Κρίσιμες διαπραγματεύσεις, αδιέξοδα, τελεσί-γραφα, μπάλες σε γήπεδα, καυτές πατάτες, δημοσκοπήσεις και ανταποκρίσεις, ρήξης και ρήγματα, τόσα και άλλα τόσα μαζί, μαστιγώνουν τις αισθήσεις μας μέσα σε μια καταιγιστική επικοινωνιακή δίνη.
Τοξικά ποτάμια, Γιακουμάτοι, αντιμνημονιακοί άγγελοι, κανάλια παραλίας, ολιγαρχίας, ερτζιανά πολύχρωμα, αληθινά μόνο κατ’ όνομα, έντυπες φυλλάδες. Από το πρωί μέχρι το βράδυ και σε εικοσιτετράωρη βάση μέσο του δαιδαλώδους διαδικτύου.
Τι κάνουμε για να μην «χάσουμε» τον μπουσουλά μας;
Πως θα πρέπει κρίνουμε αυτά τα ερεθίσματα; Πόσα εκατομμύρια και πόσες εργατοώρες ξοδεύονται (και φυσικά κατά κόρον χωρίς απόσβεση του κόστους από την συγκεκριμένη επιχειρηματική δραστηριότητα);
Γιατί γίνονται όλα αυτά; Ποιος ωφελείτε πραγματικά;
Είναι για το καλό μας; Είναι για συλλογικό καλό της κοινωνίας; Είναι η μάχιμη και υπεύθυνη...
δημοσιογραφία που παλεύει για την αντικειμενική ενημέρωση των πολιτών;
Πατάμε off σε όλα. Ναι το γνωστό, συνήθως κόκκινο κουμπάκι. Αρχίζουμε να σκεφτόμαστε (γιατί πριν είχαμε μπει σε …άλλη εγκεφαλική διαδικασία) και αισθανόμαστε.
Μυρίζουμε φόβο; Ανασφάλεια; Ήττα; Αδιέξοδο;
Τότε σημαίνει ότι ο στόχος τους έχει επιτευχθεί. Και βασική αιτία όλων αυτών των αρνητικών συναισθημάτων είναι ότι βιώνουμε αυτή την επίθεση παραλογισμού απομονωμένοι. Μόνοι και μακριά από τα κέντρα αποφάσεων του δικού μας μέλλοντος. Σπάνια έχουμε κάποιον δίπλα μας για να κουβεντιάσουμε τα κοινά μας προβλήματα. Η οθόνη είναι παντού. Στο σπίτι, στην δουλειά, στο καφέ, στο αυτοκίνητο, σε κάθε …τσέπη. Κοιμίζει, αποπροσανατολίζει, φοβίζει. Οδηγεί σε παραίτηση πριν καν την προσπάθεια. Οδηγεί σε ήττα χωρίς να δοθεί καν μάχη. Όταν καταφέρουμε να επικοινωνήσουμε σαν άνθρωποι, έχουμε αφομοιώσει κοινά, άκριτα, προκάτ, συμπεράσματα των «ειδικών» παπαγάλων των μέσων επιβολής. Συμπεράσματα τόσο αποστειρωμένα που είναι φτιαγμένα έτσι ώστε με οποιονδήποτε συνδυασμό τους, να μην απειλούν τα συμφέροντα αυτών που φροντίζουν να μας τα σερβίρουν.
Μαρασμός της ικανότητας ενθουσιασμού, στέρεμα παραγωγής πρωτότυπης και επαναστατικής σκέψης. Μοιρολατρία, αδράνεια, έλλειψη αυτόεκτίμησης. Αναξιοπρέπεια.
Κοντές ανάσες για να «βγει» άλλη μία μέρα.
Εεεε, δεν πρέπει να είναι έτσι η ζωή ρε αδέλφια!
Πρέπει να έρθουμε κοντά για να λύσουμε τα προβλήματα μας με τρόπο τέτοιο που θα εξυπηρετηθούν οι ανάγκες μας. Που είναι οι ανάγκες των πολλών.
Και ΝΑΙ! υπάρχει και η ευθύνη που όταν την αγαπήσεις, θα πετυχαίνεις τους στόχους σου και θα χαίρεσαι για την ενεργή εμπλοκή σου στην πραγματική ζωή.
τελευταια εξοδοςhttp://gregordergrieche.blogspot.gr/2015/06/blog-post_73.html#more
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου