Ο κεϋνσιανός δρόμος της απώλειας: Στην εκδήλωση του ΕΔΕΚΟΠ για τη δραχμή

H «πιο σοβαρή και τεκμηριωμένη πρόταση» δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ούτε αριστερή, ούτε ριζοσπαστική.

Πρώτα, με­ρι­κά συ­μπε­ρά­σμα­τα που ανή­κουν στην κα­τη­γο­ρία του αυ­τό­πτη μάρ­τυ­ρα και θεατή. Η κι­νη­μα­το­γρα­φι­κή αί­θου­σα ΑΛ­ΚΥΟ­ΝΙΣ απο­δεί­χτη­κε πολύ μικρή για το πλή­θος που συ­γκέ­ντρω­σε η εκ­δή­λω­ση του ΕΔΕ­ΚΟΠ για τη με­τά­βα­ση στη δραχ­μή. Η αί­θου­σα ήταν κα­τά­με­στη και ασφυ­κτι­κά γε­μά­τη στη «γα­λα­ρία», είχε πα­ντού όρ­θιους, που έφθα­ναν έως έξω στο πε­ζο­δρό­μιο της Ιου­λια­νού - και αν ο κλει­στός χώρος δεν ξε­γε­λά το μάτι μι­λά­με για πάνω από 600-700 άτομα( η ΑΛ­ΚΥΟ­ΝΙΣ έχει 330 κα­θί­σμα­τα). Ο Κώ­στας Λα­πα­βί­τσας προ­λο­γί­ζο­ντας την εκ­δή­λω­ση είχε δίκιο όταν ανέ­φε­ρε πως η συμ­με­το­χή και η αντα­πό­κρι­ση του κό­σμου είναι ένα θε­τι­κό και συ­γκλο­νι­στι­κό μή­νυ­μα που αιφ­νι­δί­α­σε και τους ίδιους τους διορ­γα­νω­τές - κα­νο­νι­κά θα έπρε­πε να είχαν προ­νο­ή­σει για μια με­γα­λύ­τε­ρη αί­θου­σα. Προ­σθέ­τω ότι κατά την εκτί­μη­ση μου, θα έπρε­πε να έχουν προ­νο­ή­σει για πε­ρισ­σό­τε­ρα - και αυτό δεν αφορά μόνο τους κα­θη­γη­τές και εθε­λο­ντές του ΕΔΕ­ΚΟΠ.

Η εκ­δή­λω­ση, για την ακρί­βεια η συμ­με­το­χή σε αυτήν, ήταν μή­νυ­μα και για τις ση­με­ρι­νές ηγε­σί­ες της Λαϊ­κής Ενό­τη­τας και της Πλεύ­σης Ελευ­θε­ρί­ας - μαζί οι δύο σχη­μα­τι­σμοί δεν συ­γκέ­ντρω­σαν ούτε το 1/2 του κό­σμου στις δύο πρό­σφα­τες αντί­στοι­χες εκ­δη­λώ­σεις τους, στην αί­θου­σα της ΕΣΗΕΑ και τη ΣΦΙΓ­ΓΑ. Αυτό, κα­νο­νι­κά, πρέ­πει να προ­βλη­μα­τί­σει έντο­να τα επι­τε­λεία των δύο σχη­μα­τι­σμών - της ΛΑΕ και της Πλεύ­σης - κάτι κά­νουν, επι­κοι­νω­νια­κά και πο­λι­τι­κά, λάθος όταν κά­νουν εκ­δη­λώ­σεις σε στενό,εντέ­λει, κύκλο. Επί­σης καλό θα ήταν να τους προ­βλη­μα­τί­σει το γε­γο­νός ότι η ανυ­πο­μο­νη­σία και η δίψα του κό­σμου να ακού­σει και να γίνει κοι­νω­νός της «πιο σο­βα­ρής και τεκ­μη­ριω­μέ­νης πρό­τα­σης για τη με­τά­βα­ση στη δραχ­μή» προ­κά­λε­σε σπο­ρα­δι­κές, άλ­λο­τε πιο έντο­νες (πε­ρισ­σό­τε­ρο προς το πρό­σω­πο του Πα­να­γιώ­τη Λα­φα­ζά­νη) απο­δο­κι­μα­σί­ες του στυλ «τε­λειώ­νε­τε με τους χαι­ρε­τι­σμούς» και γε­νι­κή μουρ­μού­ρα και δυ­σφο­ρία, που εξη­γεί­ται και από το δεύ­τε­ρο φάουλ και σφάλ­μα των διορ­γα­νω­τών : Μια εκ­δή­λω­ση για την «πιο σο­βα­ρή και τεκ­μη­ριω­μέ­νη πρό­τα­ση για τη δραχ­μή» δεν στρι­μώ­χνε­ται Τε­τάρ­τη βράδυ, ει­δι­κά μά­λι­στα όταν με τη σχε­τι­κή κα­θυ­στέ­ρη­ση άφι­ξης τόσο του Λα­φα­ζά­νη όσο και της Κων­στα­ντο­πού­λου, τους χαι­ρε­τι­σμούς των δύο, καθώς και των δύο ξένων αντι­προ­σώ­πων, το κυ­ρί­ως μενού πα­ρου­σί­α­σης του ΕΔΕ­ΚΟΠ δια­δο­χι­κά με τον Μα­ριό­λη, τον Γα­βρι­η­λί­δη και τον ίδιο τον Λα­πα­βί­τσα, ξε­κί­νη­σε στις 9.20 και όχι στις 7, όπως ήταν αρ­χι­κά προ­γραμ­μα­τι­σμέ­νο. Πα­ρε­μπι­πτό­ντως, η Κων­στα­ντο­πού­λου «γλί­τω­σε» από κά­ποιες απο­δο­κι­μα­σί­ες στη σχε­τι­κή μα­κρη­γο­ρία του δικού της χαι­ρε­τι­σμού επει­δή δια­τύ­πω­σε ανοι­κτά, για δεύ­τε­ρη φορά, μετά την μου­σι­κο­θε­α­τρι­κή σκηνή ΣΦΙΓ­ΓΑ, τη θέση της «ενα­ντί­ον του ευρώ», θέση που επι­δο­κι­μά­στη­κε από το κοινό.

Η κα­θυ­στέ­ρη­ση προ­κά­λε­σε κό­πω­ση, ει­δι­κά για τους όρ­θιους, λε­λο­γι­σμέ­νο όσο και συ­γκα­λυμ­μέ­νο εκνευ­ρι­σμό, δυ­σφο­ρία - δεν ήταν ακρι­βώς...θεία λει­τουρ­γία, του­λά­χι­στον για όποιον συγ­χρω­τί­στη­κε με τους θε­α­τές. Και αυτό εξη­γεί­ται επί­σης καθώς το συ­ντρι­πτι­κά με­γα­λύ­τε­ρο τμήμα των ακρο­α­τών ήταν άν­θρω­ποι της τρί­της ηλι­κί­ας, συ­ντα­ξιού­χοι, με­σή­λι­κες, «από­μα­χοι της ζωής» ή πολύ κοντά στη δύση του ερ­γα­σια­κού τους βίου.Οι αντο­χές, φυ­σι­κές, ψυ­χι­κές, σω­μα­τι­κές, μπο­ρούν να προ­δώ­σουν και τον πιο κα­λό­πι­στο και πρό­θυ­μο θεατή και ακρο­α­τή. Πα­ρό­λα αυτά, πρυ­τά­νευ­σε η υπο­μο­νή - ένα ακόμη δι­δα­κτι­κό μά­θη­μα για τις ηγε­σί­ες της ΛΑΕ και της Πλεύ­σης που θε­ω­ρούν ότι πο­λι­τι­κή και επι­κοι­νω­νία σή­με­ρα ση­μαί­νουν συν­θή­μα­τα και εύ­κο­λα λόγια από την τη­λε­ό­ρα­ση και όχι τεκ­μη­ριω­μέ­νες, εμπε­ρι­στα­τω­μέ­νες και συ­νε­κτι­κές θέ­σεις - όπλα στην κα­θη­με­ρι­νή επι­χει­ρη­μα­το­λο­γία και ζωή του κάθε πο­λί­τη.

Και εδώ είναι το τρίτο φάουλ και η χα­μέ­νη ευ­και­ρία των διορ­γα­νω­τών : Αν και ολο­φά­νε­ρα, δεν υπήρ­χαν υπο­στη­ρι­κτές του ευρώ ή αμ­φι­τα­λα­ντευό­με­νοι, του­λά­χι­στον, στο θέμα της ρήξης με την ευ­ρω­ζώ­νη ανά­με­σα στο κοινό, το πλή­θος δι­ψού­σε και κατά κά­ποιον τρόπο απαι­τού­σε να εξο­πλι­στεί με βά­σι­μα, κα­θα­ρά, κα­τα­νοη­τά και σαφή επι­χει­ρή­μα­τα για τη με­τά­βα­ση στη δραχ­μή, επι­χει­ρή­μα­τα που θα μπο­ρού­σε να χρη­σι­μο­ποι­ή­σει στην κα­θη­με­ρι­νό­τη­τα του, στο κα­φε­νείο, στο οι­κο­γε­νεια­κό τρα­πέ­ζι, στην ουρά του ΟΑΕΔ, στη λαϊκή αγορά, στη γει­το­νιά και την πο­λυ­κα­τοι­κία του. Η εκ­δή­λω­ση έπα­σχε ακρι­βώς σε αυτό το ση­μείο : Δεν εκλα­ΐ­κευ­σε την «πιο σο­βα­ρή και τεκ­μη­ριω­μέ­νη πρό­τα­ση για τη με­τά­βα­ση στη δραχ­μή». Κά­ποιοι πί­να­κες ανα­λύ­σε­ων και τα δια­γράμ­μα­τα, που χρη­σι­μο­ποί­η­σε κυ­ρί­ως ο Μα­ριό­λης θα δυ­σκό­λευαν ακόμη και τε­λειό­φοι­τους φοι­τη­τές των οι­κο­νο­μι­κών. Η επι­μο­νή για ανά­δει­ξη συ­γκε­κρι­μέ­νων το­μέ­ων «πα­ρα­γω­γι­κής ανα­συ­γκρό­τη­σης» στη βιο­μη­χα­νία και τη γε­ωρ­γία δεν συ­νο­δεύ­τη­κε από την τεκ­μη­ριω­μέ­νη εξή­γη­ση του «γιατί αυτοί οι το­μείς - ατμο­μη­χα­νή και όχι άλλοι». Και δεν έλει­ψαν ορι­σμέ­νες «ευ­κο­λί­ες» βγαλ­μέ­νες λες από το δια­βρω­τι­κό πρί­σμα των τη­λε­ο­πτι­κών πα­ρα­θύ­ρων και της συ­γκα­τα­βα­τι­κής λο­γι­κής των πλα­τιών «εθνι­κών με­τώ­πων» για τη με­τά­βα­ση στη δραχ­μή.

Πα­ρά­δειγ­μα, ο Λα­πα­βί­τσας ισχυ­ρί­στη­κε ότι μέρος από το απαι­τού­με­νο απο­θε­μα­τι­κό των πε­ρί­που 12 δις ευρώ που απαι­τού­νται για το «πρώτο, με­τα­βα­τι­κό διά­στη­μα του ενός-δύο μηνών έως ότου εκτυ­πω­θούν στο σύ­νο­λο τους, οι νέες δραχ­μές» θα προ­έλ­θει από τα 24 δις «που βρί­σκο­νται κρυμ­μέ­να μέσα στα στρώ­μα­τα των Ελ­λή­νων». Η φράση προ­κά­λε­σε δί­καιη αγα­νά­κτη­ση : «Δεν έχου­με τέ­τοια ποσά στα σπί­τια μας», πε­τά­χτη­καν ορι­σμέ­νοι από τους θε­α­τές. Ο Λα­πα­βί­τσας επέ­μει­νε και ξε­πέ­τα­ξε την έν­στα­ση με ένα «ναι εντά­ξει όχι όλοι, πολ­λοί». «Ευ­κο­λία» δεύ­τε­ρη, η έκ­κλη­ση του Λα­πα­βί­τσα στην (ιδιω­τι­κή) Εθνι­κή Τρά­πε­ζα της Ελ­λά­δος να προ­ε­τοι­μά­ζει «χθες» το πα­ρα­πά­νω απο­θε­μα­τι­κό, «ανε­ξάρ­τη­τα αν πι­στεύ­ει ή όχι στη ρήξη με την ευ­ρω­ζώ­νη» - σε δια­φο­ρε­τι­κό ση­μείο την ίδια τρά­πε­ζα (και όλες τις υπό­λοι­πες και σωστά) την «απεί­λη­σε» με διο­ρι­σμό δη­μό­σιου επι­τρό­που, «την Κυ­ρια­κή το βράδυ» υπο­νο­ώ­ντας την Κυ­ρια­κή το βράδυ μετά τις εκλο­γές νίκης του «εθνι­κού με­τώ­που για τη δραχ­μή». Σύγ­χυ­ση ή αντί­φα­ση, να ζητά κα­νείς «προ­ε­τοι­μα­σία με­τά­βα­σης» ακρι­βώς από εκεί­νους που αντι­μά­χο­νται λόγω και έργω αυτή τη με­τά­βα­ση; Σύγ­χυ­ση, αντί­φα­ση ή ευ­σε­βείς πόθοι, ότι εκλο­γές με ορί­ζο­ντα την ανάρ­ρη­ση ενός «εθνι­κού με­τώ­που δραχ­μής» στην εξου­σία, θα έχουν χα­ρα­κτή­ρα «ομα­λής δια­δο­χής στην κυ­βερ­νη­τι­κή σκυ­τά­λη», οταν έχει προη­γη­θεί η τραυ­μα­τι­κή εμπει­ρία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ της κοι­νο­βου­λευ­τι­κής και κυ­βερ­νη­τι­κής ανά­θε­σης και όταν κυ­ρί­ως έχει προη­γη­θεί το με­γά­λο λάθος αδρα­νο­ποί­η­σης και απο­στρά­τευ­σης της κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας, όπως αυτή εκ­φρά­στη­κε δια­δο­χι­κά το 2015 στις πρώ­τες εκλο­γές και κυ­ρί­ως στο δη­μο­ψή­φι­σμα;

Το «εθνι­κό μέ­τω­πο», επί­σης για τη δραχ­μή, έμει­νε μια φράση με­τέ­ω­ρη και χωρίς εξη­γή­σεις, αν και οι ομι­λη­τές υπο­στή­ρι­ξαν ότι «το πο­λι­τι­κό και θε­σμι­κό ‘’ε­ποι­κο­δό­μη­μα­’’ δεν αφορά τη σο­βα­ρή και τεκ­μη­ριω­μέ­νη, οι­κο­νο­μι­κή πρό­τα­ση και έπε­ται των δια­δι­κα­σιών με­τά­βα­σης». Συγ­γνώ­μη, αλλά φρονώ ότι το πο­λι­τι­κό υπο­κεί­με­νο που θα ανα­λά­βει το τι­τά­νιο έργο αυτής της μάχης, έστω και διά της «κοι­νο­βου­λευ­τι­κής οδού προς τον σο­σια­λι­σμό» πρέ­πει να απο­σα­φη­νι­στεί και να απο­κρυ­σταλ­λω­θεί προ­τού σκα­φτούν τα χα­ρα­κώ­μα­τα. Εγρα­ψα «σο­σια­λι­σμό», λε­ξού­λα που δεν ακού­στη­κε στην ΑΛ­ΚΥΟ­ΝΙ­ΔΑ, ίσως ακρι­βώς επει­δή οι πυ­λώ­νες με­τά­βα­σης και ανα­συ­γκρό­τη­σης (αύ­ξη­ση της ζή­τη­σης, για να κα­τα­πο­λε­μη­θεί η ανερ­γία και κρα­τι­κές επεν­δύ­σεις βρα­χυ­πρό­θε­σμα στις υπη­ρε­σί­ες και μα­κρο­πρό­θε­σμα στη βιο­μη­χα­νία και τη γε­ωρ­γία, προ­κει­μέ­νου να προ­χω­ρή­σει η πα­ρα­γω­γι­κή ανα­συ­γκρό­τη­ση) ήταν βγαλ­μέ­νες λες από τα οι­κο­νο­μι­κά εγ­χει­ρί­δια του κεϋν­σια­νι­σμού.

Εδώ όμως υπάρ­χει ένα δο­μι­κό σφάλ­μα κα­ταρ­χάς απλής λο­γι­κής : Η επα­να­φο­ρά σε μια κα­τά­στα­ση «κα­πι­τα­λι­σμού με αν­θρώ­πι­νο και κοι­νω­νι­κό πρό­σω­πο» απαι­τεί όχι μόνο τη συ­ναί­νε­ση των συν­δι­κά­των και των ερ­γα­ζο­μέ­νων, αλλά και τη «συ­νε­νο­χή» των κα­τό­χων των μέσων πα­ρα­γω­γής και πλού­του, δη­λα­δή του κε­φα­λαί­ου. Εχου­με άραγε δια­πι­στώ­σει ότι κα­πι­τα­λι­στές και κε­φά­λαιο της Ελ­λά­δας, όπως για πα­ρά­δειγ­μα στον τομέα των υπη­ρε­σιών και κα­τε­ξο­χήν στον του­ρι­σμό, ο εμ­βλη­μα­τι­κός ΣΕΤΕ με επι­κε­φα­λής τον πλέον «γνω­στό - άγνω­στο» κου­κου­λο­φό­ρο της τρόι­κας, Αν­δρέα Αν­δρε­ά­δη, βρί­σκο­νται στο ίδιο μήκος κύ­μα­τος με το «μέ­τω­πο της δραχ­μής» και ακρι­βέ­στε­ρα το μέ­τω­πο της δραχ­μής ενά­ντια στη λι­τό­τη­τα; Δεν θα το­’λε­γα...

Σε πιο πρα­κτι­κά ζη­τή­μα­τα, «η πλέον σο­βα­ρή και τεκ­μη­ριω­μέ­νη πρό­τα­ση για τη με­τά­βα­ση στη δραχ­μή» δυ­σκο­λευό­ταν να πε­ρι­γρά­ψει την πρώτη μέρα, την πρώτη εβδο­μά­δα και τον πρώτο χρόνο της νέας κα­τά­στα­σης. Για πα­ρά­δειγ­μα, δεν αρκεί να μπουν δη­μό­σιοι επί­τρο­ποι στις τρά­πε­ζες ή να πε­ριέλ­θει σε δη­μό­σιο έλεγ­χο η Τρά­πε­ζα της Ελ­λά­δος, όταν τα πραγ­μα­τι­κά Γε­νι­κά Επι­τε­λεία του κουαρ­τέ­του των «θε­σμών» και της ευ­ρω­ε­νω­σια­κής λι­τό­τη­τας, βρί­σκο­νται στο Γε­νι­κό Λο­γι­στή­ριο του Κρά­τους και την «ανε­ξάρ­τη­τη» Αρχή Δη­μο­σί­ων Εσό­δων - εκτός αν αυ­τα­πα­τά­ται κα­νείς ότι η ανώ­τε­ρη δη­μο­σιο­ϋ­παλ­λη­λι­κή γρα­φειο­κρα­τία τους θα στα­θεί στο πλευ­ρό του «εθνι­κου με­τώ­που της δραχ­μής» έπει­τα από μια εν­δε­χό­με­νη επι­κρά­τη­ση σε εθνι­κές εκλο­γές. Επί­σης, σε μια ελ­λη­νι­κή οι­κο­νο­μία που ορ­γιά­ζει η πα­ρα­οι­κο­νο­μία, η κυ­κλο­φο­ρία μαύ­ρου και αφο­ρο­λό­γη­του χρή­μα­τος και επι­βιώ­νει ακόμη και πα­ρα­σι­τι­κά και παρά την εμπέ­δω­ση συ­στή­μα­τος ηλε­κτρο­νι­κών πλη­ρω­μών και συ­ναλ­λα­γών, η χάρ­τι­νη μορφή του χρή­μα­τος, δεν αρκεί η εμπι­στο­σύ­νη στο νέο νό­μι­σμα που θα γεν­νή­σει «από τα πάνω» το κρά­τος, κα­τα­βάλ­λο­ντας μι­σθούς και συλ­λέ­γο­ντας φό­ρους σε δραχ­μές, χωρίς ταυ­τό­χρο­νη ίδρυ­ση ανταλ­λα­κτη­ρί­ων και υπο­χρε­ω­τι­κού σφρα­γί­σμα­τος των χάρ­τι­νων ευρώ σε νέες δραχ­μές, χωρίς ταυ­τό­χρο­νη τι­θά­σευ­ση των φαι­νο­μέ­νων μαύ­ρης αγο­ράς είτε στο συ­νάλ­λαγ­μα είτε στο εμπό­ριο. Αυτά φυ­σι­κά προ­α­παι­τούν λαϊκή και μα­ζι­κή κι­νη­το­ποί­η­ση όλων των δια­θέ­σι­μων δυ­νά­με­ων της ερ­γα­σί­ας. Τέλος μπο­ρεί η εκτί­μη­ση για ένα πλη­θω­ρι­σμό που θα τρέ­χει στο 10% και μόνο τον πρώτο χρόνο να είναι επαρ­κώς βά­σι­μη, αλλά πρέ­πει να απο­σα­φη­νι­στεί η πο­λι­τι­κή βού­λη­ση ότι κάθε από­πει­ρα κερ­δο­σκο­πί­ας και σχε­τι­κών πιέ­σε­ων στην αγορά θα κα­τα­στα­λεί από το οι­κο­νο­μι­κό επι­τε­λείο και τους ελεγ­κτι­κούς του μη­χα­νι­σμούς εν τη γε­νέ­σει τους. 

Με όλα τα πα­ρα­πά­νω θεωρώ ότι η «πιο σο­βα­ρή και τεκ­μη­ριω­μέ­νη πρό­τα­ση» δεν θα μπο­ρού­σε να χα­ρα­κτη­ρι­στεί ούτε αρι­στε­ρή ούτε ρι­ζο­σπα­στι­κή, ενώ και από πλευ­ράς εκλαϊ­κευ­μέ­νων, εύ­λη­πτων και άμεσα χρή­σι­μων στο δη­μό­σιο και ιδιω­τι­κό λόγο τεκ­μη­ρί­ων έπα­σχε, από τη στιγ­μή μά­λι­στα που πο­ντά­ρει πολ­λές από τις πα­ρα­δο­χές της, στην «επα­νεκ­κί­νη­ση» των σχέ­σε­ων τα­ξι­κής συμ­φι­λί­ω­σης με­τα­ξύ των ερ­γα­ζο­μέ­νων και του κε­φα­λαί­ου στην Ελ­λά­δα μέσα σε έναν κα­θα­για­σμέ­νο, αλλά ανύ­παρ­κτο για το δεύ­τε­ρο, κεϋν­σια­νό δρόμο, ο οποί­ος όπως έχει απο­δεί­ξει η ιστο­ρία και η ζωή, είναι ο δρό­μος της ταυ­το­τι­κής απώ­λειας για την Αρι­στε­ρά. Η ιστο­ρία πάλι, η ζωή και οι κατά πε­ρί­πτω­ση ηγε­σί­ες έχουν απο­δεί­ξει επί­σης στην ελ­λη­νι­κή Αρι­στε­ρά τον εσφαλ­μέ­νο, ναρ­κο­θε­τη­μέ­νο και επι­κίν­δυ­νο δρόμο των «εθνι­κών με­τώ­πων» για κάθε χρήση και σε κάθε κρίση.

Για να το θέσω ωμά και με πλήρη εν­συ­ναί­σθη­ση της βα­ρύ­τη­τας και της φόρ­τι­σης των λέ­ξε­ων, των στιγ­μών και της ση­με­ρι­νής συ­γκυ­ρί­ας, «Λί­βα­νος» και «Κα­ζέρ­τα» για τη δραχ­μή δεν πρέ­πει, δεν μπο­ρούν και ορι­σμέ­νοι δεν θα πρέ­πει και να θέ­λου­με να ξα­ναϋ­πάρ­ξουν... Για τους υπό­λοι­πους, δεν παίρ­νω εδώ και καιρό όρκο ότι δεν θα ήθε­λαν μια επα­νά­λη­ψη του δρά­μα­τος, με αντάλ­λαγ­μα έναν πρό­σκαι­ρο ρόλο επί πο­λι­τι­κής και οι­κο­νο­μι­κής σκη­νής...

Εντέ­λει, το θε­τι­κό­τε­ρο στοι­χείο της χθε­σι­νής βρα­διάς ήταν το πλή­θος των συ­γκε­ντρω­μέ­νων, η δίψα για πο­λι­τι­κό προ­βλη­μα­τι­σμό και εξο­πλι­σμό με επι­χει­ρή­μα­τα και θε­ω­ρη­τι­κά και πρα­κτι­κά «όπλα», η δια­θε­σι­μό­τη­τα του για όλα τα υπό­λοι­πα, συ­γκρου­σια­κά και στοι­χεια­κά είναι το με­γά­λο ζη­τού­με­νο, το οποίο όμως δεν μπο­ρεί να βρει απα­ντή­σεις μέσα στην πλειο­νό­τη­τα μιας μά­ζω­ξης κυ­ρί­ως από με­σή­λι­κες και συ­ντα­ξιού­χους.

Το στοί­χη­μα της Αρι­στε­ράς πα­ρα­μέ­νει η δια­θε­σι­μό­τη­τα, η κι­νη­το­ποί­η­ση, η ορ­γά­νω­ση της νε­ο­λαί­ας, εντός και εκτός της χώρας, εντός και εκτός των υπη­ρε­σιών, της γε­ωρ­γί­ας, της βιο­μη­χα­νί­ας, των πα­νε­πι­στη­μί­ων - εξάλ­λου, οι «χα­μέ­νες γε­νιές» του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού και της ποι­νι­κο­ποί­η­σης των αρι­στε­ρών ιδεών δυ­σκο­λεύ­ο­νται πια αφά­ντα­στα να εγκα­τα­λεί­ψουν τις αυ­τα­πά­τες και τις δια­δο­χι­κές δια­ψεύ­σεις τους, για το παρόν και το μέλ­λον του ελ­λη­νι­κού και του ευ­ρω­παϊ­κού οι­κο­νο­μι­κού και πο­λι­τι­κού οι­κο­δο­μή­μα­τος. Το τε­λευ­ταίο συ­μπέ­ρα­σμα αφορά και στις ηγε­σί­ες που μας έλα­χαν σχε­δόν στο σύ­νο­λο των θε­ω­ρού­με­νων «αντι­μνη­μο­νια­κών» και αρι­στε­ρών (όλα;) σχη­μα­τι­σμών, που προ­ε­τοι­μά­ζουν αε­νά­ως το «μέ­τω­πο» (έτσι, χωρίς το μα­κρυ­νά­ρι των επι­θε­τι­κών του προσ­διο­ρι­σμών...).  

https://rproject.gr/article/o-keynsianos-dromos-tis-apoleias-stin-ekdilosi-toy-edekop-gia-ti-drahmi