρα ήταν αυτή του μέλους του ΕΠΑΜ με ενεργή πολιτική δράση σε έναν πυρήνα, που πάντα προσπάθησε να κρατήσει ψηλά το πνεύμα του Μετώπου.

Για αυτό άλλωστε, παρότι μετά την θητεία μου στην Π.Γ. προτάθηκα ως υποψήφιος στο 3ο και στο 4ο Συνέδριο του ΕΠΑΜ, δεν έθεσα υποψηφιότητα. Θεωρούσα και εξακολουθώ να θεωρώ ότι οι θέσεις στο Κεντρικό Όργανο δεν έχουν ονοματεπώνυμα – χωρίς καμία εξαίρεση – και ότι το ΕΠΑΜ διαθέτει (διέθετε ίσως πλέον) πλήθος ικανότατων συναγωνιστών που μπορούσαν και έπρεπε να συμμετέχουν στο Κεντρικό Όργανο. Αφενός μεν για να μην επέρχεται …
η εξάντληση των ίδιων προσώπων και αφετέρου για να αξιοποιούνται τα προσόντα όλων και να αποκτιέται χρήσιμη πολιτική εμπειρία που στην συνέχεια, με την λήξη της θητείας τους, να μπολιάζει και να αξιοποιείται στους πυρήνες από όπου προέρχονται, πυρήνες που πρέπει να είναι το ζωντανό κύτταρο του Μετώπου και οι πραγματικοί φορείς της πολιτικής δράσης.

Αυτός ήταν και ο λόγος που ήμουν ένας από αυτούς που ένθερμα χαιρέτισαν την αλλαγή στην σύνθεση της Π.Γ. που προέκυψε από το 3ο Συνέδριο, όχι μόνο ως πολύ ελπιδοφόρα αλλά και γιατί θεωρούσα ότι για πρώτη φορά μετέφερε το μήνυμα ότι το ΕΠΑΜ δεν είναι μια προσωποπαγής οργάνωση – το κόμμα του Καζάκη, όπως πολλές φορές είχα ακούσει να λένε ο Δημήτρης Κυπριώτης και ο Αντώνης Παπαντωνίου την περίοδο της θητείας μου στην Π.Γ.

Όταν ενημερώθηκα την Άνοιξη του 2015 σχετικά με το αίτημα του Τομέα Κρήτης για έκτακτο συνέδριο, δεν μπορούσα να καταλάβω τι συνέβαινε ακριβώς … ωστόσο ακούγοντας την ρητορική σχετικά με την ανάγκη για συνέδριο από τα πρόσωπα που αποτελούν σήμερα την λεγόμενη ηγετική ομάδα, διέβλεψα έναν υπαρκτό κίνδυνο.

Για αυτό και δημοσίευσα το άρθρο μου «Η υπεροχή του Μετώπου» στον Προσυνεδριακό Διάλογο πριν από το 4ο Συνέδριο, όπου είχα καταθέσει τις ανησυχίες μου για την διαφύλαξη του Μετωπικού χαρακτήρα του ΕΠΑΜ σε σύγκριση με τα υπόλοιπα συγκεντρωτικά συστημικά κόμματα της μεταπολιτευτικής περιόδου.

Εκεί είχα επισημάνει τα εξής : «η υπεροχή του μετώπου και της ενιαίας συλλογικής μας δράσης στην βάση της ενότητας του λαού αποτελεί ένα συγκριτικό μας πλεονέκτημα, που θα πρέπει να διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού, ειδικά στις νέες συνθήκες – μετά την επερχόμενη συμφωνία υποταγής – όπου ο λαός μέσα στην απογοήτευσή του θα αντιμετωπίσει με απέχθεια και αποδοκιμασία κάθε τι που θυμίζει τα παραδοσιακά κόμματα του σαθρού κοινοβουλευτισμού της μεταπολίτευσης, όπως η αδιαφάνεια, οι αναδειγμένες ηγεσίες, η επιβολή αποφάσεων χωρίς την δική του άμεση συμμετοχή, η κάθε είδους αναβλητικότητα στην αντιμετώπιση των άμεσων οξυμένων προβλημάτων του, οι υπεκφυγές και η ανειλικρίνεια μέσα από παραπλανητικούς τακτικισμούς.»

Αναγνωρίζω πλέον ότι το σημαντικότερο λάθος που έκανα ήταν το γεγονός ότι δεν είχα διανοηθεί την έκταση που θα μπορούσε να πάρει το πρόβλημα, εξαιτίας της βίαιης αλλαγής της φυσιογνωμίας του ΕΠΑΜ που επέβαλαν με την απόφαση του 4ου Συνεδρίου όσοι θεωρούν και αποκαλούν τους εαυτούς τους ως την λεγόμενη «ιδρυτική» ηγετική ομάδα του ΕΠΑΜ, πρωτίστως οι Δημήτρης Καζάκης, Δημήτρης Κυπριώτης, Όθωνας Κουμαρέλλας και δευτερευόντως οι Γιώργος Γεωργής, Γιώργος Ιεροδιάκονος και Αντώνης Παπαντωνίου, για την στήριξη που παρείχαν στην συνέχεια στην εφαρμογή της απόφασης.

Κι όμως στο 4ο Συνέδριο, με τα μέλη της τωρινής Π.Γ. να απουσιάζουν επιδεικτικά το πρωϊ του Σαββάτου – της προτελευταίας μέρας – και την επομένη μέρα να πρωταγωνιστούν σε μια πρωτοφανή διαδικασία τακτικισμών, θεατρινισμών, εκβιασμών και υποσχέσεων για όλα και σε όλους, η πλειοψηφία πήρε μια απόφαση, που εισηγήθηκε ο Δημήτρης Καζάκης επικαλούμενος τις οικονομικοπολιτικές έκτακτες συνθήκες, η οποία, όχι μόνο αλλοίωσε τον χαρακτήρα της οργάνωσης αλλά έδωσε την ευκαιρία στα μέλη της ΠΓ να επιδοθούν σε ένα όργιο καταπάτησης κάθε αρχής του καταστατικού και των διαδικασιών που εφάρμοζε μέχρι τότε η οργάνωση, καθώς και να ξεπεράσουν κάθε όριο αυταρχικότητας που μπορούσα να διανοηθώ, πέρα από κάθε λογική.

Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι οι λεγόμενες έκτακτες οικονομικές συνθήκες έχουν αξιοποιηθεί από το ντόπιο πολιτικό καθεστώς υποτέλειας για την υπαγωγή στο ΔΝΤ τον Μάϊο του 2010, για την υπογραφή του πρώτου μνημονίου, για την υπογραφή του μεσοπρόθεσμού τον Ιούνιο του 2011 με την χρήση εκατοντάδων ασφυξιογόνων χημικών στην πλατεία Συντάγματος, με την υπογραφή του Μνημονίου 2 στις 12 Φλεβάρη του ’12 με την πιο άγρια επιχείρηση καταστολής σε όλο το κέντρο της Αθήνας και στην συνέχεια, κάθε φορά που, οι σύγχρονοι δυνάστες μας, γκρέμιζαν την Δημοκρατία και παρέδιδαν την Εθνική Κυριαρχία μας.

Οι έκτακτες συνθήκες δηλαδή στην Ελλάδα, μετά το 2009, αποτελούν μια μόνιμη και διαρκή κατάσταση, που αξιοποιήθηκε ως βασική δικαιολογία για τον κατήφορο του εκφασισμού της πολιτικής και κοινωνικής ζωής στην πατρίδα μας. Αυτές τις έκτακτες συνθήκες αντιπαλεύουμε εξ αρχής με τον αγώνα μας μέσα από το ΕΠΑΜ. Στο 4ο Συνέδριο αυτές οι περίφημες «έκτακτες συνθήκες» χρησιμοποιήθηκαν δυστυχώς ως φόβητρο και μέσο πίεσης για την καταστολή της εφαρμογής του Καταστατικού μας και εντέλει των ίδιων των δημοκρατικών διαδικασιών, όπως τις γνωρίσαμε από την ιδρυτική διακήρυξη μέχρι εκείνη την στιγμή.

Παρόλο όμως που η απόφαση του 4ου Συνεδρίου επιβεβαίωσε τις ανησυχίες μου και την καταψήφισα σηκώνοντας κόκκινη κάρτα, παρέμεινα στο ΕΠΑΜ σεβόμενος την λειτουργία της οργάνωσης και έδωσα την μάχη μέχρι σήμερα με όλες μου τις δυνάμεις.

Τι ακολούθησε όμως την απόφαση του 4ου Συνεδρίου;

Αφού τα μέλη του Κεντρικού Οργάνου μας υποσχέθηκαν νέο πολιτικό σχεδιασμό μέσα σε ένα μήνα, τον οποίο δεν έφεραν εγκαίρως, προφασιζόμενοι ξανά τις «έκτακτες συνθήκες» του Δημοψηφίσματος και των capital controls, αμέσως μετά, χωρίς να ακολουθήσουν καμιά διαδικασία, αποφάσισαν για εκλογικές συνεργασίες με την ΛΑΕ – που τελικά δεν προέκυψαν – και συμμετοχή στις εκλογές. Αμέσως μετά τις εκλογές με το – για τρίτη φορά – κακό εκλογικό αποτέλεσμα, αντί να κάνουν ουσιαστική αυτοκριτική και να παραιτηθούν, αποφάσισαν να κηρύξουν τον πόλεμο στην οριζόντια οργάνωση με τον νέο Οργανωτικό Σχεδιασμό που ακύρωνε στην πράξη κάθε διαδικασία του καταστατικού και απαξίωνε εμφαντικά κάθε προηγούμενη εμπειρία από την λειτουργία της οριζόντιας οργάνωσης του ΕΠΑΜ. Επρόκειτο για την επιβολή ενός πυραμιδικού συγκεντρωτικού κομματικού μοντέλου διορισμένων στελεχών, έξω και πέρα από την Ιδρυτική Διακήρυξη, το Καταστατικό αλλά και την υφιστάμενη λειτουργία του ΕΠΑΜ, με τα όποια, ίσως, προβλήματα είχαν εντοπιστεί σε αυτήν.

Ακολούθησαν οι παραιτήσεις από την ΠΓ των συναγωνιστών Γ. Αθανασιάδη και Σ. Κατσούλη, για τις οποίες εξ αρχής θεώρησα ότι οφείλονταν σε αυτή την στάση της πλειοψηφίας των μελών του Κεντρικού Οργάνου. Με έκπληξή μου επίσης πληροφορήθηκα την διάλυση του Τομέα Επικοινωνίας, με απαρχή τηλεφωνική εντολή του ΓΓ για άμεση απομάκρυνση δύο εκ των μελών του.
Διαπιστώνοντας αυτά τα γεγονότα, τοποθετήθηκα δημόσια με νέο άρθρο μου το οποίο δημοσιεύθηκε στον Πολιτικό Διάλογο στις 20 Νοεμβρίου 2015 με τίτλο «Δημοκρατική συμμετοχή : Προϋπόθεση για αποτελεσματικήδράση», προειδοποιώντας για τους κινδύνους διάλυσης ή και διάσπασης της οργάνωσης λόγω των αντιδράσεων μελών μας με σημαντική συνεισφορά στην μέχρι τότε πορεία του ΕΠΑΜ.
Χαρακτηριστικά είχα επισημάνει στην κατάληξη του άρθρου ότι : «Η εμπειρία έχει δείξει ότι αυτό που τρέφει και δυναμώνει την οργάνωση του ΕΠΑΜ είναι η πολιτική δράση και η ανοικτές διαδικασίες στην λήψη των αποφάσεων, που επιτρέπουν την συνειδητοποίηση, την εμπιστοσύνη και την ενεργοποίηση των μελών μας. Αντιθέτως κάθε φορά που βιώσαμε αλλαγές που δεν βασίσθηκαν στις ουσιαστικές ανάγκες της οργάνωσης για άπλωμα και βάθεμα της δράσης μαζί και δίπλα στον λαό, το ΕΠΑΜ βρέθηκε να μετρά λιγότερα μέλη, να βιώνει μεγαλύτερη εσωστρέφεια αλλά και να εντείνεται η αδυναμία ενεργοποίησης των δυνάμεων του.»
Δυστυχώς αυτές οι διαπιστώσεις, οι προβληματισμοί και οι φόβοι μου επαληθεύτηκαν πλήρως στην πράξη με την έναρξη εφαρμογής της νέας Οργανωτικής Δομής. Ουσιαστικά η 7μελής Πολιτική Γραμματεία καθορίζει πώς και με ποιους θα λειτουργήσει η οργάνωση, όχι με βάση τα αιτήματα για δράση των πυρήνων αλλά με βάση τους δικούς της σχεδιασμούς και τις αντιλήψεις κοινοβουλευτικού κρετινισμού για το τι αποτελεί πολιτική δράση. Η δε επιλογή των προσώπων γίνεται με διορισμούς συναγωνιστών από το Κεντρικό Όργανο, με εντελώς αδιαφανή και υποκειμενικά κριτήρια και με τον ρόλο των πυρήνων να είναι απλώς γνωμοδοτικός και όχι καθοριστικός.

Την ίδια περίοδο και άλλα σημαντικά άρθρα συναγωνιστών στον Πολιτικό Διάλογο συνεισέφεραν στον προβληματισμό που γεννήθηκε από το κείμενο του νέου Οργανωτικού Σχεδιασμού.

Σε αυτό τον προβληματισμό και στα κείμενα που αναρτήθηκαν στον Πολιτικό Σχεδιασμό φαίνεται ότι προσπάθησε να απαντήσει το άρθρο «Περί πολιτικού σχεδιασμού, προγράμματος και άλλων δαιμονίων…» του Όθωνα Κουμαρέλλα που διατυπώνει για όσους έχουν διαφορετική αντίληψη για τα θέματα δημοκρατικής λειτουργίας στην οργάνωση του ΕΠΑΜ την εξής διχαστική άποψη:

«Χρειάζεται ριζική αναθεώρηση είτε της στοχοθεσίας, αν εκεί είναι το πρόβλημα, είτε της συγκρότησης του πολιτικού υποκειμένου, που καλείται κάθε φορά να ικανοποιήσει την εξ αρχής στοχοθεσία. Κάθε εμπόδιο ή αντίρρηση σε μια τέτοια προσπάθεια, με επίκληση μάλιστα των δημοκρατικών διαδικασιών -που τις περισσότερες φορές είναι στα χαρτιά και δεν λειτουργούν- μόνο προσχηματικά γίνεται και είναι αποκαλυπτική, είτε της έλλειψης κατανόησης του προβλήματος, είτε της προσπάθειας εξυπηρέτησης άγνωστων και ακατανόητων -πολλές φορές- ιδιοτελών επιδιώξεων και σκοπιμοτήτων, είτε συνδυασμός και των δύο.»

Αυτά γράφονται τον Νοέμβριο 2015, όταν δεν έχει κατατεθεί ακόμα απολύτως κανένας Πολιτικός Σχεδιασμός από την Π.Γ. και ουσιαστικά κατασυκοφαντεί, όχι απλά τις απόψεις αλλά τις προθέσεις όσων διαφοροποιούν τη θέση τους και αντιδρούν στην καταστρατήγηση της απόφασης του 4ου Συνεδρίου, που ανέφερε ότι η νέα ΠΓ θα έφερνε σε ένα μήνα προς διαβούλευση στους πυρήνες τον νέο Πολιτικό Σχεδιασμό.

Ο «ενωτικός» λοιπόν Όθωνας Κουμαρέλλας δεν αρκείται μόνο στα παραπάνω που έγραψε αλλά στο τέλος του άρθρου καταλήγει «Τέλος, κάποιοι -λίγοι- θα μείνουν πίσω στην αυτάρκεια και στην «παντογνωσία» τους, να προσπαθούν να ανακαλύψουν την τέλεια «δημοκρατία» και θα «τρώγονται με τα ρούχα τους», ανίκανοι για οτιδήποτε θετικό. Θα μείνουν πίσω σαν βαρίδια και τροχοπέδη του εθνικοαπελευθερωτικού σκοπού μας. Εξ άλλου ο αγώνας μας διεξάγεται εθελοντικά. Κανείς δεν υποχρέωσε κανέναν. Από την αρχή γνωρίζαμε και το διατυπώσαμε καθαρά, ότι δεν θα φτάσουμε όλοι μαζί στο τέλος. Μακάρι, αν όχι όλοι, οι περισσότεροι να το καταφέρουμε. Αλλά θα νικήσουν αυτοί που θα προχωρήσουν συντεταγμένα και θα στέκονται όρθιοι στο τέλος!»

Για άλλη μια φορά λοιπόν, όσοι διαφωνούν με την ολιγωρία και τις ανεπάρκειες της ΠΓ δεν κρίνονται για τα επιχειρήματά τους αλλά θεωρούνται «ανίκανοι για οτιδήποτε θετικό» και ως «βαρίδια και τροχοπέδη» του αγώνα και – όπως το «διατυπώσανε καθαρά» – «δεν θα φτάσουμε όλοι μαζί στο τέλος» !!!

Αφού εκφράζει προσωπικές απόψεις ο Όθωνας Κουμαρέλλας, γιατί χρησιμοποιεί πρώτο πληθυντικό πρόσωπο; Μα φυσικά γιατί πιστεύει ότι εκφράζει τις απόψεις όλης της ΠΓ ! Άλλωστε δεν υπήρξε από την πλευρά της ΠΓ καμία αντίδραση για το γεγονός αυτό.

Εξ’ άλλου, όπως μας λέει, ο αγώνας διεξάγεται εθελοντικά … δηλαδή εμμέσως πλην σαφώς καλεί όποιον δεν συμφωνεί μαζί τους να τους … αδειάσει την γωνιά ! Βέβαια, δεν μας εξηγεί εδώ πως συνδυάζεται ο εθελοντικός αγώνας με το δόγμα για πειθαρχία και έλεγχο της οργάνωσης που έφεραν με τον Οργανωτικό Σχεδιασμό, με τον οποίο καλούν τους εθελοντές να λειτουργήσουν σαν κομματικός στρατός υπό τις διαταγές τους.

Όλα αυτά αποτέλεσαν την βάση πάνω στην οποία ήρθε το αίτημα για διεξαγωγή έκτακτου Συνεδρίου από τους πυρήνες Θήρας και Σύρου. Ένα αίτημα που διαβιβάστηκε με καθυστέρηση μιας βδομάδας στην οργάνωση, συνοδευόμενο από το σκεπτικό / ερμηνεία της ΠΓ (διαφορετική – εντελώς τυχαία – από την αντίστοιχη πριν το 4ο Συνέδριο), χωρίς να τεθεί καμία απολύτως διαδικασία ή χρονοδιάγραμμα για την εξέτασή του από τους πυρήνες.

Έτσι στο «χαλαρό» για να μπορέσει η ΠΓ στις 17/1/2016 να αποφανθεί άνετα ότι «ο χρόνος σας τελείωσε», χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση – στρογγυλοποιώντας μάλιστα τον 1,5 μήνα με περίοδο γιορτών σε 2 μήνες, Και αυτό, ενώ ήδη 9 πυρήνες (ανάμεσα τους κι ο πυρήνας Αχαρνών – Καματερού) είχαν συνταχθεί με την πρόταση για έκτακτο συνέδριο και καθαρογράφονταν αποφάσεις και σε άλλους πυρήνες, που τις έστειλαν μεν, αλλά ποτέ δεν ενημερώθηκαν σχετικά με αυτό οι υπόλοιποι πυρήνες και τα μέλη του ΕΠΑΜ.

Είναι σημαντικό να επισημανθεί εδώ ότι κάποιοι πυρήνες από όσους στήριξαν το αίτημα διεξαγωγής του Έκτακτου Συνεδρίου είχαν στείλει και συνοδευτικά κείμενα με το πολιτικό αιτιολογικό της απόφασης τους, ζητώντας από την ΠΓ να τα διαβιβάσει στους υπόλοιπους πυρήνες, προκειμένου να λάβουν γνώση, πριν προχωρήσουν στην συζήτηση του θέματος για την λήψη απόφασης. Χαρακτηριστική περίπτωση αποτελεί ο πυρήνας Ιλίου–Αγίων Αναργύρων–Πετρούπολης που είχε στείλει σχετικό κείμενο, το οποίο ποτέ δεν διαβιβάστηκε, έστω και καθυστερημένα, στους υπόλοιπους πυρήνες. Κανείς μάλλον δεν θα μάθει ποτέ, πόσοι πυρήνες είχαν στείλει τέτοια κείμενα, γιατί πολύ απλά η Π.Γ. έκρινε ότι δεν πρέπει να διαβιβαστούν στους υπόλοιπους πυρήνες του ΕΠΑΜ. Χρησιμοποίησαν την λογοκρισία και την δημιουργία στεγανών προκειμένου να αλλοιώσουν το αποτέλεσμα της διαδικασίας διερεύνησης της πρόθεσης του 30% των μελών, τουλάχιστον μέχρι την ημέρα που αυθαίρετα αποφάσισαν να την διακόψουν, ενώ στην περίπτωση του 4ου Συνεδρίου η έναρξη της προσυνεδριακής διαδικασίας αποφασίστηκε με ποσοστό μικρότερο από 30%.

Η στάση του σ. Τάσου Κώνστα, που αποχώρησε από την Π.Γ. με δημόσια επιστολή, αντιδρώντας ανάμεσα σε άλλα και για τον εμπαιγμό όλης της οριζόντιας οργάνωσης και την καταστρατήγηση του Καταστατικού δια της μεθόδου της «αυθεντικής» ερμηνείας από την ιδρυτική ομάδα στην ΠΓ αποτέλεσε μια φωτεινή παρένθεση εντιμότητας και ευθιξίας.

Όμως, ούτε τα αιτήματα για έκτακτο συνέδριο, ούτε η στάση του συναγωνιστή Κώνστα ήταν αρκετά για να ανακοπεί ο κατήφορος στον οποίο κινείται η λεγόμενη ηγεσία του ΕΠΑΜ και όλοι οι αυλικοί παρατρεχάμενοί της, μερικοί από τους οποίους αποτελούν πραγματικά νέα φυντάνια που, από άφαντοι στις πολιτικές διαδικασίες και ανύπαρκτοι στις κινηματικές δράσεις, βρέθηκαν διορισμένοι και προβεβλημένοι ως στελέχη του ΕΠΑΜ στα ΜΜΕ.

Μάλιστα, στις 26/1/2016, ο Δημήτρης Καζάκης, από το μικρόφωνο του e-roi, κάνοντας ό ίδιος κατάχρηση των μέσων προβολής του μετώπου, εξαπολύει ένα απίστευτο κατηγορητήριο, αυτή την φορά εντός της Οργάνωσης του ΕΠΑΜ και μιλά για πεμπτοφαλαγγίτες και συνταγματικούς, παραλληλίζοντας τον εαυτό του με τον Καποδίστρια. Με γενικόλογες και συκοφαντικές κατηγορίες, λέει για όσους μιλούν για δημοκρατία εντός του ΕΠΑΜ ότι κρύβουν το πιο σκοτεινό πρόσωπο του φασισμού.

Στην συνέχεια, με καθυστέρηση τουλάχιστον 6 μηνών, φτάνει στους πυρήνες ο λεγόμενος Πολιτικός Σχεδιασμός στον οποίο παρουσιάζεται το αποτύπωμα μιας νέας πολιτικής κατάστασης στο ΕΠΑΜ. Ένα κείμενο που έχει τον χαρακτήρα πολιτικού πραξικοπήματος και που ξεπερνά κάθε δικαιοδοσία που μπορεί να ισχυρισθούν οι συντάκτες του ότι έλαβαν με την απόφαση του 4ου Συνεδρίου.

Όλες τις πολιτικές μου διαφωνίες για αυτό τον νέο Πολιτικό Σχεδιασμό τις παράθεσα λεπτομερώς και αναλυτικά, μέσα από τις θεσμοθετημένες και καταστατικά ορθές διαδικασίες, στον πυρήνα μου και στην συνέχεια με το κείμενο μου με τίτλο «Περί Πολιτικού Σχεδιασμού και άλλων «αποστολών …» στον Πολιτικό Διάλογο του ΕΠΑΜ.

Εκεί χαρακτηριστικά, επαναφέροντας το αίτημα για συνέδριο, είχα γράψει τα εξής: «Τα όποια προβλήματα υπάρχουν δεν μπορούν να λυθούν μέσα από κείμενα με αυταρχικό τόνο και την επιβολή μιας τιμωρητικής γραφειοκρατίας που γίνεται προσπάθεια να εφαρμοσθεί μακριά και πέρα από την Ιδρυτική Διακήρυξη και με κατά συρροή καταστρατήγηση συνολικά του Καταστατικού του Ε.ΠΑ.Μ., αλλά μόνο μέσω ενός ανοικτού δημοκρατικού συνεδρίου. Ενός συνεδρίου του οποίου δεν θα προηγηθούν καθάρσεις και αποβολές από το Μέτωπο όλων των διαφωνούντων, παρόμοιες με τις διασπαστικές πρακτικές που συνηθίζονται στο ΚΚΕ περί εκκαθάρισης γραμμών και ιδεολογικής καθαρότητας.»

Διαβλέποντας τον πολύ σοβαρό και άμεσο πλέον κίνδυνο για την ομαλή λειτουργία και την συνοχή της οργάνωσης, απεύθυνα κάλεσμα στους συναγωνιστές μου να τοποθετηθούν σε όσα έγραφε ο Πολιτικός Σχεδιασμός και να στηρίξουν εκ νέου το αίτημα έκτακτου συνεδρίου. Είναι γεγονός ότι δεν μπορούσα να προβλέψω ότι τα μέλη της ΠΓ δεν θα αρκούνταν σε όσα περιέγραφαν στο κείμενο του Πολιτικού Σχεδιασμού για την διάλυση πυρήνων, ούτε ότι δεν θα περίμεναν μέχρι το Συνέδριο.

Στις 2 Φεβρουαρίου 2016, κλιμάκιο της ΠΓ αποτελούμενο από τους Δημήτρη Καζάκη, Δημήτρη Κυπριώτη, Γιώργο Γεωργή και Θέμι Συμβουλόπουλο, συνοδευόμενοι από τον Γρηγόρη Πιερρουτσάκο, επισκέπτονται εσπευσμένα – μετά από ενημέρωση το μεσημέρι της ίδια μέρας – τον πυρήνα Αχαρνών–Καματερού του οποίου είμαι μέλος.

Στην συζήτηση, ως απάντηση στις ενστάσεις μελών του πυρήνα μας και δικών μου, ισχυρίζονται ότι το κείμενο Πολιτικού Σχεδιασμού αποτελεί σχέδιο και ότι όσα γράφει δεν είναι τελικά αλλά ότι είναι σχέδιο κειμένου. Επιμένουν ότι δεν έχουμε καταλάβει καλά τι γράφεται στο κείμενο, αλλά δεν δεσμεύονται σε κανένα σημείο να κάνουν αλλαγές.

Ο Δημήτρης Καζάκης μας λέει ότι το πρόβλημα είναι ότι δεν διαβάζουμε τα κείμενά τους. Ωστόσο, στις σαφείς επισημάνσεις και παραπομπές στο ίδιο το κείμενο του Πολιτικού Σχεδιασμού που γίνονται από τους συναγωνιστές, η απάντησή του είναι ότι δεν καταλαβαίνουμε τι γράφει.

Ξαφνικά λοιπόν 19 άνθρωποι – και ειδικά όσον αφορά στο κείμενο του Πολιτικού Σχεδιασμού – έχασαν την δυνατότητά τους να καταλαβαίνουν ελληνικά, να αντιλαμβάνονται τις έννοιες, να εξαγάγουν συμπεράσματα. Εκμεταλλευόμενοι την ιδιότητά τους ως εκλεγμένα μέλη του Κεντρικού Οργάνου δεν διστάζουν να εμπαίζουν κατάμουτρα τα μέλη του πυρήνα, αρκετά από τα οποία δεν μπορούν να αντιδράσουν στην ακατάπαυστη επιτόπια κατήχηση που υποβάλλονται.

Με απαράμιλλο θράσος ο Δημήτρης Κυπριώτης είπε ψέματα για την ύπαρξη μόνο 20 ενεργών πυρήνων μετά το 4ο Συνέδριο και ότι με το «νέο» Οργανωτικό Σχέδιο οι ενεργοί πυρήνες έγιναν 60, ενώ γνωρίζει πολύ καλά ότι στην οικονομική εξόρμηση που πραγματοποιήθηκε πριν το 4ο Συνέδριο συμμετείχαν πάνω από 60 πυρήνες. Στην συζήτηση αυτή, ό ίδιος δεν διστάζει να αναφέρει ότι υπάρχουν στην περιοχή μας 20 νέα μέλη του ΕΠΑΜ, των οποίων την ένταξη στην οργάνωση θα διαχειριστούν τα «Κεντρικά». Όσα ισχυρίζονται τα μέλη της Πολιτικής Γραμματείας έχουν στόχο να προσβάλουν και να απαξιώσουν τόσο την διαρκή πολιτική παρουσία όσο και την προσπάθεια του πυρήνα, ούτως ώστε να μειώσουν την αξία της δράσης του στα 5 χρόνια λειτουργίας του, και μέσω ψυχολογικής πίεσης να κάμψουν τις αντιδράσεις των συναγωνιστών στο θέμα του Πολιτικού Σχεδιασμού.

Όλα αυτά σε έναν πυρήνα που οργάνωσε τον Μάϊο του 2015 ομιλία του Δ. Καζάκη με πάνω από 300 άτομα κοινό ! Που είναι από τους λίγους που είναι διαρκώς ταμειακώς εντάξει και συμμετέχει σε όλες τις διαδικασίες του ΕΠΑΜ ανελλιπώς και που έχει την μεγαλύτερη συμμετοχή από τους πυρήνες του Τομέα του.

Η στάση αυτή της Π.Γ. ήταν λογικό να προκαλέσει την πλήρη απογοήτευση των συναγωνιστών που έχουν δώσει σκληρές μάχες για το ΕΠΑΜ σε τοπικό αλλά και σε κεντρικό επίπεδο. Και είναι βέβαιο ότι αυτό προφανώς το αντιλαμβάνεται το κλιμάκιο της ΠΓ αλλά, στο πλαίσιο της «εκκαθάρισης» των γραμμών του «μετώπου» από τους ενοχλητικούς και τα δήθεν βαρίδια, ουδόλως ενδιαφέρεται.

Την επόμενη ημέρα όλοι όσοι είχαμε συμμετάσχει σε αυτή την συνάντηση καταλάβαμε γιατί αυτή έγινε τόσο βιαστικά και πιεστικά.

Στις 3 Φεβρουαρίου 2016 η ΠΓ ξεπερνά κάθε όριο αλαζονείας, αυταρχισμού και παραπλάνησης. Στέλνει στους πυρήνες ένα 20σέλιδο Ενημερωτικό Σημείωμα που αποτελεί μνημείο λιβελογραφίας και το οποίο έχει τίτλο «Η Πολιτική Γραμματεία για την επιστολή παραίτησης του Τάσου Κώνστα και τους όψιμους υπερασπιστές της δημοκρατίας στο Μέτωπο».

Στο κείμενο αυτό δεν διαστρεβλώνονται απλά τα πραγματικά γεγονότα, δεν παραθέτονται μόνο αλληλοσυγκρουόμενα ιδεολογήματα και λογοπλασίες, έτσι ώστε η ΠΓ να έχει πάντα δίκιο, αλλά – το πλέον ανέντιμο – προβάλλονται με γενικευμένο και άνανδρο τρόπο κάθε είδους συκοφαντίες εναντίον όσων έχουν διαφορετική άποψη απ` αυτήν της Π.Γ. Και είναι δειλοί και άνανδροι όσοι συνέταξαν αυτό το κείμενο, γιατί χωρίς καμία απολύτως απόδειξη κάνουν δίκη προθέσεων και καταδικάζουν συναγωνιστές τους, χωρίς να αναφέρουν συγκεκριμένα ονόματα και γεγονότα. Η Π.Γ. του ΕΠΑΜ μέσα από αυτό το κείμενο αναλαμβάνει ως νέα Ιερά Εξέταση να μας διδάξει την ορθή πίστη για την Δημοκρατία και να εξαπολύσει ένα νέο κυνήγι μαγισσών μέσα στο ίδιο το Μέτωπο. Στις «μάγισσες» αυτές – ή μήπως στους ταγματαλήτες ; – ενέταξαν κι εμένα προσωπικά με τις αναφορές τους στο κείμενο κριτικής μου στον Πολιτικό Διάλογο, χωρίς να έχουν την παλικαριά να με κατονομάσουν, όπως έκαναν στην περίπτωση του συναγωνιστή Τάσου Κώνστα.

Όσοι τολμήσουν να με κατηγορήσουν ότι εγκαταλείπω τάχα τον αγώνα, ας διαβάσουν προσεκτικά αυτές τις δύο φράσεις στην τελευταία σελίδα του 20σέλιδου λίβελου, κι ας σκεφτούν πραγματικά ποιοι είναι οι διασπαστές, ποιοι διχάζουν και ποιοι προδίδουν τον αγώνα και τις αρχές του ΕΠΑΜ.

«Καλούμε κάθε επαμίτισα και κάθε επαμίτη να προσηλωθεί στον αγώνα που μαζί δίνουμε και να απομονώσει τους όποιους εκούσιους, ή ακούσιους καλοθελητές.»

«Αποτελεί γέννημα της Ανάγκης των καιρών (το ΕΠΑΜ) και έτσι θα εξακολουθήσει μέχρι να ευοδωθούν τα προτάγματά του και βεβαίως δεν περισσεύει κανείς, αλλά μικρή σημασία έχει ποιοι και πόσοι θα φτάσουμε στο νικηφόρο τέλος.»

Εδώ λοιπόν οι «συναγωνιστές» της ΠΓ προχωρούν ακόμα ένα βήμα παραπέρα στην εσωκομματική αντιπαράθεση, όπως οι ίδιοι την αντιλαμβάνονται. Δεν καλούν όσους έχουν διαφορετική άποψη να αποχωρήσουν (έχει φροντίσει για αυτό ο Όθωνας Κουμαρέλλας στα κείμενά του και ο Δημήτρης Καζάκης στις εκπομπές του στο e-roi) αλλά καλούν τα μέλη του ΕΠΑΜ να απομονώσουν τους «διαφωνούντες» συναγωνιστές τους, τους καλοθελητές! Το αποκορύφωμα του διχασμού και η μήτρα της διάσπασης του ΕΠΑΜ βρίσκεται ακριβώς σε αυτή την φράση !

Όντως για τους συντάκτες του κειμένου αυτού «βεβαίως δεν περισσεύει κανείς, αλλά μικρή σημασία έχει ποιοι και πόσοι θα φτάσουμε στο νικηφόρο τέλος» αρκεί σε κάθε περίπτωση να έχουν απομονωθεί όλοι οι ενοχλητικοί, ώστε αυτοί να φτάσουν σίγουρα στο «νικηφόρο τέλος», το κοινοβούλιο, την εξουσία και ότι άλλο έχουν στο μυαλό τους.

Για όσους διαβάζουν κείμενα έχει ενδιαφέρον στην φράση αυτή όχι μόνο το ποιοι αλλά το πόσοι! Δηλαδή τι θέλει να μας πει εδώ η ηγετική ομάδα του ΕΠΑΜ, αν όχι ότι δεν την ενδιαφέρει αν το ΕΠΑΜ χάσει δυνάμεις, αρκεί αυτή να φτάσει στο «νικηφόρο τέλος», που προϋποθέτει την πλήρη επικράτηση του σχεδίου της με κάθε κόστος;

Για αυτό το λίβελο, στην πρόσφατη επιστολή αποχώρησής του – που δεν δημοσιοποιήθηκε – ο συναγωνιστής μου στον πυρήνα Αχαρνών – Καματερού Παναγιώτης Κατσιάρης (που διετέλεσε μέλος του ΕΣΣ και του Ο.Γ. και υπεύθυνος της Βάσης Μελών από τον Οκτώβριο του 2013 έως το Σεπτέμβριο του 2014), έγραψε :

«Δεν μπορεί να καθυβρίζονται ή να στοχοποιούνται ανεξαιρέτως όλοι όσοι εκφράζουν διαφορετική άποψη στο ΕΠΑΜ με ακραίες εκφράσεις (ταγματαλήτες, κοινοβουλευτικός κρετινισμός, ασφαλίτικες μέθοδοι, κουκούλες, πέμπτη φάλαγγα κλπ.). Το «τσουβάλιασμα» με βρίσκει κάθετα αντίθετο γιατί υποδηλώνει απολυτότητα που έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Γιατί αν δεν είναι «τσουβάλιασμα» γιατί άραγε απουσιάζουν ονοματεπώνυμα (όσα πρέπει) που εννοούνται ή αφήνονται να υπονοούνται στο εν λόγω κείμενο;

· Το να προσυπογράψει ο πυρήνας μια άποψη, σημαίνει ότι η πλειοψηφία μετατρέπεται σε κλίκα που ασκεί δικτατορία εναντίον όλων εκείνων, που δεν θέλησαν να ευθυγραμμιστούν μ’ αυτή την άποψη.
Για αυτή την πρόταση μένω άναυδος…. απέχει πολύ από την νοημοσύνη μου για την κατανοήσω, το μόνο που θα σας παρακαλέσω θερμά είναι να βγάλετε τις λέξεις «ο Πυρήνας» από την εν λόγω φράση, να βάλετε τις λέξεις «η Πολιτική Γραμματεία» και να την ξαναδιαβάσετε.»

Στις 24 Φεβρουαρίου 2016 ο πυρήνας Αχαρνών – Καματερού, όπου είμαι ενταγμένος ως μέλος του ΕΠΑΜ, αφού διαπίστωσε ότι δεν υπήρξε – ένα μήνα μετά την αρχική κοινοποίηση – καμία ενημέρωση σχετικά με τυχόν επικαιροποίηση/βελτίωση του υποτιθέμενου σχεδίου του Επικαιροποιημένου Πολιτικού Σχεδιασμού, απέστειλε επιστολή με την οποία απέρριψε το σχέδιο αυτό, λόγω των αιτιάσεων που διατυπώθηκαν στην συζήτηση της 2/2/2016 με το κλιμάκιο της ΠΓ, συνοδευόμενη και από προτάσεις στην κατεύθυνση της βελτίωσης των σημείων διαφοροποίησης.

Στην απάντηση που έλαβε ο πυρήνας από την ΠΓ, στις 27 Φεβρουαρίου 2016, παρατίθενται σειρά επιχειρημάτων, με βάση τα οποία το σχέδιο του Επικαιροποιημένου Πολιτικού Σχεδιασμού δεν χρειάζεται να αλλάξει και οι προτάσεις που απέστειλε ο πυρήνας δεν γίνονται δεκτές.

Ανάμεσα σε όσα γράφονται στην απάντησή αυτή αναφέρεται και το εξής: «Το ΕΠΑΜ ως Μέτωπο είναι οριζόντια ενιαία οργάνωση. Οι πυρήνες του δεν είναι τοπικά «φέουδα», ή «βιλαέτια».

Εμμέσως πλην σαφώς δηλαδή, η ΠΓ απαντά στην προσπάθεια των συναγωνιστών στον πυρήνα Αχαρνών – Καματερού να διατυπώσουν προτάσεις για την βελτίωση του κειμένου του Πολιτικού Σχεδιασμού με την υποβόσκουσα κατηγορία ότι λειτουργεί ως «φέουδο» ή «βιλαέτι».

Εδώ το θράσος της ιδρυτικής ηγετικής ομάδας πραγματικά περισσεύει! Κατηγορούν έμμεσα έναν από τους, αποδεδειγμένα, πιο δραστήριους πυρήνες, με διαρκή παρουσία στις δράσεις, στις οικονομικές εξορμήσεις, στις συλλογικές διαδικασίες της οργάνωσης, με συμμετοχή μελών του στο Κεντρικό Όργανο (την περίοδο 2013 – 2014) και σε επιτροπές, με διαρκή εβδομαδιαία τακτική συνέλευση επί 4 χρόνια, με διοργάνωση μεγάλων και πολυπληθών ομιλιών και εκδηλώσεων με την συμμετοχή του Δημήτρη Καζάκη, ότι λειτουργεί πλέον ως «φέουδο» επειδή τολμά να έχει πολιτική και οργανωτική άποψη στα ζητήματα του ΕΠΑΜ !!!

Ωστόσο αυτό δεν ανταποκρίνεται ούτε στην συνολική πορεία και δράση του πυρήνα, ούτε και στην στάση που τήρησε για το συγκεκριμένο ζήτημα. Ο πυρήνας αξιοποίησε το καταστατικό δικαίωμα που έχει κάθε πυρήνας του ΕΠΑΜ να καταθέσει εγγράφως με εσωτερική αλληλογραφία στο Κεντρικό Όργανο τις προτάσεις του, που στη συγκεκριμένη περίπτωση προσπάθησαν να επαναφέρουν στο κείμενο του Πολιτικού σχεδιασμού κάποιες καταστατικά και οργανωτικά κατοχυρωμένες διαδικασίες, όπως π.χ. το γεγονός ότι η απόφαση για την συμμετοχή στις εκλογές θα πρέπει να ληφθεί από όλη την οριζόντια οργάνωση μέσω δημοψηφίσματος.

Βέβαια αυτό που προέκυψε ως συμπέρασμα είναι ότι, όσα αναφέρθηκαν στην συνάντηση της 2ας Φεβρουαρίου 2016 από το κλιμάκιο της ΠΓ περί σχεδίου Επικαιροποιημένου Πολιτικού Σχεδιασμού, δεν ήταν παρά ένα προπέτασμα καπνού για να καμφθούν οι αντιδράσεις και ότι, οι όποιες προτάσεις γίνονται από πυρήνες, δεν γίνονται εκ προοιμίου αποδεκτές εφ όσον δεν είναι σύμφωνες και αρεστές από την ΠΓ, ακόμα και αν είναι καταστατικά και οργανωτικά ορθές.

Όμως εδώ υπάρχει ένα μεγαλύτερο πολιτικό και οργανωτικό ολίσθημα της Π.Γ. που θα έφθανε ως αφορμή για την άμεση ανάκλησή της. Και αυτό έχει να κάνει με την στάση της σε ότι αφορά την αρχή ότι «Το ΕΠΑΜ ως Μέτωπο είναι οριζόντια ενιαία οργάνωση» η οποία είναι ενσωματωμένη και στο σημείο 6 της απόφασης του 4ου Συνεδρίου του ΕΠΑΜ για να εισαγάγει την ανάγκη για πειθαρχία !

Χαρακτηριστικά στην πρώτη παράγραφο, σημείο 6, της απόφασης του 4ου Συνεδρίου αναγράφεται : « Για να ανταπεξέλθει το ΕΠΑΜ στον αγώνα και για να αντέξει υπό τις νέες ακόμη πιο δύσκολες συνθήκες, χρειάζεται να γίνει ακόμη πιο συνεκτική και ενιαία οργάνωση. Θα πρέπει οι οργανώσεις και τα όργανά τους να λειτουργούν σαν ενιαίος οργανισμός μάχης τόσο στα καθημερινά πολιτικά μέτωπα, όσο και μέσα στην κοινωνία με όρους κινήματος».

Όμως πρόσφατα ζήσαμε το φαινόμενο να οργανώνονται ομιλίες του ΕΠΑΜ ή ομιλίες με την συμμετοχή του Γ.Γ. Δημήτρη Καζάκη, όπως π.χ. στην Φυλή, στις 2 Μαρτίου 2016, ή στον Μαραθώνα, στις 5 Μαρτίου 2016, όπου οι τοπικοί πυρήνες, όχι μόνο παρακάμφθηκαν και δεν ζητήθηκε η συμμετοχή τους αλλά έλαβαν γνώση αφού είχαν ήδη προγραμματισθεί οι ομιλίες αυτές από την ΠΓ και είχαν αναγγελθεί από το διαδίκτυο !!!

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της ομιλίας στην Φυλή, όπου, όταν οι συναγωνιστές του πυρήνα Αχαρνών – Καματερού ενημερώθηκαν από το διαδίκτυο, επικοινώνησαν οι ίδιοι με τον ΟΓ για να συμβάλουν στην προβολή της ομιλίας με κατασκευή και τοποθέτηση πανό. Και τελικά αυτό έγινε μετά την επιμονή τους και αφού δόθηκαν από τον Ο.Γ. τα στοιχεία επικοινωνίας του διοργανωτή της ομιλίας σε τοπικό επίπεδο, ο οποίος δεν είναι μέλος του ΕΠΑΜ.

Είναι οι πυρήνες λοιπόν «καπετανάτα» ή «φέουδα» που πρέπει η ΠΓ να παρακάμπτει ; Είναι ασθενείς όπως ο ίδιος ο Οργανωτικός Γραμματέας ανέφερε, στις 22 Οκτωβρίου 2016, στην διατομεακή συνέλευση Βορειοδυτικού και Δυτικού Τομέα στα γραφεία του ΕΠΑΜ Ιλίου–Αγίων Αναργύρων–Πετρούπολης ; Ή μήπως συμβαίνει κάτι άλλο ;

Τα πρόσφατα αυτά γεγονότα αποδεικνύουν στην πράξη ότι, η ίδια η Π.Γ., όχι μόνο δεν σέβεται την απόφαση του 4ου Συνεδρίου για την «οριζόντια ενιαία οργάνωση» αλλά επιδιώκει και επιθυμεί να μην λειτουργεί ως ενιαία και συνεκτική η οριζόντια οργάνωση του ΕΠΑΜ !

Γιατί δεν μπορεί να εννοηθεί συνεκτική και ενιαία οργάνωση, όταν το ίδιο το Κεντρικό Όργανο στην συνάντηση της 2/2/2016 στον πυρήνα Αχαρνών–Καματερού μιλά για μέλη εν αναμονή που τα διαχειρίζονται τα «Κεντρικά» και οργανώνει ομιλίες και δράσεις για τον Γ.Γ. Δημήτρη Καζάκη ερήμην των τοπικών πυρήνων !

Στην πραγματικότητα το συμπέρασμα είναι ότι η Π.Γ., λειτουργώντας αντικαταστατικά και καταπατώντας το σημείο 6 της απόφασης του 4ου Συνεδρίου, βάζει στο περιθώριο την υφιστάμενη οριζόντια οργάνωση, η οποία μάλιστα είναι αποδεδειγμένα ενεργή, για να χτίσει μια παραοργάνωση δίπλα στην πραγματική οργάνωση, που δεν θα έρχεται σε επαφή με τους υφιστάμενους πυρήνες. Πρόκειται για ανοικτό πραξικόπημα εν εξελίξει, το οποίο προδιαγράφει τους σχεδιασμούς για το επόμενο Συνέδριο, όταν και εφόσον γίνει, και σηματοδοτεί το αδιέξοδο πλέον της παραμονής στο ΕΠΑΜ.

Από την μία οι υφιστάμενοι ενεργοί πυρήνες χαρακτηρίζονται από την ΠΓ ως «καπετανάτα» για να δικαιολογηθεί η σύγκρουση μαζί τους, ενώ οι «διαφωνούντες» καλούνται να αποχωρήσουν ως «βαρίδια», αφού πρώτα κατασυκοφαντούνται με τον 20σέλιδο λίβελο, με άφθονη λάσπη στον ανεμιστήρα από το μικρόφωνο του e-roi και με θρησκόληπτους, φανατισμένους προσωπολάτρες υβριστές στο διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Από την άλλη γίνεται προσπάθεια από την ΠΓ να χτιστεί μια οργάνωση με νέα μέλη, που δεν θα έρχονται σε επαφή με τα μέλη των ήδη υπαρχόντων πυρήνων που διαθέτουν την ιστορική μνήμη και εμπειρία όσον αφορά στους χειρισμούς την «ιδρυτικής» ηγετικής ομάδας !

Αυτό είναι Δημοκρατία στην πράξη, όπως την κατανοεί αυτή η «ιδρυτική» ηγετική ομάδα ! Και συμβαίνει μετά το 4ο Συνέδριο με σχέδιο, βήμα – βήμα, όλο και πιο μακριά από το Μέτωπο που όλοι αγαπήσαμε και αγωνιστήκαμε με κάθε τρόπο να μεγαλώσει για να διαδοθούν τα 5 προτάγματα και να ξεκινήσει ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας από τον λαό μας!

Πάντα πίστευα ότι η πολιτική αντιπαράθεση μπορεί να γίνει μέσα στα πλαίσια λειτουργίας της οργάνωσης του ΕΠΑΜ, με σεβασμό στις καταστατικές διαδικασίες, με συνειδητή συμμετοχή στην δράση και την πολιτική ανάλυση, με ανάληψη των ευθυνών που αναλογούν στο κάθε μέλος, με διάλογο και σύνθεση των προτάσεων.

Για αυτό και στήριξα από την αρχή στον πυρήνα μου την πρόταση της διενέργειας Εκτάκτου Συνεδρίου, ώστε να λειτουργήσουν οι προβλεπόμενες καταστατικές διαδικασίες. Οφείλω να ομολογήσω ότι στην αρχή θεωρούσα ότι θα έπρεπε να παραμείνω μέχρι την διενέργεια του Συνεδρίου και να συμβάλω στον πολιτικό διάλογο μέσα στον πυρήνα μου, στις επιτροπές και στις προσυνεδριακές διαδικασίες. Όταν όμως έκανα αυτές τις εκτιμήσεις δεν είχα λάβει υπόψη μου δύο ζητήματα.

1ον Το γεγονός ότι, μετά την απόφαση του 4ου Συνεδρίου, ένας σημαντικός αριθμός συναγωνιστών αποχώρησαν ή απομακρύνθηκαν από την ενεργό δράση, αριθμός που αυξήθηκε πολύ περισσότερο μετά το κακό εκλογικό αποτέλεσμα των Εκλογών του Σεπτεμβρίου 2015

2ον Το γεγονός ότι, όσοι έχουν αυτοανακηρυχθεί ως ιδιοκτήτες του ΕΠΑΜ και μόνιμη ηγετική ομάδα, της οποίας τα μέλη κατέχουν αυτοδίκαια το δικαίωμα συμμετοχής στο Κεντρικό Όργανο, δεν θα επέτρεπαν ποτέ να υπάρξει ισότιμος διάλογος, όχι μόνο προσυνεδριακός διάλογος, αλλά ούτε καν Πολιτικός Διάλογος.

Και βέβαια το πρώτο ζήτημα δεν θα αποτελούσε ποτέ για μένα ανασταλτικό παράγοντα, αν δεν συνδυαζόταν με το δεύτερο. Και αυτό πολύ απλά γιατί θεωρώ ότι, ανεξάρτητα από την έκβαση του όποιου αποτελέσματος, δεν υπάρχει πλέον η δυνατότητα για ουσιαστικό και διεξοδικό διάλογο. Ειδικά πριν, αλλά και κατά την διάρκεια του κάθε Συνέδριου, θα πρέπει να μπορεί να ακουστεί ισότιμα η κάθε πολιτική άποψη και να δοθεί χρόνος στην οργάνωση, πριν να πάρει τις αποφάσεις της, να κρίνει αβίαστα αξιοποιώντας όλα τα στοιχεία,.

Ομολογώ ότι, τόσο ο επικίνδυνος ιδεολογικός ακροβατισμός όσο και τα παιχνίδια με τον διάβολο του στρατοκρατικού αυταρχισμού, που είναι διάσπαρτα στο κείμενο του επικαιροποιημένου Πολιτικού Σχεδιασμού, αλλά κυρίως το ύφος και ο συκοφαντικός, διχαστικός και προβοκατόρικος λόγος με τον οποίο δομήθηκε ο λίβελος των 20 σελίδων, με έπεισαν ότι τα μέλη της παρούσας ηγετικής ομάδας – της «ιδρυτικής» ομάδας δηλαδή – δεν ενδιαφέρονται πλέον για κανενός είδους δημοκρατικό διάλογο. Θεωρούν ότι κατέχουν την απόλυτη αλήθεια και όσοι τολμούν να αντιπροτείνουν κάτι διαφορετικό, θα πρέπει με κάθε τρόπο ή να φιμωθούν ή να συκοφαντηθούν και να γελοιοποιηθούν, ώστε να εξοντωθούν – τουλάχιστον – πολιτικά.

Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα κατά την άποψή μου δεν είναι η δική τους στάση, αλλά η αδράνεια των περισσότερων μελών της οργάνωσης του ΕΠΑΜ που, είτε δεν μπήκαν στον κόπο να διαβάσουν και να αντιληφθούν τι πραγματικά γράφεται μέσα στα κείμενα αυτά, είτε τα διάβασαν και επέλεξαν να τα αποδεχθούν ή να τα ανεχθούν για χάρη μιας ψευδεπίγραφης ενότητας. Μιας ενότητας που στηρίζεται στην περιχαράκωση και την προσήλωση στην προσωπολατρεία ή τον αμοραλισμό του σκοπού που αγιάζει τα μέσα για χάρη του απελευθερωτικού αγώνα, που όμως, σύμφωνα με τον νέο Πολιτικό Σχεδιασμό, συμβαδίζει με στοχοθεσίες για διπλασιασμό των μελών και περνά μέσα από το Κατοχικό Κοινοβούλιο.

Το δυστύχημα είναι ότι, ενώ ο σκοπός του αγώνα για την απελευθέρωση της πατρίδας πρέπει να αποτελεί την κινητήρια δύναμη για την πολιτική δράση, όταν αυτός αποκόπτεται από τα προτάγματα και τα ιδρυτικά κείμενα του ΕΠΑΜ, όπως συμβαίνει με όσα περιγράφονται στα κείμενα του επικαιροποιημένου Πολιτικού Σχεδιασμού και του λίβελου των 20 σελίδων, δεν είναι απλά «ρούχο αδειανό», αλλά αποκτά τοξικά χαρακτηριστικά που είναι άκρως επικίνδυνα, όχι μόνο για το ΕΠΑΜ αλλά κυρίως για την κατάληξη του ίδιου του αγώνα.

Κάποιοι γράφουν και λένε πως όσοι αποχωρούν από το ΕΠΑΜ ρίχνουν την ασπίδα και εγκαταλείπουν τον αγώνα, φτάνουν ακόμα και στο σημείο να μιλούν για προδότες.

Προφανώς όσοι εκφέρουν δημόσια αυτές τις απόψεις έχουν την αυταπάτη ότι ο αγώνας για την απελευθέρωση της πατρίδας και την Δημοκρατία ξεκίνησε με την ίδρυση του ΕΠΑΜ και περιορίζεται μέσα στις γραμμές του.

Για μένα όμως πάντοτε, πριν από το ΕΠΑΜ και όσο είμαι μέλος του, η πραγματική ασπίδα είναι οι συναγωνιστές και ο αγώνας που δίνεται καθημερινά σε κάθε γειτονιά, σε κάθε διαδήλωση, σε κάθε πολιτική δράση ενημέρωσης, από όλους αυτούς που έχουν το σθένος να στέκονται ακόμα όρθιοι και να υπερασπίζονται το δίκιο και την αλήθεια.

Πραγματική ασπίδα είναι οι άγνωστοι συναγωνιστές που έδιναν μαζί μου την μάχη για να παραμείνουμε στην πλατεία Συντάγματος στις 30 Ιούνη 2011, όταν από παντού μας έπνιγαν τα χημικά και μας χτυπούσαν οι πραιτοριανοί, που με πρωτοφανή λύσσα κυνηγούσαν ακόμα και ηλικιωμένους, τις ίδιες τις μανάδες και τους πατεράδες τους.

Ασπίδα είναι η κοπέλα από το Ιατρείο των αγανακτισμένων που με συνέφερε όταν έχασα τις αισθήσεις μου, μαζί με την αναπνοή μου, από τα δεκάδες χημικά που με είχαν κυκλώσει.

Ασπίδα είναι οι συναγωνιστές μας που, όταν στις 12 Φλεβάρη του 2012 μας είχαν κυκλώσει στο κτίριο της παλιάς Βουλής, μοιραζόμασταν τα MALOX και τις αντιασφυξιογόνες για να μπορέσουμε να παραμείνουμε και να συνεχίσουμε, επιστρέφοντας αργότερα μπροστά από το Κοινοβούλιο, για να διαδηλώσουμε ενάντια στην προδοσία που γινόταν ερήμην και ενάντια του λαού με την ψηφοφορία για το 2ο Μνημόνιο.

Ασπίδα είναι οι συναγωνιστές στον πυρήνα μου, που έκαναν την αλληλεγγύη διαρκή πράξη, χωρίς να περιμένουν από κανένα καθοδήγηση ή εντολές.

Ασπίδα είναι όλοι όσοι συγκεντρώνονται στα ειρηνοδικεία κάθε Τετάρτη για να υπερασπιστούν το βιός όλων των συμπολιτών τους από τα κάθε λογής κοράκια και τους τοκογλύφους.

Αυτή την πραγματική ασπίδα, την ασπίδα των αγώνων και της αλληλεγγύης, δεν την έριξα κι ούτε θα την ρίξω ποτέ.

Αλλά δεν μπορώ να δεχθώ ότι είναι ασπίδα που πρέπει να κρατώ, η υποταγή για χάρη της ενότητας στην οποιαδήποτε ηγεσία, που αντί να είναι παρούσα σε όλα αυτά, βρίσκεται μέσα σε κλειστά δωμάτια και διαβουλεύεται την διάλυση των πυρήνων του ΕΠΑΜ ή ετοιμάζει λίβελους 20 σελίδων εναντίον συναγωνιστών μας. Συναγωνιστών που έδωσαν παραπάνω από όσα μπορούσαν χωρίς να κουράζονται, αλλά διαπομπεύθηκαν και συκοφαντήθηκαν επειδή λειτούργησαν συναγωνιστικά, σεβόμενοι τις διαδικασίες, που εξάντλησαν όλα τα μέσα για να αποτρέψουν την μετατροπή του ΕΠΑΜ από Μέτωπο αγωνιστών σε κομματικό στρατό αναλώσιμων, που καλούνται να εκτελούν εντολές χωρίς κανένα δικαίωμα συμμετοχής ή κριτικής στις αποφάσεις.

Ποιοι είναι στα αλήθεια οι προδότες και οι δειλοί ;

Είδα, με απέραντη θλίψη για αυτό το κατάντημα, αρκετούς νεόκοπους μαχητές και υπερασπιστές του νέου δόγματος του ΕΠΑΜ να γράφουν κάτω από τις δημοσιοποιήσεις των αποχωρήσεων άξιων συναγωνιστών μου απίστευτα σχόλια και συκοφαντίες, χωρίς κανένα στοιχείο και χωρίς καμία λογική βάση επιχειρημάτων.

Προσπάθησα να θυμηθώ ποιοι είναι αυτοί που έχουν αναλάβει ως αποστολή να βρίζουν ως προδότες, δειλούς, πεμπτοφαλαγγίτες, χαφιέδες, ρουφιάνους και πουλημένους τους συναγωνιστές μου. Κάποιους στα αλήθεια δεν τους θυμάμαι, και είναι μάλιστα αυτοί που χρησιμοποιούν «επίθετα που καίνε». Δεν μου λένε τίποτα τα ονόματα τους και δεν μπορώ να γνωρίζω αν είναι υπαρκτά και πραγματικά πρόσωπα. Δεν μιλώ φυσικά για τα μέλη της διορισμένης από την ΠΓ τωρινής ιεραρχίας, αυτούς και τους γνωρίζω και κατανοώ και τις προθέσεις τους, αφού έχουν δεχθεί να συμμετέχουν σε αυτό το συγκεντρωτικό σχήμα. Εργολαβία έχουν αναλάβει, με την καλή ή την κακή έννοια, όπως το πάρει κανείς. Ούτε μιλώ για εξαιρετικούς και αγαπητούς συναγωνιστές που εκτιμώ και τον αγώνα και την στάση τους, αλλά καλοπροαίρετα παραμένουν στο ΕΠΑΜ. Μιλώ για κάποιους άλλους που μετράνε την αγωνιστικότητα τους με τις τσιρίδες τους, τις βρισιές τους και τα ξεκατινιάσματά τους στο διαδίκτυο και το Facebook.

Όμως θυμάμαι αυτούς τους συναγωνιστές μου – που τώρα δέχονται βρισιές και κάθε είδους συκοφαντίες επειδή δημόσια, επώνυμα και τεκμηριωμένα δημοσιοποίησαν την αποχώρησή τους – να βρίσκονται παντού σε όλες τις δράσεις, σε καταστάσεις δύσκολες όπου δεχόμασταν επιθέσεις με χημικά από τους πραιτοριανούς ένστολους, σε όλες τις διαδικασίες του ΕΠΑΜ, στα συνέδρια, στο ΕΣΣ, στην Πολιτική Γραμματεία και στο Οργανωτικό Γραφείο, σε ομιλίες, σε σεμινάρια, στις εκλογές και στις συγκεντρώσεις.

Είναι προδότες λοιπόν αυτοί που επιλέγουν να είναι συνεπείς στις αρχές του ΕΠΑΜ, όπως αυτές αποτυπώθηκαν στα βασικά μας κείμενα, την ιδρυτική διακήρυξη και το Καταστατικό ή όσοι πρόδωσαν τα ιδρυτικά κείμενα που έγραψαν οι ίδιοι και απέδειξαν στην πράξη ότι, όχι μόνο δεν τα τηρούν και δεν τα σέβονται αλλά θεωρούν ότι αυτό είναι και δικαίωμα τους. Μπορεί όσοι πλαισιώνουν την «ιδρυτική» ηγετική ομάδα να θεωρούν ότι διαθέτουν το αλάθητο, το δικαίωμα στην ασυνέπεια λόγων – κειμένων και έργων και στην επιλεκτική ερμηνεία των κειμένων κατά το δοκούν, στην «κωλοτούμπα» δηλαδή, ακόμα και πριν μπουν στην Βουλή.

Για μένα αυτό είναι προδοσία ! Και μάλιστα προδοσία που αφορά στον ίδιο τον αγώνα και σε όλους όσους τον δώσαμε μέχρι σήμερα μέσα από τις γραμμές του ΕΠΑΜ.

Μετά το 4ο Συνέδριο, αλλά κυρίως μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015 που ξεκίνησε η ταχεία προσπάθεια εφαρμογής της «νέας» Οργανωτικής Δομής, το ΕΠΑΜ απομακρύνεται όλο και ταχύτερα και μακρύτερα από την ιδρυτική του διακήρυξη, ενώ η τήρηση του Καταστατικού του από την ΠΓ είναι ακριβώς αντίστοιχη με την τήρηση του Ελληνικού Συντάγματος από όλες τις ξεπουλημένες μνημονιακές κυβερνήσεις.

Όμως όλη αυτή η πολιτική κατρακύλα και μεταστροφή συνοδεύεται και από μια εξίσου βορβορώδη ηθική κατρακύλα των προσώπων που αποτελούν την «ιδρυτική» ομάδα, που μόνο με την περίοδο πριν το 1ο Συνέδριο του ΕΠΑΜ μπορεί να συγκριθεί, όταν εγώ, γεμάτος απορία παρακολουθούσα όσα ακούγονταν στο διαδικτυακό ραδιόφωνο και όσα συνέβησαν στον χώρο διεξαγωγής του Συνεδρίου.

Στις 10 Μαρτίου 2016 ο Δ. Καζάκης έδωσε συνέντευξη στον δημοσιογράφο Πέτρο Ιωάννου στην εκπομπή «Ακροβάτες του Ονείρου» και σε ερώτημα του δημοσιογράφου (57:30) για όσα συμβαίνουν στο ΕΠΑΜ κι αν αυτό μπορούσε να γίνει πιο πολιτισμένα, αυτός απαντά «είδες ποτέ εμένα να βγαίνω ανοικτά και να λέω πράγματα και ιστορίες;»

Μάλλον ο Δημήτρης Καζάκης θεωρεί ότι, όταν βγήκε στο μικρόφωνο του e-roi στις 26 Ιανουαρίου 2016 και αποκάλεσε όσους συναγωνιστές του έχουν διαφορετικές προτάσεις για την οργάνωση κα την δράση του ΕΠΑΜ με χαρακτηρισμούς όπως «πεμπτοφαλαγγίτες», μιλούσε σε κλειστό δωμάτιο και όχι ανοικτά και δημόσια.

Ακόμα ίσως να πιστεύει ότι, το προσωπικό e-mail του Σταύρου Κατσούλη που περιείχε ευαίσθητα ιατρικά και επαγγελματικά δεδομένα και το οποίο δημοσίευσε στην σελίδα του Πολιτικού Διαλόγου του ΕΠΑΜ, δεν είναι ανοικτή και δημόσια αναφορά αλλά δείγμα υψηλού ήθους και πολιτισμού … γεγονός το οποίο μάλιστα αποτελεί και ποινικό αδίκημα με βάση τον νόμο για τα προσωπικά δεδομένα.

Ο Δημήτρης Καζάκης λοιπόν, είτε είπε στην συνέντευξη αυτή συνειδητά ψέματα, είτε θεωρεί ότι όσα ανέφερε στην εκπομπή της 26ης Ιανουαρίου 2016 δεν είναι τίποτα αξιόλογο, συνηθισμένα πράγματα δηλαδή, είτε δεν έχει επίγνωση των πράξεών του ή και όλα αυτά μαζί. Και βέβαια, είτε έπιασε αδιάβαστο τον δημοσιογράφο που άκουγε συγκαταβατικά, είτε ο δημοσιογράφος τα γνωρίζει αυτά και συμφωνεί με την στάση του Δημήτρη Καζάκη.

Στις 14 Μαρτίου 2016, ημέρα Καθαράς Δευτέρας, η ΠΓ με ενημερωτικό σημείωμα που απέστειλε στους πυρήνες του ΕΠΑΜ, γνωστοποιεί ότι αποφάσισε ουσιαστικά την διακοπή του ανοικτού Πολιτικού Διαλόγου από την διαδικτυακή σελίδα του ΕΠΑΜ και προχωρεί αιφνιδιαστικά στο σβήσιμο όλων των άρθρων από τον Οκτώβριο του 2015 και μετά και την μεταφορά τους στο κλειστό forum του ΕΠΑΜ που έχει σχεδόν μηδενική συμμετοχή και αναγνωσιμότητα από τα μέλη του.

Το σκεπτικό που αναπτύσσει σχετικά με την καταστρατήγηση του ρόλου του Πολιτικού Διαλόγου με την δημοσίευση κειμένων που δεν ήταν πολιτικά, δεν αποτελεί απλά μια δικαιολογία για να επιβληθεί η φίμωση και η λογοκρισία σε κάθε διαφορετική από τις αποφάσεις της ΠΓ άποψη. Αποτελεί ταυτόχρονα δικαιολογία για να επιτευχθεί ο πραγματικός σκοπός που είναι να διαγραφούν τα ίχνη των αθλιοτήτων – μεταξύ άλλων – που είχαν δημοσιευθεί από την κα Ευαγγελία Χαραλάμπους εναντίον του σ. Τάσου Κώνστα, καθώς και του Δημήτρη Καζάκη, ο οποίος δημοσίευσε στον ΠΔ άρθρο με απάντησή του στο κείμενο αποχώρησης του σ. Σταύρου Κατσούλη, συμπεριλαμβάνοντας προσωπικό e-mail με ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα του συναγωνιστή.

Όχι! Αυτό το γεγονός δεν είναι η σταγόνα που ξεχείλισε το δικό μου ποτήρι ανοχής και αντοχής σε σχέση με όσα συμβαίνουν μετά το 4ο Συνέδριο στο ΕΠΑΜ. Είναι όμως η πιο τρανταχτή απόδειξη ότι, η επιλογή μου να μην περιμένω πλέον, παραμένοντας στην οργάνωση του ΕΠΑΜ μέχρι την διεξαγωγή του επόμενου Συνεδρίου – όταν, άμα και όπως αποφασίσει αυτή η απαράδεκτη ΠΓ – ήταν σωστή. Το είδος του διαλόγου που μπορεί να υπάρξει σε ένα τέτοιο συνέδριο είναι ήδη προδιαγεγραμμένο και δεν οδηγεί ούτε ένα βήμα μπροστά την ίδια την οργάνωση του ΕΠΑΜ, ούτε πολύ περισσότερο βέβαια θα συμβάλει στον απελευθερωτικό αγώνα που έχουμε καθήκον να συνεχίσουμε με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα.

Το κύριο συμπέρασμα το οποίο προκύπτει από όλα τα παραπάνω είναι ότι, δυστυχώς, η φερόμενη ως ηγετική ομάδα και ένα κομμάτι της οργανωμένης βάσης του ΕΠΑΜ, οι συναγωνιστές μου δηλαδή, αντιμετωπίζουν πλέον όσους συναγωνιστές τους θέτουν τα ζητήματα της δημοκρατικής λειτουργίας ως ανάγκη για να μπορεί να έχει αποτέλεσμα ο αγώνας που δίνει το ΕΠΑΜ, ως γραφικούς, ανόητους ή εγκάθετους πράκτορες με την ίδια ακριβώς λογική και φρασεολογία, με την οποία η κυρίαρχη προπαγάνδα και το καθεστώς υποτέλειας και ξενοδουλείας περιγράφει όλους εμάς, επειδή βάζουμε ως κύριο στόχο μας την απελευθέρωση της πατρίδας μας και την ανάγκη του αγώνα για να ανατραπεί η νέα κατοχή που μας επιβλήθηκε μετά το 2010 με οικονομικά μέσα.

Ο Δημήτρης Καζάκης, στην προσπάθεια του να υποστηρίξει τη νέα Οργανωτική Δομή και ταυτόχρονα το νέο Πολιτικό Δόγμα, ανάμεσα στα πολλά συκοφαντικά και παραπλανητικά που ανέφερε στην Παναττική Συνδιάσκεψη για όσους συμμετείχαν στα όργανα του ΕΠΑΜ και το ίδιο το ΕΠΑΜ στα πρώτα χρόνια της λειτουργίας του, ανέφερε και ότι «κάθε πολιτική οργάνωση χρειάζεται τον πρώτο καιρό οξυγόνο για να αναπνεύσει». Για μένα οξυγόνο σε μια πολιτική οργάνωση αποτελούσε και αποτελεί πάντα ο σεβασμός στις δημοκρατικές διαδικασίες, που δίνει την δυνατότητα στην οργάνωση να εξελίσσεται πολιτικά στο επίπεδο του σχεδιασμού και της καθημερινής δράσης.

Καμία πολιτική οργάνωση που θέλει πραγματικά να δώσει έναν καθοριστικό αγώνα, όπως αυτός για την απελευθέρωση της πατρίδας, δεν μπορεί να λειτουργήσει όταν έχει αντικαταστήσει τις δημοκρατικές με προσωποπαγείς διαδικασίες, την πειθώ και την συναγωνιστικότητα με την πειθαρχία και την τιμωρία, τον διάλογο με την συκοφαντία και την λασπολογία, την διαφάνεια και την ενημέρωση με τα στεγανά και την προβοκάτσια, τον ίδιο τον απελευθερωτικό αγώνα με το πάθος για τις καρέκλες του κατοχικού κοινοβουλίου.

Ευχαριστώ, αλλά «δεν θα πάρω» άλλο πια ! Γιατί είμαι πλέον βέβαιος ότι με αυτή την ηγετική ομάδα και με αυτές τις παλαιοκομματικές και αυταρχικές πρακτικές το ΕΠΑΜ έχει πάψει να είναι το Μέτωπο που ιστορικά έχει ανάγκη ο λαός μας και η πατρίδα !

Με μεγάλη μου λύπη οφείλω να αποδεχτώ ότι, δυστυχώς, σε μια τέτοιου είδους οργάνωση έχει μετατρέψει πλέον το ΕΠΑΜ η λεγόμενη «ιδρυτική» ηγετική του ομάδα, με πρωτεργάτες τους Δημήτρη Καζάκη, Δημήτρη Κυπριώτη και Όθωνα Κουμαρέλλα.

Για αυτό, μετά από τα παραπάνω, είμαι βέβαιος πως δεν αποχωρώ από το ΕΠΑΜ. Και διαφωνώ και με τους συναγωνιστές που γράφουν κάτι τέτοιο στα κείμενα που δημοσίευσαν. Διαβάζοντας όλα αυτά τα κείμενα των αξιόλογων και ικανότατων συναγωνιστών μου, είμαι σίγουρος ότι όλοι τους παραμένουν όπως κι εγώ στο ΕΠΑΜ, στο Μέτωπο δηλαδή που έδωσε το παρόν σε όλους τους αγώνες και τις κινητοποιήσεις του λαού μας, στα χρόνια που είμαστε μέλη του. Παραμένουμε πιστοί στα 5 προτάγματα, τα ιδρυτικά κείμενα και τις αρχές του Μετώπου για τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα.

Αυτό που έχει αποχωρήσει πραγματικά από τον αγώνα είναι το σημερινό ΕΠΑΜ, το κομματικό, το συγκεντρωτικό ΕΠΑΜ, που εγκατέλειψε με την απόφαση του 4ου Συνεδρίου το Μέτωπο, την Ιδρυτική Διακήρυξη, τα πρωταρχικά του κείμενα και την καταστατικά κατοχυρωμένη δημοκρατική του λειτουργία, ταυτίζοντας σκόπιμα πλέον τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα με την κομματική δράση και την προσπάθεια εισόδου στο Κατοχικό Κοινοβούλιο της κατ΄ επίφαση Ελληνικής Δημοκρατίας.

Όμως αγαπημένοι μου συναγωνιστές, οι εποχές που διανύουμε είναι εξαιρετικά κρίσιμες και, για να μπορέσω να συνεχίσω τον αγώνα, χρειάζομαι όλες μου τις δυνάμεις, χρειάζομαι όσο περισσότερο Οξυγόνο γίνεται … και δεν υπάρχει άλλος χρόνος για χάσιμο.

Και το Οξυγόνο βρίσκεται στον καθαρό αέρα, έξω, στις γειτονιές, στους δρόμους μαζί με τον λαό που δοκιμάζεται όσο ποτέ πριν και χρειάζεται να ξαναβρεί τον αγωνιστικό βηματισμό του για να ξανακερδίσει την πατρίδα που χάνεται …

Δεν βρίσκεται σε ένα συγκεντρωτικό κομματικό σχηματισμό που ηθικά και πολιτικά αντικαθιστά το οξυγόνο της δημοκρατικής συμμετοχής και του μετωπικού αγώνα με τα δηλητηριώδη αέρια της κομματικής πειθαρχίας και του κοινοβουλευτικού κρετινισμού, ενώ την ίδια στιγμή διολισθαίνει σε θέσεις που υποθάλπουν τον διχασμό μέσα στον λαό και όσους το ακολουθούν.

Για αυτό δεν μπορώ πλέον να έχω καμία σχέση με αυτό το ΕΠΑΜ … χρειάζομαι επιτέλους Οξυγόνο !

Καλούς Αγώνες για την Λευτεριά και την Δημοκρατία !

Ηλίας Χ. Αλεξανδρής

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ:

1. Θα σέβομαι και θα ανατρέχω πάντα σε όλες τις στιγμές αγώνα και τις αγωνίες που μοιράστηκα με κάθε συναγωνιστή μου, όμως δεν μπορώ πλέον να συμμερίζομαι την στάση των περισσότερων απέναντι σε όσα συμβαίνουν τους τελευταίους μήνες στο ΕΠΑΜ. Τους ευχαριστώ όλους και έναν-έναν ξεχωριστά για τα μαθήματα που πήρα … και τα καλά και τα άσχημα.

2. Στα αλήθεια έχω την αίσθηση πως στην προσπάθεια μου να κάνω πολλά και αρκετές φορές ταυτόχρονα, αναγκαστικά έκανα και αρκετά λάθη, που όμως και αναγνωρίζω αλλά και προσπάθησα και προσπαθώ να διορθώσω.

3. Για όλους τους δήθεν που θα αγνοήσουν τα παραπάνω και θα αρχίσουν να γράφουν κάθε είδους ψέμα και συκοφαντία για την σχέση μου με τον αγώνα και το ΕΠΑΜ είμαι πρόθυμος να τους αφιερώσω κατ’ αρχήν τις πάνω από 1000 φωτογραφίες και τα εκατοντάδες βίντεο από δράσεις με το ΕΠΑΜ που έχω αποτυπώσει στο προσωπικό μου αρχείο.

4. Όσο ανεκτικός μπορεί να σταθώ απέναντι σε όποιον ασκήσει καλόπιστη κριτική για τυχόν λάθη μου ή παραλείψεις μου στην προσπάθεια μου να φέρω το καλύτερο αποτέλεσμα για τον αγώνα της απελευθέρωσης της πατρίδας και την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας από τον λαό μας, τόσο σκληρός θα είμαι απέναντι σε όποιον τολμήσει να αμφισβητήσει κατ΄ ελάχιστο την προσωπική και πολιτική μου ακεραιότητα και εντιμότητα μέσα στο ΕΠΑΜ, αλλά και τώρα που επιλέγω να δώσω τον αγώνα εκτός ΕΠΑΜ. Όποιος μπορεί να φέρει στοιχεία και να αποδείξει ότι ζήτησα έστω και μια φορά κάτι από το ΕΠΑΜ για μένα ας το κάνει τώρα, αλλιώς ας σιωπήσει κι ας σκεφτεί πραγματικά τι σημαίνουν όλα όσα αναφέρω παραπάνω, τόσο για τον αγώνα και την στάση μου μέχρι σήμερα, όσο και για τον ακόμα σκληρότερο αγώνα που θα πρέπει όλοι μας να δώσουμε από εδώ και πέρα.

Για όσους δεν σεβαστούν αυτήν την μοναδική μου απαίτηση, διατηρώ από τώρα το δικαίωμα να τους χαρακτηρίσω γελοίους συκοφάντες, καιροσκόπους προβοκάτορες και άθλιους κομματικούς εγκάθετους.

Τελικά «τι είναι και τι θέλει το ΕΠαΜ»;

(επιστολή αποχώρησης του Νίκου Μέντζα από το ΕΠαΜ)

Μετά από μια μεγάλη περίοδο υπομονής και περισυλλογής, βλέποντας την κοινωνική πνοή και την φρεσκάδα του κινήματος (;) να ξεθωριάζει με συνοπτικές διαδικασίες και ταχείς ρυθμούς, με λύπη, είμαι αναγκασμένος να διαχωρίσω πλέον την θέση μου και να αποχωρήσω από το «EΠαΚ» (τέως ΕΠαΜ), για τους παρακάτω ξεκάθαρους λόγους. Ξέρω ότι από ορισμένους θα χαρακτηριστώ ως διασπαστής˙ δεν είμαι όμως εγώ εκείνος ο οποίος βάλθηκε …με κάθε κόστος… να μετατρέψει το ΕΠαΜ σε μια χούφτα οπαδών που ακολουθεί ευλαβικά τις προσταγές μιας πεφωτισμένης νομενκλατούρας:

1. Η προσωποκεντρική δομή της οργάνωσης
2. Η μεθοδική αναίρεση των μετωπικών του χαρακτηριστικών και ο απόλυτος μετασχηματισμός του σε κόμμα.
3. Η απαράδεκτη επικοινωνιακή πολιτική και η ιδεοληπτική τροχιά.
4. Η ηγεμονική και αλαζονική διάθεση ορισμένων μελών του κεντρικού οργάνου, όπως αυτό διαμορφώθηκε μετά το 4ο συνέδριο.
5. Η έλλειψη συναγωνιστικού πνεύματος και οι κανιβαλιστικές διαθέσεις των «ευνοούμενων».

Εντάχθηκα στο ΕΠαΜ ως μέλος την άνοιξη του 2012. Αφορμή για να ενταχθώ με θέρμη στο συγκεκριμένο χώρο – και όχι κάπου αλλού – στάθηκαν ορισμένες συγκυρίες. Έχοντας παρακολουθήσει ομιλίες και συνεντεύξεις του Δ. Καζάκη και συμφωνώντας με τις θέσεις που αυτός εξέφραζε σε σχέση με τον εθνικοαπλευθερωτικό αγώνα και τα μετωπικά χαρακτηριστικά του, ενεργοποιήθηκα στον τοπικό πυρήνα. Παράλληλα έπεσε στα χέρια μου και η μπροσούρα «Τι είναι και τι θέλει το ΕΠαΜ», η οποία πατούσε πάνω στα χνάρια του κατοχικού εντύπου «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ» του Δ. Γληνού. Οι προθέσεις φαίνονταν αγνές και καθαρά μετωπικές˙ ειδικά σε εκείνη την παράγραφο που, συνεχώς, διατυμπάνιζε και στις ομιλίες του ο Δ. Καζάκης:

«Με αυτή την έννοια το ΕΠΑΜ όχι μόνο δεν είναι κόμμα, με την παραδοσιακή έννοια του όρου, αλλά στην πράξη είναι μια προσωρινή, ιστορικά μεταβατική σύμπραξη κοινωνικοπολιτικών δυνάμεων στο εσωτερικό του λαού πάνω σε πολύ συγκεκριμένους και πολύ άμεσους στόχους. Όταν και όποτε οι στόχοι αυτοί επιτευχθούν, το ΕΠΑΜ θα έχει κλείσει τον ιστορικό του κύκλο και δεν θα έχει πια λόγο ύπαρξης. Κανείς δεν γνωρίζει αν θα ευοδωθεί η όλη προσπάθεια. Δεν υπάρχουν βεβαιότητες, ούτε προς την μια, ούτε προς την άλλη κατεύθυνση. Υπάρχει μόνο αγώνας και συνέπεια που εξασφαλίζει την συνέχεια της όλης προσπάθειας. Το σίγουρο είναι ότι αν μπορεί να γίνει κάτι, αυτό μπορεί να το κάνει μόνο ο ίδιος ο λαός και κανένας αντ’ αυτού. Αρκεί να οργανωθεί μαζικά με τρόπο που του εμπνέει εμπιστοσύνη και στη βάση κεντρικών αιτημάτων που θεωρεί και είναι δικά του.»

Όχι, δεν ήμουν πράκτορας και δεν ήθελα να διαλυθεί το ΕΠαΜ, ειδικά από την στιγμή που δεν είχα ενταχθεί καν. Αντιθέτως, μέσα από την συγκεκριμένη πολιτική τοποθέτηση είδα κάτι διαφορετικό, μια ελπίδα μέσα στην κομματικά διαρθρωμένη κοινωνία, που τόσα χρόνια λειτουργεί προς όφελος της αλλοτρίωσης και της κοινωνικής μηχανικής. Μια θέση που έδινε ένα τελείως διαφορετικό νόημα στην έννοια πατρίδα και την απάλλασσε από κάθε στοιχείο κομματικού πατριωτισμού. Στο κάτω κάτω, το κλείσιμο ενός ιστορικού κύκλου θα σηματοδοτούσε το άνοιγμα ενός φρέσκου και υγιούς, σε μια αλυσιδωτή αντίδραση κοινωνικού μετασχηματισμού. Το πέρασμα σε μια νέα κατάσταση όπου οι ζυμώσεις θα γίνονταν με στόχο την ουσία και το περιεχόμενο και όχι την ταμπέλα ή το περιτύλιγμα. Παρά τις όποιες αμφιβολίες και αντιρρήσεις μου, σε όλες τις προεκλογικές δράσεις (5/12, 5/14, 9/15) υπηρέτησα μαζί με τους συναγωνιστές μου τον σκοπό, με σθένος, αξιοπρέπεια και αποφασιστικότητα. Απ’ ότι φαίνεται, ο σκοπός δεν άγιασε τα μέσα και μεταλλάχθηκε (;) σε αυτοσκοπό…

Οφείλω όμως να παραθέσω τους λόγους που, μετά από πολλή υπομονή και περίσκεψη, με ανάγκασαν να αποχωρήσω από το ΕΠαΜ και να τους δημοσιοποιήσω, όπως ο κάθε πολίτης, όταν εκφράζει ενδεχόμενους προβληματισμούς και αντιθέσεις σε πολιτικά ζητήματα, πολλώ δε μάλλον, όταν βλέπει ότι η φορά της κριτικής ασκείται μόνο προς μια κατεύθυνση και όχι αμφίδρομα. Όταν δε αυτή η κριτική ασκείται από ένα μόνο πρόσωπο ή μια μικρή ομάδα προσώπων προς μια μεγαλύτερη, τότε ακόμη περισσότερο επιβάλλεται η καυτηρίαση του κομφορμιστικού φαινομένου και της διολίσθησης σε απολύτως συγκεντρωτικά σχήματα. Υπάρχουν βέβαια, και ευδοκιμούν, και οι «δημοκρατικές» αντιλήψεις που υποστηρίζουν ότι ο Αριστοφάνης ήταν ένα αγκάθι για τη δημοκρατία, αλλά και εκείνες του «μιλάνε όλοι, μιλάνε και οι κώλοι». Μόνο που αυτού του είδους οι αντιλήψεις νοούν την δημοκρατία ως κάτι που φοριέται κατά παραγγελία ή μια κατάσταση που επιβάλλεται από τα «πάνω» και όχι ως κάτι που κερδίζεται διαρκώς και με μόχθο. Σωστά, υπάρχει και η εύκολη και γρήγορη λύση. Κι ένας ακόμη λόγος με οδηγεί στο να δημοσιοποιήσω τους λόγους αποχώρησης μου : οφείλω να το κάνω, όπως το έκανα όταν μπήκα στο ΕΠαΜ, υποστηρίζοντας με σθένος την διαφορετικότητά του και την πρωτοπόρα του θέση μέσα στο κοινωνικοπολιτικό κάδρο, η οποία δυστυχώς οπισθοχώρησε και συμμορφώθηκε στις επιταγές του πολιτικού συστήματος…

1. Το μοντέλο του πατερούλη

Στα πρώτα βήματα της δημιουργίας αντάρτικου του ΕΛΑΣ, κάποιος έκανε την παρατήρηση στον Άρη ότι «ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη». Εκείνος του απάντησε λέγοντας: «Ποτέ δεν έχω δει όλους τους κούκους να λαλούνε μαζί …ένας λαλεί εδώ, άλλος εκεί …και η άνοιξη έρχεται». Αυτό που εννοούσε ο Άρης είναι ότι η αντίσταση θα θεμελιωθεί και θα χτιστεί με την ανάδειξη της συμμετοχικότητας και τον συντονισμό της παράλληλης δράσης σε διαφορετικά σημεία, δίνοντας στίγμα και κοινωνική δυναμική.

Το προσωποπαγές του κινήματος (;) είναι ένα θέμα. Η επίμονη προβολή και συνεχής διαφήμιση της κεντρικής πατρικής φιγούρας είναι ένα άλλο. Κατανοητή η συμβολή μιας προσωπικότητας στην συσπείρωση ενός μετώπου, όταν όμως αυτή η συμβολή γίνεται εμμονή και φτάνει στο σημείο να παίρνει διαστάσεις φρενίτιδας, τότε υπάρχει πρόβλημα. Αν κάποιος θέλει να μπει σε έναν χώρο για να βρει τον μπαμπάκα του, τότε ο χώρος αυτός δεν θα έχει ομαλή εξέλιξη, καθώς το άτομο αυτό δεν θα μπει για να υπηρετήσει ιδέες, αλλά πρόσωπα… όσο θα φουντώνει αυτή η προσωπολατρία, τόσο θα παραγκωνίζονται τα προτάγματα και το αξιακό υπόβαθρο που αυτά προϋποθέτουν, έτσι ώστε να ευδοκιμήσουν οι συνθήκες για την επιτυχία των βασικών στόχων. Όπως και να ‘χει, η ιστορία, και εδικά αυτή του 21ου αιώνα, μας έχει διδάξει αρκετά για το ψυχαναλυτικό φαινόμενο του πατερούλη, όταν αυτό παίρνει πολιτικο – κοινωνικές διαστάσεις και οδηγεί στην απόλυτη αλλοτρίωση και την ποδηγέτηση της ανθρώπινης συνείδησης. Τα συγκεκριμένα πολιτικά σχήματα δοκιμάστηκαν και όχι μόνο απέτυχαν, αλλά δημιούργησαν και παθογένειες που ακόμα ταλανίζουν την κοινωνική έκφραση και οδηγούν σε μονομανίες, φανατισμούς και εξάρσεις.

«Ο φασισμός, ο ναζισμός και ο σταλινισμός έχουν κοινό χαρακτηριστικό τους ότι προσέφεραν στο εξατομικευμένο άτομο ένα καταφύγιο και ασφάλεια. Τα συστήματα αυτά αντιπροσωπεύουν το αποκορύφωμα της αλλοτρίωσης. Το άτομο έγινε έτσι, ώστε να αισθάνεται ανίσχυρο και ασήμαντο, αλλά διδασκόταν να προβάλλει όλες τις ανθρώπινες δυνάμεις του στο πρόσωπο του ηγέτη, στο κράτος, στην «πατρίδα», στην οποία πρέπει να υποτάσσεται και την οποία οφείλει να λατρεύει (σ. πατρίδα = ηγέτης – ηγέτης = πατρίδα). Έτσι ξεφεύγει από την ελευθερία για να εισέλθει σε μια νέα ειδωλολατρία. Όλα τα επιτεύγματα του ανθρώπου και της λογικής από τα τέλη του Μεσαίωνα ως το 19ο αιώνα, θυσιάζονται στους βωμούς των νέων ειδώλων. Τα νέα συστήματα συγκροτήθηκαν πάνω στα πιο κατάφωρα ψεύδη, τόσο σχετικά με τα προγράμματα τους όσο και σχετικά με τους ηγέτες τους. Ενώ στο πρόγραμμα τους επαγγέλλονταν κάποιο είδος σοσιαλισμού, αυτό που έκαναν ουσιαστικά ήταν η άρνηση όλων όσων νοούνται με το όρο αυτό στην σοσιαλιστική παράδοση. Οι προσωπικότητες των ηγετών συνέβαλαν στο να τονίζεται περισσότερο η μεγάλη απάτη. Ο Μουσσολίνι, ένας θρασύδειλος ψευτοπαλικαράς, έγινε σύμβολο ανδρισμού και θάρρους. Ο Χίτλερ ένας μανιακός της καταστροφής, υμνήθηκε ως ο δημιουργός μιας νέας Γερμανίας. Ο Στάλιν, ένας αδίστακτος γεμάτος φιλοδοξίες μηχανορράφος, προβλήθηκε ως ο αγαπημένος πατέρας του λαού του.»
ΈριχΦρόμ – Η υγιής κοινωνία

Δεν ταυτίζω, απαραίτητα, το πρόσωπο του Δ. Καζάκη με τις παραπάνω φυσιογνωμίες˙ αυτό που θέλω να τονίσω είναι η εμμονική προσήλωση των οπαδών στον «αλάνθαστο λόγο» και την πίστη τους στην «αυθεντία»,που θυμίζει άλλες εποχές. Η πορεία προς την απόλυτη λατρεία ενός προσώπου πάντα οδηγεί στην διαμόρφωση νοσηρών και αντιδραστικών αντιλήψεων. Στο ΕΠαΜ, το ζήτημα της μονοπρόσωπης εκπροσώπησης έχει πάρει διαστάσεις θρησκευτικού φονταμενταλισμού. Η ανάδειξη αυτή έγινε μεθοδικά, με κλιμακούμενη ροή και με προπαγανδιστικούς όρους. Ίσως κάποιοι βολεύονται και ωφελούνται με το να κρύβονται πίσω από μια αναγνωρίσιμη φιγούρα για να κάνουν την δουλειά τους, ίσως πάλι, οι ίδιοι να έχουν αποκτήσει σχέσεις αλληλεξάρτησης με την φιγούρα αυτή, όπως εκείνες που έχει μια βδέλλα με τον ξενιστή της, ίσως πάλι να υπάρχει αμφίδρομη κατανόηση. Το βέβαιο είναι ο καταλυτικός και πάντα διαβρωτικός ρόλος της αυλής… Όπως και να έχει, η πλύση εγκεφάλου στην βάση του σχήματος γίνεται με θεολογικούς όρους.

Καταλαβαίνω, αλλά δεν ασπάζομαι, την «λογική» των οπαδών του Καζάκη (και σια), διότι προσομοιάζουν περισσότερο σε παραθρησκευτική οργάνωση.

«Στις ψυχικές και πνευματικές πλευρές της, η ζωή είναι αναγκαστικά ανασφαλής και αβέβαιη. Υπάρχει βεβαιότητα μόνο για ένα γεγονός και αυτό είναι ότι γεννιόμαστε και θα πεθάνουμε. Πλήρης ασφάλεια υπάρχει μόνο σε μια πλήρη υποταγή σε δυνάμεις που υποτίθεται ότι είναι ισχυρές και μόνιμες και οι οποίες απαλλάσσουν τον άνθρωπο από την ανάγκη να λαμβάνει αποφάσεις, να αναλαμβάνει κινδύνους και να έχει ευθύνες.» (Φρομ)

Σχετικά με το επικοινωνιακό κομμάτι, οι φιέστες επίδειξης του «μεγάλου, εθνικού, λαϊκού και πεφωτισμένου ηγέτη», όχι μόνο δεν υπηρετούν τον σκοπό, αντιθέτως οδηγούν στην δημιουργία σφιχτού μηχανισμού και τελικώς στην εξυπηρέτηση συμφερόντων, «θετικών ή αρνητικών»…Έτσι κι αλλιώς, τα συμφέροντα μπορούν να λάβουν διάφορες μεταφράσεις, ανάλογα με τις προθέσεις, το αξιακό μέτρο και την κοινωνική (ή μη) αντίληψη του καθενός. Στο κάτω κάτω, ποιος είναι ο σκοπός του ΕΠαΜ; Να δημιουργήσει ανεξάρτητες συνειδήσεις, οι οποίες θα υποταχθούν στην «αυθεντία»; Θέλουμε ελεύθερους ανθρώπους ή προσκυνητές ενός τοτέμ; Ο ίδιος ο Δ. Καζάκης έχει επανειλημμένως χρησιμοποιήσει τα λόγια του Ανώνυμου Έλληνος στην «Ελληνική Νομαρχία»: «Στοχάσου κι αρκεί». Μπορεί άραγε να υπάρξει στοχασμός με την δαμόκλειο σπάθη της κάθε επιβαλλόμενης αυθεντίας να κρέμεται πάνω από τα κεφάλια μας; Ο κάθε άνθρωπος έχει τα δικά του χαρακτηριστικά, όμως το ζητούμενο είναι αυτό που διακήρυττε το πάλαι ποτέ μέτωπο: συνεργασία όλων των «ιδιαιτεροτήτων», στην βάση συγκεκριμένων προταγμάτων, με κοινή στόχευση. Το κίνημα αποτέλεσε πόλο έλξης ιδιαιτεροτήτων. Οι κοινωνικές ανησυχίες, για πολλούς από εμάς, υπήρχαν και πριν από το ΕΠαΜ. Εν πολλοίς, το ΕΠαΜ συνέδεσε ανθρώπους που εμφορούντο από παρόμοιες – όχι κατ’ ανάγκη ταυτόσημες – ανησυχίες και σκέψεις. Ο σεβασμός στην μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου είναι το βασικό κλειδί της δημοκρατίας.

Κάποιος μπορεί να ισχυριστεί, βεβαίως, ότι ο φανατισμός, ο τραμπουκισμός και η μισαλλοδοξία είναι συστατικά που προάγουν την δημοκρατική αντίληψη… Τα δημοκρατικά ιδεώδη πάντως, όπως αυτά έχουν αναπτυχθεί μέσα από την αρχαία ελληνική γραμματεία, έχουν επιβιώσει τόσους αιώνες διότι υπηρετούν ιδέες και όχι πρόσωπα. Αλίμονο αν η αρχαία ελληνική γραμματεία, που διαρκώς και σε όλες τις περιστάσεις επικαλούμαστε, στηριζόταν στην προσπάθεια υπεράσπισης κάποιων προσώπων, στην δημιουργία κλίματος φανατίλας και προαγωγής περιχαρακωμένων αντιλήψεων που λειτουργούν με θέσφατα και αυθεντίες…

Χαρακτηριστικό δείγμα της προσωποκεντρικής θεώρησης ενός επαναστατικού φορέα σε σχέση με το κοινωνικό γίγνεσθαι είναι η περίπτωση του κινήματος του Γκάντι, που δεν κατάφερε τελικά να ευδοκιμήσει ως κοινωνικός φορέας:

Τον Μάρτιο του 1922, ο Μαχάτμα Γκάντι καταδικάζεται σε φυλάκιση ως ταραχοποιό στοιχείο. Εκείνα τα χρόνια η Ινδία υπέφερε τα μέγιστα υπό τον αποικιοκρατικό ζυγό, σε κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό επίπεδο. Το 1919, ξεκινώντας τις περιοδείες του για την αφύπνιση των Ινδών απέναντι στα αποικιοκρατικά συμφέροντα της Αγγλίας, καταφέρνει να δημιουργήσει πυρήνα οπαδών της » Σατυαγκράχα «. Το κίνημα βέβαια απέτυχε να ακολουθήσει την φιλοσοφική σκέψη του Γκάντι, πράγμα που παραδέχθηκε από την πρώτη στιγμή και ο ίδιος. Γι αυτό τον λόγο πήρε την ευθύνη πάνω του. Το 1922, καθώς οι αποικιοκρατικές μέθοδοι γίνονται όλο και πιο απάνθρωπες, ο Γκάντι περνάει από την παθητική αντίσταση στην πολιτική ανυπακοή. Μέσα στον Φεβρουάριο η ρήξη ανάμεσα στους Άγγλους και τους Ινδούς επαναστάτες οξύνεται ακόμα περισσότερο. Στις 10 Μαρτίου η κατοχική κυβέρνηση διατάζει την σύλληψη του Γκάντι με την κατηγορία της παρακίνησης των ιθαγενών σε εξέγερση εναντίον των αγγλικών αρχών.

Τελικά, καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης έξι ετών, από τα οποία εξέτισε τα δυο. Μέσα στην φυλακή πέρασε όλες τις μέρες του σε διαλογισμό και αυτοσυγκέντρωση. Σ’ ένα γράμμα, έγραφε σε έναν φίλο: «Είμαι ευτυχής, σαν ένα πουλάκι, που νοιώθει πως ο χρόνος του δεν πάει χαμένος. Η παραμονή μου μέσα σε αυτούς τους τοίχους είναι μια θαυμαστή σχολή και θα χρησιμεύσει για να αποδείξει αν το κίνημα είναι ζωτικό και αυτοδύναμο ή αν εξαρτάται από την δράση ενός ατόμου κι έτσι είναι προορισμένο να ξοφλήσει»…

Με λίγα λόγια, το επαναστατικό κίνημα οφείλει να προάγει την πολυμορφικότητα, την πάλη των ιδεών, τον σεβασμό στην διαφορετικότητα (μέσα στα πλαίσια που ορίζει και επιτάσσει η κοινωνική ανάγκη) και την ανάδειξη του δημοκρατικού στοιχείου μέσα στις τάξεις του, αλλιώς είναι καταδικασμένο να εκφυλιστεί, οδηγώντας στην παλινόρθωση παρωχημένων σχημάτων.

Αντιθέτως, η πατρική φιγούρα στην πολιτική παραπέμπει σε εποχές κοινωνικού σκοταδισμού:

«Ο εθνικός ηγέτης είναι για την ομαδική ψυχολογία η ενσάρκωση του έθνους. Μόνο όταν ο ηγέτης ενσαρκώνει πράγματι το έθνος μέσα στο εθνικό αίσθημα των μαζών, γεννιέται και μια προσωπική σύνδεση μαζί του. Μόνο εφόσον ξέρει την τέχνη να ξυπνήσει μέσα στο αγελαίο άτομο την οικογενειακή συναισθηματική προσήλωση, μετουσιώνεται και ο ίδιος σε αυταρχική πατρική μορφή. Έτσι προσελκύει όλα τα συναισθήματα και τις θυμικές διαθέσεις, που γεννούσε άλλοτε στο παιδί ο αυστηρός αντιπροσωπευτικός (στην φαντασία του παιδιού) πατέρας. Σε συζητήσεις με οπαδούς του εθνικοσοσιαλισμού, όταν γινόταν λόγος για το ανεφάρμοστο του τόσο αντιφατικού προγράμματος του κόμματος, άκουγε κανείς συχνά την απάντηση: «Ο Χίτλερ τα ξέρει όλα αυτά καλύτερα από τον καθένα», «ο Χίτλερ θα τα καταφέρει οπωσδήποτε». Εδώ εκφράζεται καθαρά η παιδική ανάγκη καταφυγής στην προστασία του πατέρα. Στην κοινωνική πραγματικότητα, αυτό ακριβώς το ομαδικό αίσθημα καταφυγής και εμπιστοσύνης δίνει κατ’ αρχήν τη δύναμη στο δικτάτορα να «κατορθώσει το παν». Αυτή η συναισθηματική έξη των μαζών εμποδίζει την κοινωνική αυτοκυβέρνηση, δηλαδή την έλλογη ανεξαρτησία και συνεργασία. Η γνήσια δημοκρατία δεν μπορεί, μα ούτε και της επιτρέπεται να στηριχτεί στ’ αγελαία συναισθήματα.

Ακόμη πιο ουσιαστική όμως είναι η ταύτιση του αγελαίου ατόμου με τον «ηγέτη». Όσο πιο αβέλτερο και άπραγο έχει καταντήσει το αγελαίο άτομο εξ’ αιτίας της ανατροφής του, τόσο πιο έντονα εκδηλώνεται η ταύτιση με τον ηγέτη, τόσο περισσότερο μεταμφιέζεται η παιδική ανάγκη καταφυγής στον γονιό και παίρνει την μορφή του «αισθάνομαι ένα με τον ηγέτη». Αυτή η ταυτιστική ροπή είναι η ψυχολογική βάση του εθνικού ναρκισσισμού, δηλαδή της αυτοπεποίθησης που πηγάζει μέσα από το «μεγαλείο του έθνους». Ο αντιδραστικός μικροαστός ανακαλύπτει τον εαυτό του στο πρόσωπο του ηγέτη, στο αυταρχικό κράτος – κι έτσι, χάρη σ’ αυτή την ταύτιση αισθάνεται υπέρμαχος της «λαο-σύνης», του έθνους (λαοαμύντωρ και εθναμύντωρ) – πράγμα που δεν τον εμποδίζει καθόλου, πάλι χάρη σ’ αυτή την ταύτιση, να περιφρονεί συγχρόνως την «μάζα», τον «όχλο», και να παίρνει ύφος ξεχωριστού ατόμου απέναντι τους. Η κακομοιριά του καταπνίγεται μέσα στην αυτοϋψωτική ιδέα του «κυρίαρχου λαού» (σ.σ. συνεπώς και του κυρίαρχου ηγέτη) και του εμπνευσμένου ηγέτη τόσο πολύ, ώστε σε κρίσιμες στιγμές να ξεχνάει πόσο ανεπανόρθωτα έχει ξεπέσει ο ίδιος και καταντήσει ένα ασήμαντος άκριτος οπαδός.»
(Βίλχελμ Ράιχ -Η μαζική ψυχολογία του φασισμού)

Δυστυχώς, οι λογικές της προσήλωσης στον πατερούλη, όχι μόνο δεν προβληματίζουν το σημερινό κεντρικό όργανο του ΕΠαΜ, αντιθέτως επικροτούνται σε όλους τους τόνους.

Ο Δ. Καζάκης έγραφε τον Ιούλιο του 2011:

«Το ΕΠΑΜ δεν έρχεται να καταργήσει τις ιδεολογικές διαφορές, ούτε να απορρίψει τους ανταγωνισμούς ανάμεσα σε κοσμοθεωρίες, ούτε ζητά από όσους εντάσσονται σ’ αυτό να παραιτηθούν από τα πιστεύω τους. Το ΕΠΑΜ δεν ζητά πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, ούτε δηλώσεις μετανοίας και “απεταξάμην”. Σήμερα θα πρέπει, δυστυχώς να προστεθεί ότι»αρκεί αυτός που θέλει να γίνει μέλος του ΕΠαΜ να δηλώνει αιώνια πίστη και τυφλή υποταγή στον αρχηγό του και τους συν αυτώ.»

Τελικά, ο «φυσικός ηγέτης» του ΕΠαΜ, έρχεται για πολλοστή φορά να αναιρέσει τον ίδιο του τον εαυτό, καθώς όπως γράφει στο «Τι είναι και τι θέλει το ΕΠαΜ»:

«Καταλαβαίνω λοιπόν απόλυτα όλους αυτούς τους κρυφούς και φανερούς τροφίμους των κρατικών επιδοτήσεων και ενισχύσεων εξ εσπερίας όταν ωρύονται ότι ο «Καζάκης κάνει κόμμα». Κάνουν όμως λάθος. Όχι γιατί είμαι ενάντια γενικά στην ίδρυση κομμάτων, αλλά γιατί το ΕΠΑΜ δεν είναι ιδιοκτησία κανενός, δεν έχει Ιδρυτή, ούτε Οδηγητή και φυσικά δεν είναι κόμμα με την παραδοσιακή έννοια του όρου. Το ξέρουν πολύ καλά γι’ αυτό και ανησυχούν. Και πολύ καλά κάνουν.»

Τα λόγια είναι περιττά…

«Τον [Κύψελο] διαδέχθηκε ο γιος του Περίανδρος, ο οποίος στην αρχή ήταν ηπιότερος από τον πατέρα του, αλλά από τότε που ήλθε σε επαφή, μέσω απεσταλμένων, με τον τύραννο της Μιλήτου Θρασύβουλο, αποδείχτηκε πολύ πιο αιμοβόρος από τον Κύψελο. Έστειλε στον Θρασύβουλο κήρυκα για να τον ρωτήσει με ποιον τρόπο θα εξασφαλίσει την εξουσία του και θα κυβερνήσει καλύτερα την πόλη. Ο Θρασύβουλος πήρε τον απεσταλμένο του Περίανδρου και τον οδήγησε έξω από την πολιτεία. Μπήκαν μέσα σε ένα σπαρμένο χωράφι και βαδίζοντας μέσα στο σιτάρι ρωτούσε τον απεσταλμένο για ποιαν αιτία είχε έρθει από την Κόρινθο, ενώ ταυτόχρονα έκοβε και έριχνε στο έδαφος όποιο στάχυ έβλεπε να είναι πιο ψηλό από τα άλλα. Έτσι έκανε έως ότου κατέστρεψε το καλύτερο και ψηλότερο μέρος του σπαρτού. Διέσχισε όλο το χωράφι και έδιωξε τον αγγελιοφόρο χωρίς να του πει λέξη. Όταν ο απεσταλμένος επέστρεψε στην Κόρινθο, ο Περίανδρος ανυπομονούσε να ακούσει την συμβουλή και εκείνος αποκρίθηκε ότι ο Θρασύβουλος δεν του είχε δώσει καμία συμβουλή. Απορούσε, είπε, γιατί τον έστειλε σε τέτοιον άνθρωπο, που δεν ήταν στα καλά του και κατέστρεφε μόνος του την σοδειά του. Διηγήθηκε στον Περίανδρο τι είχε συμβεί.

Ο Περίανδρος κατάλαβε την σημασία αυτού που είχε κάνει ο Θρασύβουλος και ότι τον συμβούλευε να σκοτώσει τους εξέχοντες πολίτες, και έκτοτε έδειξε μεγάλη σκληρότητα απέναντι στους πολίτες.»
(Ηρόδοτος – Ιστορία – Τερψιχόρη)

2. Μια από τα ίδια…

Ενιαίο Παλλαϊκό ΜΕΤΩΠΟ. Τι τραγέλαφος… όπως λέμε Νέα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, Πανελλήνιο ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ Κίνημα, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ Έλληνες κοκ. Και εδώ, η δημιουργική ασάφεια στα καλύτερα της. Όπως ολοκληρώνεται το μόρφωμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έτσι ολοκληρώνεται και το ΕΠαΜ. Προκρίνεται και παγιώνεται η πόλωση μεταξύ της βάσης και της κομματικής ηγεσίας. Την ίδια μέθοδο δηλαδήπου εφάρμοσε και ο ΣΥΡΙΖΑ, την ίδια μέθοδο που εφάρμοζε δεκαετίες τώρα η κομματική τάξη εις βάρος της κοινωνίας… Έτσι κι εδώ, το κόμμα συντάσσεται με τους όρους που ορίζει το πολιτικό κατεστημένο, καταλήγοντας να κυνηγάει την ουρά του. Αλίμονο αν το αντάρτικο λειτουργούσε με τους όρους του κατακτητή… δεν θα είχε υπάρξει η Αντίσταση.Η μεθοδική αναίρεση των μετωπικών χαρακτηριστικών έχει άμεση σχέση με την προσωποπαγή μονοκρατορία του ΕΠαΜ, που εκφράζεται, πλέον, από τον Γενικό Γραμματέα και τα μέλη της Πολιτικής Γραμματείας.

Το άρθρο 15 του καταστατικού αναφέρει ότι «οι τοπικές οργανώσεις – πυρήνες αποτελούν το βασικό κύτταρο – θεμέλιο του οργανισμού του Ε.ΠΑ.Μ.». Το ίδιο επιβεβαιώνεται και στο «Τι είναι και τι θέλει το ΕΠαΜ»: «Οι τοπικές επιτροπές ή πυρήνες είναι η κυρίαρχη μορφή οργάνωσης του Μετώπου». Η δομή αυτή, σύμφωνα και με την τελευταία επικαιροποίηση του πολιτικού σχεδιασμού του ΕΠαΜ όπως εκφράζεται από την Π.Γ., έχει πλέον παρέλθει και την θέση της έχει πάρει ένα αρχηγικό σχήμα, με το κεντρικό όργανο στον ρόλο του καθοδηγητή. Στο κείμενο αυτό αναφέρεται ρητά ότι «δεν πέφτει λόγος στους πυρήνες για το ποιά είναι η σύνθεση των ομάδων, αφού οι πυρήνες έχουν δικαίωμα να κρίνουν μόνο το αποτέλεσμα». Βλέπουμε ότι σιγά σιγά θυσιάζεται η συμμετοχικότητα της βάσης χάριν του «τελικού σκοπού». Οι πυρήνες δεν είναι πλέον το κύτταρο του σχηματισμού, ούτε καν στα χαρτιά. Πού καινοτομεί το ΕΠαΜ και πού διαφέρει από τα υπάρχοντα πολιτικά σχήματα, και δη, εκείνα που βρίσκονται μέσα στο «κοινοβουλευτικό κάδρο» ή πασχίζουν να ενταχθούν σε αυτό… Στην μπροσούρα «Τι είναι και τι θέλει το ΕΠαΜ» διευκρινιζόταν ότι «το ΕΠΑΜ δεν δέχεται μεταγραφές αυτόκλητων αρχηγών, στρατηγών και σωτήρων της τάξης, της πατρίδας, ή του έθνους. Ούτε πρόκειται να μετατραπεί σε μια ακόμη παραλλαγή του ΣΥΡΙΖΑ όπου κάποιες συνιστώσες κορυφής θα καθορίζουν τις πολιτικές συμφωνίες ερήμην της βάσης». Είναι ξεκάθαρο ότι η ανοιχτή πολιτική ζύμωση και η οριζόντια δομή του μετωπικού σχηματισμού έχουν πλέον αναιρεθεί απόλυτα.

Στον αντίποδα του πλουραλισμού που διατείνεται η ιδρυτική διακήρυξη του ΕΠαΜ, οι κατηγορίες περί πρακτόρων, πεμπτοφαλαγγιτών και λοιπών… συγγενών, αναιρούν την ίδια τη φύση του μετώπου και λειτουργούν ως πρώτης τάξεως προπαγάνδα. Ιδανικό εργαλείο για την σταδιακή απεμπόληση των θέσεων που κάποτε πρέσβευε το μέτωπο. Με τον τρόπο αυτό δημιουργείται και ατσαλώνεται ένας μηχανισμός, ο οποίος αποτελεί την απαραίτητη προϋπόθεση για την επίτευξη του στόχου, δηλαδή την εξαλλαγή του μετώπου σε κόμμα. Όταν όμως ο αρχικός σκοπός αγιάζει τέτοιου είδους μέσα, τότε οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια σε καταστάσεις παλαιοκομματικές και αρχηγικά σχήματα, που θυσιάζουν τον σκοπό αυτό για την υπερίσχυση του μηχανισμού. Με άλλα λόγια, το μέσο γίνεται σκοπός και ο σκοπός γίνεται μέσο. Η πολιτική ιστορία αυτού του τόπου βρίθει τέτοιων σχημάτων, από τον 19ο αιώνα μέχρι σήμερα. Σχήματα που θεσμοθέτησαν την λογική του πελατειακού κράτους και λειτούργησαν κεκαλυμμένα πίσω από ένα πολιτικό προσωπείο. Όλα αυτά τα κόμματα επιβίωναν και τρέφονταν από την καταλυτική συνεισφορά του μηχανισμού, ο οποίος αποτελούνταν από συγκεκριμένα τμήματα της κοινωνίας – τους «πρόθυμους». Έτσι, καλή τη πίστη, τα πλατιά στρώματα της κοινωνίας έμαθαν να μην αμφισβητούν. Να «πιστεύουν και να μην ερευνούν». Το ΕπαΜ σήμερα, πού πρωτοπορεί εδώ σύμφωνα με τον νέο πολιτικό σχεδιασμό; Πουθενά! Ακολουθεί την πεπατημένη, ως κύριο άξονα της τακτικής, αλλά και της στρατηγικής του.

Στην πρόσφατη επικαιροποίηση αναφέρεται επίσης ότι «μπροστά στο Συνέδριο ο κάθε πυρήνας ξεχωριστά θα αξιολογηθεί και θα αποτιμηθεί η σημασία του για το Μέτωπο με βάση τα αποτελέσματα της δουλειάς του με βάση τις παραπάνω κατευθύνσεις. Οι πρωτοπόροι συναγωνιστές και οι αντίστοιχοι πυρήνες τους θα ανακοινωθούν στο Συνέδριο και το σώμα θα κληθεί να βραβεύσει τις προσπάθειές τους». Ας παραβλέψουμε τις μεθόδους επιβράβευσης, που αποτελούν εκχυδαϊσμό της αγνής εθελοντικής συνεισφοράς και αφήνουν να εισχωρήσουν άλλες λογικές, πέρα από εκείνες της ανόθευτης και υγιούς προσφοράς, χωρίς ευτελή και παρωχημένα κίνητρα. Οι παραπάνω «κατευθύνσεις» βάσει των οποίων θα βραβευθεί ο κάθε πυρήνας που θα «συμμορφωθεί προς τας υποδείξεις», είναι μια σειρά θέσεων που έχουν αποφασιστεί από την Π.Γ. ερήμην των πυρήνων και χωρίς την έγκριση, την συγκατάθεση ή την συνεισφορά τους. Είναι αποφάσεις που έχουν παρθεί από ένα αρχηγικό σχήμα με όρους «αποφασίζομεν και διατάσσομεν». Έτσι κι αλλιώς, όπως αναφέρεται, «η μόνη υποχρέωση που έχει [το μέλος] είναι η δημιουργία αυθεντικού πυρήνα με σχέδιο δράσης και ανάπτυξης για το οποίο λογοδοτεί στο Μέτωπο». Ποιος ορίζει την γραμμή του μετώπου; Μα φυσικά η Π.Γ. Άρα το μέλος θα λογοδοτεί στις αρχηγικές αυτές φιγούρες… Με λίγα λόγια, όποιος πυρήνας παρευρεθεί στο συνέδριο και δεν έχει υλοποιήσει την γραμμή που θέτει το ηγετικό όργανο, θα χαρακτηριστεί από ανίκανος μέχρι άντρο πρακτόρων, ή και ανθελλήνων, αφού δεν πέτυχε τους στόχους που έθεσαν «οι πατέρες του έθνους». Η Πολιτική Γραμματεία είναι το Μέτωπο και το Μέτωπο είναι η Πολιτική Γραμματεία.

Χαρακτηριστικό φαινόμενο της κομματικής πειθαρχίας, αλλά και παθογένεια της κοινωνίας, είναι ο κομφορμισμός. Ο Φρομ εξηγεί γιατί εκεί που ευδοκιμεί ο κομφορμισμός, δεν μπορεί να υπάρξει συνείδηση και – κατ’ επέκταση – διαμόρφωση των χαρακτηριστικών του πολίτη:

«Ο μηχανισμός με τον οποίο ασκείται η ανώνυμη εξουσία είναι ο κομφορμισμός. Οφείλω να κάνω ό,τι κάνει ο καθένας, πρέπει δηλαδή να συμμορφώνομαι, να μην είμαι διαφορετικός, να μην «ξεχωρίζω». Πρέπει να είμαι πρόθυμος και να επιθυμώ να αλλάξω ανάλογα με τις αλλαγές που επιβάλλονται. Δεν πρέπει να ρωτάω κατά πόσο έχω δίκιο ή άδικο, αλλά κατά πόσο είμαι προσαρμοσμένος, κατά πόσο δεν είμαι «ιδιόρρυθμος», δεν είμαι διαφορετικός. Το μόνο πράγμα που υπάρχει μόνιμα μέσα μου είναι ακριβώς αυτή η προθυμία αλλαγής. Κανένας δεν έχει εξουσία πάνω μου, εκτός από το κοπάδι του οποίου αποτελώ μέρος, αλλά και στο οποίο είμαι υποταγμένος.

Πως είναι δυνατό η ηθική να αποτελεί αξιόλογο μέρος μιας ζωής, στην οποία το άτομο γίνεται ένα αυτόματο, στην οποία εξυπηρετεί το μεγάλο Αυτό; Πως μπορεί η συνείδηση να αναπτυχθεί όταν αρχή της ζωής είναι ο κομφορμισμός; Η συνείδηση, από την ίδια την φύση της δεν είναι κομφορμιστική. Πρέπει να έχει την ικανότητα να λέει όχι, εκεί που κάθε άλλος λέει ναι. Για να μπορεί όμως να πει αυτό το «όχι», πρέπει να είναι βέβαιη για την ορθότητα της κρίσης που βασίζει το όχι. Στον βαθμό που ένα άτομο κομφορμίζεται (ενεργεί ομοιόμορφα) δεν μπορεί να ακούσει την φωνή της συνείδησης του και πολύ λιγότερο να ενεργήσει σύμφωνα με την συνείδηση του. Η συνείδηση υπάρχει μόνο όταν ένας άνθρωπος νιώθει τον εαυτό του σαν άνθρωπο, όχι σαν πράγμα, σαν εμπόρευμα.»

Κάποτε, διαβάζαμε στα πρώτα κείμενα του ΕΠαΜ, εκείνα που ενέπνεαν όλο και περισσότερους να γίνουν μέλη, φίλοι ή και υποστηρικτές του μετώπου (γιατί έβλεπαν ένα σχηματισμό να ανδρώνεται «από τα κάτω», μια υπέρβαση του πολιτικού κατεστημένου, μια πρωτοπόρα κοινωνική κατάσταση):

«Το ΕΠΑΜ δεν είναι ιδιοκτησία κανενός, δεν έχει Ιδρυτή, ούτε Οδηγητή και φυσικά δεν είναι κόμμα με την παραδοσιακή έννοια του όρου. Όποιος λοιπόν περιμένει «ειδική πρόσκληση» για να συμμετάσχει, ή περιμένει να δει ταγούς για να προσχωρήσει, ατύχησε. Τέτοιες λογικές δεν υπάρχουν στο ΕΠΑΜ. Όποιος θέλει να προσχωρήσει ως στρατηγός του κινήματος, περιμένει μάταια την «ειδική πρόσκληση». Το ίδιο και όποιος θεωρεί ότι πρέπει να δει πρώτα ποιοι και πόσοι επώνυμοι υποστηρίζουν το ΕΠΑΜ. Του λέμε εξαρχής ότι έχει κάνει λάθος πόρτα. Ακόμη κι αν τον ικανοποιήσουν τα ονόματα, πρέπει να του πούμε ότι δεν είναι καλοδεχούμενος στο μέτωπο. Το ΕΠΑΜ δεν ψάχνει για οπαδούς μιας δράκας αυτόκλητων σωτήρων, ή επωνύμων. Αντίθετα φιλοδοξεί να αποτελέσει μια οριζόντια οργάνωση απλών αγωνιστών χωρίς διαχωρισμούς ιεραρχίας, χωρίς ηγέτες και ηγετίσκους, χωρίς επώνυμους παράγοντες, ή ιδρυτές και πεφωτισμένους καθοδηγητές. Φιλοδοξεί να απευθυνθεί απευθείας στις τάξεις του ίδιου του λαού και όχι σε οποιονδήποτε θεωρεί τον εαυτό του, ή την οργάνωσή του εκπρόσωπο του λαού.»

Το πρότυπο αυτό προσομοίαζε αρκετά σε εκείνο της αρχαίας Αθήνας, με την έννοια του πολίτη-οπλίτη, της συνειδητής δηλαδή κοινωνικής οντότητας. Τελικά, έφυγε το πολίτης και έμεινε μόνο το οπλίτης. Ένας οπλίτης που υπακούει στις επιθυμίες μιας «δράκας αυτόκλητων σωτήρων», αλλά έχει το «δικαίωμα» να τοποθετηθεί ανοιχτά στο συνέδριο του κόμματος. Όλα αυτά βέβαια, αφού η εν λόγω δράκα έχει αποφασίσει για το ποιος είναι «καλός» και «κακός» ΕΠαΜίτης, άρα και «πατριώτης»! Έτσι, το δικαίωμα της τοποθέτησης μεταμορφώνεται – με το μαγικό ραβδάκι της δημιουργικής ασάφειας που κρατάει το κεντρικό όργανο – σε λογοδοσία απέναντι στην «επιτροπή των σοφών», και κατ’ επέκταση, στην ίδια την πατρίδα. Φυσικά, όπως φαίνεται, έχουμε να κάνουμε με ένα σχήμα που βαφτίζει την απολυταρχία… δημοκρατία. Όπως είπαμε πιο πάνω, η επιτροπή των σοφών συνεδρίασε και αποφάσισε ότι «δεν πέφτει λόγος στους πυρήνες για το ποιά είναι η σύνθεση των ομάδων, αφού οι πυρήνες έχουν δικαίωμα να κρίνουν μόνο το αποτέλεσμα». Πώς φαίνεται ότι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι έχουν σπουδάσει την τεχνική του «πατώντας σε δυο βάρκες»… Πώς μπορεί ένας πυρήνας, μια πολιτική οντότητα, ένα πολιτικό κύτταρο (όπως λέγαμε άλλοτε) να κρίνει ένα αποτέλεσμα, από την στιγμή που δεν έχει καν τη δυνατότητα να παρέμβει στην πολιτική διεργασία και την ζύμωση. Χωρίς την συμμετοχή σε αυτόν τον κατεξοχήν καθοριστικό τομέα της δημοκρατικής διαδικασίας, όλα αυτά είναι κούφια λόγια εκ του ασφαλούς διατυπωμένα, αφού το αντικείμενο κοινωνία, πολίτης ή πυρήνας δεν θα μπορέσει ποτέ να ωριμάσει πολιτικά, άρα και να απαιτήσει να λειτουργήσουν στο ακέραιο οι δημοκρατικές δικλείδες. Εκτός αν η κεντρική γραμμή καθορίζει την ώριμη και δημοκρατική αντίληψη ως ένα αποκομμένο αποτέλεσμα και όχι ως μια συνεχή διεργασία. Πόσα απολυταρχικά σχήματα έχουν προσπαθήσει, στο παρελθόν, να επιβάλουν τη δημοκρατία, διαστρεβλώνοντας την σημασία της…

Παρακάτω θα παραθέσω τα λόγια του καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης Γιώργου Κοντογιώργη, από μια διάλεξη, με θέμα «Αντιπροσώπευση και δημοκρατία», τον Μάρτιο του 2015. Οι λογικές στις οποίες αναφέρεται, αν αναχθούν σε πιο μικρή κλίμακα, έρχονται και συναντιόνται άρρηκτα με την λογική που επικρατεί (δια του εξαναγκασμού) σήμερα στο ΕΠαΜ:

«…το καθεστώς που ζούμε, αν θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε τα λόγια του Αριστοτέλη, είναι εκλόγιμη μοναρχία με ολιγαρχική θεμελίωση. Είναι ένα πολίτευμα που ανήκει στο κράτος, όχι στην κοινωνία. Η κοινωνία είναι ιδιώτης. Δεν εντάσσεται στο συλλογικό, δεν καλείται να μετάσχει στην πολιτική διαδικασία…

…το πολίτευμα ανήκει στο κράτος και σε αυτούς που είναι εντεταλμένοι να το διοικούν. Ο πολιτικός αποφασίζει και εκφράζει το εθνικό συμφέρον σε πρώτο και τελευταίο βαθμό. Αυτός είναι και εντολέας και εντολοδόχος. Αυτός αποφασίζει τι είναι εθνικό συμφέρον και στην συνέχεια υλοποιεί τις αποφάσεις που θεωρεί ότι είναι σύμφωνες με το εθνικό συμφέρον. Το ίδιο το σύνταγμα προβλέπει ότι ο βουλευτής λειτουργεί κατά συνείδηση. Κατά την δική του βούληση όταν λειτουργεί ο βουλευτής, σημαίνει ότι δεν λειτουργεί κατ’ εντολήν μας. Για να είναι, λοιπόν, το σύστημα αντιπροσωπευτικό θα έπρεπε εντολέας να είναι η κοινωνία και εντολοδόχος ο πολιτικός…

…το σύστημα αυτό το κατασκεύασε η δυτική Ευρώπη για να μεταφέρει την φεουδαλική κοινωνία σε καθεστώς ατομικής ελευθερίας. Αυτά δεν έχουν να κάνουν με την ελληνική κοινωνία. Η ελληνική κοινωνία δεν ήταν φεουδαλική. Οι Βαυαροί όταν ήρθαν στην Ελλάδα, με στρατό κατοχής, κατάργησαν τα κοινά, τις κοινότητες και συγχρόνως τον δήμο. Όχι με την σημερινή του μορφή, αλλά την συγκρότηση των πολιτών σε δήμο, σε καθεστώς αυτοκυβέρνησης. Υπάρχουν έγγραφα τα οποία μιλάνε με μια υψηλή περιφρόνηση γι αυτόν το λαό, ο οποίος «θέλει, καθώς είναι αγράμματος, ιδιοτελής, εγωπαθής, αναρχικός και πολλά άλλα που τον στολίζουν, να κυβερνάει μόνος του. Να αποφασίζει δηλαδή γι αυτό το υψηλό άθλημα της πολιτικής που πρέπει να το ‘χουν λίγοι και εκλεκτοί». Είναι η ιδέα της απολυταρχίας και της ολιγαρχίας της εποχής…

…καταργώντας λοιπόν την συλλογικότητα του δήμου, ο πολίτης που έμαθε να πολιτεύεται κατά τον τρόπο της αυτοκυβέρνησης, κι όχι να σέρνεται για να απελευθερωθεί, ξαφνικά βρέθηκε μετέωρος στον ιδιωτικό χώρο. Όταν είχε ανάγκη, δεν μπορούσε να πάει στο σύνολο να καταθέσει τις απόψεις του, αλλά πήγαινε στον πολιτικό και έτσι δημιουργήθηκε το πελατειακό σύστημα. Δεν είναι η πολιτική ή η οικονομία ο λόγος ύπαρξης της κοινωνίας, αλλά η κοινωνία είναι ο λόγος ύπαρξης της πολιτικής και των πολιτικών. Άρα, πως γίνεται αυτός που είναι λόγος ύπαρξης των άλλων να μην έχει λόγο στα πράγματα…

…μας έχουν μάθει ότι η κοινωνία δεν είναι ικανή και δεν κατέχει τις γνώσεις για να οδηγηθεί σε ορθά αποτελέσματα διακυβέρνησης. Ο Αριστοτέλης έχει τεκμηριώσει με απόλυτα επιχειρήματα ότι η κοινωνία αποφασίζει ορθότερα και εγγύτερα τα συμφέροντα της, απ’ οποιονδήποτε «ειδικό». Αλλά, μας έχουν διδάξει ότι τα πράγματα είναι πολύπλοκα, και ότι δεν τα καταλαβαίνουμε…»
( https://www.youtube.com/watch?v=1WKp5Sd-E0Y )

Το ΕΠαΜ προσηλώθηκε στις λογικές του κομματικού κατεστημένου με αποτέλεσμα, σε πρώτη φάση, να ορίζονται οι κινήσεις του από αυτό (αμυντική στάση), σε δεύτερη φάση να προσπαθήσει να ενσωματωθεί σε αυτό, σε τρίτη φάση να γίνει η ουρά του, να μπει την τροχιά του και να μεταλλαχτεί σε μια συστημική καρικατούρα. Η αυλή συνέβαλε τα μέγιστα για να γίνει αυτό…

Δεν κατάφερε τελικά να κάνει την υπέρβαση. Αν το ΕΠαΜ (εννοώ το υφιστάμενο αρχηγικό σχήμα) απέτυχε να κάνει την υπέρβαση που διακήρυττε στα πρώτα του βήματα το μέτωπο, καλό θα ήταν να μην φορτώνει τις ευθύνες ούτε στην κοινωνία, ούτε σε «ανεπαρκείς αγωνιστές», ούτε να εφευρίσκει όποιες άλλες δικαιολογίες. Φαντάσματα μπορεί να δημιουργήσει ο καθένας, όσα θέλει, για να δικαιολογήσει την προσωπική του ανικανότητα…

Και σχετικά με την κοινοβουλευτική και εκλογική προσήλωση των κομματαρχών, να θυμίσω ένα απόσπασμα από την μπροσούρα που αναλύει τα χαρακτηριστικά του ΕΠαΜ:

«Για πολλούς το πρώτιστο μέλημα είναι οι επερχόμενες εκλογές. Επομένως το όλο θέμα είναι να στήσουμε ένα κόμμα ή κάποιο ευρύτερο σχήμα με θέσεις που να έχουν απήχηση και να ετοιμαστούμε για τις εκλογές. Όποτε κι αν γίνουν. Όμως κάτι τέτοιο σε καταδικάζει σε μια από τα ίδια. Ακόμη κι αν βρεθεί κόσμος να σε ψηφίσει. Είναι αδιανόητο πόσοι σήμερα προβάρουν τα καλά τους, ώστε να είναι έτοιμοι να καταλάβουν τα έδρανα της Βουλής. Ψηφοδέλτια στήνονται αναφανδόν. Παλιά και νέα κόμματα επί ποδός εκλογών. Όλοι τους σε άγρα ψήφων. Ποντάρουν στο γεγονός ότι επειδή πλατύτερες μάζες αντιλαμβάνονται την πολιτική μέσα από το «τι θα ψηφίσω στις εκλογές», μπορούν να τις ξεγελάσουν και έτσι να υφαρπάξουν την ψήφο τους. Αυτό που χρειάζεται είναι κάποια ονόματα-κράχτες, πέντε υποσχέσεις, άλλα πέντε δεηθώμεν και έτοιμο το ψηφοδέλτιο. Λίγο σπρώξιμο από κάποια επιχειρηματικά ή άλλα κυκλώματα και έτοιμη η «λαϊκή απήχηση».»

3. Ιδεοληπτική ολοκλήρωση του κόμματος

Με μεγάλη αποστροφή, αλλά και ψυχραιμία, παρακολουθώ όλο αυτό το διάστημα να συμβαίνουν διάφορα ευτράπελα, όσον αφορά την επικοινωνιακή πολιτική του «ΕΠαΚ». Οφείλω να ομολογήσω ότι έχει δοθεί ιδιαίτερο βάρος στο επικοινωνιακό κομμάτι, τόσο βάρος που φαίνεται να έχει υπερκεράσει την ουσία. Και τι επικοινωνιακό… ξυρισμένοι φασίστες με φτερά στο κεφάλι να εκθειάζονται από μέλη της Π.Γ. του ΕΠαΜ, ανταλλάσσοντας – με τον πλέον επιτηδευμένο τρόπο – κολακείες και φιλοφρονήσεις. Και παράλληλα τα «ζήτω», οι σημαίες, οι μουσικές, τα κανόνια, οι φανφάρες, τα πομπώδη λόγια, τα αστραφτερά χαμόγελα, οι «πρώτο τραπέζι πίστα» εμφανίσεις και φιέστες παλαιοκομματικού τύπου να λανσάρονται ως καινοτόμες δράσεις. Εμπρός λοιπόν στον «πατριωτικό» δρόμο που χάραξε ο Καρατζαφέρης…

Δυστυχώς, όλα αυτά, όχι μόνο έχουν αντανάκλαση στην εικόνα που παρουσιάζει το κόμμα εν γένει, αλλά γαλουχούν και ενδυναμώνουν ιδιαίτερα νοσηρές νοοτροπίες στο εσωτερικό του και στην βάση του. Έτσι παρατηρείται σε αρκετές χαρακτηριστικές περιπτώσεις «η αγάπη της πατρίδος να γεννά μίσος για τις άλλες πατρίδες», αλλά και ρατσιστικές και φυλετικές εξάρσεις, μέσα σε ένα παραλήρημα κομματικού φονταμενταλισμού. «Η αληθινή αγάπη της πατρίδος – δηλαδή ενός μικρού μέρους της ανθρωπότητας – να υποχωρεί και να έρχεται σε σύγκρουση με την αληθινή αγάπη όλης της ανθρωπότητος. Να σ’ εμποδίζει να εκτιμάς ή να αγαπάς ξένους». Αντί όμως ο σχηματισμός να απευθύνεται ουσιαστικά στην κοινωνία, στοχεύοντας στη ρίζα του προβλήματος, όλο και περισσότερο στρουθοκαμηλίζει, προσπαθώντας επίμονα να στοχοποιήσει το σύμπτωμα. Περιορίζει έτσι την δράση του, όλο και περισσότερο, σε επικοινωνιακές φόρμουλες. Κάτι τέτοιο σαφώς αποτελεί τροχοπέδη για ένα κίνημα – μέτωπο, αν όμως ο στόχος είναι η διαμόρφωση ψηφοφόρων που θα ενεργοποιούνται μόνο σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, τότε το «ΕΠαΚ» βαδίζει στο σωστό δρόμο. Σύμφωνα και με την λογική του «πατερούλη», που ολοένα και φουντώνει, παρατηρείται το φαινόμενο «η αγάπη της πατρίδος να μην αρχίζει από την αγάπη του εαυτού σου, την αγάπη που σε κεντρίζει να γίνεσαι ολοένα καλύτερος και ανώτερος, ν’ ανεβαίνεις ολοένα περισσότερο στο ψηλό και απότομο βουνό του μεγαλείου». Αντ’ αυτού, η αξιοπρέπεια κατακρημνίζεται και παραχωρεί την θέση της στο προσκύνημα, την τυφλή πίστη και τελικά στον κομματικό πατριωτισμό. «Το μεγαλείο της «πατρίδος» να το κάνουν οι πολλοί τόποι, τα πολλά εκατομμύρια των ανθρώπων της, και όχι η μόρφωσις, η εργατικότητα, η ευτυχία και το μεγαλείο των ανθρώπων της».
( http://dimitriskazakis.blogspot.gr/2014/12/blog-post_4.html )

Δεν γνωρίζω αν αυτά γίνονται εσκεμμένα, με σκοπό την πρόκληση κλίματος δυσφορίας και την απογοήτευση ή και περιθωριοποίηση συναγωνιστών, ή απλώς από αφέλεια. Όπως και να ‘χει, είναι καταστροφικό και παραπέμπει σε εικόνες που συναντάμε σε ακραίους ιδεοληπτικούς χώρους… Απ’ ό,τι φαίνεται, η γραμμή που «δασκαλεύει» η πολιτική γραμματεία στα μέλη του κόμματος, δηλαδή ότι «εμείς οφείλουμε να μιλάμε με λόγο πατριωτικό, με πολιτικό λόγο ήπιο, ενωτικό και με αναφορές στην πατρίδα, τη θρησκεία και την οικογένεια», έχει αρχίσει και παίρνει σάρκα και οστά σε όλη την υπόσταση της οργάνωσης. Το μέτωπο, που αρχικά μεταμορφώθηκε σε κόμμα, τώρα ολοκληρώνεται μέσα σε ιδεοληπτικά πλαίσια. Μήπως μετά το «πατρίς – θρησκεία – οικογένεια» ακολουθήσει και το στέμμα ως «θεσμός» του ελληνικού έθνους; Τι σου κάνει αυτό το μαγικό ραβδάκι της δημιουργικής ασάφειας τελικά…

4. Ο βοναπαρτισμός σε όλο του το μεγαλείο

Και τώρα ερχόμαστε στην ουσία, αυτό δηλαδή που δίνει συγκεκριμένη μορφή σε όλα τα παραπάνω… Η πολιτική πρόθεση ενός σχηματισμού καθορίζεται από το αφετηριακό σημείο της κοινωνικής, ή μη, αντίληψης των στελεχών του. Η μετάλλαξη του ΕΠαΜ είναι απόρροια συγκεκριμένων νοοτροπιών, από τις οποίες διακατέχεται η σημερινή κομματική ηγεσία του «μετώπου». Παρατηρήσεις και επισημάνσεις που έγιναν από μέλη της «βάσης» προς την υφιστάμενη πολιτική γραμματεία απαξιώθηκαν και αμφισβητήθηκαν ως μη γενόμενες. Προφανώς, ο αμφισβητίας είναι ο «παντεπόπτης οφθαλμός»˙ από εκεί και κάτω το χάος… Είναι χαρακτηριστικό ότι ορισμένα μέλη της Π.Γ. έχουν φτάσει στο σημείο να απορρίπτουν apriori το δικαίωμα άλλων συναγωνιστών να αμφισβητούν τις εμπνευσμένες αποφάσεις του οργάνου. Κι εδώ παρασυρόμενοι από την αχαλίνωτη αλαζονεία τους, βαφτίζουν ανίκανους ακόμα και να σκεφτούν σε πολιτική βάση, όσους συναγωνιστές εκφράζουν αντιρρήσεις ή επιφυλάξεις, με το ατράνταχτο και περιεκτικότατο επιχείρημα: «Δεν μπορείτε να κατανοήσετε την δημοκρατία, καθώς τα βιώματα σας δεν σας το επιτρέπουν, οδηγώντας την σκέψη σας σε ολιγαρχικά και πυραμιδικά σχήματα». Προφανώς αυτοί που επικαλούνται τέτοιου τύπου εκφράσεις, αφενός δεν έχουν καμία σχέση με ολιγαρχικά ή άλλα συστημικά σχήματα του παρελθόντος, αφετέρου μεγάλωσαν σε υποδειγματικά δημοκρατικές συνθήκες. Τελικά, οι ηγέτες του «ΕΠαΚ» μάλλον έρχονται από το μέλλον…

Στον αντίποδα της μετωπικής λογικής, είδαμε μια επιτροπή σοφών να συγκροτείται από άτομα που συγκέντρωσαν ακόμη και την μειοψηφία των ψήφων στο τελευταίο συνέδριο, αλλά και διορισμένους από αυτά τα άτομα να παίζουν καθοδηγητικό ρόλο. Είδαμε τους «ικανότερους ηγέτες» που θα μας οδηγούσαν στις κρισιμότερες υποτίθεται εκλογές των τελευταίων δεκαετιών, να αναλαμβάνουν «λόγω των έκτακτων συνθηκών» τα ηνία του μετώπου και να μας πηγαίνουν σε άλλο ένα «εκλογικό Βατερλώ». Φυσικά, όπως μας είπαν στη συνέχεια, ναι μεν οι πυρήνες προσπάθησαν, αλλά όχι όσο και όπως θα έπρεπε. Αντιθέτως, αυτοκριτική από το κεντρικό όργανο ουδέποτε υπήρξε. Ασχέτως αν ορισμένοι από τους «πεφωτισμένους ηγέτες» έφεραν μηδενικά ποσοστά στις περιοχές τους. Και αυτό ακριβώς είναι το βασικό χαρακτηριστικό της σημερινής πολιτικής γραμματείας: ο ελιτισμός. Και είναι ο ελιτισμός που σε σημαντικό βαθμό καθόρισε την μετάλλαξη ενός κοινωνικοπολιτικού σχηματισμού σε αμιγώς πολιτικό. Και λέγοντας πολιτικό, εννοώ την υιοθέτηση του πλαισίου εκείνου που εξέθρεψε την λογική και την νοοτροπία του πελατειακού συστήματος, πράγμα που φαίνεται και στον πολιτικό σχεδιασμό όπου το κάθε μέλος και ο κάθε πυρήνας θα «λογοδοτεί στο μέτωπο». Θα λογοδοτεί δηλαδή πάνω στην βάση των αποφάσεων της κομματικής γραμμής, που απορρέει από μια δράκα αυτόκλητων σωτήρων. Παρεμπιπτόντως, ο πολιτικός σχεδιασμός θα «κατέβαινε» στους πυρήνες προς έγκριση ένα μήνα μετά το 4ο συνέδριο, σύμφωνα με τις διαβεβαιώσεις και του ίδιου του Δ. Καζάκη˙ βεβαίως ούτε το ένα έγινε, ούτε το άλλο.

Τελικά, είναι αυτός ακριβώς ο ελιτισμός – ο οποίος χαρακτηρίζει άλλωστε και το σύνολο του πολιτικού προσωπικού της χώρας – που οδηγεί σε τεχνοκρατικές καταστάσεις και αντικοινωνικές αντιλήψεις. Ο ελιτιστής, ακόμα και όταν αδυνατεί να παρουσιαστεί ως «τέλειος», θα φροντίσει πάντα να ρίξει την ευθύνη σε άλλους παράγοντες, αρνούμενος πεισματικά ότι το λάθος μπορεί να είναι δικό του. Προφανώς δημιουργείται μια συμπλεγματική κατάσταση με άκρως αντικοινωνικά χαρακτηριστικά… Και ο αντικοινωνικός, με δυο μόνο τρόπους μπορεί να προσεγγίσει την κοινωνία, είτε με ελιτισμό είτε με τεχνοκρατισμό. Και από τις δυο αυτές περιπτώσεις απουσιάζει το στοιχείο της πίστης στην ανθρώπινη οντότητα και τις ικανότητες της. Έτσι πολλές φορές συναντάμε εκφράσεις όπως: «Έλα μωρέ, δεν καταλαβαίνει η κοινωνία από δημοκρατία», «Πού είσαι ρε Παπαδόπουλε, μια χούντα μας χρειάζεται», «Τα φάγαμε όλοι μαζί, σας διορίσαμε» και λοιπές δημοκρατικές αντιλήψεις. Με την λογική αυτή, γιατί να μην πιάσουμε κι εμείς μια θέση μέσα στο κοινοβούλιο, να επιβιώσουμε και πολιτικά, και άσε τα «ζώα» στο έλεος της μοίρας τους. Αυτό είναι το σκεπτικό διαφόρων κομματικών στελεχών που αναλώνονται σε μικροπολιτικές τακτικές. Στον αντίποδα αυτής της λογικής, το ΕπαΜ αναγνώριζε από τα πρώτα κιόλας βήματά του ότι «ο ομαλός κοινοβουλευτικός βίος της μεταπολίτευσης που λειτούργησε ως πρόσχημα για μια άκρως διεφθαρμένη κυβερνητική απολυταρχία, πνέει τα λοίσθια. Από τη μια η κοινωνία στο μεγαλύτερο μέρος της δεν θέλει και ούτε μπορεί να κινηθεί μέσα στα πλαίσιά του. Από την άλλη, το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να εξασφαλίσει την κοινωνική νομιμοποίησή του. Η σύγκρουση αυτή δεν μπορεί να λυθεί με ήπια μέσα, ούτε απλά με τις παραδοσιακές τακτικές κοινοβουλευτικού αποπροσανατολισμού της κοινωνίας». Δυστυχώς σήμερα, το «ΕΠαΚ» έχει κάνει στροφή 180 μοιρών˙ αντί να απευθύνεται ουσιαστικά προς την κοινωνία, κύριο μέλημα του είναι πώς θα ενσωματωθεί μέσα στο κομματικό κάδρο. Προσωπικά, δεν έχω καμία διάθεση να αντιμετωπίζομαι με όρους «αξιοποιήσιμου» και να αισθάνομαι «χρησιμοποιούμενος», πολλώ δε μάλλον όταν μπαίνει στη μέση, επιτακτικά, το κοινοβουλευτικό ζήτημα. Το μέτωπο απαρτίζεται από συναγωνιστές, και όχι από αναλώσιμα εργαλεία…

5. Συναγωνιστικότητα ή κανιβαλισμός;

Με μεγάλη αποστροφή παρατηρώ το τελευταίο διάστημα τους «πιστούς» του κόμματος να υπονομεύουν μεθοδευμένα και να λοιδορούν με όρους γηπέδου, όσους αποχωρούν έχοντας εκφράσει συγκεκριμένα επιχειρήματα και προβληματικές. Εδώ θέλω να κάνω δυο σημαντικές παρατηρήσεις που επιβεβαιώνουν όλα τα παραπάνω. Πρώτον, οι αποχωρήσαντες από το «ΕΠαΚ» δεν σημαίνει απαραίτητα ότι φεύγουν για να κυνηγήσουν μια καρέκλα σε κάποιο άλλο κόμμα. Η χυδαία όμως επίθεση που δέχονται από τους πρώην «συναγωνιστές», μόνο σε κομματόσκυλα αρμόζει. Αντί να δίνεται βάση στην πολιτική ουσία των πραγμάτων, υπερτονίζεται το γεγονός της αποχώρησης καθεαυτό. Αν δηλαδή κάποιος δεν φέρει την ταμπέλα του ΕΠαΜ, όμως παλεύει για τα ίδια προτάγματα με τον ενταγμένο, δεν είναι συναγωνιστής; Μήπως τα προτάγματα περνάνε στο παρασκήνιο και η ταμπέλα αποτελεί το κύριο διαπιστευτήριο αγωνιστικότητας;… Τελικά, απ’ ότι φαίνεται αυτό που χρειάζεται το «ΕΠαΚ» είναι ευσεβείς πιστούς και όχι ανοιχτά μυαλά, με κριτική σκέψη. Αυτό γίνεται ξεκάθαρο από την εμμονικά θρησκόληπτη στάση όλων εκείνων που κανιβαλίζουν τους αποχωρήσαντες. Σύμφωνα με το δικό τους σκεπτικό (;), ο Καζάκης κατέχει την απόλυτη αλήθεια, διότι σοφά εποίησε την πλάση. Μετά τον Καζάκη, το χάος. Τέτοιες λογικές, όχι μόνο δεν αφήνουν περιθώρια βελτίωσης, αλλά ούτε καν επιτρέπουν την διαμόρφωση των χαρακτηριστικών του «πολίτη», δηλαδή του σκεπτόμενου, κριτικού και ερευνητικού πνεύματος, της κοινωνικής αντίληψης και παραγωγικής αμφισβήτησης. Αντιθέτως, η θρησκοληψία υιοθετείται είτε από φόβο – με σκοπό την δημιουργία κλίματος ευνοιοκρατίας – είτε λόγω τελμάτωσης σε πολιτικό, κοινωνικό και αντιληπτικό επίπεδο. Τελικά, το σπάσιμο της ανάθεσης που ζητάμε από την κοινωνία, έχουμε φροντίσει να το σπάσουμε πρώτα μέσα μας…

Όλες αυτές οι επιθέσεις που δέχονται άξιοι συναγωνιστές από τους «πιστούς» του Καζάκη, είναι αποτέλεσμα μιας ολόκληρης διαδικασίας που αντανακλά την προσωπικότητα του «φυσικού ηγέτη» τους. Η εκπομπή του Δ. Καζάκη στο διαδίκτυο δεν κάνει τίποτε άλλο από το να δίνει γραμμή στους πιστούς του για το ποιος είναι αιρετικός, ποιος είναι πράκτορας και ποιος είναι πεμπτοφαλαγγίτης, διατάσσοντας: «φάτε τον». Εδώ διακρίνεται καθαρά μια ρητορική μίσους, καθώς και η διασπαστική λογική που πρεσβεύει ένας «φυσικός ηγέτης» όταν αυτός – και μόνο αυτός – κατέχει την απόλυτη αλήθεια. Δυστυχώς, το ανθενωτικό κλίμα οφείλεται σε μεγάλο βαθμό, αν και όχι αποκλειστικά – καθώς η αυλή έχει παίξει καταλυτικό ρόλο κι εδώ – στον Γ.Γ. του ΕΠαΜ. Ο Δ. Καζάκης, όπως έχει προτερήματα, έτσι έχει και αρκετά μειονεκτήματα που αντανακλούν και διαμορφώνουν το ΕΠαΜ. Δεν είναι θεός, όπως κάποιοι θέλουν – με το στανιό – να τον προβάλλουν…

Πριν ένα χρόνο περίπου, κατά την διάρκεια της θητείας των τότε νεοεκλεγέντων οργάνων της Πολιτικής Γραμματείας και του Οργανωτικού Γραφείου, άρχισαν να διεισδύουν στο μέτωπο, μεθοδικά και συγχρονισμένα, και από συγκεκριμένες μεριές, ρητορικές διασπαστικές και ανθενωτικές. Φράσεις όπως «αριστερούληδες» μπήκαν στο λεξιλόγιο συγκεκριμένων προσώπων… τα πρόσωπα δε αυτά, με εμμονικές διαθέσεις συνεχώς προσπαθούσαν να επιβάλουν αυτή την διασπαστική λογική, λες και ήταν αυτός ο πολυπόθητος στόχος τους. Κάποια μέλη έφτασαν στο σημείο να αναρτήσουν κείμενα με διασπαστική φρασεολογία σε επίσημες ιστοσελίδες του ΕΠαΜ, χωρίζοντας ξεκάθαρα το μέτωπο σε «αριστερούς» και «δεξιούς». Κάποιοι πάλι έφτιαξαν νέους πυρήνες, «υγιείς» (σύμφωνα με τους ορισμούς της υφιστάμενης Π.Γ.). Υπήρξε άραγε κάποια ώθηση ή ενθάρρυνση προς τα συγκεκριμένα άτομα, για να το κάνουν αυτό, από κάποιους άλλους που λειτουργούν δια της ανάθεσης; Θα φανεί εν καιρώ. Το βέβαιο είναι ότι, από την στιγμή που παρατηρούνται τέτοια φαινόμενα, δυο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν: α) δεν υπάρχει διάθεση για ενότητα, β) κάποιοι προσδοκούν την ενότητα μιας συγκεκριμένης κοινωνικής κάστας… Όπως και να έχει όμως, το επίδικο είναι ότι όταν μιλάς για την ενότητα της κοινωνίας και δεν το καλλιεργείς μέσα στο «σπίτι» σου, ή δεν την έχεις ασπαστεί και κατανοήσει ή έχεις άλλους σκοπούς. Και στις δυο περιπτώσεις, η ασυνέπεια αυτή είναι επικίνδυνη. Η παντελής έλλειψη αυτοκριτικής και η στοχοποίηση κάθε ίχνους κριτικής σκέψης καταδεικνύει το ανελεύθερο πνεύμα που διαποτίζει την θεώρηση του «ΕΠαΚ», γυρνώντας πίσω σε εποχές σκοταδισμού και Ιεράς Εξέτασης. Όλα αυτά δεν είναι απλώς σημεία των καιρών. Είναι λογικές που επιβάλλονται δια της πλύσης εγκεφάλου από το κεντρικό όργανο του πολιτικού σχηματισμού, με σκοπό την δημιουργία ενός στρατού πιστών. «Πίστευε και μη ερεύνα λοιπόν»…

Επειδή οι «πιστοί» του Καζάκη (και των συν αυτώ), αρκετές φορές επικαλούνται τον Άρη Βελουχιώτη, ας τους θυμίσω ποια θα ήταν η στάση τους την άνοιξη του ’45:

Από το ντοκιμαντέρ του Φώτου Λαμπρινού, «Το δίλημμα»:

«Την Μεγάλη εβδομάδα του 1945, ο Άρης έφτασε στο ορεινό χωριό των Γρεβενών Κηπουρειό. Εκεί έμαθε ότι ο κομματικός γραμματέας της περιοχής είχε δώσει εντολή να μη δίνουν ούτε νερό, ούτε ψωμί στον Άρη (σ. εντολή Ζαχαριάδη και διακοίνωση σε όλες τις οργανώσεις και τα μέλη). Όμως έξω από το διπλανό χωρίο ο Άρης συνάντησε τυχαία τον γραμματέα της περιοχής, ένα νεαρό αντάρτη του ΕΛΑΣ, και μόλις τον είδε τον ρώτησε:

Αφήγηση Δημητρού: «Εσύ είσαι που είπες να μη μας δίνουν ψωμί, νερό και σπίτι στους χωριανούς εδώ;». Του λέει «Εγώ είπα, βέβαια». «Θέλεις, του λέει ο Άρης, να πάμε να συζητήσουμε απόψε μαζί;». Του λέει «θέλω, βέβαια». Και το βράδυ πήγαν και μείνανε μαζί σε ένα σπίτι. Την άλλη μέρα το πρωί, που συνάχθηκε το τμήμα για να ξεκινήσει από το χωριό να φύγει, ο νέος αυτός, με ένα όπλο συντάχθηκε στην γραμμή μας και στοιχίστηκε με εμάς. Ξεκινήσαμε και φτάσαμε πάλι στο Κηπουρειό που ήταν εκεί κοντά. Σύναξε τους χωριάτες στην πλατεία και τους έβγαλε λόγο, και τους λέει: «Εγώ δεν ήμουν που σας είπα να μην δίνετε νερό και ψωμί στον Άρη; Λοιπόν, σας λέω ότι ο Άρης είχε δίκιο και όπως βλέπετε πήρα το όπλο μου και τον ακολουθώ.»

Εκείνο το διάστημα, το κόμμα έδινε γραμμή και περνούσε το μήνυμα ότι όσοι δεν συμμορφώνονταν με τις αποφάσεις της ηγεσίας ήταν προδότες, πράκτορες και εξυπηρετούσαν τον εχθρό… Είναι πασίγνωστη η δημοσίευση του Ριζοσπάστη την μέρα της δολοφονίας του καπετάνιου του ΕΛΑΣ:

«Ο Κλάρας, αφού μια φορά πρόδωσε και αποκήρυξε το ΚΚΕ, γιατί λύγισε μπροστά στην τρομοκρατία του Μανιαδάκη, ξαναζήτησε στον καιρό του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα να ξαναγοράσει με το αίμα του την προδοσία του εκείνη που αναγνώρισε και καταδίκασε. Σήμερα όμως, σε μία δύσκολη και κρίσιμη στιγμή, από δειλία και φόβο, παρά τις υποσχέσεις και τη συμφωνία που στα λόγια έδειξε, απειθαρχεί πάλι, ξαναπροδίδει το ΚΚΕ με την τυχοδιωκτική και ύποπτη δράση του, που μονάχα τον εχθρό ωφελεί. Στο ΚΚΕ δεν έχει κανένας θέση, οσοδήποτε ψηλά κι αν στέκει και οσοδήποτε μεγάλος κι αν είναι, όταν οι πράξεις του δεν συμβιβάζονται με το κοινό συμφέρον και όταν παραβιάζεται η δημοκρατική εσωκομματική πειθαρχία.»

Φυσικά οι τελευταίες φράσεις ήταν κούφια λόγια, καθώς η ηγεσία και μερικοί παρατρεχάμενοι είχαν τεθεί στο απυρόβλητο με την συμφωνία της Βάρκιζας. Οι ίδιοι θεωρούσαν τους εαυτούς τους ως «Το Κόμμα». Λέγοντας «κοινό συμφέρον», στην ουσία εννοούσαν το συμφέρον των πατέρων του κόμματος.

«Στα τσακίδια λοιπόν», μας λένε σήμερα οι πιστοί στο κόμμα και την ηγετική ομάδα του…

Μετά την συμφωνία της Βάρκιζας, ο Σιάντος και ο Ιωαννίδης πρότειναν στον Άρη να τον κάνουν πρόεδρο του Συνδέσμου των πρώην αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης. Ο Άρης όμως, παρόλο που θα μπορούσε να επιλέξει μια «ασφαλή» θέση, κράτησε άλλη στάση, που θα αποδείκνυε την ανθρωπιά, το αίσθημα της συναγωνιστικότητας και αυτοθυσίας και εν τέλει την αξιοπρέπεια που ανέκαθεν τον διέκριναν:

«Με φαντάζεσαι εμένα, ενώ τριγύρω θα σκοτώνουν τους αγωνιστές και θα τους φυλακίζουν ενώ θα βασανίζουν τον λαό μας νέοι δυνάστες, εγώ να κρατώ μια τσάντα ασφαλισμένος, σαν πρόεδρος του σωματείου, να γυρνώ με την τσάντα στο χέρι; Καταλαβαίνεις τι πάνε να σκαρώσουν στην Εθνική Αντίσταση και που θέλουν να με τραβήξουν;»

Να θυμίσω και κάτι τελευταίο στους «πιστούς» του Καζάκη (και των συν αυτώ). Κάτι που είχε γράψει ο ίδιος, όταν οραματιζόταν τα χαρακτηριστικά του ΕΠαΜ και των μελών του:

«Γι’ αυτό και δεν μας διακατέχει κανενός είδους υπεροψία, ή αδιαλλαξία όταν πρόκειται να συμβάλλουμε στην πρακτική οργάνωση της πάλης του λαού. Δεν μας ενδιαφέρει ποιος ηγείται, ή ποιος ξεκίνησε ένα κίνημα που απηχεί πραγματικές ανάγκες του ίδιου του λαού. Δεν μας ενδιαφέρει να το εντάξουμε υπό την σκέπη μας. Δεν μας ενδιαφέρει να φαίνεται παντού το ΕΠΑΜ. Όλα αυτά μας αφήνουν παγερά αδιάφορους γιατί δεν ψάχνουμε για οπαδούς, ούτε για απλούς ψηφοφόρους. Όποιος καταλαβαίνει την πολιτική ως οπαδός, ή απλός ψηφοφόρος δεν κάνει για το ΕΠΑΜ. Εμάς μας ενδιαφέρει η χειραφέτηση του ίδιου του λαού. Κι αυτό μπορεί να το καταφέρει μόνο ο ίδιος ο λαός με τα δικά του χέρια και με τα δικά του μυαλά. Εμείς θα στηρίξουμε με όλες μας τις δυνάμεις και θα συνδράμουμε χωρίς καμιά ιδιοτέλεια ή ανταλλάγματα, κάθε αυθεντική κίνηση που συμβάλει στην άμεση και πρακτική χειραφέτηση του λαού απ’ όπου κι αν προέρχεται, όποιος κι αν την έχει ξεκινήσει, όποιος κι αν είναι ο επικεφαλής του.»
(Τι είναι και τι θέλει το ΕΠαΜ – Ιούλιος 2011)

Γιατί αυτή η επικοινωνιακή, και όχι μόνο, μετάλλαξη;

Το έργο του Μαρξ, όπως και κάθε φιλοσοφικό κοινωνικό ρεύμα, οδηγήθηκε στον επικοινωνιακό εκφυλισμό από την στιγμή που περιορίστηκε σε μερικά τσιτάτα και λειτούργησε ως μέσο για την ικανοποίηση ψυχοκοινωνικών ανεπαρκειών σε ατομικό επίπεδο. Απέκτησε εκείνη την προσδιοριστική κατάληξη και έγινε Μαρξ-ισμός. Ένα προϊόν ατομικής εξιλέωσης, ιδανικό για καταστάσεις εκτόνωσης, αλλά όχι για πολιτισμική προσφορά. Κι αυτό, όχι γιατί απαραίτητα έφταιξε ο εκφραστής της συγκεκριμένης θεωρίας, αλλά γιατί η θεωρία αυτή «κοινωνήθηκε» με τον πλέον λανθασμένο τρόπο, οπότε τελικά εκφυλίστηκε σε δόγμα. Τα φιλοσοφικά αυτά ρεύματα χρησιμοποιήθηκαν σαν «επιθετικά» ή «αμυντικά» όπλα, σε μια προσπάθεια εξιδανίκευσης του κομφορμισμού. Η κατάληξη, ιστορικά, είναι γνωστή. Οι εμμονικές τάσεις, η παντελής έλλειψη επιχειρηματολογικής προσέγγισης και η τυφλή πίστη σε δοξασίες και προσωποκεντρικά σχήματα, οδηγούν πάντοτε στον εκφυλισμό κάθε παραγωγικής λαϊκής κρούσης απέναντι σε ένα σύστημα που εξωθεί τα κοινωνικά στρώματα σε αντιδραστικές εξάρσεις. Έτσι, η αυτο-υπονόμευση τέτοιων σχημάτων είναι η μόνη κατάληξη. Αντιθέτως, ο διάλογος, ο προβληματισμός, ο στοχασμός και ο πολιτισμικός τρόπος προσέγγισης, είναι η μόνη σταθερή προοπτική για την δημιουργία κλίματος συνεργασίας, επικοινωνίας και δεκτικότητας απέναντι σε πρωτοπόρες ιδέες.

Απόσπασμα από επιστολή του Προυντόν προς τον Μαρξ:

«Ας ερευνήσουμε μαζί, αν το επιθυμείτε σχετικά με τους νόμους της κοινωνίας, τον τρόπο που πραγματοποιούνται, την μέθοδο με την οποία μπορούμε να τους ανακαλύψουμε, αλλά προς Θεού, μετά την κατάργηση όλων των δογμάτων, ας μην σκεφτούμε πως θα δογματίσουμε εμείς τον λαό. Ας μην πέσουμε στην ίδια αντίφαση που έπεσε ο συμπατριώτης σας Λούθηρος, ο οποίος αφού ανέτρεψε την καθολική θεολογία άρχισε με αφορισμούς και αναθέματα να συγκροτεί την προτεσταντική θεολογία.»

Το ΕΠαΜ έχει οδηγηθεί σε μια τροχιά δογματικού αυτισμού, με άξονα τον ίδιο τον εαυτό του. Η προδιάθεση για άνοιγμα στην κοινωνία έχει μεταλλαχτεί σε εμμονική εσωστρέφεια, διατηρώντας στο επικοινωνιακό, μόνο, κομμάτι τον κοινωνικό του χαρακτήρα. Ο σκοπός έχει, δηλαδή, γίνει μέσο. Στο κάτω κάτω… τι απομένει από τον εθνικοαπελευθερωτικό σκοπό όταν περιχαρακώνεται μέσα σε κομματικά πλαίσια; Τίποτα περισσότερο από μια κούφια κοινοβουλευτική στόχευση και ένας στρατός κομματικών οπαδών, διαποτισμένων με την λογική της αυθεντίας (του ενός). Πολλώ δε μάλλον όταν μέσα στα προτάγματα εμπεριέχεται η έννοια του πατριωτισμού, χωρίς αυτή να εξισορροπείται από το δημοκρατικό στοιχείο. Πόσα «πατριωτικά» κόμματα και πολιτικοί φορείς φρόντισαν στο παρελθόν να αμαυρώσουν την έννοια της πατρίδας και της ενότητας και να την στιγματίσουν, συνδέοντάς την με κάποια θεολογική, μεταφυσική ή τεχνοκρατική θεώρηση. Πράγμα λογικό, όταν λείπει το δημοκρατικό στοιχείο που δίνει κοινωνική πνοή και εξασφαλίζει τις απαραίτητες δικλείδες προς αποφυγή του εκφυλισμό του βοναπαρτισμού. Αλλά και πόσα κινήματα…

«Η εσωτερική πάλη κατά την οποίαν ο Μουσσολίνι ευρέθη εκτεθειμένος εις την πνοήν των εξτρεμιστικών ρευμάτων του φασισμού επέσπευσεν ένα γεγονός το οποίον διεφαίνετο ήδη: την μεταμόρφωσιν του «κινήματος» εις «κόμμα». Ο φασισμός ήτο πλέον είς μέγας οργανισμός. Είχε την διοίκησίν του και την ιεραρχίαν του. Πλησίον του είχε συνδικάτα και συνεργατικάς. Ήτο όθεν αναγκαίος (σ. κοινοβουλευτικώς αναγκαίος, όχι κοινωνικώς…), τόσον εις σαφέστερος καθορισμός προγράμματος και τακτικής, δηλαδή πληρεστέρα διατύπωσις των σκοπών και των μέσων, όσον και μια μεγαλειτέρα πειθαρχίαν, σταθερωτέρα διοίκησις, δραστικωτέρα χαλιναγώγησις των προσωπικών και μερικευτικών τάσεων. Ούτω μια ειδική επιτροπή, συνελθούσα εις το Μιλάνον κατά τον Σεπτέμβριον, απεφάσισεν όπως προτείνη την τοιαύτην μετατροπήν εις το προσεχές συνέδριον της Ρώμης.

Προεκλήθη τότε μια άλλη μικρά κρίσις. Ηκούσθησαν πολλαί διιστάμεναι φωναί˙ πολλοί νοσταλγικοί τόνοι, ωσάν να εχάνετο η νεότης, ωσάν να εχάνετο η ιδιαιτέρα εκείνη και χαρακτηριστική γοητεία, που απετέλει τον φασισμόν. Ναι, η πολιτική και τα κοινωνικά ζητήματα ήσαν πολύ σωστά πράγματα˙ αλλά ένα κόμμα δεν θα κατέπνιγε το πάθος, την ποίησιν του κινήματος; Αυτός ούτος ο Μουσσολίνι εχρειάσθη να αφήση να ομιλήση περισσότερον η κρίσις του, παρά το αίσθημα του˙εχρειάσθη να κατανικήσει τους πειρασμούς του ατομικιστικού του πνεύματος. Ητένιζεν με κάποια περιφρόνησιν τας μεγάλας μάζας. Είπεν επίσης ότι ήτο ανάγκην μεταβάσεως εις την φάσιν της συλλογικής ευθύνης (σ. που απορρέει από την σκέψη του μονάρχη…) και του καλύτερου καθορισμού των σχεδίων, δια την ημέραν καθ’ ην, περατουμένου του αρνητικού έργου της πάλης κατά της εσωτερικής διαλύσεως, θα έπρεπε να αρχίση η ανοικοδόμησις. Το συνέδριον της Ρώμης συνήλθε την 7ην Νοεμβρίου του 1921.

Ο Μουσσολίνι, εις τον λόγον του, ήγγισεν όλα αυτά τα πλήκτρα, που ήσαν τα πλέον ευαίσθητα εξ’ όλων των άλλων. Έδειξεν ότι ήθελε να δώση περισσότερον περιεχόμενον και δημοκρατικήν πνοήν εις το Κράτος των εθνικιστών που ήτο ως μια θεότης, αιωρουμένη εις τας αιθέρας του απολύτου όταν έιπε ότι οι φασίσται ήθελον να ταυτίσουν Κράτος και Έθνος, και ότι εις τας μάζας, αυτός ήθελεν όχι να τα λατρεύη, να τας κολακεύη και εν ανάγκη να τας μαστιγώνη, αλλά, δια παντός τρόπου, να τας περιλάβη εις το έθνος, περιστέλλων τόσο τους αστικούς, όσον και τους προλεταριακούς εγωισμούς. Όσον αφορά το πολιτειακόν ζήτημα διετύπωσε πάλιν την «δημοκρατικήν τάσιν», με τούτο ήθελε μάλλον να αφήση ανοικτήν μια θύραν δια το μέλλον, δια την περίπτωσιν, καθ’ ην το υφιστάμενον πολιτειακό καθεστώς » δεν θα ήτο εις θέσιν να υπερασπίση τα συμφέροντα, ιδίως δε τα ιδεολογικά τοιαύτα, του ιταλικού λαού», παρά να ζητήση ήδη μιαν επανάστασιν με δημοκρατικήν βάσιν, η οποία, και αν ακόμη επετύγχανεν αρχικώς, ημπορούσε βραδύτερον να ναυαγήση.

Όσον αφορά τον καθολικισμόν, εαν υπήρχον τινες επιθυμούντες την κατάργησιν των προνομίων του Βατικανού, δηλαδή την έναρξιν αγώνος κατά της Παπικής Έδρας, έπρεπε να ενθυμηθούν την βοήθειαν την οποίαν ο καθολικισμός ημπορούσε να προσφέρη προς τον σκοπόν της εθνικής εξαπλώσεως. Και τέλος επεδοκίμασε την μετατροπήν εις κόμμα…

…Δυνάμεθα να είπωμεν ότι η νέα κυβέρνησις υπήρξεν, χωρίς αμφιβολία, ο Μουσσολίνι – τόσον υπερείχε ούτος εν μέσω των άλλων. Προτού ακόμη είς νόμος δώση θέσιν λίαν εξέχουσαν εις τον αρχηγόν της Κυβερνήσεως, έγινε αμέσως κάτι αρκετά περισσότερο από ένα «primus inter pares» (πρώτος μεταξύ ίσων). Αρκεί, άλλωστε, να αναλογισθή κανείς την ισχυράν του προσωπικότητα και την ιδιότητα του ως ιδρυτού και εμψυχωτού ενός κόμματος ως το φασιστικόν, το οποίον ήθελε να συνταυτισθή με την Ιταλίαν, ελειτούργει επί τη βάσει ενός αυστηρού ιεραρχικού νόμου και υπό τας αδιαμφισβητήτους διαταγάς του αρχηγού του, ήτο ταυτοχρόνως κόμμα και εθνοφυλακή.»
(Ιωακείμ Βόλπε – Ιστορία του φασιστικού κινήματος)

Εν κατακλείδι, όσο θα συνεχίζονται οι παραπάνω πρακτικές και θα εδραιώνονται οι αγκυλώσεις που εκφράζονται από κομβικής σημασίας πρόσωπα μέσα στο κόμμα, κανένα συνέδριο, καμία οργανωτική διεύρυνση, καμία υπόσχεση, καμία φραστική «γαρνιτούρα» και εν τέλει καμία προοπτική δεν θα υπάρξει για να διορθωθούν τα κακώς κείμενα. Όσο θα υπάρχουν αυτά, τόσο θα υποβόσκει κλίμα νοσηρότητας, καιροσκοπισμός και ηγεμονικές τάσεις που θα τρέφουν το μηχανισμό, θυσιάζοντας την δημιουργία προϋποθέσεων για την συγκρότηση του μετώπου. Όσο δε, θα φουντώνουν οι λογικές της ανάθεσης και της τυφλής πίστης σε αυτόκλητους σωτήρες, τόσο θα παραγκωνίζεται το πρόταγμα της διαμόρφωσης των χαρακτηριστικών του πολίτη. Το μόνο που θα διασφαλίζεται θα είναι η διαιώνιση των στρεβλώσεων. Με άλλα λόγια, θα πέφτουμε σε «μια από τα ίδια».

Με βάση τα παραπάνω, αναγκάζομαι λοιπόν να διαχωρίσω την θέση μου από το ΕΠαΜ για δυο λόγους: πρώτον, διότι προσωπικά δεν μπορώ να στηρίξω έναν πολιτικό σχηματισμό που έχει ξεπεράσει τις κόκκινες γραμμές μου, σε πολιτικό αλλά κυρίως σε αξιακό επίπεδο και δεύτερον, διότι, αν παραμείνω, θα αποτελώ κι εγώ ένα ακόμη «βαρίδι» για το «ΕΠαΚ», όπως με ιδιαίτερα «εύγλωττο» τρόπο πολλοί – που ανήκουν στην κατηγορία των οπαδών του κόμματος – διατυμπανίζουν, διανθίζοντας το με «κομψότατους» επιθετικούς προσδιορισμούς…

Ο αγώνας είναι κοινωνικός και όχι κομματικός, ως εκ τούτου οφείλει να διεξαχθεί έξω από μαντριά και στάνες, στην πραγματική κοινωνία.

Νίκος Μέντζας
πρώην μέλος του πυρήνα Πόρτο Ράφτη/Μαρκοπούλου του ΕΠαΜ

ΥΓ. Οι καιροσκοπικοί συσχετισμοί που γίνονται από μερικούς με το ΕΑΜ – ΕΛΑΣ ας σταματήσουν. Το ΕΑΜ υπήρξε απότοκος της σύμπραξης τεσσάρων κομματικών σχηματισμών της εποχής. Το μέτωπο δεν δημιουργήθηκε από ένα μόνο κόμμα. Ο ΕΛΑΣ προέκυψε από την ανάγκη αντίστασης στον κατοχικό στρατό. Ο πόλεμος το ‘40 διεξαγόταν εν όπλοις. H εθνικοαπελευθερωτική βάση παραμένει˙ άλλο όμως αγώνας σε κοινωνικό – οικονομικό επίπεδο και άλλο αγώνας σε στρατιωτικό επίπεδο. Αυτές οι εκφάνσεις καθορίζουν την τακτική και την στρατηγική σε σημαντικό βαθμό. Κάθε αναγωγή, αν δεν είναι σκόπιμη, είναι τουλάχιστον παιδαριώδης…

ΥΓ 2.To ΕΠαΚ μπορεί να διατείνεται ότι είναι ένα πατριωτικό μέτωπο. Απ’ ότι φαίνεται όμως, είναι πρωτίστως ένα «αντι – αριστερό» μέτωπο. Αυτό είναι που καθορίζει την τακτική του και το οδηγεί στην ιδεοληπτική εικόνα που αυτό προβάλλει και υιοθετεί. Είναι ένα κόμμα «Αντί», με ότι συνεπάγεται αυτό… Και γι’ αυτούς που το θέλουν «μασημένο»: Όχι, το «ΕΠαΚ» δεν είναι ένα μέτωπο που περιέχει ανθρώπους με διάφορες ιδεολογικές καταβολές. Το «ΕΠαΚ» απ’ ότι φαίνεται βαράει το σαμάρι για ν’ ακούσει ο γάιδαρος. Το «ΕΠαΚ» θέλει μια συγκεκριμένη σέχτα «μη αμφισβητιών», περιχαρακωμένων μέσα σε στενά ιδεοληπτικά πλαίσια. Το «ΕΠαΚ» δυστυχώς, έχει βαλθεί να στοχοποιήσει και να διαβάλει αγωνιστές που δεν συμμορφώνονται με τις προσταγές. Αγωνιστές που έχουν το σθένος να εκφράσουν άποψη. Αλλά είπαμε, σύμφωνα με την δημοκρατική θεώρηση των ηγητόρων του ΕΠαΚ, «οι απόψεις είναι σαν τις ……, καθένας έχει από μια»…

Για την ιστορία: Το ναζιστικό και το φασιστικό κόμμα υπήρξαν, στην εποχή τους, σημαιοφόροι του συμβόλου της πατρίδας και της εθνικής ενότητας, με απώτερο όμως στόχο την εδραίωση του κοινωνικού ρατσισμού, τον κατακερματισμό και την αλλοτρίωση της κοινωνίας, την επιβολή μια ολοκληρωτικής ιδεοληψίας και τελικά την φίμωση κάθε διαφορετικότητας:

«Η έκκληση των ναζί προς την εργατική τάξη στην πραγματικότητα δεν ήταν παρά μια αποτελεσματικότατη έκκληση προς τους άλλους: ισχυρίζονταν ότι είναι υπεράνω τάξεων, ότι αγωνίζονταν για ένα κράτος και μια κυβέρνηση υπεράνω ταξικών συγκρούσεων και ότι ήθελαν να δώσουν τέλος στις τριβές μεταξύ εργατών και εργοδοσίας, που μόνο φθορά προκαλούσαν. Γι αυτό και οι εκκλήσεις τους απευθύνονταν σε ανθρώπους «απροκατάληπτους και μετριοπαθείς». Ενάντια στους πιο ακραίους υποστηρικτές της ταξικής σύγκρουσης, τους κομμουνιστές, οι ναζί υπόσχονταν σκληρό αγώνα: μια πολύ ευπρόσδεκτη προοπτική για εκείνους που τρόμαζαν βλέποντας πόσο εύθραυστο ήταν πλέον το κοινωνικό πλαίσιο και φοβόνταν την ανατροπή του. Η επιμονή των ναζί στην ανάγκη να επιδειχτεί πνεύμα αλτρουισμού, αυτοθυσίας και συνεργασίας για το κοινό καλό, εκτός από την μεταρρυθμιστική διάσταση έδωσε στον αγώνα τους μια χροιά υψηλοφροσύνης – κάτι που διευκόλυνε με το παραπάνω τους εχθρούς του σοσιαλισμού να νιώθουν ανυστερόβουλοι.»
(Alastair Parker – Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος)

Όλα αυτά έρχονται ως διαπίστωση που απορρέει

Διότι δεν συνεμορφώθην….

Γιατί έφυγα απο το Ε.Πα.Μ…..

Μάρα Λεβίδη

«Αν κάποιος ζήσει για πολύν καιρό σ’ ένα σκοτεινό κελί, θα μισήσει το φως του ήλιου.

Μπορεί, ακόμα, το μάτι του να χάσει την ικανότητά του να ανέχεται το φως.

Από το γεγονός αυτό πηγάζει το μίσος του για το φως του ήλιου»

(Βίλχελμ Ράϊχ, Η Δολοφονία του Χριστού)

Με μεγάλη θλίψη αλλά και συσσωρευμένο θυμό για τις ραγδαίες και ριζικές εξελίξεις μέσα στο ΕΠΑΜ μετά το 4^ο συνέδριο, αποχώρησα μετά απο 5 περίπου χρόνια από μέλος του «μετώπου» στις 30 Μαρτίου του 2016. Γιατί αυτό που φέρει ακόμα το όνομα Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο, ούτε Ενιαίο, ούτε Παλλαϊκό ούτε Μέτωπο κατάφερε ποτέ να γίνει στα πέντε χρόνια από την ιδρυτική του διακήρυξη το 2011. Δεν είναι το δημοκρατικό ενωτικό μέτωπο οριζόντιας οργανωτικής δομής που εμφανίζεται ότι είναι, αλλά ένα μόρφωμα που όλο και περισσότερο παίρνει τα χαρακτηριστικά μιας πολιτικής αίρεσης/λατρείας (political cult), με έναν «φυσικό ηγέτη» επικεφαλής, πλαισιωμένο από μια «ηγετική φράξια» της απολύτου επιλογής και αποδοχής του.

Επειδή δε, με πρώτο διδάξαντα τον «φυσικό ηγέτη», τόσο ο ίδιος, όσο και τα μέλη της φράξιας, αλλά και ορισμένοι φανατικοί οπαδοί της αίρεσης, έχουν επιδοθεί μέσω των κοινωνικών μέσων δικτύωσης και του ραδιοφωνικού σταθμού e-roi, σε ένα απίστευτο «κυνήγι μαγισσών», με μια άνευ προηγουμένου ανήθικη εκστρατεία ανελέητου εξευτελισμού και κατασυκοφάντησης όσων αποχωρούν (άλλο ένα χαρακτηριστικό της στάσης των ηγεσιών παρόμοιων αιρέσεων απέναντι στους διαφωνούντες που εγκαταλείπουν τους κόλπους της), νιώθω την ανάγκη να δηλώσω εκ των προτέρων, ότι:

ΟΧΙ!

ΔΕΝ κουράστηκα και δεν παραιτούμαι από τον αγώνα

ΔΕΝ ήμουν «περιφερόμενος γαμπρός» (ή μάλλον νύφη) στο Εθνικό Συντονιστικό Συμβούλιό όπου εκλέχθηκα δυο χρονιές (όταν ακόμα αυτό υπήρχε)

ΔΕΝ είχα ποτέ ζητήσει ή επιβουλευτεί καρέκλες που δεν μου έδωσαν

ΔΕΝ υποκινούμαι από τον κ. Πατέλη ή όποιον άλλον μπαμπούλα-Πατέλη εφεύρουν

ΔΕΝ σκοπεύω να υπονομεύσω το ΕΠΑΜ, παρά μόνο αν γίνει επικίνδυνο για την πατρίδα μου

ΔΕΝ βρίσκομαι σε αναζήτηση «άλλης πολιτικής καριέρας» που ούτε στο ΕΠΑΜ δεν αναζήτησα

ΔΕΝ έχω κάνει συμφωνίες με άλλα κόμματα ή οργανώσεις

ΔΕΝ έχω χρηματιστεί από κανέναν για να αποχωρήσω

ΔΕΝ έχω σκοπό να ιδρύσω άλλο κόμμα

ΔΕΝ είμαι θρασύδειλη που το παίζει ήρωας

ΔΕΝ είμαι πεμποφαλαγγίτισσα,

ΔΕΝ είμαι ταγματαλήτισσα

ΔΕΝ είμαι εγκάθετη πράκτορας

ΔΕΝ είμαι «συνταγματική»

ΔΕΝ είμαι ρίψασπις

ΔΕΝ είμαι σπυρί του φασισμού

ΔΕΝ είμαι ελέφαντας

Δηλώνω επίσης ότι επιφυλάσσομαι παντός νομίμου δικαιώματός μου σε περίπτωση που λεχθούν ή έστω υπονοηθούν, τέτοιες ή παρόμοιες «ρετσινιές» εναντίον μου.

Εντάχθηκα στο ΕΠΑΜ από την ίδρυσή του γιατί πίστευα και πιστεύω ακόμα ότι, για μια πατρίδα ανεξάρτητη, δημοκρατική και λεύτερη απ’ τους ντόπιους και ξένους οικονομικούς κατακτητές της, πρέπει να αγωνιστούμε ενωμένοι, αφήνοντας στην άκρη την κομματική ή πολιτική μας ταυτότητα. Φεύγω από το ΕΠΑΜ γιατί πιστεύω επίσης, ότι  δεν μπορείς ποτέ να αγωνίζεσαι για ηθικές αξίες και ιδανικά που αφορούν στο κοινωνικό σύνολο και να μην είσαι σε θέση να τα εφαρμόσεις πρώτα και καλύτερα μέσα στον ίδιο σου το σπίτι.

Οι λόγοι της αποχώρησής μου δεν διαφέρουν από τους λόγους που έχουν αναγκάσει πολλούς άλλους συναγωνιστές και φίλους μου να αποχωρήσουν μετά το 4^ο συνέδριο από το ΕΠΑΜ. Ανθρώπους που εκτιμώ για την αγωνιστικότητα, το ήθος, την ορθή τους κρίση και, κυρίως, για την ευαισθησία και ανθρωπιά τους,  όπως ο Αλέξης Ξιφαράς, ο Ιορδάνης Σινιόσογλου, ο Θανάσης Λασκαράτος, η Ντίνα Κοέδρου, ο Γιάννης Μαγγανάς, η Χρύσα Βαρθολομαίου, ο Ηλίας Αλεξανδρής, η Ιουλία Κριτσωτάκη, ο Νίκος Μέντζας, ο Κώστας Βενιός, ο Δημήτρης Παπαϊωάννου, η Μαίρη Κεραμιώτη, Ο Μανώλης Κλαμπατσέας, ο Στράτος Αρχοντουλάκης, η Αργυρή Μπερβανάκη, ο Σταύρος Κατσούλης, και πολλοί άλλοι.

Όλοι, ο καθένας με τον τρόπο του, έχουν αναλύσει τους λόγους αυτούς τόσο σε βάθος χρόνου, από την ίδρυση του ΕΠΑΜ μέχρι σήμερα, όσο και επί της ουσίας. Έχουν επισημάνει το αυξανόμενο έλλειμμα Δημοκρατίας και τις αυταρχικές, υβριστικές έως και τρομοκρατικές συμπεριφορές που πήραν την μορφή χιονοστιβάδας μετά το 4^ο συνέδριο. Ένα συνέδριο που με τις αποφάσεις του, οι οποίες εκμαιεύτηκαν εκβιαστικά από το σώμα, έδωσε το άλλοθι στο ολιγομελές και μοναδικό πια κεντρικό όργανο της Π.Γ., το οποίο εκλέχθηκε σχεδόν ολόκληρο σύμφωνα με τις προσωπικές προτιμήσεις του «φυσικού ηγέτη», να αρχίσει αμέσως μετά να βομβαρδίζει τους πυρήνες και τα μέλη με απανωτές, στρατιωτικού τύπου οργανωτικές ντιρεκτίβες, να απειλεί με «τιμωρίες» τους «ασυμμόρφωτους», να θεσπίζει βραβεύσεις για τους «επιμελείς» και να συμβουλεύει τους αντάρτες που δεν ευθυγραμμίζονται με το δόγμα «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» με την αμίμητη φράση: «αν δεν σας αρέσει, τα κουβαδάκια σας και σ’ άλλη παραλία».

Ευχαριστώ για την συμβουλή! Τώρα που η «ηγεσία» είχε την καλοσύνη να ανοίξει τα παράθυρα του ΕΠΑΜ να φύγει η «μούχλα», όπως ελέχθη από τον «φυσικό ηγέτη», παίρνω κι εγώ τα κουβαδάκια μου και φεύγω (για ποια παραλία, δεν σας λέω, το αφήνω στην φαντασία μερικών-μερικών που οργιάζει). Τιμή μου να συγκαταλεγώ και εγώ στην «μούχλα» που φεύγει, μια και ακόμα και η «μούχλα» είναι ένα χρήσιμο προϊόν της φύσης αφού από αυτήν έφτιαξε ο Φλέμινγκ την πενικιλίνη, το πρώτο αντιβιοτικό!

Για να προλάβω το κλασικό ερώτημα που θέτουν αρκετοί συναγωνιστές και συναγωνίστριες στους αποχωρούντες, γιατί δεν μένω μέχρι το συνέδριο, όπου θα μπορούσαμε ενδεχομένως να ανατρέψουμε τις αποφάσεις του 4^ου και να επαναφέρουμε «την Δημοκρατία στην Πράξη» (που παρεμπιπτόντως ήταν και το σύνθημα του 3^ου συνεδρίου) απαντώ ότι:

Κατά την δική μου εκτίμηση, η σταδιακή μετάλλαξη του ΕΠΑΜ από μετωπικό κίνημα/κόμμα, σ’ αυτό το περίεργο είδος πολιτικής αίρεσης/λατρείας (ή μήπως ήταν εν δυνάμει έτσι από την αρχή;;;;)  με τον συγκεκριμένο  «φυσικό ηγέτη» επικεφαλής, δυστυχώς είναι μη αναστρέψιμη. Επανειλημμένα έχουν σημειωθεί συμπεριφορές οι οποίες αντιστοιχούν στον επιστημονικό ορισμό των συμπτωμάτων ενός ναρκισσιστικού και αντικοινωνικού (sociopath) χαρακτήρα, με συχνές βίαιες έως παρανοϊκές λεκτικές εκρήξεις θυμού (βλ. «Σύνδρομο της ύβρεως»: επίκτητη ψυχιατρική διαταραχή της συμπεριφοράς ορισμένων πολιτικών ηγετών).

Επειδή δε, ο συγκεκριμένος «φυσικός ηγέτης», είναι άτομο εξαιρετικά ιδιοφυές και χαρισματικό, αρκετά μέλη τον εξιδανικεύουν και, μέσα στην λατρεία τους προς αυτόν που ευαγγελίζεται να κάνει πραγματικότητα το όραμά τους για δικαιοσύνη, δημοκρατία και ελευθερία της πατρίδας, όχι μόνο ανέχονται αυτές τις συμπεριφορές, όχι μόνο προσπαθούν να τις δικαιολογήσουν, αλλά φθάνουν στο σημείο να τις υιοθετούν άκριτα. Στο πλαίσιο αυτό η κατάσταση γίνεται εξ ορισμού επικίνδυνη, γιατί σε μια αίρεση/λατρεία (είτε θρησκευτική είτε πολιτική) με έναν χαρισματικό ηγέτη, τα μέλη εύκολα γίνονται αντικείμενο χειραγώγησης. Συγκεκριμένα, τα μέλη, χωρίς να το συνειδητοποιούν, μετατρέπονται σταδιακά από ελεύθερα σκεπτόμενα άτομα σε ιδρυματοποιημένους οπαδούς, από τους οποίους άλλοι ενστερνίζονται με «θρησκευτική ευλάβεια» οτιδήποτε προτάσσει η ηγεσία και άλλοι λειτουργούν ως «βασιλικότεροι του βασιλέως».

Η αίρεση/λατρεία ΕΠΑΜ απέχει βέβαια παρασάγγας από τα ιδρυτικά κείμενα του μετωπικού κινήματος ΕΠΑΜ. Το καταστατικό του έχει καταντήσει κουρελόχαρτο, όπως ακριβώς και το σύνταγμα της χώρας μας. Ο ενωτικός χαρακτήρας που έπρεπε να το χαρακτηρίζει ως «μέτωπο» έχει περάσει στην ιστορία από τις συνεχείς διχαστικές δηλώσεις του «φυσικού του ηγέτη» και το μόρφωμα αυτό φαίνεται να κινείται τώρα ακραία δεξιόστροφα προτάσσοντας συνθήματα του τύπου «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια» που ανοίγουν το δρόμο, για να μην πω ενθαρρύνουν, εκείνα τα φασιστικά και ρατσιστικά στοιχεία που έχουν διεισδύσει στους κόλπους του, να αναδυθούν στον αφρό. Οι στόχοι του έχουν συρρικνωθεί και επικεντρωθεί στην δια της κοινοβουλευτικής αντιπροσώπευσης «σωτηρία» (Θεός φυλάξοι) της Ελλάδας και του Ελληνικού λαού.

Φεύγοντας από το ΕΠΑΜ, παίρνω μαζί μου τις ελπίδες μου για την απελευθέρωση της πατρίδας με βάση τα προτάγματα και τις αρχές των ιδρυτικών κειμένων του ΕΠΑΜ και αφήνω πίσω τις ελπίδες μου ότι το ΕΠΑΜ θα μπορούσε να παίξει καθοριστικό ρόλο στην πραγματοποίηση αυτού του σκοπού.

Παίρνω ακόμα μαζί μου τις πλούσιες εμπειρίες και πολιτικές γνώσεις που αποκόμισα αυτά τα πέντε χρόνια, καθώς και τις πολύτιμες ανθρώπινες σχέσεις που ανέπτυξα με πολλούς συναγωνιστές και συναγωνίστριες και αφήνω πίσω μου τις αντιδημοκρατικές διαδικασίες, τα αρχηγιλίκια, τα παρασκηνιακά μαγειρέματα, τους εκβιασμούς των αποφάσεων των συνεδρίων, τα περί «κοινοβουλευτικού κρετινισμού”, την χλεύη και την γελοιοποίηση αυτών που αποχωρούν, τον συκοφαντικό, διχαστικό και προβοκατόρικο λόγο, τις άδικες και ανήθικες κατηγορίες, τις υβριστικές επιθέσεις, τις ρατσιστικές υστερικές κορώνες των φανατικών οπαδών και πολλά άλλα πραγματικά «σπυριά του φασισμού».

«διότι δεν συνεμορφώθην, προς τα υποδείξεις»….

Μάρα Λεβίδη

Και όμως… οι δεινόσαυροι δεν έχουν εξαφανιστεί…

(επιστολή αποχώρησης της Ιωάννας Κουρή από το ΕΠαΜ)

Ιδιαίτερα απογοητευμένη, αλλά ομολογουμένως και ανακουφισμένη, ανακοινώνω την αποχώρησή μου από το ΕΠαΜ, μετά από δυόμισι χρόνια ενεργού συμμετοχής.

Στο ΕΠαΜ εντάχθηκα στα 23 μου χρόνια, κατόπιν ώριμης σκέψης και έχοντας πλήρη επίγνωση των ευθυνών που θα αναλάμβανα συμμετέχοντας σε ένα τέτοιο – πρωτοποριακό τότε – σχήμα. Παρόλο που ήμουν πολιτικοποιημένη από νεαρή ηλικία, αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με την οργανωμένη πολιτική δράση, κι αυτό γιατί κανένα από τα μέχρι τότε υπάρχοντα πολιτικά σχήματα ούτε κάλυπτε τις προσωπικές κοινωνικές ανησυχίες μου, αλλά ούτε και εξυπηρετούσε το «λαϊκό συμφέρον» με κάποιον ουσιώδη τρόπο. Έτσι, αηδιασμένη από την αθηροσκληρωτική σκέψη και τη χυδαία προσηλυτιστική συμπεριφορά των ενταγμένων σε κομματικές παρατάξεις συμφοιτητών μου, βρήκα στα πέντε δημοκρατικά προτάγματα που πρέσβευε το ΕΠαΜ τη φρεσκάδα και τον ριζοσπαστισμό που θα μπορούσαν να δώσουν ξανά πνοή στο κίνημα.

Πέραν της στοιχειοθετημένης επιχειρηματολογίας και του στιβαρού λόγου αρκετών προσώπων εντός του σχηματισμού, εκείνο που επισφράγισε την απόφασή μου να ενταχθώ με ενθουσιασμό στις γραμμές του μετώπου, ήταν αυτό που αναφερόταν στην μπροσούρα «τι είναι και τι θέλει το ΕΠαΜ»:

«Με αυτή την έννοια το ΕΠΑΜ όχι μόνο δεν είναι κόμμα, με την παραδοσιακή έννοια του όρου, αλλά στην πράξη είναι μια προσωρινή, ιστορικά μεταβατική σύμπραξη κοινωνικοπολιτικών δυνάμεων στο εσωτερικό του λαού πάνω σε πολύ συγκεκριμένους και πολύ άμεσους στόχους. Όταν και όποτε οι στόχοι αυτοί επιτευχθούν, το ΕΠΑΜ θα έχει κλείσει τον ιστορικό του κύκλο και δεν θα έχει πια λόγο ύπαρξης. Κανείς δεν γνωρίζει αν θα ευοδωθεί η όλη προσπάθεια. Δεν υπάρχουν βεβαιότητες, ούτε προς την μια, ούτε προς την άλλη κατεύθυνση. Υπάρχει μόνο αγώνας και συνέπεια που εξασφαλίζει την συνέχεια της όλης προσπάθειας. Το σίγουρο είναι ότι αν μπορεί να γίνει κάτι, αυτό μπορεί να το κάνει μόνο ο ίδιος ο λαός και κανένας αντ’ αυτού. Αρκεί να οργανωθεί μαζικά με τρόπο που του εμπνέει εμπιστοσύνη και στη βάση κεντρικών αιτημάτων που θεωρεί και είναι δικά του»

Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο αντιλαμβανόμουν – και αντιλαμβάνομαι ακόμη – την ουσία ενός πραγματικού μετώπου: Ένας σχηματισμός βαθιά δημοκρατικός και αληθινά πλουραλιστικός, που θα δώσει στον ελληνικό λαό τη δυνατότητα να διοχετεύσει την οργή του με τρόπο παραγωγικό, αποτελώντας το εργαλείο με το οποίο θα μπορούσε να διαμορφώσει δημοκρατικές συνθήκες για την ελεύθερη έκφραση της λαϊκής βούλησης. Χωρίς «σοφούς» καθοδηγητές και «πεφωτισμένους» γκουρού να προστάζουν τον αδαή «λαουτζίκο». Χωρίς παλαιοκομματικές φανφάρες και κακόγουστες φιέστες για μεσήλικες. Χωρίς μικροπολιτικές επιδιώξεις και πισώπλατα μαχαιρώματα. Μονάχα εμείς, οι τόσο διαφορετικοί άνθρωποι που πριν λίγους μήνες ούτε καν γνωριζόμασταν, όμως εν τέλει ήρθαμε τόσο κοντά για έναν κοινό σκοπό.

Τα αισθήματά μου αυτά ήρθε να ενισχύσει το 3^ο συνέδριο του ΕΠαΜ, που, φέροντας το σύνθημα «η δημοκρατία στην πράξη», κατάφερε να δώσει ώθηση στο μέτωπο, αλλά και στο κίνημα εν γένει, το οποίο εκείνη την περίοδο φαινόταν να βρίσκεται σε ύφεση. Ένα νέο σχήμα εγκαινιάσθηκε, το οποίο ενθάρρυνε την συμμετοχικότητα, διασφάλιζε την ανακλητότητα και προήγε αυτό που ανέκαθεν έλειπε από τη χώρα μας – την αξιοκρατία.

Δεν θα μακρηγορήσω ως προς τα όσα μεσολάβησαν μεταξύ τρίτου και τέταρτου συνεδρίου, αφού είναι εν πολλοίς γνωστά, όμως θα ήθελα εν συντομία να κάνω δύο παρατηρήσεις σχετικά με τον τρόπο μεθόδευσης και διεξαγωγής του τέταρτου συνεδρίου:

Η πρώτη παρατήρηση αφορά στην υπόγεια και συντονισμένη (όπως αποδείχθηκε εκ του αποτελέσματος) μεθόδευση ενός νέου συνεδρίου έξι μόλις μήνες μετά την ψήφιση ενός εντελώς διαφορετικού σχήματος (το οποίο εκείνη τη χρονική στιγμή είχε μόλις αρχίσει να «παίρνει μπρος»). Έτσι, ενώ καθ’ όλη τη διάρκεια της ημιτελούς θητείας της νεοσύστατης ΠΓ τα περισσότερα μέλη των παλαιών οργάνων δεν έδειξαν ιδιαίτερη διάθεση να συνδράμουν στην υποστήριξη του δημοκρατικού αυτού εγχειρήματος, ξαφνικά και όλως συμπτωματικώς, λίγο καιρό μετά την προκήρυξη των έκτακτων εκλογών του Ιανουαρίου, ξεκίνησε ένας συγχρονισμένος βομβαρδισμός αιτημάτων για έκτακτο συνέδριο από ορισμένους πυρήνες της Κρήτης. Η όλη πολιτική επιχειρηματολογία εκείνων των πυρήνων περιοριζόταν σε ένα και μόνο ζήτημα: την διαμόρφωση ενός καθαρά αρχηγικού σχήματος παλαιοκομματικού τύπου. Μπροστά σε αυτές τις, ομολογουμένως ατεκμηρίωτες, αιτιάσεις, η νεοσύστατη ΠΓ, σεβόμενη το δικαίωμα της μειοψηφίας να ακουστεί, προέβη σε διερεύνηση για τη διεξαγωγή του έκτακτου συνεδρίου που με εμμονικό τρόπο ζητούσαν οι συγκεκριμένοι πυρήνες. Όλα αυτά, με τα «έμπειρα» μέλη της σημερινής ΠΓ να τηρούν ευλαβικά σιγή ιχθύος…

Τελικά, το συνέδριο έγινε, με τους προαναφερθέντες… «ιχθύες» να δίνουν δυναμικό παρόν, αγορεύοντας με τις ώρες για την αναγκαιότητα αυτού του έκτακτου συνεδρίου (παρόλο που όλους εκείνους τους μήνες οι πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα κάλπαζαν) και για την επιτακτική ανάγκη να υιοθετηθεί ένα νέο, ολιγομελές σχήμα, στο οποίο ολόκληρη η βάση του ΕΠαΜ θα υπάκουε, επιδεικνύοντας «στρατιωτική πειθαρχία». Κύριο επιχείρημα αυτής της άποψης ήταν οι «έκτακτες συνθήκες» στις οποίες είχε περιέλθει η χώρα. Τώρα βέβαια, το γεγονός ότι τόσοι πολύτιμοι μήνες δράσης εντός αυτών των «έκτακτων συνθηκών» είχαν χαθεί προς χάριν της προετοιμασίας ενός «έκτακτου» συνεδρίου είναι ένα θέμα που χρήζει συζήτησης. Και αυτή η συζήτηση θα μπορούσε να γίνει ακόμη πιο ενδιαφέρουσα, αν σκεφτεί κανείς ότι, ενώ τα τελευταία έξι σχεδόν χρόνια η χώρα βρίσκεται σε έκτακτες συνθήκες, οι ηγήτορες του ΕΠαΜ αποφασίζουν να τις επικαλεστούν κάθε φορά που πλησιάζει προεκλογική περίοδος…

Κι εδώ έρχεται η δεύτερη παρατήρηση, σχετικά με τον τρόπο διεξαγωγής του τελευταίου συνεδρίου. Με θλίψη, αλλά και έντονο αίσθημα θυμού, παρατηρούσα έκπληκτη κάποια από τα βασικά μέλη της σημερινής ΠΓ να αγορεύουν ακατάπαυστα, κινδυνολογώντας και εκφοβίζοντας το μουδιασμένο ακροατήριο. Το ίδιο ακροατήριο που, παρόλη την «εμπειρία ζωής» που λόγω της ηλικίας του διέθετε… παραζαλίστηκε από το φορτισμένο κλίμα και, ανίκανο να αντιδράσει, επέτρεψε σε ένα μόνον άνθρωπο να καταχραστεί τον ελάχιστο διαθέσιμο χρόνο των υπόλοιπων ομιλητών, να θέσει τον εαυτό του υπεράνω των καταστατικών διαδικασιών και τελικά να αγορεύει με τις ώρες. Κατάφερε έτσι να αποσπάσει την συγκαταβατική ψήφο τους, αφού όποια άλλη φωνή τόλμησε σε πολιτικό επίπεδο να αντιταχθεί, δέχθηκε σφοδρές και χυδαίες επιθέσεις. Πάντα με την… ευγενή συνδρομή των «αυλικών», οι οποίοι, επάνω στην φούρια τους να υποστηρίξουν τον «ταγό» τους, έφτασαν στο σημείο να απαιτήσουν να μην γίνει καν ψηφοφορία για την εκλογή των μελών του κεντρικού οργάνου. Αντ’ αυτού επέμεναν να δοθεί το ελεύθερο στον «φυσικό ηγέτη» του ΕΠαΜ να επιλέξει ο ίδιος τους συνεργάτες του!

Τελικά, το τέταρτο συνέδριο αποτέλεσε την οριστική ταφόπλακα ενός σχηματισμού που προσπάθησε να γίνει μέτωπο. Από εκεί και πέρα, η κομματική στρέβλωση υπήρξε αναπόφευκτη. Τους τελευταίους εννέα μήνες, παρατηρούμε την ταχύτατη έκπτωση των πολιτικών ζυμώσεων εντός του ΕΠαΜ, με την παράλληλη άνοδο μιας υποτυπώδους και αναιμικής μορφής παλαιοκομματικής νομενκλατούρας. Προσωπικά, κατέληξα να βρίσκομαι σε έναν χώρο πανομοιότυπο με όλα τα υπόλοιπα κομματίδια που ανέκαθεν απεχθανόμουν και μεθοδικά απέφευγα.

Τώρα πλέον μπορώ να καταλάβω γιατί όλοι μου οι φίλοι και συμφοιτητές αντιδρούσαν με επιφύλαξη, έως και αποστροφή, κάθε φορά που έκανα λόγο για το ΕΠαΜ, όσο δεκτικοί κι αν ήταν σε συζητήσεις ευρύτερου κοινωνικού ή πολιτικού περιεχομένου. Ο λόγος ήταν πολύ απλός, όμως, καθώς κι εγώ αποτελούσα μέρος του ΕΠαΜ, αδυνατούσα – ενδεχομένως και να εθελοτυφλούσα, ως έναν βαθμό – να δω το προφανές, αυτό που  ενστικτωδώς αντιλαμβανόταν κάθε εξωτερικός παρατηρητής: αν και τα προτάγματα του ΕΠαΜ ήταν όντως ριζοσπαστικά και φρέσκα, ο ίδιος ο σχηματισμός ανέδιδε την ίδια παλαιοκομματική «μούχλα», την ίδια καμαρίλα της γεροντοκρατίας με οποιοδήποτε άλλο μεταπολιτευτικό κομματίδιο. Αν λάβουμε δε υπ’ όψιν και την παρωχημένη, άκρως ακαλαίσθητη επικοινωνιακή πολιτική του, δεν είναι ν’ απορεί κανείς που, ενώ τόσοι νέοι άνθρωποι το πλησίασαν κατά καιρούς, τελικά αποχώρησαν σύντομα. Προφανώς, θα επρόκειτο για εγκάθετους ή φασίστες… (σύμφωνα, τουλάχιστον, με τις τρέχουσες αντιλήψεις μέσα στο ΕΠαΜ)

Γεννημένοι την εποχή της επίπλαστης ευμάρειας, οι άνθρωποι της γενιάς μου είναι εκείνοι που, στην πιο παραγωγική περίοδο της ζωής τους, βρέθηκαν ξαφνικά αντιμέτωποι όχι μόνο με ιδιαίτερα δυσχερείς συνθήκες επιβίωσης, αλλά, ακόμη περισσότερο, με την κατάρρευση ενός ολόκληρου αξιακού συστήματος. Είναι πολύ σκληρό να είσαι 20, 25, 30 ετών, να έχεις όλη την όρεξη να μάθεις, να εργαστείς, να ζήσεις και παρόλα αυτά να υποχρεώνεσαι να συμβιβαστείς με μια «μαύρη κι άραχλη» πραγματικότητα, στην οποία – αν και θα δουλεύεις νυχθημερόν – θα είσαι αναγκασμένος να στηρίζεσαι ακόμη στους γονείς σου για να επιβιώσεις.  Γνωρίζω πολύ καλά ότι και η γενιά των γονιών μου – η λεγόμενη «γενιά της μεταπολίτευσης» – είχε να αντιμετωπίσει δυσχερείς συνθήκες ˙ τότε όμως υπήρχε και κάτι άλλο: προοπτική για το μέλλον, που έδινε στον νέο της δεκαετίας του ’70 ένα ισχυρό κίνητρο για να παλέψει, να διεκδικήσει και, τελικά, να προχωρήσει παρακάτω. Από την άλλη, το μόνο που διαθέτει η δική μου γενιά ως εχέγγυο για το μέλλον είναι ένα αστρονομικό δημόσιο χρέος – για το οποίο μόνο αυτή δεν ευθύνεται – και μια ρευστή και αβέβαιη καθημερινότητα.

Πριν όμως σπεύσει κανείς να καταδικάσει την «αδαή και αμόρφωτη» νεολαία, που «δεν λέει να ξεκουνήσει από τις καφετέριες», ας αναρωτηθεί πρώτα ποιες εναλλακτικές και ποια εφόδια δίνονται στους νέους ανθρώπους για να εκφραστούν κοινωνικά με παραγωγικό τρόπο (η πολιτικοποίηση θα έρθει στη συνέχεια, ως φυσική απόρροια της διαμόρφωσης κοινωνικής συνείδησης).

Όταν το σύνολο της πολιτικής ζωής της χώρας διαπνέεται από την αρχή της φαυλοκρατίας και η ιδιότητα του πολιτικού είναι πια ταυτισμένη με τις έννοιες «απατεώνας» και «καιροσκόπος», η αποστροφή των νεώτερων μελών της κοινωνίας είναι μια μάλλον υγιής αντίδραση. Μπροστά λοιπόν σε αυτή την κατάσταση, ο μόνος τρόπος για να ξεφύγει η κοινωνία από το αδιέξοδο στο οποίο οδηγείται είναι να αφήσει οριστικά πίσω της τις πρακτικές και τις νοοτροπίες που την οδήγησαν ως εδώ. Και κάτι τέτοιο αντιλαμβανόμαστε ότι προϋποθέτει αγνές προθέσεις, καθαρά μυαλά και φρέσκιες, καινοτόμες ιδέες. Με άλλα λόγια, ένα σημαντικό βήμα για να ξεπεράσει η ελληνική κοινωνία το μεταβατικό στάδιο που διανύει χωρίς να παλινδρομήσει σε μεσαιωνικού τύπου καταστάσεις, είναι να δώσει βήμα και στήριξη στα φρέσκα μυαλά, που αναγνωρίζουν το παλαιοκομματικό καθεστώς και τις σάπιες αντιλήψεις που αυτό εξακολουθεί να τρέφει ως τη «ρίζα του κακού». Πρόκειται για όλους εκείνους τους νέους που, ενώ διαθέτουν τις ευαισθησίες και τις ανησυχίες που συνάδουν με την ηλικία τους, απέχουν σήμερα πεισματικά από τα υπάρχοντα πολιτικά σχήματα, ακόμη κι όταν αυτά διατυμπανίζουν σε όλους τους τόνους ότι μάχονται για την κοινωνική αλλαγή και την εθνική αυτοδιάθεση. Και η στάση τους αυτή της αποχής σε σημαντικό βαθμό εξηγείται, δεδομένου ότι όλα τα σημερινά κόμματα – μηδενός εξαιρουμένου – αποπνέουν την ίδια αυταρχική και αποστραγγιγμένη εικόνα: «σοφοί» και «παντογνώστες» καθοδηγητές – συχνά χρησιμοποιώντας και την ηλικία τους ως βασικό διαπιστευτήριο της εμπειρίας τους – σπεύδουν να νουθετήσουν και να πατρονάρουν τους…. «άπειρους» και «αφελείς» νεοσύλλεκτους, υποτάσσοντάς τους στην απόλυτη «αυθεντία» τους. Αποκλείουν με αυτό τον τρόπο τα νεώτερα μέλη από την ενεργό συμμετοχή και τη λήψη αποφάσεων εντός του πολιτικού σχηματισμού και, από την ουσιαστική παρέμβαση στα κοινωνικοπολιτικά δρώμενα εν γένει. Τους στερούν έτσι πολύτιμες εμπειρίες, που είναι απαραίτητες όχι μόνο για τους ίδιους τους νέους σε προσωπικό επίπεδο, αλλά και για να εξασφαλίσουν την βασική προϋπόθεση για την εγκαθίδρυση ενός δημοκρατικού πολιτεύματος: την ανασυγκρότηση της κοινωνίας σε νέα βάση. Αντιμέτωποι λοιπόν με τέτοιες αυταρχικές πρακτικές να παρουσιάζονται ως η μόνη εναλλακτική στο σημερινό αδιέξοδο, οι νέοι άνθρωποι αρνούνται να φιμώσουν τη σκέψη τους και να θυσιάσουν την ελευθερία τους  για να γίνουν γρανάζια σε έναν ακόμη μηχανισμό που να λειτουργεί προς εξυπηρέτηση των μικροπολιτικών επιδιώξεων του κάθε «πεφωτισμένου ηγήτορα» και της «αυλής» του.

Σε αυτό το πλαίσιο, μόνο ένας πραγματικά μετωπικός σχηματισμός είναι ικανός να προσελκύσει τους νεώτερους πολίτες. Γιατί ένα μέτωπο – το οποίο άλλωστε εξ ορισμού αφήνει κατά μέρος ιδεοληπτικές αγκυλώσεις και κάθε λογής προκαταλήψεις – είναι ο μοναδικός χώρος ικανός να παρέχει στον νέο άνθρωπο την ελευθερία και τη στήριξη που χρειάζεται για να μπορέσει να εκφραστεί ελεύθερα, χωρίς αυταρχικές νουθεσίες και διαρκές πατρονάρισμα. Το μέτωπο, προάγοντας τις ιδεολογικοπολιτικές ζυμώσεις και τον παραγωγικό προβληματισμό, παρέχοντας βήμα διαλόγου και, τελικά, διασφαλίζοντας τη δυνατότητα ελεύθερης έκφρασης, διαμορφώνει εκείνο το μικροπεριβάλλον που είναι αναγκαίο για να «ακονιστούν» τα νεαρά μυαλά και να καλλιεργηθούν υγιείς συνειδήσεις, απαλλαγμένες από κάθε παλαιοκομματικό κατάλοιπο. Θα οδηγήσει έτσι στη δημιουργία ενός νέου μοντέλου πολίτη: ενός πολίτη – οπλίτη, πραγματικά ενεργού μέλους της υπό ανασύσταση κοινωνίας, που θα εμπλουτίζει και θα θωρακίζει την καινούργια αυτή κοινωνική δομή με τη μοναδική προσωπικότητα και τις ικανότητές του. Δημιουργείται έτσι μια κοινωνία ζωντανή, μια πλουραλιστική και δημοκρατική συλλογικότητα, που απαρτίζεται και ενισχύεται από πολλές ενεργές μονάδες – η καθεμιά ξεχωριστή και αναντικατάστατη. Με άλλα λόγια, ο κύριος στόχος ενός πραγματικά πατριωτικού – δημοκρατικού μετώπου οφείλει να είναι η επανασύσταση του κοινωνικού ιστού πάνω σε υγιή θεμέλια, διαφυλάσσοντας την μοναδικότητα των χαρακτηριστικών του κάθε πολιτισμού. Και κάτι τέτοιο μπορεί να συντελεστεί μόνο με την εξασφάλιση ενός χώρου, που θα λειτουργήσει ως «φυτώριο» για την ανάπτυξη των νέων συνειδήσεων ˙ σε τελική ανάλυση, οι νέοι άνθρωποι είναι εκείνοι που θα αποτελέσουν το παραγωγικό και πολιτισμικό δυναμικό της μελλοντικής κοινωνίας. Θα γίνουν έτσι οι πολίτες που θα καταφέρουν, επιτέλους, να απαγκιστρώσουν τη χώρα από τα ιεραρχικά και πελατειακά σχήματα που για αιώνες την ταλανίζουν ˙ δημιουργώντας ένα σχήμα εναλλακτικό και υγιές – το μόνο ικανό να υποστηρίξει τα αιτήματα για δημοκρατία, δικαιοσύνη και αλληλεγγύη. Οποιοδήποτε άλλο μοντέλο είναι καταδικασμένο να αποτύχει, ως δυσλειτουργικό ή και παρωχημένο. Πώς είναι δυνατό να ευαγγελίζεσαι ότι θέλεις να φέρεις τη δημοκρατία, τη στιγμή που την πατάσσεις αλύπητα στην καθ’ ημέρα πράξη; Πώς γίνεται να διατείνεσαι ότι φιλοδοξείς να δημιουργήσεις τον «νέο πολίτη» δια της ξεφτισμένης και ολοκληρωτικά συμβιβασμένης και διεφθαρμένης κοινοβουλευτικής οδού, που καταπνίγει κάθε πρωτοβουλία και αποθεώνει τις λογικές της ανάθεσης; Μπορείς άραγε να δομήσεις ένα σταθερό και γερό οικοδόμημα, που δεν θα γκρεμιστεί εν μία νυκτί, χρησιμοποιώντας παλιά και κακής ποιότητας υλικά;

Οδηγούμαστε τελικά στο επίδικο: κατόρθωσε ποτέ το ΕΠαΜ να ξεπεράσει τις παθολογικές αντιλήψεις και νοοτροπίες που ευθύνονται για την κοινωνική κατάσταση που βιώνουμε σήμερα, ώστε να ξεκινήσει να διαμορφώνει το νέο και φρέσκο στοιχείο που απαιτείται για εκείνη την πολυπόθητη αλλαγή; Η απάντηση είναι προφανής: δυστυχώς όχι. Και το γεγονός αυτό φαίνεται ξεκάθαρα από ένα και μόνο στοιχείο: τις αντιδράσεις των νέων απέναντι στον σχηματισμό. Όταν το όλο σχήμα αποπνέει στους νέους ανθρώπους αίσθημα αποστροφής , όταν ο νέος εκλαμβάνει τις διάφορες εκδηλώσεις και ομιλίες ως… «συνάξεις δεινοσαύρων», όταν η… cult αισθητική του έντυπου υλικού (που, ειδικά τον τελευταίο καιρό, προσομοιάζει εκείνη του Λεβέντη της δεκαετίας του ’80) και η φαιδρότητα των εκπομπών με… «φτερωτούς» παρουσιαστές μόνο απαξιωτικά γέλια τους προκαλούν, είναι παραπάνω από προφανές ότι κάτι δεν πάει καλά στο όλο εγχείρημα. Υπάρχει άραγε προοπτική το ΕΠαΜ να αναγεννηθεί με κάποιον τρόπο και να γίνει το μέτωπο που πριν μερικά χρόνια φιλοδοξούσε να γίνει; Η προσωπική μου εκτίμηση – γι’ αυτό και επιλέγω να αποχωρήσω – είναι ότι τέτοια πιθανότητα δεν υπάρχει ˙  και ειλικρινά δεν ξέρω αν υπήρξε ποτέ. Όχι επειδή το όλο σκεπτικό φαίνεται ουτοπικό – όπως πολλοί θα σπεύσουν να υποστηρίξουν – αλλά για έναν άλλο λόγο, που τελικά εξηγεί και την αποστροφή του νέου κόσμου: ο προσωποκεντρικός τρόπος συγκρότησης του ΕΠαΜ είναι παρωχημένος και εκτός εποχής. Ένα σχήμα δομημένο γύρω από ένα μόνο πρόσωπο, με τις όποιες ικανότητες (αλλά και σοβαρά προβλήματα συμπεριφοράς) που μπορεί αυτό να έχει, πιο πιθανό είναι να εξελιχθεί σε κόμμα, σέχτα ή και παραθρησκευτική οργάνωση, παρά σε μέτωπο. Στο ΕΠαΜ, η απόλυτη αυθεντία της πατρικής φιγούρας στο πρόσωπο του Δ. Καζάκη, και η υπεροχή της έναντι οποιουδήποτε άλλου ατόμου, αυτόματα δημιουργεί ένα ιεραρχικό πρότυπο και αφήνει το περιθώριο για λογικές ευνοιοκρατίας. Κάτι τέτοιο προδιαθέτει σε πυραμιδικές δομές (όχι, η πυραμιδική δομή ΔΕΝ είναι σε καμία περίπτωση δημοκρατική), που μοιραία φέρνουν στο προσκήνιο όλα εκείνα τα γραφειοκρατικά κατάλοιπα από τα οποία η κοινωνία προσπαθεί να απαλλαγεί. Όταν μάλιστα αυτό το κλίμα της προσωπολατρίας και της μονοκρατορίας ενισχύεται ανελλιπώς με υπόγειες μεθοδεύσεις, ακόμη και με ανοιχτή λασπολογία, από τους γνωστούς και μη εξαιρετέους «αυλικούς» (οι οποίοι, λόγω της κομματικής τους προϋπηρεσίας, κατέχουν άψογα αυτές τις τεχνικές), που φροντίζουν για τη δημιουργία ενός πλήθους φανατισμένων οπαδών, τότε ακόμη και οι λίγες ελπίδες που είχε το ΕΠαΜ να ξεπεράσει τον πατερούλη του και να αρχίσει να υποστηρίζει την ελεύθερη βούληση εξανεμίζονται αυτομάτως.

Κλείνοντας αυτή την επιστολή, θα ήθελα να πω σε όλους τους αξιόλογους συναγωνιστές που είχα την τύχη να γνωρίσω τα τελευταία χρόνια, και οι οποίοι εξακολουθούν να βρίσκονται – ο καθένας για τους λόγους του – εντός του ΕΠαΜ, ότι η αποχώρησή μου δεν αλλάζει ούτε την εκτίμηση, ούτε τα αισθήματά μου απέναντί τους. Θα βρεθούμε πολύ σύντομα στους δρόμους, μέσα στην κοινωνία, εκεί που δίνονται οι πραγματικοί αγώνες.

Ανακοίνωση αποχώρησης από το ΕΠΑΜ του Πυρήνα Καλαμάτας

Με μεγάλη θλίψη ανακοινώνουμε την αποχώρησή μας ως Πυρήνας Καλαμάτας από το ΕΠΑΜ.
Διαφωνούμε πλήρως με την μετάλλαξη ενός πατριωτικού, οριζόντια οργανωμένου μετώπου σε
συμβατικό κόμμα. Όταν πριν από χρόνια αποφασίσαμε να ενωθούμε στον κοινό αγώνα για την
απελευθέρωση της πατρίδας μας, ήμασταν αποφασισμένοι να αφιερώσουμε χρόνο, κόπο και
πόρους για να το πετύχουμε. Δεν πρόκειται λοιπόν να υποκαταστήσουμε τον ιερό σκοπό μας με την
προβολή ενός προσωποπαγούς κομματικού οργανισμού που διεκδικεί την ανάθεση δια των
εκλογών και την αναρρίχηση των ευνοουμένων στα βουλευτικά αξιώματα.
Από την Άνοιξη του 2015, παρακολουθήσαμε αρχικά με απορία, στη συνέχεια με κλιμακούμενη
έκπληξη και τελικά με αποστροφή τη μετατροπή του σε συμβατικό κόμμα. Τότε ήταν που
ακούσαμε κάποιους συναγωνιστές μας να ζητούν έκτακτο συνέδριο. Και οι δικαιολογίες τους ήταν
πολλές. Επιθυμούσαν να “αποκτήσουμε Πρόεδρο”. Ένιωθαν προβληματισμένοι διότι η
προηγούμενη ΠΓ “έδιωχνε κόσμο”. Σύμφωνα με τους συναγωνιστές χρειαζόταν να πάμε σε
έκτακτο συνέδριο για να λυθούν τα προβλήματα εκείνα.
Το 4ο Συνέδριο που ακολούθησε, ήταν η πλέον τραυματική εμπειρία που ζήσαμε ως μέλη του
ΕΠΑΜ. Ένα συνέδριο-παρωδία όπου ο σημερινός ΓΓ και μια ομάδα ελάχιστων καιροσκόπων γύρω
απ’ αυτόν χρησιμοποίησαν κάθε μέσο για να χειραγωγήσουν και να εκβιάσουν το σώμα. Οι
υποσχέσεις που δεν τηρήθηκαν, οι αλαζονικές απειλές για παραίτηση και οι προσωπικές επιθέσεις
σε συναγωνιστές δεν αρκούν για να περιγράψουν το συνέδριο εκείνο. Το πρώτο άμεσο αποτέλεσμα
του συνεδρίου ήταν να αποχωρήσουν εκείνες τις ημέρες πολλοί συναγωνιστές χωρίς καν να
ψηφίσουν (όπως είναι φανερό εάν συγκρίνουμε τον αριθμό των συνέδρων με όσους τελικά
ψήφισαν). Αυτό όμως δεν ενδιέφερε την “ιδρυτική” ομάδα που πλέον είχε καταλάβει θέσεις στην
ΠΓ και είχε αποκτήσει τον απόλυτο έλεγχο του ΕΠΑΜ, δεδομένου ότι είχε διαλύσει το
Οργανωτικό Γραφείο και το Εθνικό Συντονιστικό Συμβούλιο. Σε αυτό το συνέδριο συνέβη το
πρωτοφανές, αντί να καταλήξει σε συγκεκριμένο πολιτικό σχέδιο και οργανωτική δομή να τα
αναθέσει στην εκλεγείσα πολιτική γραμματεία. Για να υφαρπάξει αυτή την απόφαση ο ΓΓ έβαζε
αυστηρούς χρονικούς περιορισμούς και έταζε διαβουλεύσεις με τους πυρήνες, που βέβαια
ξεχάστηκαν αμέσως μετά.
Το ΕΠΑΜ έτσι βάδιζε προς τις εκλογές χωρίς καμία προετοιμασία, χωρίς κανένα πολιτικό και
οργανωτικό σχέδιο.
Το αρνητικό εκλογικό αποτέλεσμα θα κλόνιζε κάθε νουνεχή και αξιοπρεπή άνθρωπο, αλλά όχι τα
μέλη της ΠΓ. Ενώ περιμέναμε ότι -σύμφωνα και με την απόφαση του συνεδρίου- θα
διοργανωνόταν πανελλήνια συνδιάσκεψη όπου θα μπορούσαμε να συζητήσουμε τις αιτίες της
ήττας και τις απαραίτητες αλλαγές, αντιθέτως το μόνο που συνέβη ήταν η διάλυση του τομέα
επικοινωνίας με την προσωπική παρέμβαση του ΓΓ χωρίς καν να τεθεί το θέμα για συζήτηση και
έγκριση στην ΠΓ. Αντί η ΠΓ να κάνει την αυτοκριτική της και να λογοδοτήσει ενώπιον των μελών,
επέλεξε να ξεκινήσει ένα βρώμικο κυνήγι μαγισσών. Στόχος της ήσαν συγκεκριμένοι συναγωνιστές
που με τη δουλειά τους έχουν πολλαπλώς προσφέρει στο ΕΠΑΜ αλλά είχαν το «θράσος» να
ασκούν κριτική συντεταγμένα, μέσα από τον ιστότοπο του μετώπου όπως προβλέπει το
καταστατικό.
Ακολούθησε το στρατιωτικού τύπου “Οργανωτικό σχέδιο” που θα ταίριαζε ίσως στα στελέχη μιας
πολυεθνικής αλλά σίγουρα δεν ταιριάζει στα μέλη ενός παλλαϊκού μετώπου. Τα μέλη του Πυρήνα
Καλαμάτας γρήγορα καταλάβαμε ότι η μετάλλαξη του ΕΠΑΜ επιταχυνόταν και προσπαθήσαμε σε
αλλεπάλληλες συνεδριάσεις μας να αποφασίσουμε πώς θα κινηθούμε. Σ’ εμάς ήταν ολοφάνερη η
κατρακύλα του μετώπου. Όχι όμως και στην ΠΓ που δια στόματος των ΓΓ και ΟΓ είχε επιλέξει να
χρησιμοποιήσει ψεύδη για να ωραιοποιήσει την εικόνα του ΕΠΑΜ. Πόσα ψέματα δεν ακούσαμε
για τους πυρήνες που “δεν ξεπερνούσαν τους 20 ενεργούς (!!!) πριν το συνέδριο” αλλά τώρα με την
πεφωτισμένη ηγεσία “είχαν ξεπεράσει τους 60”! Και όταν ζητήσαμε λεπτομερειακή ενημέρωση
λάβαμε ως απάντηση ότι αυτά τα στοιχεία είναι απόρρητα. Πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν στο
ΕΠΑΜ απόρρητα και στεγανά; Πώς είναι δυνατόν να μας λένε ότι υπάρχουν “πυρήνες ειδικού
σκοπού’’ στους οποίους δεν μπορούν να εγγραφούν μέλη άλλων πυρήνων παρόλο που η
γεωγραφική τους θέση το επιβάλει;
Άλλο ένα χονδροειδέστατο ψέμα ακούσαμε στην κοινή συνεδρίαση των πυρήνων του τομέα
Νοτίου Πελοποννήσου. Όταν ρωτήσαμε για ποιο λόγο θεσπίστηκε και καταστατικά η θέση του
Οργανωτικού Γραμματέα δεδομένου μάλιστα ότι δεν αποτελεί απόφαση του Συνεδρίου, ο ΓΓ
κατέφυγε για άλλη μια φορά στα ψεύδη. Υποστήριξε ότι αυτή η αυθαίρετη απόφαση πάρθηκε διότι
“έτσι ζητούσε ο Άρειος Πάγος”! Αποδεχτήκαμε τότε την εξήγηση αλλά στη συνέχεια το
διερευνήσαμε και είδαμε ότι επρόκειτο για χονδροειδές ψέμα. Το γεγονός ότι σε κανένα άλλο
κόμμα δεν υπάρχει θέση Οργανωτικού Γραμματέα προφανώς δεν εμπόδισε τον ΓΓ από το να
χρησιμοποιήσει και αυτό το ψέμα. Θεώρησε ότι θα μπορεί να εκμεταλλεύεται τον πατριωτισμό μας
και την αφοσίωσή μας για να μας εξαπατά για πάντα.
Ταυτόχρονα όλη αυτή την περίοδο ο ΓΓ έκανε προνομιακή χρήση των μέσων του ΕΠΑΜ για να
διαβάλλει και να σπιλώσει κάθε συναγωνιστή που τολμούσε να ασκήσει κριτική ή να εκφράσει μια
διαφορετική άποψη. Θεωρούμε πραγματική κατάντια του ΓΓ που από τη μια να ωρύεται ότι πρέπει
να ασκούμε, αλλά και να δεχόμαστε, ανελέητη κριτική και από την άλλη όταν κάποιος τολμήσει να
πει τεκμηριωμένες απόψεις για την πορεία του ΕΠΑΜ και την ηγετική του ομάδα να δέχεται τους
χαρακτηρισμούς “ελιτιστής”, “κρετίνος”, “πράκτορας”, “προβοκάτορας”, “πεμπτοφαλαγγίτης”,
“λασπολόγος”, “συκοφάντης”, “ταγματαλήτης”, “μούχλα”! Δεν είναι δυνατόν ο ΓΓ να κάνει
“σεμινάρια Δημοκρατίας” και από την άλλη να συμπεριφέρεται ως Βοναπάρτης. Ενδεικτικός δε της
αλαζονείας του ήταν ο παραλληλισμός του ιδίου με τον Καποδίστρια (!!!) και των διαφωνούντων
εντός του ΕΠΑΜ με τους δολοφόνους του πρώτου κυβερνήτη. Το ψευδο-ιστορικό αυτό επιχείρημα
θα ήταν τουλάχιστον φαιδρό εάν δεν ήταν ενδεικτικό νοητικής τρικυμίας.
Το θράσος, η αλαζονεία, τα ψεύδη και ο διχαστικός λόγος του είχαν αρχίσει και ενθάρρυναν
κάποιους ελάχιστους φωνασκούντες εντός του ΕΠΑΜ να κατακρίνουν με οξείες εκφράσεις ό,τι δεν
άρεσε στον “φυσικό ηγέτη”. Ολόκληρα λιβελογραφήματα αναρτήθηκαν στον Πολιτικό Διάλογο για
να σπιλωθούν άξιοι συναγωνιστές που είχαν διαφωνήσει με τις επιλογές της ΠΓ. Ο ίδιος ο ΓΓ δεν
δίστασε να προβεί στην ποινικά κολάσιμη δημοσιοποίηση επιστολής με ευαίσθητα προσωπικά
δεδομένα.
Το ποτήρι ξεχείλισε όταν μάθαμε από την εκπομπή e-roi πως θα γινόταν συγκέντρωση και ομιλία
του ΓΓ στην Καλαμάτα στις 26/3/16 χωρίς να έχει προηγηθεί συνεννόηση με τον αρμόδιο πυρήνα.
Την προγραμμάτισε βέβαια ο Ανδρέας Γιαννουλόπουλος «επικεφαλής του πανεπιστημονικού
μετώπου της χώρας και του αποδήμου ελληνισμού». Ο πυρήνας δεν ρωτήθηκε αλλά κλήθηκε να
την υποστηρίξει. Να υποστηρίξει εκδήλωση που θα μιλούσε ο «επικεφαλής» ενός ανύπαρκτου
μετώπου. Θα μπορούσαμε να συμβάλουμε στον παραλογισμό προσθέτοντας και «πασών των
Ρωσιών και των ιθαγενών της Αυστραλίας» Η εκδήλωση κατέληξε σε φιάσκο αφού κατάφερε να
μαζέψει το 1/5 αντίστοιχης εκδήλωσης στον ίδιο χώρο που είχε διοργανώσει ο πυρήνας παλιώτερα.
Σε αυτήν την κατρακύλα είναι συνυπεύθυνα όλα τα μέλη της ΠΓ, αλλά κυρίως εκείνα που με
διάφορους τρόπους έχουν καταφέρει να βρίσκονται σ’ αυτή τη θέση επί 3,5 έτη. Είναι αυτοί που
πήραν ένα μέτωπο 5500 εγγεγραμμένων μελών και το κατάντησαν να είναι μια θρησκευτικού
τύπου σέχτα με 1280 μέλη χωρίς να νιώθουν την υποχρέωση να απολογηθούν για αυτήν την
αριθμητική και ποιοτική κατάντια.
Δεχόμαστε τις ευθύνες που μας αναλογούν ως άτομα και ως πυρήνας γιατί δεν αντιδράσαμε
νωρίτερα και δείξαμε για πολύ καιρό υπερβολική εμπιστοσύνη στην ΠΓ. Θα συνεχίσουμε να
αγωνιζόμαστε στον κοινό αγώνα για την απελευθέρωση της πατρίδας και του λαού μας όπως
μάθαμε να κάνουμε όλα αυτά τα χρόνια.
Ζητούμε συγγνώμη από όσα μέλη του ΕΠΑΜ ενοχληθούν από την οριζόντια αποστολή αυτής την
επιστολής όμως τα εμπόδια που έχει θέσει η ΠΓ στην κοινοποίηση ανακοινώσεων προς τους
πυρήνες δεν μας άφηνε άλλη εναλλακτική. Συνεπώς, με απόφαση των μελών του πυρήνα μας το
απερχόμενο συντονιστικό κοινοποιεί την παρούσα επιστολή σε όλους τους πυρήνες του ΕΠΑΜ.

Ακολουθούν τα ονόματα 11 συναγωνιστών …

Η αποτυχία ενός «φραξιονιστή» λόγω… αθέμιτου ανταγωνισμού!

(επιστολή αποχώρησης του Μανώλη Κλαμπατσέα από το ΕΠαΜ)

Άλλη μια επιστολή αποχώρησης από το Ε.ΠΑ.Μ. δεν είναι δα και είδηση με τόσες που έχουν αναρτηθεί τελευταία.  Πολύ περισσότερο που η δική μου είναι αναμενόμενη, μιας και ο πυρήνας μου, ο πυρήνας Καλαμάτας, έχει αποχωρήσει από την Κυριακή 21/3/16 με ομόφωνη απόφαση των παρευρισκομένων 11 στους 14.

Κάθε αποχωρισμός είναι δύσκολος κι οδυνηρός. Ιδιαίτερα όταν πρόκειται για ένα μέτωπο που ξεκίνησε με τόσες ελπίδες και προοπτικές.

Σέβομαι απολύτως την επιλογή των συναγωνιστών που συνεχίζουν να αγωνίζονται με αυταπάρνηση  μέσα από τις γραμμές του Ε.ΠΑ.Μ. Θα προσπαθήσω όμως να εξηγήσω, γιατί  αναγκάζομαι κι εγώ να φύγω όπως και τόσοι άλλοι πριν από μένα. Από την αρχή ξεκαθαρίζω  γιατί γράφω και μιλάω δημόσια.  Απλούστατα, κάνω όλα αυτά που μάθαμε μαζί τόσα χρόνια.  Μάθαμε να μην κρύβουμε τις θέσεις μας  και να μη μασάμε τα λόγια μας.  Άλλωστε ανοιχτά είχεμιλήσει και ο Δημήτρης Καζάκης για τις Σπίθες το 2011.
Επίσης από την αρχή να ξεκαθαρίσω τη θέση μου, πως τα εσωτερικά του ΕΠΑΜ, παρά το    ό, τι έχει συμβεί, είναι απείρως καλύτερα από τα άλλα κόμματα. Δεν μιλάω μόνο για τα συστημικά αλλά και για τα εκτός κοινοβουλίου. Οι απαιτήσεις μας όμως ήταν μεγάλες από ένα μέτωπο που είχε αυτή την ιδρυτική και οραματίστηκε κάτι εντελώς νέο για την κοινωνία. Το κύριο πρόβλημά μου είναι πως το ΕΠΑΜ άρχισε να τους μοιάζει. Διατηρώ απολύτως θετική στάση απέναντι στο μέτωπο, όπως και σε κάθε πολιτικό φορέα, κίνηση και συλλογικότητα που αντιστέκεται στο ξεπούλημα της χώρας. Θα συμμετέχω στους αγώνες και στις δράσεις, κυρίως, δίπλα στους επαμίτες. Ακόμη όμως και σε κάθε συλλογικότητα αλληλεγγύης, όπως το κοινωνικό ιατρείο, το φροντιστήριο, οι πλειστηριασμοί, κλπ. Θα κάνω ό, τι περνάει από το χέρι μου ώστε τέτοιες συλλογικότητες και πρωτοβουλίες να γίνουν ο καταλύτης ενεργοποίησης και ενότητας της κοινωνίας για τη δημιουργία ενός μαζικού, πραγματικά παλλαϊκού πατριωτικού μετώπου με στόχο την ανατροπή των μνημονίων, την έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ. Τα «μέτωπα» που αυτοπροσδιορίζονται,  αυτοπεριορίζονται και οριοθετούνται στα πλαίσια αποκλειστικά της αριστεράς,  όχι μόνο δεν με αφορούν αλλά θεωρώ ότι περιορίζουν και αναστέλλουν την ευρύτερη συσπείρωση. Πρόκειται για συνασπισμούς, συμφωνίες, συνεργασίες των κομμάτων και των ηγεσιών τους, αλλά δεν είναι μέτωπα.

Μα τι συνέβη;  Τι έπαθαν όλοι αυτοί τελευταία;  Φεύγουν μόνοι τους ή τους διώχνουν;

Στα τέλη Οκτωβρίου 2015 είχα αναρτήσει στο μακαρίτη τον  πολιτικό διάλογο του Ε.ΠΑ.Μ. ένα αρθράκι με τίτλο «Να μη φύγει κανένας».  Δεν ήταν τυχαίος ο τίτλος ούτε η παραίνεση.  Διαισθανόμουν πως η τακτική του ΓΓ Δημήτρη Καζάκη και της ηγετικής ομάδας των ιδρυτών θα ήταν «χτυπάω τα χόρτα για να βγουν τα φίδια» σύμφωνα με μια δική του έκφραση.  Γνώριζαν καλά πως στο 4ο συνέδριο κατάφεραν  να περάσουν την πολιτική απόφαση που ήθελαν, αλλά βγήκαν βαριά πληγωμένοι όπως και όλο το Ε.ΠΑ.Μ.  Μπροστά σε μια τέτοια κατάσταση για τη νέα Π.Γ. υπήρχαν δυο επιλογές. Η μια να εφαρμόσει μια ενωτική πολιτική συσπείρωσης όλων των δυνάμεων του μετώπου και η άλλη  να  ακολουθήσει μια σκληρή πολιτική, με χαρακτηρισμούς και πολεμική, για να υποτάξει τους διαφωνούντες ή να φύγουν μόνοι τους μέχρι το επόμενο συνέδριο.

Είχα την αφέλεια να πιστεύω πως ο Δημήτρης Καζάκης θα ακολουθούσε την πρώτη επιλογή.  Θα αντιμετώπιζε με μεγαλοθυμία την αμφισβήτηση των επιλογών του και θα προχωρούσε βέβαια σε εφαρμογή της απόφασης του συνεδρίου, αλλά εμπλουτισμένης με όλες τις διευκρινήσεις και τις διαβεβαιώσεις που ο ίδιος έδωσε στις επίμονες και ανήσυχες διευκρινιστικές ερωτήσεις. Οι διευκρινήσεις αυτές, διατυπωμένες δημόσια ενώπιον του σώματος του συνεδρίου, είχαν πλέον καταστεί αναπόσπαστο τμήμα και προσάρτημα της απόφασης.   Όφειλε λοιπόν να αφήσει το υπόλοιπο καταστατικό και όλες τις διαδικασίες να εφαρμοσθούν όπως είχε υποσχεθεί. Να τιμήσει την απόφαση του ανώτατου σώματος για τις δυο πολιτικές πανελλαδικές συνδιασκέψεις. Αντί γι αυτό ακολούθησε μια ρεβανσιστική τακτική, που είχε σαφέστατο στόχο να δείξει σε κάθε αμφισβητία το ποιος έχει το ‘’πάνω χέρι’’ και τελικά την έξοδο.

Η μία και μοναδική φράξια στο Ε.ΠΑ.Μ. στήθηκε το φθινόπωρο του 2014 λίγο μετά το 3ο Συνέδριο.  Έδρα της η Γλυφάδα και ιδρυτές της οι Κυπριώτης, Πιερρουτσάκος.  Στόχος της η μετατροπή του μετώπου σε αρχηγικό κόμμα με συγκεντρωτικό εκλογικό μηχανισμό αντί για τους αυτοδύναμους πυρήνες  μιας οριζόντιας δομής. Οι «ιδρυτές», αντί να σταθούν δίπλα στους νεοεκλεγμένους, αμφισβήτησαν από την αρχή  τα εκλεγμένα όργανα  του 3^ου συνεδρίου και εύρισκαν παντού λάθη, αναποτελεσματικότητα και προβλήματα.  Την ίδια την πολιτική απόφαση του συνεδρίου για τις συμμαχίες και την προσπάθεια δημιουργίας του τρίτου πόλου την έβαλαν στο στόχαστρο αργότερα, προβάλλοντας  την πολιτική της μοναδικότητας του Ε.ΠΑ.Μ. και των «ώριμων συνθηκών», που επέτρεπαν να πάρει το Ε.ΠΑ.Μ. την εξουσία. Σχετικά άρθρα γράφτηκαν από τους Κυπριώτη, Κουμαρέλλα.   Έβλεπαν την έλευση των εκλογών με λίστα και έσπευδαν ώστε να έχουν τον πρώτο λόγο στην κατάρτισή της.  Άλλωστε ήσαν αυτοί που πίστευαν πως «ήρθε η σειρά μας» για την ανάθεση.  Αυτή η ομάδα δε χρειαζόταν να γίνει πολυάριθμη. Της αρκούσε να πείσει τον Δημήτρη Καζάκη, μιας και όλος ο σχεδιασμός είχε τον ίδιο στο επίκεντρο.  Δεν ξέρω πότε το κατάφερε ή ίσως αν συμμετείχε και ο ίδιος από την αρχή. Η δημόσια αποκάλυψη όμως των προθέσεων  του ίδιου του Δημήτρη Καζάκη για την πορεία του μετώπου, έγινε μόλις την παραμονή  του 4ου Συνεδρίου με άρθρο του στον προσυνεδριακό διάλογο.

Σε αυτό το άρθρο υιοθετεί όλα όσα η φράξια καταλόγιζε, σχεδόν αμέσως μετά το 3ο συνέδριο, στην τότε Π.Γ. του μετώπου και,  αφού τα διανθίζει με επαναστατικές κορώνες, καταλήγει στο ζουμί, όπου φτάνει να αυτοχαρακτηριστεί με τον τίτλο του αρχηγού, έτσι  όπως μόνον ο Δημήτρης Κυπριώτης μέχρι τότε τον αποκαλούσε.

«Η μεγάλη πλειοψηφία, καθώς έχει χάσει τις σταθερές της, απαιτεί αρχηγό, ηγέτη, για να την οδηγήσει έξω από το σημερινό αδιέξοδο και το ΕΠΑΜ οφείλει να της δώσει αυτή την ηγεσία. Χωρίς όμως να μηρυκάζει ό,τι κάνουν όλοι οι άλλοι. Δεν αρκεί να πειστεί η μάζα για το δίκιο των αιτημάτων μας. Αν η μεγάλη μάζα δεν ταυτιστεί με συγκεκριμένα πρόσωπα, που στα μάτια της εκφράζουν όχι μόνο τα αιτήματα και την πολιτική φιλοσοφία της ανατροπής που πρεσβεύει το Μέτωπο, αλλά και την ικανότητα να την βγάλουν από το σημερινό αδιέξοδο, τότε είναι αδύνατον να κερδηθεί.

Το συνέδριο μας οφείλει να επιλέξει τους καλύτερους. Η ηγετική ομάδα οφείλει να απαρτίζεται από μια Πολιτική Γραμματεία 7 ή το πολύ 9 μελών. Η Πολιτική Γραμματεία κατ’ εξαίρεση του καταστατικού και μέχρι το επόμενο συνέδριο, θα έχει και τις ευθύνες που καταστατικά ανήκουν στο Οργανωτικό Γραφείο. Επομένως δεν χρειάζεται εκλογή ΟΓ από το συνέδριο. Επικεφαλής της ΠΓ θα είναι 3 Γραμματείς. Τα υπόλοιπα οργανωτικά παραμένουν ως έχουν.

Έχει μεγάλη σημασία να καταλάβουμε ότι πάμε ως Μέτωπο σε μάχη, που ίσως εξελιχθεί σε μάχη των μαχών για τη χώρα, το λαό και φυσικά το ΕΠΑΜ. Χρειαζόμαστε συγκρότηση μάχης. Χρειαζόμαστε ηγετική ομάδα «στρατηγών» ικανών να κινητοποιήσουν όχι μόνο πολιτικά, αλλά πρακτικά και οργανωτικά το Μέτωπο.  Όχι μόνο το Μέτωπο, αλλά κι όλες τις ικανές κοινωνικοπολιτικές δυνάμεις που μπορούν να συστρατευθούν μαζί του. Να γιατί η νέα Πολιτική Γραμματεία οφείλει να έχει την ευθύνη, όχι μόνο της πολιτικής, αλλά και της οργανωτικής συγκρότησης του ΕΠΑΜ».

Χωρίς αμφιβολία, ο Δημήτρης Καζάκης είχε το δικαίωμα να καταθέσει μια τέτοια πρόταση, έστω κι αν επρόκειτο για ριζική ανατροπή του καταστατικού και της ιδρυτικής μας διακήρυξης. Το ότι όμως την δημοσίευσε την παραμονή του συνεδρίου ήταν τακτική αιφνιδιασμού, έτσι ώστε να μην προλάβουν οι σύνεδροι ούτε καν να την διαβάσουν, πολύ περισσότερο να  σκεφτούν και ν΄ αντιδράσουν.

Στο ίδιο το συνέδριο η τακτική πήρε και ψευδοπολιτικό χαρακτήρα με κορώνες για τη μοναδικότητα του Ε.ΠΑ.Μ. και τη ρητή δέσμευση για καμιά συνεργασία με κανένα.

«Το 4ο Συνέδριο δεσμεύει το Μέτωπο να μην υπάρξει τώρα και στο μέλλον κανενός είδους πολιτική συνεργασία με πρόσωπα, δυνάμεις, ομάδες και σχήματα που ψήφισαν ή στήριξαν το καθεστώς κατοχής και τους νόμους του. Το ΕΠΑΜ δεν θέλει να έχει σχέση με κανέναν συνένοχο του σημερινού καθεστώτος των αδίστακτων δολοφονιών είτε με τη μορφή των αυτοκτονιών, των δήθεν εργατικών ατυχημάτων ασυδοσίας, είτε με τη δημογραφική γενοκτονία του λαού μας. Το Μέτωπο δεν θα γίνει το άλλοθι για κανέναν από αυτούς, όταν στο άμεσο ή απώτερο μέλλον προσποιηθούν μετάνοια».

Εδώ φωτογραφίζει κυριολεκτικά τον ίδιο το Λαφαζάνη, που στον τομέα της δικής του υπουργικής ευθύνης είχε συμβεί το εργατικό ατύχημα. Όλες αυτές οι υπερβολικές διατυπώσεις έγιναν προκειμένου να δημιουργηθεί πόλωση και κλίμα, που θα ευνοούσε την υπερψήφιση της απόφασης.

Μικρή σημασία είχε ότι ο ίδιος ο Δημήτρης Καζάκης γνώριζε πως μπροστά μας είχαμε ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις και πως πολλά από τα τότε δεδομένα θα ανατρέπονταν.

Παραβιάζοντας την απόφαση που ο ίδιος εκμαίευσε στο συνέδριο, έσπευσε, τέσσερις μόλις  μήνες αργότερα, να ζητήσει εκλογική συνεργασία από τη ΛΑ.Ε.

Είπα παραπάνω πως η ηγετική φράξια βγήκε από το συνέδριο πληγωμένη και αυτή ήταν μια μόνο από τις πληγές της. Οι άλλες πληγές που απαριθμώ είναι

1. Η έλλειψη απόφασης πολιτικού σχεδιασμού και συγκεκριμένης οργανωτικής δομής από το ίδιο το συνέδριο.

Πού ακούστηκε να γίνεται ένα ολόκληρο συνέδριο, μόνο και μόνο για να εξουσιοδοτήσει επτά εκλεκτούς να κάνουν τη δουλειά που θα έπρεπε να έχει ολοκληρώσει το ίδιο ως ανώτατο σώμα του μετώπου;

Μεγάλο έλλειμμα αυτό και το γνώριζε ο Δημήτρης Καζάκης. Γι αυτό στο 49:43 της 4ης μέρας, Β΄ μέρος, λέει και ξαναλέει με έμφαση, πως οι 7 δεσμεύονται και χρονικά να φέρουν μέσα σε ένα μήνα σε όλους τους πυρήνες το πολιτικό σχέδιο και την οργανωτική δομή για συζήτηση, τροποποίηση, εμπλουτισμό και έγκριση. Δέσμευση που δεν τήρησε ούτε στον ένα μήνα αλλά ούτε κι όταν παρήλθαν το δημοψήφισμα και οι εκλογές.

2. Το σύνολο των απαντήσεων που έδωσε ο Δ. Καζάκης το ίδιο πρωινό της τέταρτης ημέρας του συνεδρίου

Ακούστε προσεκτικά από το επίσημο site το συγκεκριμένο video. Θα εκπλαγείτε με τον τρόπο που διασκεδάζει τους φόβους και τις ανησυχίες των ερωτώντων, με υποσχέσεις πως τίποτα δεν αλλάζει, πως οι επιτροπές θα συγκροτούνται από εθελοντές και θα εκλέγουν τους συντονιστές τους, πως η Π.Γ. θα είναι έρμαιο στην ανελέητη κριτική των πυρήνων και πως οι πυρήνες θα μπορούν να ανακαλέσουν τους εκλεγμένους. (από το 49:43 έως 1:47 4^η μέρα Β΄μέρος)

Τίποτα απ` αυτά δεν τηρήθηκε. Ήσαν απλώς λόγια για την καθησύχαση και τη χειραγώγηση των συνέδρων.

Δείτε τι συνέβη όταν ο πυρήνας Αχαρνών ζήτησε την ανάκληση του – πρόσκαιρα και κατά λάθος αναπληρωματικού μέλους της Π.Γ. – αντιγραφέα ανακοινώσεων, Ιεροδιάκονου.         Η προστασία του, εκ μέρους των ‘’ιδρυτών’’, ήταν απόλυτη, παρά το χοντροκομμένο ατόπημα, που δεν ήταν απλώς η αντιγραφή και η παγίδευση της Π.Γ. αλλά και μια πολιτικά λαθεμένη ανακοίνωση, όπως κατέδειξε η  διορθωτική  του συνδικαλιστικού που ήλθε εξ εσπερίας. Τόση προστασία που, δικαίως, του έχει πλέον απονεμηθεί το προσωνύμιο της «ιερής αγελάδας».  Να μην ξεχνάμε βέβαια πως παρόμοιες τακτικές προστασίας των ‘’ιδρυτών’’ είχαμε και παλιότερα, όπως με την αποτραπείσα τελικά αλλά  επίμονη προσπάθεια να φορτωθεί το λάθος Κυπριώτη, με την αλήστου μνήμης ανακοίνωση της επίσκεψης Σόιμπλε, στην κεντρική γραμματεία και στη Μάρα Λεβίδη.

3. Το χειροκρότημα στην παρέμβαση του Τάσου Κώνστα

Με την ομιλία του ο Κώνστας αντιπαρατέθηκε στην πρόταση Καζάκη και διακόπηκε με επιδοκιμαστικό χειροκρότημα (3:29 Δεύτερη μέρα Β΄μέρος).  Αμέσως μετά το τέλος της ομιλίας, ο Δημήτρης Καζάκης αποφάσισε να πάρει το λόγο με το έτσι θέλω εκτός διαδικασίας και χωρίς την άδεια του προεδρεύοντος Αλεξανδρή, που προσπαθούσε να σώσει τα προσχήματα.  Οργισμένος και χτυπώντας το χέρι του (3:40), ο Καζάκης έπαιξε το εκβιαστικό χαρτί της απόσυρσης της πρότασής του και της αποχώρησης. Για το παλιό αυτό κόλπο παραπέμπω στο άρθρο του Αλέξη  Ξιφαρά  που το αποκαλύπτει μέσω του Michels.

Ήταν τυχαίο ότι διέκοψε τόσο άτσαλα τη διαδικασία  τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή; Να θυμίσω πως είμαστε ακόμη αρκετά πριν από τη μέση των ομιλιών και προφανώς θέλησε με τον εκβιασμό, να κόψει την όρεξη για κριτική και αντιρρήσεις από τους επόμενους που θα ακολουθούσαν.

Ακολούθησε το θέατρο του παραλόγου με τον «θυμωμένο»  Καζάκη να αποχωρεί και τους Κυπριώτη, Πιερρουτσάκο να τον ακολουθούν (3:45). Η επαίσχυντη αυτή σκηνή έχει απαθανατιστεί και στο σχετικό video του συνεδρίου. Σκηνές απείρου κάλλους διημείφθησαν στο φουαγιέ και στους γύρω δρόμους, με πολλούς συναγωνιστές να τρέχουν να επαναφέρουν τον Καζάκη στο συνέδριο. Τελικά επήλθε συμφιλίωση, αλλά ο Δημήτρης Κυπριώτης την επόμενη μέρα, με τη γνωστή ευφράδεια και τα συνηθισμένα ακαταλαβίστικα μισόλογα, φρόντισε να επιτεθεί προσωπικά στον Τάσο Κώνστα  δυναμιτίζοντας ξανά το συνέδριο.

4. Οι καθυστερήσεις, τα νάζια, οι εκβιασμοί.

Είχα την ατυχία να είμαι στην έδρα του προέδρου του συνεδρίου, όταν η  μοναδική πρόταση για την πολιτική και οργανωτική απόφαση καθυστερούσε, έτσι ώστε να φτάσει κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή πριν τις ψηφοφορίες και να τεθεί το δίλημμα: ή αυτήν ή τίποτα.  Τον διαχωρισμό που πρότεινα στο πολιτικό και οργανωτικό σκέλος, τον αρνήθηκε ο Δημήτρης Καζάκης. Η τακτική ήταν και πάλι ο εκβιασμός.  «Ή όλη την πρόταση ή την παίρνω και φεύγω». Σκέφτηκα να θέσω στο σώμα τη διαδικαστική πρόταση για τον διαχωρισμό, αλλά δεν το τόλμησα κι αυτό ήταν λάθος μου και λιποψυχία. (2:12 4^η μέρα Β΄μέρος) Έκτακτες οι συνθήκες είχε πει, προσωρινή και η αναστολή άρθρων του καταστατικού. Θυμίζει κάτι Σίγουρα, ναι!

Στη συνέχεια πρότεινε ποιους 8 (οκτώ) θέλει για συνεργάτες του στο μοναδικό ολιγομελές όργανο του μετώπου.  Οι σύνεδροι όμως άρχισαν να ρίχνουν βροχή τις προτάσεις και οι υποψήφιοι ξεπέρασαν τους 30.  Νέα αποχώρηση του Δημήτρη Καζάκη γιατί η πρόταση που μόλις είχε υπερψηφιστεί, δεν είχε γίνει κατανοητή ούτε από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές της.(2:36 4^η μέρα Β΄μέρος). Ακόμη και ο Κυπριώτης,  για να ανταποδώσει φιλίες,  είχε σπεύσει κι αυτός να προτείνει άλλους για το μοναδικό όργανο των «στρατηγών» της επικείμενης «μάχης των μαχών».  Εκεί στον αναβρασμό,  τη λύση προσπάθησε να δώσει  ο Γρηγόρης Πιερρουτσάκος,  που πρότεινε να αφήσουμε το Δημήτρη Καζάκη να διαλέξει αυτός ποιους θέλει δίπλα του και να μην ψηφίσουμε καθόλου. Δίκιο είχε. Τελικά, αυτή ήταν η πιο ταιριαστή διαδικασία μετά από όσα κωμικοτραγικά είχαν προηγηθεί. Ο Γρηγόρης, χωρίς να το αντιληφθεί, είχε προτείνει το καλύτερο φινάλε για τη φαρσοκωμωδία που παίζαμε.   Χρειάστηκε ειδική απόφαση του συνεδρίου, που υποχρέωνε το Δημήτρη Καζάκη να επανέλθει στην αίθουσα και να θέσει υποψηφιότητα, αφού όλοι σχεδόν οι προτεινόμενοι,  πλην 4 ηρωικών, απέσυραν τις δικές τους υποψηφιότητες.  Στο μεταξύ από το προεδρείο, προσπαθούσα να σώσω τα προσχήματα μιας δήθεν δημοκρατικής διαδικασίας, ενώ ο  συμπροεδρεύων  Σινιόσογλου είχε ήδη εξαντληθεί και είχε αποσυρθεί με στομαχόπονο.  Κι εκεί που νόμιζε κανείς πως τελειώσαμε και θα ψηφίσουμε, είχαν αποσύρει την υποψηφιότητα συμπάσχοντες και οι δυο εκλεκτοί των εκλεκτών. Επέστρεψαν και ζητούσαν κι αυτοί ειδική απόφαση του συνεδρίου. Οι Κυπριώτης και Κουμαρέλλας.  Εκεί παραλίγο να κλατάρω κι εγώ.

5. Η ξεχασμένη απόφαση του συνεδρίου για δυο πανελλαδικές συνδιασκέψεις

Μετά την απόφαση, και παρά τις διαβεβαιώσεις πως η δημοκρατία θα ξεχειλίζει μέσα από την πειθαρχία, πως την Π.Γ. θα την ελέγχουν διαρκώς οι πυρήνες,  ότι οι «στρατηγοί» θα είναι ανακλητοί και ότι το υπόλοιπο καταστατικό θα ισχύει, πολλούς από τους συνέδρους άρχισαν να τους ζώνουν τα φίδια.  Σου λέει, πολλές έκτακτες εξουσίες αναθέσαμε, κάτσε να το μαζέψουμε λιγάκι.  Έτσι  το σώμα ανήσυχο, για καλό και για κακό, υπερψήφισε πρόταση του Γιώργου Αγγελόπουλου για δυο πανελλαδικές πολιτικές συνδιασκέψεις. Μία το Φθινόπωρο και μια στις αρχές του 2016.  (Πρόκειται για άλλη μια απόφαση του συνεδρίου που παραβιάστηκε).

6. Η ρημάδα η κάλπη

Με επιμονή, ο Δημήτρης Καζάκης, φωτογράφιζε τον οργανωτικό που επιθυμούσε δίπλα του. «Κάποιον που  να γνωρίζει εγκυκλοπαιδικά το Ε.ΠΑ.Μ.» έλεγε. Εγκυκλοπαιδικά, δηλαδή αυτός που έχει ένα μεγάλο εύρος γνώσεων για πρόσωπα και πράγματα μέσα στο μέτωπο.  Γνώσεις που αποκτιούνται μέσα από ένα δίκτυο πληροφόρησης που το αποτελούν, εκτός από τους χαριεντισμούς και την ευνοιοκρατία, ανάμεσα στ’ άλλα, και οι γνωστοί πληροφοριοδότες. Άλλωστε τον είχε αναφέρει πρώτο-πρώτο στους προτεινόμενους.  Από την κάλπη όμως βγήκε 5ος ο Πάπυρος Λαρούς,  αυτός που πάντα προβάλλεται ως ο αντ΄ αυτού.  Οι άλλοι εκλεκτοί ιδρυτικοί έμειναν μετεξεταστέοι. Ο  Όθων Κουμαρέλλας τελευταίος αναπληρωματικός και ο Γιώργος Ιεροδιάκονος στα αζήτητα. Ο ίδιος ο Δημήτρης Καζάκης, για πρώτη φορά, επιδοκιμάστηκε μόλις από το 50% των συνέδρων. Αχ αυτή η ρημάδα η κάλπη, όπου οι σταυροί ήσαν πανάκριβοι, μιας και ήσαν μόνο τρεις και η ψηφοφορία μυστική!

Την επομένη του συνεδρίου η ιδρυτική ομάδα για να απαλύνει τον πόνο του νέου οργανωτικού γραμματέα, έσπευσε να κατοχυρώσει τη θέση του και στο τροποποιημένο καταστατικό που έστειλε στις δικαστικές αρχές.  Χωρίς να υπάρχει απόφαση του συνεδρίου, που είναι το μόνο αρμόδιο για τις τροποποιήσεις του καταστατικού, πέρασε στο άρθρο 35 και τη θέση του οργανωτικού γραμματέα.  Η δικαιολογία που μας είπε ο Δημήτρης Καζάκης στην περιφερειακή συνδιάσκεψη της Σπάρτης, ότι δηλαδή ήταν απαίτηση του Αρείου Πάγου, καταρρίπτεται από το γεγονός ότι, όσο και να ψάξετε, δε θα βρείτε κανένα άλλο κόμμα που να  έχει καταγραμμένη αυτή τη θέση στο καταστατικό του.

Απαρίθμησα παραπάνω αυτά που χαρακτήρισα πληγές για την ηγετική ομάδα, για να εξηγήσω ακόμη και σε μένα τον ίδιο, γιατί επικράτησε τελικά αυτός ο πρωτόγνωρος ρεβανσισμός και η επιλογή της διαίρεσης και της εκδίωξης όλων όσοι τόλμησαν να εκφράσουν διαφορετική άποψη στον πολιτικό διάλογο του μετώπου, απολύτως στα πλαίσια του καταστατικού.

Αν πιάσει κανείς μια-μια τις ενέργειες της ηγετικής ομάδας, θα διαπιστώσει ότι σχεδιάστηκαν  στη βάση μιας σκληρής και άκαμπτης στάσης, που ταίριαζε στο δυναμικό, ηγετικό προφίλ του αρχηγού και στα νέα χαρακτηριστικά του κόμματος, τα οποία ήθελαν να δώσουν πλέον στο Ε.ΠΑ.Μ. Το κόμμα που θέλουν πρέπει να δείχνει σταθερό και ακλόνητο, να εμπνέει εμπιστοσύνη με το δυναμισμό του αρχηγού του, έτσι ώστε ο φοβισμένος «κοσμάκης» να στηριχτεί πάνω του.  Το κόμμα πρέπει να δείχνει μπετόν αρμέ.  Οι διάφοροι ανήσυχοι πρέπει ή να υποταχτούν ή να σηκωθούν να φύγουν. Αυτή η τακτική της πυγμής, σε συνδυασμό με την εκδικητικότητα και το μένος της πληγωμένης φράξιας των ‘’ιδρυτών’’, οδήγησε τόσους  και τόσους συναγωνιστές αλλά και ολόκληρους πυρήνες στην αποχώρηση.  Η δική μου έκκληση «να μη φύγει κανένας» έπεσε στο βρόντο. Λες και είπα να μη μείνει κανένας. Επειδή ανάμεσα στα άλλα που διαδίδουν για μένα είναι πως ηγούμαι της φράξιας των διαφωνούντων, οφείλω να ομολογήσω πως, αν ήταν έτσι, τότε θα είχα αποτύχει παταγωδώς.  Επικράτησε το ΧΑΟΣ !  Άλλοι άρχισαν να αποχωρούν, άλλοι να στέλνουν μέηλ οριζόντια, άλλοι να κάνουν δημόσια κριτική από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κ.ο.κ.      Έτσι έληξε άδοξα η δήθεν καριέρα μου ως αρχιφραξιονιστή!

Το επόμενο συνέδριο, το 5^ο, είναι ένας γρίφος. Όχι πολύ δύσκολος βέβαια. Αν δεν είχαν αποχωρήσει όλοι αυτοί οι συναγωνιστές, θα φρόντιζε η Π.Γ., σύμφωνα με τον πολιτικό σχεδιασμό που είχε εκπονήσει, να επιβραβεύσει τους συμφωνούντες και να φροντίσει ώστε οι διαφωνούντες να μην έφταναν στο συνέδριο, μιας και οι πυρήνες τους θα χαρακτηρίζονταν «στάσιμοι» ή δεν θα έπιαναν τα πλάνα τους για ανάπτυξη και για διπλασιασμό των δυνάμεών τους. Νομίζετε μήπως ότι κάνω δίκη προθέσεων;  Δείτε τις αναφορές τους για τη Νότια Πελοπόννησο, όπου για  μεν τη Λακωνία είπαν πως έπιασε τους στόχους, επειδή χώρισαν τα ίδια τα μέλη του πυρήνα σε δυο πυρήνες, ενώ τη Μεσσηνία την χαρακτήρισαν στάσιμη. Στάσιμη λοιπόν η Μεσσηνία, παρά την αύξηση των μελών της, παρά το πλήρες ψηφοδέλτιο με 7 υποψήφιους στις εκλογές και την τεράστια προσπάθεια των υποψηφίων της που δεν άφησαν χωριό, πανηγύρι, λαϊκή αγορά, χωρίς να στήσουν τον πάγκο του Ε.ΠΑ.Μ;  Που δεν άφησαν ραδιόφωνο ή τηλεοπτικό σταθμό χωρίς συμμετοχή και τοίχο χωρίς σύνθημα;  Παρά την ανελλιπή οικονομική τους συνεισφορά, την κάλυψη με μέλος τους των ελλείψεων του ψηφοδελτίου της Αρκαδίας, τη συμβολή τους στη δημιουργία του πυρήνα στην Τρίπολη και την επανεκκίνηση του πυρήνα στη Σπάρτη;  Αυτός ο πυρήνας της Μεσσηνίας με όλη αυτή τη δραστηριότητα, πήρε τον χαρακτηρισμό «στάσιμος» από τον οργανωτικό γραμματέα.  Με ανάλογα κριτήρια θα εφάρμοζε ο Πάπυρος Λαρούς  την απόφαση της Π.Γ. για τον πολιτικό σχεδιασμό και θα κανόνιζε ποιος θα φτάσει στο συνέδριο. Μάλιστα, δεν θα υπήρχε βιάση και το συνέδριο θα μπορούσε να γίνει, όχι τον Ιούνιο αλλά μέσα στο 2016 με μια διευρυμένη ερμηνεία του καταστατικού που το προβλέπει «ετήσιο».  Έτσι ώστε να υπάρξει χρόνος να πιάσουν τόπο οι οργανωτικές προσπάθειες για την ίδρυση νέων πυρήνων καθαρών και αμόλυντων.

Μετά όμως από τις αποχωρήσεις, το πιο πιθανό είναι πως το συνέδριο θα γίνει στην ώρα του. Μάλιστα, θα είναι υποδειγματικά «δημοκρατικό». Τα άρθρα του καταστατικού που ανεστάλησαν, θα επανέλθουν. Είναι πιθανή ακόμα η επανεκλογή ενός εθνικού συντονιστικού συμβουλίου  των 35-45 μελών.  Όλοι αυτοί οι Γ.Ο.Π. που διορίστηκαν πρέπει να νομιμοποιηθούν. Θα επανέλθουμε στην κανονικότητα και την ηρεμία. Άλλωστε, ο Δημήτρης Καζάκης είχε πει πέρυσι – όταν ρωτήθηκε «γιατί μόνο 9» -, πως δεν βλέπει άλλους κατάλληλους και πως ελπίζει του χρόνου με τη νέα οργανωτική δομή να έχουν αναδειχτεί πολλά στελέχη. Ένας ολόκληρος χρόνος εκπαίδευσης στη σύμφωνη γνώμη και στην πειθαρχία που επιβάλλουν οι αυλικοί, είναι επαρκής γι αυτό.

Με όλα αυτά δεν θέλω να προδικάσω τίποτα,  μιας και μέσα στο ΕΠΑΜ παραμένουν πολλοί φλογεροί αγωνιστές – πολύ περισσότεροι από όσους έχουν αποχωρήσει – που η ιδρυτική μας διακήρυξη και οι δημοκρατικές αρχές λειτουργίας έχουν περάσει στο DNA τους. Πιστεύω όμως ότι και το επόμενο συνέδριο δεν θα λύσει το εμπεδωμένο πλέον έλλειμμα δημοκρατίας στο μέτωπο, μιας και αυτό καθιερώθηκε ως δήθεν δικαιολογημένο από τις «έκτακτες συνθήκες» που θα γίνονται όλο και πιο έκτακτες. Ενδεχομένως, ακόμη και οι αποχωρήσεις και τα κείμενα που δημοσιεύτηκαν, να λειτουργήσουν αντίστροφα στην κατεύθυνση της συσπείρωσης γύρω από την ηγεσία. Μετά από όσα συνέβησαν, το ΕΠΑΜ είναι καταδικασμένο πλέον να διώκει όποιον έχει τελείως ή ελαφρώς διαφοροποιημένη άποψη. Δυστυχώς φοβάμαι πως θα επικρατήσουν οι καταγγελίες , τα αλληλοκαρφώματα  και η καχυποψία για κάθε διαφορετική γνώμη. Η τακτική της μηδενικής ανοχής στην αντίθετη άποψη ή σε όσους αρνούνται να προσκυνήσουν, οδηγεί νομοτελειακά σε περιχαράκωση και εντέλει σε περιθωριοποίηση του ΕΠΑΜ. Το έλλειμμα δημοκρατίας μεταφράζεται υποσυνείδητα στην άκριτη αποδοχή της αυθεντίας του αρχηγού, οπότε μοιραία χαρακτηρίζονται ως αποστάτες όσοι διαφωνούν με τον αρχηγό.  Έτσι το ΕΠΑΜ μετατρέπεται, από  μια ελπιδοφόρα μετωπική οργάνωση, σε μικρό αρχηγικό κόμμα, που βέβαια δεν μπορεί ούτε να πείσει το μεγάλο μέρος της κοινωνίας, ούτε να δώσει λύση στα προβλήματα, αφού τη λύση δεν θα τη δώσει πλέον ο ίδιος ο λαός «αυτοπροσώπως» αλλά η αυθεντία του κόμματος.  Στις έκτακτες συνθήκες, η απάντηση ήταν και θα είναι η ενότητα  και η πλατιά διευρυμένη συσπείρωση των διαφορετικών απόψεων και όχι ο συγκεντρωτισμός, η περιχαράκωση και η περιθωριοποίηση.

Μιας και έχουν ακουστεί πολλά για όσους αποχώρησαν, και μάλιστα πολύ πριν αποχωρήσουν, από τότε που άρχισαν να γράφουν  στον πολιτικό διάλογο, θέτω το ερώτημα ευθέως:  Tι είναι αυτοί;

Ο Κατσούλης, η Κοέδρου, ο Ξιφαράς, ο Αλεξανδρής, ο Σινιόσογλου, ο Αρχοντουλάκης, η Κεραμιώτη, ο Βενιός, η Κριτσωτάκη, η Χατζηδάκη, ο Χαρώνης, ο Πουλάκης, η Βαρθολομαίου, η Μπερβανάκη, ο Κατσιάρης, η Κουρή, ο Μέντζας, η Λεβίδη, ο Λασκαράτος, ο Παπαϊωάννου, οι πυρήνες Μοσχάτου, Ιλίου, Αχαρνών, Καλαμάτας, Ραφήνας, Κέρκυρας  τι είναι;

Είναι πράκτορες; Είναι βαλτοί από άλλα κόμματα;

Στ αλήθεια πιστεύει κανείς πως έχει έστω κι ένας απ’ αυτούς σχέση με Παπαδόπουλο, Πατέλη, Αποσκίτη, Πατάρι, Σουφλή, κλπ.; Για ποιον ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΜΕΝΑ, έστω και έναν από αυτούς, θα τολμήσει κάποιος να πει πως αποφάσισε να πάει σε άλλο κόμμα και εξυπηρετεί αυτό το σκοπό; Τι είναι αυτοί; Πολιτευτές που αλλάζουν κόμματα; Είναι αριστεροί, άθεοι, χριστιανοί, δεξιοί;  Έχουν όλοι τους ενιαία ιδεολογία ή πολιτική τοποθέτηση;  Τι στο διάολο τους έπιασε όλους μαζί;

Όλοι αυτοί είναι απλώς επαμίτες και τίποτα παραπάνω. Μια ιδρυτική διακήρυξη και η θέση «ο λαός αυτοπροσώπως» είναι το κοινό τους χαρακτηριστικό, όπως και όλων των άλλων συναγωνιστών που παραμένουν στο ΕΠΑΜ.

Μη ψάχνεστε για πράκτορες και για αλλότριους σκοπούς. Κατάντησε γελοίο. Κανείς δεν σας πιστεύει πια.

Ποιος έκανε «φραξιονιστική δράση με όρους ΚΝΕ δεκαετίας 70», όπως ανέφερε ο Δημήτρης Καζάκης στη συνδιάσκεψη στη Σπάρτη; Κατ’ αρχάς η διατύπωση είναι για γέλια, μιας και στα 70 δεν υπήρξε φραξιονισμός στην ΚΝΕ. Υπήρξε στα τέλη της δεκαετίας του 80, όταν είχα ήδη αποχωρήσει – και δεν την έζησα. Άλλοι μέσα στο ΕΠΑΜ, καμιά δεκαριά χρόνια νεώτεροι μου, έζησαν από κοντά αυτή την περίοδο και τη γνωρίζουν καλά.

Η μοναδική φράξια όσων από τους «ιδρυτές» έχουν απομείνει, ήλθε συντεταγμένη και καλά προετοιμασμένη στο 4^ο συνέδριο, το κέρδισε, αλλά βγήκε πληγωμένη και εκδικητική.  Εκεί δεν είχε αντίπαλο, μιας και όσοι θέλαμε να υπερασπιστούμε την ιδρυτική μας και τις αρχές λειτουργίας μας, πήγαμε εκεί με όλη την καλή προαίρεση, αλλά και την πεποίθηση πως στο ΕΠΑΜ δεν μπορείς τελικά να πας κόντρα στον Καζάκη. Πολύ περισσότερο αιφνιδιάστηκαν  τα μέλη της τότε Π.Γ., που δεν είχαν καταφέρει να απογαλακτιστούν και άκουγαν σιωπηλοί την επίθεση του Δημήτρη Καζάκη για την θητεία τους, λες και έλειπε στο εξωτερικό και δεν ήταν όλο αυτόν τον καιρό δίπλα τους και κοντά τους. Έδινε την εντύπωση πως τους την είχε στημένη και τους περίμενε στη γωνία. Μέτραγε όλο αυτόν τον καιρό τα δήθεν  λάθη τους χωρίς να παρεμβαίνει, με σκοπό να έλθει στο συνέδριο και να αναδείξει πόσο αναντικατάστατος είναι. Άλλοι πάλι από μας, δεν είχαμε συνειδητοποιήσει το μέγεθος της αντιδημοκρατικής εκτροπής και είχαμε την ύστατη ελπίδα, πως ακόμη και μετά από μια τέτοια απόφαση, η τακτική της Π.Γ. θα ήταν ενωτική, μιας και κανείς δεν περισσεύει, ιδιαίτερα στις «έκτακτες συνθήκες».

Συγχωρείστε μου τη μακροσκελή αυτή επιστολή αλλά τη δικαιούμαι μετά από 4,5 χρόνια. Κλείνω με μερικές απαντήσεις σε διαδώσεις που φτάνουν στ αυτιά μου και τις ξέρετε καλά και με μια προσωπική εκμυστήρευση.

Στη συνδιάσκεψη της Θεσσαλίας, αλλά και στις Αχαρνές, ειπώθηκε πως είναι 2 αποχωρήσαντες  και  4 μέλη  που κάνουν παρέα με το Λαφαζάνη  και του υπόσχονται να του κουβαλήσουν το μισό ΕΠΑΜ. Μάλιστα, την πληροφορία την έδωσε ο ίδιος ο Λαφαζάνης στον Καζάκη  σε μια κρίση αλτρουισμού και μεγαλοψυχίας.  Μα καλά με τέτοιες ανοησίες και ψέματα προσπαθούν να διαβάλουν και να συκοφαντήσουν τους συναγωνιστές που αποχωρούν;  Εξαγοράστηκε, λέει,  ο Κατσούλης και το προσωπικό εμπιστευτικό μέηλ, όπου εκθέτει τα προβλήματα της υγείας του και την οικονομική του κατάσταση,  χρησιμοποιήθηκε ως δήθεν αποδεικτικό στοιχείο.  Αυτά τα όπλα των «πληροφοριών» και της λάσπης είναι παρμένα από τη φαρέτρα της ΚΝΕ της δεκαετίας του 80, διανθισμένα με  παλαιοκομματικές πασοκτζίδικες μεθόδους.

Σε ό, τι με αφορά προσωπικά, αυτά που μαθαίνω είναι πως έχω διαλύσει 4 πυρήνες, αν και όλοι όσοι ήμουνα, εκτός από τον τελευταίο της Καλαμάτας,  συνεχίζουν να υπάρχουν. Οι Αμπελόκηποι με μεταφορά των μελών τους εγκαταστάθηκαν στου Ζωγράφου και ο Κεραμικός,  στα Πατήσια. Όσο για την  Ακρόπολη είναι μια χαρά στη θέση της.  Άντεξε σε παλιότερους κλυδωνισμούς, όπως η ανακοίνωση για την επίσκεψη Σόιμπλε και ο αιφνιδιαστικός ερχομός της κ. Χαραλάμπους την τελευταία ώρα της τελευταίας συνεδρίασης πριν το 4^ο συνέδριο, προκειμένου να εκλεγεί σύνεδρος. Αυτόν δεν πρόκαμα να τον διαλύσω μιας και μετακόμισα στην Καλαμάτα όπου και τα κατάφερα να διαλύσω τον εκεί πυρήνα. Τώρα, για το ποιος είναι υπεύθυνος για την αποχώρηση του πυρήνα Καλαμάτας, παραπέμπω στην ίδια την ομόφωνη επιστολή του πυρήνα.  Εκεί θα δείτε πως πιθανώς ο Γιαννουλόπουλος και η χοντροκομμένη συμπεριφορά της Π.Γ. να έδωσε τη χαριστική βολή.

Ακόμη μαθαίνω πως έχασα την καρέκλα μου στην ηγεσία, σαλτάρισα και γι αυτό διαφωνώ.  Να θυμίσω σε όσους κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια, πως τον Σεπτέμβριο 2013 παραιτήθηκα από τη θέση του συντονιστή του οργανωτικού γραφείου όταν είδα ότι είχε αναδειχτεί άλλος, πολύ καλύτερος και νεώτερος στα χρόνια από μένα. Έτσι το τότε Ο.Γ. με μια υποδειγματική δημοκρατική διαδικασία εξέλεξε για συντονιστή του το Γιάννη Αθανασιάδη. Δεν  αποσύρθηκα στο σπίτι μου όπως άλλοι που εξαφανίστηκαν μετά το 3^ο συνέδριο, αλλά έμεινα στο πλευρό του, δουλεύοντας μάλιστα περισσότερο από πριν. Στις εκλογές του 15 αρνήθηκα την πρόταση να ηγηθώ του ψηφοδελτίου στην Καλαμάτα μόνο και μόνο επειδή ήμουνα γνωστός και με θέσεις παλιότερα στο ΕΠΑΜ. Βρισκόμουνα στον πυρήνα μόλις τρεις μήνες. Ο πυρήνας είχε τη δική του ιστορία, τους δικούς του αγώνες και τη δική του δράση. Έτσι με πρότασή μου επικεφαλής του ψηφοδελτίου μπήκε ο γνωστός στην περιοχή συναγωνιστής Γιάννης Μαγγανάς. Πρότεινα  να είμαι τελευταίος στη λίστα, υποδηλώνοντας έτσι την αμέριστη υποστήριξή μου στην εκλογική μας προσπάθεια. Οι συναγωνιστές μου στον πυρήνα Καλαμάτας γνωρίζουν καλά πως δεν ήμουνα όμως τελευταίος σε όλο το τρέξιμο και τη δουλειά στην προεκλογική περίοδο.

Δημόσια λοιπόν, και όχι με διαδόσεις, λέω να μαζέψουν τη γλώσσα τους όσοι – την ίδια εποχή σπρώχννονταν για μια θέση στις λίστες, στην Αθήνα. Πέντε χρόνια τώρα δεν ξεκολλούν με τίποτα από τις καρέκλες που κατέχουν, όχι χάριν της ικανότητάς τους αλλά χάρι στην κολακεία και στην προσκόλληση στον αρχηγό.  Θα πρότεινα να εκσυγχρονίσουν τα «όπλα» τους με πιο μοντέρνα, φλαμπουράρικα, κόλπα. Με πληροφορίες και φήμες για οικογένειες και παιδιά. Τι λέτε, δεν είναι μια καλή ιδέα για την επόμενη λασπολογία;

Πραγματικά ήθελα να παραμείνω μέχρι το επόμενο συνέδριο του ΕΠΑΜ κι αυτή τη φορά μην έχοντας,  προφανώς,  την προσωπική ευθύνη για την καλή έκβαση του συνεδρίου από τη θέση του προέδρου, να έχω την ευχέρεια να εκθέσω  όλες τις μεθοδεύσεις και τις ίντριγκες της ομάδας των «ιδρυτών».  Πιστεύω όμως πως κάτι τέτοιο είναι και μάταιο και αναποτελεσματικό.  Μου έδειξαν καθαρά την έξοδο.  Είπαν πως θέλουν να απαλλαγούν από τα βαρίδια.  Άρχισαν πολύ πριν τις επιστολές των αποχωρήσεων μια διχαστική πολιτική που δεν άφηνε περιθώρια συγκλίσεων. Όλα πήγαν όπως τα είχαν σχεδιάσει, εκτός από ένα. Νόμιζαν πως θα φεύγαμε σιωπηλά.  Αυτές οι επιστολές αποχώρησης χαλάνε το ήρεμο κλίμα και το κυριότερο, την εικόνα ενός εν δυνάμει αξιόπιστου εκλογικού συνεταίρου στη μοιρασιά της ανάθεσης στις επόμενες εκλογές.

Θα μπορούσαν να προχωρήσουν στην οργανωτική ανασυγκρότηση που αποφασίστηκε από το συνέδριο, χωρίς να φτάσουν εκεί.  Είχαν τη δυνατότητα να εκτονώσουν το κλίμα με μια πολιτική συνδιάσκεψη αντί για έκτακτο συνέδριο και με την διατήρηση του πολιτικού διαλόγου.  Αντί γι αυτό προχώρησαν σε προκλήσεις, όπως πρόκληση ήταν και ο «πολιτικός σχεδιασμός» με τις αναφορές σε συμμετοχή στο συνέδριο κατ επιλογή, καθώς και η αναφορά στο τρίπτυχο «πατρίδα, θρησκεία  οικογένεια».  Θέλησαν να διώξουν κόσμο από το ΕΠΑΜ.  Να διώξουν τους «κακομαθημένους»  με τις δημοκρατικές διαδικασίες και το καταστατικό. Θέλησαν ακόμη να κόψουν την όρεξη σε όποιον μπορούσε να ελπίζει στο επόμενο συνέδριο. Γιατί όποιος και να βγει «νικητής» από ένα συνέδριο, σημασία έχει το μετά. Για την εφαρμογή των αποφάσεων  πρέπει να υπάρχει γενικότερο συναινετικό κλίμα και όχι πολεμική. Σε έναν πολιτικό οργανισμό, και πολύ περισσότερο σε ένα μέτωπο, απαιτείται, εκτός από την πειθαρχία στις αποφάσεις της πλειοψηφίας, συναίνεση, καλή πίστη, προσπάθεια για σύνθεση απόψεων και ανοχή στη διαφορετική άποψη. Κυρίως το μέτωπο απαιτεί ηγεσία με ανοιχτή αγκαλιά στους συναγωνιστές και τους συμμάχους και σφιγμένες γροθιές στους  αντίπαλους.  Η ηγεσία του ΕΠΑΜ έχει σφίξει τις γροθιές της απέναντι σε όλους.

Όσα πικρά λόγια κι αν ανταλλάξουμε με τους συναγωνιστές μου που παραμένουν ακόμα στο ΕΠΑΜ, κατά βάθος ξέρω πως πράγματι δεν υπάρχει τίποτε καλύτερο εκεί έξω. Αυτό όμως δε μπορεί να με κάνει να ακολουθώ το «μη χείρον βέλτιστον».  Ποτέ δεν το έκανα στη ζωή μου. Είναι σίγουρο πως αυτά που μας περιμένουν κι αυτά που έχουμε να αντιμετωπίσουμε, θα μας υποχρεώσουν να παραμερίσουμε τις διαφορές μας και να ξεπεράσουμε τις πικρές κουβέντες. Εκεί λοιπόν στους δρόμους, όταν πλέον το παιχνίδι θα έχει χοντρύνει και η όποια «κεφαλαιοποίηση των πολιτικών αγώνων» δεν θα έχει πέραση, εκεί θα σταθούμε δίπλα- δίπλα με τους συναγωνιστές μας που παραμένουν κι εκεί θα συναντηθούμε στο αναγεννημένο στη φωτιά Μέτωπο που ονειρευτήκαμε.

10/04/2016

Μανώλης Κλαμπατσέας

https://seisaxthia.wordpress.com/2016/04/10/%CF%84%CE%BF-%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CE%B1%CE%AF%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CF%8C-%CE%BC%CE%AD%CF%84%CF%89%CF%80%CE%BF-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CF%80%CE%BB%CE%AD%CE%BF%CE%BD-3/