μακρυά είναι το ποτάμι...

Πήγα στη χθεσινή διαδήλωση. 

Ικανοποιημένοι δήλωσαν οι διοργανωτές, 

και εν μέρει θα συμφωνήσω. Όμως είδα,

τα χαμόγελα λιγοστά, 

και το καθήκον της διεκπεραίωσης να σκιάζει το Μέσα μας.

Δεν μετρώ μόνο τον αριθμό των διαδηλωτών,

δεν μετρώ μόνο τα χιλιόμετρα και τις ώρες της πορείας.

Μετρώ πρώτα εμάς, έναν-έναν. 

Το γιατί του καθενός που τον έφερε εκεί.

Θάθελα να πιστεύω πως γι' αυτό και μόνο κατεβαίνω στις διαδηλώσεις. 

Και θα κατεβαίνω, έστω και με τους λίγους,

ποδοπατώντας το δεν γίνεται τίποτα. 

Θα κατεβαίνω. 

Όχι από πολιτικό ή κομματικό καθήκον. 

Αλλά πρώτα για μένα...

Να φωτίζω τις αιτίες που μ' αφήνουνε μισό...

Για να μην ηχεί η φωνή μου σαν κύμβαλο αλαλλάζον. 

Για να μπορώ να κοιτώ στα μάτια τους διπλανούς μου. 

Για να απεμπολώ το φόβο, κάθε φορά που με περικυκλώνει.

Θα μπορώ; θα μπορούμε;

http://e-apenanti.blogspot.gr/2012/09/blog-post_7218.html