Πάνε κοντά σαράντα χρόνια (για την ακρίβεια, στις 8 Δεκεμβρίου 2012 θα κλείσουν τριάντα οχτώ), από τότε που διεξήχθη στην Ελλάδα δημοψήφισμα για τη μορφή του πολιτεύματος μεταξύ «Βασιλευόμενης» και «Αβασίλευτης Δημοκρατίας». (Φυσικά, δε χρειάζεται να προσθέσω ότι και τα δυο πολιτεύματα είναι μορφές της λεγόμενης «αστικής δημοκρατίας», όπως άλλωστε το ίδιο συμβαίνει με την «προεδρική» και την «προεδρευόμενη Δημοκρατία» που έχουμε σήμερα στην Ελλάδα.)
Σ’ εκείνο το δημοψήφισμα της 8ης Δεκεμβρίου 1974 το αποτέλεσμα ήταν 69,2% υπέρ της αβασίλευτης δημοκρατίας έναντι 30,8% υπέρ της βασιλευομένης και ο βασιλεύς Κωνσταντίνος Β΄ (πολλοί του κολλάνε ως επώνυμο το «Γλίξμπουργκ» [Glücksburg], αν και ο ίδιος προτιμά να παραμένει ανεπώνυμος και να χρησιμοποιεί μόνο το μικρό του σαν κάποιες τραγουδίστριες ή κομμώτριες) έγινε «τέως», αναμένοντας έκτοτε μαζί με τους βασιλοχουντικούς οπαδούς του, το παραπάνω 30,8% (βασιλικοί, φασίστες, νεοναζιστές, εθνικιστές, ακροδεξιοί και όχι μόνο — ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, για παράδειγμα, δήλωσε το Φεβρουάριο του 1988, σε συνέντευξή του στο Λονδίνο, ότι ο τρόπος με τον οποίο διεξήχθη το δημοψήφισμα ήταν «unfair» [άδικος]), τη στιγμή που θα επανέλθει στην Ελλάδα για να γίνει και πάλι «νυν», όπως συνέβη στη χώρα μας με προηγούμενα ζόμπι του είδους του (μελετείστε λίγο Ιστορία, δεν βλάπτει) και με τους κάθε είδους απογόνους τους (όποιος ξεχνάει την Ιστορία την επαναλαμβάνει συνήθως με γελοίο τρόπο). [Πολλά από τα παραπάνω χουντοβασιλικά ζόμπι τον θεωρούν… συνεχιστή των Βυζαντινών Αυτοκρατόρων και τον αποκαλούν «Κωνσταντίνο… ΙΓ΄».]
Μέχρι, λοιπόν, να ευοδωθούν οι φαντασιώσεις τού… «τέως» και των χουντοβασιλικών του κοπρόσκυλων (στα οποία ανήκει και η αγέλη των σημερινών νεοναζιστών μας — ένας τέτοιος δημοσίευσε στις 12/07/2012 στο Πρώτο Θέμα [ως σχόλιο κάτω απ’ το ρεπορτάζ «Νέο παλάτι μέσω offshore χτίζει ο τέως στο Πόρτο Χέλι», 11/07/2012] ότι «(…) Ο τέως βασιλιάς έφυγε πριν 45 χρόνια αφήνοντας μεγάλο μέρος της περιουσίας του εδώ. Άρα εδώ και 45 χρόνια μόνο δίνει χρήματα στην Ελλάδα. Και μακάρι να υπάρξει ένας βασιλιάς, ένας ταγματάρχης, ένας δεκανέας [προφανώς αυτά κολλάνε στον Κωνσταντίνο, στον Παπαδόπουλο και στον Χίτλερ] που θα φέρει πίσω τα κλεμμένα χρήματα και ιδανικά») υπάρχουν κάποια προβλήματα με το όνομα και τον τίτλο του «βασιλιά». Σχετικά με αυτά τα προβλήματα, παραθέτω ένα απόσπασμα από την ελληνική Βικιπαίδεια (λήμμα «Κωνσταντίνος Β΄ της Ελλάδας»):
«Έλληνες πολιτικοί υποστήριξαν ότι ο Κωνσταντίνος θα έπρεπε να διαθέτει επώνυμο, εφόσον δεν κατέχει πλέον το βασιλικό αξίωμα. Το επίσημο Ελληνικό διαβατήριο του Κωνσταντίνου τον προσδιόριζε ως “Κωνσταντίνο, πρώην βασιλέα των Ελλήνων”. Όμως, με βάση τον νόμο του 1994, το διαβατήριο αυτό του αφαιρέθηκε μαζί με την ιθαγένεια. Ο νόμος του δίνει τη δυνατότητα να τα ανακτήσει μόνο εάν υιοθετήσει επώνυμο, κατά το πρότυπο άλλων έκπτωτων βασιλικών δυναστειών της Ευρώπης. Ο Κωνσταντίνος αρνείται να αποκτήσει επώνυμο για λόγους αρχής: “Δεν έχω επώνυμο – η οικογένειά μου δεν έχει επώνυμο. Ο νόμος που ο κ. Παπανδρέου (εννοεί τον Ανδρέα Παπανδρέου) πέρασε βασικά λέει ότι θεωρεί ότι δεν είμαι Έλληνας και ότι η οικογένειά μου ήταν Ελληνική μόνο ενόσω ασκούσαμε τα μοναρχικά μας καθήκοντα, και έπρεπε να παρουσιαστώ και να αποκτήσω ένα επώνυμο. Το πρόβλημα είναι ότι η οικογένειά μου προέρχεται από τη Δανία, και η Δανική βασιλική οικογένεια δεν έχει επώνυμο.” Το Glücksburg, είπε, δεν ήταν επώνυμο αλλά το όνομα μιας πόλης.
»Ο Κωνσταντίνος διαθέτει διπλωματικό διαβατήριο της Δανίας ως “Constantine de Grecia” (ισπανικά το “Κωνσταντίνος της Ελλάδας”) ενώ οι σύγχρονες συνθήκες διακίνησης εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και η εξέλιξη των πολιτικών ηθών στην Ελλάδα έχουν καταστήσει ξεπερασμένο το ζήτημα του διαβατηρίου για ταξίδια προς την Ελλάδα. Διαμένει μόνιμα στο Λονδίνο και συχνά επισκέπτεται την Ελλάδα για διακοπές και ιδιωτικούς λόγους. (…)Εκτός Ελλάδος, απουσία οποιασδήποτε πολιτικής φόρτισης, ο Κωνσταντίνος εξακολουθεί να προσφωνείται “Μεγαλειότατος” (His Majesty) και “Βασιλεύς Κωνσταντίνος” σε επίσημες τελετές και εκδηλώσεις, όπως ορίζουν οι διεθνώς αποδεκτοί κανόνες συμπεριφοράς.»
Δυστυχώς, αν και με τον τίτλο του «βασιλιά» υπάρχει η παραπάνω εμπλοκή [για τα χουντοβασιλικά φασιστοειδή δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, «άπαξ βασιλιάς, εσαεί βασιλιάς», οπότε κι εμείς πρέπει να παραμείνουμε για πάντα υπήκοοί του, αφού γι’ αυτούς «άπαξ δούλοι, εσαεί δούλοι»], δεν συμβαίνει το ίδιο (κι ούτε τέθηκε ποτέ ζήτημα από την «δημοκρατική» μας Πολιτεία) με έναν άλλον τίτλο τού παραπάνω Κωνσταντίνου του Ανεπώνυμου· αυτόν του «Δούκα της Σπάρτης», τον οποίο επικαλούνται ο Κωνσταντίνος (μαζί με το «είμαι Έλληνας») και οι οπαδοί του είτε στο εξωτερικό είτε μέσα στην Ελλάδα. Ο τίτλος του «Δούκα της Σπάρτης» τού απονεμήθηκε το 1955, κι όπως αναφέρει η Βικιπαίδεια «ένα χρόνο αργότερα άρχισε την εκπαίδευσή του στα Σώματα των Ενόπλων Δυνάμεων τελειώνοντας τρεις (3) στρατιωτικές σχολές σε δύο (2) χρόνια»!!! Τώρα, το αν απαγορεύεται από το Σύνταγμα η απονομή ή η αναγνώριση τίτλων ευγενείας σε «Έλληνες», αυτό προφανώς δεν αφορά τα μέλη της βασιλικής οικογένειας κι ούτε τους χουντοβασιλικούς αυλικούς και οπαδούς, που αναφέρουν πάντοτε τον τέως όχι μόνο ως «βασιλιά» αλλά και ως «Δούκα της Σπάρτης». Κι αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο, αν σκεφτεί κανείς τι συνέβη στο παρελθόν και τι συμβαίνει αυτή την εποχή με τα χουντοβασιλικά κοπρόσκυλα στην περιοχή της Σπάρτης και γενικότερα της Λακωνίας, απ’ όπου, κατά σύμπτωση, προέρχεται κι ο Μιχαλολιάκος. Ας τα βάλουμε, όμως, σε μια σειρά.
Για όλους αυτούς έγραφε μεταξύ άλλων η δημοσιογραφική ομάδα «ΙΟΣ»: (Ελευθεροτυπία, 12/12/1999, «Ο καλός βασιλιάς επιστρέφει»):
«Εκεί, βεβαίως που η “λάμψη” ξεθωριάζει εντελώς είναι όταν ρίξει κανείς μια ματιά στο “κόμμα των βασιλοφρόνων”. Πίσω από τη λάμψη των εκατομμυρίων, δύσκολα κρύβονται οι ακροδεξιές πεποιθήσεις των πολιτικών υποστηρικτών της βασιλείας. (…) Ο “χουντοβασιλισμός” δεν είναι εφεύρημα των αντιπάλων του Γκλίξμπουργκ, ούτε μηχανική επανάληψη του μεσοπολεμικού και του μεταπολεμικού “μοναρχοφασισμού”. Πρόκειται για ένα πραγματικό πολιτικό ρεύμα, το οποίο συγκροτήθηκε στη μεταπολίτευση. Το συνομολογεί στις “Σημειώσεις” του ο Αυλάρχης του Γκλίξμπουργκ, αναφερόμενος σε πληροφορίες του Χ. Χατζηγιάννη στις 7 Οκτωβρίου 1974: “Διαπιστώνει ότι πράγματι υπάρχει μεταστροφή στους χουντικούς και γενικά στο στρατό από βαθμό λοχαγών και πάνω υπέρ του Βασιλέως. Θεωρεί ότι η κίνηση Γαρουφαλιά πιάνει. Όχι γιατί θα φέρει πολλούς βουλευτές, αλλά γιατί, κατ’ αυτόν, μπορεί να συγκεντρώσει έως πεντακόσιες χιλιάδες ψήφους.” (σελ. 564)
»Η συγκρότηση αυτού του ρεύματος σε μια ενιαία εθνικιστική ακροδεξιά δεν έχει μέχρι σήμερα επιτευχθεί. Η μαύρη μνήμη της δικτατορίας ήταν τόσο έντονη ώστε ακόμα και σήμερα καταδικάζει σε αποτυχία όλες τις απόπειρες, σε συνδυασμό φυσικά με τη διάθεση όλων των πολιτευτών αυτού του χώρου να διεκδικούν για τον εαυτό τους την “αρχηγία”. Μετά από τα διάφορα εγχειρήματα της Εθνικής Παράταξης, της ΕΠΕΝ και του ΕΝΕΚ που δεν απέδωσαν εκλογικά, τη σκυτάλη πήρε ο Γιώργος Καρατζαφέρης, ο οποίος επιχείρησε να τους εντάξει ως ιδιαίτερο βασιλοχουντικό ρεύμα στη Νέα Δημοκρατία με το όνομα “Νέα Ελπίδα”. Η πολιτική αξιοποίηση της κηδείας του Παπαδόπουλου και η διαγραφή του ηγετικού στελέχους της αξιωματικής αντιπολίτευσης Μάνου Μανωλάκου ανέστειλαν τις σχετικές διεργασίες. Τώρα το εγχείρημα αναλαμβάνει ο Γρηγόρης Μιχαλόπουλος της “Ελεύθερης Ωρας”, ο οποίος εξαγγέλλει την “Εθνική Συμμαχία”, έχοντας εξασφαλίσει την πολύτιμη βοήθεια των ναζιστών της “Χρυσής Αυγής”, τους οποίους απέσπασε από τον Πλεύρη και την “Πρώτη Γραμμή” του. Για να πείσει, μάλιστα, τους εναπομείναντες φιλοβασιλικούς ότι αυτός είναι η γνήσια έκφρασή τους, ο κ. Μιχαλόπουλος δηλώνει ότι “από το 1974 μέχρι και σήμερα μόνο ο υπογράφων (δηλ. ο ίδιος) και δυο τρεις άλλοι αγωνίσθηκε για τον Βασιλιά… Μόνο ο υπογράφων.” (“Ελεύθερη Ώρα”, 12/11). Φυσικά και οι εντός της Νέας Δημοκρατίας ακροδεξιοί δεν παύουν να μας θυμίζουν τις φιλοβασιλικές τους δάφνες. Ο κ. Καρατζαφέρης επαναλαμβάνει κάθε μέρα ότι υπήρξε ο εκδότης του περιοδικού “Στέμμα”, μας διηγείται σκηνές από τις φιλικές του σχέσεις με την οικογένεια Γκλίξμπουργκ και προβάλλει τον “λεβέντη το βασιλιά” να χορεύει τσάμικο.
»Γι’ αυτούς τους λόγους, η προβολή από τα ΜΜΕ της κοσμικής λάμψης του Κωνσταντίνου δεν είναι άμοιρη πολιτικών αποτελεσμάτων. Τον αποσυνδέει από τον μαύρο εσμό των ακροδεξιών θαυμαστών του και τον προικίζει με ένα πολιτικό κεφάλαιο, ίσως πολύ μεγαλύτερο από τα 650 δισ. που διεκδικεί από τον κρατικό προϋπολογισμό. Είναι γνωστό ότι η επιλογή και η προώθηση των σύγχρονων πολιτικών ηγετών γίνεται πλέον με όρους υποταγής στα κελεύσματα του μάρκετινγκ και με κριτήρια “τηλεοπτικής απόδοσής” τους. Δεν θα μας προξενούσε καμιά έκπληξη, αν αυτή η τηλεοπτική παλινόρθωση της βασιλείας, γινόταν το εφαλτήριο για την εφαρμογή της παλιάς καλής συνταγής, ότι ο Γκλίξμπουργκ είναι μια “χρυσή εφεδρεία” της ελληνικής πολιτικής, ιδίως ενόψει κάποιας “εθνικής κρίσης”.»
Φυσικά, η «εθνική κρίση» που αναφέρει ο ΙΟΣ στο προηγούμενο κείμενο ήδη υπάρχει. Και μαζί της υπάρχουν και δρουν τα φιλοβασιλικά και νεοναζιστικά κοπρόσκυλα, ιδιαιτέρως στην περιοχή της Σπάρτης και γενικότερα της Λακωνίας, εδώ και πολλά χρόνια. Κι αυτό το ξέρει καλά ο «δούκας της Σπάρτης» Γκλίξμπουργκ, αφού στο δημοψήφισμα της 8ης Δεκεμβρίου 1974, που αναφέρω στην αρχή αυτού του κειμένου, μπορεί η δύναμη των χουντοβασιλικών να ανήλθε στο 30,82% σε όλη την Ελλάδα, αλλά στην περιοχή του δουκάτου του το ποσοστό υπέρ της βασιλευομένης δημοκρατίας ήταν59,52%, και στους τρεις νομούς που περιβάλλουν το δουκάτο τα αντίστοιχα ποσοστά ήταν πολύ υψηλά (Αρκαδία 43,01%, Μεσσηνία 49,24%, Αργολίδα 46,67%). Έτσι, διαβάζοντας τελευταία για το ανάκτορο που χτίζει «ο δούκας της Σπάρτης» στο Πόρτο Χέλι της Αργολίδας, η τοποθεσία μου φάνηκε ιδανική για όσα απεργάζονται αυτός και τα κοπρόσκυλά του, αφού ένας δούκας θα πρέπει να βρίσκεται εγγύς των υπηκόων του (τι διάολο, στα σύνορα θα πήγαινε;).
Σχετικά με την αγορά του οικοπέδου και, κυρίως, με τα όσα στοιχεία ανέφερε η δημοσίευσή της στην εφημερίδα Πρώτο Θέμα, ο Γκλίξμπουργκ θίχτηκε και συνέταξε δυο διαμαρτυρίες, στις οποίες καταπιάνεται με δευτερεύοντα θέματα (αν η αγορά έγινε μέσω δύο ή μιας offshore εταιρειών, αν τα στρέμματα είναι 207 ή λιγότερα, αν πληρώθηκε ο φόρος και άλλα παρόμοια). Κι από κοντά τα κοπρόσκυλά του να γαβγίζουν τα χουντοβασιλικά τους συνθήματα μέσω διαφόρων δημοσιευμάτων, που όλα προσπαθούν να προπαγανδίσουν την ίδια θέση που ήδη προανάφερα, «μακάρι να υπάρξει ένας βασιλιάς, ένας ταγματάρχης, ένας δεκανέας που θα φέρει πίσω τα κλεμμένα χρήματα και ιδανικά», ώστε να αλλοτριώσουν τις συνειδήσεις και να τις προετοιμάσουν για τη νέα εκτροπή που επιδιώκουν μετά πάθους και ονειρεύονται. Και, φυσικά, δεν περιορίζονται μόνο στα λόγια, αλλά οργανώνουν έτι περαιτέρω την τρομοκρατία τους.
Ένα σχετικό ρεπορτάζ ήταν και το «Ακροδεξιά τρομοκρατία εν όψει», που δημοσιεύτηκε στο Ποντίκι, πριν από λίγες ημέρες (20/9/2012), στο οποίο γίνεται λόγος «για τους κινδύνους αναβίωσης της ακροδεξιάς τρομοκρατίας μέσα στο ηλεκτρισμένο κλίμα που δημιουργούν η ξενοφοβία και η εγκληματοφοβία σε συνάρτηση αφενός με το ασφυκτικό περιβάλλον οικονομικής ένδειας και αφετέρου με την εμφάνιση μιας οργάνωσης που μέχρι τότε υπέγραφε προκηρύξεις με βανδαλισμούς μνημείων του ΚΚΕ και ξυλοδαρμούς μεταναστών (…) για μια μορφή τρομοκρατίας διαφορετική από αυτήν που ξέρουμε και η οποία, ενώ είχε κάνει μεταπολιτευτικά την εμφάνισή της, δεν μπόρεσε ν’ αντέξει τα επόμενα χρόνια με συνέπεια να μπει στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας (…)».
Αυτό που μας ενδιαφέρει, όσον αφορά το σημερινό θέμα του δικού μου κειμένου, είναι η επικέντρωση του παραπάνω ρεπορτάζ της εφημερίδας Ποντίκι σε μια σειρά τρομοκρατικές ενέργειες που εκδηλώθηκαν τους τελευταίους μήνες στην περιοχή της Σπάρτης. Η τελευταία από αυτές είχε ως θύμα της έναν 33χρονο που πέθανε στις 9 Σεπτεμβρίου 2012, βαριά τραυματισμένος από έκρηξη αυτοσχέδιας εμπρηστικής βόμβας στο κέντρο της Σπάρτης. «Από την άρση των επικοινωνιών», γράφει το Ποντίκι, «προέκυψε η ταυτότητα του ανθρώπου με τον οποίο συνομιλούσε [το θύμα] και από την κατ’ οίκον έρευνα που ακολούθησε προέκυψε ολόκληρη γιάφκα! Σύμφωνα με πληροφορίες από αστυνομικές πηγές, οι αστυνομικοί της Ασφάλειας Σπάρτης, σε συνεργασία με κλιμάκιο συναδέλφων τους από την Αθήνα, βρήκαν υλικά κατασκευής για εξήντα άρτιες εμπρηστικές βόμβες! (…) Το ξεχωριστό όμως ζήτημα που ανέκυψε ήταν η διαυγής πολιτική τοποθέτηση του δεύτερου εμπλεκόμενου ατόμου. Οι πληροφορίες από πηγές της Αστυνομίας Σπάρτης, της ηγεσίας στην Αθήνα και του υπουργείου Δημόσιας Τάξης τον έφεραν στην καρδιά του διευθυντηρίου του τοπικού παραρτήματος της Χρυσής Αυγής». Καθόλου παράξενο, αν σκεφτεί κανείς ότι από την περιοχή αυτή κατάγεται κι ο επίδοξος φύρερ Μιχαλολιάκος, ο οποίος όμως είναι αθώα μελαχρινή περιστερά, κι ας είχε κατηγορηθεί και καταδικαστεί ―προφανώς αδίκως, όπως λέει ο ίδιος― στο παρελθόν για σχετικά εγκλήματα (κατοχή όπλων και εκρηκτικών) «Με δεδομένη την πολιτική θέση των δύο εμπλεκομένων», συνεχίζει το ρεπορτάζ, «τα ερωτήματα προσλαμβάνουν αυτοδίκαια μεγαλύτερη από την αρχική διάσταση, σε συνάρτηση μάλιστα με κάποιες διαρροές στελεχών των υπηρεσιών συλλογής πληροφοριών της αστυνομίας, οι οποίες, αν και “αχνές” και ατεκμηρίωτες ακόμη, αναφέρουν πρώτη φορά στα πληροφοριακά τους δελτία υπόνοιες ή ενδείξεις περί συγκέντρωσης οπλισμού. (…)Σε ό,τι αφορά το καθαυτό πεδίο των ερευνών, πληροφορίες σημειώνουν ότι στον φακό της έρευνας έχουν μπει διαδοχικά τέσσερις εμπρηστικές ενέργειες ή απόπειρες που εκδηλώθηκαν τους τελευταίους μήνες σε Σπάρτη και Γύθειο, μεταξύ των οποίων και μία απόπειρα με στόχο το αυτοκίνητο αστυνομικού και μάλιστα με τη συνοδεία… σημειώματος.» Και το ρεπορτάζ κλείνει με μια πρόβλεψη: «Χρειάζεται να πούμε εμείς ότι η υπόθεση της Σπάρτης ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο στην εγχώρια τρομοκρατία και ότι προσεχώς θα έχουμε άσχημα ξεμπερδέματα; Μάλλον είναι προφανές…»
Πριν από λίγο καιρό, είχα κατεβεί μια βόλτα ως το παραπάνω «δουκάτο» του Γκλίξμπουργκ και των χουντοβασιλικών του κοπρόσκυλων. Δεν ξέρω αν τους είχε ειδοποιήσει ο βασιλιάς τους για τον επικείμενο ερχομό του ή αν εκείνη τη μέρα που βρέθηκα εκεί πέρα είχε κάνει αυτό το ζόμπι επίσκεψη στα κοπρόσκυλά του. Σε πολλά ψηλά μπαλκόνια ανέμιζαν ελληνικές σημαίες που έφεραν πάνω τους ραμμένο το βασιλικό στέμμα. Τις ημέρες που βρέθηκα εκεί, έφαγα σε διάφορα μαγαζιά, όπου σύχναζαν και αρκετοί ήσυχοι Λάκωνες με τις οικογένειές τους, προφανώς άσχετοι με τα χουντοβασιλικά κοπρόσκυλα. Έφτανε, όμως, μια στιγμή να εισβάλουν σ’ αυτά τα μαγαζιά κάποιοι από την αγέλη και να τρομοκρατήσουν με τη συμπεριφορά τους τους υπόλοιπους. Προγραμματισμένοι για πρόκληση, άρχιζαν μετά από λίγο να γαβγίζουν και κάποια εμετικά τραγούδια. Θυμήθηκα τότε τον Παύλο Δελαπόρτα, έναν επίτιμο εισαγγελέα των Εφετών, κεντρώων αντιλήψεων, που υπηρέτησε κάποτε στο Γύθειο και που μέχρι να φύγει έζησε σε καθεστώς τρομοκρατίας εξαιτίας των χουντοβασιλικών. Στα απομνημονεύματά του («Το σημειωματάριο ενός Πιλάτου», εκδόσεις Θεμέλιο, γ΄έκδοση, σελ.153-4) παραθέτει και κάποια σχετική με τα χουντοβασιλικά σκυλοτράγουδα εμπειρία του από το Γύθειο:
«Για να επανέλθω στον Μπρίτζμαν [εννοεί τον ταγματάρχη Ρότζερ Μπρίτζμαν, διευθυντή φυλακών και μέλος αγγλικής αποστολής], εκεί που τρώγαμε ένα μεσημέρι στο εστιατόριο (…) δυο παρέες από τα πλαγινά μας τραπέζια άρχισαν να τραγουδούν αντικομμουνιστικά τραγούδια κι ένα που είχε σχέση με το δημοψήφισμα. Ο Μπρίτζμαν με παρακάλεσε να του μεταφράσω τα τραγούδια πρόχειρα στα αγγλικά, πράγμα που έκαμα. Τα τραγούδια ήταν σαν ρίμες, δίστιχα ή τετράστιχα. Το πρώτο έλεγε:
“Μην αγαπήσεις Κουκουέ, Βούργαρο-εαμίτη
Αν αγαπάς τα νιάτα σου, αγάπησ’ ένα Χίτη”.
Το δεύτερο τραγούδι έλεγε:
“Όποιος δεν θέλει Βασιλιά, Πατρίδα και Θρησκεία
του κάνω εγώ τα έξοδα να πάει στη Βουργαρία”
Ο Μπρίτζμαν άκουε τις μεταφράσεις φλεγματικά και χωρίς κανένα σχόλιο, αλλά όταν του μετέφρασα το τρίτο τραγούδι που έλεγε:
“Κουκουέδες, εαμίτες και αντάρτες του ΕΛΑΣ
φτιάξετε τα σάβανά σας κι έρχεται ο Βασιλιάς”,
διαμαρτυρήθηκε έντονα λέγοντάς μου: “Ώου! Αυτό το τραγούδι να μην λέγεται, γιατί θα τους φοβίζει τους αριστερούς με αντίποινα, θα είναι φανατικότεροι κατά του Βασιλέως στο δημοψήφισμα. Πρέπει να τους πιάνετε με το καλό, για να ψηφίσουν όσοι το δυνατόν περισσότεροι Βασιλιά!”»
Τότε που γαβγίζονταν τα παραπάνω υπήρχε άλλο καθεστώς στην Βουλγαρία, αλλά στην Αγγλία εξακολουθεί να υπάρχει το ίδιο. Τα χουντοβασιλικά δίστιχα αλυχτίσματα έχουν αλλάξει επί το ναζιστικότερο, αλλά η Αγγλία ακολουθεί την ίδια φιλοβασιλική πολιτική. Όλοι πάντως αυτοί συμφωνούν στο θέμα της τρομοκρατίας σε βάρος των επαναστατικών κινημάτων και μάλλον τους βολεύει να ξαναπαίξουν το χαρτί του «Δούκα της Σπάρτης» και να τον ξανακάνουν «βασιλιά όλων των Ελλήνων». Εκτός αν τους χαλάσουμε τα σχέδια και ανατρέψουμε την τρικομματική χούντα που κυβερνάει σήμερα τη Ελλάδα.
http://oapatris.wordpress.com/2012/09/29/the_duke_of_sparta_and_his_dirty_dogs/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου