Όλοι όσοι, και δεν ήταν λίγοι (σίγουρα στα μέρη μας) εύχονταν στις αρχές της χρονιάς εκλογικές επιτυχίες των φασιστών στο Άμστερνταμ, στο Παρίσι και αργότερα στο Βερολίνο, έτσι ώστε να προκληθεί σοβαρή κρίση στο project europe, θα αναγκαστούν να περιμένουν. Ωστόσο είναι βέβαιο ότι το ευρω-φασισταριό, που αντικειμενικά (και γιατί όχι; και υποκειμενικά) εκτός απ’ τα ντόπια συμφέροντα των πιο καθυστερημένων τμημάτων του όποιου «εθνικού» κεφάλαιου δουλεύει και για τα συμφέροντα της «αγγλόσφαιρας», της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου, δεν πρόκειται να κάτσει με σταυρωμένα χέρια.
Οι εκλογικές επιτυχίες των ευρωπαϊστών, αντιστοιχούν μεν σε άλλα αντίπαλα (καπιταλιστικά) συμφέροντα καθώς και σε μια δύσθυμη μεν αλλά υπαρκτή συνείδηση «ευρωπαϊκής ενότητας» σε σημαντικά τμήματα των ψηφοφόρων, αλλά σαν τέτοιες είναι μόνο στιγμές. Το project europe δεν θα την γλυτώσει απλά πηδώντας τις «κεντρικές» εκλογικές ημερομηνίες.
Κατά την γνώμη μας το πρόβλημα, πιο σωστά: τα προβλήματα βρίσκονται πάντα στη μεριά της τάξης μας. Τόσο απ’ την πραγματική κατάσταση μεγάλου μέρους της στην ευρώπη (ξεκινώντας απ’ την κατάσταση των μεταναστών εργατών / εργατριών) όσο και απ’ την αδυναμία της (έως παραίτηση) να ξαναπάρει την πρωτοβουλία των κινήσεων στον ταξικό ανταγωνισμό. Κι αυτή η αδυναμία / παραίτηση είναι ολοφάνερη και στη γαλλία. Όπου ένα χρόνο πριν, την άνοιξη του ’16 (το θυμάται κανείς;) είχε ξεσπάσει ένας εκτεταμένος αμυντικός αγώνας εναντίον της (καινούργιας) τότε αντι-εργατικής νομοθεσίας («νόμος El Khomri»)· αγώνας που κάπου «χάθηκε» στις αρχές εκείνου του καλοκαιριού, τον Ιούνη (με την βοήθεια και του euro ’16) χωρίς να μετρήσει κάποια επιτυχία. Τώρα; Το φασιστόμουτρο θα έβαζε τα δύο πόδια σ’ ένα παπούτσι· αλλά είναι «παρηγοριά» ο σοσιαλφιλέλευθερος Μακρόν; Όχι, δεν είναι.
Να λοιπόν: τι θα γίνει μ’ εμάς, εκατοντάδες εκατομύρια «όντα», που είναι αόρατα (και άρα «άγνωστης ταυτότητας») όταν δουλεύουν, και γίνονται ορατά μόνο όταν καταναλώνουν και, ακόμα πιο «θε-όρατα» όταν αυτοκαταναλώνονται / αυτοκαταστρέφονται; Ή, είναι αόρατα όταν δουλεύουν και γίνονται «τέρατα» όταν καταδιώκονται, συκοφαντούνται, βιάζονται κυριολεκτικά και μεταφορικά, σαν «ξένοι»; Τι θα γίνει λοιπόν μ’ εμάς;
Πολύ καιρό έχει κρατήσει η ήττα μας – δε νομίζετε;
(Οι διαδηλώσεις νεαρών αναρχικών σε διάφορες γαλλικές πόλεις έχουν την αξία τους. Αλλά καθόλου δεν γεμίζουν, ούτε θα μπορούσαν, το τεράστιο κενό στην σύγχρονη εργατική συνείδηση…)
__________________________________________________________
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου