Ο ελευθερωτής δεν θα έρθει ούτε απόψε.

φωτ. Οδοφρ. 

Μας έκαναν κακομοίρηδες. Χωρίς θέρμανση, χωρίς λεφτά για μετακινήσεις, χωρίς στον ήλιο μοίρα. Κοπήκανε οι λιγοστές Σαββατιάτικες έξοδοι, κοπήκανε και τα όνειρα μαζί με τις δουλειές και τους μισθούς. Φοβισμένοι και μίζεροι, μετράμε τα κέρματα για να βγει ο μήνας.
Μιλάμε για επαναστάσεις διαδικτυακά, όλοι αναρωτιούνται γιατί δεν αντιδρούμε, που είναι εκείνο το γονίδιο μεγαλείου των Ελλήνων και αν το κληρονόμησαν οι σύγχρονοι. Απάντηση δεν έχει κανείς να δώσει. Μόνο διαπιστώσεις για το χάλι μας. Το βλέπουμε κάθε μέρα στον καθρέφτη, τσιμπλιασμένο και πρησμένο, μαζί με εκείνη την βαθειά ρυτίδα στο μέτωπο που αρχίζει να γίνεται χαρακιά, από την καθημερινή πίεση. Δεν φαίνεται και καμιά σοβαρή διέξοδος, τουλάχιστον όχι μέσα σε ένα μυαλό φορτισμένο από την στραπατσάδα του ασύμμετρου βίου. Η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια θα μπορούσε να είχε τίτλο "πως ένας χαρούμενος αξιοπρεπής λαός, μεταμορφώνεται σταδιακά σε επαίτης, για να κερδίσει ότι νόμιζε δεδομένο". Τον σεβασμό στην ζωή του. Σωτήρες παντού, μα εγώ βλέπω ένα ιστό θανατηφόρο να υφαίνεται γύρω μας. Μας έκαναν μυγούλες, μας τυλίγουν, μας ναρκώνουν, μέχρι να έρθει η ώρα του γεύματος. Αδύναμοι, τρομαγμένοι,πλανεμένοι, κρυμμένοι και από τον εαυτό μας, θρασύδειλα επιθετικοί ψάχνουμε λύσεις σε θεούς και δαίμονες, αλλά όχι στην πραγματική πηγή που ρίχνει το νερό στον μύλο της ιστορίας. Έπιασε το κόλπο της εξαθλίωσης; Αποδεχτήκαμε να γίνουμε πειθήνιοι δούλοι με σκυμμένο το κεφάλι, που περιμένουν τον ελευθερωτή που ποτέ δεν θα ρθει;

zou blo