Προεκλογική σπέκουλα επί κοινωνικών ερειπίων

Τέτοιες μέρες πριν από τέσσερα χρόνια, ο ΣΥΡΙΖΑ εγκαθίστατο στην κυβερνητική εξουσία, αναλαμβάνοντας να διαχειριστεί τις κρατικές υποθέσεις του ελληνικού καπιταλισμού. Δεν έχει νόημα να θυμίσουμε όλα τα ηχηρά με τα οποία κέρδισε την πλειοψηφία της λαϊκής ψήφου. Το ψεύτικο σύνθημα «θα καταργήσουμε τα μνημόνια και τους εφαρμοστικούς τους νόμους με ένα νόμο σε ένα άρθρο» τα περιλάμβανε όλα.


Πολλοί από εκείνους που ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ δεν το πίστεψαν αυτό. Το θεωρούσαν  αδύνατο. Πίστεψαν, όμως, ότι θα γίνουν πράξη τουλάχιστον τέσσερα απ' αυτά που υποσχόταν ο ΣΥΡΙΖΑ: επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ, κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, θέσπιση αφορολόγητου για μισθωτούς και συνταξιούχους στα 12.000 ευρώ και επιστροφή της 13ης σύνταξης (ώστε να χαθεί μόνο η 14η). Ηταν πάρα πολλοί οι νέοι εργαζόμενοι που πίστευαν ότι και να μη γίνουν τα υπόλοιπα τρία, θα γίνει σίγουρα η επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ. Είχαν και… επιχειρηματολογία επ' αυτού: ο κατώτατος μισθός δεν αφορά τα δημόσια οικονομικά, τη σχέση εσόδων-δαπανών του κρατικού προϋπολογισμού (όπως ο ΕΝΦΙΑ, το αφορολόγητο και οι συντάξεις). Αφορά μόνο εργοδότες και εργαζόμενους, άρα ο ΣΥΡΙΖΑ θα τον επαναφέρει σίγουρα στα 751 ευρώ!

Οσοι κινούνταν μ' αυτές τις προσδοκίες και έσπευσαν στις κάλπες να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ ήταν ήδη ηττημένοι κοινωνικά και πολιτικά. Είχαν χάσει την πίστη τους στο διεκδικητικό αγώνα και περίμεναν από μια αστική κυβέρνηση να τους δώσει πίσω αυτά που τους είχε πάρει η προηγούμενη. Η κριτική τους ικανότητα είχε θολώσει όπως θολώνει η κρίση των στενών συγγενών ενός καρκινοπαθούς σε τελικό στάδιο, που πιστεύουν ότι ένας θαυματουργός άγιος μπορεί να τον σώσει.

Αυτή η αντίληψη, ότι δηλαδή μια «αριστερή κυβέρνηση» είναι η μόνη λύση για κάποιες μικρές επανακατακτήσεις, δεν ήταν αποτέλεσμα μόνο του φωλιασμένου στις εργατικές και λαϊκές συνειδήσεις «κοινοβουλευτικού κρετινισμού». Ηταν και αποτέλεσμα μιας αλυσίδας εργατικών ηττών καθ' όλη τη μνημονιακή πενταετία που είχε προηγηθεί. Η εργατική τάξη πίστεψε ότι θα σταματούσε την άγρια επίθεση του κεφαλαίου με τις 24ωρες απεργίες που κήρυτταν ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ ή με τις μούντζες στις πλατείες των αγανακτισμένων. Κι ύστερα, όταν αυτή η (περίπου θεολογική) πίστη αποδείχτηκε άχρηστη, την αντικατέστησε με την ελπίδα ότι μια κυβέρνηση που έταζε «τα πάντα όλα» θα μπορούσε να υλοποιήσει «τουλάχιστον μερικά». Η συνέχεια είναι γνωστή. Και οι ελπίδες στην κυβερνητική αλλαγή αποδείχτηκαν φρούδες.

Και τότε διαμορφώθηκε το σκηνικό ενός κοινωνικού ερειπιώνα. Ανθρωποι πλήρως απογοητευμένοι, χωρίς καμιά εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους, παραιτημένοι από κάθε συλλογικότητα, γεμάτοι φοβίες, αγωνιζόμενοι να εξασφαλίσουν τον «επιούσιον». Πάνω σ' αυτά τα κοινωνικά ερείπια έρχεται τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ να ασκήσει προεκλογική δημαγωγία με μερεμέτια της μνημονιακής πολιτικής, συμφωνημένα με τους ιμπεριαλιστές δανειστές.

Αυξάνουν τον κατώτατο μισθό στα 650 ευρώ, όταν το 2010 ήταν 751. Και υπολογίζουν ότι οι εργαζόμενοι, με την ηττοπάθεια σφηνωμένη στη συνείδησή τους, θα αισθανθούν ευγνώμονες που η κυβέρνηση τους δίνει «κάτι», το οποίο οι ίδιοι δεν κατάφεραν να πάρουν, παρά τις τόσες 24ωρες απεργίες που έκαναν. Πού ποντάρουν; Στην κοινωνική παραίτηση. Σ' έναν ιδιόμορφο μιθριδατισμό που φαίνεται να έχει δηλητηριάσει την κοινωνική συνείδηση. Ο εργαζόμενος δε διεκδικεί, δεν αγωνίζεται, αλλά κάθεται και σκέφτεται ποιο κόμμα θα του πετάξει κάποια ψίχουλα, χωρίς ν' αλλάξει την ουσία, τα βασικά στοιχεία της μνημονιακής πολιτικής.

Αυτή την αύξηση-κοροϊδία, που ούτε ανάσα δεν πρόκειται να δώσει στους εξαθλιωμένους εργαζόμενους, την πακετάρουν μαζί με την έκδοση ενός πενταετούς ομολόγου του ελληνικού κράτους και τα σερβίρουν ως απόδειξη εξόδου από τα Μνημόνια. Λες και έχει καμιά σημασία αν ο νέος δανεισμός (που απλά ανακυκλώνει τον προηγούμενο) θα είναι από τους χρηματοδοτικούς μηχανισμούς της ΕΕ (EFSF/ESM) ή από τις «αγορές» (δηλαδή τους τοκογλύφους του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου). Λες και ο δανεισμός από τις «αγορές» καταργεί το σκληρό μετα-μνημονιακό πλαίσιο, με τα ματωμένα πλεονάσματα του 3,5% του ΑΕΠ μέχρι και το 2022 και του 2,2% του ΑΕΠ μέχρι το 2060, που προδιαγράφουν τη συνέχιση της εφιαλτικής δημοσιονομικής λιτότητας, προκειμένου οι τοκογλύφοι ιμπεριαλιστές δανειστές να εξασφαλίζουν την απρόσκοπτη είσπραξη των τοκοχρεολυσίων τους.

Αυτά τα μερεμέτια της μνημονιακής πολιτικής, που δεν αλλάζουν σε τίποτα την ουσία της, είναι η μια πλευρά. Η άλλη πλευρά είναι το καινούργιο πολιτικό αφήγημα που πλασάρει ο ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθώντας να φτιάξει ένα ελκυστικό προεκλογικό πακέτο. Τώρα, λένε, που βγήκαμε από τα Μνημόνια και επιστρέψαμε στην κανονικότητα (των Μνημονίων, φυσικά), αλλάζουν οι πολιτικές προτεραιότητες. Δεν έχουμε ανάγκη να συγκυβερνούμε με τον Καμμένο (τον οποίο ο Τσίπρας από την… Κεντροδεξιά μετέφερε στο «δεξιό άκρο της πολυκατοικίας»), αλλά πρέπει και μπορούμε να οικοδομήσουμε τον «προοδευτικό πόλο» στην Ελλάδα, για να βοηθήσουμε ώστε σε πανευρωπαϊκό επίπεδο να δημιουργηθεί μια «προοδευτική συμμαχία Σοσιαλδημοκρατίας, Πρασίνων και Αριστεράς».

Ετσι, δημιουργείται ένα ιδεολόγημα για προεκλογική χρήση, με το οποίο μπορούν να δικαιολογηθούν και οι προσχωρήσεις στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ βουλευτών και στελεχών από το εναπομείναν Ποτάμι, την εναπομείνασα ΔΗΜΑΡ, τα «ορφανά» του Καμμένου και διάφορα «ορφανά» του άλλοτε κραταιού ΠΑΣΟΚ, που είτε έφυγαν από το ΚΙΝΑΛ (Ραγκούσης, Μπίστης κ.ά.) είτε δεν πήγαν ποτέ εκεί (Τζουμάκας και σία). «Ο ΣΥΡΙΖΑ θα αναζητήσει και ενόψει των ευρωπαϊκών εκλογών τη δυνατότητα διαμόρφωσης μιας πλατιάς προοδευτικής συμμαχίας με δυνάμεις και πρόσωπα που αντιλαμβάνονται την ανάγκη μιας ευρύτερης συμπόρευσης. Με ξεκάθαρο μέτωπο στον εθνικισμό και την ακροδεξιά. Με ξεκάθαρο μέτωπο στον νεοφιλελευθερισμό και τις πολιτικές που τρέφουν τον ακροδεξιό και αντιευρωπαϊκό λαϊκισμό. Και με ξεκάθαρη θέση υπέρ της Ευρώπης, υπέρ της Ευρώπης της δημοκρατίας, της κοινωνικής συνοχής και των δικαιωμάτων», έριξε το σύνθημα ο Τσίπρας, σε μια εκδήλωση που την παρακολούθησαν κάποια απ' αυτά τα «ορφανά» (κάποια άλλα επιμένουν ακόμα στην… αυτονομία τους).

Ολ' αυτά θα κυριαρχήσουν στην πολιτική επικαιρότητα τους επόμενους μήνες (μαζί με τις… γκαζόζες του -έξαλλου με τον Τσίπρα- Καμμένου). Θα γίνουν κι αυτά στοιχεία της… κανονικότητας, μαζί με τα ψιλομερεμέτια της μνημονιακής πολιτικής. Πάντοτε στο πλαίσιο του αστικού κοινοβουλευτισμού, που είναι ο Αγιος Τόπος όλων τους. Και το ερώτημα είναι: θα ακολουθήσουμε αυτή την κανονικότητα, με την ψευδαίσθηση ότι προσφέρουμε μια εναλλακτική στα μεγάλα αστικά κόμματα που παλεύουν για την εξουσία;

'Η θα αρνηθούμε στην ολότητά της αυτή την κανονικότητα, ανοίγοντας τα πραγματικά ταξικά μέτωπα, έστω και στο επίπεδο της ζύμωσης; Από την απάντηση που θα δώσουμε σ' αυτό το κομβικό ερώτημα θα κριθούμε όλοι όσοι λέμε ότι είμαστε εκτός των τειχών.

Πηγή: "ΚΟΝΤΡΑ"

http://tsak-giorgis.blogspot.com/2019/02/blog-post_80.html