(Πεμ. 3/9/15 - 00:05)
Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΕΤΡΑ*
Όταν η ιδεολογία και η θεωρία, που είναι πρώτα και πάνω από όλα πράξη για να έχουν νόημα, ακυρώνονται ως ιδεοληψία και «περιττές ανούσιες πολυτέλειες εκτός πραγματικότητας», τότε το μόνο που απομένει είναι το πεδίο των συμβόλων, ως νεκρά ζόμπι και υπερρεαλιστικές αναφορές. Γι’ αυτό το τελευταίο διάστημα παρατηρούμε το παράδοξο, οι υποστηρικτές της κυβερνητικής πολιτικής να αναφέρουν τόσες πολλές μέρες τον Λένιν, τον Μαρξ, αλλά και στιγμές της επαναστατικής ιστορίας, ενώ κάτι ανάλογο δεν παρατηρείται από τους δήθεν ιδεοληπτικούς και «κολλημένους στο παρελθόν» συντρόφους που συνεχίζουν να αντιστρατεύονται τις μνημονιακές πολιτικές.
Βέβαια, η λαθροχειρία και η απατηλή αναπαραγωγή συμβόλων απευθύνεται στο εσωκομματικό και κυρίως αριστερό ακροατήριο, ενώ την ίδια στιγμή ο κρατικός πια ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη αναπτύξει ως μεγάλο πολιτικό και επικοινωνιακό ατού τον «εθνικό χαρισματικό ηγέτη» που «ξέρει, μπορεί και θέλει». Ένα δάνειο από την αστική παράδοση, ένα κατασκεύασμα από κάποιους μηχανισμούς, που με τη σύμπραξη του αναγεννηθέντος αυριανισμού, προβάλλεται από τα απαξιωμένα, συστημικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.
Η ηγετική ομάδα αποφάσισε με βίαιο τρόπο να καταργήσει το κόμμα. Από τη μία πλευρά, ηεσωκομματική δημοκρατία καταλύθηκε, από την άλλη δημιουργήθηκε μία βαθιά ρήξη με την ιστορία και τις αξίες του ίδιου του πολιτικού υποκειμένου του κόμματος. Η δομή του ΣΥΡΙΖΑ υπήρχε μόνο τυπικά, από τη στιγμή που τα όργανα του κόμματος συνεδρίαζαν είτε για να επικυρώσουν αποφάσεις της ηγεσίας είτε για να προτείνουν έναν διαφορετικό δρόμο (π.χ. την καταψήφιση του νέου μνημονίου), ο οποίος απορριπτόταν χωρίς συζήτηση.
Η αιτία αυτής της κατάληξης μπορεί να αναζητηθεί στην απαξίωση της πολιτικής με βάση τις ταξικές, θεωρητικές και ιστορικές αναφορές, που ήταν η ψυχή του ΣΥΡΙΖΑ, και την αντικατάστασή τους από ένα κυβερνητικό λόγο που προσαρμοζόταν για να συνεχίσει να υπάρχει με κάθε όρο και τρόπο. Έτσι καταλήξαμε το ιερό άγιο δισκοπότηρο της κυβέρνησης να είναι η παραμονή της στην εξουσία με τους χειρότερους δυνατούς όρους, αυτούς της ενεργούς συμμετοχής και υπεράσπισης του ευρωνεοφιλελευθερισμού. Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να μείνει στην εξουσία έχει ως σύνθημά της ένα αριστερό «there is no alternative» απέναντι σε όσα υποστήριζαν ακόμα κι εκείνοι, πριν ο λαός τους δώσει την εξουσία να διαπραγματευτούν με τους δανειστές. Δυστυχώς, η ίδια η ιστορία της αριστεράς και τα σύμβολά της χρησιμοποιούνται με μία λαθροχειρία άνευ προηγουμένου για να νομιμοποιήσουν και να κάνουν αποδεκτό τον πιο βάρβαρο νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό.
Σε αυτές τις τόσο δύσκολες στιγμές για το λαό μετά την ψήφιση του μνημονίου και την παραίτηση της κυβέρνησης οφείλουμε να αναλάβουμε την ευθύνη που μας αναλογεί σύμφωνα με τη συνείδησή μας. Όλοι κρινόμαστε από τις πράξεις μας, όχι μόνο από όσα λέμε, από τη συνέπειά μας, όχι μόνο από τις διακηρύξεις, από τις αντιστάσεις μας , όχι μόνο από τις εξαγγελίες και τα μεγάλα λόγια. Ο ελληνικός λαός έδωσε στον ΣΥΡΙΖΑ στις 25 Ιανουαρίου εντολή εξόδου από τα μνημόνια και ανανέωσε την εμπιστοσύνη του στην κυβέρνηση δίνοντάς 62% στο δημοψήφισμα στις 5 Ιουλίου. Έκανε το αποφασιστικό βήμα λέγοντας ΟΧΙ στα τελεσίγραφα των δανειστών, στα μνημονίων της εξαθλίωσης, στην αποπληρωμή ενός παράνομου χρέους, στα μέτρα που τον εξουθενώνουν και τον ταπεινώνουν.
Οι δανειστές ζήτησαν από τον Αλέξη Τσίπρα να παρακάμψει τη λαϊκή εντολή και αντιδημοκρατικά να υπακούσει στις επιταγές της νεοφιλελεύθερης Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ίσως λόγω της αρνητικής ψήφου στα αντικοινωνικά μέτρα του σχεδίου Γιούνκερ, θέλησαν να τιμωρήσουν ακόμα περισσότερο τον ελληνικό λαό, που αυτά τα πέντε χρόνια των μνημονίων έχει υποφέρει από την αιματηρή λιτότητα για την αποπληρωμή ενός μη βιώσιμου χρέους. Η περίφημη «αμοιβαία επωφελής συμφωνία» δεν ήρθε ποτέ, αντίθετα το τελεσίγραφό τους απαιτούσε όχι μόνο σεβασμό στα προηγούμενα μνημόνια, αλλά και νέα ακόμα πιο επώδυνα μέτρα συνεχίζοντας τον φαύλο κύκλο που στόχο έχει την εξόντωση όσων έχουν μείνει ακόμα όρθιοι.
ΟΤΑΝ ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΗΤΑΝ «ΜΝΗΜΟΝΙΟ 'Η ΣΥΡΙΖΑ;»
Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ξεκάθαρο. Μεροληπτούσε ταξικά υπέρ των ανθρώπων που είχαν πληγεί περισσότερο από την ανθρωπιστική κρίση. Ο Αλέξης Τσίπρας στη Θεσσαλονίκη είχε παρουσιάσει ένα πρόγραμμα «100 ημερών» - έτσι έλεγε τότε - σύμφωνα με το οποίο μεταξύ άλλων θα επανέφερε τη 13η σύνταξη, θα αποκαθιστούσε τον κατώτατο μισθό στα 751 ευρώ, θα καταπολεμούσε την αναξιοκρατία και τη διαπλοκή των ΜΜΕ , θα έβρισκε λύση στο πρόβλημα της ανεργίας, θα καταργούσε τον ΕΝΦΙΑ και θα διανοούνταν τη ρήξη με τους δανειστές, αν δεν λάμβαναν οι τροϊκανοί υπόψη τη νωπή λαϊκή εντολή για έξοδο από τα μνημόνια.
Ο Αλέξης Τσίπρας με σειρά δηλώσεων πριν γίνει πρωθυπουργός αποκάλυπτε τα πραγματικά σχέδια των δανειστών, κατακεραυνώνοντας παράλληλα τις δυνάμεις του μνημονίου. Έχει ενδιαφέρον πως σε προεκλογική ομιλία του αποκάλυψε την ανακολουθία του Αντώνη Σαμαρά λέγοντας συγκεκριμένα πως «αυτά που με υπερηφάνεια απέρριπτε στις κάμερες, τα υπέγραψε μετά από λίγο στο τραπέζι της άνευ όρων παράδοσης στους δανειστές» συμπληρώνοντας ότι «Ο Σαμαράς εξαπάτησε τον ελληνικό λαό και προσπαθεί τώρα να τον εξαπατήσει για δεύτερη φορά. Θέλει να υφαρπάξει την ψήφο του και να την παραδώσει στην κυρία Μέρκελ».
Δυστυχώς παγιδευμένος στις δικές του αυταπάτες και ψευδαισθήσεις, ο πρωθυπουργός πίστευε πωςεντός του ευρώ θα μπορούσε να βρει λύση στο γόρδιο δεσμό του μνημονίου. Έτσι, παρά το γεγονός πως δυνάμεις εντός του ΣΥΡΙΖΑ, έγκαιρα προειδοποιούσαν για τα ολέθρια αποτελέσματα του ευρωμονοδρόμου, παρά το παράδειγμα τη Κύπρου το 2013, που έδειξε πως αν δεν υπάρχει σχέδιο Β’ η τρόικα δεν δείχνει κανέναν οίκτο, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ απέκλειε κάθε ενδεχόμενο αποχώρησης από το ευρώ.
Η ειρωνεία είναι πως ο Αλέξης Τσίπρας είχε περιγράψει - την εποχή που ήταν αντιμνημονιακός - το μνημόνιο σαν θανατηφόρο φάρμακο, που δεν αποτρέπει το θάνατο, άσχετα αν η δόση είναι μεγάλη ή ήπια. Μάλιστα, απέρριπτε τη σταδιακή αποδέσμευση από το μνημόνιο σαν κάτι μη ρεαλιστικό και εκ του πονηρού από τους θιασώτες του. Ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζει πολύ καλά τους λόγους που η προσφυγή στο ΔΝΤ είναι καταστροφική, παρά το γεγονός πως οι πολιτικές που καλείται να υλοποιήσει είναι οι ίδιες που καταδίκαζε πριν γίνει πρωθυπουργός. Η παρουσία του ΔΝΤ σημαίνει μεταξύ άλλων συμπίεση του μισθολογικού κόστους, απορρύθμιση της εργατικής νομοθεσίας, άρση κάθε προστατευτικού μέτρου για την εθνική παραγωγή, ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας και φυσικά δραματική και αιματηρή λιτότητα με έμφαση στη μείωση των κοινωνικών δαπανών του κράτους.
Η πρώτη πράξη του Αλέξη Τσίπρα ως πρωθυπουργού σύμφωνα με δικές του δηλώσεις, θα ήταν η ακύρωση του μνημονίου και των εφαρμοστικών νόμων του και η επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης. Tα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ πίστευαν στις προθέσεις του προέδρου του κόμματος να ακυρώσει το μνημόνιο, αν και υπήρχαν επιφυλάξεις στο αν αυτό είναι εφικτό χωρίς σχέδιο Β’. Παρ’ όλα αυτά οι συνεδριακές αποφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ και το προεκλογικό του πρόγραμμα, έπεισαν τον ελληνικό λαό να δώσει εντολή για σχηματισμό κυβέρνησης της Αριστεράς. Ήταν εντολή που κόκκινη γραμμή είχε πέρα από την ακύρωση των παλαιότερων συμφωνιών και την αποτροπή ενός νέου βάρβαρου μνημονίου.
ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΟΙ ΣΤΟ «ΕΥΡΩ ΠΑΣΗ ΘΥΣΙΑ»
Εξ αρχής ο Αλέξης Τσίπρας απέκλεισε το ενδεχόμενο επεξεργασίας εναλλακτικού σχεδίου επιστρατεύοντας δεξαμενές σκέψεις για λύση μόνο εντός του ευρώ. Οι σύμβουλοι της Lazard, η Έλενα Παναρίτη, ο Τζέιμς Γκάλμπρέιθ, ο Γιώργος Χουλιαράκης, η Λούκα Κατσέλη , ακόμα και ο νοτιοκορεάτης Γκλεν Κιμ προσέφεραν τις υπηρεσίες τους πλάι στον Γιάνη Βαρουφάκη και στον Ευκλείδη Τσακαλώτο με τα γνωστά αποτελέσματα.
Είναι αλήθεια πως τα σημάδια της Κυβερνητικής πολιτικής δεν ήταν ενθαρρυντικά από την αρχή. Οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ έμαθαν ταυτόχρονα με τα ΜΜΕ πως ο Προκόπης Παυλόπουλος είναι ο εκλεκτός του Πρωθυπουργού για Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Η συμφωνία της 20ης Φλεβάρη δέσμευε την ελληνική κυβέρνηση για την αποπληρωμή ολόκληρου του χρέους έγκαιρα, χωρίς μονομερείς ενέργειες στην οικονομική πολιτική, που θα είχαν αρνητικό αντίκτυπο στους δημοσιονομικούς στόχους. Λίγο αργότερα, η ελληνική κυβέρνηση πρότεινε ένα κείμενο 47 σελίδων προς τους δανειστές που περιελάμβανε φορολογικά αντιλαϊκά μέτρα, όπως την αύξηση του Φ.Π.Α., τη διατήρηση του ΕΝΦΙΑ, ιδιωτικοποιήσεις και αύξηση ορίων συνταξιοδότησης. Αποδείχθηκε στην πράξη πως η Αριστερά χρησιμοποιήθηκε για να κάνει ό,τι δεν μπορούσε να ολοκληρώσει η δεξιά και η σοσιαλδημοκρατία. Ό,τι χτίσαμε τόσα χρόνια στο κόμμα της εσωτερικής δημοκρατίας, ξαφνικά αντικαταστάθηκε από «non paper» και διαρροές στον τύπο. Διότι από εκεί ενημερωνόμασταν.
Ο ελληνικός λαός άκουσε τον πρωθυπουργό στο διάγγελμα της 26ης Ιουνίου να τον καλεί να πει ένα μεγάλο και βροντερό ΟΧΙ στο σχέδιο Γιούνγκερ, δίνοντας εκ νέου ελπίδα στον κόσμο πως μπορεί να διαχειριστεί την πίεση των δανειστών. Το τι έγινε την εβδομάδα πριν το δημοψήφισμα το θυμόμαστε όλοι. Οι ιδιωτικοί τηλεοπτικοί σταθμοί προπαγάνδιζαν 24 ώρες το 24ωρο το ΝΑΙ στο δημοψήφισμα λογοκρίνοντας κάθε αντίθετη άποψη, με στημένα ρεπορτάζ και καλεσμένους που κινδυνολογούσαν για το ενδεχόμενο επικράτησης του ΟΧΙ. Ταυτόχρονα, οι δανειστές καθημερινά απειλούσαν τον ελληνικό λαό πως αν ψήφιζε ΟΧΙ τότε αυτομάτως η Ελλάδα θα έφευγε από το ενιαίο νόμισμα.
Το 62% του λαού δεν υπέκυψε στους εκβιασμούς, έδειξε πως είναι έτοιμος να συγκρουστεί με τους δανειστές – δυνάστες του , φανέρωσε σε όλο τον κόσμο πως μπορεί να αντισταθεί στην προσπάθεια των κυρίαρχων να εφαρμόσουν το «δόγμα του σοκ» μη συμμορφούμενος στις υποδείξεις τους. Σε καμία εκλογική περιφέρεια δεν ήταν μπροστά το ΝΑΙ παρά τις λυσσασμένες αντιδράσεις του μαύρου μνημονιακού μετώπου εντός και εκτός της χώρας. Η νίκη του ΟΧΙ ήταν και νίκη του προγράμματος της κυβέρνησης που πλέον είχε νωπή λαϊκή εντολή να εφαρμόσει το ριζοσπαστικό, προοδευτικό πρόγραμμά τους. Ήταν ένα ηχηρό ΟΧΙ στα μνημόνια, στη φτώχια, στην εξαθλίωση και ένα ΝΑΙ στην ελπίδα και στη Δημοκρατία.
Η ΤΑΧΥΤΑΤΗ ΜΕΤΑΛΛΑΞΗ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΗΓΕΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ
Αμέσως μετά τη συμφωνία του Αλέξη Τσίπρα με τους δανειστές η κυβέρνηση έφερε στη Βουλή κατεπείγοντα νομοσχέδια, χωρίς συζήτηση στο εσωτερικό, χωρίς καν οι βουλευτές, η νομοθετική εξουσία να είναι σε θέση να κατανοεί πλήρως το τι καλείται να ψηφίσει. Από κάθε λέξη του Συντάγματος η Κυβέρνηση μεταλλάχθηκε σε φερέφωνο των δανειστών, δηλώνοντας την αδυναμία της να προστατεύσει την κοινωνία από τα μέτρα του μνημονίου.
Οι βουλευτές του κόμματος που αποφάσισαν να μείνουν συνεπείς στις προεκλογικές δεσμεύσεις του κόμματος αντιμετώπισαν το μένος όχι μόνο του παλαιού διεφθαρμένου πολιτικού προσωπικού, όχι μόνο την οργή των διαπλεκόμενων Μ.Μ.Ε. αλλά και την ανθρωποφαγία των ίδιων των συντρόφων τους. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου σύμφωνα με στελέχη της Κυβέρνησης είναι αλαζονική, χρειάζεται ψυχανάλυση, έχει μετατραπεί σε Λουδοβίκο ΙΔ’, επειδή αρνείται να λειτουργήσει αντιθεσμικά, αντιδημοκρατικά, μη επιτρέποντας εκτροπές που μας είχαν συνηθίσει τα κόμματα των δανειστών.
Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης και η Αριστερή Πλατφόρμα για τους ίδιους συντρόφους, κολλητούς του προέδρου και των καναλιών, παρουσιάζονταν σχεδόν σαν ημιπαράφρονες που θέλουν να κάνουν ριφιφί, επιδιώκοντας να εξευτελίσουν κάθε προσπάθεια επιχειρηματολογίας για την οικοδόμηση μιας εναλλακτικής λύσης. Η Νάντια Βαλαβάνη αφέθηκε απροστάτευτη σε έναν πρωτοφανή κανιβαλισμό, σε έναν κιτρινισμό που στόχο είχε να πλήξει όχι τις πολιτικές της απόψεις αλλά την εντιμότητα και την ηθική της. Τέλος, ο Γιάνης Βαρουφάκης, προσωπική επιλογή του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ για τη θέση του Υπουργού των Οικονομικών, φαίνεται σύμφωνα με τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του κόμματος να αντιμετωπίζει ακόμα και ποινικές ευθύνες επειδή τόλμησε να διανοηθεί τη ρήξη.
Είναι πλέον φανερό ότι η ψυχιατρικοποίηση, η δαιμονοποίηση, η ποινικοποίηση του σχεδίου Β’ και όσων αντιστρατεύονται τις επιδιώξεις των δανειστών ήταν μονόδρομος, καθώς διαφορετικά θα έπρεπε να γινόταν αυτοκριτική για την πίστη τους στη θρησκεία του ευρώ, που όχι μόνο δεν είναι έτοιμοι να κάνουν, αλλά απεναντίας με λύσσα ταυτίζονται με τις φωνές του σάπιου , του παλιού, του διεφθαρμένου.
Δεν είναι λοιπόν παράξενο το γεγονός πως έχει αλλάξει ακόμα και το λεξιλόγιο των εκπροσώπων της κυβέρνησης, το οποίο θυμίζει τα μνημονιακά κόμματα. Έτσι ακούμε για την «υπεύθυνη αριστερά» και για τη σταδιακή «απαγκίστρωση από το μνημόνιο», φράσεις που θυμίζουν τη ΔΗΜΑΡ (2012-2015) και καταδικάστηκαν από τον ελληνικό λαό στις εκλογές της 25ης Γενάρη. Μιλούν για τον «αριστερό ρεαλισμό» και για τον αναπόφευκτο δρόμο του μνημονίου. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα η κυβέρνηση να υλοποιεί στην πράξη το δόγμα του σοκ, αφού το επιχείρημά της είναι πως η ήδη εξαθλιωμένη ζωή των περισσότερων πολιτών και ιδιαίτερα των νέων ανέργων μπορεί να γίνει ακόμα χειρότερη, επομένως η συμφωνία με τους όρους των δανειστών δεν πρέπει να αμφισβητηθεί. Είναι αντιληπτή η ζημιά που κάνει με αυτό τον τρόπο η κατ’ όνομα ριζοσπαστική Αριστερά, αφού αδρανοποιεί την κοινωνία και ενισχύει τον κοινωνικό αυτοματισμό.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διασπάστηκε εξαιτίας κάποιων βουλευτών που διαφοροποιήθηκαν από τις απόψεις μιας κλειστής ηγετικής ομάδας, αλλά από την πρόθεση αυτής της ομάδας να μετατρέψει τον ΣΥΡΙΖΑ από σύγχρονο κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς και των κινημάτων σε κεντροαριστερό μόρφωμα που ανταποκρίνεται στις προδιαγραφές των Βρυξελλών. Όσοι από εμάς θεωρήσαμε πως είναι δυνατόν να δοθεί η μάχη εντός των οργάνων του ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου το κόμμα να επανέλθει στο πρόγραμμά του, βρεθήκαμε προ εκπλήξεως αφού ο Αλέξης Τσίπρας, προφανως αλλάζοντας γνώμη, προτίμησε τις πρόωρες εκλογές από το έκτακτο συνέδριο που ο ίδιος είχε προτείνει στη κεντρική επιτροπή. Έτσι, δυστυχώς η ηγετική ομάδα δεν έδωσε τη δυνατότητα στα μέλη του κόμματος δημοκρατικά να επιλέξουν το μονοπάτι που θέλουν να ακολουθήσουν. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε να δείξει το δρόμο της εξόδου στους συντρόφους του που αμφισβήτησαν το μνημονιακό μονόδρομο και τη διάθεσή του να συμπορευθεί με τις δυνάμεις του κατεστημένου.
Αναμφισβήτητα, ο Αλέξης Τσίπρας δεν ήθελε να δεσμευτεί από τις αποφάσεις του έκτακτου συνεδρίου, φοβήθηκε πως ίσως δεν θα κατάφερνε να πείσει τους συνέδρους για την είσοδο του ΣΥΡΙΖΑ στο κλαμπ των μνημονιακών κομμάτων. Ενδεχομένως να αισθάνθηκε αδυναμία στο να εξηγήσει πως ακριβώς θα γίνει κατορθωτός ο απεγκλωβισμός από τα δυσβάσταχτα μέτρα που είναι αναγκασμένος να εφαρμόσει. Έτσι υλοποίησε τις ήδη ειλημμένες αντισυλλογικές και αντικομματικές μεθοδεύσεις με τη μη λειτουργία των οργάνων και την μετατροπή των μελών του κόμματος σε αφισοκολλητές και φερέφωνα της ηγεσίας. Είναι λυπηρό το γεγονός πως ο πρωθυπουργός θεωρεί ότι ένα αριστερό ριζοσπαστικό κόμμα μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να συνεχιστούν τα μνημόνια και η σκληρή λιτότητα ερήμην των μελών του. Είναι λυπηρό ότι δεν μπαίνει καν στον κόπο να περιγράψει το πώς θα γίνει η μάχη κατά της διαπλοκής όταν συνεργάζεται με το κόμμα του κ. Μειμαράκη , του κ. Βενιζέλου και του κ. Θεοδωράκη.
ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΕΡΙΘΩΡΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΝΤΟΣ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ;
- Πιστεύει στα αλήθεια κανείς πως οι Ευρωπαίοι εταίροι θα επιτρέψουν να θιγούν τα επιχειρηματικά συμφέροντα των συμπατριωτών τους με την τιμωρία των Ελλήνων συνεργατών τους;
- Θα αφήσουν να διερευνηθεί για παράδειγμα το σκάνδαλο της Siemens, όταν οι δανειστές ζητούν να δοθεί αμνηστία στον κ. Γεωργίου της ΕΛΣΤΑΤ, που διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στην τεχνητή διόγκωση του ελλείμματος το 2009;
- Θα αναγνωρίσουν το δικαίωμα στην ελληνική κυβέρνηση να αξιοποιήσει το πόρισμα της επιτροπής αλήθειας του δημοσίου χρέους, ώστε να αναδειχθούν οι παρανομίες, οι οποίες συνδέθηκαν με τη σύναψη των δανείων και να προχωρήσει στη μονομερή αναστολή της αποπληρωμής του;
- Είναι εφικτό σε αυτό το πλαίσιο να συγκεντρωθούν τα στοιχεία ώστε τεκμηριωμένα να διεκδικηθούν οι γερμανικές οφειλές που έχουν σχέση με τις πολεμικές αποζημιώσεις , την αποπληρωμή του κατοχικού δανείου και την επιστροφή των κλεμμένων αρχαιολογικών θησαυρών;
Αν η απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα είναι αρνητική τότε η «πρώτη φορά Αριστερά» διαδραματίζει διακοσμητικό ρόλο και αποδεικνύεται πως ανεξάρτητα από τη βούληση των πολιτών η διακυβέρνηση της χώρας έχει παραδοθεί στο διευθυντήριο των Βρυξελλών με τη χώρα να βρίσκεται σε κατοχή. Όλες οι θέσεις της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ διαψεύστηκαν παταγωδώς. Το σχέδιο που προετοιμάζει για τις εκλογές της 20ης Σεπτέμβρη συμπεριλαμβάνει τη βασική συνταγή της νεοφιλελεύθερης Ε.Ε., δηλαδή τη λιτότητα εντός ευρωζώνης. Οι ρωγμές που κάποιοι επικαλούνται εντός του ευρώ και της Ε.Ε. θυμίζουν το success story του παλαιού πολιτικού προσωπικού, φτηνές ατάκες που δεν μπορούν να κρύψουν την πραγματικότητα, οι συγγραφείς του προγράμματος της κυβέρνησης βρίσκονται στο εξωτερικό και οι νομοθέτες το ψηφίζουν χωρίς καλά καλά να προλαβαίνουν να το αναγνώσουν.
«SI VIS PACEM PARA BELLUM»
Η σύγκρουση με τους δανειστές απαιτεί σχέδιο που η κυβέρνηση δεν είχε και δεν ήθελε να εκπονήσει. Ο Σόιμπλε γρήγορα και ξεκάθαρα έδειξε με τη στάση του πως δεν πρόκειται να επιτρέψει κανένα κούρεμα εντός του ευρώ, ούτε φυσικά χαλάρωση της λιτότητας. Δεν πρέπει η στάση του να προκαλεί έκπληξη από τη στιγμή που τίθεται σε αμφισβήτηση το πολιτικό και οικονομικό του μοντέλο για την Ευρώπη.
Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ γνώριζε πολύ καλά πως η ακύρωση του μνημονίου και των εφαρμοστικών νόμων δεν είναι εύκολη υπόθεση. Απαιτεί τεράστια προετοιμασία, δεξαμενές σκέψεις που να εργάζονται σε αυτή την κατεύθυνση και φυσικά προετοιμασία του λαού για τη μάχη μέχρι το τέλος. Η κυπριακή βουλή το 2013 αρχικά είπε ΟΧΙ στις απαιτήσεις των δανειστών, αλλά μπροστά στον κίνδυνο να συγκρουστεί με το Βερολίνο αναδιπλώθηκε άτακτα. Το παράδειγμα της Κύπρου είναι χαρακτηριστικό, πολύ πρόσφατο και δείχνει πως είναι αδιανόητο όταν τρέμει μια κυβέρνηση την έξοδο από το ευρώ να πετύχει λύση με όρους ευνοικούς για το λαό της.
Δεν είναι εύκολο να δεχθεί κανείς πως η διαπραγματευτική ομάδα αποτελούνταν από αφελείς που πίστευαν πως μόνο με τα επιχειρήματα θα έπειθαν τους δανειστές για τα δίκαια του λαού. Όλα τα δόγματα της ηγετικής ομάδας κατέρρευσαν. «Δεν μπορούν να μας πετάξουν έξω από το ευρώ γιατί θα καταστραφούν», ήταν το ένα επιχείρημα. «Εμείς θα διαπραγματευτούμε καλύτερα διότι δεν είμαστε σε λίστες της διαπλοκής», ήταν ένα ακόμα. Τελικά δεν ίσχυε τίποτα από τα παραπάνω παραμόνο πως χωρίς προετοιμασία οι όροι θα είναι πάντοτε χειρότεροι και επονείδιστοι. Εξάλλου το ζήτημα για τους ηγέτες της ευρωζώνης δεν είναι τόσο οικονομικό, αλλά βαθύτατα πολιτικό και έχει σχέση με την αρχιτεκτονική της.
Ίσως κάποιος που βλέπει καλοπροαίρετα τις προσπάθειες της κυβέρνησης να θέλει να δώσει πίστωση χρόνου, με τη θεωρία των «ρωγμών στην Ευρώπη» και την ελπίδα της μη εφαρμογής των υπογραφθέντων. Όμως είναι πρόδηλο από τον τρόπο που η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζει τη συμφωνία, πως αποδέχεται την ηγεμονία της Γερμανικής Ευρώπης ως αναγκαίο όρο για να συνεχίσει να βρίσκεται στην εξουσία. Στο βωμό της κυβερνησιμότητας δεν διστάζει να υιοθετεί την επιχειρηματολογία των μνημονιακών κομμάτων, κάνοντας ουσιαστικά αυτοκριτική για τον τρόπο που αντιμετώπιζε το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία. Πλέον έχουν γίνει καλύτεροι εταίροι και συγκροτεί μαζί τους το «ευρωπαϊκό μέτωπο» της υποταγής στους δανειστές.
ΣΗΜΑΙΑ ΜΑΣ ΤΟ «ΟΧΙ» ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ
Τα βήματα που πρέπει να γίνουν μετά από την άτακτη υποχώρηση και συνθηκολόγηση της κυβέρνησης είναι αναγκαίο να λαμβάνουν σοβαρά υπ’ όψιν το 62% του λαού που είναι έτοιμο για κάθε ενδεχόμενο. Είναι επιτακτική ανάγκη ο κόσμος που ήλπισε σε ένα καλύτερο μέλλον, χωρίς μνημόνια και εξαρτήσεις, να μην απογοητευτεί, να μην αποστρατευτεί αλλά αντίθετα να του δοθεί χώρος ώστε να πρωταγωνιστήσει στις εξελίξεις. Στόχος μας δεν μπορεί να είναι άλλος από την εφαρμογή του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο μέχρι την αλλαγή πορείας της ηγετικής του ομάδας είχε ως σημαία του την ακύρωση των μνημονίων και των εφαρμοστικών τους νόμων. Αν αυτό περνά μόνο μέσα από την έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη, να μην διστάσουμε να εξετάσουμε ακόμα και αυτή την επιλογή της συντεταγμένης αποχώρησης.
Μόνο ενωμένοι μπορούμε να πετύχουμε τους βραχυπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους στόχους μας. Ο ΣΥΡΙΖΑ πριν την αυτονόμηση της ηγετικής ομάδας ήταν ένα σχολείο που μας δίδαξε τη συμπόρευση με σεβασμό και την ανοχή στη διαφορετικότητα των απόψεων. Η Λαϊκή Ενότητα είναι αναγκαίο να συνεχίσει αυτή τη παράδοση χωρίς όμως να επαναλάβει τα λάθη του παρελθόντος. Είναι η μόνη προσπάθεια αυτή τη στιγμή που χωρίς αποκλεισμούς επιδιώκει να εκφράσει πολιτικά το αντιμνημονιακό, δημοκρατικό και πατριωτικό μέτωπο που επιμένει στο «ΟΧΙ» μέχρι τέλους.
Είναι αδιανόητο απέναντι στους αμείλικτους εκβιασμούς των δανειστών να μην υπάρχει απάντηση, να αποδέχονται όλες οι πολιτικές δυνάμεις τον μονόδρομο των Βρυξελλών. Η Αριστερά αν δεν δώσει ταξική απάντηση, αν υποταχθεί στους δανειστές τότε όντως θα γίνει παρένθεση. Η λαϊκή εντολή όπως έχει εκφραστεί τόσο από την τελευταία εκλογική αναμέτρηση, όσο και με το δημοψήφισμα είναι η κατάργηση των μνημονίων και η επαναφορά της δημοκρατίας στη χώρα. Η οικοδόμηση ενός κοινωνικού και πολιτικού μετώπου που θα παλέψει για τα λαϊκά και εργατικά στρώματα και θα αντισταθεί στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές είναι η μόνη ελπίδα και η Λαϊκή Ενότητα μαζί με τις άλλες αριστερές, αντιμνημονιακές δυνάμεις έχουν την ευθύνη για την άμεση συγκρότησή του.
*Ο Δημήτρης Πετράς είναι φιλόλογος
Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου 2015
http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=21951:petras-syriza-majimou&catid=83:aristera&Itemid=200
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου