Μέχρι σήμερα, δόξα τω Θεώ, έχουν γραφτεί για την ΕΡΤ και τους αγώνες των εργαζομένων της, τόσα άρθρα όσα δεν έχουν γραφτεί σε όλη την ιστορία της πρό του πραξικοπήματος της κυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου - καναλαρχών.
Θεωρώ ως χρέος μου στον αείμνηστο συνάδελφο Γιώργο Κυρλάκη που έφυγε απο κοντά μας πρίν απο μερικά χρόνια εντελώς ξαφνικά, να "ξύσω" λίγο τις μνήμες όλων μας (τουλάχιστον όσων τον γνωρίζαμε) και να θυμηθούμε ότι ήταν εκείνος που τις ζοφερές και ηρωικές μέρες του ΄73 έστησε με τα δυό του χέρια τον ιστορικό σταθμό του Πολυτεχνείου.
Το "Εδω Πολυτεχνείο" δεν θα έβγαινε ποτέ στον αέρα αν δεν ήταν ο Γιώργος.
Η ζωή για τον μακαρίτη τον Γιώργο δεν ήταν ποτέ εύκολη.
Μετά απο χρόνια όταν έπαψε να υπάρχει το δεξιό face control στην είσοδο της ΕΡΤ , ο Γιώργος και κάμποσα άλλα "μιάσματα" βρήκαν έπιτέλους έναν τόπο στον οποίο θα μπορούσαν να προσφέρουν τις γνώσεις και το ταλέντο τους.
Δυστυχώς όμως η "καλή όψη της ζωής" δεν κράτησε για πολλά χρόνια.
Ο Γιώργος έφυγε νέος και εντελώς ξαφνικά αφήνοντας πίσω του παιδιά και γυναίκα αλλά κυρίως μια αγωνιστική παρακαταθήκη.
Με τις ταπεινές μας δυνάμεις τιμούμε αυτήν την παρακαταθήκη αγωνιζόμενοι για δημοκρατία και δικαιοσύνη , για ψωμί , για παιδεία και για ελευθερία, στο πνεύμα του φοιτητή Γιώργου Κυρλάκη που το ' 73 αγωνίστηκε εναντίον των θεριών και που στα μετέπειτα χρόνια δεν πούλησε τα μαλάματα αυτού του αγώνα στους γυφταραίους της όποιας εξουσίας.
Κάτι που έπραξε επίσης και ο συναγωνιστής του και αλληλέγγυος του αγώνα μας Δ. Παπαχρήστος (δυστυχώς δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο για την Δαμανάκη που προτίμησε το κομματικό δημοπρατήριο και αργότερα το διευθυντήριο των Βρυξελλών)
Το παρακάτω αρθρο είναι αφιερωμένο στην μνήμη του φίλου και συναδέλφου Κυρλάκη και εύχομαι να πιάσει τόπο σε όσους νέους ή νεώτερους το διαβάσουν.Σε αυτούς ειδικά, το προσφέρουμε σαν "αντιβιοτικό", σαν προστασία δηλαδή απο την τοξική λάσπη που εκτοξεύουν εναντίον μας οι κάθε λογής Σαμαράδες , Μουρούτηδες, Βενιζέλοι και Καψήδες:
Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΥΡΛΑΚΗΣ, Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΕΦΤΙΑΞΕ ΤΟΝ ΠΟΜΠΟ ΤΟΥ «ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ», 24 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΤΑΙ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ, ΘΥΜΑΤΑΙ ΚΑΙ ΔΑΚΡΥΖΕΙ
«Τα είδα όλα. Τα είδα όλα...».
Δεν άντεξε ο Γιώργος Κυρλάκης. Δάκρυσε. Και όπως κυλούσαν τα δάκρυα γύριζε πίσω, σε κείνη τη νύχτα που είδε το τανκ να ρίχνει την πύλη, τον πανικό, τους στρατιώτες, τους αστυνομικούς, τους απλούς πολίτες, τους φοιτητές, τους νεκρούς.
Κάθε βήμα και μια μικρή ιστορία. Το αμφιθέατρο, το νοσοκομείο, ο πομπός που
έφτιαξε σε λίγες ώρες πάνω σε ένα ταψί.
Έχει τη δική του ιστορία ο σταθμός.
Ώσπου να ακουστεί το «Εδώ Πολυτεχνείο» χρειάστηκε να γίνουν πολλά.
Άριστος τεχνίτης ο, 46χρονος σήμερα, Γιώργος Κυρλάκης έριξε την ιδέα.
«Έπαιζαν πιάνο ο Διονύσης Τσακνής και ο Ανδρέας Μικρούτσικος. Πεινάσαμε. Πήγαμε στο απέναντι εστιατόριο. Πήραμε ένα ταψί με κοτόπουλο και μανέστρα. Ανέβηκα στα εργαστήρια και άρχισα να φτιάχνω τον σταθμό. Στους 936 μεγακύκλους, όπως ο δικός μου πειρατικός που είχα πριν, ο "Ελεύθερος Καβαλάρης". Σε λίγες ώρες ήταν έτοιμος».
Στέκεται για λίγο μπροστά στον χώρο όπου στήθηκε ο πομπός. Τώρα δεν υπάρχει τίποτε που να το θυμίζει.
Ξαναγυρνάει στο κτίριο της αρχιτεκτονικής όπου τις πρώτες ημέρες της δικής τους αντίστασης έστησαν χορό.
Το μικρό γηπεδάκι του μπάσκετ όπου μαζεύτηκαν μετά την επέμβαση του στρατού.
Η γωνία Τοσίτσα και Πατησίων όπου σήκωσε νεκρό στα χέρια του τον Διομήδη Κομνηνό.
Η μικρή πόρτα στη Στουρνάρη που άνοιξε τη νύχτα για να φύγουν οι εγκλωβισμένοι εν μέσω πάνοπλων αστυνομικών που έδερναν, πυροβολούσαν, έβριζαν.
Θέλει δεν θέλει πάει στην ασφάλεια, στη φυλακή, στο ξύλο, στους παλιούς συναγωνιστές που σήμερα, 24 χρόνια μετά, ζουν το Πολυτεχνείο με τον δικό τους τρόπο, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων.
«ΠΑΝΙΚΟΣ»
Χθες ο Γιώργος Κυρλάκης, ο «ηλεκτρονικός των εξεγερμένων», πρώτη φορά περπάτησε στους χώρους όπου έζησε τρεις εφιαλτικές ημέρες.
«Να, από εδώ, από αυτήν την μικρή πόρτα βγήκαμε εκείνο το βράδυ. Δεξιά κι αριστερά στη Στουρνάρη χιλιάδες αστυνομικοί. Μας άφησαν να φτάσουμε ώς την Πλατεία Εξαρχείων. Μας απέκλεισαν και άρχισαν να χτυπούν. Πανικός».
Τα χέρια του αρχίζουν να τρέμουν.
Θέλει να φύγει.
Περνάει αργά αργά την πύλη στη Στουρνάρη.
Αυτό ήταν.
Ανεβαίνει γρήγορα γρήγορα τα σκαλιά του κτιρίου Γκίνη.
Πάει κατευθείαν στο αμφιθέατρο, όπου τότε γίνονταν οι συνελεύσεις. Οι διαφωνίες, οι αποφάσεις, η αγωνία... Όλα μπροστά του σαν τότε.
Ανεβαίνει τα σκαλιά της Αρχιτεκτονικής.
Πάει κατευθείαν στον μικρό χώρο που είχαν μετατρέψει σε νοσοκομείο.
«Μύριζε αίμα. Σφαγείο ήταν. Κάθε τραπέζι και ένας τραυματίας. Θυμάμαι έχαναν αίμα. Το μεγάλο πρόβλημα ήταν η έλλειψη αίματος».
Βγαίνει στον υπαίθριο.
Θυμάται σαν και τώρα τις πρώτες ημέρες. Εκεί χόρευαν τα βράδια της Τετάρτης και της Πέμπτης ελληνικούς χορούς. Έτσι ένιωθαν. Στέκεται λίγη ώρα στην είσοδο της Αρχιτεκτονικής.
Εκεί, ένα χρόνο αργότερα, με δημοκρατία πια, έστησε τις μικροφωνικές εγκαταστάσεις στην πρώτη επέτειο.
Γελάει καθώς στον νου του έρχονται οι εικόνες του ξυλοδαρμού ενός νεαρού χαφιέ από τον σημερινό υπουργό Γεωργίας Στέφανο Τζουμάκα. «Είχε κάψει κόσμο εκείνο το παιδί».
ΣΤΗΝ ΠΥΛΗ
Γιώργος Κυρλάκης. Ο άνθρωπος που έστησε τον πομπό στο Πολυτεχνείο. Πρωταγωνίστησε εκείνη την περίοδο και σήμερα, 24 χρόνια μετά, δακρύζει σαν περνάει την πύλη
Οι πόρτες του Πρυτανείου είναι καλυμμένες με λαμαρίνες για τον φόβο επεισοδίων.
«Να, εδώ ήταν το γραφείο του πρύτανη. Εδώ ήταν εγκατεστημένος ο κυβερνητικός επίτροπος. Ήταν το μόνο γραφείο που κάψαμε».
Απέχει λίγο από την κεντρική πύλη.
Όπως εκείνο το βράδυ που το τανκ έριξε την πύλη.
Η Ρηγοπούλου που έπεσε πάνω της η πόρτα, οι διαλυμένες Μερσεντές, οι φωνές.
«Από εδώ τα είδα όλα. Ποτέ δεν έμαθα τι έγιναν τρία παιδιά που ήταν μέσα στα αυτοκίνητα και έριχναν τα φώτα στους φαντάρους. Δεν τα είδα να βγαίνουν».
Όπως δεν έμαθε τι απέγινε ο ερασιτέχνης της Πλατείας Κολιάτσου που μέσα από τον δικό του πειρατικό σταθμό αναμετέδιδε το πρόγραμμα του δικού τους σταθμού.
Όταν μετά το μακελειό τηλεφώνησαν στο σπίτι του άκουσαν τη μάνα του να κλαίει. Αργότερα κάπου έμαθαν ότι είχε πυροβοληθεί στο κεφάλι από σαρανταπεντάρι.
Ο ΚΟΜΝΗΝΟΣ
Είναι μεσημέρι. Έξω από τον χώρο του Πολυτεχνείου λίγα άτομα. Κάποιοι γονείς περνούν με τα παιδιά τους. Κάποια από αυτά αφήνουν ένα λουλούδι. Από την πίσω πόρτα βγαίνει στη συμβολή Τοσίτσα και Πατησίων.
«Εδώ ακριβώς είχε πέσει ο Κομνηνός. Είχε κτυπηθεί από ψηλά πίσω στο κεφάλι. Ήταν πλημμυρισμένος στα αίματα. Συρθήκαμε από την πύλη ώς εδώ. Τον ανεβάσαμε μαζί με ένα άλλο παιδί στο νοσοκομείο. Μας είπαν ότι είναι νεκρός. Με ένα ταξί τον στείλαμε στο Γενικό Κρατικό. Νεκρός».
Πέρασαν πολλά χρόνια για να συνέλθει από το σοκ.
«Πώς να συνέλθεις; Ζήσαμε τόσο πολλά, και σήμερα...».
Σήμερα θα ξαναπάει με τα παιδιά του στο Πολυτεχνείο. Θα πάρει ίσως μέρος και στην πορεία.
«Για κείνα τα παιδιά και την ιστορία που πρέπει να μη χαθεί μαζί με αυτούς».
Είκοσι τέσσερα χρόνια μετά, τεχνικός πια της ΕΡΤ, έχει βάλει τη ζωή του σε τάξη, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Όπως πολλοί που προτίμησαν τη σιωπή και ας ήταν οι μεγάλοι πρωταγωνιστές
.
http://klassikoperiptosi.blogspot.gr/2014/02/blog-post_6512.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου