(Προσέξτε τον χάρτη ρωσόφιλοι! Το ρωσικό Στρατηγικό Ίδρυμα Πολιτισμού Andrey Areshev χαρίζει όλα τα ελληνικά νησιά του Ανατολικού Αιγαίου στους Τούρκους και στο κείμενο απουσιάζουν τα πάθη των Ελλήνων)! Η κατάσταση στο Idlib και τα Νεο-οθωμανικά κόμπλεξ του Ερντογάν

Τουρκικά πολεμοφόδια- στους τρομοκράτες: από στρατιωτικές στολές μέχρι τα Αμερικανικά MANPADS

Στρατηγικό Ίδρυμα Πολιτισμού
Andrey Areshev
Στις 13 Φεβρουαρίου, το Λαϊκό Συμβούλιο της Αραβικής Δημοκρατίας της Συρίας ενέκρινε ψήφισμα που αναγνωρίζει τη γενοκτονία του Αρμενικού πληθυσμού στην Οθωμανική Τουρκία. Το εγκριθέν έγγραφο καταδικάζει ομόφωνα κάθε προσπάθεια άρνησης αυτού του εγκλήματος - ένα από τα σοβαρότερα και πιο σκληρά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, τα θύματα των οποίων δεν ήταν μόνο Αρμένιοι.


Ο αρχηγός του κοινοβουλίου Hammoud Sabbag δήλωσε ότι οι Σύριοι θυμούνται το «θανατηφόρο έγκλημα που διέπραξαν οι πρόγονοι του Ερντογάν εναντίον του φιλικού Αρμενικού λαού» Σχεδιάζοντας τις άμεσες παραλληλίες με τις σύγχρονες εποχές, η σταθερότητα των στρατιωτών και των κατοίκων της Συρίας υπό την ηγεσία του Προέδρου Μπασάρ αλ-Ασαντ στην αντιμετώπιση της Τουρκικής επιθετικότητας είναι μια ιστορική δράση που στοχεύει στην αποτροπή της εμφάνισης ενός νέου οθωμανικού τέρατος. Ο Noura Arisian, επικεφαλής της κοινοβουλευτικής φιλικής κοινωνίας της Συρίας-Αρμενίας, επιβεβαίωσε ότι η αναγνώριση και καταδίκη της γενοκτονίας των Αρμενίων συμβάλλει στην αποτροπή της επανάληψης τέτοιων εγκλημάτων. Οι Τουρκικές αρχές, απορρίπτοντας οποιοδήποτε διάλογο με την επίσημη Δαμασκό, δήλωσαν ότι η απόφαση του κοινοβουλίου της Συρίας δεν είχε νομική ισχύ.

Από την άποψη αυτή, πρέπει να σημειωθεί ότι το "Αρμενικό ζήτημα" αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της ιστορίας αυτής της Αραβικής χώρας τον 20ό αιώνα, όταν δεκάδες χιλιάδες Αρμένιοι απελάθηκαν ή έφυγαν από τους τόπους καταγωγής τους στη Δυτική Αρμενία ( Ανατολική Ανατολία) κατέφυγαν και προστατεύτηκαν στις περιοχές της Δαμασκού, της Λατάκιας και ιδιαίτερα του Αλέππο. Μετά το 2011, οι απόγονοί τους έλαβαν τα όπλα, υπερασπιζόμενοι τις Αρμενικές γειτονιές του Χαλεπίου από τις «επαναστατικές» συμμορίες που στάλθηκαν από το βορρά.
Μετά την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, οι Συριακο-Τουρκικές σχέσεις γνώριζαν διαφορετικούς χρόνους, παραμένοντας γενικά πολύ τεταμένες, αν όχι εχθρικές. Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο σημερινός Τούρκος ηγέτης, συνδέεται με την έννοια του «νεο οθωμανισμού», αλλά και οι κοσμικοί προκάτοχοί του Κεμαλικοί προσπάθησαν επίσης να προσαρτήσουν τα εδάφη των γειτονικών τους κρατών, εκμεταλλευόμενοι κάθε ευκαιρία. Το 1918, όταν η Οθωμανική Αυτοκρατορία έζησε τους τελευταίους μήνες, ο «Καυκάσιος Ισλαμικός Στρατός» του Νουρί Πασά κατέλαβε μεγάλες περιοχές του Ρωσικού Καυκάσου, φθάνοντας στο Νταγκεστάν και η απομάκρυνση τουρκικών αποστολών από το Μπακού απαιτούσε την ολοκλήρωση της σοφής εκεχειρίας.

Μέχρι το 1923, διαμορφώθηκαν τα σύγχρονα σύνορα της «νέας Τουρκίας», η οποία σχεδόν καθαρίστηκε από τις χριστιανικές εθνικές μειονότητες. Το 1939-1940, η πολυεθνική περιοχή Alexandreti Sanjak απομακρύνθηκε από τη Συρία και μετατράπηκε σε εθνογενή ομογενή τούρκικη Iskenderun (για όλους τους όρους των ιστορικών αναλογιών, υπάρχουν χαρακτηριστικά ομοιότητας με την προσάρτηση το 1938 από τους Πολωνούς της περιοχής Tesha της Τσεχοσλοβακίας).

Το 1974, το Τουρκικό εκστρατευτικό σώμα προσγειώθηκε στο βόρειο τμήμα της Κύπρου με το πρόσχημα της προστασίας της Τουρκικής μειονότητας, γεγονός που οδήγησε στη μακροχρόνια κατοχή του βόρειου τμήματος του νησιού, συνοδευόμενο από πολλά θύματα και μαζικές μετακινήσεις πληθυσμού. Οι περιοδικές επιδρομές στο βόρειο Ιράκ, οι τακτικές αεροπορικές και πύραυλικές επιθέσεις κατά των στρατοπέδων "των κούρδων αυτονομιστών" είναι απλώς μια μορφή προβολής δυνάμεων στο πετρελαιοπαραγωγικό βιλαέτι της «Μοσούλης» της πρώην οθωμανικής αυτοκρατορίας. Καθώς η στρατιωτική δύναμη της Τουρκίας αυξάνεται, γίνεται έκκληση για αναθεώρηση των συνόρων αυτής της χώρας, η οποία ιδρύθηκε το 1923 από τη Συνθήκη της Λωζάννης (αφήνοντας τη λατρεία του "αιματηρού σουλτάνου" Abdul-Hamid II και ούτω καθ 'εξής).

Μια από τις εικόνες του Τούρκου Προέδρου ντυμένες ως σουλτάνος

Τα γεγονότα της "Αραβικής Άνοιξης" το 2011, η πτώση των κοσμικών καθεστώτων στην Τυνησία, τη Λιβύη, την Αίγυπτο και ιδιαίτερα η αρχή της ένοπλης αντιπαράθεσης στη Συρία φαινόταν να παρείχε μια εξαιρετική ευκαιρία για την υλοποίηση των μεγάλων νεο-οθωνμανικών συμπλεγμάτων. Σύμφωνα με τον τότε υπουργό Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου (που τώρα αναπτύσσει το δικό του Μελλοντικό Κόμμα υπό αμερικανική επίβλεψη), η ανατολική Ανατολία δεν τελειώνει με τα σύνορα με την Αρμενία, το Ιράν, το Ιράκ και τη Συρία, αλλά επεκτείνεται πολύ πιο ανατολικά και νότια. Η χειραγώγηση των κοντινών και μακρινών γειτόνων μέσω ενός προσεκτικά καλλιεργημένου δικτύου τοπικών πρακτόρων άνοιξε μεγάλες προοπτικές, αλλά η πρώτη μεγάλη αποτυχία συνέβη στην Αίγυπτο το 2013, όπου ο Mohammed Mursi αντικαταστάθηκε από το στρατιωτικό καθεστώς του Abdel Fattah al-Sisi. Επίσης απέτυχε στην Συρία, όπου το “λάθος” καθεστώς του Άσσαντ για την Άγκυρα κατόρθωσε να αντέξει μέχρι να λάβει σοβαρή στήριξη και ξεκίνησε τις ρωσικές στρατιωτικές επιχειρήσεις τον Σεπτέμβριο του 2015. Το 2016-2019, στο («Eufrat Shield», «Olive Branch», «Πηγή της Ειρήνης» και μικρότερες), οι Τουρκικές ένοπλες δυνάμεις και οι συμμορίες που τους υποστήριξαν άρχισαν να καθιερώνουν την τάξη τους στο βόρειο και τα βορειοανατολικό τμήμα της Συρίας, ενώ ο «Κουρδικός κίνδυνος» που έρχεται από εκεί ήταν τεχνητά φουσκωμένος από την εθνικιστική προπαγάνδα.

Όσον αφορά τη μεταναστευτική κρίση, ήταν επίσης εν πολλοίς εμπνευσμένη, πρωτίστως, από τα συγκροτήματα μεγάλης δύναμης του αυτοανακηρυγμένου «χαλιφάτου», τα οποία ενισχύθηκαν από την επιθυμία εκβιασμού στην " γηραιά Ευρώπη ", όπως σημείωσαν ορισμένοι Τούρκοι σχολιαστές. Ωστόσο, τέτοιοι σχολιαστές είναι μια απόλυτη μειονότητα: η κυρίαρχη πληροφορία σχηματίζεται από ριζοσπάστες (όπως ο Devlet Bakhcheli, ηγέτης του Κόμματος Εθνικιστικού Κινήματος που ζητά μια «πορεία στη Δαμασκό») ή από τους κατοίκους των κοινωνικών δικτύων που απειλούν τώρα τη Ρωσική Πρεσβεία στην Άγκυρα επίσης.
Πηγή: external-preview.redd.it

Όπως γνωρίζετε, ο λόγος για μια άλλη, πολύ σοβαρή επιδείνωση της κατάστασης στη Συρία ήταν οι μαζικές επιθέσεις μαχητών της τρομοκρατικής ομάδας "Heyat Tahrir al -Sham ", απαγορευμένη στη Ρωσία, η οποία ανάγκασε την κυβέρνηση του Συριακού Αραβικού Στρατού να ξεκινήσει μια αντεπίθεση για να επαναλάβει την κυκλοφορία στον δρόμο Μ5, συνδέοντας τη Δαμασκό με το Χαλέπι ο οποίος είχε αποκλειστεί από τους τρομοκράτες από το 2012. Προβλέφθηκε η απελευθέρωση αυτού του στρατηγικού δρόμου στις συμφωνίες του Σεπτεμβρίου του 2018, αλλά οι Τούρκοι εταίροι δεν έχουν εκπληρώσει τις δεσμεύσεις τους. Στρατηγικός τους στόχος είναι να δημιουργήσουν μια άλλη "γκρίζα ζώνη" στο Idlib, σχεδιασμένη να γίνει κέντρο για τη δημιουργία μιας εναλλακτικής κυβέρνησης "μαριονέτας" στην Δαμασκό (παρόμοια με τη Λιβυκή Βεγγάζη το 2011).

Η Ρωσική παρουσία στη Συρία αναγκάζει τους Τούρκους εταίρους να προσαρμόσουν τους στόχους τους. Πριν από λίγες ημέρες, η Συριακή κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι ανέλαβε τον έλεγχο του δρόμου Μ5 καθ 'όλο το μήκος της, αλλά τα προβλήματα παραμένουν νότια του Χαλεπίου (στα βορειοδυτικά από τα οποία κόβεται το επικίνδυνο προστατευόμενο "Anadan") και στην περιοχή Ma'aret al -Numan, όπου βρίσκονται τα 4 από τα 12 “παρατηρητήρια” της Τουρκίας στο πίσω μέρος των Συρίων.

Νωρίτερα την περασμένη εβδομάδα, μια ομάδα πυροβολικού από το βορρά επιχείρησε να αναλάβει θέσεις στην πρώην Συριακή στρατιωτική αεροπορική βάση Taftanaz, κοντά στο Saraqib, και φυσικά ήρθε υπό τα πυρά του Συριακού πυροβολικού, σκοτώνοντας αρκετούς στρατιώτες. Τώρα, ο θυμωμένος Τούρκος ηγέτης και ο υπουργός Άμυνας του υπόσχονται μια "συντριπτική απάντηση" εάν το καθεστώς Assad δεν μετακινηθεί στις υπόλοιπες ημέρες του Φεβρουαρίου στα σύνορα της "ζώνης απο-κλιμάκωσης", το οποίο εδώ και πολύ καιρό κάνει ακριβώς το αντίθετο . Οι διαβεβαιώσεις των Τούρκων για πρόθεση, εν πάση περιπτώσει, να ενεργήσουν εναντίον των "ριζοσπαστών" δεν θα πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπόψη, επειδή χρησιμοποίησαν τους τζιχάντς για χρόνια στην Συρία και όχι μόνο εκεί, για παράδειγμα στην Λιβύη ως “αιχμή του δόρατος”

Στις 12 Φεβρουαρίου, κατά τη διάρκεια μιας άλλης τηλεφωνικής συνομιλίας, οι πρόεδροι της Ρωσίας και της Τουρκίας συζήτησαν για άλλη μια φορά την κατάσταση στο Idlib. Είναι απίθανο ο Τούρκος γέτης (ειδικά ελλείψει ενοποιημένης υποστήριξης από την Ουάσιγκτον) να τολμήσει να συγκρουστεί άμεσα με τις ρωσικές μονάδες, αλλά όπως δείχνουν τα γεγονότα του 2015-2016, το ακραίο σενάριο δεν αποκλείεται.

1 Φεβρουαρίου, στο πλαίσιο της εξουδετέρωσης της προσπάθειας των τρομοκρατών να εισέλθουν σε μια περιοχή του Χαλεπίου, σκοτώθηκαν τέσσερις Ρώσοι αξιωματικοί του FSB που ήταν στη Συρία σε μια αποστολή υπηρεσίας και μάχης. Σε μια από τις συνεντεύξεις του, ο ηγέτης της τρομοκρατικής οργάνωσης Heyat Tahrir al-Sham, απαγορευμένης στη Ρωσία, κάποιος al-Juliani μίλησε εύγλωττα για τον «Τουρκικό λαό» και τις θετικές συνέπειες της νίκης της «Συριακής επανάστασης» για αυτόν.

Τέλος σύμφωνα με Ρωσική στρατιωτική και διπλωματική πηγή, παρά τις δηλώσεις για την επιθυμία επίλυσης της κατάστασης στο Idlib με διπλωματικά μέσα, η Άγκυρα μετακινεί ενεργά το προσωπικό, τα όπλα και τον στρατιωτικό εξοπλισμό στη "ζώνη αποκλιμάκωσης". Τώρα υπάρχουν περισσότερα από 70 τάνκς , περίπου 200 θωρακισμένα πολεμικά οχήματα και 80 όπλα πυροβολικού πεδίου και "σημαντικό μέρος του στρατιωτικού εξοπλισμού των Τουρκικών ενόπλων δυνάμεων σύντομα μετά τη διέλευση των Τουρκικο-συριακών συνόρων μεταφέρονται στους τρομοκράτες μαχητές [απαγορευμένους στη Ρωσία] της Jabhat al-Nusra" ("Hayat Tahrir al-Sham")

Τα Τουρκικά τεθωρακισμένα οχήματα, τα οποία ελέγχονται κατάφωρα από απροετοίμαστα πληρώματα των μαγητών Hayat Tahrir al-Sham, όλο και περισσότερο συλλαμβάνονται από τους Σύριους στο επιτιθέμενο πεδίο μάχης οι τρομοκράτες και γίνονται στόχοι για την ήττα ". Εδώ σημειώνουμε ότι η επίθεση κοντά στο Χαλέπι, που σκότωσε ρώσους στρατιώτες, ξεκίνησε με την υπονόμευση με εκρηκτικά τεσσάρων "τζιχάντ αυτοκινήτων."

Μόνο την περασμένη εβδομάδα, περισσότερα από 20 Τουρκικά τάνκ και οχήματα του πεζικού που παραδόθηκαν στους μαχητές καταστράφηκαν από τους Σύριους που απωθούν τις τρομοκρατικές επιθέσεις, ενώ η Άγκυρα παρέχει στους μαχητές ενδυμασίες των Ενόπλων Δυνάμεων της Τουρκίας και οι Hayat Tahrir al-Sham και άλλες τρομοκρατικές ομάδες εμπλέκονται περαιτέρω στην πάλη ενάντια στα κυβερνητικά στρατεύματα υπό το πρόσχημα των Τούρκων στρατιωτών. Εντούτοις, «ο κύριος συναγερμός σήμερα είναι η χρήση φορητών συστημάτων αντιαεροπορικής άμυνας (MANPADS) από μαχητές στη ζώνη αποκλιμάκωσης του Idlib. Τις τελευταίες πέντε ημέρες έχουν ήδη καταρριφθεί δύο ελικόπτερα του Συριακού στρατού .. Τα Αμερικανικά φορητά συστήματα αεροπορικής άμυνας MANPADS, τα οποία οι μαχητές δεν είχαν πριν, έπεσαν στα χέρια τρομοκρατών χάρη στις Τουρκικές προμήθειες. Όλα αυτά, βέβαια, θα σταματήσουν τη Συριακή προώθηση με την υποστήριξη των Ρωσικών αεροδιαστημικών δυνάμεων (VKS), αλλά δεν θα την σταματήσουν τελείως.

Η νέα υποθετική γραμμή οριοθέτησης είναι πιθανό να σχεδιαστεί δυτικά της σημερινής, αφήνοντας τους φιλοτουρκικούς μαχητές (περιλαμβανομένων και εκείνων από τον Καύκασο και την Κεντρική Ασία) δίπλα στον Χατάϊ (Αλεξανδρέττα) στα βόρεια και δυτικά του Idlib ("βουνά του Τουρκμενιστάν") και στον δρόμο Μ4 (Άλέπο-Λατάκια). Ωστόσο, αυτό δεν θα επιλύσει τα προβλήματα εντελώς, ακόμη και αν η συμβατική ικανότητα της τρέχουσας Τουρκικής ηγεσίας, η οποία αναμένει (όπως προκύπτει από τις πρόσφατες νύξεις του Ερντογάν) όσο το δυνατόν σαφέστερα, να δοθεί δημόσια υποστήριξη από τον Donald Trump. Οι απεσταλμένοι της Ουάσινγκτον, όπως ο Mike Pompeo ή ο James Jeffrey, που χειροκροτούν τον Τούρκο ηγέτη καθώς μεγαλώνει η αντιρωσική ρητορική του, δεν είναι πλέον αρκετοί.

Εν τω μεταξύ, ορισμένες Τουρκικές δημοσιεύσεις αντιπολίτευσης έχουν καταλήξει σε μια πολύ πιο λογική ιδέα, γεγονός που υποδηλώνει την αναγνώριση της σημερινής ηγεσίας της Συρίας, η οποία θα επιτρέψει στην Άγκυρα να υπερασπιστεί τα δικά της συμφέροντα σε διάλογο με τη Δαμασκό και να ελαχιστοποιήσουν τους κινδύνους ασφάλειας για τη χώρα που δημιουργεί η μακρόχρονη περιπετειώδης πορεία με το να στηρίζουν την “Συριακή Επανάσταση.”.

Τίθενται θέματα σχετικά με το πώς θα εξελιχθεί η Τουρκία από αυτή την κατάσταση. Η Συριακή πολιτική της Άγκυρας δεν έχει σχεδόν καμία υποστήριξη από τη Δύση ή τα βασικά Αραβικά κράτη και η «συνεργασία» της με τη Ρωσία καταρρέει », γράφει για παράδειγμα ο εξέχων δημοσιογράφος και ερευνητής Genigs Chandar.

Η φωνή των ρεαλιστών στη σημερινή Τουρκία είναι σχεδόν ανύπαρκτη, καθιστώντας την κατάσταση εκρηκτική και αυτό δεν είναι μια μπλόφα, όπως πιστεύουν κάποιες ξένες πηγές.Τα μεγάλα νεο-Οθωμανικά συγκροτήματα εξουσίας είναι πολύ ανθεκτικά.

Είναι αλήθεια ότι υπάρχει πάντα μια δειλή ελπίδα ότι κάτω από η επιρροή της στρατιωτικής διπλωματίας η επιθυμία αναβίωσης του πρώην αυτοκρατορικού μεγαλείου θα δώσει έδαφος σε μια πιο ισορροπημένη πορεία εξωτερικής πολιτικής. Στο πλαίσιο ενός άλλου γύρου διμερών διαβουλεύσεων στο Ρωσικό Υπουργείο Εξωτερικών, το Τουρκικό Υπουργείο Εξωτερικών υπονοεί ότι η Άγκυρα δεν επιδιώκει να επιδεινώσει τις σχέσεις με τη Μόσχα .. Παραμένει να δούμε αν αυτό θα σταματήσει τη ροή των όπλων σε τρομοκράτες.
https://www.fondsk.ru/news/2020/02/17/polozhenie-v-idlibe-i-neoosmanskie-kompleksy-erdogana-50153.html

https://tokoutsavaki.blogspot.com/2020/02/idlib_18.html#more