ΜΙΑ ΠΡΩΤΗ ΕΚΤΙΜΗΣΗ

(Παρ. 2/10/15 - 13:30)

Η ΜΑΧΗ ΧΑΘΗΚΕ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΣΦΟΔΡΟΤΕΡΟΣ 

Του  ΒΑΣΙΛΗ ΠΡΙΜΗΚΗΡΗ*

Τώρα που καταλάγιασε λίγο ο πολιτικός κουρνιαχτός των εκλογών της 20ης του Σεπτέμβρη οι δυνάμεις της αριστεράς και μέσα σ΄ αυτές και η ΛΑΕ θα πρέπει με ηρεμία να εξετάσουν την νέα πολιτική πραγματικότητα και φυσικά να δώσουν πειστική απάντηση στο γιατί και στο πώς φθάσαμε στο άκρως αρνητικό αποτέλεσμα για τα συμφέροντα του κόσμου της εργασίας.

Κατ΄ αρχάς θα πρέπει να γίνει αποδεκτό από τους πάντες ότι το εκλογικό αποτέλεσμα της 20ης του Σεπτέμβρη ήταν μια μεγάλη υποχώρηση και σημαντική ήττα του αριστερού ριζοσπαστικού και ταξικού κινήματος στην Ελλάδα. Όλες του οι εκφράσεις χωρίς καμιά εξαίρεση βρέθηκαν κάτω από τις προσδοκίες όχι μόνο των ποιο μετριοπαθών οπαδών τους αλλά και πολλών αναλυτών πέρα από την αριστερά που δεν μπορούσαν να διανοηθούν ότι μετά τον θρίαμβο του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα θα είχαμε αυτό το ισχνό εκλογικό αποτέλεσμα για την αριστερά στο σύνολο της.

Αν όμως είναι εύκολη η καταγραφή της ήττας των δυνάμεων που με συνέπεια πολέμησαν τα μνημόνια και τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές δεν είναι εξίσου εύκολο και κατανοητό στον ελληνικό λαό ποιος στην πραγματικότητα είναι ο νικητής αυτών των εκλογών. Άλλωστε όπου υπάρχει ηττημένος υπάρχει και ο νικητής μόνο που στην περιπτωσή μας υπάρχει μια κάποια σύγχυση για τον εντοπισμό του νικητή. Άλλοι αναλυτές αναφέρονται στον Α. Τσίπρα και ούτε καν στον εναπομείναντα ΣΥΡΙΖΑ, σαν τον μοναδικό νικητή, άλλοι βλέπουν την αποχή ως το σημαντικότερο γεγονός αυτών των εκλογών και άλλοι το συνολικό πολιτικό σύστημα των δυνάμεων εκείνων που στηρίζουν με μια ιδιότυπη ευρω- λαγνεία την Ευρωζώνη και την Ε.Ε. Όλες αυτές οι απαντήσεις έχουν μια δόση αλήθειας μιας και είδαμε ακόμα και το ΠΑΣΟΚ να δείχνει δήγματα νεκρανάστασης, δεν απαντούν όμως με πειστικότητα στο πραγματικό ερώτημα ποιοι πολιτικοί σχεδιασμοί συγκρούσθηκαν και ποιος πραγματικά επικράτησε και είναι ο κυρίαρχος του παιγνιδιού στην Ελλάδα.

Στα ερωτήματα αυτά οι απαντήσεις της αριστεράς δεν μπορούν να είναι επιδερμικές και έξω από την στυγνή πραγματικότητα. Αν εξετάσουμε με λίγη προσωχή τις εξελήξεις των τελευταίων μηνών δεν μπορεί να μην διακρίνουμε ότι ο μεγάλος νικητής αυτών των εκλογών δυστυχώς για τον ελληνικό λαό και όχι μόνο, είναι η Κια Μέρκελ και ο Κιος Σόϊμπλε σαν εκφραστές των ευρωπαϊκών εκείνων συμφερόντων που δογματικά επιμένουν στις πολιτικές της λιτότητας που στοχεύουν στο κτύπημα του κόστους εργασίας, στις ελαστικές μορφές εργασιακών σχέσεων, στο κτύπημα του κοινωνικού κράτους και γενικότερα στο σμπαράλιασμα των κατακτήσεων του κόσμου της εργασίας που έγιναν με αίμα και θυσίες δεκαετιών σε όλη την Ευρώπη. Με τις εκλογές της 20ης του Σεπτέμβρη κέρδισε η γενικευμένη προσπάθεια κοινωνικής αντιμεταρρύθμισης. Αυτό πρέπει να κατανοήσει ο Ελληνικός λαός ότι έγινε σ΄ αυτές τις εκλογές και μάλιστα με την ψήφο του. Πρέπει να αντιληφθούν οι έλληνες ότι λειτούργησαν με την ψήφο τους αυτοκαταστροφικά για τα συμφεροντά τους.

Οι δυνάμεις της συντήρησης μ΄ αυτές τις εκλογές πήραν την μεγάλη τους ρεβάνς . Λέμε την μεγάλη τους ρεβάνς γιατί κατάφεραν να ανατρέψουν από τα μέσα την πορεία που είχε πάρει ο ελληνικός λαός. Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι ο Ελληνικός λαός την αγανάκτησή του την μετέτρεψε σε πολιτική ενάντια στις πολιτικές λιτότητας. Έκανε με λίγα λόγια την αγανακτησή του πολιτική πρόταση προς τα αριστερά και όχι προς τα ακροδεξιά όπως έγινε σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Το «φαινόμενο Λε Πέν» δεν πέρασε στην Ελλάδα παρά την παρουσία του ναζιστικού μορφώματος της Χρυσής Αυγής που κρατήθηκε στα ίδια επίπεδα σχεδόν με την μοναρχική και φασίζουσα δεξιά στην χώρα που όταν δεν ενσωματώνονταν εκλογικά από την ΕΡΕ ή την Ν.Δ κυμαίνονταν γύρο στο 5-6%.

Μέσα σε 7 μήνες λοιπόν η Μέρκελ και η παρέα της μπόρεσαν να φέρουν τα πάνω κάτω και να αλλάξουν όλη την πορεία του λαϊκού κινήματος. Κατάφεραν στην κυριολεξία μέσα σε λίγες μέρες να κάνουν το μεγαλειώδες ΟΧΙ του λαού που συγκλόνισε όλη την Ευρώπη σε ένα ΝΑΙ σε ένα ναι υποταγής και ήττας. Η ευθύνη γι΄ αυτή την δυσάρεστη εξέλιξη πέφτει κατά κύριο λόγο στην πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ και στον Αλ. Τσίπρα. Πέφτει σε όλους αυτούς που με επιλογή τους διέλυσαν το κόμμα τους και υπονόμευσαν το κίνημα της ελπίδας για μια άλλη πορεία στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Η αντίστροφη πορεία όμως δεν ξεκίνησε την 12η του Ιούλη αυτή την μαύρη μέρα για την εργατική τάξη, την μικρομεσαία αγροτιά, τα σμπαραλιασμένα μεσαία στρώματα του χωριού και της πόλης, τους εκατοντάδες χιλιάδες άνεργους, τους νέους που ξενιτεύονται και τους μικρο- συνταξιούχους. Αρκετούς μήνες πριν η πλειοψηφία της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ με προεξέχοντα τον Γ. Δραγασάκη ανέτρεψαν δυστυχώς τα πάντα, συνεδριακές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, εσωκομματικές δημοκρατικές διαδικασίες και βασικές αρχές της αριστερής διαφορετικότητας. Η διαπραγματευτική ομάδα αποδείχθηκε «πολύ λίγη» χαμηλού αναστήματος για τόσο κρίσιμες επιλογές και καταστάσεις. Ίδη από τις 20 του Φλεβάρη φάνηκε ότι το «καμιά θυσία για το ευρώ» έγινε «πάση θυσία στο ευρώ» και κατά συνέπεια υποταγή στις ντιρεκτίβες της Γερμανίας που πετυχαίνει με εκβιαστικό τρόπο μέσο του χρήματος σε όλη την Ευρώπη ότι δεν πέτυχε με τα κανόνια της στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Οι εκβιασμοί, οι γελιοποιήσεις υπουργών, η επιβολή παραπληροφόρησης για το εθνικό νόμισμα και η προσπάθεια απομόνωσης της αριστερής πτέρυγας του ΣΥΡΙΖΑ άρχισαν εκείνη την εποχή. Με το νόμισμα και την έξοδο από την ευρωζώνη ενώ η θέση είναι σωστή δεν έγινε και η καλύτερη δυνατή επικοινωνιακή διαχείριση, ταυτιστήκαμε με το νόμισμα και όχι με την οικονομική πολιτική που βρίσκεται από πίσω του. Δεν δώσαμε να καταλάβει ο κόσμος όσο θα έπρεπε ότι με δραχμή ή με ευρώ αν η αμοιβή εργασίας δεν συμβαδίζει με το κόστος ζωής στην καθημερινότητά του ο εργαζόμενος δεν κερδίζει τίποτα. Αν είναι άνεργος και κακοπληρωμένος με δραχμή ή με ευρώ το ίδιο θα πεινάσει.

Η αριστερή παρένθεση λοιπόν προετοιμάστηκε στην ουσία τότε και επιβλήθηκε δια μέσο της σταδιακής μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ και την καλλιέργεια του φόβου από τους το άγνωστο της εξόδου από το ευρώ. Από την άλλη πλευρά σ΄ αυτή την επικοινωνιακή αγριότητα η ηγεσία Τσίπρα «περιέργως» εκλιπαρούσε για έναν «έντιμο συμβιβασμό». Στην ουσία μη έχοντας ένα εναλλακτικό σχέδιο πήγαινε στην διαπραγμάτευση παραδομένη και υποταγμένη. Δεν αντέδρασε σε τίποτα δεν είχε πυγμή παρά μόνο φοβίες μη τεθεί δήθεν η χώρα εκτός ευρωζώνης πράγμα που γίνετε μόνο αν το θελήσουμε και εμείς. Μέσα από την θηλιά του χρέους που δεν είναι στην πραγματικότητα χρέος του ελληνικού λαού μαζί με την ανεπάρκεια χειρισμών εναλλακτικών και αποτελεσματικών η υποταγή ήταν πλήρης. Παρ όλα αυτά με το δημοψήφισμα οι ριζοσπαστικές προοδευτικές και πατριωτικές δυνάμεις ξαναπήραν τα πάνω τους αλλά για πολύ λίγο γιατί ακολούθησε η 12η Ιουλίου. Μετά από αυτή την κατάπτυστη συμφωνία και το τρίτο μνημόνιο η ηττοπάθεια, η απογοήτευση, η σύγχυση και ο φόβος για το αύριο, στον ελληνικό λαό κυριάρχησαν. Την 12η του Ιούλη στις Βρυξέλλες συντελέστηκε το πιο άθλιο πολιτικό-οικονομικό πραξικόπημα σε βάρος του λαού μας, που λειτούργησε εκβιαστικά και τιμωρητικά για την Ελλάδα και προς παραδειγματισμό για οποιαδήποτε άλλη χώρα. Οι ριζοσπαστικές ταξικές δυνάμεις δεν κατάφεραν να ανατρέψουν την όλη κατάσταση και την αντίληψη που έχει φωλιάσει στο μυαλό των ελλήνων, του ότι δηλαδή όλοι το ίδιο είναι και απλά έχουν να διαλέξουν ποιος είναι ο καλύτερος για να διαχειριστεί την μιζέρια και την φτώχια τους. Δεν αντιδράσαμε δυναμικά και άμεσα, δεν πιέσαμε όσο θα έπρεπε. Η συμμετοχή στην κυβέρνηση των ριζοσπαστικών δυνάμεων και ο φόβος μήπως κατηγορηθούν ότι υπονομεύουν τον αγώνα που έκανε η κυβέρνηση με την διαπραγμάτευση, τους στέρησαν την πρωτοβουλία και την δυνατότητα να μετατοπίσουν τον πολιτικό άξονα της κυβέρνησης προς τα αριστερά και να εμποδίσουν τον κατήφορο της μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτές τις αμφιταλαντεύσεις πλήρωσε στις τελευταίες εκλογές και η ΛΑΕ. Ένα σημαντικό κομμάτι του ελληνικού λαού απογοητευμένο πήγε στην αποχή και το υπόλοιπο αποδέχθηκε την παραδοσιακή επιλογή του υποτιθέμενου λιγότερου κακού. Πάντα στην Ελλάδα σε τέτοιες καταστάσεις κυριαρχεί το ψευτοδίλημμα επιλογής μεταξύ της Δεξιάς (ΕΡΕ ή Ν.Δ) και Δεξιάς πολιτικής (Ε.Κ ή ΠΑΣΟΚ). Συνήθως παλιά επικρατούσε η λαθεμένη επιλογή της « Δεξιάς πολιτικής» κριμένης στη δίψα για περισσότερη δημοκρατία τον φόβο να μην έλθει η δεξιά και της αυταπάτης για καλύτερες μέρες. Δυστυχώς και σήμερα αυτά τα ψεύτικα διλλήματα ακόμα κυριάρχησαν, αυτό κατέγραψε το αποτέλεσμα των εκλογών της 20ης του Σεπτέμβρη. Δεν κτυπήθηκε το εμπόριο της ελπίδας που πουλούσε ο Τσίπρας και το επικοινωνιακό του επιτελείο. Οι έξω παράγοντες όπως ήταν φυσικό στήριζαν και ωθούσαν τον Τσίπρα στην ρήξη με την αριστερή πλατφόρμα μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και την μέχρι χθες πολιτική ρητορική του. Αυτός ήταν και ο λόγος που οι δανειστές μας αποδέχθηκαν αγόγγυστα τις εκλογές μέσα στο καλοκαίρι για να ξεκαθαρίσουν οι λογαριασμοί με την αριστερή πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ πριν έλθουν οι «λογαριασμοί» του τρίτου μνημονίου. Όταν αποχώρησαν τα στελέχη της ΛΑΕ ήταν πλέον αργά . Οι ιστορικές στιγμές πολλές φορές αποδεικνύονται κομβικής σημασίας για τις μεγάλες επιλογές. Την τελευταία στιγμή όσο και δίκιο να έχεις, όσο έντιμη και αν είναι η στάση σου δεν αρκεί για να κάνεις το εκλογικό άλμα όπως αποδείχτηκε στην ζωή. Ο περισσότερος κόσμος την ημέρα των εκλογών ούτε ήξερε ποια ήταν η ΛΑΕ και εκτός των άλλων έρχονταν και ορισμένες λαθεμένες δηλώσεις υπερκομματικού τύπου να βάλουν το κερασάκι στην τούρτα της σύγχυσης.

Τώρα το αποτέλεσμα είναι αυτό που είναι, μπορεί να χάθηκε μια μάχη ο κοινωνικό-ταξικός πόλεμος συνεχίζεται σφοδρότερος από ποτέ, οι ευκαιρίες δεν θα μας λείψουν ούτε οι δυνατότητες, αρκεί να το τολμήσουμε. Τα δύσκολα για την κυβέρνηση του μεταλλαγμένου ΣΥΡΙΖΑ και των ευρώ-υποταγμένων στην Γερμανία δυνάμεων είναι μπροστά. Δυστυχώς όμως τα φοβερά δύσκολα είναι μπροστά και για τον λαό και προπαντός την εργατική τάξη της Ελλάδας και αυτό έχει την μεγαλύτερη σημασία. Με αυτήν την πραγματικότητα έχουν να αναμετρηθούν και οι δυνάμεις της σύγχρονης, ριζοσπαστικής, ταξικής αριστεράς. Η ΛΑΕ είναι η μεγάλη ελπίδα, μπορεί να οργανώσει τους αγώνες αντίστασης στην επερχόμενη λαίλαπα, μπορεί να κερδίσει την εμπιστοσύνη των πλατιών λαϊκών μαζών. Τα στελέχη και οι αγωνιστές της ΛΑΕ έχουν την εμπειρία για να διαμορφώσουν μια νέα κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία για μια άλλη διακυβέρνηση της χώρας. Οι αγώνες που έγιναν και έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ να κατακτήσει την μεγάλη λαϊκή συγκατάθεση δεν μπορούν να πάνε χαμένοι . Όλα αυτά μπορούν να γίνουν μέσα από ενωτικούς αγώνες όλων των δυνάμεων της αριστεράς χωρίς εξαιρέσεις και προαπαιτούμενα συμπεριλαμβανομένων και των απλών μελών και στελεχών του εναπομείναντος ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς αντιδημοκρατικές συμπεριφορές και αποκλεισμούς, άλλωστε έχουμε κάνει σημαντικά βήματα μπροστά στην βασική μας αντίληψη του να συνυπάρχουμε και με την διαφορετικότητά μας. Σινικά τείχη δεν πρέπει να σηκωθούν μέσα στον κόσμο της αριστεράς.

Ο πρώτος γύρος ήταν τον Γενάρη , ο δεύτερος τον μαύρο Σεπτέμβρη, ο τρίτος γύρος είναι μπροστά μας και ο κόσμος της εργασίας θα τον κερδίσει.
«Κι από την ήττα κάνε να πυργώσει νίκη περήφανη, τρανή».

Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2015

http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=22287:primikiri&catid=72:dr-ekdilosis&Itemid=279