......................................Η Αριστερά στην 3η χιλιετία μόνο ως δύναμη ηθικής ανατροπής μπορεί να υπάρξει!
Σάββατο 13 Ιουλίου 2013
(Θαυμάσιο)! Αν…(οι αριστεροί πρέπει να γνωρίζουμε ότι η Αριστερά έρχεται, αν έρθει, για να αντιμετωπίσει μια καταστροφή !!!)
Αν θέλει μια χώρα να μείνει στο ευρώ, πρέπει να είναι έτοιμη ανά πάσα στιγμή να βγει απ’ το ευρώ.
Αν στην Ελλάδα υπήρχε εθνικήστρατηγική (κατά τις συγκλίσεις και τις αποκλίσεις των κομμάτων που εκφράζουν τις τάξεις) το θέμα του ευρώ δεν θα ήταν ταμπού ή έρμαιο προπαγάνδας, αλλά εργαλείο ή μάλλον όπλο διαπραγμάτευσης -εν μέσω κρίσης- και στη συνέχεια ανάπτυξης, είτε μένοντας (με τους δικούςμαςόρους), είτε βγαίνοντας (με τους δικούςμαςόρους) από την ευρωζώνη.
Κατάτούτο, ακόμα και για τη συντηρητική κυβέρνηση Σαμαρά -Βενιζέλου, αν δεν ήταν μια ακροδεξιά - νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση ανδρεικέλων, η εναλλακτικήπολιτική ως προς το ευρώ θα έπρεπε να… είναι εκ των ων ουκ άνευ.
μεένανσπαρακτικάτραγικό τρόπο (για τη χώρα) τα ανδρείκελα της Τρόικας έχουν αιχμαλωτίσει την Ελλάδα (που για αυτό λεηλατείται) σε μια πολιτική που, με πρόσχηματηναποφυγήτης εξόδου της χώραςαπ’ το ευρώ, την οδηγεί ακριβώς εκεί. Σε μια έξοδο καταστροφική, άνευ όρων ή μάλλον με τουςόρουςάλλων - θα πρόκειται για ήττα στρατιωτικού τύπου, με κοινωνική καταστροφή ανάλογη της Μικρασιατικής.
Γιατηναξιωματικήαντιπολίτευση συνεπώς και για την Αριστεράενγένει, η υποχρέωση απέναντι στον λαό να έχει εναλλακτική λύση ως προς το ευρώ είναι θέμα ζωήςή θανάτου για την Ελλάδα. Δεν
μπορεί η Αριστερά να πορεύεται με την παραδοχή ότι το θέμα αυτό είναιταμπού, υποτασσόμενη και όχιυπερβαίνοντας την κυβερνητικήπροπαγάνδα. Μάλιστα, ο προβληματισμός αυτός πρέπει να ’ναι δημόσιος, εν γνώσει του λαού, χωρίς να φοβάται η Αριστερά τις κατηγορίες για πολυγλωσσίαπου στην πραγματικότητα την εγκλωβίζουν στον κυβερνητικό μονόδρομο και την ενιαίασκέψη.
ΤανέααπότηΔύση γίνονται κάθε μέρα όλο και πιο σκοτεινά. «Σε οριακή κατάσταση η Ελλάδα». «Η Ελλάδα σε τραγική κατάσταση». «Δεν είναι δυνατόν να αποπληρωθεί το χρέος». «Ο συνεχής δανεισμός οδηγεί σε κατάρρευση την ελληνική κοινωνία». «Το ελληνικό μνημόνιο είναι το χειρότερο στην ιστορία του ΔΝΤ».
Η συνισταμένη των απόψεων που διατυπώνονται τον τελευταίο καιρό στον δυτικό Τύπο από διακεκριμένους αναλυτές κατατείνει στο ότι η σχέσηΕυρώπης - Ελλάδας γίνεται «όλο και πιο τοξική» με τους Ευρωπαίους πολίτες να «δυσανασχετούν όλο και πιο πολύ» με τους «τεμπέληδες» και «διεφθαρμένους» Ελληνες, με «ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και τράπεζες» να «ληστεύουν την Ελλάδα όλο και πιο ξεδιάντροπα» και με τους «Ελληνες να μην αντέχουν άλλο αυτό που τους συμβαίνει».
Αυτάαπ’ τη Δύση. Εδώ, τσίρκο. Τίποτα δεν του βγαίνει του κ.Σαμαροβενιζέλου: Η τρύπα 1,6 δισ. στα έσοδα είναι το λιγότερο, διότι αύριο κάτιχειρότερο θα «σκάσει». Κάθε μέρα, κάθε βδομάδα κάτι χειρότερο σκάει έως το επόμενο χειρότερο. Ομωςτο
κυρίωςχειρότερο είναι το ίδιο το κυβερνάν. Το πολυνομοσχέδιο για παράδειγμα, ένα σπασμωδικό έκτρωμα που το θολωμένοτουμυαλόβαδίζεικαιπαραμιλά - καταργούν τις αποδείξεις/επαναφέρουν τις αποδείξεις, ένα αλαλούμ, με φόρους θανατηφόρους, κωμικούς αν δεν ήταν εγκληματικοί. Τακάθεφορά
«νέαμέτρα» εξορκίζονται μόνον για να εξαγγελθούν λίγο μετά. Ούτε η Πορτογαλία πάει καλά (κατά τα προτάγματα και διατάγματα του Βερολίνου), ούτε η Ιρλανδία. Η Ισπανία παραπαίει, όπως κλονίζεται και η Ιταλία. Αλλά η Ελλάδα φαίνεται ξεγραμμένη.
Στησυγκυρίααυτή ενδεχόμενη άνοδος της Αριστεράς στην εξουσία εδώ στην Ελλάδα θα είχε ιστορική αξία για όλη την Ενωση. Το ενδεχόμενοαυτό
καθίσταται όλο και πιο ισχυρό, διότι η κυβερνητική αντιλαϊκή πολιτικήαπορφανεύειαπόκάθεελπίδαμέγαμέροςτωνψηφοφόρων του δικομματισμού – στην πραγματικότητα ό,τι απέμεινε απ’ τον δικομματισμό,ζειτοίδιοτου το ρέκβιεμ.
Στοσημείοαυτό, μιας ιστορικής καμπής, η ευρωπαϊκή ιστορία μας λέει ότι αρκετά αριστερά κόμματα προκειμένου να διευρύνουν την εκλογική τους απήχηση στράφηκαν προς το κέντρο. Αντί με το ριζοσπαστικό τους πρόγραμμα να προσελκύσουν και τους μη αριστερούς, «πήγαν με τα νερά τους», καταλήγοντας στον βάλτο μιας ατελέσφορηςειςό,τιαφοράτασυμφέροντατωνλαώνδιαχείρισης. Από το Ιταλικό Κομουνιστικό Κόμμα, τη Γερμανική Σοσιαλδημοκρατία, τους Βρετανούς Εργατικούς και πολλούς άλλους απέμειναν τα φαντάσματά τους.
Το δίλημμα για τα αριστερά κόμματα σε τέτοιες ιστορικές στιγμές είναι:εξουσίαήεξαφάνιση. Αν δεν πάρουν την εξουσία («χθες ήταν νωρίς, αύριο θα είναι αργά»), επιστρέφουν στην ελάσσονα αντιπολίτευση. Αν πάρουν την εξουσία και την ασκήσουν στο πλαίσιοόσωναντιπολιτεύονταν, εξαφανίζονται.
Αυτότοπρόβλημα αντιμετωπίζει αυτήν τη στιγμή και ο ΣΥΡΙΖΑ. Αν υποκαταστήσει τη ριζοσπαστική του πολιτική με τη μετριοπάθεια που υποτίθεται ότι θα τον καθιστούσε ελκυστικό σε ευρύτερα στρώματα ψηφοφόρων, το πιθανότερο είναι να χάσει και απ’ τα αριστερά του και απ’ τα δεξιά του. Διότιτοζητούμενοαυτήντηστιγμή
δενείναιναπάρειτηνεξουσία, αλλά να ξέρειο λαός τι θα κάνει η Αριστερά αν πάρει την εξουσία.
Η περιστροφή του ΣΥΡΙΖΑ γύρω από χλωμά κεντρώα, δημοκρατικά αιτήματα δεν αντιστοιχείστους καιρούς. Και αυτό οι ψηφοφόροι τοξέρουν. Το ζητούμενο είναι να βρει ο κεντρώος, ο ΠΑΣΟΚος ή ο δεξιός ψηφοφόρος χρήσιμοκαιελκυστικό ένα αριστερό ριζοσπαστικό πρόγραμμα που δηλώνειτι θέλει καιτιθακάνει.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ αναλάβει την εξουσία με ένα τέτοιο πρόγραμμα (πεντακάθαρο στη γνώσητουλαού), θα έχει όπλοτουτον λαό και ο λαός θα έχει όπλοτου τηνΑριστερά. Κι αυτή η σχέση είναι απαραίτητη, διότι όποια κυβερνητική πολιτική
αποπειραθεί να σπάσει σε οποιαδήποτε ευρωπαϊκή χώρα τηνπροδιαγεγραμμένηακολουθίατωννεοφιλελεύθερων - ακροδεξιώνεπιλογών θα αντιμετωπίσει θεούςκαιδαίμονες. Αν η Αριστερά δεν μπορεί παρά να υποσχεθεί στον λαό μόνον «ιδρώτα και αίμα» για ένα μεγάλο διάστημα προκειμένου να βγούμε απ’ τον τάφο μας, πρώτος απ’ όλους πρέπει να το ξέρει ο λαός.
Μάλιστα η Αριστερά πρέπει πρώτα να «κυβερνήσει» για να κυβερνήσει. Κι αυτό δεν γίνεται στα πάνελ, γίνεται με προτάσεις και ενέργειεςπαντού, σε όλους τους χώρους, για όλα τα προβλήματα.
Αν το ΠΑΣΟΚ πρόδωσε τον ΠΑΣΟΚο, αν η Ν.Δ. παρέδωσε τον νεοδημοκράτη όμηρο, αυτό σημαίνει ότι δεν έχει νόημα για την Αριστερά να τους μιλήσει στη γλώσσα τους, αλλά να τους προτείνει τη δική της. Και να μπει η πολιτική της στη βάσανο της κρίσης τους.
Αν η Αριστερά αμβλύνει τον λόγο της (όπως έκανε η ΔΗΜΑΡ), αν παραιτηθεί απ’ τους μακροπρόθεσμους στρατηγικούς της στόχους όσον κι απ’ το βραχυπρόθεσμο πρόγραμμά της εναντίον των μνημονιακών πολιτικών, δεν θα κυβερνήσει, ή, αν κυβερνήσει, δεν θα έχει κυβερνήσει αυτή.
Κι επειδή η διακυβέρνηση για την Αριστερά δεν είναι αυτοσκοπός, καλό είναι όλοι οι πολίτες κι όχι μόνο οι αριστεροί να γνωρίζουμε ότι η Αριστερά έρχεται, αν έρθει, για να αντιμετωπίσει μια καταστροφή.
Μια δομική καταστροφή.
Θα κληθεί να ανατάξει μια χώρα με σπασμένη ραχοκοκκαλιά. Κι αυτό μόνον ο λαός ο ίδιος με τις δυνάμεις του μπορεί να το πετύχει, σε ταξική βάσηκαι κατά τα συμφέροντά του. Τις τελευταίες δεκαετίες έχει συσσωρευθεί ικανή ιστορική μνήμη. Αυτήν τη φορά όσοι ψηφίσουν Αριστερά δεν θα ψηφίσουν απόαπελπισία, αλλά από ελπίδα. Οχι για διαμαρτυρία, αλλά για λύσεις. Αυτήν τη φορά δεν υπάρχουν στο προσκήνιο «αριστεροί» δημαγωγοί όπως ο Ανδρέας για να αποπροσανατολίσουν τον λαό, αλλά ένα συλλογικό (και επιτέλους ισχυρό εκλογικώς) κόμμα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, καθώς κι άλλες αριστερές δυνάμεις, όπως οι κομμουνιστές και η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά. Οπως επίσης και οιπατριωτικές δυνάμεις από όλους τους πολιτικούς χώρους, πλην των φασιστών.
Αλλά κυρίως υπάρχει η ανάγκη για όλους τους ψηφοφόρους όλων των κομμάτων του επαναπροσδιορισμού της σχέσης τους με τα κόμματά τους. Το πράγμα θέλει σκέψη. Μπορεί, για παράδειγμα, ο νεοδημοκράτης να ακούει το κόμμα του να κλαίει για όσα του κάνει μόνο και μόνο για να του κάνει χειρότερα;
Το μεγάλο ζητούμενοσήμερα είναι η ελπίδα. Δεν μπορούμε να κλαυθμηρίζουμε κάνοντας δίκη προθέσεων στο μέλλον. Ούτε όμως και ναυπογράψουμεσυμβόλαιο μαζί του. Μόνον τις ευθύνες μας μπορούμε να αναλάβουμε και να αγωνισθούμε.
«Οταν η Ελλάδα πλήττεται, ουδείς Ελληνας αδιάφορος»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου