Στέφανος Μαντζαρίδης
Τα πράγματα είναι πολύ απλά... Σε πιάνουν από τον σβέρκο πριν καλά καλά περπατήσεις και σε χώνουν βαθιά μέσα στα σκοτεινά νερά του κάδου ενός πλυντηρίου εγκεφάλων αρίστης τεχνολογίας...
Μαθαίνουν στους γονείς σου να αντιμετωπίζουν το σχολείο σαν έναν πολύ βολικό τρόπο για παρκάρισμα και τίποτα περισσότερο των παιδιών τους, όση ώρα εκείνοι τρέχουν πανικόβλητοι για να ικανοποιήσουν όσο περισσότερες γίνεται από τις τεχνητές ανάγκες που φυτεύτηκαν στα άδυτα του εγκεφάλου τους. Φροντίζει άλλωστε με τρόπο αριστοτεχνικό να προλειαίνει το έδαφος γι αυτό η άθλια κατάσταση με την οποία είναι δομημένοι στη χώρα μας οι Παιδικοί Σταθμοί, ο προθάλαμος ενός εκπαιδευτικού συστήματος που θα ήταν για γέλια αν δεν αφορούσε κάτι τόσο σοβαρό, ουσιώδες και σημαντικό...
Τα χρόνια περνάνε κι εσύ βρίσκεσαι όλο και περισσότερο εγκλωβισμένος στα πλοκάμια ενός συρφετού άχρηστων πληροφοριών που καταλαμβάνουν κάθε γωνιά του εγκεφάλου σου, στέλνοντας στο πυρ το εξώτερον κάθε στάλα δημιουργικότητας και ανθρωπιάς που σου έχει απομείνει...
Μαθαίνεις εκατοντάδες άχρηστα ονόματα, αποστηθίζεις ημερομηνίες δίχως καμία απολύτως σημασία, γεμίζεις το κεφάλι σου με κάθε είδους άχρηστη πληροφορία. Μα το χειρότερο είναι πως μαθαίνεις να πορεύεσαι μόνος σου να θεωρείς πως μόνο αν πατήσεις επί πτωμάτων θα πετύχεις τους στόχους σου. Εκπαιδεύεσαι για να είσαι ανταγωνιστικός, να έχεις σαν ευαγγέλιο σου πως μονάχα οι άριστοι αξίζουν και όλοι οι υπόλοιποι είναι απλά αναλώσιμα υλικά μιας κοινωνίας που σαπίζει καθημερινά...
Συνηθίζεις να σκύβεις το κεφάλι, να μη λες τη γνώμη σου, να κρύβεις τις αντιρρήσεις και τις ενστάσεις σου, να μην αμφισβητείς την ορισμένη από ένα αόρατο σύστημα εξουσία. Αποδέχεσαι την εικόνα της έδρας που, από τα πρώτα βήματα κιόλας της εκπαίδευσης στη χώρα μας, κάνει τον δάσκαλο σου να σε βλέπει αφ' υψηλού, δεν τολμάς να μην παίξεις το παιχνίδι με τους κανόνες που σου όρισαν...
Μα εσύ έχεις ήδη χάσει την ομορφότερη περίοδο της ζωής σου, τα χρόνια της εφηβείας... Φοβάσαι να ερωτευτείς ή καλύτερα για να είμαι πιο ακριβής στα λόγια μου, δεν ξέρεις πια πως να ερωτευτείς. Κλείνεσαι όλο και βαθύτερα στα άδυτα της μοναξιάς σου, κυνηγάς απεγνωσμένα χίμαιρες μήπως και καταφέρεις να υποκαταστήσεις όλα εκείνα που σου λείπουν, απομονώνεσαι, γεμίζεις δυστυχία, παύεις να ενδιαφέρεσαι για κάθε τι όμορφο που υπάρχει στη ζωή...
Κι εσύ μετά με τη σειρά σου φροντίζεις να διαιωνίσεις και να ανακυκλώσεις όλη αυτή την αρρωστημένη κατάσταση είτε γιατί η πλύση που υπέστη ο εγκέφαλος σου έχει πετύχει απόλυτα τον σκοπό της είτε γιατί φοβάσαι να κάνεις κάτι διαφορετικό για τα παιδιά σου είτε γιατί κατά βάθος νιώθεις πως μισείς τους πάντες γύρω σου θεωρώντας τους υπεύθυνους για τη μιζέρια και τη δυστυχία σου και νιώθεις καλύτερα μονάχα αν βλέπεις κι άλλους ανθρώπους να ακολουθούν τα βήματα σου, ακόμα κι αν πρόκειται για πρόσωπα που αγαπάς...
Και συνεχίζεις έτσι να κάνεις τον ίδιο κύκλο να γυρίζει στο ίδιο σημείο γιατί απλά δεν τολμάς να σηκώσεις το κεφάλι σου και να δεις πέρα, μακριά, τα χρώματα του ορίζοντα...
Πηγή: enfo.gr
http://gregordergrieche.blogspot.com/2018/06/blog-post_16.html#more
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου