Πιέσεις και διαψεύσεις…

Πιέσεις, εκβιασμοί, απειλές. Τα αναμενόμενα, δηλαδή. 


Καθώς το παραμύθι για την «Ευρώπη των λαών» έχει πάψει πια να είναι πιστευτό, ακόμη κι από τους πιο καλοπροαίρετους που λαχταρούν να νιώσουν «Ευρωπαίοι». Άλλωστε, δεν το αναμασάνε πλέον ούτε και αυτοί που το πλάσαραν επί δεκαετίες. Δεξιοί κι αριστεροί. Τώρα μιλάνε για ρεαλισμούς, για αντίθεση συμφερόντων, για την ανάγκη να ανταποκρίνεσαι στο παιχνίδι της ισχύος. Έχοντας ανακαλύψει τον τροχό!


Πιέσεις, εκβιασμοί, απειλές, από τη μία πλευρά. Και από την άλλη; Η έκκληση λαϊκής συμπαράστασης προς την κυβέρνηση για να αντιμετωπίσει τα εμπόδια που παρεμβάλλονται στην υλοποίηση των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει απέναντι στον ελληνικό λαό.

Με την ίδια να ενδίδει. Να βάζει στη θέση του προέδρου της Δημοκρατίας έναν τυπικό εκπρόσωπο της πολιτικής των πιέσεων, των εκβιασμών και των απειλών. Υπογράφοντας μια συμφωνία που ικανοποιεί αυτούς που ασκούν τις πιέσεις, τους εκβιασμούς και τις απειλές. Μεταθέτοντας για ένα απροσδιόριστο μέλλον όλα εκείνα που δεσμεύτηκε να υλοποιήσει για την αντιμετώπιση της κοινωνικής καταστροφής που προκάλεσαν τα πέντε χρόνια μνημονιακής πολιτικής. Διατηρώντας στις θέσεις τους τυπικούς εκφραστές αυτής της πολιτικής, διορίζοντας και άλλους, της ίδιας προέλευσης.

Και ο ελληνικός λαός, αυτός που αδιαφόρησε για την κινδυνολογία και έφερε στην κυβέρνηση εκείνους που του υποσχέθηκαν πως θα σκίσουν τα μνημόνια και θα έρθουν σε ρήξη με τον μνημονιακό κόσμο, καλείται και πάλι να στηρίξει. Έστω κι αν δεν βλέπει να αλλάζει τίποτα στην καθημερινότητά του. Έστω κι αν υποχρεώνεται να αντικρίζει στις τηλεοράσεις ως εκφραστές της κυβερνητικής πολιτικής ανθρώπους που μέχρι χθες νόμιζε ότι ως δωσίλογοι θα είχαν και την ανάλογη μεταχείριση.
Έστω κι αν βλέπει την κυβέρνηση που ο ίδιος ανέδειξε για να συγκρουστεί με εκείνες τις δυνάμεις που απειλούν, ασκώντας πιέσεις και εκβιασμούς, να μην τολμάει ούτε να σκεφτεί την κύρια δέσμευσή της. Αυτήν που απέρρεε από τη διακηρυγμένη και τόσο σύντομα ξεχασμένη θέση «καμιά θυσία για το ευρώ»…


(το άρθρο είναι του Γιώργου Αλεξάτου).

http://politikokoraki.blogspot.gr/2015/03/blog-post.html#more