(Δευτ. 9/3/15 - 18:00)
Του ΜΙΧΑΛΗ ΧΟΝΔΡΟΚΟΥΚΗ*
Διανύοντας το δεύτερο μήνα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ, πρέπει α)να γίνει μια παρατήρηση σχετικά με τον «πλουραλισμό απόψεων» στον προεκλογικό και κυβερνητικό λόγο του ΣΥΡΙΖΑ και τη λειτουργία αυτής της πολυφωνίας και πολυτασικότητας και β) να ασκηθεί μια στοιχειώδης κριτική στις πρώτες, πλην όμως, κρίσιμες ενέργειες της νέας κυβέρνησης και περί του «Πρώτη φορά Αριστερά».
Ας αναλογιστούμε πώς προβάλλει ο ΣΥΡΙΖΑ τον εαυτό του:
Ως ένα πολυσυλλεκτικό κόμμα με μια πολιτική βεντάλια από παραδοσιακούς ρεφορμιστές ευρωκομμουνιστές (άλλους πιο «δεξιούς» και άλλους πιο «αριστερούς»), μετανοημένους πασόκους, μαοϊκούς, τροτσκιστές, μέχρι και (αντιφατικά) αυτοπροσδιοριζόμενους ως αντιεξουσιαστές.
Ας θυμηθούμε πώς λειτούργησε αυτή η πολυσυλλεκτικότητα τα τελευταία χρόνια:
α) Η αντιπολιτευτική περίοδος
Κατά την περίοδο της αντιπολίτευσης, λειτούργησε ως ένα εργαλείο που ικανοποιούσε επικοινωνιακά μια εξίσου ευρεία βεντάλια του λαϊκού «ακροατηρίου». Οι αντιφάσεις στις οποίες συχνότατα έπεφτε ο δημόσιος λόγος του ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο δεν υπονόμευαν τη δημοτικότητά του, αλλά την ενίσχυαν, καθώς κάθε διαφορετική τοποθέτηση γινόταν αντιληπτή ως εξίσου «υπεύθυνη» και «νόμιμη». Πολλές φορές, μάλιστα, οι αντικρουόμενες απόψεις και θέσεις παρουσιάζονταν ως τεκμήριο πολυφωνίας και ως απόδειξη και εγγύηση της δημοκρατικότητάς του. Επιπλέον, έδινε τη δυνατότητα στη δεξιά (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) να προσποιείται ότι ασκεί κριτική σε ένα «ριζοσπαστικό» και «επικίνδυνο» κόμμα (για να κερδίσει την εύνοια των συντηρητικών ψηφοφόρων), και συνεπώς έστρεφε έμμεσα τον «φιλοριζοσπαστικό» κόσμο στο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ παράλληλα, έδινε τη δυνατότητα στο ΣΥΡΙΖΑ να διαψεύδει κατηγορίες περί ριζοσπαστισμού και να προσεγγίζει και αυτός τους πιο συντηρητικούς. Πάντα ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανιζόταν με δύο πρόσωπα: ένα συντηρητικό και ένα «ριζοσπαστικό».
Ποτέ δεν προσπάθησε, ούτε και ήθελε να ομογενοποιήσει το λόγο του. «Ακόμη διαμορφωνόμαστε ως κόμμα» συνήθιζαν να λένε με χαμόγελο οι εκπρόσωποί του, επιδιώκοντας να δημιουργήσουν την εντύπωση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα νέο και άρα πολιτικά άφθαρτο κόμμα.
Πρώτο ερώτημα: Η κριτική «από τα αριστερά» που εδώ και χρόνια υποστηρίζει ό,τι κάνει η Αριστερή Πλατφόρμα εντός του ΣΥΡΙΖΑ και οι πολιτικές διαφωνίες που εκφράζονται με τις κεντρικές επιλογές του κόμματος, αποτέλεσαν ουσιαστική πολιτική διαφωνία; Εάν ναι, τότε η πολιτική συνύπαρξή τους σε ένα κόμμα δημιουργεί αναπόφευκτα αντιφάσεις. Εάν όχι, τότε ο προβληματισμός τελειώνει εδώ, (διότι, όταν η διαφωνία αφορά σε δευτερεύοντα ζητήματα, επί της ουσίας δεν υπάρχει διαφωνία). Δεχόμαστε για την ώρα την καταφατική απάντηση που δίνει η ίδια η «αριστερή» τάση στο ΣΥΡΙΖΑ, για να προχωρήσουμε στον προβληματισμό μας.
Δεύτερο ερώτημα: Αυτές οι πολιτικές αντιφάσεις υπήρξαν ένα πρόβλημα για τον προεκλογικό ΣΥΡΙΖΑ; Όπως αναφέρθηκε παραπάνω, το αντίθετο.
Τρίτο ερώτημα: Ήταν γόνιμες αυτές οι εσωκομματικές αντιθέσεις για τη διαμόρφωση και εξέλιξη της πολιτικής του; Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, δηλαδή τη σημερινή πολιτική του, μάλλον όχι, διότι οι «αριστερές» απόψεις δε φαίνεται να έχουν μπολιάσει τις κυβερνητικές ενέργειες (όποιος υποστηρίζει κάτι τέτοιο, ας ξαναδεί τις κυβερνητικές ενέργειες σε σχέση με το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης ή και τις εξαγγελίες του 2012).
Τέταρτο ερώτημα: Τι θα περιμέναμε να συμβεί σε ένα κόμμα με δύο βασικές αντικρουόμενες τάσεις που διαφωνούν σε ουσιαστικά ζητήματα; Εάν αυτές οι χρόνιες διαφωνίες ήταν όντως ουσιαστικές, τότε δύο ενδεχόμενα θα υπήρχαν: είτε θα οδηγούνταν σε κάποιο συμβιβασμό των θέσεων είτε σεσύγκρουση και ρήξη. Επειδή τίποτε από τα δύο δε συνέβη μέχρι τώρα (οι επίσημες θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ παρέμειναν στα «δεξιά» και οι «αριστεροί» δεν πραγματοποίησαν κάποια ρήξη), συμπεραίνεται ότι αυτές οι διαφωνίες ίσως δεν ήταν τελικά και τόσο κρίσιμες (πράγμα που δίνει άλλη απάντηση στο πρώτο ερώτημα).
β) Η κυβερνητική περίοδος και η λυδία λίθος
Το πρόβλημα που προκύπτει σήμερα για αυτήν την επικοινωνιακή τακτική του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι δε λειτουργεί τόσο καλά όσο βρίσκονται στην κυβέρνηση. Διότι, όσο βρίσκονταν στην αντιπολίτευση, μπορούσε να διακηρύττει η κάθε τάση τις θέσεις της για μια μελλοντική κυβέρνηση και να καλύπτονται πρόχειρα οι αντιφάσεις (ούτως ή άλλως λόγια ήταν). Τώρα που βρίσκονται στην κυβέρνηση, δεν μπορούν να ξεφύγουν από τη λυδία λίθο της πράξης. Μία κυβερνητική εφαρμογή δεν μπορεί να συνοδεύεται ή να ακολουθείται και από μία άλλη που να την αντικρούει. Επίσης, σε αντίθεση με τις αντιπολιτευτικές δηλώσεις και εξαγγελίες, ένα κυβερνητικό μέτρο δεν μπορεί να αντιφάσκει με τον εαυτό του. Για παράδειγμα: αντιπολιτευτικά, η «δεξιά» τάση έλεγε εντός ευρωζώνης και ΕΕ, ενώ η Αριστερή Πλατφόρμα έλεγε έξω από την ευρωζώνη. Τι έγινε στην πράξη; Μέσα και τέλος! Τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στην κυβέρνηση το επικοινωνιακό παιχνίδι δυσκολεύει και η προηγούμενη χαλαρότητα τους εκθέτει στα μάτια όσων παλεύουν να μην απονευρωθούν πλήρως από τη μιντιακή πραγματικότητα.
Στο σημείο αυτό πρέπει να ξεκαθαριστεί ότι δεν ισχυριζόμαστε ότι κάθε μέλος του ΣΥΡΙΖΑ που κάνει κριτική από τα «αριστερά» υποκρίνεται, ενώ στην πραγματικότητα συμφωνεί με τις «δεξιές» θέσεις (όμως, υπάρχουν και αυτοί). Κάποιοι πράγματι ασκούν αυτήν την κριτική με γνήσιες προθέσεις. Όμως, πέρα από τις προθέσεις, το κρίσιμο είναι τί συμβαίνει στην πράξη. Υπάρχει πραγματικό έδαφος διαφωνίας με ανοιχτό το ενδεχόμενο αλλαγής πολιτικής ή απλώς υπάρχει ένας χώρος ανοχής για μειοψηφίες δίχως προοπτική ανατροπής των συσχετισμών; Αυτό που διαπιστώνεται από την πράξη, δυστυχώς για τους μειοψηφούντες, είναι το δεύτερο. Και πρέπει να γίνει ξεκάθαρο αυτό, διότι παραπλανάται ο λαός. Τόσο η «δεξιά» όσο και η «αριστερή» τάση του ΣΥΡΙΖΑ έχουν από κοινού ευθύνη και για αυτήν τη «δημιουργική ασάφεια».
Ας θυμηθούμε με ποια συνθήματα απευθύνθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ στο λαό από την προεκλογική περίοδο του Μαΐου του 2012 έως την παραμονή της ανάληψης της εξουσίας:
1. Διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους
2. Επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης χωρίς υποτέλεια, ώστε να απαλειφθούν οι αποικιοκρατικοί όροι παραχώρησης εθνικής κυριαρχίας
3. Τρόικα τέλος
4. Μονομερής και δια ενός νόμου κατάργηση του Μνημονίου
5. Παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας
6. Σύγκρουση με τα μεγάλα ντόπια και ξένα κεφάλαια που ελέγχουν την πολιτική και οικονομική ζωή της χώρας
7. Παύση περαιτέρω ιδιωτικοποιήσεων και επαναφορά στο κράτος της δημόσιας περιουσίας που ξεπουλήθηκε για ένα κομμάτι ψωμί
8. Έλεγχος των διοικήσεων των τραπεζών
9. Αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης
10. Μείωση της φορολογικής επιβάρυνσης για το λαό και βαρύτερη φορολόγηση των πλουσίων
11. Κατάργηση ΕΝΦΙΑ και προστασία πρώτης κατοικίας
12. Επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων εργασίας
13. Επαναφορά των μισθών και συντάξεων στα προ κρίσης επίπεδα
(Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι εξαγγελίες σαν και αυτήν, παρόλο που χάθηκαν νύχτα, είναι από εκείνες που δημιούργησαν προσδοκίες στον κόσμο και έδωσαν στο ΣΥΡΙΖΑ την πρώτη ώθηση που τον ξεκόλλησε από το 4%. Δεν πρέπει να υποτιμάται ο ρόλος τους, ακόμη και εάν εγκαταλείφθηκαν στα γρήγορα.)
14. Τέλος στη λιτότητα
Ας δούμε τις μέχρι στιγμής κυβερνητικές δεσμεύσεις-συμφωνίες, εξαγγελίες και ενέργειές του:
1. Το χρέος θα πληρωθεί στο ακέραιο και έγκαιρα, καθώς υπεγράφη «δέσμευση για πλήρη και έγκαιρη εξόφληση χρέους».
2. Η δανειακή σύμβαση υπό το αγγλικό δίκαιο με τα αποικιοκρατικά χαρακτηριστικά παραχώρησης εθνικής κυριαρχίας παραμένει ως έχει.
3. Η Τρόικα μέχρι στιγμής, αποτελούμενη από στελέχη-υπαλλήλους των τριών θεσμών ΔΝΤ-ΕΚΤ-ΕΕ, ήλεγχε, επιτηρούσε και αξιολογούσε την κυβερνητική πολιτική. Η ελληνική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ, όπως και η ΝΔ-ΠΑΣΟΚ(-ΔΗΜΑΡ) συνεχίζει κανονικά να ελέγχεται, να επιτηρείται και να αξιολογείται από την τριάδα ΔΝΤ-ΕΚΤ-ΕΕ. Το γεγονός ότι δεν επισκέπτεται τη χώρα κάποιο κλιμάκιο και αντ’ αυτού στέλνει με email η κυβέρνηση τις προτάσεις της προς έγκριση στην «Υψηλή Πύλη», δεν αλλάζει ούτε την ουσία ούτε τον ασφυκτικό χαρακτήρα της αποικιοκρατικής επιτήρησης. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να έχει αφομοιώσει τα κριτήρια των ΔΝΤ-ΕΚΤ-ΕΕ και μπορεί πια να προτείνει από μόνη της τις μεταρρυθμίσεις που απαιτούν οι δανειστές-δυνάστες.
4. Το Μνημόνιο και όλοι οι νόμοι του παραμένουν και τον Ιούνιο πρόκειται να υπογραφεί και νέο εν όψει νέου δανεισμού. Όσο και αν ο ΣΥΡΙΖΑ ισχυριζόταν προεκλογικά και με αυτοπεποίθηση-θράσος ότι «άλλο δανειακή σύμβαση και άλλο μνημόνιο», τελικά διαψεύσθηκε κατηγορηματικά από την πραγματικότητα και αποδείχθηκε πρακτικά αυτό που ήταν ούτως ή άλλως γραμμένο και στη δανειακή σύμβαση: «Η διαθεσιμότητα και η παροχή Χρηματοδοτικής Ενίσχυσης στο πλαίσιο της παρούσας Σύμβασης […] εξαρτώνται, εκτός αν ορίζονται άλλως, από (i) τη συμμόρφωση του Δικαιούχου Κράτους Μέλους με τα μέτρα που ορίζονται στο Μνημόνιο…».
5. Η παραγωγική ανασυγκρότηση (τουλάχιστον για όσους έχουν ως στρατηγικό στόχο το σοσιαλισμό) σημαίνει σαφή βήματα, έστω και μικρά, προς την κατεύθυνση μιας κεντρικά σχεδιασμένης οικονομίας που να υπηρετεί τις ανάγκες του λαού και όχι του κεφαλαίου. Επομένως, προϋποθέτει τη ρήξη με τα αστικά συμφέροντα και όξυνση της ταξικής πάλης. Αντ’ αυτού, εδώ προτεραιότητα έχουν οι «δημοσιονομικές διαρθρωτικές αλλαγές» όπου κυριαρχούν οι στόχοι του «εκσυγχρονισμού» και «εξορθολογισμού» του κράτους και της διοίκησης με βάση τα αστικά κριτήρια και ζητούμενα που θέτει η Τρόικα. Επίσης, ενδεικτικό της κατεύθυνσης της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ είναι η δεδηλωμένη μέριμνα και πρόθεσή τους «να ενισχυθεί ο ανταγωνισμός, να προωθηθεί η οικονομική ανάκαμψη». Πάλι η οικονομική ανάκαμψη κατανοείται με αστικούς όρους και γι’ αυτό συναρτάται με την ενίσχυση του ανταγωνισμού του κεφαλαίου στην αγορά. Προς επίρρωσιν του τελευταίου, παραθέτουμε και το ακόλουθο από τις δεσμεύσεις της κυβέρνησης στο Eurogroup: «Η Ελλάδα παραμένει προσηλωμένη στο να αφαιρέσει φραγμούς στον ανταγωνισμό βασισμένη σε στοιχεία που θα αντλήσει από τον ΟΟΣΑ.»
6. Η ντόπια και ξένη ολιγαρχία είναι ακόμη στο απυρόβλητο και μέρος της εκφράζεται ήδη θετικά για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
7. Για τις ιδιωτικοποιήσεις που έγιναν και το δημόσιο πλούτο που ξεπουλήθηκε για ένα κομμάτι ψωμί δεσμεύτηκε ότι δεν θα κάνει τίποτε. Σχετικά με τις ιδιωτικοποιήσεις για τις οποίες έχουν ήδη προκηρυχθεί διαγωνισμοί θα τις κάνει και αυτές. Περαιτέρω ιδιωτικοποιήσεις θα γίνουν «με έμφαση στις μακροχρόνιες μισθώσεις, κοινοπραξίες ιδιωτικού και δημόσιου τομέα και συμβολαίων που μεγιστοποιούν όχι μόνο τα κυβερνητικά έσοδα αλλά και τις προοπτικές των ιδιωτικών επενδύσεων».
8. Για τις τράπεζες η κυβέρνηση δεσμεύτηκε για την «προώθηση μιας ισχυρής κουλτούρας πληρωμών» (όποιος κατάλαβε, κατάλαβε) και για το ότι θα επιδιώξει «οι τράπεζες να λειτουργούν με υγιείς εμπορικές και τραπεζικές αρχές». Ενδιαφέρουσα και σαφώς «αριστερή» θέση.
9. Για τα μέτρα αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης: Κατ’ αρχήν, είναι ντροπή να βαφτίζεται «ανθρωπιστική κρίση» το ξεζούμισμα του λαού από το κεφάλαιο! Δεν είναι γενικά οι άνθρωποι που βρίσκονται σε κρίση επιβίωσης· είναι οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι και όχι το μεγάλο κεφάλαιο (και όσοι προσκολλούνται σε αυτό), το οποίο ευημερεί και μάλιστα πολλαπλασιάζει μέσα στην κρίση τα κέρδη του. (Εάν, πάλι, εννοούν ότι οι αξίες και τα ιδανικά του ανθρωπισμού βρίσκονται σε κρίση, τότε να μην κάνουν τον κόπο με συσσίτια, κουπόνια και τέτοια. Να καλέσουν όλους τους τραπεζίτες - εφοπλιστές - μεγαλοεργολάβους - καναλάρχες - μεγαλοεμπόρους και γενικά όλη την αστική τάξη της χώρας, και τους κάνουν εξάμηνα σεμινάρια περί σεβασμού της ανθρώπινης ατομικότητας, περί ελεύθερης βούλησης και τα λοιπά. Στο τέλος θα γράψουν εξετάσεις και όποιος κοπεί… θα χάνει το ιερό δικαίωμα της ατομικής ιδιοκτησίας και θα γίνεται εργαζόμενος ή άνεργος. Έτσι, μπας και γλιτώσουμε από την «κρίση των αξιών»! Αυτό θα είχε υπόψη του και ο υπουργός οικονομικών του ΣΥΡΙΖΑ όταν έλεγε ότι οι Έλληνες θέλουν αξιοπρέπεια και όχι μισθούς.)
Και επανερχόμαστε: Τα μέτρα αντιμετώπισης της «ανθρωπιστικής κρίσης» αναδεικνύουν στενή συγγένεια με τις αντιλήψεις και πρακτικές των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, που μπορούν να κωδικοποιηθούν στο εξής:Φιλανθρωπία, το φύλλο συκής της αναπαραγωγής μιας αναίσχυντης εκμετάλλευσης, ανισότητας, αδικίας και ομηρίας. Τα κουπόνια σίτισης και οι κάρτες εισόδου στα νοσοκομεία για τους άπορους δεν αποτελούν νέα μέτρα που φέρνει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά με τη μία ή άλλη μορφή υπήρχαν και επί ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Το δωρεάν γεύμα και ρεύμα είναι αυτονόητο για τις οικογένειες που πέρασαν το όριο της εξαθλίωσης και φτάνουν στο όριο επιβίωσης. Όμως, ποια πολιτική θα βγάλει αυτές τις οικογένειες, αλλά και όλες τις λαϊκές οικογένειες από τη μόνιμη στέρηση; Η πολιτική που επιτρέπει στις τράπεζες και τους μεγαλοεπιχειρηματίες να έχουν κέρδη εκατομμυρίων την ίδια ώρα που ο λαός στείβεται; Αυτή η αντιμετώπιση της «ανθρωπιστικής κρίσης», με τέτοια μέτρα, και μάλιστα από μια κυβέρνηση που ισχυρίζεται ότι θα αναγκάσει τους πλούσιους να πληρώσουν και θα απαλλάξει από τα βάρη τους φτωχούς, απλώς θα αναπαράγει την υπάρχουσα συνθήκη.
10. Περί φορολογίας μέχρι στιγμής τίποτε για τους πλούσιους, αλλά ο λαός πρέπει να αναμένει κάποια αύξηση του ΦΠΑ.
11. Ο ΕΝΦΙΑ για την ώρα παραμένει, αργότερα θα αλλάξει μορφή και τότε θα δούμε ποιους θα βαρύνει.
12. Σχετικά με τις εργασιακές σχέσεις η κυβέρνηση δεσμεύτηκε να ακολουθήσει τις αντιλαϊκές πολιτικές ξεζουμίσματος της ΕΕ που προτείνει και ο ΟΟΣΑ, με τα δικά τους λόγια: «να υιοθετήσει τις βέλτιστες πρακτικές της ΕΕ […] μέσω διαβουλεύσεων με τους κοινωνικούς εταίρους, ενώ θα ωφεληθεί από την τεχνογνωσία των ILO, ΟΟΣΑ και της διαθέσιμης τεχνικής συνδρομής». Επίσης, θα επεκτείνει το αίσχος των προγραμμάτων προσωρινής απασχόλησης και επιμόρφωσης ανέργων, συνεχίζοντας στην ουσία της την αστική πολιτική των φιλελεύθερων κυβερνήσεων που κρατούν σε ομηρία τους ανέργους-εργαζόμενους: «Η Ελλάδα δεσμεύεται να επεκτείνει και αναπτύξει τα υπάρχοντα σχέδια που παρέχουν προσωρινή απασχόληση στους ανέργους, σε συνεργασία με τους κοινωνικούς εταίρους εφόσον υπάρχουν δημοσιονομικά περιθώρια και να αναβαθμίσει τα προγράμματα επιμόρφωσης των μακροχρόνια ανέργων.» Το πιο προκλητικό και «αριστερό», όμως, είναι η πρόθεση της κυβέρνησης «να μεταβεί σε μια “έξυπνη” νέα προσέγγιση στις συλλογικές συμβάσεις εργασίας με ισορροπία μεταξύ ευελιξίας και δικαιοσύνης…». Αφήνοντας την «έξυπνη νέα προσέγγιση στις συλλογικές συμβάσεις» (που μόνο ανασφάλεια μπορεί να προκαλέσει στους εργαζόμενους) αναρωτούμαστε τί μπορεί να σημαίνει άραγε η «ισορροπία μεταξύ ευελιξίας και δικαιοσύνης»; (Ερωτήματα: 1. Η δικαιοσύνη στις εργασιακές σχέσεις και συμβάσεις θα υπάρχει σε τέτοιο βαθμό που δε θα αποκλείει ένα βαθμό ευελιξίας; 2. Η δικαιοσύνη που θα υπερβαίνει αυτό το βαθμό, θα θεωρείται αδικία; 3. Γιατί δε λένε τότε ισορροπία μεταξύ ευελιξίας και αδικίας; Σε κάθε περίπτωση… «Πρώτη φορά Αριστερά».)
13. Η επαναφορά των μισθών και συντάξεων στα προ κρίσης επίπεδα, όχι μόνο δε χώρεσαν στο «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης», αλλά χαρακτηρίστηκαν από τον αντιπρόεδρο της Βουλής Γ. Μπαλάφα ως «μικροαστικές ανυπομονησίες από ανθρώπους που δεν έχουν πρόβλημα» (μιλάμε για πολύ θράσος). Επίσης, χαρακτηριστική είναι η αντίληψη που αποτυπώνεται στη δέσμευση της κυβέρνησης στο Eurogroup, όπου οι αυξήσεις στους μισθούς, ακόμη και για τον κατώτατο που είχαν δεσμευθεί προεκλογικά, εάν γίνουν, θα γίνουν μετά από την έγκριση των ντόπιων και ξένων αφεντικών και των οργανισμών τους και μόνο εάν δεν θίγουν την αδιαπραγμάτευτη (για τους αστούς) συνθήκη της ανταγωνιστικότητας. Και με τα δικά τους λόγια: «Η έκταση και ο χρόνος των αλλαγών στον κατώτατο μισθό θα γίνουν με διαβούλευση με τους κοινωνικούς εταίρους και τους ευρωπαϊκούς και διεθνείς θεσμούς […] ενώ θα ληφθούν υπόψη οι συμβουλές ενός νέου ανεξάρτητου σώματος για το αν οι αλλαγές στους μισθούς είναι σε συνάρτηση με τις εξελίξεις στην παραγωγή και την ανταγωνιστικότητα.»
14. Η λιτότητα παραμένει λιτότητα, καθώς η πλειοψηφία του λαού έχει χάσει τα τελευταία μνημονιακά χρόνια περίπου 40% του εισοδήματός του (μην ξεχνάμε ότι οι χιλιάδες εργαζόμενοι που έχασαν τις δουλειές τους το έχασαν όλο στο 100%) και η αποκατάστασή του δεν προβλέπεται.
Ας αναρωτηθούμε:
-Ποια ήταν η ιστορική ευκαιρία για την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ καλούσε το λαό να τον ψηφίσει;
-Τι σημαίνει στην πράξη το «Πρώτη φορά Αριστερά»;
-Η ελπίδα… ακόμη έρχεται;
-Η Ευρώπη αλλάζει;
-Οφείλουμε να είμαστε υπό επιτήρηση;
-Αναγνωρίζουμε το χρέος που μας φόρτωσαν και θα το πληρώσουμε όλο και έγκαιρα;
-Το Μνημόνιο τελείωσε χωρίς να αναιρεθεί ούτε ένας νόμος του;
-Ο λαός μας λυτρώθηκε από τον καναπέ του και με μία ψήφο
… και ας απαντήσουμε τελικά:
-Θα ανεχτούμε κι άλλο την Επιτήρηση και τα Μνημόνια;
-Θα ανεχτούμε κι άλλο την εθνική μας υποτέλεια;
-Ευρώ πάση θυσία;
-ΕΕ και ΔΝΤ πάση θυσία;
-Η ΕΕ προστατεύει το λαό ή τον εξαθλιώνει;
-Ανακεφαλαίωση για τις Τράπεζες και Λιτότητα για το Λαό;
-Ανταγωνιστικότητα για το Κεφάλαιο και πάλι Λιτότητα για το Λαό;
-Και ο Λαός πότε θα ανασάνει;
· Τέλος οι αυταπάτες και τα ψέματα
· Η σπίθα της ελπίδας ανάβει όταν ο Λαός συναντιέται στη γειτονιά, τα σωματεία, τα συλλαλητήρια, τις απεργίες, σε κάθε συγκέντρωση που διεκδικεί πίσω την κλεμμένη του ζωή.
· Η σπίθα γίνεται φλόγα όταν μετά την όποια συγκέντρωση ο καθένας ξέρει ότι δεν είναι πια μόνος.
· Η φλόγα αρπάζει όταν ο Λαός οργανώνεται απέναντι στους δυνάστες του.
Μέτωπο Λαϊκό ενάντια στα Μονοπώλια και τον Ιμπεριαλισμό. Μπορεί να έρθει η ελπίδα, αλλά πρέπει να τη φέρουμε εμείς
*Πηγή: www.kordatos.org
Δευτέρα 9 Μαρτίου 2015
http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=19814:xondrokoukis&catid=42:ergasiakes-sxeseis&Itemid=168
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου