(Παρ. 21/2/14 - 22:03)
Toυ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΣΩΤΗΡΗ
Όπως είναι γνωστό, με το πρόσφατο κοινό ανακοινωθέν Αναστασιάδη – Έρογλουαναθερμάνθηκαν οι διαδικασίες διαπραγμάτευσης για μια επίλυση του Κυπριακού, μέσα από το σχήμα τηςδικοινοτικής, διζωνικής ομοσπονδίας που θα έχει μία νομική προσωπικότητα αλλά δύο συνιστώντα κράτη, θα έχει δύο επίπεδα θέσπισης νομοθεσίας (ομοσπονδιακό – συνιστώντα κράτη), που θα στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στις αποφάσεις του ομοσπονδιακού δικαστηρίου που θα ρυθμίζει τα προβλήματα.
Σε μεγάλο βαθμό αυτά θυμίζουν τις σχετικές προβλέψεις του «Σχεδίου Ανάν» που απορρίφθηκε από την ελληνοκυπριακή πλευρά στο δημοψήφισμα του 2004.Ωστόσο, αρκετές ήταν οι φωνές και από την κυπριακή Αριστερά που είδαν με θετικό μάτι την επανέναρξη των διαπραγματεύσεων και τις σχετικές προτάσεις, καθώς θεωρούν ότι με αυτό τον τρόπο μπορούν να διευκολύνουν την επανένωση των δύο κοινοτήτων. Θα ήταν άδικο να πούμε ότι αυτοί οι άνθρωποι υποτιμούν τις αρνητικές πλευρές ενός περίπλοκου σχεδίου που αναπαράγει πλευρές πολιτικής και θεσμικής διαίρεσης και μορφές επικυριαρχίας του διεθνούς παράγοντα και που σχετίζεται και με συγκεκριμένους γεωστρατηγικούς υπολογισμούς. Απλώς, σταθμίζουν ως πιο σημαντική τη δυνατότητα επικοινωνίας, κοινής δράσης, αλληλεγγύης ανάμεσα στις δύο κοινότητες από τη σκοπιά μιας τομής με τον εθνικισμό και των «μητέρων πατρίδων» και των ντόπιων κυρίαρχων τάξεων.
Το ερώτημα, όμως, που τίθεται είναι: συγκροτούν οι προτεινόμενες λύσεις τη δυνατότητα αυτής της επικοινωνίας, της αλληλεγγύης και της συμμαχίας; Στο επίπεδο των δικαιωμάτων επικοινωνίας, κάποιων κοινών πρακτικών, κοινής δυνάμει δημόσιας σφαίρας, ναι. Στο επίπεδο, όμως, του πραγματικού επίδικου, που είναι η δυνατότητα τέτοιες συμμαχίες των υποτελών τάξεων, πέραν εθνικών διαιρέσεων, να μπορούν να έχουν πολιτικό αποτέλεσμα, να επηρεάσουν τα πράγματα,όχι. Στις περίπλοκες προβλεπόμενες ρυθμίσεις που θα περιλαμβάνουν τη διπλή κυριαρχία των δύο κοινοτήτων και την όποια κυριαρχία της όχι και τόσο ενιαίας Κυπριακής οντότητας, αν κάτι αποκλείεται προκαταβολικά είναι ακριβώς η δυνατότητα των υποτελών τάξεων και από τις δυο κοινότητες να επιβάλουν την όποια συλλογική τους βούληση. Αντίθετα, οι οικονομικές ελίτ που θα έχουν και την επιπλέον εγγύηση του «Συνταγματικού Δικαστηρίου» με αυξημένη συμμετοχή του«διεθνούς παράγοντα» (θυμίζουμε ότι σύμφωνα με το σχέδιο Ανάν οι τρεις στους εννιά δικαστές θα ήταν ξένοι, και οι υπόλοιποι 6 ισότιμα κατανεμημένοι ανάμεσα σε Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους).
Ουσιαστικά, έχουμε να κάνουμε με την εκρηκτική αντίφαση ανάμεσα στην προσφορά κάποιων δικαιωμάτων και την ταυτόχρονη αναίρεση μορφών κυριαρχίας. Και αυτό δεν αφορά μόνο την Κύπρο. Μια ματιά στην τρέχουσα θεσμική αρχιτεκτονική της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα δείξει έναν συνταγματισμό που κατοχυρώνει μεν τα δικαιώματα κίνησης ή επένδυσης αλλά σε κανένα βαθμό δεν συγκροτεί πεδίο λαϊκής κυριαρχίας, την ίδια ώρα που εκ των πραγμάτων συνεπάγεται καιυπονόμευση των ορίων κυριαρχίας στο εθνικό επίπεδο.
Άλλωστε, οι πρόσφατες εξελίξεις στη Βοσνία και η κοινωνική έκρηξη ενάντια στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές δείχνουν ότι η περίπλοκη προσπάθεια εγγύησης των δικαιωμάτων των εθνοτήτων και η επιβολή μιας συνθήκης προτεκτοράτου όχι μόνο δεν απέτρεψαν την κοινωνική κρίση αλλά και την επέτειναν.
Η πιθανή αντίρρηση ότι μια περισσότερο ενιαία δομή κυριαρχίας θα συνεπάγεται ντε φάκτο ενίσχυση της κυρίαρχης ελληνοκυπριακής εθνικής συνιστώσας, στην πραγματικότητα αποτυπώνει μια αντίφαση: ή θεωρούμε ότι το ζήτημα είναι απλώς θεσμικές μορφές συνύπαρξης και εξισορρόπησης εθνικών κοινοτήτων, οπότε μένουμε στα όρια της αντιμετώπισης που προτείνει ο διεθνής παράγοντας, με το τίμημα της αναπαραγωγής της διαίρεσης και της ηγεμονίας των κάθε λογής «επενδυτών», ή όντως έχουμε εμπιστοσύνη στη δυνατότητα μιας νέας ενότητας των υποτελών τάξεων, σε ρήξη με εθνικές ή υπερεθνικές ελίτ, να ανοίξει δρόμους μετασχηματισμού, οπότε η απόρριψη των σχεδίων μιας αναιρεμένης εκ των προτέρων κυριαρχίας καθίσταται μονόδρομος.
Ούτως ή άλλως, κάθε πολιτική που αναφέρεται στις υποτελείς τάξεις ως δυνητικό υποκείμενομετασχηματισμού οφείλει να διεκδικεί την «αλλαγή παραδειγμάτων» και όχι απλώς την αναζήτηση θετικών πλευρών στον θεσμοποιημένο κυνισμό των διεθνών εκφράσεων του «υπαρκτού νεοφιλελευθερισμού».
Πηγή: http://unfollow.com.gr
Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου 2014
http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=15381:swthrhs-kypriako&catid=37:di-evropi&Itemid=172
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου