Το μαρτυρολόγιο ενός άνεργου…

Ευαγγελία Τυμπλαλέξη
Κάθε 1η του Μάη είναι μια καλή ευκαιρία για να αναθεματίζει η Φύση και τα ζωντανά την ώρα και τη στιγμή, οι οποίες άλλο εννοούν κι άλλης μεταχείρισης απ’ την παρερμηνεία των Θνητών τυγχάνουν…
Κι αφού η «Παγκόσμια Ημέρα των Εργατών» μετεξελίχτηκε σε μιαν ανέμελη εκδρομή του κοριτσιού του Μάη με τ’ άνθη στα μαλλιά…
Κι αφού η Ελλάδα εξέρχεται από μνημόνια και καθεστώς υψηλών δημοσιονομικών ανισορροπιών «χωρίς δεσμεύσεις»…
Κι αφού το ποσοστό φτώχειας εμφανίζει «τάση σταθερότητας»…


Ας διανύσουμε τη διαδρομή ενός ανέργου εν έτει 2018, του οποίου τα αισθήματα κοινωνικής απόρριψης, συστηματικής περιθωριοποίησης, απαισιοδοξίας, ανησυχίας επαφίενται «καθαρά σεβιο-χημικές ανακατατάξεις», έτσι για να ‘βρουν και τα ψυχοφάρμακα τους αποδέκτες τους, επειδή και η Φαρμακοβιομηχανία «μια κρίση συσσώρευσης κεφαλαίου την περνάει»…

Μύρισε αλλαγή…

Κι αν δεκαετίες πριν παλεύαμε για δικαιώματα στην Εργασία, στον Ιδιωτικό κυρίως Τομέα να το ξεκαθαρίσω, διότι στον Δημόσιο τα προνόμια δίνονταν χωρίς να προηγηθούν μάχες αλλά για ψηφοθηρικούς λόγους, φτάσαμε στην είσοδο του 21ου αιώνα να μην έχουμε να παλέψουμε, αφού καταργήθηκε εντελώς το Δικαίωμα-πρόσβαση στην Εργασία.
Δόκιμο να ξεκαθαρίσω επίσης την κάθετη εναντίωσή μου προς τον Δημόσιο Τομέα με τον τρόπο που αυτός έχει δομηθεί, διότι:

• Άλλο σύσταση δημόσιου κορβανά, στον οποίο έχουν πρόσβαση τα ενεργούμενα της Αστοκρατίας με προοπτική τις διεκπεραιώσεις της καταπιεστικής επικυριαρχίας της, η οποία καταλήγει σε κατακερματισμό του κοινωνικού ιστού, αφού ορίζονται Πολίτες Α’ και Β’ κατηγορίας με διαφορετικά δικαιώματα-υποχρεώσεις.
• Άλλο σύσταση αυτόνομων συλλογικοτήτων ανά την επικράτεια, οι οποίες αποτελούμενες από ισότιμες ομάδες Πολιτών εργάζονται-διαχειρίζονται τον δημόσιο πλούτο με προοπτική τον διαμοιρασμό των αγαθών και την υπαγωγή όλων σε ίδια προνόμια-υποχρεώσεις. Σε αυτή την περίπτωση οι κοινωνικές ισορροπίες θα μπορούσαν να αντλούν την ευρέως δημόσια διάστασή τους δια της τήρησης κοινωνικών συμβολαίων.

Η καμπύλη της Ανεργίας έχει εκτοξευτεί την τελευταία δεκαετία, τη γνωστή μας ως περίοδο των Μνημονίων, στο κατακόρυφο. Ένα περίπου 30% του πληθυσμού στην επικράτεια τελεί υπό ανεργία, όπως δηλώνεται από επίσημες μελέτες, το οποίο τείνει ν’ αγγίξει το 50%, αν λάβουμε υπ’ όψιν:

• Τους προσωρινά απασχολούμενους σε 5μηνα, 8μηνα και όλες τις παραλλαγές σε -άμηνα.
• Τους μερικώς απασχολούμενους, περίπου δύο κι αν είναι τυχεροί τρεις φορές εβδομαδιαίως.
• Τους ωρομίσθιους συνήθως σε Κέντρα Μέσης Εκπαίδευσης ή Ξένων Γλωσσών, όπως εργάστηκα κι εγώ επί χρόνια, οι οποίοι ανέκαθεν δεν ασφαλίζονταν απ’ τον εργοδότη, διότι ήμασταν «διορατικώς ευέλικτοι» και δεν περιμέναμε την επίσημη Κρίση, και σε συνεννόηση οι εργοδότες με τους ελέγχους του ΙΚΑ=προϊστάμενοι κρύβουν σε αποθήκες ή απομακρύνουν τον εργαζόμενο προς αποφυγή προστίμου, κι αν μιλήσεις χάθηκες από προσώπου πιθανής εργοδοσίας.
• Τους δηλωμένους εν μαθητεία σε Δημόσιο και Ιδιωτικό, αφού έχουν αναλάβει Εταιρείες=Κοράκια τη διεξοδική διαχείριση του εργατικού δυναμικού.
• Τους δικαιούχους voucher που αφορά σε θέσεις κοινωφελούς εργασίας, πάλι Εταιρείες=Κοράκια κρύβονται από πίσω απ’ τον «μοντέρνο θεσμό».
• Τους μικρό-μαγαζάτορες, οι οποίοι βρίσκονται στην αγχόνη μη μπορώντας να πληρώσουν ταμεία-λειτουργικά ή συντηρήσεως έξοδα.
• Τους προσερχομένους εν τόπω εργασίας αλλά μη αμειβόμενους λόγω οικονομικής δυσπραγίας των εργοδοτών, αληθινής ή επίπλαστης μόνο οι ίδιοι το γνωρίζουν.
• Τους μη αμειβόμενους λόγω υπαγωγής της Επιχείρησης στον Νόμο περί Πτωχεύσεως.

Ο άνεργος γενικότερα του ευρωπαϊκού εδάφους περιήλθε σε αυτή την κατάσταση, επειδή οι Τεχνοδημοκρατίες προέβησαν σε μετεγκατάσταση των εργοστασίων σε χώρες της Αφρικανικής ή Ασιατικής Ηπείρου με απόληξη της κίνησης σε διττής ερμηνείας διάπραξη εγκλήματος. Αφ’ ενός η εκμετάλλευση των εργατικών χεριών στον εκεί χώρο δια μέσω της ευνοϊκής ισοτιμίας των νομισμάτων στη διαδικασία επιχειρηματικού ισοζυγίου, αφού τα κόστη υπολογίζονται με βάση υποτιμημένα νομίσματα ενώ ο τζίρος με βάση σκληρά νομίσματα, ευρώ ή δολαρίου συνήθως και το κέρδος εκτινάσσεται σε δυσθεώρητα ύψη. Αφ΄ ετέρου ο παροπλισμός της εργατικής τάξης πρωτογενούς παραγωγής στις χώρες του αναπτυγμένου Κόσμου, κραταιά βιομηχανικές ανέκαθεν, συνιστά το μεγάλο μεταίχμιο της μετά-νεωτερικότητας.
Στον αναπτυσσόμενο Κόσμο, όπως η Ελλαδίτσα, δεν υπάρχουν στεγανά διασφάλισης του εργασιακού δικαιώματος, αφού εν πρώτοις «καταπαύτηκε» συντονισμένα η έστω δειλά ανερχόμενη πρωτοβουλία δημιουργίας Βαριάς Βιομηχανίας, «απαγορεύτηκε» εν συνεχεία δια των υπογεγραμμένων συμβάσεων-συνθηκών με τους Εταίρους επικυρίαρχους, όπως αναλύει στο έργο του ο Κος Δημήτρης Μπάτσης μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου και του Εμφυλίου εσωτερικά. Επιπροσθέτως, εν έτει 2010 και μετά, υπαλληλικές θέσεις στον τριτογενή κυρίως τομέα τελούν επίσης υπό επισφάλεια, ειδικότερα αν λάβουμε υπ’ όψιν πως ο αριθμός των επικυρωμένων συλλογικών συμβάσεων έχει υποχωρήσει εντελώς ενώ οι επιχειρησιακές-ατομικές συμβάσεις καλπάζουν την εμβέλειά τους αγγίζοντας το 92% το τελευταίο διάστημα. Γεγονός που αποδεικνύει την πλήρη οχύρωση των Επιχειρήσεων εις βάρος του εργαζομένου.
Πρόσω ολοταχώς λοιπόν για ισορροπία δημοσιονομική-θωράκιση του Κεφαλαίου και παρεπόμενα των εφαρμογών λιτότητας εμφανίζονται η αυξανόμενη ένδεια και κατ’ εφαπτομένη ο κοινωνικός αποκλεισμός.

Τύφλα να ‘χουν των Θεών οι τυραννίες…

Και ξεκινά ένα ωραίο πρωί ο άνεργος να ριχτεί στην αρένα της αναζήτησης «απασχόλησης», επειδή ο όρος εργασία έχει αποπεμφθεί απ’ το καθημερινό μας λεξιλόγιο, ίσως και να πρόκειται για μία προοδευτική έκφανση της νέας οργάνωσης της «Μεταβιομηχανικής Κοινωνίας»!
Ένας νέος έρχεται αντιμέτωπος με συγκεκριμένους δρόμους. Θα υπομείνει την απασχόληση προς άγραν ενός υποτυπώδους ξεροκόμματου, το οποίο δεν επαρκεί παρά για τα ατομικά του έξοδα, αφού θα μένει στην εστία των γονιών του ως εξ ανάγκης ή εκ πεποιθήσεως adulescent, όρος που εισήγαγαν οι Γάλλοι όταν το κύμα των νέων που αργοπορούσε να αυτονομηθεί διογκωνόταν επικίνδυνα, και για προοπτική απελευθέρωσης ή τεκνοποίησης ούτε λόγος. Ως δεύτερη επιλογή διατίθενται αρκετοί προορισμοί του Εξωτερικού, έδρες πολυεθνικών προτεσταντικής πειθαρχίας, όπου θα αποδημήσουν ως ειδικευμένοι μετανάστες και θα μυηθούν σεμνά και ταπεινά στην τελετή της «γονυκλισίας». Και να διασαφηνίσουμε πως Πολίτης του Κόσμου είσαι εκ γενετής αλλά δεν θα έβλαπτε και η παρακράτηση του δικαιώματος του ανθρώπου να επιλέξει το μέρος που θέλει να εγκατασταθεί για τους δικούς του λόγους κι όχι απαραίτητα εθνικιστικούς.
Ένας μεσήλικας συνήθως είναι στα όρια της απόγνωσης. Τον αποφεύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι, θες λόγω εμπειρίας-προϋπηρεσίας-τριετιών, θες λόγω που τα γκρίζα μαλλιά του δεν είναι και τόσο ελκυστικά, δεν έχει και καμία ιδιαίτερη σημασία. Αν βρίσκεται στην «ευχάριστη θέση» να ζει ο γονιός του, βουτά το κοχλιάριον στη σύνταξη του τελευταίου. Αν έχει φίλους βολεμένους τον συντηρούν, από φιλικά αισθήματα ή από ενοχές για το συνδαύλισμα της κατάντιας του από τη θέση ισχύος, αυτό είναι αρκετά θολό και δεν διασαφηνίζεται. Αν δεν έχει καθόλου φίλους-γονείς-γνωστούς αλλά είναι φυγόπονος ως προς την αυτοχειρία, απλώς αναμένει το τέλος του, θωρώντας στο ενδιάμεσο στωικά τη ΔΕΗ να του κόβει το ρεύμα-τους κλητήρες να του κάνουν έξωση απ’ το δωμάτιο ή σπίτι που διαμένει και άλλα τέτοια ευτράπελα πριν την αποδήμηση εις τόπον χλοερό.

Η περιθωριακή Ηθική…

Είτε νέος είτε μεσήλικας εισέρχεσαι καθημερινά σε ιστότοπους ευρέσεως-προσφοράς εργασίας, ώστε να μην χαρακτηριστείς «τεμπέλης», διότι οι βολεμένοι εξαπολύουν και πυρά του τύπου «όποιος θέλει δουλειά, βρίσκει!» και με αδιαλλαξία φθονερή θα έλεγες.
Το 50% των προσφερόμενων θέσεων εργασίας αφορά σε προώθηση εμπορευμάτων κι υπηρεσιών, που σημαίνει ο απασχολούμενος αμείβεται εάν κι εφόσον καταφέρει να στοχεύσει στο προβλεπόμενο όριο των πωλήσεων που του αναλογεί, ώστε να κρίνεται «παραγωγικός» απ’ την Εταιρεία, διαφορετικά θα δει την πόρτα της απόλυσης χωρίς βέβαια καμία προειδοποίηση, συνήθως δια μέσω SMS ή κλήσης τηλεφωνικής αν τον «εκτιμούν» λίγο παραπάνω. Επ ουδενί δεν πρόκειται για εργασία μία ανάλογη ενασχόληση, τουναντίον για δυνάστευση και ο όρος χρησιμοποιείται με συνείδηση και ουχί χαριτολογώντας ή υπερβάλλοντας. Είναι σαν να βρίσκεται ο εργαζόμενος σε γιάφκα του Άουσβιτς, όπου οι Ναζί=Ομαδάρχες και Προϊστάμενοι χτυπούν το καμουτσίκι εξαντλώντας τον υφέρποντα φασισμό τους κι αλίμονο αν δεν «πέτυχες την πώληση»! Ο εργαζόμενος καλείται να αποδείξει την Ανηθικότητα ή την Ηθική του σε όλο της το μεγαλείο, αφού είτε θα επιτύχει την πώληση αποφεύγοντας αναφορά στα «ψιλά γράμματα» ανταγωνιζόμενος ταυτοχρόνως τον συν-προλετάριο συνάδελφό του, είτε θα κάνει ελάχιστες πωλήσεις στέκοντας στο ύψος της ειλικρίνειάς του κι αρνούμενος να «φαγωθεί» με τον διπλανό του για ψωροδεκάρες, κι αναλόγως θα παραμείνει ενεργός ή θα επανέρθει σε κατάσταση ανεργίας.
Ένα μεγάλο ποσοστό μηχανών αναζήτησης εργασίας, στο οποίο εγγράφεσαι για να λαμβάνεις ειδοποιήσεις στο ηλεκτρονικό σου ταχυδρομείο, ζητούν μηνιαία συνδρομή, ώστε να προωθούν το δημιουργημένο προφίλ σου ή να μπορείς να εκδηλώνεις ενδιαφέρον σε αγγελίες που τυχόν ενδιαφέρουν. Διαφορετικά ο υποψήφιος, που στην τελική δεν είναι καν υποψήφιος, αφού έχει αποκλειστεί απ’ την επικοινωνία με την δυνητική εργοδοσία, βαυκαλίζεται πως έχει πρόσβαση σε διάθεση αγγελιών! Είναι όπως τα «προγράμματα ασφάλισης και περίθαλψης» που διαφημίζουν οι Ιδιωτικές Ασφαλιστικές για ανέργους. Μα άνεργος σημαίνει «δεν έχω εργασία, παρεπομένως ούτε εισόδημα»!
Πάρα πολλές επιχειρήσεις έχουν επίσης αναθέσει την εύρεση υπαλληλικού-εργατικού προσωπικού σε διαμεσολαβούσες εταιρείες, οι οποίες λειτουργούν ως «μαστροποί» του ανθρώπινου δυναμικού ανά τον Κόσμο, αφού ο δυνητικός ενδιαφερόμενος λαμβάνει ένα συμφωνητικό που καλείται να υπογράψει με τον διαχειριστή της ενδιάμεσης «εκπόρνευσης», διότι πως αλλιώς να χαρακτηρίσεις ανάλογες κινήσεις. Δόκιμο να διευκρινιστεί πως ο υπογράφων-υπογράφουσα=εργαζόμενος-εργαζόμενη δημιουργεί «σχέση εργασίας» με μία ανώνυμη Εταιρεία, η οποία εδρεύει στο Μπελίζ κι εκπροσωπείται από μία θυγατρική στο Λουξεμβούργο και της οποίας τα συμφέροντα στην Ελλάδα διεκπεραιώνονται από επιχειρηματία σ’ ένα «καταγάλανο» νησί της Μεσογείου! Όλοι μαζί αυτοί, επιφανείς αλλά άγνωστοι επιχειρηματίες με καλυμμένο προσωπείο, τύφλα να ‘χουν οι «κουκουλοφόροι» που για όλα μας φταίνε, υποχρεώνουν τον υποψήφιο απασχολούμενο να πληρώσει κι από πάνω, σε περίπτωση που δεν αποδειχτεί άξιος στην εργασία για την οποία κλήθηκε, ποιος θα κρίνει βέβαια αν όντως είσαι άξιος-αξιόλογος-ακαμάτης ή όποια άλλη ρετσινιά δεκτή εδώ που φτάσαμε, δεν χρειάζεται να επεξηγήσουμε κατά την ταπεινή άποψή μου.
«Ζήσε Μάη μου, να φας τριφύλλι» δηλαδή!

Της Γης οι κολασμένοι…

Ο Μίλτον Φρίντμαν, όπως έχω αναφέρει σε παλαιότερο κείμενό μου (Πιστεύω εις εν δίκρανον… Εκ των καυδιανών!), αρκετά χρόνια μετά τον θάνατό του συνεχίζει να είναι παρών, με τις σαρδόνιες εκφάνσεις της θεωρίας του να μετεωρίζονται ομιχλωδώς πάνω απ’ τον πλανήτη, αφού από καταστροφές και άτακτη εξαθλίωση επάγεται πάντα αναδιοργάνωση και κατά το δοκούν επανίδρυση του κόσμου.
Προθέσεις μεταμφιεσμένες σε δεινούς χαμαιλέοντες υπόσχονται αναντίστοιχα με τις πράξεις τους ιδεολογήματα εγκλείοντας το ένα και αυτό τρίπτυχο: Περιστολή κοινωνικών δαπανών-ασυδοσία για εταιρίες-επιβεβλημένη καταστολή. Και όλα σαφώς στο όνομα της Ελευθερίας του ατόμου. Χωρίς ποτέ να διασαφηνίζεται απ’ τους εμπειρογνώμονες για ποιο απ’ τα δύο προσφερόμενα του Ντεκάρτ είδη ελευθερίας ομιλούμε. Την Ελευθερία της Αδιαφορίας, στην οποία εμπεριέχεται η απλή δυνατότητα επιλογής μεταξύ συγκεκριμένων εναλλακτικών συνιστωσών ή την Ελευθερία της Αυθορμησίας, η οποία εμπερικλείει τη δυνατότητα αδιάβλητης εναρμόνισης με την επιθυμία; Καμία διαχωριστική γραμμή δεν αντιπαραθέτει τον Σοσιαλισμό απ’ τον Καπιταλισμό, εφόσον τα θέματα δομής και διαχείρισης εξουσίας υπόκεινται στο ίδιο κανονιστικό πλαίσιο και δεν αφορούν παρά σε αισχρά πανομοιότυπα αναμασήματα.
Οι ανθρωπομάζες συγκροτούν ένα ισχυρό λευκό χαρτί, σε χέρια λαοφιλών Μαγίστρων, οι οποίοι με πλέρια επιδεξιότητα το καταστίζουν αναδημιουργώντας επωφελείς κι επινοημένες σημασίες. Σαν να υποβάλλονται σε «πιεστικές ανακρίσεις» αόρατων υπηρεσιών συλλογής-επεξεργασίας-ανάλυσης πληροφοριών, ώστε να επέλθει διαρραγή της ικανότητάς τους αποσαφήνισης των δεδομένων.
Με στραμμένο το βλέμμα καθ’ όλα προς έναν ορίζοντα αποικιακού χαρακτήρα, ο άνθρωπος νοσταλγεί την κοινωνική-πολιτισμική ποικιλομορφία την ίδια στιγμή που την υποπτεύεται. Συμπεριφορά η οποία αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο σύστασης της «άγραφης σελίδας» του Μίλτον Φρίντμαν και πρόταξης της καρατόμησης πάσας ενσυναίσθησης.
Κι έχει απενεργοποιηθεί κι η τηλεφωνική γραμμή σύνδεσης με τον Ποντίφικα, σκάνδαλο του προηγούμενου αιώνα κατά το οποίο το Βατικανό είχε υπογράψει μία σύμβαση έργου με την Global Telecom για να εκφράζουν οι Πιστοί τα παράπονα-προβλήματά τους απευθείας στο «θεϊκό στήριγμά τους» με τη χρέωση να επιβαρύνει τον ίδιο βέβαια τον Πιστό, να αποταθεί ο δόλιος άνεργος αφού έχει εξαντλήσει όλα τα υπόλοιπα ενδεχόμενα «επικοινωνίας» με γραμμές υποστήριξης!!!
Κι όσο μεγαλώνω αυτή η ειρωνική προσέγγιση του γίγνεσθαι να μεγεθύνει αντί να αμβλύνεται, «πρώτα βγαίνει η ψυχή κι ύστερα το χούι» που λένε κι οι σοφές παροιμίες…

Η χειρότερη μορφή βίας είναι η φτώχεια…

Κατά τη ρήση του Μαχάτμα Γκάντι.
Και πράγματι η φτώχεια είναι θέμα ταξικό και χρήζει πολιτικής βούλησης. Επειδή ωστόσο άλλο μία εφαρμογή δεδομένων και ψηφίων στην πραγματικότητα κι άλλο μία εφαρμογή της πραγματικότητας στα δεδομένα, κρίνεται ανυπόφορα στατική η ακροθιγής εκτίμηση των πολιτών με το επικά μοιρολατρικό «Από αρχής γενέσεως ο Κόσμος αυτός είναι»!
Κι αυτός που δεν δέχεται μοιρολατρικά τίποτα και πνίγεται στους συμβιβασμούς, κινδυνεύει απ’ το επαναστατικό του πνεύμα;;
Επειδή ο καταπιεσμένος δεν δύναται εκ των πραγμάτων να ειρηνεύσει με καμία άλλη Τάξη παρά μόνο να πολεμά. Και πως να πολεμήσεις όταν οι μάζες των ανέργων-καταπιεσμένων εμφανίζονται απογοητευμένες κι εξαθλιωμένες! Ίσως στη χειρότερη μορφή απομόνωσης να ωθεί το επαναστατικό πνεύμα, θα ήθελα να προσθέσω…

https://gregordergrieche.blogspot.gr/2018/05/blog-post_8.html#more