Στις 28 Οκτωβρίου 1940 η Ιταλία κηρύσσει τον πόλεμο στην Ελλάδα αναλαμβάνοντας έτσι ο Μουσουλίνι και έμπρακτα τον ρόλο του περιφερειακού στρατάρχη για την επέκταση της Ναζιστικής Αυτοκρατορίας (και εννοείται των οικονομικών ωφελημάτων) προς την Νοτιοανατολική Ευρώπη, Μέση Ανατολή και Αφρική. Τα σχέδια του ναζιστικού άξονα ανατράπηκαν συθέμελα από την αδιαρραγή αντίσταση του Ελληνικού Λαού που για τέσσερα χρόνια βίωνε το φασιστικό καθεστώς Μεταξά χωρίς να λείπουν τα χρόνια ανελευθερίας την προηγούμενη περίοδο (πραξικόπημα Πάγκαλου, Μοναρχοφασισμός κτλ). Ειδική μνεία πρέπει να γίνει για τον λαό της υπαίθρου που εκτός του συστημικού φασισμού αντιμετώπιζε και τον φασισμό της ανέχειας και της πείνας.
Το 1941 έρχεται, ο Αυτοκράτορας του Μουσουλίνι, Χίτλερ για να κάνει αυτό που δεν μπόρεσε να κάνει ο ανίκανος στρατάρχης του. Μετά από μια δωσιλογική συνθηκολόγηση των Ελλήνων ανώτατων αξιωματικών που στην συνέχεια διετέλεσαν και κατοχικοί κυβερνήτες, το μέτωπο καταρρέει. Ο ελληνικός στρατός χωρίς καμιά μέριμνα και οργάνωση οπισθοχωρεί άτακτα πετώντας τον εξοπλισμό του μέσα σε ποταμούς και ρέματα. Αυτοί οι ψειριασμένοι, ξυπόλητοι,πεινασμένοι αλλά Λαϊκοί Νικητές αφήνονται στη μοίρα τους,η χρήση τους παρήλθε. Η Ελλάδα βρίσκεται υπό τριπλή κατοχή (Γερμανική, Ιταλική, Βουλγαρική).
Στην περίοδο που ακολουθεί ούτε λόγος για την δημιουργία Αντίστασης στον κατακτητή, ούτε από την προπολεμική εναπομείνασα κυβέρνηση, ούτε και από την μοναρχία. Προείχε η σωτηρία του βιολογικού και προνομιακού σαρκίου. Τον Σεπτέμβρη όμως του '41 ιδρύεται το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΑΜ) με συντελεστές το ΚΚΕ, Σοσιαλιστικό κόμμα, Αγροτικό Κόμμα και την Ένωση Λαϊκής Δημοκρατίας (ΕΛΔ) Όπως αναφέρεται στο Ιδρυτικό, σκοπός του ΕΑΜ ήταν «...η απελευθέρωση του Έθνους από τον ξένο ζυγό...» και «...η κατοχύρωση του κυριαρχικού δικαιώματος του ελληνικού λαού, όπως αποφανθεί περί του τρόπου της διακυβερνήσεώς του...». Το σαράκι της Αντίστασης είχε ήδη μπει, και είχε μπει από τα κάτω.
Ενώ το αστικοκαπιταλιστικό μπλόκ αρχίζει να αλληλοφλερτάρει με τους μεν Γερμανούς για την εξασφάλιση των προνομίων τους στην νέα τάξη πραγμάτων, με τους δε συμμάχους (κυρίως Αγγλους) για την δημιουργία στοιχειώδης αντίστασης με την μορφή σαμποτάζ και μόνο. Ο στόχος ήταν πρώτον να αποδυναμωθεί ο άξονας στην Νοτιοανατολική Μεσόγειο για ευνόητους λόγους και παράλληλα να μην λησμονηθεί όσο το δυνατόν η σχέση αποικιοκράτη-αποικιοκρατούμενου και δεύτερον να δημιουργηθούν τα ερείσματα για μια αποκλειστική εκμετάλλευση της χώρας από τους Άγγλους στο μέλλον. Η λαϊκή πρωτοβουλία είχε περάσει στην φάση οργάνωσης Απελευθερωτικού Λαϊκού Στρατού. Τον Ιούνη του '42 ο πρωτοκαπετάνιος της Αντίστασης και του ΕΛΑΣ (στρατιωτικό κομμάτι του ΕΑΜ) Άρης Βελουχιώτης (πργμ όνομα Θανάσης Κλάρας) κηρύσσει την έναρξη του ένοπλου αγώνα εναντίον των κατακτητών από την Δομνίστα Ευρυτανίας λέγοντας μεταξύ άλλων και τα παρακάτω που επαναλάμβανε διαρκώς “...αποφασίσαμε να αγωνιστούμε για την ελευθερία μας απέναντι σε κάθε δυνάστη.... δεν σας υπόσχομαι ανέσεις και δόξες, θα πεινάσουμε,θα ψειριάσουμε, αλλά θα έχουμε κάνει το καθήκον μας απέναντι στο Λαό....”.
Ο ΕΛΑΣ (Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός) ήταν εθελοντικός στρατός με τριμελή
διοίκηση (Καπετάνιος, Στρατιωτικός, Πολιτικός). Κομβικό ρόλο στην όλη δομή του έπαιζε ο Καπετάνιος,ο οποίος για να αναλάβει αυτή την θέση έπρεπε να έχει την λαϊκή αποδοχή και ταυτόχρονα να έχει “διακριθεί” για την αγωνιστικότητα του. Οι μαχητές που στελέχωναν τον ΕΛΑΣπροέρχονταν απ' όλα τα κοινωνικά στρώματα, αλλά κυρίως από τα κατώτερα-μεσαία (αγρότες, στρατιωτικοί, διανοούμενοι, εργάτες κτλ). Βασική του πηγή στρατολόγησης ήταν η ρημαγμένη μοναρχομεταξικά ύπαιθρος όπου ο κόσμος βρισκόταν σε μια διαρκή υποδούλωση.
Χαρακτηριστική αναφορά πρέπει να γίνει εδώ για ένα ιδιαίτερο τμήμα μαχητών του ΕΛΑΣ που προσαρτίστηκε χάρη στο προσωπικό – διορατικό ρίσκο και ήθος του Βελουχιώτη
(κάτι που δεν μπορεί να κάνει κανένας εθνικός στρατός). Ως γνωστό στην ύπαιθρο δρούσαν πολλές ένοπλες ομάδες προκατοχικά, συνεχιστές των κλεφτών και αμαρτωλών του 1821. Η φτώχεια, η βαριά φορολογία και η περιθωριοποίηση του συντηρητικού (σχετικά ομαλές περίοδοι) και μετά φασιστικού καθεστώτος οδήγησε ένοπλους με τις οικογένειες τους στο βουνό, ο λόγος ήταν η επιβίωση αλλά και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά δεν έλλειπαν.Από την άλλη υπήρχαν και οι τυχοδιωκτικές ληστρικές ομάδες που κι αυτοί βγήκαν να επιβιώσουν αλλά χωρίς όρια και καθόλου ποιοτικά στοιχεία.
Αρκετές ομάδες προσαρμόστηκαν χωρίς σχεδόν καμιά δυσκολία στα προτάγματα του ΕΛΑΣ-ΕΑΜ, πολέμησαν ακατάπαυστα,οι περισσότεροι σκοτώθηκαν, άλλοι έχασαν τις οικογένειες τους και στο τέλος “οι νικητές” τους απένειμαν και τον τίτλο του “ληστοσυμμορίτη” με βολική προέκταση το “κομουνιστοσυμμορίτης”. Οσες από τις ομάδες συνέχιζαν τους τυχοδιωκτισμούς,τις λεηλασίες και σε κάποιες περιπτώσεις συνεργάζοταν με τον κατακτητή εξοντώνονταν αφού προσωπικά ο Βελουχιώτης εξαντλούσε κάθε προσπάθεια εισχώρησής τους στον ΕΛΑΣ.
Η αντίληψη ότι ο ΕΛΑΣ αποτέλεσε τον κυρίαρχο στρατιωτικό σχηματισμό στα χρόνια της κατοχής και λίγο πιο μετά(1942-45) βρίσκει σύμφωνο και τον πλέον σοβαρό συντηρητικό μελετητή. Αυτό που δεν μπορεί να αντιληφθεί όμως ένας τέτοιος αναγνώστης είναι η πολιτικο-κοινωνική ώθηση που έδωσε αυτό το εγχείρημα στον Λαό. Ο Λαός αφού έμαθε να οργανώνει τον στρατό του,θα οργανώσει και την παιδεία του,την υγεία του και όλους τους κοινωνικούς του τομείς. Αλλά για κάτσε, εδώ πρόκειται για σοβαρή περίπτωση λαϊκής χειραφέτησης.
Η άρχουσα τάξη αφού κάποια στιγμή καταφέρνει να εξομαλύνει τις ετερόκλητες καιροσκοπικές διαθέσεις της και ορμούμενη κυρίως από την συμμαχική μεγάλη βοήθεια σε χρήματα και οπλισμό καταφέρνει τελικά να εμφανιστεί στον “αντιστασιακό στίβο” με τις οργανώσεις ΕΔΕΣ (Ζέρβας) και ΕΚΚΑ (Ψαρρός). Ο ΕΔΕΣ παρ' ότι ανήκε ιδεολογικά στο φιλελεύθερο δημοκρατικό στρατόπεδο πολύ γρήγορα πολώθηκε,ίσως εν τη γενέσει,με την παρείσφρυση ακροδεξιών και μοναρχοφασιστικών στελεχών με τις ευλογίες της καθεστηκυίας τάξης και των συμμάχων. Κάποιοι ερευνητές κάνουν λόγο για “δημοκρατικό ΕΔΕΣ” και “φασιστικό ΕΔΕΣ”.Γεγονός πάντως αποτελεί το “Πρωτόκολλο των 7” με το οποίο ο ΕΔΕΣ και άλλες έξι φιλοφασιστικές οργανώσεις το 1943 κηρύττουν ανακωχή στα ναζιστικά στρατεύματα και δεσμεύονται να εναντιωθούν στον ΕΛΑΣ. Τόσο ο ΕΔΕΣ όσο και η ΕΚΚΑ δεν έχουν σχεδόν κανένα λαϊκό έρεισμα. Τηρούν αυστηρά το στρατιωτικό καθεστώς με επικεφαλείς μόνιμους αξιωματικούς και τα στελέχη τους έχουν χρηματικές απολαβές δηλ. πρόκειται για μισθοφορικούς στρατούς.
Ήδη από το '43 λειτουργούν τα περιβόητα Τάγματα Ασφαλείας τα οποία εφαρμόστηκαν με νόμο της δωσίλογης κυβέρνησης Ράλλη.Εκμεταλλευόμενοι οι κατακτητές την πείνα, την εξαθλίωση, την αμορφωσιά και σε αρκετές περιπτώσεις την παραβατικότητα των υποψήφιων μελών (εγκληματίες ,βιαστές κτλ) έφτιαξαν αυτά τα διαβολικά τάγματα θανάτου που προηγούνταν πολλές φορές σε ωμότητες έναντι των Γερμανών. Τα κατώτερα μέλη ήταν από καιροσκοπικά πεινασμένα άτομα μέχρι πλιατσικολόγοι και αποβράσματα που έκαναν την βρώμικη δουλειά με αποτέλεσμα η συνειδησιακή τους εξίσωση σε κτηνώδες επίπεδο να είναι μη αντιστρεπτή . Επικεφαλείς ως το βαθμό του Λοχαγού, ήταν αξιωματικοί φασίστες που μαζί με τους ανωτέρους Γερμανούς αξιωματικούς απέφευγαν να λερώσουν τα χέρια τους.
Στο σημείο αυτό από τον σοβαρό μελετητή δεν πρέπει να διαφύγει το εξής ενδιαφέρον ιστορικό παράδοξο που έχει να κάνει με την αλληλοκάλυψη συμφερόντων. Τόσο οι Γερμανοί όσο και οι Άγγλοι χρησιμοποιούν τον ΕΔΕΣ, ΕΚΚΑ, λοιπές φιλοναζιστικές οργανώσεις και τάγματα ασφαλείας με εναλλαγές και σε διαφορετικό βέβαια βαθμό ο καθένας αλλά με κοινό διττό σκοπό που είναι η εξοικονόμιση έμψυχου και άψυχου υλικού και η χάραξη στρατηγικής εμφυλίου που θα διασφάλιζε την επικράτηση του όποιου μελλοντικού νικητή από τους δύο.
http://tsak-giorgis.blogspot.gr/2012/10/blog-post_1546.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου