Η εκλεκτική συγγένεια απολογητών του Χίτρελ, ακροδεξιών, Κου Κουξ Κλαν, εχθρών ακόμη και της Γαλλικής Επανάστασης, ψευδοεπιστημόνων παραχαρακτών και κάποιων μετανοημένων αριστερών
Του Αρτέμη Ψαρομήλιγκου, Δημοσιογράφου, Hot History
Ο «αρνητισμός» αποτελεί παρακλάδι του δέντρου που λέγεται «ιστορικός αναθεωρητισμός». Ο δεύτερος φιλοδοξεί να ανατρέψει, ευθέως ή υπόρρητα υπέρ των ηττημένων του Αξονα, τα γενικά συμπεράσματα και τις βιωμένες ερμηνείες του αντιφασιστικού πολέμου 1939-45. 0 πρώτος εστιάζει στην αμφισβήτηση των μεγεθών, των διαδικασιών, ακόμη και της ίδιας της τέλεσης του Ολοκαυτώματος, αυτής της οργανωμένης σε βιομηχανική κλίμακα θανάτωσης 6.000.000 εκατομμυρίων Εβραίων της Ευρώπης, γνωστής και ως Σοά. Καθώς και της μαζικής εξόντωσης Σλάβων και Τσιγγάνων.
Αλληλοτροφοδοτούνται και κινούνται σε παράλληλες τροχιές καθώς ο ένας δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τον άλλο. Ο κομμουνισμός παρουσιάζεται σαν «απειλή κατά του πολιτισμού», έναντι της οποίας ο Χίτλερ «απλώς» αντέταξε μια νόμιμη αυτοάμυνα… επιτιθέμενος στην Ανατολή.
Οι αναθεωρητές ιστορικοί ερμηνεύουν την υποστήριξη στον Χίτλερ σαν λογική αντίδραση των Γερμανών απέναντι στον μπολσεβικισμό, ο οποίος «ήρξατο χειρών αδίκων». Της ίδιας υποστήριξης από τους αναθεωρητές απολαύει ο φίρερ και στο θέμα της υπεσχημένης εξόντωσης των Εβραίων. Εξάλλου ο «εβραιομπολσεβικισμός» αποτελεί ιδρυτικό εφεύρημα του ναζισμού.
Ο αντικομμουνισμός των μέσων του 20ού αιώνα οφείλει να συμβαδίζει απόλυτα με την υπόδειξη του «αιώνιου Εβραίου» ως φορέα μιας επερχόμενης εθνικής καταστροφής βιβλικών διαστάσεων. Του «κτήνους της ανθρωπότητας που θα επισώρευε μόνο δεινά για την πατρίδα μας αν διατηρούσε το πάνω χέρι», όπως έγραφε στην αντισημιτική εφημερίδα «Der Sturmer» ένας Γερμανός στρατιώτης. Και ένας άλλος συμπλήρωνε: «Μας έχει ανατεθεί το ιερό καθήκον να αγωνιστούμε ενάντια στον μπολσεβικισμό, που μόνο μέσα από τον αφανισμό του αιώνιου Εβραίου μπορεί να γίνει πραγματικότητα […] και να καταλάβεις για ποιον λόγο ο φίρερ ξεκίνησε τον αγώνα κατά των Εβραίων». Ενας υποδεκανέας συμπλήρωνε την εφιαλτική προφητεία: «Οσο περνάει ο καιρός τόσο περισσότερο αυτή η ράτσα θυμάται τα λόγια του… Ο,τι κι αν κάνουν δεν μπορούν πλέον να αλλάξουν τη μοίρα τους».
Ολα αυτά επιχειρείται να αμφισβητηθούν με αυξανόμενη ένταση από το 1990 και μετά. Μετά την πτώση του υπάρξαντος σοσιαλισμού ο ιστορικός αναθεωρητισμός γίνεται πολιτικό παρακολούθημα του πολιτικού αναθεωρητισμού.
Ο κομμουνισμός και μαζί του η Οκτωβριανή Επανάσταση, ακόμη και η Γαλλική Επανάσταση, αυτή η «μήτρα του ολοκληρωτισμού»:, μπαίνουν στο στόχαστρο του αναθεωρητισμού. «Κάθε επανάσταση είναι εκτροπή» από την παγκόσμια νεοφιλελεύθερη κανονικότητα. Η γαλλική είναι το προανάκρουσμα της ρωσικής επανάστασης και η περίοδος της τρομοκρατίας απλώς το πρότυπο της μπολσεβικικής βίας έναν αιώνα αργότερα.
Η ευρέως διαδεδομένη ταύτιση ναζισμού -κομμουνισμού υπό την κοινή ομπρέλα του «ολοκληρωτισμού» είναι ομολογουμένως μια επιτυχία των ιδεολόγων του αναθεωρητισμού. Δεν τα κατάφεραν το ίδιο καλά και με την αποδόμηση του Ολοκαυτώματος.
Παράδοξο αλλά όχι ανερμήνευτο: ενώ τα νεότερα αρχειακά τεκμήρια για το Ολοκαύτωμα έχουν πολλαπλασιαστεί, η αμφισβήτηση λαμβάνει μεγαλύτερες διαστάσεις. Οι πιο γραφικοί αρνητές με τρόπο μεταμοντέρνο (αποσπασματικό, περιπτωσιολογικό) ισχυρίζονται πως όλα αυτά δεν είναι παρά μια ακόμη σιωνιστική συνωμοσία με σκοπό την ενοχοποίηση της Γερμανίας. Μεγαλοποιούν τα δεινά που υπέστησαν οι Γερμανοί στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο παρουσιάζοντας τους θύτες σαν θύματα. Υποστηρίζουν δηλαδή πως τα εγκλήματα των Συμμάχων ήταν πολλαπλάσια και πως πραγματικά θύματα του Ολοκαυτώματος ήταν οι Γερμανοί!
Ολες οι «φυλές» αναθεωρητών και αρνητών
Ομως από το 1988 και τον γραφικό Καστάν οι μέθοδοί τους έγιναν πιο ευέλικτες. Ο προβεβλημένος Γερμανός αρνητής Ερνστ Νόλτε (Ernst Nolte) δεν αρνείται τη διάπραξη του Ολοκαυτώματος. Τηρεί όμως ως έσχατη γραμμή άμυνας την αναγνώριση «έντιμων προθέσεων» στους αρνητές ιστορικούς, υποστηρίζοντας πως τα επιχειρήματά τους έχουν βάση και έπρεπε να τύχουν προσοχής. Λέει: «Ναι μεν η Σοά έλαβε χώρα, αλλά ο Φορισόν (Γάλλος αρνητής) είναι δικαιολογημένος στη βάση της συμπάθειάς του προς τους Παλαιστινίους». Αυτό έδωσε το δικαίωμα στην ιστορικό Ντέμπορα Λίπσταντ (Deborah Lipstadt) να παρατηρήσει πως «είναι κατά κάποιο τρόπο πιο επικίνδυνος από τους αρνητές. Ο Νόλτε είναι πρώτης τάξεως αντισημίτης, που προσπαθεί να αποκαταστήσει τον Χίτλερ λέγοντας ότι δεν ήταν χειρότερος από τον Στάλιν».
Ο (ψευδο)ιστορικός και δημοσιογράφος Ντέιβιντ Ιρβιν (David Irving) «διέπρεψε» και στα δύο μέτωπα (βομβαρδισμός Δρέσδης και Ολοκαύτωμα). Δηλώνει ότι «ο Αδόλφος Χίτλερ δεν ήταν δαίμονας» και ισχυρίζεται ότι «αγνοούσε τόσο την τελική λύση όσο και το Ολοκαύτωμα». Οι «ιστορικές» μέθοδοί του επικρίθηκαν από πραγματικούς ιστορικούς όπως ο Βρετανός Χίου Τρέβορ-Ρόπερ (Hugh Trevor-Roper): «Εστιάζει σε ελάχιστο απόσπασμα μιας αμφίβολης μαρτυρίας ή ένδειξης και τη χρησιμοποιεί για να ανατρέψει οποιοσδήποτε μεγέθους αντίθετη απόδειξη». Επίσης, παραφράζει κατά τη μετάφραση ορισμένων δυσανάγνωστων εγγράφων. Ο διακεκριμένος Γερμανός ιστορικός Μάρτιν Μπρόζατ (Martin Broszat) απέδειξε ότι ο Ιρβιν προκειμένου να στηρίξει τους ισχυρισμούς του παραποίησε ιστορικές πηγές και ντοκουμέντα. Με την παραχάραξη αλλά και τη χρήση μισών αληθειών ο Ιρβιν αποτελεί τυπικό δείγμα μιας ομάδας αρνητών λιγότερο διάσημων απ’ αυτόν. Για τις δραστηριότητές του αυτές συνελήφθη και καταδικάστηκε σε τριετή φυλάκιση στην Αυστρία.
«Γενάρχης» της άρνησης του Ολοκαυτώματος ο Πολ Ρασινιέ (Paul Rassinier), δάσκαλος προπολεμικά και μέλος του ΓΚΚ από το 1924. Το 1943 συνελήφθη από τους Γερμανούς, υπέστη βασανιστήρια και μεταφέρθηκε στο Μπούχενβαλντ. Επέστρεψε ανάπηρος στη Γαλλία και εκλέχτηκε βουλευτής με το Σοσιαλιστικό Κόμμα. Από το 1931 συνεργάστηκε, λαθραία και ψευδώνυμα, με φασιστικά περιοδικά όπως το «Rivarole». Εναν χρόνο νωρίτερα είχε κυκλοφορήσει το βιβλίο του «Το ψέμα του Οδυσσέα», στο οποίο κατηγορούσε τους κομμουνιστές ότι συνέβαλαν στις εκτελέσεις μέσα στα στρατόπεδα περισσότερο κι από τους ίδιους τους άντρες των SS (!). Παρέδωσε τη σκυτάλη στον Ρομπέρ Φορισόν (Robert Faurisson).
Επίσης σκαπανείς του αντισημιτισμού υπήρξαν οι Γερμανοί Ούντο Βάλεντι (Udo Walendy), Μάνφρεντ Ρέντερ (Manfred Roeder), οι Αμερικανοί Ουίλις Κάρτο (Willis Carto – ακροδεξιάς, οπαδός της Κου Κλουξ Κλαν), Χάρι Ελμερ Μπαρνς (Harry Elmer Barnes), Αρθουρ Μπατς (Arthur Butz), Μαρκ Ουέμπερ (Mark Weber), ο Καναδός Ερνστ Τσίντελ (Ernst Ziindel), ο οποίος καταδικάστηκε σε δεκαπεντάμηνη φυλάκιση, ο Μεξικανός Σαλβαδόρ Μπορέγο (Salvador Borrego – «Η ήττα του Χίτλερ ήταν ήττα όλου του κόσμου»), ο Σουηδός Ντίτλιμπ Φέλντερερ (Ditlieb Felderer) και ο Δανός Θις Κριστόφερσεν (Thies Christophersen).
Διαβόητοι συνοδοιπόροι και επίγονοι ήταν ο ιστορικός Φρανσουά Φουρέ (Francois Furet), μέλος του Γαλλικού ΚΚ από το 1949 έως το 1956, που έφτασε στο σημείο να απορρίψει συνολικά την αναγκαιότητα ακόμη και της δυτικής δημοκρατίας σαν «εκτροχιασμό» και «παθολογία». Ο μαθητής του Πατρίς Γκενιφέ (Patrice Gueniffey) ανακήρυξε την καταστολή της αντεπανάστασης των βασιλοφρόνων στη γαλλική Βανδέα το 1793 προάγγελο των κομμουνιστικών «γενοκτονιών» (sic!). Ο Βέλγος Ρόελαντ Ράες (Roeland Raes), αντιπρόεδρος του ακροδεξιού Φλαμανδικού Μπλοκ. Εσχατος ο Στεφάν Κουρτουά (Stephane Courtois), μετανοημένος αριστεριστής και συγγραφέας της «Μαύρης Βίβλου του κομμουνισμού».
Σύγκρουση επιχειρηματολογίας δύο σχολών
Οι αρνητές έξυσαν τους τοίχους των θαλάμων αερίων στο Αουσβιτς για να βρουν -ή το αντίθετο- υπολείμματα κυανιούχων αλάτων (από υδροκυάνιο). Ο Αμερικανός Φρεντ Λόιχτερ (Fred Leuchter) – διαπίστωσε μακροσκοπικά το 1988 πως «δεν υπάρχουν ορατά σημάδια της μπλε απόχρωσης των σιδηροκυανιούχων σύμπλοκων». Τα οποία ας σημειωθεί πως δεν είναι υποχρεωτικό να σχηματιστούν από την παρουσία υδροκυανίου στην ατμόσφαιρα. Η ψευ-δοεπιστημονική αναφορά του απορρίφθηκε από το δικα-
τήριο και ο ίδιος αποβλήθηκε από ειδικός μάρτυρας υπεράσπισης του Τσίντελ, καθώς κρίθηκε πως δεν είχε ούτε τα προσόντα ούτε την εμπειρία για παρόμοια καθήκοντα. Σε αντιπαράθεση με τον Λόιχτερ, οι Πολωνοί ιατροδικαστές Markiewicz, Gubala και Labedz το 1990 πραγματοποίησαν χημικές αναλύσεις στο Αουσβιτς και βρήκαν σημαντικά ίχνη κυανιούχων αλάτων.
Στην «άλλη όχθη» το Ολοκαύτωμα τεκμηριώνεται από πληθώρα ναζιστικών εγγράφων και αρχείων (το καθεστώς έδειχνε φανατική προσήλωση στην καταγραφή όλων των συμβάντων): επιστολές, αναφορές, διαταγές, ομιλίες, άρθρα, απομνημονεύματα, ομολογίες κατηγορουμένων και προσωπικές εμπειρίες στρατιωτών των Συμμάχων· από μαρτυρίες φρουρών των SS, καταθέσεις επιζησάντων όλων των εθνοτήτων, θρησκειών και ιδεολογιών, φωτογραφίες «επίσημες» ή τραβηγμένες μυστικά από στρατιώτες ή επιζήσαντες· τις διασωθείσες εγκαταστάσεις των στρατοπέδων και τη δημογραφική μελέτη του πληθυσμού. Εξι εκατομμύρια άνθρωποι δεν μπορεί να εξαφανίστηκαν ως διά μαγείας.
Ως παρεμπίπτον: Η διασταλτική, καταχρηστική, εναντίον παντός εκτόξευση των χαρακτηρισμών «φασίστας» ή «ναζιστής» μπορεί να ικανοποιεί το θυμικό (ατομικό, συλλογικό, πολιτικό), όμως ταυτόχρονα περικλείει έναν μεγάλο κίνδυνο. Η ισοπεδωτική ομαδοποίηση κάνει πλάτες στο απόλυτο κακό. Στο ανείπωτο και ανεπανάληπτο έγκλημα βιομηχανικής κλίμακας. Αθωώνει αυτούς που ακόμη κουβαλάνε πάνω τους την οσμή από καμένες σάρκες και στάχτες από κόκαλα των κρεματορίων. Επιτρέπει στους πραγματικούς (νεο)ναζιστές να κρύβονται μέσα στο πλήθος. Οποιος κάνει λάθος χρήση της ύβρεως δεν είναι φασίστας. Σίγουρα όμως είναι ο «χρήσιμος ηλίθιός» τους.
http://vathikokkino.gr/archives/118691
Του Αρτέμη Ψαρομήλιγκου, Δημοσιογράφου, Hot History
Ο «αρνητισμός» αποτελεί παρακλάδι του δέντρου που λέγεται «ιστορικός αναθεωρητισμός». Ο δεύτερος φιλοδοξεί να ανατρέψει, ευθέως ή υπόρρητα υπέρ των ηττημένων του Αξονα, τα γενικά συμπεράσματα και τις βιωμένες ερμηνείες του αντιφασιστικού πολέμου 1939-45. 0 πρώτος εστιάζει στην αμφισβήτηση των μεγεθών, των διαδικασιών, ακόμη και της ίδιας της τέλεσης του Ολοκαυτώματος, αυτής της οργανωμένης σε βιομηχανική κλίμακα θανάτωσης 6.000.000 εκατομμυρίων Εβραίων της Ευρώπης, γνωστής και ως Σοά. Καθώς και της μαζικής εξόντωσης Σλάβων και Τσιγγάνων.
Αλληλοτροφοδοτούνται και κινούνται σε παράλληλες τροχιές καθώς ο ένας δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τον άλλο. Ο κομμουνισμός παρουσιάζεται σαν «απειλή κατά του πολιτισμού», έναντι της οποίας ο Χίτλερ «απλώς» αντέταξε μια νόμιμη αυτοάμυνα… επιτιθέμενος στην Ανατολή.
Οι αναθεωρητές ιστορικοί ερμηνεύουν την υποστήριξη στον Χίτλερ σαν λογική αντίδραση των Γερμανών απέναντι στον μπολσεβικισμό, ο οποίος «ήρξατο χειρών αδίκων». Της ίδιας υποστήριξης από τους αναθεωρητές απολαύει ο φίρερ και στο θέμα της υπεσχημένης εξόντωσης των Εβραίων. Εξάλλου ο «εβραιομπολσεβικισμός» αποτελεί ιδρυτικό εφεύρημα του ναζισμού.
Ο αντικομμουνισμός των μέσων του 20ού αιώνα οφείλει να συμβαδίζει απόλυτα με την υπόδειξη του «αιώνιου Εβραίου» ως φορέα μιας επερχόμενης εθνικής καταστροφής βιβλικών διαστάσεων. Του «κτήνους της ανθρωπότητας που θα επισώρευε μόνο δεινά για την πατρίδα μας αν διατηρούσε το πάνω χέρι», όπως έγραφε στην αντισημιτική εφημερίδα «Der Sturmer» ένας Γερμανός στρατιώτης. Και ένας άλλος συμπλήρωνε: «Μας έχει ανατεθεί το ιερό καθήκον να αγωνιστούμε ενάντια στον μπολσεβικισμό, που μόνο μέσα από τον αφανισμό του αιώνιου Εβραίου μπορεί να γίνει πραγματικότητα […] και να καταλάβεις για ποιον λόγο ο φίρερ ξεκίνησε τον αγώνα κατά των Εβραίων». Ενας υποδεκανέας συμπλήρωνε την εφιαλτική προφητεία: «Οσο περνάει ο καιρός τόσο περισσότερο αυτή η ράτσα θυμάται τα λόγια του… Ο,τι κι αν κάνουν δεν μπορούν πλέον να αλλάξουν τη μοίρα τους».
Ολα αυτά επιχειρείται να αμφισβητηθούν με αυξανόμενη ένταση από το 1990 και μετά. Μετά την πτώση του υπάρξαντος σοσιαλισμού ο ιστορικός αναθεωρητισμός γίνεται πολιτικό παρακολούθημα του πολιτικού αναθεωρητισμού.
Ο κομμουνισμός και μαζί του η Οκτωβριανή Επανάσταση, ακόμη και η Γαλλική Επανάσταση, αυτή η «μήτρα του ολοκληρωτισμού»:, μπαίνουν στο στόχαστρο του αναθεωρητισμού. «Κάθε επανάσταση είναι εκτροπή» από την παγκόσμια νεοφιλελεύθερη κανονικότητα. Η γαλλική είναι το προανάκρουσμα της ρωσικής επανάστασης και η περίοδος της τρομοκρατίας απλώς το πρότυπο της μπολσεβικικής βίας έναν αιώνα αργότερα.
Η ευρέως διαδεδομένη ταύτιση ναζισμού -κομμουνισμού υπό την κοινή ομπρέλα του «ολοκληρωτισμού» είναι ομολογουμένως μια επιτυχία των ιδεολόγων του αναθεωρητισμού. Δεν τα κατάφεραν το ίδιο καλά και με την αποδόμηση του Ολοκαυτώματος.
Παράδοξο αλλά όχι ανερμήνευτο: ενώ τα νεότερα αρχειακά τεκμήρια για το Ολοκαύτωμα έχουν πολλαπλασιαστεί, η αμφισβήτηση λαμβάνει μεγαλύτερες διαστάσεις. Οι πιο γραφικοί αρνητές με τρόπο μεταμοντέρνο (αποσπασματικό, περιπτωσιολογικό) ισχυρίζονται πως όλα αυτά δεν είναι παρά μια ακόμη σιωνιστική συνωμοσία με σκοπό την ενοχοποίηση της Γερμανίας. Μεγαλοποιούν τα δεινά που υπέστησαν οι Γερμανοί στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο παρουσιάζοντας τους θύτες σαν θύματα. Υποστηρίζουν δηλαδή πως τα εγκλήματα των Συμμάχων ήταν πολλαπλάσια και πως πραγματικά θύματα του Ολοκαυτώματος ήταν οι Γερμανοί!
Ολες οι «φυλές» αναθεωρητών και αρνητών
Ομως από το 1988 και τον γραφικό Καστάν οι μέθοδοί τους έγιναν πιο ευέλικτες. Ο προβεβλημένος Γερμανός αρνητής Ερνστ Νόλτε (Ernst Nolte) δεν αρνείται τη διάπραξη του Ολοκαυτώματος. Τηρεί όμως ως έσχατη γραμμή άμυνας την αναγνώριση «έντιμων προθέσεων» στους αρνητές ιστορικούς, υποστηρίζοντας πως τα επιχειρήματά τους έχουν βάση και έπρεπε να τύχουν προσοχής. Λέει: «Ναι μεν η Σοά έλαβε χώρα, αλλά ο Φορισόν (Γάλλος αρνητής) είναι δικαιολογημένος στη βάση της συμπάθειάς του προς τους Παλαιστινίους». Αυτό έδωσε το δικαίωμα στην ιστορικό Ντέμπορα Λίπσταντ (Deborah Lipstadt) να παρατηρήσει πως «είναι κατά κάποιο τρόπο πιο επικίνδυνος από τους αρνητές. Ο Νόλτε είναι πρώτης τάξεως αντισημίτης, που προσπαθεί να αποκαταστήσει τον Χίτλερ λέγοντας ότι δεν ήταν χειρότερος από τον Στάλιν».
Ο (ψευδο)ιστορικός και δημοσιογράφος Ντέιβιντ Ιρβιν (David Irving) «διέπρεψε» και στα δύο μέτωπα (βομβαρδισμός Δρέσδης και Ολοκαύτωμα). Δηλώνει ότι «ο Αδόλφος Χίτλερ δεν ήταν δαίμονας» και ισχυρίζεται ότι «αγνοούσε τόσο την τελική λύση όσο και το Ολοκαύτωμα». Οι «ιστορικές» μέθοδοί του επικρίθηκαν από πραγματικούς ιστορικούς όπως ο Βρετανός Χίου Τρέβορ-Ρόπερ (Hugh Trevor-Roper): «Εστιάζει σε ελάχιστο απόσπασμα μιας αμφίβολης μαρτυρίας ή ένδειξης και τη χρησιμοποιεί για να ανατρέψει οποιοσδήποτε μεγέθους αντίθετη απόδειξη». Επίσης, παραφράζει κατά τη μετάφραση ορισμένων δυσανάγνωστων εγγράφων. Ο διακεκριμένος Γερμανός ιστορικός Μάρτιν Μπρόζατ (Martin Broszat) απέδειξε ότι ο Ιρβιν προκειμένου να στηρίξει τους ισχυρισμούς του παραποίησε ιστορικές πηγές και ντοκουμέντα. Με την παραχάραξη αλλά και τη χρήση μισών αληθειών ο Ιρβιν αποτελεί τυπικό δείγμα μιας ομάδας αρνητών λιγότερο διάσημων απ’ αυτόν. Για τις δραστηριότητές του αυτές συνελήφθη και καταδικάστηκε σε τριετή φυλάκιση στην Αυστρία.
«Γενάρχης» της άρνησης του Ολοκαυτώματος ο Πολ Ρασινιέ (Paul Rassinier), δάσκαλος προπολεμικά και μέλος του ΓΚΚ από το 1924. Το 1943 συνελήφθη από τους Γερμανούς, υπέστη βασανιστήρια και μεταφέρθηκε στο Μπούχενβαλντ. Επέστρεψε ανάπηρος στη Γαλλία και εκλέχτηκε βουλευτής με το Σοσιαλιστικό Κόμμα. Από το 1931 συνεργάστηκε, λαθραία και ψευδώνυμα, με φασιστικά περιοδικά όπως το «Rivarole». Εναν χρόνο νωρίτερα είχε κυκλοφορήσει το βιβλίο του «Το ψέμα του Οδυσσέα», στο οποίο κατηγορούσε τους κομμουνιστές ότι συνέβαλαν στις εκτελέσεις μέσα στα στρατόπεδα περισσότερο κι από τους ίδιους τους άντρες των SS (!). Παρέδωσε τη σκυτάλη στον Ρομπέρ Φορισόν (Robert Faurisson).
Επίσης σκαπανείς του αντισημιτισμού υπήρξαν οι Γερμανοί Ούντο Βάλεντι (Udo Walendy), Μάνφρεντ Ρέντερ (Manfred Roeder), οι Αμερικανοί Ουίλις Κάρτο (Willis Carto – ακροδεξιάς, οπαδός της Κου Κλουξ Κλαν), Χάρι Ελμερ Μπαρνς (Harry Elmer Barnes), Αρθουρ Μπατς (Arthur Butz), Μαρκ Ουέμπερ (Mark Weber), ο Καναδός Ερνστ Τσίντελ (Ernst Ziindel), ο οποίος καταδικάστηκε σε δεκαπεντάμηνη φυλάκιση, ο Μεξικανός Σαλβαδόρ Μπορέγο (Salvador Borrego – «Η ήττα του Χίτλερ ήταν ήττα όλου του κόσμου»), ο Σουηδός Ντίτλιμπ Φέλντερερ (Ditlieb Felderer) και ο Δανός Θις Κριστόφερσεν (Thies Christophersen).
Διαβόητοι συνοδοιπόροι και επίγονοι ήταν ο ιστορικός Φρανσουά Φουρέ (Francois Furet), μέλος του Γαλλικού ΚΚ από το 1949 έως το 1956, που έφτασε στο σημείο να απορρίψει συνολικά την αναγκαιότητα ακόμη και της δυτικής δημοκρατίας σαν «εκτροχιασμό» και «παθολογία». Ο μαθητής του Πατρίς Γκενιφέ (Patrice Gueniffey) ανακήρυξε την καταστολή της αντεπανάστασης των βασιλοφρόνων στη γαλλική Βανδέα το 1793 προάγγελο των κομμουνιστικών «γενοκτονιών» (sic!). Ο Βέλγος Ρόελαντ Ράες (Roeland Raes), αντιπρόεδρος του ακροδεξιού Φλαμανδικού Μπλοκ. Εσχατος ο Στεφάν Κουρτουά (Stephane Courtois), μετανοημένος αριστεριστής και συγγραφέας της «Μαύρης Βίβλου του κομμουνισμού».
Σύγκρουση επιχειρηματολογίας δύο σχολών
Οι αρνητές έξυσαν τους τοίχους των θαλάμων αερίων στο Αουσβιτς για να βρουν -ή το αντίθετο- υπολείμματα κυανιούχων αλάτων (από υδροκυάνιο). Ο Αμερικανός Φρεντ Λόιχτερ (Fred Leuchter) – διαπίστωσε μακροσκοπικά το 1988 πως «δεν υπάρχουν ορατά σημάδια της μπλε απόχρωσης των σιδηροκυανιούχων σύμπλοκων». Τα οποία ας σημειωθεί πως δεν είναι υποχρεωτικό να σχηματιστούν από την παρουσία υδροκυανίου στην ατμόσφαιρα. Η ψευ-δοεπιστημονική αναφορά του απορρίφθηκε από το δικα-
τήριο και ο ίδιος αποβλήθηκε από ειδικός μάρτυρας υπεράσπισης του Τσίντελ, καθώς κρίθηκε πως δεν είχε ούτε τα προσόντα ούτε την εμπειρία για παρόμοια καθήκοντα. Σε αντιπαράθεση με τον Λόιχτερ, οι Πολωνοί ιατροδικαστές Markiewicz, Gubala και Labedz το 1990 πραγματοποίησαν χημικές αναλύσεις στο Αουσβιτς και βρήκαν σημαντικά ίχνη κυανιούχων αλάτων.
Στην «άλλη όχθη» το Ολοκαύτωμα τεκμηριώνεται από πληθώρα ναζιστικών εγγράφων και αρχείων (το καθεστώς έδειχνε φανατική προσήλωση στην καταγραφή όλων των συμβάντων): επιστολές, αναφορές, διαταγές, ομιλίες, άρθρα, απομνημονεύματα, ομολογίες κατηγορουμένων και προσωπικές εμπειρίες στρατιωτών των Συμμάχων· από μαρτυρίες φρουρών των SS, καταθέσεις επιζησάντων όλων των εθνοτήτων, θρησκειών και ιδεολογιών, φωτογραφίες «επίσημες» ή τραβηγμένες μυστικά από στρατιώτες ή επιζήσαντες· τις διασωθείσες εγκαταστάσεις των στρατοπέδων και τη δημογραφική μελέτη του πληθυσμού. Εξι εκατομμύρια άνθρωποι δεν μπορεί να εξαφανίστηκαν ως διά μαγείας.
Ως παρεμπίπτον: Η διασταλτική, καταχρηστική, εναντίον παντός εκτόξευση των χαρακτηρισμών «φασίστας» ή «ναζιστής» μπορεί να ικανοποιεί το θυμικό (ατομικό, συλλογικό, πολιτικό), όμως ταυτόχρονα περικλείει έναν μεγάλο κίνδυνο. Η ισοπεδωτική ομαδοποίηση κάνει πλάτες στο απόλυτο κακό. Στο ανείπωτο και ανεπανάληπτο έγκλημα βιομηχανικής κλίμακας. Αθωώνει αυτούς που ακόμη κουβαλάνε πάνω τους την οσμή από καμένες σάρκες και στάχτες από κόκαλα των κρεματορίων. Επιτρέπει στους πραγματικούς (νεο)ναζιστές να κρύβονται μέσα στο πλήθος. Οποιος κάνει λάθος χρήση της ύβρεως δεν είναι φασίστας. Σίγουρα όμως είναι ο «χρήσιμος ηλίθιός» τους.
http://vathikokkino.gr/archives/118691
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου