(Τρ. 12/11/13 - 20:55)
Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΚΑΣΙΜΗ**
Το νεολαιίστικο κίνημα , το κίνημα αμφισβήτησης της νέας γενιάς είναι ένα κίνημα το οποίο μπορεί με σημείο αφετηρίας του την Ελλάδα αλλά και άλλες χώρες που βιώνουν την ίδια βίαιη φτωχοποίηση και απαξίωση να γίνει ένα μεγάλο προοδευτικό ριζοσπαστικό ποτάμι που θα οδηγήσει σε ένα ντόμινο ανατροπών σε όλη την Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο και το οποίο μπορεί έτσι να έχει και μια σαφή διεθνιστική προοπτική.
Βέβαια , αναντίρρητα το κίνημα της νεολαίας στη χώρα μας βρίσκεται αυτή τη χρονική περίοδο σε πτώση , όμως, οι διεθνείς συγκυρίες δείχνουν ότι δεν θα βρεθεί για πολύ καιρό ακόμα σε ρόλο παρατηρητή (σ.σ. στη Βουλγαρία ήδη το κίνημα της νεολαίας έχει αναλάβει πρωτοπόρο ρόλο).
Πέρα από τη διεθνή κρίση και την επιδείνωση των όρων σπουδών και εργασίας της νέας γενιάς- έχουμε ένα πολιτικό σύστημα το οποίο βρίσκεται σε σήψη και παραπαίει ανάμεσα σε σκάνδαλα ,που δεν μπορεί να δώσει καμία απάντηση και καμία αξία στη νεολαία. Ένα δυναμικό και μαζικό κίνημα της νεολαίας είναι ικανό να δημιουργήσει μεγάλες ελπίδες και γι' αυτό θα έχει πολύ ισχυρούς αντιπάλους.Βέβαια , αναντίρρητα το κίνημα της νεολαίας στη χώρα μας βρίσκεται αυτή τη χρονική περίοδο σε πτώση , όμως, οι διεθνείς συγκυρίες δείχνουν ότι δεν θα βρεθεί για πολύ καιρό ακόμα σε ρόλο παρατηρητή (σ.σ. στη Βουλγαρία ήδη το κίνημα της νεολαίας έχει αναλάβει πρωτοπόρο ρόλο).
Οι οικονομικές ολιγαρχίες της ΕΕ , της ΕΚΤ κατά κύριο λόγο αλλά και η παραπαίουσα ελληνική αστική τάξη , θα προσπαθήσουν με κάθε τρόπο να ξαναγυρίσουν τους νέους και τις νέες στα σπίτια τους, θα προσπαθήσουν να τρομοκρατήσουν τους γονείς τους, τους εργαζόμενους, με σκοπό να μην τους συμπαρασταθούν.
Όμως, ένα νεολαιίστικο κίνημα με ορμή , ελπίδα και προσανατολισμό δεν θα καμφθεί!
Το νεολαιίστικο κίνημα οφείλει να αξιοποιήσει τις εμπειρίες και τα διδάγματα και να χρησιμοποιήσει εκείνες τις μορφές πάλης που δεν θα φέρουν το κίνημα σε θέση απολογητή και θα του εξασφαλίζουν συμμάχους και ερείσματα σε όλη την κοινωνία.
Οφείλει να αξιοποιήσει τα διδάγματα του Δεκέμβρη του 2008, να μελετήσει τα διδάγματα και να «πατήσει» στην εμπειρία ακόμα και τις παρακαταθήκες του αντιδικτατορικού αγώνα (με τις όποιες αναλογίες συνθηκών μπορεί να βρει).
Σαφώς , η κριτική που δέχθηκε το κίνημα της νεολαίας το 2008 ότι δεν έχει πρόγραμμα, ενώ η βάση του ήταν μαθητές και μαθήτριες δεν ήταν η πλέον γόνιμη αν και είχε, σαφώς, μια δόση αλήθειας.
Το ερώτημα που τίθεται, όμως, είναι, σε ποιο βαθμό θα μπορούσε να έχει πρόγραμμα και την απαραίτητη εκείνη συνοχή που θα το καθιστούσε , τελικά, απόλυτα νικηφόρο.
Παρά την όποια κριτική μπορεί να διατυπωθεί , ήταν ένα πρωτοφανές σε έκταση, σε αυθεντικότητα και σε βάθος κίνημα που είχε να βιώσει η Ελλάδα εδώ και δεκαετίες.
Βέβαια φαίνεται σαν κακόγουστο αστείο η κουβέντα περί προγράμματος, όταν μεγάλα κόμματα που επί χρόνια διεκδικούσαν την κυβερνητική εξουσία, στο πλαίσιο του δικομματισμού, δεν είχαν κανένα απολύτως πρόγραμμα, για να μην αναφερθούμε στην κυνική παραδοχή του Γ. Στουρνάρα πριν από ένα μήνα ,ότι «το Μνημόνιο είναι το μόνο σοβαρό κείμενο στη χώρα. Είναι το μόνο με στόχους και χρονοδιαγράμματα».
Αυτό που φάνηκε πως φοβήθηκαν περισσότερο από αυτό το καινοτόμο και μαχητικό κίνημα της νεολαίας του 2008 και του 2009, ήταν ότι είχε μια βαθιά συστημική αμφισβήτηση.
Μεταξύ άλλων καινοτόμων χαρακτηριστικών το κίνημα αυτό εκφράστηκε με πρωτότυπα συνθήματα, με πρωτότυπες αφίσες χωρίς τα γνωστά στερεότυπα κλπ.
Ήταν σαφές, βέβαια, ότι είχε μια γενική κατεύθυνση αμφισβήτησης απέναντι στο σύστημα και με αυτή την έννοια έκανε κριτική, ίσως , και στην Αριστερά , στο βαθμό που είδε τα κόμματα της Αριστεράς ως συστημικά, ως ένα κομμάτι, δηλαδή, ενός φθαρμένου και πολιτικού κομματικού συστήματος που δεν μπορεί να παράξει κάτι θετικό.
Από αυτή την άποψη το πολύ σημαντικό για μας ήταν και θα είναι σε ανάλογα εγχειρήματα στο μέλλον να τα λάβουμε όλα αυτά υπόψιν μας και να έχουμε ένα διάλογο μαζί τους.
Να δούμε με ποιο τρόπο θα φανεί αυτή η αντισυστημική φύση του ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο επικοινωνιακά αλλά μέσα και από την πολιτική μας δράση, τις μορφές δράσης, το πώς μπορούμε να μιλήσουμε στους νέους κ.λπ.
Βέβαια, θέλω να πιστεύω ότι σε ένα βαθμό αυτό το μήνυμα έχει ληφθεί, γιατί πίσω από την ανησυχία που βλέπαμε σε πολλούς γονείς, λόγω της οξύτητας που υπήρχε αυτές τις πρώτες μέρες του κινήματος, βλέπει κανείς ότι μπήκαν βαθύτερα ερωτηματικά, τα οποία δεν έμπαιναν μέχρι τότε με συνειδητό τρόπο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και όλη η Αριστερά πρέπει να συνεισφέρει με ουσιαστικό τρόπο. Για να μην γίνουν τα λάθη του 2008-2009, λάθη που θα αποβούν καθοριστικά στην προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να βρει τις απαραίτητες κοινωνικές συμμαχίες, για να δημιουργήσει ένα ευρύ μαχητικό κοινωνικό μέτωπο , το οποίο θα τον οδηγήσει από την κυβερνητική εξουσία στην εξουσία μαζί και για τους εργαζόμενους και τους νέους. Το χρονικό σημείο και η συγκυρία για την Αριστερά είναι κομβικές και οι νέοι έχουν αποδείξει ιστορικά ότι είναι σκληροί κριτές.
Η Αριστερά οφείλει και πρέπει να βρει την απαραίτητη γείωση στο νεολαιίστικο κίνημα και ειδικά στις μαχητικότερες πτυχές του.
Το κυριότερο , βέβαια , στοιχείο που πρέπει να παλέψει η Αριστερά είναι η εμφύσηση ταξικής συνείδησης στη νεολαία ,η οποία εκ των πραγμάτων είναι σε πρωτόλεια μορφή και κυρίως εξ' αντανακλάσεως. Οι νέοι φοιτητές, φοιτήτριες και πολύ περισσότερο οι νέοι που φοιτούν σε Δημόσια ΙΕΚ ή ακόμα περισσότερο σε Ιδιωτικά ΙΕΚ επειδή δεν έχουν σχεδόν καμία γείωση με το συνδικαλιστικό κίνημα στους χώρους δουλιάς, η μόνη ταξική τους αναφορά έχει να κάνει με βιώματα από την οικογένεια ή τον κοινωνικό τους περίγυρο.
Βέβαια, η νεολαία και κυρίως οι ηλικίες από 18-27 είναι ,ίσως, από τα πιο σκληρά χτυπημένα τμήματα στον τομέα των εργασιακών σχέσεων. Μάλιστα, σε μια περίοδο βίαιης και βαθιάς φτωχοποίησης, αυτό το κομμάτι της νεολαίας εξωθείται βίαια στην αγορά εργασίας με τους χειρότερους όρους. Συνεπώς , υπάρχει μια πολύ ταχύτερη και με "καθαρότερους" όρους είσοδος στις γραμμές του κόσμου της εργασίας απ' ότι υπήρχε πριν π.χ. 10 χρόνια.
Η παραπάνω κατάσταση οδηγεί μαθητές γυμνασίων και λυκείων να βλέπουν ζοφερό κι αβέβαιο το πολύ κοντινό τους μέλλον, σε αντίθεση ,επίσης, με 10 χρόνια πριν που υπήρχε μια αβεβαιότητα για την μετά-ακαδημαϊκή περίοδο και την είσοδο στην αγορά εργασίας, αλλά το άμεσο μέλλον ήταν, σχεδόν, προδιαγεγραμμένο και δεδομένο με την εισαγωγή σε ένα ΤΕΙ ή ΑΕΙ.
Όλα αυτά μαζί με το τεράστιο οικονομικό βάρος που έχει πέσει στις πλάτες της μεγάλης πλειοψηφίας των οικογενειών καθώς και η συνολική απαξίωση της νεολαίας από την πολιτεία, έχει οδηγήσει σε μια πιο "γρήγορη" αλλά και εν δυνάμει εγγύτερη στον κόσμο της εργασίας ριζοσπαστικοποίηση.
Η Αριστερά, παραταύτα, οφείλει να βρει τη συγκολλητική εκείνη ουσία που θα συμβάλλει στη βαθύτερη ταξική συνειδητοποίηση της νεολαίας και για να μην συμβαίνει αυτό μόνο εξ' αντανακλάσεως , η Αριστερά οφείλει να θέσει ρητά επί τάπητος το θέμα της σύνδεσης της νεολαίας με το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα μέσω συγκεκριμένων κοινών – καινοτόμων δράσεων.
Οι δράσεις αυτές μπορούν να ξεκινούν από τη δημιουργία κοινού αντιφασιστικού μετώπου εργαζόμενων – νεολαίας μέχρι και τη δημιουργία κοινού αντιμνημονιακού μετώπου, αφού θεσπιστούν οι απαραίτητες δράσεις συνειδητοποίησης και εμφύσησης ταξικής συνείδησης στη νεολαία.
Σχετικά με τη φοιτητιώσα νεολαία που μια μεγάλη της μερίδα ,πλέον, εργάζεται, θα ήταν στη σωστή κατεύθυνση η δημιουργία πρωτοβουλιών "εργαζόμενων φοιτητών".
Κάτι τέτοιο δεν θα είχε μόνο σκοπό τη σύνδεση του φοιτητικού με το εργατικό κίνημα αλλά θα απαντούσε και σε υπαρκτά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι φοιτητές που εργάζονται (ποια μέριμνα πρέπει να ληφθεί σε ώρες π.χ. παραδόσεων μαθημάτων/εργαστηρίων όπου η παρουσία είναι υποχρεωτική κ.α.). Μια τέτοιου τύπου πρωτοβουλία θα μπορούσε να έχει πολλαπλά χρήσιμα αποτελέσματα.
Χρέος της Αριστεράς , τελικά, είναι βοηθήσει στην πολιτικοποίηση των αιτημάτων της νεολαίας, να συνδέσει το γενικό με το ειδικό και να συμβάλλει στη διαμόρφωση συλλογικής κοινωνικής συνείδησης στη νεολαία με αίτημα την ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών και των πολιτικών εκφραστών τους.
Όλες οι κινητοποιήσεις της νεολαίας που θα αναπτυχθούν πρέπει να αναδείξουν τις πολιτικές αιτίες της κρίσης, να ενσωματώσουν πολιτικά αιτήματα για την ανατροπή των πολιτικών της μνημονιακής συγκυβέρνησης, εξειδικεύοντάς τα με βάση τις συγκεκριμένες συνθήκες και τις συγκεκριμένες ανάγκες της νεολαίας.
Καίριο σημείο για την επιτυχία των μελλοντικών αγώνων του νεολαιίστικου κινήματος θα πρέπει να αποτελεί μια συνάντησή του με τα ταξικά εργατικά συνδικάτα, με τα κοινωνικά κινήματα, το κίνημα των ανέργων (η οποία μαστίζει πάνω από τους μισούς νέους της χώρας μας).
Τα παραπάνω αποτελούν αναγκαία προϋπόθεση για την ανάταση του κινήματος όχι μόνο της νεολαίας αλλά ολόκληρου του εργατικού λαϊκού κινήματος.
Στη βάση αυτή θα πρέπει να αξιοποιηθούν τα δυνατά σημεία του κινήματος όπως: η αναγέννηση των λαϊκών συνελεύσεων στις γειτονιές, θεματικών κινημάτων κοινωνικής αντίστασης (πχ αντίσταση σε χαράτσια , φοροεπιδρομή, πλειστηριασμούς κλπ), η αυξανόμενη ένταξη των μικρομεσαίων αυτοαπασχολουμένων στις κινητοποιήσεις που παραδοσιακά στη χώρα μας εκφράζονταν από τη χρεοκοπημένη , πλέον, λεγόμενη «λαϊκή δεξιά», η οποία δεν μπορεί να επικρατήσει ούτε στο κόμμα-κύριο εκφραστή της , δηλ. τη ΝΔ και δεν συμμετείχαν κλπ.
Είναι, όμως, σαφές, επιπλέον ότι θα πρέπει να αναλάβουμε δράσεις για την έλλειψη συντονισμού των αγώνων και την απουσία κέντρων οργάνωσης και αλληλεγγύης των αγώνων.
Οι μεγάλες στιγμές γεννήθηκαν, όταν το εργατικό συνδικαλιστικό συναντήθηκε και συμπορεύτηκε με το νεολαιίστικο κίνημα και το ευρύτερο λαϊκό κίνημα (πχ μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις σε συντονισμό με τα κινήματα των πλατειών κλπ).
Οι μεγάλες στιγμές του κινήματος γεννήθηκαν , επίσης, όταν τα αιτήματα του κόσμου της εργασίας , των συμμάχων του και κυρίως της νεολαίας απέκτησαν πολιτικά χαρακτηριστικά, όταν η Αριστερά πορεύτηκε αποφασιστικά και συγκρουσιακά μαζί με τον κόσμο της εργασίας και με τη νεολαία στην πρωτοπορία , στις καταλήψεις, στους δρόμους και τις πλατείες.
Η Αριστερά και ο κύριος εκφραστής της , εκ των πραγμάτων , ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να επανασυνδέσει και να συμβάλλει σε αυτήν την αναζωογόνηση του κινήματος , έτσι ώστε να επέλθει η πολυπόθητη προοδευτική ανατροπή.
Όμως, ένα νεολαιίστικο κίνημα με ορμή , ελπίδα και προσανατολισμό δεν θα καμφθεί!
Το νεολαιίστικο κίνημα οφείλει να αξιοποιήσει τις εμπειρίες και τα διδάγματα και να χρησιμοποιήσει εκείνες τις μορφές πάλης που δεν θα φέρουν το κίνημα σε θέση απολογητή και θα του εξασφαλίζουν συμμάχους και ερείσματα σε όλη την κοινωνία.
Οφείλει να αξιοποιήσει τα διδάγματα του Δεκέμβρη του 2008, να μελετήσει τα διδάγματα και να «πατήσει» στην εμπειρία ακόμα και τις παρακαταθήκες του αντιδικτατορικού αγώνα (με τις όποιες αναλογίες συνθηκών μπορεί να βρει).
Σαφώς , η κριτική που δέχθηκε το κίνημα της νεολαίας το 2008 ότι δεν έχει πρόγραμμα, ενώ η βάση του ήταν μαθητές και μαθήτριες δεν ήταν η πλέον γόνιμη αν και είχε, σαφώς, μια δόση αλήθειας.
Το ερώτημα που τίθεται, όμως, είναι, σε ποιο βαθμό θα μπορούσε να έχει πρόγραμμα και την απαραίτητη εκείνη συνοχή που θα το καθιστούσε , τελικά, απόλυτα νικηφόρο.
Παρά την όποια κριτική μπορεί να διατυπωθεί , ήταν ένα πρωτοφανές σε έκταση, σε αυθεντικότητα και σε βάθος κίνημα που είχε να βιώσει η Ελλάδα εδώ και δεκαετίες.
Βέβαια φαίνεται σαν κακόγουστο αστείο η κουβέντα περί προγράμματος, όταν μεγάλα κόμματα που επί χρόνια διεκδικούσαν την κυβερνητική εξουσία, στο πλαίσιο του δικομματισμού, δεν είχαν κανένα απολύτως πρόγραμμα, για να μην αναφερθούμε στην κυνική παραδοχή του Γ. Στουρνάρα πριν από ένα μήνα ,ότι «το Μνημόνιο είναι το μόνο σοβαρό κείμενο στη χώρα. Είναι το μόνο με στόχους και χρονοδιαγράμματα».
Αυτό που φάνηκε πως φοβήθηκαν περισσότερο από αυτό το καινοτόμο και μαχητικό κίνημα της νεολαίας του 2008 και του 2009, ήταν ότι είχε μια βαθιά συστημική αμφισβήτηση.
Μεταξύ άλλων καινοτόμων χαρακτηριστικών το κίνημα αυτό εκφράστηκε με πρωτότυπα συνθήματα, με πρωτότυπες αφίσες χωρίς τα γνωστά στερεότυπα κλπ.
Ήταν σαφές, βέβαια, ότι είχε μια γενική κατεύθυνση αμφισβήτησης απέναντι στο σύστημα και με αυτή την έννοια έκανε κριτική, ίσως , και στην Αριστερά , στο βαθμό που είδε τα κόμματα της Αριστεράς ως συστημικά, ως ένα κομμάτι, δηλαδή, ενός φθαρμένου και πολιτικού κομματικού συστήματος που δεν μπορεί να παράξει κάτι θετικό.
Από αυτή την άποψη το πολύ σημαντικό για μας ήταν και θα είναι σε ανάλογα εγχειρήματα στο μέλλον να τα λάβουμε όλα αυτά υπόψιν μας και να έχουμε ένα διάλογο μαζί τους.
Να δούμε με ποιο τρόπο θα φανεί αυτή η αντισυστημική φύση του ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο επικοινωνιακά αλλά μέσα και από την πολιτική μας δράση, τις μορφές δράσης, το πώς μπορούμε να μιλήσουμε στους νέους κ.λπ.
Βέβαια, θέλω να πιστεύω ότι σε ένα βαθμό αυτό το μήνυμα έχει ληφθεί, γιατί πίσω από την ανησυχία που βλέπαμε σε πολλούς γονείς, λόγω της οξύτητας που υπήρχε αυτές τις πρώτες μέρες του κινήματος, βλέπει κανείς ότι μπήκαν βαθύτερα ερωτηματικά, τα οποία δεν έμπαιναν μέχρι τότε με συνειδητό τρόπο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και όλη η Αριστερά πρέπει να συνεισφέρει με ουσιαστικό τρόπο. Για να μην γίνουν τα λάθη του 2008-2009, λάθη που θα αποβούν καθοριστικά στην προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να βρει τις απαραίτητες κοινωνικές συμμαχίες, για να δημιουργήσει ένα ευρύ μαχητικό κοινωνικό μέτωπο , το οποίο θα τον οδηγήσει από την κυβερνητική εξουσία στην εξουσία μαζί και για τους εργαζόμενους και τους νέους. Το χρονικό σημείο και η συγκυρία για την Αριστερά είναι κομβικές και οι νέοι έχουν αποδείξει ιστορικά ότι είναι σκληροί κριτές.
Η Αριστερά οφείλει και πρέπει να βρει την απαραίτητη γείωση στο νεολαιίστικο κίνημα και ειδικά στις μαχητικότερες πτυχές του.
Το κυριότερο , βέβαια , στοιχείο που πρέπει να παλέψει η Αριστερά είναι η εμφύσηση ταξικής συνείδησης στη νεολαία ,η οποία εκ των πραγμάτων είναι σε πρωτόλεια μορφή και κυρίως εξ' αντανακλάσεως. Οι νέοι φοιτητές, φοιτήτριες και πολύ περισσότερο οι νέοι που φοιτούν σε Δημόσια ΙΕΚ ή ακόμα περισσότερο σε Ιδιωτικά ΙΕΚ επειδή δεν έχουν σχεδόν καμία γείωση με το συνδικαλιστικό κίνημα στους χώρους δουλιάς, η μόνη ταξική τους αναφορά έχει να κάνει με βιώματα από την οικογένεια ή τον κοινωνικό τους περίγυρο.
Βέβαια, η νεολαία και κυρίως οι ηλικίες από 18-27 είναι ,ίσως, από τα πιο σκληρά χτυπημένα τμήματα στον τομέα των εργασιακών σχέσεων. Μάλιστα, σε μια περίοδο βίαιης και βαθιάς φτωχοποίησης, αυτό το κομμάτι της νεολαίας εξωθείται βίαια στην αγορά εργασίας με τους χειρότερους όρους. Συνεπώς , υπάρχει μια πολύ ταχύτερη και με "καθαρότερους" όρους είσοδος στις γραμμές του κόσμου της εργασίας απ' ότι υπήρχε πριν π.χ. 10 χρόνια.
Η παραπάνω κατάσταση οδηγεί μαθητές γυμνασίων και λυκείων να βλέπουν ζοφερό κι αβέβαιο το πολύ κοντινό τους μέλλον, σε αντίθεση ,επίσης, με 10 χρόνια πριν που υπήρχε μια αβεβαιότητα για την μετά-ακαδημαϊκή περίοδο και την είσοδο στην αγορά εργασίας, αλλά το άμεσο μέλλον ήταν, σχεδόν, προδιαγεγραμμένο και δεδομένο με την εισαγωγή σε ένα ΤΕΙ ή ΑΕΙ.
Όλα αυτά μαζί με το τεράστιο οικονομικό βάρος που έχει πέσει στις πλάτες της μεγάλης πλειοψηφίας των οικογενειών καθώς και η συνολική απαξίωση της νεολαίας από την πολιτεία, έχει οδηγήσει σε μια πιο "γρήγορη" αλλά και εν δυνάμει εγγύτερη στον κόσμο της εργασίας ριζοσπαστικοποίηση.
Η Αριστερά, παραταύτα, οφείλει να βρει τη συγκολλητική εκείνη ουσία που θα συμβάλλει στη βαθύτερη ταξική συνειδητοποίηση της νεολαίας και για να μην συμβαίνει αυτό μόνο εξ' αντανακλάσεως , η Αριστερά οφείλει να θέσει ρητά επί τάπητος το θέμα της σύνδεσης της νεολαίας με το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα μέσω συγκεκριμένων κοινών – καινοτόμων δράσεων.
Οι δράσεις αυτές μπορούν να ξεκινούν από τη δημιουργία κοινού αντιφασιστικού μετώπου εργαζόμενων – νεολαίας μέχρι και τη δημιουργία κοινού αντιμνημονιακού μετώπου, αφού θεσπιστούν οι απαραίτητες δράσεις συνειδητοποίησης και εμφύσησης ταξικής συνείδησης στη νεολαία.
Σχετικά με τη φοιτητιώσα νεολαία που μια μεγάλη της μερίδα ,πλέον, εργάζεται, θα ήταν στη σωστή κατεύθυνση η δημιουργία πρωτοβουλιών "εργαζόμενων φοιτητών".
Κάτι τέτοιο δεν θα είχε μόνο σκοπό τη σύνδεση του φοιτητικού με το εργατικό κίνημα αλλά θα απαντούσε και σε υπαρκτά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι φοιτητές που εργάζονται (ποια μέριμνα πρέπει να ληφθεί σε ώρες π.χ. παραδόσεων μαθημάτων/εργαστηρίων όπου η παρουσία είναι υποχρεωτική κ.α.). Μια τέτοιου τύπου πρωτοβουλία θα μπορούσε να έχει πολλαπλά χρήσιμα αποτελέσματα.
Χρέος της Αριστεράς , τελικά, είναι βοηθήσει στην πολιτικοποίηση των αιτημάτων της νεολαίας, να συνδέσει το γενικό με το ειδικό και να συμβάλλει στη διαμόρφωση συλλογικής κοινωνικής συνείδησης στη νεολαία με αίτημα την ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών και των πολιτικών εκφραστών τους.
Όλες οι κινητοποιήσεις της νεολαίας που θα αναπτυχθούν πρέπει να αναδείξουν τις πολιτικές αιτίες της κρίσης, να ενσωματώσουν πολιτικά αιτήματα για την ανατροπή των πολιτικών της μνημονιακής συγκυβέρνησης, εξειδικεύοντάς τα με βάση τις συγκεκριμένες συνθήκες και τις συγκεκριμένες ανάγκες της νεολαίας.
Καίριο σημείο για την επιτυχία των μελλοντικών αγώνων του νεολαιίστικου κινήματος θα πρέπει να αποτελεί μια συνάντησή του με τα ταξικά εργατικά συνδικάτα, με τα κοινωνικά κινήματα, το κίνημα των ανέργων (η οποία μαστίζει πάνω από τους μισούς νέους της χώρας μας).
Τα παραπάνω αποτελούν αναγκαία προϋπόθεση για την ανάταση του κινήματος όχι μόνο της νεολαίας αλλά ολόκληρου του εργατικού λαϊκού κινήματος.
Στη βάση αυτή θα πρέπει να αξιοποιηθούν τα δυνατά σημεία του κινήματος όπως: η αναγέννηση των λαϊκών συνελεύσεων στις γειτονιές, θεματικών κινημάτων κοινωνικής αντίστασης (πχ αντίσταση σε χαράτσια , φοροεπιδρομή, πλειστηριασμούς κλπ), η αυξανόμενη ένταξη των μικρομεσαίων αυτοαπασχολουμένων στις κινητοποιήσεις που παραδοσιακά στη χώρα μας εκφράζονταν από τη χρεοκοπημένη , πλέον, λεγόμενη «λαϊκή δεξιά», η οποία δεν μπορεί να επικρατήσει ούτε στο κόμμα-κύριο εκφραστή της , δηλ. τη ΝΔ και δεν συμμετείχαν κλπ.
Είναι, όμως, σαφές, επιπλέον ότι θα πρέπει να αναλάβουμε δράσεις για την έλλειψη συντονισμού των αγώνων και την απουσία κέντρων οργάνωσης και αλληλεγγύης των αγώνων.
Οι μεγάλες στιγμές γεννήθηκαν, όταν το εργατικό συνδικαλιστικό συναντήθηκε και συμπορεύτηκε με το νεολαιίστικο κίνημα και το ευρύτερο λαϊκό κίνημα (πχ μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις σε συντονισμό με τα κινήματα των πλατειών κλπ).
Οι μεγάλες στιγμές του κινήματος γεννήθηκαν , επίσης, όταν τα αιτήματα του κόσμου της εργασίας , των συμμάχων του και κυρίως της νεολαίας απέκτησαν πολιτικά χαρακτηριστικά, όταν η Αριστερά πορεύτηκε αποφασιστικά και συγκρουσιακά μαζί με τον κόσμο της εργασίας και με τη νεολαία στην πρωτοπορία , στις καταλήψεις, στους δρόμους και τις πλατείες.
Η Αριστερά και ο κύριος εκφραστής της , εκ των πραγμάτων , ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να επανασυνδέσει και να συμβάλλει σε αυτήν την αναζωογόνηση του κινήματος , έτσι ώστε να επέλθει η πολυπόθητη προοδευτική ανατροπή.
* Ο τίτλος είναι εμπνευσμένος από το γαλλικό Μάη και σημαίνει η νεολαία είναι στους δρόμους. Eίναι η παράλλαξη του συνθήματος του Μάη του '68 "la beaute est dans la rue" δηλ. «Η ομορφιά είναι στους δρόμους».
**Ο Χρήστος Κασίμης είναι μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής της Ο.Μ. του ΣΥΡΙΖΑ Χαλανδρίου
**Ο Χρήστος Κασίμης είναι μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής της Ο.Μ. του ΣΥΡΙΖΑ Χαλανδρίου
Tρίτη 12 Νοεμβρίου 2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου